Death was no different than sleep t

Death was no different than sleep to Able. One minute he was awake, the next he would be surrounded by darkness, his consciousness unaware, until his eyes next opened some innumerable amount of time later. While dead, he did not dream, but he couldn't remember the last time he was ever really asleep, couldn't remember what dreaming felt like. From the beginning, he never feared death, and, still, had not found a reason to fear it. Death was temporary; just an irritating inconvenience.

Once, after one of his many cycles of rebirth, he awoke with the memory of a certain agent on his mind. That agent's face had been the last thing he'd seen; too foolishly close for either of them, though the distance had shown Able his own death that time. He wanted to see him again. It may have been a fluke that he'd been subdued by one simple man, but that upset had been like a breath of fresh air. He wanted to see him again, to fight him again, to look into the eyes of the human who'd killed him to see if he could find the source of his strength.

As he feared, though, it had been a fluke. While he'd been wasting time regenerating, someone else had killed him. It was a shame, too. It wasn't even one-on-one. That agent died for nothing, and for the first time in years he could not count, Able felt disappointed. The SCP Foundation personnel seemed surprised. They expected him to rampage, but he felt uninspired.

Perhaps that agent had been the one to have the last laugh after all, he thought. Able forgot how awful disappointment felt. While death held no lasting impression on his existence, disappointment was something he realized he would carry for an eternity.

He would find another honorable adversary eventually. He hoped he would, at least. There had to be someone else who would make him feel as though death had meaning. Potential adversaries were born every second – sometimes thousands and millions while he was locked inside to reform, so there had to be. Eventually.

The cycle continued as usual. Each time he awoke, he was once again in the “care” of those Foundation people. He would try to escape, they would find a new way to destroy him, and he would be surrounded again in the blackness of death until he revived again. It was tiresome, but he knew that the SCP Foundation couldn't hold him for eternity. No human could live that long, and no human construct like the Foundation could exist for that long either.



A voice came to him in the darkness. It tickled his awareness, and he opened his eyes slowly in that dark and freezing chamber. As it was a part of him, he could feel the light touch of someone's fingertips against the surface of his chamber, delicately tracing the locks, brushing over the symbols engraved upon it. It was a familiar touch; someone he knew.

His pulse surged, pumping rage through his veins.

This was not a member of the SCP Foundation. This was not the agent he longed to see again.

“I went through such trouble to get here.” Metal fingers ran down the front of his door, squealing. “Haven't you rested for long enough? Won't you come out to see me?”

Able couldn't understand why Cain was there, but the sound of his voice filled him with anger. He wanted to kill him, but he knew what Cain had become and knew that there was nothing he could do that would satisfy his rage. He had become such a loathsome and pitiful existence, cursed by God and the Earth to live and see all and never die.

Able closed his eyes again, willing his emotions to subside, and prayed that God grant him the ability to kill him.

He waited. He knew that Cain was waiting for his own response, but time was of no significance to Able, so he waited, hoping that God would answer.

As expected, he heard nothing but silence and the sharp caress of metal against metal. Simply, he wished that Cain would eventually understand that he was a part of Cain's curse, fated to exist for as long as he, living solely to die the way that he had in the beginning, falling at the hands of another.

Cain knocked on the chamber, the metal sound rattling around Able's head.

“You can hear me in there, yes? As I said, it was quite an effort to get here. I'd really like to see you.”

The years and continuous cycle of life and death must have finally done something to him. Suddenly, Able found it hard to care. Cain could probably open the chamber if he really tried, but Able felt no overwhelming urge to open it on his own. He knew what to expect now. If he opened it, Cain was just going to kill him – not that he feared death. He could just see where this encounter was going, and it was already boringly predictable.

“Leave me,” he muttered, unconcerned whether he could hear him or not.

Cain was quiet then, but Able knew better than to think that he left.

“What if I say 'please'...?”

“Don't be ridiculous. I know your games.”

“It must be awfully uncomfortable in there,” Cain said, placing his hands back on the door. “It's very cold in here – far, far below freezing, from what I can tell. It must be like hell in that coffin of yours.”

He scoffed. “I won't be provoked this time. Go back to your facility. I'm sure you're causing trouble for the personnel.”

“You care?” Cain asked, sounding genuinely, infuriatingly surprised.

“More than you. Do you even possess the capacity to care about anything anymore?”

He stroked the surface of the door, and his fingers closed around one of the locks. “I care about myself,” he said, flipping the lock open with ease unseen by any other. “I care about you.”

One after another, he flicked open the locks that surrounded the door of his chamber. When Able would will one to close, Cain would simply reopen it until he had all of the locks undone. There was no point in trying to stop him unless he wanted to go back and forth with him forever, locking and unlocking them endlessly. Once he had the final lock undone, the door slid open with a stale hiss and a gust of frigid air.

Cain stepped inside and looked up at him where he hung suspended by chains.

“I missed you.”

Able knew that he wasn't lying, but he also knew that Cain didn't perceive things the same way he did. He didn't miss Cain, and he didn't understand the way Cain missed him, even if he were telling the truth.

He could have released himself from the chains, but he chose to stay in place as Cain approached. Hands outstretched, he ran his black fingers over his cheeks, curiously touching his skin. He pushed his hands through his hair and stroked the back of his head.

“Your hair got so long. You were in here for about twenty years this time. It looks really nice on you.”

So the Foundation was still standing, even after that much time. Part of him felt disappointed. More importantly, there was something he wanted to know. “How did you get here? From what I remember, all contact with me was supposed to have ceased. Unless there was an upset, I don't think the Foundation would have approved of this.”

“Again... You care?” Cain asked, grinning smugly.

Able sighed. “What do you want?”

“I couldn't help myself.”

Able knew better than to feel threatened. “I'm surprised. You must've known I wouldn't be pleased to see you. Do you have a death wish?”

Cain snorted humorlessly. “As if I could...”

“Were you looking to apologize? Repenting might be the only thing left for us.”

“You want to change your ways now?” Cain asked, surprised once more.

He shrugged the best he could while suspended. “Nah. It was a suggestion. You may have considered it, but I thought I'd mention it again just in case. After all, you must be thinking differently right now if you're here with me.”

They were miles below sea level. For Cain to have reached him, he must have had to kill and deceive numerous Foundation personnel. That must have dispelled his illusion of harmlessness. He was the real one in charge. It just surprised Able that he would be willing to sacrifice his image for a whim.

“I may not be able to kill you, but that won't stop me from trying,” Able reminded him. It seemed pointless for him to have come.

Cain released him, and he lifted one mental hand to gently brush aside the hair covering his forehead to show him the mark that branded him.

Snarling, Able strained against his chains, his resistance slipping the moment his eyes saw that familiar word scrawled into his skin. “Why did you come?” he demanded, tightening his hands into fists. “You remember everything. Are memories not enough for you?”

He let his hair cover the mark again and lifted his hands to stroke Able's hair. It was a deceptively gentle touch that made the blood in Able's veins boil. “I told you, didn't I? I just wanted to see you. You're very different from the person in my memories.”

“You killed that person,” Able growled, spitting at Cain's face.

For a tense and silent moment, Cain looked at him, and Able held back his rage with all of his might so that he could hold his gaze. Cain was nearly impossible to read, but there was something else there, beneath his cold, hardened expression. For all of the things that Cain could remember, Able wondered if he could remember the person he used to be, whether he could remember the warm smiles they used to exchange with each other as they walked by each other's sides in the verdant fields.

Now, the Earth became dry beneath Cain's feet. The only place where he could humbly exist was in the sterile environment of the Foundation.

The look behind his eyes said that he indeed remembered the sun and green land. In their cursed eternity, however, he was beginning to lose himself.

He felt wronged, he felt jealous, and he felt guilty.

There was nothing to apologize for, and Able would have only felt more enraged if he had tried.

“Pathetic,” Able muttered, hanging his head, dropping his shoulders. “You're lonely.”

Slowly, Cain lowered his hands back to his sides and his eyes met the frozen ground. “

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความตายก็ไม่แตกต่างจากการนอนหลับที่จะสามารถ หนึ่งนาทีเขาก็ตื่นตัวต่อไปเขาจะถูกล้อมรอบด้วยความมืดสติของเขาไม่รู้จนกระทั่งสายตาของเขาต่อไปเปิดบางส่วนจำนวนเงินที่นับไม่ถ้วนของเวลาต่อมา ในขณะที่คนตายเขาไม่ได้ฝัน แต่เขาจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเคยหลับจริงๆจำไม่ได้ว่าสิ่งที่รู้สึกเหมือนฝัน จากจุดเริ่มต้นเขาไม่เคยกลัวตายและยังคงไม่ได้พบเหตุผลที่จะกลัวมัน ความตายเป็นชั่วคราว เพียงแค่ความไม่สะดวกที่เกิดการระคายเคือง. เมื่อหลังจากที่หนึ่งในรอบหลายของการเกิดใหม่ของเขาเขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหน่วยความจำของตัวแทนบางอย่างในใจของเขา ใบหน้าของตัวแทนที่ได้รับสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการเห็น โง่เขลาใกล้เกินไปสำหรับทั้งของพวกเขา แต่ระยะทางที่ได้แสดงให้เห็นความสามารถในการตายของตัวเองในช่วงเวลานั้น เขาต้องการที่จะเห็นเขาอีกครั้ง มันอาจจะเป็นความบังเอิญที่เขาต้องการได้รับเงียบจากชายคนหนึ่งที่เรียบง่าย แต่ไม่พอใจที่ได้รับเหมือนลมหายใจของอากาศบริสุทธิ์ เขาต้องการที่จะเห็นเขาอีกครั้งที่จะต่อสู้กับเขาอีกครั้งที่จะมองเข้าไปในดวงตาของมนุษย์ที่ต้องการฆ่าเขาเพื่อดูว่าเขาจะหาแหล่งที่มาของความแข็งแรงของเขา. ในขณะที่เขากลัวว่าจะได้รับความบังเอิญ ในขณะที่เขาต้องการได้รับการปฏิรูปเสียเวลาคนอื่นได้ฆ่าเขา มันเป็นความอัปยศมากเกินไป มันไม่ได้แม้แต่คนเดียวในหนึ่ง ตัวแทนที่เสียชีวิตเพื่ออะไรและเป็นครั้งแรกในปีที่เขาไม่สามารถนับสามารถรู้สึกผิดหวัง บุคลากร SCP มูลนิธิดูเหมือนประหลาดใจ พวกเขาคาดหวังว่าเขาจะอาละวาด แต่เขารู้สึกว่าปฏิภาณ. บางทีตัวแทนที่ได้รับอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะมีการหัวเราะที่ผ่านมาหลังจากที่เขาคิดว่า สามารถลืมความผิดหวังว่ารู้สึกอันยิ่งใหญ่ ในขณะที่การตายที่จัดขึ้นไม่ประทับใจกับการดำรงอยู่ของเขาผิดหวังเป็นสิ่งที่เขารู้ว่าเขาจะดำเนินการสำหรับนิรันดร์. เขาจะได้พบกับศัตรูที่มีเกียรติอีกในที่สุด เขาหวังว่าเขาจะได้อย่างน้อย จะต้องมีคนอื่นที่จะทำให้เขารู้สึกว่าการตายได้ความหมาย ฝ่ายตรงข้ามที่อาจเกิดขึ้นได้เกิดมาทุกวินาที - บางครั้งพันล้านในขณะที่เขาถูกขังอยู่ภายในเพื่อการปฏิรูปดังนั้นจะต้องมี ในที่สุด. วงจรอย่างต่อเนื่องตามปกติ ทุกครั้งที่เขาตื่นขึ้นเขาอีกครั้งใน "ดูแล" ของผู้คนมูลนิธิ เขาจะพยายามที่จะหลบหนีพวกเขาจะหาวิธีการใหม่ที่จะทำลายเขาและเขาจะถูกล้อมรอบอีกครั้งในความมืดแห่งความตายจนกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง มันก็น่าเบื่อ แต่เขารู้ว่ามูลนิธิ SCP ไม่สามารถจับเขานิรันดร์ ไม่มีมนุษย์คนใดสามารถมีชีวิตอยู่มานานแล้วว่าและมนุษย์สร้างเช่นมูลนิธิสามารถอยู่นานว่าอย่างใดอย่างหนึ่ง. เสียงมาหาเขาในความมืด มัน tickled การรับรู้ของเขาและเขาเปิดตาของเขาช้าลงในที่มืดและห้องแช่แข็ง ในขณะที่มันเป็นส่วนหนึ่งของเขาที่เขาจะได้รู้สึกสัมผัสแสงของปลายนิ้วของใครบางคนกับพื้นผิวของห้องของเขาประณีตติดตามล็อคแปรงมากกว่าสัญลักษณ์ที่สลักอยู่บนนั้น มันเป็นสัมผัสที่คุ้นเคย; คนที่เขารู้ว่า. ชีพจรของเขาเพิ่มขึ้น, ความโกรธสูบน้ำผ่านทางหลอดเลือดดำของเขา. นี้ไม่ได้เป็นสมาชิกของมูลนิธิ SCP นี้ไม่ได้เป็นตัวแทนที่เขาปรารถนาที่จะเห็นอีกครั้ง. "ฉันไปผ่านปัญหาดังกล่าวจะได้รับที่นี่." นิ้วโลหะวิ่งลงหน้าประตูของเขาเปิดเผย "คุณยังไม่ได้วางนานเพียงพอหรือไม่ คุณไม่อยากจะออกมาจะเห็นฉัน? "สามารถไม่เข้าใจว่าทำไมอดัมก็มี แต่เสียงของเสียงของเขาที่เต็มไปด้วยความโกรธเขา เขาต้องการที่จะฆ่าเขา แต่เขารู้ว่าสิ่งที่อดัมได้กลายเป็นและรู้ว่าไม่มีอะไรที่เขาจะทำที่จะตอบสนองความโกรธของเขา เขาได้กลายเป็นเช่นการดำรงอยู่น่าขยะแขยงและน่าสงสารสาปแช่งโดยพระเจ้าและโลกจะมีชีวิตอยู่และดูและไม่มีวันตาย. สามารถปิดตาของเขาอีกครั้งยินดีอารมณ์ของเขาที่จะบรรเทาและอธิษฐานว่าพระเจ้าให้เขาสามารถที่จะฆ่าเขา. เขา รอ เขารู้ว่าอดัมได้รับการรอการตอบสนองของเขาเอง แต่เวลาที่มีความสำคัญที่จะสามารถไม่ให้เขารอหวังว่าพระเจ้าจะตอบ. เป็นที่คาดหวังเขาได้ยินอะไร แต่ความเงียบและกอดรัดคมชัดของโลหะกับโลหะ เพียงแค่เขาอยากที่อดัมในที่สุดก็จะเข้าใจว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของคำสาปของอดัมเป็นเวรกรรมที่จะอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่เขาอาศัยอยู่ แต่เพียงผู้เดียวที่จะตายวิธีการที่เขามีในการเริ่มต้นตกอยู่ในมือของผู้อื่น. อดัมเคาะ ห้องเสียงโลหะแสนยานุภาพรอบศีรษะสามารถของ. "คุณสามารถได้ยินฉันอยู่ในนั้นใช่? ที่ผมกล่าวว่ามันเป็นความพยายามอย่างมากที่จะได้รับที่นี่ ผมต้องการที่จะเห็นคุณ. "ปีที่ผ่านมาและวงจรอย่างต่อเนื่องของชีวิตและความตายต้องทำบางสิ่งบางอย่างที่สุดให้กับเขา ทันใดนั้นสามารถพบว่ามันยากที่จะดูแล อดัมอาจจะเปิดห้องถ้าเขาจริงๆพยายาม แต่สามารถรู้สึกไม่มีแรงกระตุ้นที่จะเปิดมันด้วยตัวเขาเอง เขารู้ว่าสิ่งที่คาดหวังในขณะนี้ ถ้าเขาเปิดมันอดัมก็แค่จะฆ่าเขา - ไม่ว่าเขากลัวตาย เขาก็จะได้เห็นการเผชิญหน้าครั้งนี้ที่เป็นไปและมันก็เป็นที่คาดการณ์แล้วน่าเอือมระอา. "ปล่อยฉัน" เขาพึมพำไม่สนใจว่าเขาจะได้ยินเสียงของเขาหรือไม่. อดัมเป็นที่เงียบสงบแล้ว แต่สามารถรู้ว่าดีกว่าที่จะคิดว่าเขาทิ้ง"ถ้าฉันบอกว่า 'กรุณา' ... ?" "อย่าไร้สาระ ฉันรู้ว่าเกมของคุณ. "" มันจะต้องอึดอัดชะมัดในนั้น "อดัมกล่าวว่าการวางมือของเขากลับมาที่ประตู "มันหนาวมากในที่นี่ - ไกลต่ำกว่าจุดเยือกแข็งจากสิ่งที่ผมสามารถบอกได้ มันจะต้องเป็นเหมือนนรกในโลงศพของเธอว่า. "เขาเย้ยหยัน "ผมจะไม่ได้รับการกระตุ้นในครั้งนี้ กลับไปที่สถานที่ของคุณ ฉันแน่ใจว่าคุณกำลังทำให้เกิดปัญหาสำหรับบุคลากร. "" คุณดูแล? "อดัมถามอย่างแท้จริงทำให้เกิดเสียงประหลาดใจตาขวาง." มากกว่าที่คุณ คุณยังมีความสามารถที่จะดูแลเกี่ยวกับอะไรอีกต่อไป? "เขาลูบผิวของประตูและนิ้วมือของเขาปิดรอบหนึ่งล็อค "ฉันดูแลเกี่ยวกับตัวเอง" เขากล่าวพลิกล็อคเปิดได้อย่างง่ายดายโดยที่มองไม่เห็นคนอื่น ๆ "ผมดูแลเกี่ยวกับคุณ." หนึ่งหลังจากที่อื่นเขาสะบัดเปิดล็อคที่ล้อมรอบประตูห้องของเขา เมื่อสามารถจะประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่งที่จะปิด, อดัมก็จะเปิดใหม่อีกครั้งจนกว่าเขาจะได้ทั้งหมดของล็อคยกเลิก มีจุดใดอยู่ในการพยายามที่จะหยุดเขาถ้าเขาต้องการที่จะกลับไปมากับเขาตลอดไปและปลดล็อคล็อคพวกเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเขามีอยู่แล้วล็อคสุดท้ายประตูเลื่อนเปิดด้วยฟ่อเก่าและมีลมกระโชกแรงอากาศหนาวได้. อดัมก้าวภายในและเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขาที่เขาแขวนห้อยโซ่. "ผมคิดถึงคุณ." สามารถรู้ว่าเขา wasn ' เสื้อนอนอยู่ แต่เขาก็รู้ว่าอดัมไม่ได้รับรู้สิ่งที่ทางเดียวที่เขาทำ เขาไม่พลาดอดัมและเขาก็ไม่เข้าใจวิธีที่อดัมพลาดเขาแม้ว่าเขาจะได้รับการบอกความจริง. เขาจะได้รับการปลดปล่อยตัวเองออกจากโซ่ แต่เขาเลือกที่จะอยู่ในสถานที่ที่เป็นอดัมเดินเข้ามาใกล้ มือยื่นออกมาเขาวิ่งนิ้วสีดำของเขามากกว่าแก้มของเขาอยากรู้อยากเห็นการสัมผัสผิวของเขา เขาผลักมือของเขาผ่านผมของเขาและลูบหลังของศีรษะของเขา. "ผมของคุณได้นานมาก คุณอยู่ในที่นี่ประมาณยี่สิบปีเวลานี้ มันดูดีจริงๆกับคุณ. "ดังนั้นมูลนิธิฯยังคงยืนอยู่แม้หลังจากที่เวลามาก เป็นส่วนหนึ่งของเขารู้สึกผิดหวัง ที่สำคัญมีอะไรบางอย่างที่เขาอยากจะรู้ว่า "คุณมาที่นี่ได้อย่างไร? จากสิ่งที่ผมจำได้ติดต่อกับผมก็ควรที่จะได้หยุด ยกเว้นกรณีที่มีความไม่พอใจผมไม่คิดว่ามูลนิธิจะได้รับการอนุมัติจากนี้ "." อีกครั้ง ... คุณดูแล? "อดัมถามยิ้มใจแคบ. สามารถถอนหายใจ "คุณต้องการอะไร?" "ผมไม่สามารถช่วยตัวเอง." สามารถรู้ว่าดีกว่าที่จะรู้สึกถูกคุกคาม "ฉันประหลาดใจ. คุณคงจะรู้จักกันฉันจะไม่ยินดีที่จะเห็นคุณ คุณมีความปรารถนาความตาย? "อดัมsnorted อย่างไม่มีอารมณ์ขัน "ในขณะที่ถ้าผม ... " "ท่านกำลังมองที่จะขอโทษ? กลับใจอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เหลือสำหรับเรา. "" คุณต้องการที่จะเปลี่ยนวิธีการของคุณตอนนี้? "อดัมถามแปลกใจอีกครั้ง. เขายักไหล่ที่ดีที่สุดในขณะที่เขาจะถูกระงับ "Nah มันเป็นข้อเสนอแนะ คุณอาจจะมีการพิจารณาเรื่องนี้ แต่ฉันคิดว่าฉันพูดถึงมันอีกครั้งในกรณีที่ หลังจากที่ทุกท่านต้องคิดที่แตกต่างกันในขณะนี้ถ้าคุณอยู่ที่นี่กับฉัน. "พวกเขาเป็นไมล์กว่าระดับน้ำทะเล สำหรับอดัมจะได้มาถึงเขาเขาก็จะต้องมีการฆ่าและหลอกลวงบุคลากรจำนวนมาก ที่จะต้องมีการยกเลิกภาพลวงตาของเขาไม่เป็นอันตราย เขาเป็นหนึ่งในค่าใช้จ่ายจริง มันก็แปลกใจว่าเขาสามารถที่จะยินดีที่จะเสียสละภาพของเขาสำหรับราชประสงค์. "ผมอาจจะไม่สามารถที่จะฆ่าคุณ แต่ที่จะไม่หยุดผมจากการพยายาม" สามารถทำให้เขานึกถึง มันดูเหมือนไม่มีจุดหมายสำหรับเขาที่จะได้มา. อดัมปล่อยให้เขาและเขายกมือข้างหนึ่งจิตเบา ๆ แปรงกันผมครอบคลุมหน้าผากของเขาที่จะแสดงให้เขาเห็นเครื่องหมายที่ตราเขา. แยกเขี้ยวสามารถเครียดกับกลุ่มของเขาต้านทานของเขาลื่นไถลขณะนี้ สายตาของเขาเห็นว่าคำที่คุ้นเคยที่เขียนลงไปในผิวของเขา "ทำไมคุณไม่มา?" เขาถามกระชับมือของเขาออกเป็นหมัด "คุณจำทุกอย่าง ความทรงจำที่มีไม่เพียงพอสำหรับคุณ? "เขาปล่อยให้ผมของเขาครอบคลุมเครื่องหมายอีกครั้งและยกมือของเขากับผมสามารถของโรคหลอดเลือดสมอง มันเป็นสัมผัสที่อ่อนโยน deceptively ที่ทำให้เลือดในหลอดเลือดดำของสามารถต้ม "ผมบอกคุณไม่ได้ฉัน? ฉันแค่อยากจะเห็นคุณ คุณแตกต่างจากคนที่อยู่ในความทรงจำของฉัน. "" คุณฆ่าคนที่ "สามารถคำรามคายที่ใบหน้าของอดัม. สำหรับช่วงเวลาที่เครียดและเงียบอดัมมองไปที่เขาและสามารถกลับความโกรธของเขาที่มีทั้งหมดของเขา อาจจะเพื่อให้เขาสามารถจับสายตาของเขา อดัมเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะอ่าน แต่มีอย่างอื่นที่มีอยู่ภายใต้ความหนาวเย็นของเขาแสดงออกแข็ง สำหรับทุกสิ่งที่อดัมจะจำ, สามารถสงสัยว่าเขาจะจำได้ว่าคนที่เขาเคยเป็นไม่ว่าเขาจะจำรอยยิ้มที่อบอุ่นที่พวกเขาใช้ในการแลกเปลี่ยนกับแต่ละอื่น ๆ ที่พวกเขาเดินผ่านด้านข้างของแต่ละคนในช่องเขียวขจี. ตอนนี้ โลกกลายเป็นแห้งใต้เท้าของอดัม สถานที่เดียวที่เขาเจียมสามารถอยู่ได้ในสภาพแวดล้อมที่ผ่านการฆ่าเชื้อของมูลนิธิ. รูปลักษณ์ที่อยู่เบื้องหลังดวงตาของเขาบอกว่าเขาจำได้แน่นอนดวงอาทิตย์และพื้นที่สีเขียว ในนิรันดร์คำสาปของพวกเขา แต่เขาก็เริ่มที่จะสูญเสียตัวเอง. เขารู้สึกผิดที่เขารู้สึกอิจฉาและเขารู้สึกผิด. ไม่มีอะไรที่จะต้องขออภัยในความเป็นและสามารถจะมีเพียงความรู้สึกโกรธแค้นมากขึ้นถ้าเขาได้พยายาม. "น่าสงสาร "สามารถพึมพำห้อยหัวของเขาลดลงไหล่ของเขา "คุณเหงา." ช้าอดัมลดลงในมือของเขากลับไปที่ด้านข้างของเขาและดวงตาของเขาได้พบกับพื้นดินที่แข็ง "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความตายไม่แตกต่างกันกว่าหลับสามารถ หนึ่งนาที เขาตื่นแล้ว ต่อไปเขาจะรายล้อมไปด้วยความมืด สติของเขาโดยไม่รู้ตัว จนดวงตาของเขาต่อไปเปิดบางอสงไขยเวลา ต่อมา ตอนที่เขาตาย เขาไม่ได้ฝัน แต่เขาจำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเคยหลับจริงๆ ไม่สามารถจำสิ่งที่ฝัน มันรู้สึกยังไง จากจุดเริ่มต้น เขาไม่เคยกลัวตาย และ ยังไม่พบเหตุผลที่จะกลัว ความตายเป็นเรื่องชั่วคราว แค่น่ารำคาญครับ

หลังจากหนึ่งหลายรอบของการเกิดใหม่ เขาตื่นขึ้นพร้อมกับความทรงจำในตัวแทนบางอย่างในจิตใจของเขา ที่เป็นตัวแทนของใบหน้าได้ สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น ด้วยมัวแต่ปิดให้เขา แม้ระยะทางได้แสดงความสามารถของเขาตายเองนั้น เขาต้องการที่จะเห็นเขาอีกครั้งมันอาจจะฟลุคเขาถูกปราบโดยง่าย ๆ คน แต่ ว่า เสียใจที่ได้รับ เช่น ลมหายใจของอากาศบริสุทธิ์ เขาต้องการจะเห็นเขาอีกครั้ง เพื่อต่อสู้กับเขาอีกครั้ง มองเข้าไปในดวงตาของคนที่จะฆ่าเขาเพื่อดูว่าเขาสามารถหาแหล่งที่มาของความแข็งแรงของเขา . . . . . .

เค้ากลัวนะ มันเป็นเรื่องบังเอิญ ในขณะที่เขากำลังเสียเวลา regenerating , คนอื่นฆ่าเขามันก็น่าอายเหมือนกันนะ ไม่ใช่สองต่อสอง เจ้าหน้าที่ตายเลย และเป็นครั้งแรกในรอบปี เขาไม่สามารถนับได้ รู้สึกผิดหวัง พื้นฐานระบบบุคลากรเหมือนจะแปลกใจ พวกเขาคาดหวังว่าเขาจะอาละวาด แต่เขารู้สึกว่า ปฏิภาณ .

บางทีที่เจ้าหน้าที่ได้รับการหนึ่งที่จะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้ายหลังจากทั้งหมดที่เขาคิด สามารถลืมความผิดหวังที่น่ากลัวจริงๆในขณะที่ความตายจัดถึงความประทับใจในชีวิตเขา ความผิดหวังบางอย่างที่เขารู้สึกว่าเขาจะแบกชั่วนิรันดร์

เขาจะหาเกียรติคู่ต่อสู้ในที่สุด เขาหวังว่าเขาจะเป็นอย่างน้อย ต้องมีใครบางคนที่ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าความตายไม่มีความหมายคู่แข่งที่มีศักยภาพเกิดทุกวินาที–บางครั้งพันและนับล้านในขณะที่เขาถูกขังอยู่ภายใน เพื่อการปฏิรูป ดังนั้นมันต้องเป็น ในที่สุด

รอบต่อไปตามปกติ แต่ละครั้งที่เขาตื่นขึ้น เขาอีกครั้งใน " ดูแล " ของมูลนิธิคน เขาพยายามจะหนี เขาจะหาวิธีใหม่ที่จะทำลายเขาและเขาจะตายอีกในท่ามกลางความมืดจนเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง มันน่าเบื่อนะ แต่เขารู้ว่ารากฐานที่ระบบไม่สามารถจับเขาไปชั่วนิรันดร์ มนุษย์ไม่อาจอยู่ได้นาน และไม่มีมนุษย์สร้าง เช่น มูลนิธิอาจมีอยู่สำหรับเช่นกัน



เสียงมาหาเขาอยู่ในความมืด มันจั๊กจี้ความรู้ของเขาและเขาก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ในที่มืดและหนาวในห้อง มันเป็นส่วนหนึ่งของเขา เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสแสงของคนเพียงปลายนิ้วสัมผัสกับพื้นผิวของห้องของเขา delicately ติดตามล็อค , แปรงมากกว่าสัญลักษณ์ที่สลักอยู่บนนั้น มันเป็นสัมผัสคุ้นเคย ; คนที่เขารู้จัก

ชีพจรเพิ่มขึ้นปั๊มเลือดผ่านทางหลอดเลือดดำของเขา

นี้ไม่ได้เป็นสมาชิกของมูลนิธิ SCP .นี่ไม่ใช่ตัวแทนที่เขาปรารถนาที่จะเห็นอีก

" ฉันก็ผ่านปัญหามาที่นี่ " นิ้วโลหะวิ่งลงหน้าประตูห้องของเขา เปิดเผย " ท่านไม่พักนานพอ ไม่ นายมาหาฉันหน่อยได้มั้ย ? "

สามารถไม่เข้าใจ ทำไมเคนมี แต่เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาต้องการฆ่าเขา