Behaviourism (sometimes called lear

Behaviourism (sometimes called learning-theory in a narrow sense of that phrase) suggests that language is an immensely complex chain of associations and that learning language is a process of selective reinforcement (Skinner, 1957). Behaviourism suggests that babbling is crucial to the development of language since the child is reinforced for producing speech sounds either directly by receiving attention from caretakers or indirectly by receiving pleasure at reproducing sounds he/she has heard before. Those sounds that are not part of the adult language are not reinforced and eventually disappear from the child's sound repertoire. This theory stresses the continuity of pre-linguistic and linguistic development, for all of language is a set of stimulus-response associations built up over years of trial and error, as in the child's learning to say apple elicits a response of a piece of fruit.
However, the nature of language itself argues against behaviourism as an adequate explanation. Babbling children's utterances are systematically different from the utterances they hear around them. Furthermore, children over-regularise consistently as they learn word endings, creating new construction that they have not heard before nor have been reinforced to produce. It is far more difficult for behaviourists to explain such creative learning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Behaviourism (บางครั้งเรียกว่าทฤษฎีการเรียนรู้ในวลีว่าความแคบ) แนะนำว่า ภาษาโซ่ซับซ้อนของความสัมพันธ์ และเรียนรู้ภาษาเป็นกระบวนการของการใช้การเสริมแรง (สกินเนอร์ 1957) Behaviourism แนะนำที่ พูดพล่ามเป็นสิ่งสำคัญในการพัฒนาของภาษาตั้งแต่เด็กคือเสริมแรงสำหรับการผลิตเสียงเสียง โดยได้รับความสนใจจากบริจาคตรง หรือทางอ้อม โดยได้รับความสุขที่ถ่ายทอดเสียงเขาได้ยินก่อน เสียงเหล่านั้นเป็นส่วนหนึ่งของภาษาผู้ใหญ่ไม่มีเสริม และหายไปในที่สุดจากละครเสียงของเด็ก ทฤษฎีนี้ความเครียดความต่อเนื่องของการพัฒนาทางภาษาก่อน และภาษาศาสตร์ ภาษาทั้งหมดเป็นชุดของความสัมพันธ์ของการตอบสนองกระตุ้นสร้างขึ้นช่วงปีของการทดลองและข้อผิดพลาด เช่นในการเรียนรู้ของเด็กว่าแอปเปิ้ลกันการตอบสนองของผลไม้ อย่างไรก็ตาม ธรรมชาติของภาษาเองแย้งกับ behaviourism เป็นคำอธิบายที่เพียงพอ พูดพล่าม utterances เด็กเป็นระบบแตกต่างจาก utterances ที่ได้ยินอยู่รอบ ๆ ตัว นอกจากนี้ เด็กเกิน regularise อย่างสม่ำเสมอขณะเรียนรู้ลงท้ายคำ สร้างโครงสร้างใหม่ที่พวกเขาไม่เคยได้ยินก่อน หรือมีการเสริมแรงในการผลิต มันยากมากสำหรับ behaviourists อธิบายการเรียนรู้สร้างสรรค์ดังกล่าว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พฤติกรรมนิยม (บางครั้งเรียกว่าการเรียนรู้ทฤษฎีในความหมายแคบ ๆ ของวลีที่) แสดงให้เห็นว่าภาษาเป็นห่วงโซ่ที่ซับซ้อนอย่างมากของสมาคมภาษาและการเรียนรู้ที่เป็นกระบวนการของการเสริมแรงที่เลือก (สกินเนอร์, 1957) แสดงให้เห็นว่าพฤติกรรมนิยมพูดพล่ามเป็นสิ่งสำคัญในการพัฒนาภาษาตั้งแต่เด็กจะเสริมในการผลิตเสียงพูดทั้งโดยตรงโดยได้รับความสนใจจากผู้ดูแลหรือทางอ้อมโดยได้รับความสุขในการทำซ้ำเสียงเขา / เธอได้เคยได้ยินมาก่อน เสียงเหล่านั้นที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของภาษาสำหรับผู้ใหญ่จะไม่ได้เสริมและในที่สุดก็หายไปจากละครเสียงของเด็ก ทฤษฎีนี้เน้นความต่อเนื่องของการพัฒนาก่อนภาษาและภาษาสำหรับทุกภาษาคือชุดของสมาคมกระตุ้นการตอบสนองสร้างขึ้นในช่วงปีของการทดลองและความผิดพลาดในขณะที่การเรียนรู้ของเด็กที่จะบอกว่าแอปเปิ้ลองค์ตอบสนองของชิ้นส่วนของผลไม้ .
แต่ธรรมชาติของภาษาตัวเองโต้แย้งกับพฤติกรรมนิยมเป็นคำอธิบายที่เพียงพอ คำพูดของเด็กที่พูดพล่ามมีระบบที่แตกต่างจากคำพูดที่พวกเขาได้ยินเสียงรอบตัวพวกเขา นอกจากนี้เด็กมากกว่าระเบียบอย่างต่อเนื่องขณะที่พวกเขาได้เรียนรู้คำลงท้ายสร้างก่อสร้างใหม่ที่พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อนหรือได้รับการเสริมแรงในการผลิต มันอยู่ไกลยากมากขึ้นสำหรับ behaviourists ที่จะอธิบายการเรียนรู้ที่สร้างสรรค์เช่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทฤษฎีเกี่ยวกับพฤติกรรมมนุษย์ ( บางครั้งเรียกว่าทฤษฎีการเรียนรู้ในความหมายแคบของคำนั้น ) แนะนำภาษานั้นเป็นโซ่ที่ซับซ้อนอย่างมหาศาลของสมาคมและการเรียนรู้ภาษาเป็นกระบวนการของการเลือก ( สกินเนอร์ , 1957 ) พฤติกรรมแสดงให้เห็นว่าไร้สาระเป็นสําคัญในการพัฒนาของภาษา เนื่องจากเด็กจะเสริมสำหรับการผลิตเสียงภาษาไม่ว่าโดยตรง โดยได้รับความสนใจจากผู้ดูแลหรือทางอ้อมโดยได้รับความสุขที่สร้างเสียงเขา / เธอเคยได้ยินมาก่อน เสียงเหล่านั้นที่ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของภาษาของผู้ใหญ่ไม่เสริมแรง และในที่สุดก็หายไปจากละครเสียงของเด็ก ทฤษฎีนี้เน้นความต่อเนื่องของภาษาก่อนการพัฒนาและภาษาทุกภาษาเป็นชุดของการกระตุ้นการตอบสนองสมาคมสร้างขึ้นกว่าปีของการทดลองและข้อผิดพลาด เช่นในเด็กเรียนรู้ว่าแอปเปิ้ลให้คำตอบของชิ้นส่วนของผลไม้อย่างไรก็ตาม ธรรมชาติของภาษาตัวเองเถียงกับพฤติกรรมเป็นคำอธิบายที่เพียงพอ พล่ามคำพูดของเด็กมีความแตกต่างจากคำพูดที่ได้ยินรอบ ๆพวกเขา นอกจากนี้ เด็กกว่าทำให้ถูกต้องตามระเบียบอย่างที่พวกเขาเรียนรู้ลงท้ายคํา , การสร้างสิ่งก่อสร้างใหม่ที่พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน หรือได้รับการเสริมการผลิต มันเป็นเรื่องยากสำหรับ behaviourists อธิบายการเรียนรู้อย่างสร้างสรรค์ เช่น