Empowerment in NursingMishra and Sp

Empowerment in Nursing
Mishra and Spreitzer (1998) argue that empowerment is particularly important in work settings that have experienced considerable downsizing. Employees who are not empowered cannot cope with organizational changes and will, in all probability, respond passively. Indeed, the reaction of ‘downsizing survivors’ can have considerable impact on organizational outcomes (Burke, 2001; Davy, Kinicki, & Scheck, 1991; Noer, 1993) and, negative reactions, in particular, may be responsible for the failure of downsizing to improve productivity (Cascio, 1993).
One occupation that has been affected by drastic downsizing is nursing. For instance, a decade of hospital restructuring initiatives in Canada has resulted in the lay-off of thousands of nurses. Survivors of restructuring have faced increased responsibilities and fewer support staff to assist them. To add to this stress, the patients they look after are sicker. Such arduous workloads can lead to exhaustion. In addition, nurses report that their skills and abilities are not respected in the workplace. Consequently, it is not surprising that Canadian nurses have become increasingly at risk for burnout, with many leaving the profession all together (Baumann et al., 2001). The psychological state of those who survive
downsizing can determine the viability of the smaller workforce. Burke (2001) found that among nurses who survived downsizing those who responded to downsizing with cynicism or fear were more likely to report higher levels of emotional exhaustion, more psychosomatic symptoms, and greater job dissatisfaction than other nurses.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพิ่มขีดความสามารถในการพยาบาลมิชราเกส์และ Spreitzer (1998) โต้แย้งว่า อำนาจเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งในการตั้งค่าการทำงานที่มีประสบการณ์ลดขนาดมาก พนักงานที่มีอำนาจไม่สามารถรับมือกับการเปลี่ยนแปลงองค์กร และจะ ในความเป็นไปได้ทั้งหมด ตอบเฉย ๆ จริง ปฏิกิริยาของ 'ผู้รอดชีวิตลดขนาด' สามารถมีผลกระทบอย่างมากในองค์กรผลลัพธ์ (วิลล์ส 2001 Davy, Kinicki, & Scheck, 1991 Noer, 1993) และ ปฏิกิริยาเชิงลบ โดยเฉพาะ ก็อาจมีความล้มเหลวของการลดขนาดการเพิ่มผลผลิต (Cascio, 1993)อาชีพหนึ่งที่ได้รับผลกระทบจากการลดขนาดรุนแรงเป็นพยาบาล เช่น ทศวรรษของโรงพยาบาลที่ปรับโครงสร้างในแคนาดามีผลในการเลิกจ้างของพยาบาล ของการปรับโครงสร้างต้องเผชิญความรับผิดชอบเพิ่มขึ้นและลดจำนวนพนักงานสนับสนุนคอยช่วยเหลือ การเพิ่มความเครียดนี้ ผู้ป่วยจาก sicker ปริมาณงานที่ยากลำบากดังกล่าวอาจทำให้อ่อนเพลีย นอกจากนี้ พยาบาลรายงานว่า ทักษะและความสามารถจะไม่มีปฏิบัติในทำงาน ดังนั้น มันไม่น่าแปลกใจว่า พยาบาลแคนาดาได้กลายเป็นมากขึ้นเสี่ยงต่อการไหม้ หลายออกจากอาชีพรวมกัน (Baumann et al. 2001) สถานะทางจิตของผู้ที่อยู่รอดลดขนาดสามารถกำหนดชีวิตของแรงงานที่มีขนาดเล็ก วิลล์ส (2001) พบว่า ในกลุ่มพยาบาลที่รอดจากการเปลี่ยนผู้ที่ตอบสนองการลดขนาด โดยมนุษย์หรือความกลัว มากมักจะรายงานระดับสูงของอารมณ์อ่อนเพลีย อาการหวะมากขึ้น และความไม่พอใจงานมากขึ้นกว่าพยาบาลอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพิ่มขีดความสามารถในการพยาบาล
Mishra และ Spreitzer (1998) ยืนยันว่าการเสริมสร้างพลังอำนาจเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการตั้งค่าการทำงานที่มีประสบการณ์การลดขนาดมาก พนักงานที่ไม่ได้เพิ่มขีดความสามารถไม่สามารถรับมือกับการเปลี่ยนแปลงองค์กรและจะในทุกโอกาสและตอบสนองอย่างอดทน อันที่จริงการเกิดปฏิกิริยาของ 'ผู้รอดชีวิต downsizing' สามารถมีผลกระทบต่อผลการองค์กร (เบิร์ค 2001 เดวี่ Kinicki และ Scheck 1991; Noer, 1993) และปฏิกิริยาเชิงลบโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาจจะต้องรับผิดชอบความล้มเหลวของการลดขนาด เพื่อปรับปรุงประสิทธิภาพการผลิต (Cascio, 1993).
หนึ่งอาชีพที่ได้รับผลกระทบจากการลดขนาดรุนแรงเป็นพยาบาล ยกตัวอย่างเช่นทศวรรษที่ผ่านมาของการริเริ่มการปรับโครงสร้างโรงพยาบาลในประเทศแคนาดาได้ผลในการเลิกจ้างนับพันของพยาบาล ผู้รอดชีวิตจากการปรับโครงสร้างต้องเผชิญหน้ากับความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้นและพนักงานช่วยเหลือน้อยลงเพื่อช่วยให้พวกเขา ในการเพิ่มความเครียดนี้ผู้ป่วยที่พวกเขามองหลังจากมีเจ็บ ปริมาณงานที่ยากลำบากดังกล่าวสามารถนำไปสู่การอ่อนเพลีย นอกจากนี้พยาบาลรายงานว่าทักษะและความสามารถของพวกเขาจะไม่ได้รับความเคารพในสถานที่ทำงาน ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจว่าพยาบาลแคนาดาได้กลายเป็นมากขึ้นความเสี่ยงสำหรับความเหนื่อยหน่ายกับหลาย ๆ ออกจากอาชีพทั้งหมดเข้าด้วยกัน (Baumann et al., 2001) สภาพจิตใจของผู้ที่อยู่รอด
ลดขนาดสามารถกำหนดชีวิตของแรงงานที่มีขนาดเล็ก เบิร์ค (2001) พบว่าในพยาบาลที่รอดชีวิตจากการลดขนาดผู้ที่ตอบสนองต่อการลดขนาดด้วยการเยาะเย้ยถากถางหรือความกลัวมีแนวโน้มที่จะรายงานระดับที่สูงขึ้นของความอ่อนล้าทางอารมณ์จิตใจอาการมากขึ้นและความไม่พอใจในงานมากขึ้นกว่าพยาบาลอื่น ๆ