Thiamine (vitamin B1) is a water so

Thiamine (vitamin B1) is a water soluble vitamin that is essential
in the cellular primary metabolism. It is a coenzyme that in the form
of thiamine pyrophosphate is involved in essential reactions in carbohydrate
metabolism, such as glycolysis, Krebs cycle and the pentose
phosphate cycle. It is generally assumed that the plants
produce their own vitamins in quantities sufficient that they should
not suffer vitamin deficiency. However, in early studies of isolated
tissue cultures of plants, it was discovered that root cultures required
the addition of thiamine (Bonner, 1940). This suggested that
thiamine was formed in the leaves and transported to the roots and
such transport could also be shown (Bonner, 1942). These and following
findings of growth-promoting effects of thiamine additions
on stem growth of some plants, stimulated during a number of
years a strong interest in thiamine for applications in plant cultivation
(Rasmussen, 1999). Despite extensive studies, these early
experiments did however not confirm any general growthpromoting
effects of thiamine additives. In recent years, research
concerning thiamine is undergoing a revival, now with focus on
the biosynthesis of the compound and on stress-alleviating effects
(Goyer, 2010; Rapala-Kozik, 2011). There is growing evidence that
thiamine additions can enhance plant resistance during abiotic
and biotic stress (Ahn et al., 2005; Tunc-Ozdemir et al., 2009).
Ahn et al. (2005) have shown that spraying with thiamine increased
resistance to fungal, bacterial and viral infections both in Arabidopsis
thaliana, rice and cucumber. It was also shown that reduced
expression of a rice gene with a putative function in thiamine biosynthesis
was associated with lower resistance towards bacterial
pathogens and that the resistance could be complemented with
exogenous thiamine (Wang et al., 2006). Anti-pathogen effects of
thiamine treatments have been shown also against sheath blight
disease in rice (Bahuguna et al., 2012) and against Plasmopara viticola
in grapevine (Boubakri et al., 2012). We have previously found
that treatments of eggplant with thiamine can adverse nematode
infections (El-Zawahry and Hamada, 1994; Hamada et al., 2001).
In view of several similarities between nematodes and aphids, this
suggested that thiamine treatments might also strengthen plant
defence against aphids. Firstly, the first insect resistance gene that
was cloned and sequenced, Mi from tomato, acts against both nematodes
and certain aphid species (Kaloshian, 2004). Secondly, it has been found that there are large sequence similarities in saliva proteins
between nematodes and aphids (Carolan et al., 2011). Nematodes
and aphids are thus likely to secrete similar effector proteins.
Furthermore, studies on the mechanism of thiamine effects in tobacco
(Malamy et al., 1996) and Arabidopsis (Ahn et al., 2007) have
indicated that the effect of thiamine is dependent on salicylic acid.
In our studies on the interaction between barley and the bird cherry-
oat aphid (Rhopalosiphum padi L.), we have suggestive evidence
that at least one salicylic acid (SA) regulated gene might be involved
in defence in resistant barley genotypes (Delp et al., 2009). With
this background, it was of interest to investigate whether thiamine
treatments would induce increased resistance towards R. padi
aphids in barley and whether any such effects would be related to
SA regulated signal transduction.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไทอามีน (วิตามินบี 1) เป็นวิตามินละลายน้ำซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นในการเผาผลาญหลักโทรศัพท์มือถือ เป็น coenzyme เป็นที่ในแบบฟอร์มของไทอามีน pyrophosphate เกี่ยวข้องในปฏิกิริยาสำคัญในคาร์โบไฮเดรตเผาผลาญ glycolysis วัฏจักรเครบส์ และ pentoseวงจรฟอสเฟต โดยทั่วไประบบสมมติที่พืชผลิตเองวิตามินในปริมาณที่เพียงพอที่จะไม่ทรมานไวตามิน อย่างไรก็ตาม ในช่วงศึกษาแยกวัฒนธรรมที่เนื้อเยื่อของพืช เป็นการค้นพบว่า รากวัฒนธรรมจำเป็นแห่งไทอามีน (Bonner, 1940) นี้แนะนำที่เกิดขึ้นในใบ และขนรากจะไทอามีน และขนส่งดังกล่าวอาจยังแสดง (Bonner ปี 1942) เหล่านี้ และต่อไปนี้ผลการวิจัยของการส่งเสริมการเจริญเติบโตของส่วนเพิ่มเติมของไทอามีนบนก้านเจริญเติบโตของพืชบาง ถูกกระตุ้นระหว่างจำนวนปีดอกเบี้ยที่แข็งแกร่งในไทอามีนสำหรับโปรแกรมประยุกต์ในการเพาะปลูกพืช(Rasmussen, 1999) แม้ มีการศึกษาอย่างละเอียด เหล่านี้ก่อนทดลองได้แต่ไม่ยืนยันใด ๆ growthpromoting ทั่วไปผลของสารไทอามีน ในปีที่ผ่านมา วิจัยเกี่ยวกับไทอามีนอยู่ในระหว่างการฟื้นฟู กับความในชีวสังเคราะห์ ของบริเวณ และบรรเทาความเครียดผลกระทบ(Goyer, 2010 Rapala-Kozik, 2011) มีการเติบโตหลักฐานที่ไทอามีนเพิ่มสามารถเพิ่มความต้านทานของพืชระหว่าง abioticและความเครียด biotic (อาห์น et al., 2005 Tunc-Ozdemir et al., 2009)อาห์น et al. (2005) ได้แสดงให้ฉีดพ่น ด้วยไทอามีนที่เพิ่มขึ้นความต้านทานต่อเชื้อรา แบคทีเรีย และไวรัสติดเชื้อทั้งใน Arabidopsisthaliana ข้าว และแตงกวา จะถูกแสดงที่ลดลงของยีนข้าวด้วยฟังก์ชัน putative ในการสังเคราะห์ไทอามีนเชื่อมโยงกับความต้านทานต่ำต่อแบคทีเรียโรคและการให้ความต้านทานที่ไม่ครบครันด้วยบ่อยไทอามีน (วังและ al., 2006) ผลการศึกษาป้องกันรักษาไทอามีนมีการแสดงยังกับโรค sheathโรค ในข้าว (Bahuguna et al., 2012) และ Plasmopara viticolaใน grapevine (Boubakri et al., 2012) เราได้พบก่อนหน้านี้ว่า การรักษามะเขือยาวไทอามีนสามารถร้ายนีมาโทดาการติดเชื้อ (El Zawahry และฮามาดะ 1994 ฮามาดะและ al., 2001)มุมมองหลายความเหมือนระหว่าง nematodes และ aphids นี้แนะนำว่า รักษาไทอามีนอาจเสริมพืชป้องกันกับ aphids ประการแรก ยีนต้านทานแมลงแรกที่โคลน และเรียง ลำดับ Mi จากมะเขือเทศ กระทำต่อ nematodes ทั้งและบางสปีชีส์ aphid (Kaloshian, 2004) ประการที่สอง มันพบว่า มีความเหมือนของลำดับที่มีขนาดใหญ่ในโปรตีนน้ำลายระหว่าง nematodes และ aphids (Carolan et al., 2011) Nematodesและจึงมัก aphids จะหลั่งโปรตีน effector คล้ายนอกจากนี้ ศึกษากลไกของผลไทอามีนในยาสูบ(Malamy et al., 1996) และ Arabidopsis (อาห์น et al., 2007)ระบุว่า ผลของไทอามีนขึ้นอยู่กับกรดซาลิไซลิในการโต้ตอบระหว่างข้าวบาร์เลย์และเชอร์รี่นก - ศึกษาของเราข้าวโอ๊ต aphid (Rhopalosiphum padi L.), มีหลักฐานชี้นำกรดซาลิไซลิน้อย (SA) ควบคุมยีนที่อาจเกี่ยวข้องในการป้องกันในข้าวบาร์เลย์ทนศึกษาจีโนไทป์ (Delp et al., 2009) มีพื้นหลังนี้ ก็น่าสนใจเพื่อตรวจสอบว่าไทอามีนการรักษาจะก่อให้เกิดความต้านทานเพิ่มขึ้นไปทางอาร์ padiaphids ในข้าวบาร์เลย์และว่าผลกระทบดังกล่าวจะเกี่ยวข้องกับSA ที่ควบคุมสัญญาณ transduction

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิตามินบี ( วิตามิน B1 ) เป็นวิตามินที่ละลายน้ำเป็นหลัก
ในการเผาผลาญของเซลล์ มันเป็นปกติในรูปแบบของไทอะมีนไพโร
เกี่ยวข้องในปฏิกิริยาที่จำเป็นในการเผาผลาญคาร์โบไฮเดรต
เช่นวัฏจักรไกลโคไลซิส , ปูและนาคร
ฟอสเฟตรอบ มันเป็นโดยทั่วไปถือว่าเป็นพืช
ผลิตวิตามินของตัวเองในปริมาณที่เพียงพอว่าพวกเขาควรจะ
ไม่ประสบภาวะขาดวิตามิน . อย่างไรก็ตาม ในการศึกษาแรกของแยก
เนื้อเยื่อวัฒนธรรมของพืช พบว่ารากวัฒนธรรมต้อง
เพิ่มวิตามินบี ( บอนเนอร์ 1940 ) นี้แสดงให้เห็นว่า
ไนอาซินเกิดขึ้นได้ในใบ และขนส่งไปยังรากและ
การขนส่งยังอาจเป็นแสดง ( บอนเนอร์ 1942 )เหล่านี้และต่อไปนี้
ข้อมูลส่งเสริมการเจริญเติบโตของผลของวิตามินบีเพิ่ม
บนลำต้นเจริญเติบโตของพืชบาง กระตุ้นระหว่างหมายเลขของ
ปีสนใจแข็งแรงวิตามินบีสำหรับการใช้งานใน
การเพาะปลูกพืช ( ราสมุสเซ่น , 1999 ) แม้จะมีการศึกษาอย่างกว้างขวาง ทดลองก่อนได้ แต่ไม่มีการยืนยันใด ๆเหล่านี้

growthpromoting ทั่วไปผลของสารไทอะมีน . ใน ปี ล่าสุด งานวิจัย
เกี่ยวกับไนอาซินอยู่ระหว่างฟื้นฟู ตอนนี้เน้น
การสังเคราะห์สารประกอบและความเครียดบรรเทาผลกระทบ
( goyer , 2010 ; ราพาล่าโคซิก , 2011 ) มีการเจริญเติบโตหลักฐาน
วิตามินบีเพิ่มเติมสามารถเพิ่มความต้านทานของพืชในไร่และความเครียด ( ชีววิทยา
อาน et al . , 2005 ; จากนั้น ozdemir et al . , 2009 ) .
อาน et al . ( 2005 ) พบว่า การฉีดพ่นด้วยวิตามินบี เพิ่ม
ความต้านทานต่อเชื้อรา แบคทีเรีย และไวรัส ทั้งใน Arabidopsis
thaliana ข้าว และแตงกวา นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าการลดการแสดงออกของยีนข้าว
ด้วยฟังก์ชั่นซึ่งในวิตามินบีใน
ก็เกี่ยวข้องกับการลดความต้านทานต่อเชื้อโรคและแบคทีเรีย
ความต้านทานสามารถครบครันด้วย
ภายนอกไทอามีน ( Wang et al . , 2006 ) ผลของการต่อต้านเชื้อโรค
วิตามินบี การรักษาที่ได้แสดงกับโรคกาบใบแห้งของข้าว (
bahuguna et al . , 2012 ) และต่อต้าน plasmopara viticola
ในเกรปไวน์ ( boubakri et al . , 2012 ) เราเคยพบว่าตำรับ
มะเขือกับวิตามินบีสามารถเชื้อพยาธิตัวกลม
ทวน ( เอลและ zawahry Hamada , 1994 ; Hamada et al . , 2001 ) .
ในมุมมองของความคล้ายคลึงกันหลายระหว่างไส้เดือนฝอย และเพลี้ยนี้
พบว่าวิตามินบี การรักษาอาจเสริมสร้างการป้องกันพืช
กับเพลี้ยอ่อน อย่างแรก , แรกที่ถูกโคลนยีนต้านทานแมลง
ลำดับจากมะเขือเทศและ มีการต่อต้านทั้งพยาธิตัวกลมและเพลี้ยอ่อนบางชนิด
( kaloshian , 2004 ) ประการที่สอง พบว่ามีความคล้ายคลึงกันในน้ำลายขนาดใหญ่ลำดับโปรตีน
ระหว่างไส้เดือนฝอย และเพลี้ยอ่อน ( แครอแลน et al . , 2011 )ไส้เดือนฝอย
และเพลี้ยอ่อนและอาจหลั่งโปรตีน ( ที่คล้ายกัน .
นอกจากนี้ การศึกษาเกี่ยวกับกลไกของไนอาซินผลในยาสูบ
( malamy et al . , 1996 ) และ Arabidopsis ( อาน et al . , 2007 ) พบว่าผลของวิตามินบีหนึ่ง

ขึ้นอยู่กับกรด salicylic ในการศึกษาของเราที่ ปฏิสัมพันธ์ระหว่างข้าวบาร์เลย์และนกเชอร์รี่ -
เพลี้ย โอ๊ต ( rhopalosiphum PADI L . )เราได้ร่องรอยหลักฐาน
อย่างน้อยหนึ่ง salicylic acid ( SA ) ยีนควบคุม อาจมีส่วนร่วมในการป้องกันในข้าวบาร์เลย์พันธุ์ทน
( Delp et al . , 2009 ) กับ
พื้นหลังนี้ มันน่าสนใจให้ทราบว่า การรักษาจะทำให้เกิดวิตามินบี
เพิ่มความต้านทานต่อ R . PADI
เพลี้ยในข้าวบาร์เลย์และไม่ว่าผลจะเป็นเช่นใด ๆที่เกี่ยวข้องกับ
ซาควบคุมการแปรสัญญาณ .