- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
That is our premise. This story sha
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and show at the same time that the premise is incorrect. That will be a new thing in logic, and a feat in story–telling somewhat older than the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post–oak flats of the Middle West pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This effort was framed and hung in the drug store window by the side of the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine–tree village in the South that her relatives chipped in enough in her chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her f—, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music, Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the other, as you please, and in a short time were married—for (see above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a lonesome flat—something like the A sharp way down at the left–hand end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art, and they had each other. And my advice to the rich young man would be—sell all thou hast, and give it to the poor—janitor for the privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat–dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true happiness. If a home is happy it cannot fit too close—let the dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand to an upright piano; let the four walls come together, if they will, so you and your Delia are between. But if home be the other kind, let it be wide and long—enter you at the Golden Gate, hang your hat on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister—you know his fame. His fees are high; his lessons are light—his high–lights have brought him renown. Delia was studying under Rosenstock—you know his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every—but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined. Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old gentlemen with thin side–whiskers and thick pocketbooks would sandbag one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to become familiar and then contemptuous with Music, so that when she saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat and lobster in a private dining–room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat—the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions—ambitions interwoven each with the other's or else inconsiderable—the mutual help and inspiration; and—overlook my artlessness—stuffed olives and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the loveliest people! General—General A. B. Pinkney's daughter—on Seventy–first street. Such a splendid house, Joe—you ought to see the front door! Byzantine I think you would call it. And inside! Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already. She's a delicate thing—dresses always in white; and the sweetest, simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think I'm going to let you hustle for wages while I philander in the regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is not as if I had quit my music and gone to work at something else. While I teach I learn. I am always with my music. And we can live as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast. Joe was enthusiastic about some morning–effect sketches he was doing in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled, praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly tossed three five–dollar bills on the 8×10 (inches) centre table of the 8×10 (feet) flat parlour.
"Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same things so often. And then she always dresses entirely in white, and that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man! I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with Clementina at the piano—he is a widower, you know—and stands there pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing–room, Joe! And those Astrakhan rug portières. And Clementina has such a funny little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen. Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a five, a two and a one—all legal tender notes—and laid them beside Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's window and thought it was a windmill at first. He was game, though, and bought it anyhow. He ordered another—an oil sketch of the Lackawanna freight depot—to take back with him. Music lessons! Oh, I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to win, dear. Thirty–three dollars! We never had so much to spend before. We'll have oysters to–night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Where is the olive fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his $18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed, but not very joyously.
"Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the afternoon. The General was there. You should have seen him run for the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous. In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot, over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was so sorry! But Gen. Pinkney!—Joe, that old man nearly went distracted. He rushed downstairs and sent somebody—they said the furnace man or somebody in the basement—out to a drug store for some oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot to–day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron—I mean the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen Gen. Pinkney, Joe, when—"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch, sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and stubbornness, and murmured a phrase or two vaguely of Gen. Pinkney; but at length down went
Joe Larrabee came out of the post–oak flats of the Middle West pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This effort was framed and hung in the drug store window by the side of the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine–tree village in the South that her relatives chipped in enough in her chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her f—, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music, Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the other, as you please, and in a short time were married—for (see above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a lonesome flat—something like the A sharp way down at the left–hand end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art, and they had each other. And my advice to the rich young man would be—sell all thou hast, and give it to the poor—janitor for the privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat–dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true happiness. If a home is happy it cannot fit too close—let the dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand to an upright piano; let the four walls come together, if they will, so you and your Delia are between. But if home be the other kind, let it be wide and long—enter you at the Golden Gate, hang your hat on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister—you know his fame. His fees are high; his lessons are light—his high–lights have brought him renown. Delia was studying under Rosenstock—you know his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every—but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined. Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old gentlemen with thin side–whiskers and thick pocketbooks would sandbag one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to become familiar and then contemptuous with Music, so that when she saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat and lobster in a private dining–room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat—the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions—ambitions interwoven each with the other's or else inconsiderable—the mutual help and inspiration; and—overlook my artlessness—stuffed olives and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the loveliest people! General—General A. B. Pinkney's daughter—on Seventy–first street. Such a splendid house, Joe—you ought to see the front door! Byzantine I think you would call it. And inside! Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already. She's a delicate thing—dresses always in white; and the sweetest, simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think I'm going to let you hustle for wages while I philander in the regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is not as if I had quit my music and gone to work at something else. While I teach I learn. I am always with my music. And we can live as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast. Joe was enthusiastic about some morning–effect sketches he was doing in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled, praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly tossed three five–dollar bills on the 8×10 (inches) centre table of the 8×10 (feet) flat parlour.
"Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same things so often. And then she always dresses entirely in white, and that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man! I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with Clementina at the piano—he is a widower, you know—and stands there pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing–room, Joe! And those Astrakhan rug portières. And Clementina has such a funny little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen. Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a five, a two and a one—all legal tender notes—and laid them beside Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's window and thought it was a windmill at first. He was game, though, and bought it anyhow. He ordered another—an oil sketch of the Lackawanna freight depot—to take back with him. Music lessons! Oh, I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to win, dear. Thirty–three dollars! We never had so much to spend before. We'll have oysters to–night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Where is the olive fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his $18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed, but not very joyously.
"Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the afternoon. The General was there. You should have seen him run for the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous. In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot, over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was so sorry! But Gen. Pinkney!—Joe, that old man nearly went distracted. He rushed downstairs and sent somebody—they said the furnace man or somebody in the basement—out to a drug store for some oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot to–day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron—I mean the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen Gen. Pinkney, Joe, when—"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch, sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and stubbornness, and murmured a phrase or two vaguely of Gen. Pinkney; but at length down went
0/5000
นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องนี้จะวาดสรุปจาก และแสดงในเวลาเดียวกันว่า หลักฐานไม่ถูกต้อง ที่จะเป็นสิ่งใหม่ในตรรกะ และความสำเร็จอย่างหนึ่งในเรื่องราว – บอกค่อนข้างเก่ากว่ากำแพงเมืองจีนJoe Larrabee มาจากแฟลตไปรษณีย์ – โอ๊คกลางตะวันตก pulsing ด้วยอัจฉริยะสำหรับศิลปะ ที่หก เขาวาดรูปปั๊มเมืองกับพลเมืองโดดเด่นผ่านมันรีบ ความพยายามนี้กรอบ และแขวนในหน้าต่างร้านค้ายาเสพติดริมหูของข้าวโพดมีจำนวนแถวที่ไม่สม่ำเสมอ ที่ยี่สิบ เขาซ้ายสำหรับนิวยอร์กเนคไทไหลและทุนติดค่อนข้างใกล้ชิดกันDelia Caruthers ได้ใน 6 octaves promisingly ดังนั้นในหมู่บ้าน – ต้นสนใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในพอในหมวกชิเธอไป "เหนือ" และ "ทำ" พวกเขาไม่สามารถเห็น f ของเธอ —, แต่ที่เป็นเรื่องราวของเราได้โจและ Delia พบใน atelier การที่จำนวนนักเรียนศิลปะและดนตรีมารวมตัวกันเพื่อหารือเกี่ยวกับ chiaroscuro วากเนอร์ ดนตรี การทำงานของแรมบรังด์ รูป ภาพ Waldteufel กระดาษติดผนัง โชแปงและ Oolongโจและ Delia เป็น หนึ่ง enamoured อื่น ๆ หรืออื่น ๆ แต่ละคุณกรุณา และ ในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่งงาน — สำหรับ (ดูข้างต้น), เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไปนายและนาง Larrabee เริ่มทำความสะอาดในแบน มันแบนจผู้เดียวดาย — สิ่งที่ชอบแบบคม A ลงท้าย – มือซ้ายของแป้นพิมพ์ และพวกเขามีความสุข มีศิลปะของพวกเขา และพวกเขามีกัน และคำแนะนำของฉันหนุ่มรวยจะ — ขาย ทุกพระองค์เพราะ ให้ยากจน — janitor สำหรับสิทธิ์ทั้งแบนกับศิลปะของ Delia ของคุณแบน – ชาวจะ indorse dictum ฉันว่า ตนมีความสุขที่แท้จริงเท่านั้น ถ้าบ้านมีความสุขมันไม่พอดี เกินไปปิดตัวให้แต่งตัวยุบ และกลายเป็นโต๊ะบิลเลียด ปล่อยให้หิ้งเปิดเครื่องพาย escritoire การ bedchamber อะไหล่ washstand จะมีตรงเปียโน ให้กำแพงสี่มาร่วมกัน ถ้าพวกเขาจะ เพื่อคุณและคุณ Delia ระหว่าง แต่ถ้าบ้าน ชนิดอื่น ๆ ให้มันกว้าง และยาว — ป้อนคุณที่ประตูทอง แขวนหมวกของคุณบน Hatteras คุณแหลมบนแหลมฮอร์น และออกไป โดยแลบราดอร์โจถูกวาดภาพในคลาสของ Magister ดี — คุณรู้ว่าชื่อเสียงของเขา ค่าธรรมเนียมของเขาจะสูง บทเรียนของเขามีแสง — สูง – ไฟของเขาได้นำเขากิตติคุณ เรียนใต้ Rosenstock Delia — คุณรู้ชื่อของเขาเป็น disturber คีย์เปียโนพวกเขามีความสุขเถอะตราบใดที่เงินของพวกเขากินเวลา ดังนั้นทุกตัว แต่ฉันจะไม่ลลด จุดมุ่งหมายของพวกเขาชัดเจน และกำหนด โจได้กลายเป็นความสามารถในเร็ว ๆ นี้เปิดออกภาพที่สุภาพบุรุษเก่ากับบางด้าน – หนวด และ pocketbooks หนาจะ sandbag กันในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษในการซื้อ Delia ได้กลายเป็นความคุ้นเคยแล้วดูถูกเพลง เพื่อว่าเมื่อเธอเห็นกล่องไม่ได้ขายสต็อกและวงออเคสตร้าที่นั่ง เธออาจมีอาการเจ็บคอ และกุ้งในห้องส่วนตัวรับประทานอาหาร – และปฏิเสธไปบนเวทีแต่ดีที่สุด ในความคิดของฉัน ชีวิตบ้านในแบนเล็กน้อย — voluble ซักอีกเลยหลังจากการศึกษา เย็นสบายและสด สีอาหารเช้า แลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยาน-ความทะเยอทะยานกรองแต่ละที่ ด้วยตัวของผู้อื่น มิฉะนั้น inconsiderable — แรงบันดาลใจ และช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และแบบมองเห็น artlessness ของฉัน — ไส้มะกอกและชีสแซนด์วิชที่ 11 น.แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะตั้งค่าสถานะ บางครั้งไม่ แม้ว่าบาง switchman ไม่แจ้ง ทุกอย่างออกไปและไม่มีอะไรมาใน เป็น vulgarians พูด เงินขาดเพื่อชำระนาย Magister และ Herr Rosenstock ราคาของพวกเขา เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไป ดังนั้น Delia กล่าวว่า เธอต้องให้บทเพลงเพื่อให้จาน chafing พัทยาวันที่สอง หรือสาม ที่เธอไปออก canvassing สำหรับนักเรียน ยามค่ำคืนหนึ่งที่เธอมาบ้านร่าเริง"โจ เรียน, " เธอกล่าวว่า ความยินดี "ผมเป็นนักเรียนที่ และ โอ้ คน loveliest ทั่วไป — ทั่วไป A. B. Pinkney ของลูกสาวซึ่งห้องเจ็ด – แรก เช่นสวยงามบ้าน โจ — คุณควรเห็นประตูหน้า ไบแซนไทน์ผมคิดว่า คุณจะโทร และภายใน โอ้ โจ ฉันไม่เคยเห็นอะไรมาก่อนเช่นกัน"นักเรียนของฉันเป็นลูกสาวของเขา Clementina ลองรักเธอแล้ว เธอเป็นสิ่งละเอียดอ่อนเช่นชุดสีขาว เสมอ และมารยาทหวาน ง่ายที่สุด เพียงสิบแปดปี ผมให้สามบทเรียนต่อสัปดาห์ และ เพียง คิด โจ $5 เป็นบทเรียน ฉันไม่สนใจบิต สำหรับเมื่อได้รับนักเรียนเพิ่มเติมสอง หรือสาม ผมสามารถกลับมาเรียนฉันกับ Herr Rosenstock ตอนนี้ เรียบออกริ้วระหว่างผู้ชมของคุณ ที่รัก และลองมีซุปเปอร์ดี""ที่ถูกสำหรับคุณ Dele กล่าวว่า โจ โจมตีสามารถของถั่วกับมีดแกะสลักและ hatchet "แต่วิธีการเกี่ยวกับฉันหรือไม่ คุณคิดว่า ฉันจะให้คุณ hustle สำหรับค่าจ้างในขณะที่ฉัน philander ในภูมิภาคสูงศิลปะ ไม่ตามกระดูก Benvenuto Cellini ผมคิดว่า ผมสามารถขายเอกสาร หรือวาง cobblestones และนำมาเป็นเงินดอลลาร์หรือสอง "Delia มา และแขวนเกี่ยวกับคอของเขา"โจ รัก คุณได้โง่ คุณต้องเก็บในที่การศึกษา ไม่เป็นถ้าฉันได้ออกจากเพลงของฉัน และไปทำงานอย่างอื่น ในขณะที่สอนให้ฉันเรียนรู้ ฉันมักจะ มีเพลงของฉัน และเราสามารถมีชีวิตอยู่อย่างเป็นสุขที่ millionaires บน $15 สัปดาห์ คุณจะคิดออก Magister นาย""ทั้งหมดขวา กล่าวว่า โจ การเข้าถึงสำหรับจานผักปลาสีน้ำเงิน "แต่ฉันเกลียดการนำบทเรียนนี้ มันไม่ใช่ศิลปะ แต่คุณเป็นทรัมพ์และรักที่จะทำ""เมื่อเรารักศิลปะของ บริการไม่น่ายากเกินไป กล่าวว่า Delia"Magister ยกย่องฟ้าในร่างที่ทำในสวนสาธารณะ กล่าวว่า โจ "ก Tinkle ให้ฉันเพื่อแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่างของเขา ผมอาจขายหนึ่งถ้าเห็นชนิดของคนบ้าที่ร่ำรวยให้""ผมมั่นใจว่า คุณจะ กล่าวว่า Delia เพราะ "ตอนนี้เราต้องขอบคุณ Pinkney ทั่วไปและลูกวัวย่างนี้"ในช่วงของสัปดาห์ถัดไป Larrabees ที่มีอาหารเช้าเป็นต้น โจกระตือรือร้นเกี่ยวกับร่างบางเช้า – ผลที่เขาทำในเซ็นทรัลปาร์ค และ Delia บรรจุเขาปิด breakfasted, coddled ได้รับการยกย่อง และรั้งที่ 7 โมง ศิลปะเป็นตัวเล็กฉลาด ได้ 7 ส่วนใหญ่เวลาโมงเมื่อเขากลับในตอนเย็นเมื่อสิ้นสุดสัปดาห์ Delia ภูมิใจเพราะแต่อ่อนกำลัง ประสบความสำเร็จเพราะสามห้า – ดอลลาร์ตั๋ว 8 × 10 (นิ้ว) ศูนย์ตาราง 8 × 10 (เท้า) ร้านเสริมแบน"บางครั้ง เธอกล่าวว่า เหมือนงาน "Clementina พยายามฉัน ฉันกลัวเธอไม่ฝึกฝนเพียงพอ และฉันได้บอกเธอสิ่งเดียวดังนั้นมักจะ แล้ว เธอเสมอชุดทั้งหมดในสีขาว และที่น่าเบื่อนั้น แต่ทั่วไป Pinkney คนรักยิ่ง ฉันต้องการคุณสามารถรู้เขา โจ เขาเข้ามาในบางครั้งเมื่อฉันมี Clementina ที่เปียโน — กำลังกับ widower คุณทราบ — และมีดึง goatee เขาขาว "และที่ semiquavers และ demisemiquavers ความก้าวหน้าอย่าง" เขามักจะถาม"ฉันต้องการคุณสามารถดู wainscoting ที่วาด – ห้อง โจ และที่ Astrakhan พรม portières และ Clementina ได้เช่นตลกน้อยไอ ฉันหวังว่า เธอจะแข็งแกร่งกว่าเธอดู โอ้ ฉันจริง ๆ ฉันรับกับเธอ เธอจึงอ่อนโยน และ bred สูง บราเดอร์ทั่วไป Pinkney ได้เมื่อรัฐมนตรีโบลิเวีย"แล้ว โจ กับอากาศ Monte Cristo วาดมาเป็นสิบ 5 สอง และหนึ่งตัวหมายเหตุกฎหมายวิธีการชำระเงินทั้งหมด — และวางไว้ด้านข้างของ Delia กำไร"ขายที่ watercolour เที่ยวกับชายจากพี เขาประกาศ overwhelmingly"ไม่ตลกกับฉัน กล่าวว่า Delia "ไม่ใช่จากพี ""ทั้งหมดไป ต้องคุณอาจเห็นเขา Dele คนที่ไขมัน มี woollen muffler และไม้จิ้มฟันขนนก เขาเห็นร่างในหน้าต่างของ Tinkle และคิดว่า มันเป็นกังหันขึ้นครั้งแรก เขาคือเกม แม้ว่า และซื้อเลย เขาสั่งอีก — ร่างเป็นน้ำมันของ depot ขนส่ง Lackawanna ซึ่งจะกลับกับเขา บทเรียนเพลง โอ้ ผมคิดว่า ศิลปะจะยังคงอยู่ในนั้นด้วย""ฉันดีใจมากที่คุณได้เก็บไว้ใน กล่าวว่า Delia พ่อ "คุณผูกไว้กับชนะ เรียน สามสิบสามดอลลาร์ เราไม่ได้มากไปใช้ก่อน เราจะมีหอยนางรมไป – คืน""และผมเธชกับ champignons กล่าวว่า โจ "ที่เป็นส้อมมะกอก"ในตอนเย็นวันเสาร์ต่อไป โจมาถึงบ้านก่อน เขาแพร่เขา $18 บนตารางร้านเสริม และล้างสิ่งที่ดูเหมือนจะมากสีเข้มจากมือของเขาครึ่งชั่วโมงถึง Delia หลัง มือขวาของเธอผูกขึ้นในกลุ่ม shapeless ห่อและใช้ผ้าพันแผล"อย่างไร" นี้คือถามโจหลังจากคำทักทายปกติ Delia หัวเราะ แต่ไม่มาก joyously"Clementina เธออธิบาย "ยืนยันเมื่อกระต่ายชาวเวลส์หลังบทเรียนของเธอ เธอเป็นสาวแปลก ๆ กระต่ายเวลส์ที่ 5 ในตอนบ่าย ทั่วไปที่มี คุณควรได้เห็นเขาทำจาน chafing โจ เพียงว่ามีไม่ได้เป็นคนใช้ในบ้าน ฉันรู้ว่า Clementina ไม่ได้สุขภาพดี เธอเป็นประสาทดังนั้น ในการให้บริการกระต่าย เธอหกดีมาก เดือดร้อน มือและข้อมือของฉัน เจ็บชะมัด โจ และหญิงสาวที่รักขอให้ แต่ทั่วไป Pinkney ! – โจ เฒ่าที่เกือบไปต้องคอยกังวล เขาวิ่งชั้นล่าง และส่งคน — กล่าวคนเตาหรือใครสักคนในห้องใต้ดินซึ่งออกไปร้านขายยาน้ำมันและสิ่งที่ผูกค่ากับ มันไม่เจ็บมากขณะนี้""นี่คืออะไร" ถามโจ ถ่ายมือละม่อม และดึงที่ strands บางสีขาวภายใต้การใช้ผ้าพันแผล"มันเป็นสิ่งที่อ่อนนุ่ม กล่าวว่า Delia "ที่มีน้ำมันไว้ โอ้ โจ ได้คุณขายร่างอีก? " เธอได้เห็นเงินในตาราง"เหมือนกันหรือไม่" กล่าวว่า โจ "ถามคนจากพี เขามีของเขาดีโปไป – วัน และเขาไม่แน่ใจ แต่เขาคิดว่า เขาต้องการ parkscape อื่นและมุมมองในการฮัดสัน เวลาบ่ายนี้ได้คุณเขียนมือ Dele ? ""ห้าโมง คิดว่า กล่าวว่า Dele, plaintively "เหล็ก — ผมหมายถึง กระต่ายออกไฟเกี่ยวกับเวลานั้นมา คุณควรจะได้เห็นทั่วไป Pinkney โจ เมื่อ — ""นั่งลงที่นี่เป็นช่วงเวลา Dele กล่าวว่า โจ เขาดึงเธอไปนอน นั่งข้างเธอ และทำให้แขนของเขาข้ามไหล่ของเธอ"มีการทำอะไรสำหรับสองสัปดาห์ Dele " เขาถามเธอ braved ครู่หรือสองกับความรักและ stubbornness และ murmured วลีหรือสองคลับของ Pinkney ทั่วไป แต่ยาว ลงไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
That is our premise. This story shall draw a conclusion from it, and show at the same time that the premise is incorrect. That will be a new thing in logic, and a feat in story–telling somewhat older than the great wall of China.
Joe Larrabee came out of the post–oak flats of the Middle West pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This effort was framed and hung in the drug store window by the side of the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine–tree village in the South that her relatives chipped in enough in her chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her f—, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music, Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the other, as you please, and in a short time were married—for (see above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a lonesome flat—something like the A sharp way down at the left–hand end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art, and they had each other. And my advice to the rich young man would be—sell all thou hast, and give it to the poor—janitor for the privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat–dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true happiness. If a home is happy it cannot fit too close—let the dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand to an upright piano; let the four walls come together, if they will, so you and your Delia are between. But if home be the other kind, let it be wide and long—enter you at the Golden Gate, hang your hat on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister—you know his fame. His fees are high; his lessons are light—his high–lights have brought him renown. Delia was studying under Rosenstock—you know his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every—but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined. Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old gentlemen with thin side–whiskers and thick pocketbooks would sandbag one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to become familiar and then contemptuous with Music, so that when she saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat and lobster in a private dining–room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat—the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions—ambitions interwoven each with the other's or else inconsiderable—the mutual help and inspiration; and—overlook my artlessness—stuffed olives and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the loveliest people! General—General A. B. Pinkney's daughter—on Seventy–first street. Such a splendid house, Joe—you ought to see the front door! Byzantine I think you would call it. And inside! Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already. She's a delicate thing—dresses always in white; and the sweetest, simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think I'm going to let you hustle for wages while I philander in the regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is not as if I had quit my music and gone to work at something else. While I teach I learn. I am always with my music. And we can live as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast. Joe was enthusiastic about some morning–effect sketches he was doing in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled, praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly tossed three five–dollar bills on the 8×10 (inches) centre table of the 8×10 (feet) flat parlour.
"Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same things so often. And then she always dresses entirely in white, and that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man! I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with Clementina at the piano—he is a widower, you know—and stands there pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing–room, Joe! And those Astrakhan rug portières. And Clementina has such a funny little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen. Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a five, a two and a one—all legal tender notes—and laid them beside Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's window and thought it was a windmill at first. He was game, though, and bought it anyhow. He ordered another—an oil sketch of the Lackawanna freight depot—to take back with him. Music lessons! Oh, I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to win, dear. Thirty–three dollars! We never had so much to spend before. We'll have oysters to–night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Where is the olive fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his $18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed, but not very joyously.
"Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the afternoon. The General was there. You should have seen him run for the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous. In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot, over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was so sorry! But Gen. Pinkney!—Joe, that old man nearly went distracted. He rushed downstairs and sent somebody—they said the furnace man or somebody in the basement—out to a drug store for some oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot to–day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron—I mean the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen Gen. Pinkney, Joe, when—"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch, sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and stubbornness, and murmured a phrase or two vaguely of Gen. Pinkney; but at length down went
Joe Larrabee came out of the post–oak flats of the Middle West pulsing with a genius for pictorial art. At six he drew a picture of the town pump with a prominent citizen passing it hastily. This effort was framed and hung in the drug store window by the side of the ear of corn with an uneven number of rows. At twenty he left for New York with a flowing necktie and a capital tied up somewhat closer.
Delia Caruthers did things in six octaves so promisingly in a pine–tree village in the South that her relatives chipped in enough in her chip hat for her to go "North" and "finish." They could not see her f—, but that is our story.
Joe and Delia met in an atelier where a number of art and music students had gathered to discuss chiaroscuro, Wagner, music, Rembrandt's works, pictures, Waldteufel, wall paper, Chopin and Oolong.
Joe and Delia became enamoured one of the other, or each of the other, as you please, and in a short time were married—for (see above), when one loves one's Art no service seems too hard.
Mr. and Mrs. Larrabee began housekeeping in a flat. It was a lonesome flat—something like the A sharp way down at the left–hand end of the keyboard. And they were happy; for they had their Art, and they had each other. And my advice to the rich young man would be—sell all thou hast, and give it to the poor—janitor for the privilege of living in a flat with your Art and your Delia.
Flat–dwellers shall indorse my dictum that theirs is the only true happiness. If a home is happy it cannot fit too close—let the dresser collapse and become a billiard table; let the mantel turn to a rowing machine, the escritoire to a spare bedchamber, the washstand to an upright piano; let the four walls come together, if they will, so you and your Delia are between. But if home be the other kind, let it be wide and long—enter you at the Golden Gate, hang your hat on Hatteras, your cape on Cape Horn and go out by the Labrador.
Joe was painting in the class of the great Magister—you know his fame. His fees are high; his lessons are light—his high–lights have brought him renown. Delia was studying under Rosenstock—you know his repute as a disturber of the piano keys.
They were mighty happy as long as their money lasted. So is every—but I will not be cynical. Their aims were very clear and defined. Joe was to become capable very soon of turning out pictures that old gentlemen with thin side–whiskers and thick pocketbooks would sandbag one another in his studio for the privilege of buying. Delia was to become familiar and then contemptuous with Music, so that when she saw the orchestra seats and boxes unsold she could have sore throat and lobster in a private dining–room and refuse to go on the stage.
But the best, in my opinion, was the home life in the little flat—the ardent, voluble chats after the day's study; the cozy dinners and fresh, light breakfasts; the interchange of ambitions—ambitions interwoven each with the other's or else inconsiderable—the mutual help and inspiration; and—overlook my artlessness—stuffed olives and cheese sandwiches at 11 p.m.
But after a while Art flagged. It sometimes does, even if some switchman doesn't flag it. Everything going out and nothing coming in, as the vulgarians say. Money was lacking to pay Mr. Magister and Herr Rosenstock their prices. When one loves one's Art no service seems too hard. So, Delia said she must give music lessons to keep the chafing dish bubbling.
For two or three days she went out canvassing for pupils. One evening she came home elated.
"Joe, dear," she said, gleefully, "I've a pupil. And, oh, the loveliest people! General—General A. B. Pinkney's daughter—on Seventy–first street. Such a splendid house, Joe—you ought to see the front door! Byzantine I think you would call it. And inside! Oh, Joe, I never saw anything like it before.
"My pupil is his daughter Clementina. I dearly love her already. She's a delicate thing—dresses always in white; and the sweetest, simplest manners! Only eighteen years old. I'm to give three lessons a week; and, just think, Joe! $5 a lesson. I don't mind it a bit; for when I get two or three more pupils I can resume my lessons with Herr Rosenstock. Now, smooth out that wrinkle between your brows, dear, and let's have a nice supper."
"That's all right for you, Dele," said Joe, attacking a can of peas with a carving knife and a hatchet, "but how about me? Do you think I'm going to let you hustle for wages while I philander in the regions of high art? Not by the bones of Benvenuto Cellini! I guess I can sell papers or lay cobblestones, and bring in a dollar or two."
Delia came and hung about his neck.
"Joe, dear, you are silly. You must keep on at your studies. It is not as if I had quit my music and gone to work at something else. While I teach I learn. I am always with my music. And we can live as happily as millionaires on $15 a week. You mustn't think of leaving Mr. Magister."
"All right," said Joe, reaching for the blue scalloped vegetable dish. "But I hate for you to be giving lessons. It isn't Art. But you're a trump and a dear to do it."
"When one loves one's Art no service seems too hard," said Delia.
"Magister praised the sky in that sketch I made in the park," said Joe. "And Tinkle gave me permission to hang two of them in his window. I may sell one if the right kind of a moneyed idiot sees them."
"I'm sure you will," said Delia, sweetly. "And now let's be thankful for Gen. Pinkney and this veal roast."
During all of the next week the Larrabees had an early breakfast. Joe was enthusiastic about some morning–effect sketches he was doing in Central Park, and Delia packed him off breakfasted, coddled, praised and kissed at 7 o'clock. Art is an engaging mistress. It was most times 7 o'clock when he returned in the evening.
At the end of the week Delia, sweetly proud but languid, triumphantly tossed three five–dollar bills on the 8×10 (inches) centre table of the 8×10 (feet) flat parlour.
"Sometimes," she said, a little wearily, "Clementina tries me. I'm afraid she doesn't practise enough, and I have to tell her the same things so often. And then she always dresses entirely in white, and that does get monotonous. But Gen. Pinkney is the dearest old man! I wish you could know him, Joe. He comes in sometimes when I am with Clementina at the piano—he is a widower, you know—and stands there pulling his white goatee. 'And how are the semiquavers and the demisemiquavers progressing?' he always asks.
"I wish you could see the wainscoting in that drawing–room, Joe! And those Astrakhan rug portières. And Clementina has such a funny little cough. I hope she is stronger than she looks. Oh, I really am getting attached to her, she is so gentle and high bred. Gen. Pinkney's brother was once Minister to Bolivia."
And then Joe, with the air of a Monte Cristo, drew forth a ten, a five, a two and a one—all legal tender notes—and laid them beside Delia's earnings.
"Sold that watercolour of the obelisk to a man from Peoria," he announced overwhelmingly.
"Don't joke with me," said Delia, "not from Peoria!"
"All the way. I wish you could see him, Dele. Fat man with a woollen muffler and a quill toothpick. He saw the sketch in Tinkle's window and thought it was a windmill at first. He was game, though, and bought it anyhow. He ordered another—an oil sketch of the Lackawanna freight depot—to take back with him. Music lessons! Oh, I guess Art is still in it."
"I'm so glad you've kept on," said Delia, heartily. "You're bound to win, dear. Thirty–three dollars! We never had so much to spend before. We'll have oysters to–night."
"And filet mignon with champignons," said Joe. "Where is the olive fork?"
On the next Saturday evening Joe reached home first. He spread his $18 on the parlour table and washed what seemed to be a great deal of dark paint from his hands.
Half an hour later Delia arrived, her right hand tied up in a shapeless bundle of wraps and bandages.
"How is this?" asked Joe after the usual greetings. Delia laughed, but not very joyously.
"Clementina," she explained, "insisted upon a Welsh rabbit after her lesson. She is such a queer girl. Welsh rabbits at 5 in the afternoon. The General was there. You should have seen him run for the chafing dish, Joe, just as if there wasn't a servant in the house. I know Clementina isn't in good health; she is so nervous. In serving the rabbit she spilled a great lot of it, boiling hot, over my hand and wrist. It hurt awfully, Joe. And the dear girl was so sorry! But Gen. Pinkney!—Joe, that old man nearly went distracted. He rushed downstairs and sent somebody—they said the furnace man or somebody in the basement—out to a drug store for some oil and things to bind it up with. It doesn't hurt so much now."
"What's this?" asked Joe, taking the hand tenderly and pulling at some white strands beneath the bandages.
"It's something soft," said Delia, "that had oil on it. Oh, Joe, did you sell another sketch?" She had seen the money on the table.
"Did I?" said Joe; "just ask the man from Peoria. He got his depot to–day, and he isn't sure but he thinks he wants another parkscape and a view on the Hudson. What time this afternoon did you burn your hand, Dele?"
"Five o'clock, I think," said Dele, plaintively. "The iron—I mean the rabbit came off the fire about that time. You ought to have seen Gen. Pinkney, Joe, when—"
"Sit down here a moment, Dele," said Joe. He drew her to the couch, sat beside her and put his arm across her shoulders.
"What have you been doing for the last two weeks, Dele?" he asked.
She braved it for a moment or two with an eye full of love and stubbornness, and murmured a phrase or two vaguely of Gen. Pinkney; but at length down went
การแปล กรุณารอสักครู่..
นั่นคือหลักฐานของเรา เรื่องราวนี้จะวาดข้อสรุปจากมันและแสดงในเวลาเดียวกันที่สถานที่ที่ไม่ถูกต้อง นั่นจะเป็นสิ่งที่ใหม่ในตรรกะและความสามารถในเรื่อง - บอกค่อนข้างเก่ากว่ากำแพงเมืองจีน .
โจลาร์ราบีออกมาโพสต์–โอ๊คแฟลตของตะวันตกกลางเต้นด้วยอัจฉริยะภาพศิลปะ6 เขาวาดรูปเมืองปั๊มกับเด่นพลเมืองผ่านมันอย่างรีบเร่ง ความพยายามนี้เป็นกรอบและแขวนในหน้าต่างร้านขายยาข้างๆหูของข้าวโพดด้วยจำนวนที่ไม่เท่ากันของแถว ที่ยี่สิบ เขาไปนิวยอร์กกับไหล เนคไท และทุนผูกขึ้น
ค่อนข้างใกล้ชิดดีเลียเคอราเทิร์สทำในหก octaves ดังนั้น promisingly ในโล–หมู่บ้านต้นไม้ในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในเพียงพอในหมวกชิปของเธอไป " เหนือ " และ " เสร็จ " พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ F - แต่เป็นเรื่องของเรา .
โจและ Delia พบในสตูดิโอที่ จำนวนของศิลปะและดนตรีนักศึกษารวมตัวกันเพื่อหารือเกี่ยวกับรำพึง , แว็กเนอร์ ดนตรี เรมบรันดท์ ผลงาน รูปภาพ waldteufel ,กระดาษติดผนัง , โชแปง และชาอู่หลง .
โจและเดเลีย เป็น enamoured หนึ่งในอื่น ๆ หรือแต่ละอื่น ๆ ตามที่คุณโปรดและในช่วงเวลาสั้นๆ แต่งงานกัน ( ดูข้างต้น ) เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ บริการ ไม่น่ายาก .
คุณและคุณนายลาร์ราบีเริ่มงานแม่บ้านในแฟลต มันเปล่าเปลี่ยวแบนเหมือนคมลงไปที่ด้านซ้ายและมือสุดของแป้นพิมพ์ และพวกเขาก็มีความสุขเพราะเขามีศิลปะของพวกเขา , และพวกเขามีกันและกัน และฉันก็แนะนำให้ชายหนุ่มจะขายทุกท่าน และให้ภารโรงน่าสงสารสำหรับสิทธิพิเศษของอยู่แฟลตด้วยศิลปะและ Delia .
แบน–อาศัยอยู่จะ indorse คำแถลงของฉันที่พวกเขาเป็นเพียง ความสุขที่แท้จริง ถ้าที่บ้านมีความสุขมันไม่ได้พอดีใกล้เกินไปให้แผลยุบและเป็นโต๊ะบิลเลียด ;ปล่อยให้หิ้งเปิดเครื่องพาย , โต๊ะเขียนหนังสือที่มีลิ้นปิดเปิดให้ห้องนอนอะไหล่ , ม้าตั้งอ่างล้างหน้าหรือเหยือกน้ำกับเปียโนตั้งตรง ให้สี่ผนังมาด้วยกัน ถ้าพวกเขาจะดังนั้นคุณและของคุณดีเลียระหว่าง . แต่ถ้าที่บ้านเป็นชนิดอื่น ๆ ให้มันเป็น กว้าง และ ยาว คุณป้อนที่ประตูทองแขวนหมวกของคุณในเคปฮอร์นเคปแฮทของคุณบนและออกไปโดย
ลาบราดอร์ .โจเป็นคนวาดภาพในระดับมหาอำมาตย์รู้ชื่อเสียงของเขา ค่าธรรมเนียมของเขาสูง บทเรียนของเขามีไฟสูง และไฟได้ทำให้เขามีชื่อเสียง . ดีเลียเรียนได้ที่ โรเซ็นสต๊รู้ชื่อเสียงของเขาเป็น disturber ของคีย์เปียโน .
พวกเขาดีใจ ตราบใดที่เงินของพวกเขา lasted ดังนั้น ทุกวัน แต่ผมจะไม่ถูกเหยียดหยาม จุดมุ่งหมายของพวกเขาอย่างชัดเจนและกำหนดโจจะกลายเป็นความสามารถในเร็วๆ นี้ เปลี่ยนภาพที่สุภาพบุรุษเก่าบางด้านและหนาพอคเกตบุ๊ค–หนวดจะกระสอบทรายกันในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษของการซื้อ ดีเลียก็คุ้นเคยแล้วดูถูกกับเพลงดังนั้นเมื่อเธอเห็นวงที่นั่ง และกล่องที่ขายไม่ออกก็ต้องเจ็บคอ และกุ้งในส่วนห้องอาหารและห้องและปฏิเสธที่จะไปบนเวที .
แต่ที่ดีที่สุดในความคิดของฉันคือบ้านชีวิตในเล็ก ๆแบน กระตือรือร้น สนทนาการพูดมากหลังจากวันเย็นสบายและการศึกษา ; สด , อาหารอ่อนการแลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยานของแต่ละอื่น ๆ ผสมผสานกัน หรือคนอื่นที่ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ร่วมกันช่วยเหลือ และแรงบันดาลใจ และมองข้าม artlessness ของผมยัดมะกอกและแซนวิชชีสที่ 11 น.
แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะธง . บางครั้งมันไม่ได้ ถึงแม้บางคนสับไม่ธงมัน ทุกอย่างจะออกและไม่มีอะไรมาเป็น vulgarians พูด เงินขาดไปจ่ายคุณและ นายอำมาตย์ โรเซ็นสต๊ราคา . เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ บริการ ไม่น่ายาก ดังนั้น เดเลียบอกว่าเธอจะต้องให้บทเรียนเพลงเก็บจาน chafing bubbling .
2 หรือ 3 วัน เธอออกไปสอบถามสำหรับนักเรียน เย็นวันหนึ่งเธอกลับบ้าน . .
" โจ ที่รัก " เธอกล่าวว่า " ดีใจ " ผมเป็นศิษย์ด้วย และ โอ้ ผู้คนน่ารัก ! ทั่วไปทั่วไป A Bพิงก์นี่ลูกสาวบนถนนเจ็ดสิบ– . เช่นบ้านวิจิตร โจ คุณควรจะดูที่หน้าประตู ! ไบเซนไทน์ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียกมันว่า และภายใน ! โอ้ โจ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน .
" รูม่านตาของเขาลูกสาวเคลเมนตีนา . ฉันรักเธอแล้ว เธอเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนเสมอในชุดสีขาว และหวานที่สุด ง่ายที่สุด มารยาท เพียงสิบแปดปีผมให้สามบทเรียนต่อสัปดาห์ และ ก็คิดว่า โจ $ 5 บทเรียน ผมไม่สนใจมันสักนิด เพราะเมื่อฉันได้รับสองหรือสามเพิ่มเติม นักเรียนสามารถกลับมาเรียนกับคุณ โรเซ็นสต๊ . ตอนนี้เนียนว่าริ้วรอยระหว่างคิ้วของคุณ ที่รัก และก็เย็นดี "
" ไม่เป็นไรสำหรับคุณ dele กล่าวว่า " โจ การโจมตีสามารถของถั่วกับแกะ มีด และขวาน แต่วิธีการเกี่ยวกับฉัน ?คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณเร่งรีบสำหรับค่าจ้างในขณะที่ผมจีบผู้หญิงในภูมิภาคของศิลปะสูง ไม่ใช่กระดูกของสวัสดี Cellini ! ฉันคิดว่าฉันสามารถขายได้ หรือ วางหินกรวดและนำหรือสองดอลลาร์ . "
ดีเลียมาแขวนที่คอ .
" โจ ที่รัก คุณโง่ คุณจะต้องเก็บในที่การศึกษาของคุณ มันไม่ได้เป็นถ้าฉันได้เรียนดนตรีของฉันและไปทำงานอย่างอื่นในขณะที่ฉันสอนให้ฉันเรียนรู้ ผมชอบเพลงของผม และเราสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เป็นมหาเศรษฐีที่ $ 15 ต่อสัปดาห์ คุณไม่ต้องคิดว่าจะออกจากคุณอำมาตย์ "
" ก็ได้กล่าวว่า " โจ เอื้อมให้ถึงฟ้าสแกลลอปจานผัก” แต่ฉันเกลียดที่เธอจะให้บทเรียน นี่ไม่ใช่ศิลปะ แต่คุณเป็นคนดีและรักที่จะทำมัน . "
" เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป "
ดีเลีย" ครูชมท้องฟ้าในร่างฉันทำในสวนสาธารณะ " โจ " กระดิ่งและอนุญาตให้ฉันแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่าง ผมอาจจะขายถ้าชนิดของคนโง่มีเงินเห็นพวกเขา . "
" ฉันแน่ใจว่าคุณจะ กล่าวว่า ดีเลีย นุ่มนวล " และขอขอบคุณสำหรับพล พิงก์นี่และเนื้อลูกวัวย่าง "
ช่วงทั้งหมดของสัปดาห์ถัดไป larrabees มีอาหารเช้าก่อนโจ กระตือรือร้นเกี่ยวกับ บางเช้า–ผลภาพร่างที่เขาทำ ใน Central Park และบรรจุเขาปิด breakfasted coddled Delia , และยกย่องจูบตอน 7 โมง ศิลปะคือเป็นเมียน้อย มันคือส่วนใหญ่เวลา 7 นาฬิกา เมื่อเขากลับมาในตอนเย็น
ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ดีเลีย ภูมิใจ แต่ดูหวาน ,ชัยชนะโยนสามห้า–ค่าเงินดอลลาร์ใน 8 × 10 ( นิ้ว ) โต๊ะกลางของ 8 × 10 ( เท้า ) ห้องนั่งเล่นแบน .
" บางครั้ง " เธอกล่าวอย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อย " เคลเมนตีนา พยายามหน่อย ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ทำ พอ และ ฉันต้องบอกเธอแบบนี้บ่อยๆ แล้วเธอชอบชุดทั้งหมดในสีขาว และที่ได้รับน่าเบื่อ แต่พล พิงก์นี่มีคนแก่สุดที่รัก !ฉันหวังว่าเธอจะรู้จักเขา โจ เขามาถึงในบางครั้งเมื่อฉันกับเคลเมนตีนาที่เปียโน เขาเป็นพ่อหม้าย รู้และยืนอยู่ตรงนั้นดึงเคราแพะสีขาวของเขา . และวิธีการที่เป็น semiquavers และ demisemiquavers ก้าวหน้า ? เขามักจะถาม .
" ฉันหวังว่าคุณจะได้เห็นในแบบห้องที่บุผนังด้วยแผ่นไม้ และ โจ และผู้ porti è res . Astrakhan พรมและ เคลเมนตีนาได้เช่นตลกเล็ก ๆน้อย ๆไอฉันหวังว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าที่เห็น โอ้ ฉันได้ใกล้ชิดกับเธอ เธออ่อนโยนและสูงพันธุ์ . พี่พล พิงก์นี่เคยเป็นรัฐมนตรีโบลิเวีย "
แล้วโจ กับอากาศของ Monte Cristo , ดึงออกมาเป็นสิบ ห้า สอง และหนึ่งทั้งหมดตามกฎหมายบันทึกและเก็บไว้ข้างดีเลีย / .
" ขายที่สีน้ำของเสาหินกับผู้ชายจาก Peoria ," เขาประกาศขาดลอย
" อย่ามาเล่นตลกกับผม , " กล่าวว่าเดเลีย " ไม่ใช่จากพีโอเรีย ! "
" ทั้งหมด ฉันหวังว่าคุณจะเจอเขา dele . ชายอ้วนกับผ้าพันคอขนสัตว์และขนนก ไม้จิ้มฟัน เขาเห็นร่างในหน้าต่างไฟฟ้าและคิดว่ามันคือที่สีลมก่อน เขาเกม แม้ว่า และซื้อมันอยู่ดี เขาสั่งอีก น้ํามันร่างของ Lackawanna สินค้าคลัง เอากลับไปด้วยบทเรียนเพลง โอ้ ฉันว่า ศิลปะอยู่ในมัน . "
" ดีใจนะ ที่คุณได้เก็บไว้ใน " บอกว่า ดีเลีย อย่างเต็มที่ " คุณก็จะชนะ ลูกรัก สามสิบ - สามเหรียญ เราไม่ต้องใช้จ่ายมากก่อน เราก็จะได้หอย–กลางคืน "
" และ ฟิเลย์มิยองกับแชมปิโย๊งน์ส " โจ " ที่เป็นส้อมมะกอก ?
หน้าเย็นวันเสาร์โจถึงบ้านก่อนเขากระจายของเขา $ 18 บนโต๊ะนั่งเล่นและล้างสิ่งที่ดูเหมือนจะมากวาดมืดจากมือของเขา .
ครึ่งชั่วโมงต่อมาดีเลียมาถึง มือขวาของเธอผูกขึ้นในกลุ่มไม่มีรูปร่างของ wraps และผ้าพันแผล .
" นี่คืออะไร ? " ขอให้โจหลังจากทักทายตามปกติ เดเลียหัวเราะ แต่ไม่มาก กริ่ม .
" เคลเมนตีนา " เธออธิบาย " ยืนยันเมื่อชาวเวลส์กระต่ายหลังจากบทเรียนของเธอเธอเป็นผู้หญิงที่แปลก ชาวเวลส์กระต่าย ตอน 5 โมงเย็น โดยทั่วไปมี คุณน่าจะได้เห็นเขาวิ่งสำหรับอ่างอุ่นอาหาร , โจ อย่างที่ถ้าไม่มีคนรับใช้ในบ้าน ผมรู้ว่าเคลเมนตีนาไม่ได้ในสุขภาพที่ดี เธอตื่นเต้นมาก ในการให้กระต่ายเธอหกที่ยอดเยี่ยมมาก มันเดือดร้อนมากกว่ามือและข้อมือ เจ็บชะมัด โจ และผู้หญิงที่รักฉันขอโทษ !แต่พล พิงก์นี่ ! - โจ ตาแก่นั่นเกือบก็ฟุ้งซ่าน เขาวิ่งข้างล่าง ได้ส่งใครบางคนเขาบอกว่าเตาผู้ชายหรือใครในห้องใต้ดินไปร้านขายยาบางเรื่องน้ำมันและผูกมันขึ้นมาด้วย มันไม่ได้เจ็บมากแล้ว "
" นี่คืออะไร ? " ถามโจ ถ่ายมือนุ่มนวลและดึงบางสีขาวเส้นใต้ผ้าพันแผล .
" มันเป็นสิ่งที่นุ่ม กล่าวว่า ดีเลีย" ว่ามีน้ำมันอยู่ โอ้ โจ เธอขายร่างอีก ? " เธอได้เห็นเงินบนโต๊ะ .
" ฉัน ? " กล่าวว่าโจ ; " ลองถามเพื่อนจากพีโอเรีย . เค้าทำเพื่อ–วันและเขาก็ไม่มั่นใจ แต่เขาคิดว่าเขาต้องการ parkscape อื่นและมุมมองในฮัดสัน อะไรเวลาในตอนบ่ายคุณมือไหม้ dele ? "
" ห้าโมงฉันคิดว่า , " กล่าวว่า dele plaintively , ." iron-i หมายถึงกระต่ายมาปิดไฟ เกี่ยวกับเวลาที่ คุณควรจะได้เห็นพล.อ. พิงก์นี่ โจ เมื่อ "
" มานั่งนี่ก่อน dele กล่าวว่า " โจ เขาดึงเธอให้นั่งลงข้างๆเธอที่โซฟา วางแขนข้ามไหล่ของเธอ .
" คุณทำอะไรในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา dele ? " เขาถาม
เธอ braved มันสักครู่หรือสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก และความดื้อรั้นแล้วก็บ่น วลีหรือสองรางของพล พิงก์นี่ แต่ยาวลงไป
โจลาร์ราบีออกมาโพสต์–โอ๊คแฟลตของตะวันตกกลางเต้นด้วยอัจฉริยะภาพศิลปะ6 เขาวาดรูปเมืองปั๊มกับเด่นพลเมืองผ่านมันอย่างรีบเร่ง ความพยายามนี้เป็นกรอบและแขวนในหน้าต่างร้านขายยาข้างๆหูของข้าวโพดด้วยจำนวนที่ไม่เท่ากันของแถว ที่ยี่สิบ เขาไปนิวยอร์กกับไหล เนคไท และทุนผูกขึ้น
ค่อนข้างใกล้ชิดดีเลียเคอราเทิร์สทำในหก octaves ดังนั้น promisingly ในโล–หมู่บ้านต้นไม้ในภาคใต้ที่ญาติของเธอบิ่นในเพียงพอในหมวกชิปของเธอไป " เหนือ " และ " เสร็จ " พวกเขาไม่สามารถเห็นเธอ F - แต่เป็นเรื่องของเรา .
โจและ Delia พบในสตูดิโอที่ จำนวนของศิลปะและดนตรีนักศึกษารวมตัวกันเพื่อหารือเกี่ยวกับรำพึง , แว็กเนอร์ ดนตรี เรมบรันดท์ ผลงาน รูปภาพ waldteufel ,กระดาษติดผนัง , โชแปง และชาอู่หลง .
โจและเดเลีย เป็น enamoured หนึ่งในอื่น ๆ หรือแต่ละอื่น ๆ ตามที่คุณโปรดและในช่วงเวลาสั้นๆ แต่งงานกัน ( ดูข้างต้น ) เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ บริการ ไม่น่ายาก .
คุณและคุณนายลาร์ราบีเริ่มงานแม่บ้านในแฟลต มันเปล่าเปลี่ยวแบนเหมือนคมลงไปที่ด้านซ้ายและมือสุดของแป้นพิมพ์ และพวกเขาก็มีความสุขเพราะเขามีศิลปะของพวกเขา , และพวกเขามีกันและกัน และฉันก็แนะนำให้ชายหนุ่มจะขายทุกท่าน และให้ภารโรงน่าสงสารสำหรับสิทธิพิเศษของอยู่แฟลตด้วยศิลปะและ Delia .
แบน–อาศัยอยู่จะ indorse คำแถลงของฉันที่พวกเขาเป็นเพียง ความสุขที่แท้จริง ถ้าที่บ้านมีความสุขมันไม่ได้พอดีใกล้เกินไปให้แผลยุบและเป็นโต๊ะบิลเลียด ;ปล่อยให้หิ้งเปิดเครื่องพาย , โต๊ะเขียนหนังสือที่มีลิ้นปิดเปิดให้ห้องนอนอะไหล่ , ม้าตั้งอ่างล้างหน้าหรือเหยือกน้ำกับเปียโนตั้งตรง ให้สี่ผนังมาด้วยกัน ถ้าพวกเขาจะดังนั้นคุณและของคุณดีเลียระหว่าง . แต่ถ้าที่บ้านเป็นชนิดอื่น ๆ ให้มันเป็น กว้าง และ ยาว คุณป้อนที่ประตูทองแขวนหมวกของคุณในเคปฮอร์นเคปแฮทของคุณบนและออกไปโดย
ลาบราดอร์ .โจเป็นคนวาดภาพในระดับมหาอำมาตย์รู้ชื่อเสียงของเขา ค่าธรรมเนียมของเขาสูง บทเรียนของเขามีไฟสูง และไฟได้ทำให้เขามีชื่อเสียง . ดีเลียเรียนได้ที่ โรเซ็นสต๊รู้ชื่อเสียงของเขาเป็น disturber ของคีย์เปียโน .
พวกเขาดีใจ ตราบใดที่เงินของพวกเขา lasted ดังนั้น ทุกวัน แต่ผมจะไม่ถูกเหยียดหยาม จุดมุ่งหมายของพวกเขาอย่างชัดเจนและกำหนดโจจะกลายเป็นความสามารถในเร็วๆ นี้ เปลี่ยนภาพที่สุภาพบุรุษเก่าบางด้านและหนาพอคเกตบุ๊ค–หนวดจะกระสอบทรายกันในสตูดิโอของเขาสำหรับสิทธิพิเศษของการซื้อ ดีเลียก็คุ้นเคยแล้วดูถูกกับเพลงดังนั้นเมื่อเธอเห็นวงที่นั่ง และกล่องที่ขายไม่ออกก็ต้องเจ็บคอ และกุ้งในส่วนห้องอาหารและห้องและปฏิเสธที่จะไปบนเวที .
แต่ที่ดีที่สุดในความคิดของฉันคือบ้านชีวิตในเล็ก ๆแบน กระตือรือร้น สนทนาการพูดมากหลังจากวันเย็นสบายและการศึกษา ; สด , อาหารอ่อนการแลกเปลี่ยนของความทะเยอทะยานของแต่ละอื่น ๆ ผสมผสานกัน หรือคนอื่นที่ไม่สนใจความรู้สึกคนอื่น ร่วมกันช่วยเหลือ และแรงบันดาลใจ และมองข้าม artlessness ของผมยัดมะกอกและแซนวิชชีสที่ 11 น.
แต่หลังจากที่ในขณะที่ศิลปะธง . บางครั้งมันไม่ได้ ถึงแม้บางคนสับไม่ธงมัน ทุกอย่างจะออกและไม่มีอะไรมาเป็น vulgarians พูด เงินขาดไปจ่ายคุณและ นายอำมาตย์ โรเซ็นสต๊ราคา . เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ บริการ ไม่น่ายาก ดังนั้น เดเลียบอกว่าเธอจะต้องให้บทเรียนเพลงเก็บจาน chafing bubbling .
2 หรือ 3 วัน เธอออกไปสอบถามสำหรับนักเรียน เย็นวันหนึ่งเธอกลับบ้าน . .
" โจ ที่รัก " เธอกล่าวว่า " ดีใจ " ผมเป็นศิษย์ด้วย และ โอ้ ผู้คนน่ารัก ! ทั่วไปทั่วไป A Bพิงก์นี่ลูกสาวบนถนนเจ็ดสิบ– . เช่นบ้านวิจิตร โจ คุณควรจะดูที่หน้าประตู ! ไบเซนไทน์ฉันคิดว่าคุณอาจจะเรียกมันว่า และภายใน ! โอ้ โจ ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน .
" รูม่านตาของเขาลูกสาวเคลเมนตีนา . ฉันรักเธอแล้ว เธอเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อนเสมอในชุดสีขาว และหวานที่สุด ง่ายที่สุด มารยาท เพียงสิบแปดปีผมให้สามบทเรียนต่อสัปดาห์ และ ก็คิดว่า โจ $ 5 บทเรียน ผมไม่สนใจมันสักนิด เพราะเมื่อฉันได้รับสองหรือสามเพิ่มเติม นักเรียนสามารถกลับมาเรียนกับคุณ โรเซ็นสต๊ . ตอนนี้เนียนว่าริ้วรอยระหว่างคิ้วของคุณ ที่รัก และก็เย็นดี "
" ไม่เป็นไรสำหรับคุณ dele กล่าวว่า " โจ การโจมตีสามารถของถั่วกับแกะ มีด และขวาน แต่วิธีการเกี่ยวกับฉัน ?คุณคิดว่าผมจะปล่อยให้คุณเร่งรีบสำหรับค่าจ้างในขณะที่ผมจีบผู้หญิงในภูมิภาคของศิลปะสูง ไม่ใช่กระดูกของสวัสดี Cellini ! ฉันคิดว่าฉันสามารถขายได้ หรือ วางหินกรวดและนำหรือสองดอลลาร์ . "
ดีเลียมาแขวนที่คอ .
" โจ ที่รัก คุณโง่ คุณจะต้องเก็บในที่การศึกษาของคุณ มันไม่ได้เป็นถ้าฉันได้เรียนดนตรีของฉันและไปทำงานอย่างอื่นในขณะที่ฉันสอนให้ฉันเรียนรู้ ผมชอบเพลงของผม และเราสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เป็นมหาเศรษฐีที่ $ 15 ต่อสัปดาห์ คุณไม่ต้องคิดว่าจะออกจากคุณอำมาตย์ "
" ก็ได้กล่าวว่า " โจ เอื้อมให้ถึงฟ้าสแกลลอปจานผัก” แต่ฉันเกลียดที่เธอจะให้บทเรียน นี่ไม่ใช่ศิลปะ แต่คุณเป็นคนดีและรักที่จะทำมัน . "
" เมื่อรักหนึ่งของศิลปะ ไม่มีบริการดูเหมือนยากเกินไป "
ดีเลีย" ครูชมท้องฟ้าในร่างฉันทำในสวนสาธารณะ " โจ " กระดิ่งและอนุญาตให้ฉันแขวนสองของพวกเขาในหน้าต่าง ผมอาจจะขายถ้าชนิดของคนโง่มีเงินเห็นพวกเขา . "
" ฉันแน่ใจว่าคุณจะ กล่าวว่า ดีเลีย นุ่มนวล " และขอขอบคุณสำหรับพล พิงก์นี่และเนื้อลูกวัวย่าง "
ช่วงทั้งหมดของสัปดาห์ถัดไป larrabees มีอาหารเช้าก่อนโจ กระตือรือร้นเกี่ยวกับ บางเช้า–ผลภาพร่างที่เขาทำ ใน Central Park และบรรจุเขาปิด breakfasted coddled Delia , และยกย่องจูบตอน 7 โมง ศิลปะคือเป็นเมียน้อย มันคือส่วนใหญ่เวลา 7 นาฬิกา เมื่อเขากลับมาในตอนเย็น
ที่ส่วนท้ายของสัปดาห์ดีเลีย ภูมิใจ แต่ดูหวาน ,ชัยชนะโยนสามห้า–ค่าเงินดอลลาร์ใน 8 × 10 ( นิ้ว ) โต๊ะกลางของ 8 × 10 ( เท้า ) ห้องนั่งเล่นแบน .
" บางครั้ง " เธอกล่าวอย่างเหนื่อยล้าเล็กน้อย " เคลเมนตีนา พยายามหน่อย ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ทำ พอ และ ฉันต้องบอกเธอแบบนี้บ่อยๆ แล้วเธอชอบชุดทั้งหมดในสีขาว และที่ได้รับน่าเบื่อ แต่พล พิงก์นี่มีคนแก่สุดที่รัก !ฉันหวังว่าเธอจะรู้จักเขา โจ เขามาถึงในบางครั้งเมื่อฉันกับเคลเมนตีนาที่เปียโน เขาเป็นพ่อหม้าย รู้และยืนอยู่ตรงนั้นดึงเคราแพะสีขาวของเขา . และวิธีการที่เป็น semiquavers และ demisemiquavers ก้าวหน้า ? เขามักจะถาม .
" ฉันหวังว่าคุณจะได้เห็นในแบบห้องที่บุผนังด้วยแผ่นไม้ และ โจ และผู้ porti è res . Astrakhan พรมและ เคลเมนตีนาได้เช่นตลกเล็ก ๆน้อย ๆไอฉันหวังว่าเธอจะแข็งแกร่งกว่าที่เห็น โอ้ ฉันได้ใกล้ชิดกับเธอ เธออ่อนโยนและสูงพันธุ์ . พี่พล พิงก์นี่เคยเป็นรัฐมนตรีโบลิเวีย "
แล้วโจ กับอากาศของ Monte Cristo , ดึงออกมาเป็นสิบ ห้า สอง และหนึ่งทั้งหมดตามกฎหมายบันทึกและเก็บไว้ข้างดีเลีย / .
" ขายที่สีน้ำของเสาหินกับผู้ชายจาก Peoria ," เขาประกาศขาดลอย
" อย่ามาเล่นตลกกับผม , " กล่าวว่าเดเลีย " ไม่ใช่จากพีโอเรีย ! "
" ทั้งหมด ฉันหวังว่าคุณจะเจอเขา dele . ชายอ้วนกับผ้าพันคอขนสัตว์และขนนก ไม้จิ้มฟัน เขาเห็นร่างในหน้าต่างไฟฟ้าและคิดว่ามันคือที่สีลมก่อน เขาเกม แม้ว่า และซื้อมันอยู่ดี เขาสั่งอีก น้ํามันร่างของ Lackawanna สินค้าคลัง เอากลับไปด้วยบทเรียนเพลง โอ้ ฉันว่า ศิลปะอยู่ในมัน . "
" ดีใจนะ ที่คุณได้เก็บไว้ใน " บอกว่า ดีเลีย อย่างเต็มที่ " คุณก็จะชนะ ลูกรัก สามสิบ - สามเหรียญ เราไม่ต้องใช้จ่ายมากก่อน เราก็จะได้หอย–กลางคืน "
" และ ฟิเลย์มิยองกับแชมปิโย๊งน์ส " โจ " ที่เป็นส้อมมะกอก ?
หน้าเย็นวันเสาร์โจถึงบ้านก่อนเขากระจายของเขา $ 18 บนโต๊ะนั่งเล่นและล้างสิ่งที่ดูเหมือนจะมากวาดมืดจากมือของเขา .
ครึ่งชั่วโมงต่อมาดีเลียมาถึง มือขวาของเธอผูกขึ้นในกลุ่มไม่มีรูปร่างของ wraps และผ้าพันแผล .
" นี่คืออะไร ? " ขอให้โจหลังจากทักทายตามปกติ เดเลียหัวเราะ แต่ไม่มาก กริ่ม .
" เคลเมนตีนา " เธออธิบาย " ยืนยันเมื่อชาวเวลส์กระต่ายหลังจากบทเรียนของเธอเธอเป็นผู้หญิงที่แปลก ชาวเวลส์กระต่าย ตอน 5 โมงเย็น โดยทั่วไปมี คุณน่าจะได้เห็นเขาวิ่งสำหรับอ่างอุ่นอาหาร , โจ อย่างที่ถ้าไม่มีคนรับใช้ในบ้าน ผมรู้ว่าเคลเมนตีนาไม่ได้ในสุขภาพที่ดี เธอตื่นเต้นมาก ในการให้กระต่ายเธอหกที่ยอดเยี่ยมมาก มันเดือดร้อนมากกว่ามือและข้อมือ เจ็บชะมัด โจ และผู้หญิงที่รักฉันขอโทษ !แต่พล พิงก์นี่ ! - โจ ตาแก่นั่นเกือบก็ฟุ้งซ่าน เขาวิ่งข้างล่าง ได้ส่งใครบางคนเขาบอกว่าเตาผู้ชายหรือใครในห้องใต้ดินไปร้านขายยาบางเรื่องน้ำมันและผูกมันขึ้นมาด้วย มันไม่ได้เจ็บมากแล้ว "
" นี่คืออะไร ? " ถามโจ ถ่ายมือนุ่มนวลและดึงบางสีขาวเส้นใต้ผ้าพันแผล .
" มันเป็นสิ่งที่นุ่ม กล่าวว่า ดีเลีย" ว่ามีน้ำมันอยู่ โอ้ โจ เธอขายร่างอีก ? " เธอได้เห็นเงินบนโต๊ะ .
" ฉัน ? " กล่าวว่าโจ ; " ลองถามเพื่อนจากพีโอเรีย . เค้าทำเพื่อ–วันและเขาก็ไม่มั่นใจ แต่เขาคิดว่าเขาต้องการ parkscape อื่นและมุมมองในฮัดสัน อะไรเวลาในตอนบ่ายคุณมือไหม้ dele ? "
" ห้าโมงฉันคิดว่า , " กล่าวว่า dele plaintively , ." iron-i หมายถึงกระต่ายมาปิดไฟ เกี่ยวกับเวลาที่ คุณควรจะได้เห็นพล.อ. พิงก์นี่ โจ เมื่อ "
" มานั่งนี่ก่อน dele กล่าวว่า " โจ เขาดึงเธอให้นั่งลงข้างๆเธอที่โซฟา วางแขนข้ามไหล่ของเธอ .
" คุณทำอะไรในช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมา dele ? " เขาถาม
เธอ braved มันสักครู่หรือสองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก และความดื้อรั้นแล้วก็บ่น วลีหรือสองรางของพล พิงก์นี่ แต่ยาวลงไป
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ซินเดอเรลลาอาศัยอยู่ในเมืองกับพระราชินีส
- ใส่ใบมะกรูดและผักชีต้นหอม คลุกเคล้าให้เข
- The more side dishes and little bowls yo
- พฤษภาคมมิถุนายนกรกฏาคมสิงหาคมกันยายนตุลา
- กำลังศึกษาอยู่คณะพยาบาลศาสตร์
- Don't call the police to arrest the vend
- Permanent Personal ramp pass/Freezone ar
- it reminds me that our parents have neve
- Potatoes with leek
- ซึ่ง
- We now introduce the valued proposal in
- พนักงานในแต่ละกลุ่ม CoP สามารถเข้าระบบ K
- for income from continuing operations an
- withdraw
- Re: Hello Francoishello i'm so sorry i w
- เรากลับบ้านกันดีไหม
- a box of sugar
- Take good care of yourself for me
- พนักงานในแต่ละกลุ่ม CoP สามารถเข้าระบบ K
- การจัดทำแผนธุรกิจติดตั้งและประกอบผลิตภัณ
- while.
- Traditional Distribution Systems Used Mu
- Happy birth day; I wish you always be he
- {i1}Although the morning commute can be
