Ninya, who was walking behind him,

Ninya, who was walking behind him, asked with a perplexed voice.
“Eh? Nothing, maybe it’s just my imagination?”

Lukeluther’s head was full of doubts, but he increased his pace and quickly closed the distance between him and Peter.
Ninya also looked in the same direction, confirming there was no movement and then moved forward quickly.
The wheat even grew onto the road to the village, making it look like it had been flooded by the the sea. For the sake of creating a path they considered cutting down the wheat, but doing so would surely get them into trouble.

“I really hope that the villagers will properly tend these fields. Leaving it like this would be too wasteful.”

Peter, who was walking in front of them, knocked over many ears of wheat when his thigh armor grazed them. Seeing that, Peter muttered to himself, feeling that something was off about the situation.

His intuition, which had been honed through countless dangerous situations, was warning him. Would green ears of wheat really fall over this easily?
Looking carefully at the fields, Peter realised there was a pair of eyes staring straight into his. There was a small creature that could hide their whole body inside the wheat field. Although he couldn’t make out the facial features that were hidden by the wheat, they were definitely not human.

“What!”
Surprised, Peter wanted to shout a warning to his fellow comrades, but the creature —— a demi-human —— spoke first: “Could you lay down your arms?”
The short demi-human had already drawn its weapon, no matter how fast Peter could move, his opponent would still be faster.
“Uh-oh, please lay down your weapons. Could you please convey this message to the people behind you? We do not wish to use these bows and arrows to kill you.”

Hearing a soft sound coming from another place, he looked in that direction and discovered a cleverly hidden hole in the fields from which the upper halves of some demi-humans could be seen. They were also using the wheat to camouflage themselves.

Peter could not help feeling hesitant. According to what this creature was saying, it looked like there was room for negotiation.
“... Could you spare our lives?”
“Of course. If you surrender.”
Peter was at a loss

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Ninya ที่เดินอยู่ข้างหลังเขา ถาม ด้วยเสียงงง"เอ๊ะ ไม่มีอะไร อาจจะเป็นเพียงจินตนาการของฉัน"หัวของ Lukeluther ก็เต็มไป ด้วยความสงสัย แต่เขาก้าวของเขาเพิ่มขึ้น และอย่างรวดเร็วปิดระยะห่างระหว่างเขาและปีเตอร์Ninya ยัง มองในทิศทางเดียวกัน ยืนยันมีถูกไม่มีการย้าย และจากนั้น ย้ายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วข้าวสาลียังเติบโตอยู่กับวิลเลจ ทำให้ดูเหมือนมีถูกน้ำท่วมโดยในทะเล เพื่อสร้างเส้นทาง จะพิจารณาตัดลงในข้าวสาลี ได้ทำดังนั้นจะย่อมได้รับนั้นเป็นเรื่อง"ผมหวังว่าที่ชาวบ้านได้อย่างถูกต้องมักฟิลด์เหล่านี้ ออกเช่นนี้จะได้ wasteful เกินไป"ปีเตอร์ ที่เดินหน้าพวกเขา โบว์ลิ่งผ่านหูในข้าวสาลีเมื่อ grazed เกราะต้นขาของเขาเหล่านั้น เห็นว่า ปีเตอร์ muttered ตนเอง ความรู้สึกที่ มีอะไรปิดเกี่ยวกับสถานการณ์การสัญชาตญาณของเขา ซึ่งมีการพัฒนาผ่านสถานการณ์อันตรายมากมาย ถูกเตือนเขา จะหูสีเขียวของข้าวสาลีจริง ๆ ตกมากกว่านี้ได้หรือไม่มองอย่างระมัดระวังที่ฟิลด์ ปีเตอร์เองก็ยังคิดมีคู่สายตาที่จ้องมองตรงเข้าเขา มีสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่สามารถซ่อนตัวทั้งหมดในฟิลด์ข้าวสาลี ถึงแม้ว่าเขาไม่สามารถทำทำหน้าที่ถูกซ่อนอยู่ โดยข้าวสาลี พวกเขาไม่ได้แน่นอนมนุษย์"อะไร"ประหลาดใจ ปีเตอร์อยากตะโกนเตือนสหายเพื่อนของเขา แต่สิ่งมีชีวิต — — มนุษย์สี — — พูดครั้งแรก: "สามารถคุณวางแขนของคุณ"สั้นสีมนุษย์ได้แล้วลากอาวุธของ ว่าปีเตอร์วิธีที่รวดเร็วสามารถ ย้าย ต่อสู้ยังจะเร็วกว่า"Uh-โอ้ กรุณาวางอาวุธของคุณ สามารถคุณกรุณาถ่ายทอดข้อความนี้คนอยู่ข้างหลังคุณหรือไม่ เราไม่ต้องการใช้เหล่านี้ห่อและลูกศรจะฆ่าคุณ"เขาฟังเสียงนุ่มมาจากที่อื่น มองในทิศทางนั้น และค้นพบหลุมซ่อนคำนึงในฟิลด์ซึ่งสามารถเห็นสีแดงด้านบนของมนุษย์สีบาง พวกเขายังใช้ข้าวสาลีที่พรางตัวเองปีเตอร์จะช่วยให้รู้สึกลังเล ตามสิ่งนี้สิ่งมีชีวิตบอกว่า มันดูเหมือนมีห้องสำหรับเจรจา“... สามารถคุณอะไหล่ชีวิต""แน่นอน ถ้าคุณยอมแพ้"ปีเตอร์ได้ตะลึง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Ninya ที่กำลังเดินอยู่ข้างหลังเขาถามด้วยเสียงงง.
"เอ๊ะ? ไม่มีอะไรอาจจะเป็นเพียงจินตนาการของฉัน " หัว Lukeluther ก็เต็มไปด้วยความสงสัย แต่เขาเพิ่มขึ้นก้าวของเขาได้อย่างรวดเร็วและปิดระยะห่างระหว่างเขาและปีเตอร์. Ninya ยังมองไปในทิศทางเดียวกันยืนยันมีการเคลื่อนไหวใด ๆ และจากนั้นก็เดินไปข้างหน้าได้อย่างรวดเร็วข้าวสาลีเพิ่มขึ้นแม้บนถนนในหมู่บ้านทำให้มันมีลักษณะเช่นนั้นได้ถูกน้ำท่วมที่ริมทะเล เพื่อประโยชน์ในการสร้างเส้นทางที่พวกเขาคิดว่าการตัดลงข้าวสาลี แต่การทำเช่นนั้นก็จะได้รับพวกเขาเป็นปัญหา. "ผมหวังว่าชาวบ้านได้อย่างถูกต้องจะมีแนวโน้มที่เขตข้อมูลเหล่านี้ ออกจากมันเช่นนี้จะสิ้นเปลืองมากเกินไป. " ปีเตอร์ที่กำลังเดินอยู่ในด้านหน้าของพวกเขาเคาะหูจำนวนมากของข้าวสาลีเมื่อเกราะต้นขาของเขาพวกเขากินหญ้า เห็นว่าปีเตอร์พึมพำกับตัวเองรู้สึกว่ามีบางอย่างออกเกี่ยวกับสถานการณ์. สัญชาตญาณของเขาซึ่งได้รับการฝึกฝนผ่านสถานการณ์ที่อันตรายนับไม่ถ้วนก็เตือนเขา หูสีเขียวของข้าวสาลีจะลดลงกว่าจริงๆนี้ได้อย่างง่ายดาย? มองอย่างที่ทุ่งนาปีเตอร์รู้ว่ามีเป็นคู่ของตาจ้องมองตรงเข้าไปในของเขา มีสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กที่สามารถซ่อนทั้งร่างกายของพวกเขาภายในทุ่งข้าวสาลี . แม้ว่าเขาจะไม่สามารถทำให้ออกมาใบหน้าที่ถูกซ่อนไว้โดยข้าวสาลีที่พวกเขาไม่แน่นอนของมนุษย์"อะไร" ประหลาดใจปีเตอร์อยากจะตะโกนคำเตือนไปยังเพื่อนสนิทของเพื่อนของเขา แต่สิ่งมีชีวิต - เดมี่มนุษย์ - - พูดแรก: "คุณสามารถวางแขนของคุณ?" สั้นเดมี่มนุษย์ได้วาดแล้วอาวุธของตนไม่ว่าวิธีการที่รวดเร็วสามารถย้ายปีเตอร์ฝ่ายตรงข้ามของเขาจะยังคงได้เร็วขึ้น. "เอ่อโอ้โปรดวางอาวุธของคุณ คุณช่วยกรุณานำข้อความนี้ไปยังคนที่อยู่เบื้องหลังคุณ? เราไม่ต้องการที่จะใช้คันธนูและลูกศรเหล่านี้จะฆ่าคุณ. " ได้ยินเสียงนุ่มมาจากสถานที่อื่นเขามองไปในทิศทางที่และค้นพบหลุมที่ซ่อนไว้อย่างชาญฉลาดในสาขาที่ครึ่งบนของมนุษย์บางคนอาจจะเป็นเดมี่ เห็น พวกเขายังใช้ข้าวสาลีเพื่ออำพรางตัวเอง. ปีเตอร์ไม่สามารถช่วยให้ความรู้สึกลังเล ตามสิ่งที่บุคคลผู้นี้บอกว่ามันดูเหมือนไม่มีที่ว่างสำหรับการเจรจา. "... คุณสามารถสำรองชีวิตของเรา?" "แน่นอน ถ้าคุณยอมแพ้. " ปีเตอร์เป็นที่สูญเสีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Ninya ที่กำลังเดินตามหลังเขา ถามด้วยน้ำเสียงงงงวย .
" เอ๋ ? ไม่มีอะไร บางทีมันเป็นแค่จินตนาการของฉัน "

lukeluther หัวเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เขาเพิ่มจังหวะของเขาได้อย่างรวดเร็วและปิดระยะห่างระหว่างเขาและปีเตอร์
Ninya ยังมองไปในทิศทางเดียวกัน ยืนยันไม่มีการเคลื่อนไหวแล้วย้ายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ข้าวสาลีแม้เติบโตบนถนนไปยังหมู่บ้านทำเหมือนมันถูกน้ำท่วม โดยทะเล เพื่อประโยชน์ในการสร้างเส้นทางที่พวกเขาถือว่าตัดข้าวสาลี แต่ทำแล้วย่อมได้รับพวกเขาเป็นปัญหา

" ผมหวังว่าชาวบ้านจะถูกต้องมักเขตข้อมูลเหล่านี้ ปล่อยให้เป็นแบบนี้จะเปล่าประโยชน์ "

ปีเตอร์ คนที่เดินอยู่ตรงหน้าชนหลายหูของข้าวสาลี เมื่อถากเกราะต้นขาของเขาเหล่านั้น เห็นว่า ปีเตอร์พึมพำกับตัวเอง รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกๆ เกี่ยวกับสถานการณ์

สัญชาตญาณของเขาซึ่งได้รับการฝึกฝนผ่านสถานการณ์อันตรายนับไม่ถ้วน เคยเตือนเขา หูของข้าวสาลีจะเขียวจริงๆ ล้มง่าย ๆ งั้นเหรอ
มองเขตปีเตอร์ได้มีคู่ของตาจ้องตรงไปที่เขา มีสัตว์ขนาดเล็กที่สามารถซ่อนร่างกายของพวกเขาอยู่ในทุ่งข้าวสาลี . แม้ว่าเขาไม่สามารถทำให้ออกใบหน้าที่ถูกซ่อนไว้โดยข้าวสาลี พวกเขาไม่ใช่มนุษย์

" อะไร ! "
ประหลาดใจ , ปีเตอร์ อยากจะตะโกนเตือนเพื่อนเพื่อน แต่สิ่งมีชีวิต . . . Demi มนุษย์พูดก่อน" คุณสามารถวางแขนของคุณ "
มนุษย์ Demi สั้นได้วาดอาวุธของมัน ไม่ว่าวิธีที่รวดเร็วปีเตอร์อาจย้าย คู่ต่อสู้ของเขาก็จะได้เร็วขึ้น .
" เอ่อ โอ้ ได้โปรด วางปืนลง คุณช่วยกรุณาส่งข้อความนี้ไปยังคนที่อยู่เบื้องหลังคุณ เราไม่ได้ต้องการที่จะใช้คันธนูและลูกศรเพื่อฆ่าเธอ "

ได้ยินเสียงนุ่มมาจากสถานที่อื่นเขาดูในทิศทางนั้น และพบหลุมซ่อนอยู่ในเขตที่ครึ่งบนของมนุษย์บางคน เดมี่ ไม่สามารถมองเห็นได้ พวกเขายังใช้ข้าวสาลีเพื่ออำพรางตัวเอง

ปีเตอร์อาจไม่ช่วยให้รู้สึกลังเล ตามที่มันบอก มันดูเหมือนมีห้องสำหรับการเจรจาต่อรอง .
" . . . . . . . คุณจะไว้ชีวิตเรา ? "
" แน่นอน ถ้าคุณยอมแพ้"
ปีเตอร์พูดไม่ออก