A tall, slim girl, "half-past sixte

A tall, slim girl, "half-past sixteen," with serious gray eyes and hair which her friends called auburn, had sat down on the broad red sandstone doorstep of a Prince Edward Island farmhouse one ripe afternoon in August, firmly resolved to construe so many lines of Virgil.
But an August afternoon, with blue hazes scarfing the harvest slopes, little winds whispering elfishly in the poplars, and a dancing slendor of red poppies outflaming against the dark coppice of young firs in a corner of the cherry orchard, was fitter for dreams than dead languages. The Virgil soon slipped unheeded to the ground, and Anne, her chin propped on her clasped hands, and her eyes on the splendid mass of fluffy clouds that were heaping up just over Mr. J. A. Harrison's house like a great white mountain, was far away in a delicious world where a certain schoolteacher was doing a wonderful work, shaping the destinies of future statesmen, and inspiring youthful minds and hearts with high and lofty ambitions.
To be sure, if you came down to harsh facts . . . which, it must be confessed, Anne seldom did until she had to . . . it did not seem likely that there was much promising material for celebrities in Avonlea school; but you could never tell what might happen if a teacher used her influence for good. Anne had certain rose-tinted ideals of what a teacher might accomplish if she only went the right way about it; and she was in the midst of a delightful scene, forty years hence, with a famous personage . . . just exactly what he was to be famous for was left in convenient haziness, but Anne thought it would be rather nice to have him a college president or a Canadian premier . . . bowing low over her wrinkled hand and assuring her that it was she who had first kindled his ambition, and that all his success in life was due to the lessons she had instilled so long ago in Avonlea school. This pleasant vision was shattered by a most unpleasant interruption.
A demure little Jersey cow came scuttling down the lane and five seconds later Mr. Harrison arrived . . . if "arrived" be not too mild a term to describe the manner of his irruption into the yard.
He bounced over the fence without waiting to open the gate, and angrily confronted astonished Anne, who had risen to her feet and stood looking at him in some bewilderment. Mr. Harrison was their new righthand neighbor and she had never met him before, although she had seen him once or twice.
In early April, before Anne had come home from Queen's, Mr. Robert Bell, whose farm adjoined the Cuthbert place on the west, had sold out and moved to Charlottetown. His farm had been bought by a certain Mr. J. A. Harrison, whose name, and the fact that he was a New Brunswick man, were all that was known about him. But before he had been a month in Avonlea he had won the reputation of being an odd person . . . "a crank," Mrs. Rachel Lynde said. Mrs. Rachel was an outspoken lady, as those of you who may have already made her acquaintance will remember. Mr. Harrison was certainly different from other people . . . and that is the essential characteristic of a crank, as everybody knows.
In the first place he kept house for himself and had publicly stated that he wanted no fools of women around his diggings. Feminine Avonlea took its revenge by the gruesome tales it related about his house-keeping and cooking. He had hired little John Henry Carter of White Sands and John Henry started the stories. For one thing, there was never any stated time for meals in the Harrison establishment. Mr. Harrison "got a bite" when he felt hungry, and if John Henry were around at the time, he came in for a share, but if he were not, he had to wait until Mr. Harrison's next hungry spell. John Henry mournfully averred that he would have starved to death if it wasn't that he got home on Sundays and got a good filling up, and that his mother always gave him a basket of "grub" to take back with him on Monday mornings.
As for washing dishes, Mr. Harrison never made any pretence of doing it unless a rainy Sunday came. Then he went to work and washed them all at once in the rainwater hogshead, and left them to drain dry.
Again, Mr. Harrison was "close." When he was asked to subscribe to the Rev. Mr. Allan's salary he said he'd wait and see how many dollars' worth of good he got out of his preaching first . . . he didn't believe in buying a pig in a poke. And when Mrs. Lynde went to ask for a contribution to missions . . . and incidentally to see the inside of the house . . . he told her there were more heathens among the old woman gossips in Avonlea than anywhere else he knew of, and he'd cheerfully contribute to a mission for Christianizing them if she'd undertake it. Mrs. Rachel got herself away and said it was a mercy poor Mrs. Robert Bell was safe in her grave, for it would have broken her heart to see the state of her house in which she used to take so much pride.
"Why, she scrubbed the kitchen floor every second day," Mrs. Lynde told Marilla Cuthbert indignantly, "and if you could see it now! I had to hold up my skirts as I walked across it."
Finally, Mr. Harrison kept a parrot called Ginger. Nobody in Avonlea had ever kept a parrot before; consequently that proceeding was considered barely respectable. And such a parrot! If you took John Henry Carter's word for it, never was such an unholy bird. It swore terribly. Mrs. Carter would have taken John Henry away at once if she had been sure she could get another place for him. Besides, Ginger had bitten a piece right out of the back of John Henry's neck one day when he had stooped down too near the cage. Mrs. Carter showed everybody the mark when the luckless John Henry went home on Sundays.
All these things flashed through Anne's mind as Mr. Harrison stood, quite speechless with wrath apparently, before her. In his most amiable mood Mr. Harrison could not have been considered a handsome man; he was short and fat and bald; and now, with his round face purple with rage and his prominent blue eyes almost sticking out of his head, Anne thought he was really the ugliest person she had ever seen.
All at once Mr. Harrison found his voice.
"I'm not going to put up with this," he spluttered, "not a day longer, do you hear, miss. Bless my soul, this is the third time, miss . . . the third time! Patience has ceased to be a virtue, miss. I warned your aunt the last time not to let it occur again . . . and she's let it . . . she's done it . . . what does she mean by it, that is what I want to know. That is what I'm here about, miss."
"Will you explain what the trouble is?" asked Anne, in her most dignified manner. She had been practicing it considerably of late to have it in good working order when school began; but it had no apparent effect on the irate J. A. Harrison.
"Trouble, is it? Bless my soul, trouble enough, I should think. The trouble is, miss, that I found that Jersey cow of your aunt's in my oats again, not half an hour ago. The third time, mark you. I found her in last Tuesday and I found her in yesterday. I came here and told your aunt not to let it occur again. She has let it occur again. Where's your aunt, miss? I just want to see her for a minute and give her a piece of my mind . . . a piece of J. A. Harrison's mind, miss."
"If you mean Miss Marilla Cuthbert, she is not my aunt, and she has gone down to East Grafton to see a distant relative of hers who is very ill," said Anne, with due increase of dignity at every word. "I am very sorry that my cow should have broken into your oats . . . she is my cow and not Miss Cuthbert's . . . Matthew gave her to me three years ago when she was a little calf and he bought her from Mr. Bell."
"Sorry, miss! Sorry isn't going to help matters any. You'd better go and look at the havoc that animal has made in my oats . . . trampled them from center to circumference, miss."
"I am very sorry," repeated Anne firmly, "but perhaps if you kept your fences in better repair Dolly might not have broken in. It is your part of the line fence that separates your oatfield from our pasture and I noticed the other day that it was not in very good condition."
"My fence is all right," snapped Mr. Harrison, angrier than ever at this carrying of the war into the enemy's country. "The jail fence couldn't keep a demon of a cow like that out. And I can tell you, you redheaded snippet, that if the cow is yours, as you say, you'd be better employed in watching her out of other people's grain than in sitting round reading yellow-covered novels," . . . with a scathing glance at the innocent tan-colored Virgil by Anne's feet.
Something at that moment was red besides Anne's hair . . . which had always been a tender point with her.
"I'd rather have red hair than none at all, except a little fringe round my ears," she flashed.
The shot told, for Mr. Harrison was really very sensitive about his bald head. His anger choked him up again and he could only glare speechlessly at Anne, who recovered her temper and followed up her advantage.
"I can make allowance for you, Mr. Harrison, because I have an imagination. I can easily imagine how very trying it must be to find a cow in your oats and I shall not cherish any hard feelings against you for the things you've said. I promise you that Dolly shall never break into your oats again. I give you my word of honor on THAT point."
"Well, mind you she doesn't," muttered Mr. Harrison in a somewhat subdued tone; but he stamped off angrily enough and Anne heard him growling to himself until he was out of earshot.
Grievously disturbed in mind, Anne marched across the yard and shut the naughty Jersey up in the milking pen.
"She can't possibly get out of that unless she tears the fence down," she reflected. "She looks pretty quiet now. I daresay she has sickened herself on those oats. I wish I'd sold her to Mr. Shearer when he wanted her last week, but I thought it was just as well to wait until we had the auction of the stock and let them a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาวสูง สลิม "ครึ่งหก ตาสีเทาอย่างจริงจังและผมซึ่งเพื่อนของเธอที่เรียกว่าออเบิร์น ได้นั่งลงในหินทรายแดงกว้างคุณภาพรัฐปรินซ์เอ็ดเวิร์ดไอแลนด์บ่ายหนึ่งสุกในเดือนสิงหาคม มั่นแก้ไขตีความหลายบรรทัดของเวอร์จิลแต่ช่วงบ่ายสิงหาคม กับ hazes สีน้ำเงิน scarfing ลาดเก็บเกี่ยว ลมน้อยวิสเปอริ่ง elfishly poplars และ slendor เต้นของป๊อบปี้สีแดงที่ outflaming กับ coppice เข้มของหนุ่มโรงแรมเฟอร์สล็อดจ์ในมุมของสวนเชอร์รี่ โลภในความฝันมากกว่าภาษาตาย เวอร์จิลในเร็ว ๆ นี้เล็ดรอด unheeded ไปพื้นดิน และแอนน์ คางของเธอร่วมมือเธอ clasped และดวงตาของเธอใหญ่อันงดงามของเมฆนุ่มที่ได้ heaping ค่าเพียงกว่านาย J. A. Harrison ของบ้านเช่นภูเขาขาวดี อยู่ห่างโลกอร่อยที่ schoolteacher บางอย่างทำงานยอดเยี่ยม สร้างรูปร่าง destinies ของในอนาคตมาก และสร้างแรงบันดาลใจอ่อนเยาว์และจิตใจ มีความทะเยอทะยานสูง และสูงส่งเพื่อให้แน่ใจ ถ้าคุณมาลงรุนแรงข้อเท็จจริง...ซึ่ง ต้องสารภาพ แอนน์แทบไม่ได้จนถึง... ไม่ได้ไม่เหมือนมีแนวโน้มว่า มีวัสดุมากสัญญาสำหรับดาราในโรงเรียนเอวอนลี แต่คุณไม่สามารถบอกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นถ้าครูใช้อิทธิพลของเธอดีขึ้น แอนน์มีอุดมคติบางระบายสีกุหลาบของอะไรครูอาจทำถ้าเธอไปเลย วิธีเท่านั้น และเธอท่ามกลางฉากสวยงาม ดังนั้น สี่สิบปีกับ personage มีชื่อเสียง...ตรงเพียงใดพระองค์จะมีชื่อเสียงสำหรับที่เหลือในการสับสนสะดวก แต่แอนน์คิดว่า มันจะค่อนข้างดีจะมีเขาเป็นประธานวิทยาลัย หรือพรีเมียร์แคนาดา...โค้งน้อยกว่ามือของเธอรอยย่น และมั่นใจของเธอว่า เป็นเธอที่แรกได้จุดความใฝ่ฝันของเขา และว่า ความสำเร็จของเขาในชีวิตเกิดจากการเรียนเธอได้ instilled นานดังนั้นในโรงเรียนเอวอนลี วิสัยทัศน์นี้ดีถูกทำลายอย่างราบคาบ โดยหยุดชะงักไม่สุดเสื้อวัวน้อยษรยิ้มมา scuttling เลนและ 5 วินาทีภายหลังนาย Harrison มา...ถ้า "ถึง" ไม่อ่อนเกินคำอธิบายลักษณะของ irruption เขาเป็นลานเขาเด้งโดยไม่ต้องรอเปิดประตูรั้ว และ angrily เผชิญแอนน์ประหลาด ที่เคยเกิดขึ้นกับเท้าของเธอ และยืนมองเขาในบาง bewilderment นาย Harrison ได้ใกล้เคียง righthand ใหม่ของพวกเขา และเธอไม่ได้พบเขาก่อน แต่เธอเห็นเขาหนึ่งครั้งหรือสองครั้งในต้นเดือนเมษายน ก่อนแอนน์มาจากควีนส์ นายโรเบิร์ตเบล ฟาร์มที่ adjoined คัททาง ได้ขายออกไป และย้ายไปชาร์ ฟาร์มของเขาได้ถูกซื้อมา โดยบางนาย J. A. Harrison มีชื่อ และความจริงที่ว่า เขาเป็นคนรัฐนิวบรันสวิก ได้ทั้งหมดที่ถูกเรียกว่าเกี่ยวกับเขา แต่ก่อนเขาเคยเดือนในเอวอนลี เขาชนะชื่อเสียงของการเป็นคนแปลก... "ตัว crank นางราเชล Lynde กล่าวว่า นางราเชลถูกผู้หญิงเปิดเผย เป็นผู้ที่ได้ทำความใกล้ชิดของเธอจะจดจำ นาย Harrison แน่นอนแตกต่างจากคนอื่น ๆ และที่เป็นลักษณะสำคัญของตัว crank อย่างว่าแรกเขาเก็บไว้บ้านตัวเอง และสาธารณะระบุว่า เขาต้องไม่คนโง่ผู้หญิงรอบ diggings ของเขา เอวอนลีผู้หญิงเอาของแก้แค้น โดยรู้สึกสยดสยองที่มันเกี่ยวข้องเกี่ยวกับเขาทำความสะอาด และทำอาหาร เขาได้จ้างจักรวาลเฮนรีน้อยหาดทรายขาว และจอห์นเฮนรีเริ่มเรื่อง สำหรับสิ่งหนึ่ง ไม่ก็ระบุอาหารในสถานประกอบการ Harrison นาย Harrison "มีไร" เมื่อเขารู้สึกหิว และจอห์นเฮนรี่ได้รอบเวลา เขามาสำหรับการใช้ร่วมกัน แต่ถ้าเขาไม่ได้ เขาต้องรอจนกว่านาย Harrison สะกดหิวต่อไป จอห์นเฮนรี mournfully averred ว่า เขาจะมี starved ตายถ้ามันไม่ได้ว่า เขากลับมาถึงบ้านทุกวันอาทิตย์ และได้กรอกข้อมูลดีขึ้น และที่แม่ของเขาเสมอให้เขาตะกร้า "ด้วง" จะกลับไปกับเขาในรุ่งสางวันจันทร์สำหรับล้างชาม นาย Harrison ไม่ได้ใด ๆ pretence การทำเช่นนั้นนอกจากวันอาทิตย์มาเป็นฝน แล้วเขาไปทำงานล้างพวกเขากันใน hogshead แบบสายฝน และปล่อยให้ระบายน้ำแห้งอีก นาย Harrison ถูก "ปิด" เมื่อเขาถูกถามการสมัครสมาชิกของ Allan นายย้อนหลังเงินเดือน เขาว่า เขาต้องรอ และดูคุ้มดีที่เขาได้ออกจากพระวิหารแรก...เขาไม่เชื่อว่าซื้อควายในหนองกี่ดอลลาร์ และเมื่อนาง Lynde ไปขอร่วมภารกิจ... และบังเอิญ ไปดูภายในบ้าน...เขาบอกเธอมี heathens เพิ่มเติมระหว่าง gossips ผู้หญิงเก่าในเอวอนลีกว่าที่ใดเขารู้เรื่อง และเขาจะ cheerfully ภารกิจสำหรับ Christianizing ถ้าเธอจะทำ นางราเชลได้ตัวเองไป และกล่าวว่า เป็นความเมตตาที่ยากจนนางโรเบิร์ตเบลถูกปลอดภัยในศพของเธอ สำหรับมันจะเสียหัวใจของเธอเพื่อดูสถานะของบ้านซึ่งเธอใช้ภูมิใจมาก"ทำไม เธอ scrubbed พื้นห้องครัวทุกวันที่สอง นาง Lynde บอกคัท Marilla indignantly "และ ถ้าคุณสามารถดูได้ทันที ผมจะถือขึ้นกระโปรงของฉันขณะที่ฉันเดินผ่านมัน"สุดท้าย นาย Harrison เก็บนกแก้วเรียกว่าขิง เอวอนลีใครมีเคยเก็บนกแก้วก่อน จึง ดำเนินการที่ถูกพิจารณาอย่างแทบ และนกแก้วดังกล่าว ถ้าคุณเอาคำของจอห์นเฮนรี่คาร์เตอร์มัน ไม่เคยเป็นเช่นมีนก unholy ฟ้า swore นางคาร์เตอร์จะได้จอห์นเฮนรี่ไปครั้งถ้าเธอได้แน่ใจว่า เธอได้รับตำแหน่งอื่นเขา นอกจาก ขิงมีกัดชิ้นขวาจากด้านหลังของคอจอห์นเฮนรี่วันหนึ่งเมื่อเขามี stooped ลงไปใกล้กรง นางคาร์เตอร์พบทุกคนหมายเมื่อเฮนรีจอห์น luckless กลับบ้านทุกวันอาทิตย์สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดถ่ายผ่านใจของแอนน์เป็นนาย Harrison ยืน พูดมาก ด้วยอาชญาเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะ อารมณ์ของเขามากที่สุดน่ารักๆ Harrison นายอาจไม่มีการพิจารณาคนหล่อ เขาสั้น และอ้วน และหัว ล้าน และ มีเขาหน้ากลมสีม่วงด้วยความโกรธและตาสีฟ้าโดดเด่นผสานเกือบหมดหัว แอนน์คิดว่า เขาเป็นจริง ๆ คน ugliest เธอเคยเห็นกันนาย Harrison พบเสียงของเขา"ฉันไม่ไปวางนี้ เขา spluttered "ไม่มีวันอีกต่อไป ฟัง พลาด พรจิตวิญญาณของฉัน เป็นครั้งที่สาม ที่สาม...พลาดเวลา มีเพิ่มความอดทนต้องมีคุณธรรม พลาด ฉันเตือนป้าของคุณครั้งล่าสุดไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง... และเธอมีให้...เธอได้ทำมัน...เธอหมายถึง อะไร โดยมัน นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการทราบ สิ่งที่ฉันเป็นนี่ประมาณ พลาด ""จะคุณอธิบายว่า ปัญหาคืออะไร" ถามแอนน์ ในกิริยาของเธอทีสุด เธอได้รับการฝึกมันมากของสายจะมีลำดับการทำงานดีเมื่อโรงเรียนเริ่ม แต่มันก็ไม่ชัดเจนใน Harrison A. J. irate"ปัญหา มัน พรจิตวิญญาณของฉัน ปัญหา พอจะคิด ปัญหา พลาด ที่พบวัวที่เสื้อของคุณป้าในฉันข้าวโอ๊ตอีก ไม่ครึ่งชั่วโมงผ่านมา ครั้งที่ 3 ทำเครื่องหมายคุณ พบเธอในวันอังคารสุดท้าย และพบเธอในเมื่อวานนี้ ฉันมาที่นี่ และบอกว่า คุณป้าไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก เธอได้ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก คุณป้า นางอยู่ที่ไหน ผมอยากเห็นเธอชั่ว และให้เธอตัวใจของฉัน...ของ J. A. Harrison ใจ นางสาว ""ถ้าคุณหมายถึง นางสาว Marilla คัท เธอไม่ป้า และเธอได้ไปลงของกราฟตะวันออกจะเห็นการไกล ญาติของเธอที่มีอาการป่วยมาก กล่าวว่า แอนน์ มีเพิ่มศักดิ์ศรีที่ทุกคำ "ผมเสียใจมากว่า วัวของฉันควรมีเสียเป็นข้าวโอ๊ต...เธอเป็นวัวของฉันและไม่พลาด Cuthbert... Matthew ให้เธอกับฉันเมื่อสามปีที่ผ่านมาเมื่อเธอมีลูกน้อย และเขาซื้อเธอจากนายเบลล์""ขออภัย พลาด ขออภัยไม่ได้ไปช่วยเรื่องใด ๆ คุณจะดีขึ้นไป และดูความเสียหายแก่สัตว์ที่มีในข้าวโอ๊ตของฉัน... trampled จากศูนย์กลางไปเส้นรอบวง นางสาว ""ผมเสียใจมาก, " ซ้ำแอนน์มั่น "แต่บางทีถ้าคุณเก็บ กรอบของคุณในการซ่อมแซมดีกว่าดอลลี่ในปัจจุบันอาจไม่ได้เสียในการ เป็นส่วนหนึ่งของกรอบเส้นที่แยก oatfield ของคุณจากพาสเจอร์ของเรา และผมสังเกตเห็นในวันอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ในสภาพที่ดีมาก""กรอบของฉันคือ," จัดชิดนาย Harrison, angrier กว่าเคยที่นี้ดำเนินสงครามเข้ามาในประเทศของข้าศึก "รั้วคุกไม่ให้ปีศาจของวัวเช่นเดียวกับที่ออก และผมสามารถบอกคุณ คุณ redheaded ส่วนย่อยของโค้ด ว่า ถ้าวัวของคุณ คุณ คุณจะดีกว่าทำงานในการดูเธอออกจากเมล็ดข้าวของคนอื่นมากกว่าในนั่งรอบอ่านนวนิยาย เหลืองครอบคลุม"...กับตาบริสุทธิ์ตาลสีเวอร์จิล โดยเท้าของ Anne scathingมีอะไรในขณะที่สีแดงนอกจากแอนน์ของผม...ซึ่งตลอดเวลาได้จุดชำระเงินกับเธอ"ฉันจะค่อนข้างมีผมสีแดงกว่าไม่มีเลย ยกเว้นเพิ่มเติมเล็กน้อยรอบหูของฉัน ที่เธอถ่ายยิงบอก สำหรับนาย Harrison ได้จริง ๆ สำคัญมากเกี่ยวกับศีรษะศีรษะล้าน ความโกรธของเขาอุดเขาขึ้นอีกครั้ง และเขาสามารถเพียงแสงจ้า speechlessly ที่แอนน์ ผู้กู้อารมณ์ของเธอ และหลังจากเธอ"ทำเบี้ยเลี้ยงสำหรับคุณ นาย Harrison เนื่องจากมีการจินตนาการ ฉันสามารถจินตนาการได้ว่าพยายามมากต้องหาวัวในข้าวโอ๊ตของคุณ และฉันจะไม่หวงแหนความรู้สึกฮาร์ดดิสก์ใด ๆ กับคุณอย่างที่คุณบอก ผมสัญญาคุณว่า ดอลลี่ในปัจจุบันจะไม่แบ่งข้าวโอ๊ตของคุณอีกครั้ง ผมให้คำมั่นสัญญาของฉันบนจุด""ดี คุณเธอไม่ได้ muttered นาย Harrison ในค่อนข้างสงบลงเสียง แต่เขาประทับปิด angrily พอ และยิน Anne growling ตนเองจนหมด earshotถูกลรบกวนในจิตใจ แอนน์เดินข้ามลาน และหุบเจอร์ซีย์ซนในปากกามือ"เธอไม่อาจจะรับจากที่ถ้าเธอ tears รั้วลง เธอสะท้อนให้เห็น "เธอดูสวยเงียบตอนนี้ Daresay เธอมี sickened ตัวเองในข้าวโอ๊ตนั้น ฉันต้องการฉันได้ขายเธอให้นายเชียเรอร์เมื่อเขาต้องการสัปดาห์สุดท้ายของเธอ แต่ฉันคิดว่า มันเป็นดีเช่นการรอจนกว่าเรามีการประมูลหุ้น และให้การ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สูงสาวบาง "ครึ่งที่ผ่านมาสิบหก" กับดวงตาสีเทาอย่างจริงจังและผมซึ่งเพื่อน ๆ ของเธอที่เรียกว่าสีน้ำตาลแดงได้นั่งลงบนบันไดหน้าประตูหินทรายสีแดงในวงกว้างของเกาะเจ้าฟ้าชายเอ็ดเวิร์ดบ้านไร่ในบ่ายวันหนึ่งสุกในเดือนสิงหาคมมีมติมั่นที่จะตีความ สายจำนวนมากดังนั้นของเฝอ.
แต่ช่วงบ่ายสิงหาคม Hazes สีฟ้า scarfing ลาดเก็บเกี่ยวลมเล็ก ๆ น้อย ๆ กระซิบ elfishly ในต้นป็อปลาร์และคน slendor เต้นของดอกป๊อปปี้สีแดง outflaming กับแสมมืดของภาคเรียนหนุ่มสาวในมุมของสวนผลไม้เชอร์รี่ที่ เป็นช่างฟิตสำหรับความฝันกว่าภาษาที่ตายแล้ว เฝอเร็ว ๆ นี้เล็ดรอดถูกมองข้ามไปที่พื้นและแอนน์คางของเธอนอนอยู่บนมือประสานของเธอและดวงตาของเธอกับมวลที่สวยงามของปุยเมฆที่ถูกซ้อนขึ้นเพียงบ้านนายแฮร์ริสัน JA เหมือนภูเขาใหญ่สีขาวเป็นที่อยู่ห่างไกล ในโลกที่แสนอร่อยที่ครูกำลังทำอะไรบางอย่างเป็นงานที่ยอดเยี่ยม, การสร้างโชคชะตาของรัฐบุรุษอนาคตและจิตใจอ่อนเยาว์สร้างแรงบันดาลใจและหัวใจที่มีความทะเยอทะยานสูงและสูงส่ง.
เพื่อให้แน่ใจว่าถ้าคุณลงมาถึงข้อเท็จจริงที่รุนแรง . . ซึ่งจะต้องมีการสารภาพแอนน์ไม่ค่อยได้จนเธอต้อง . . มันไม่ได้ดูเหมือนว่ามีวัสดุที่มีแนวโน้มมากสำหรับคนดังในโรงเรียน Avonlea; แต่คุณไม่เคยสามารถบอกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้หากครูใช้อิทธิพลของเธอให้ดี แอนน์มีบางอุดมคติกุหลาบสีของสิ่งที่ครูอาจจะประสบความสำเร็จถ้าเธอไปทางที่ถูกต้องเกี่ยวกับมัน และเธออยู่ในท่ามกลางของฉากที่น่ายินดีที่สี่สิบปีจึงมีบุคคลที่มีชื่อเสียง . . เพียงแค่ว่าสิ่งที่เขาจะเป็นที่มีชื่อเสียงสำหรับถูกทิ้งไว้ในการสับสนสะดวก แต่แอนน์คิดว่ามันจะค่อนข้างมีความสุขที่จะมีเขาประธานวิทยาลัยหรือนายกรัฐมนตรีแคนาดา . . ก้มต่ำกว่ามือเหี่ยวย่นของเธอและเชื่อมั่นว่าเธอก็คือเธอที่ก่อความทะเยอทะยานของเขาเป็นครั้งแรกและประสบความสำเร็จในทุกที่ของเขาในชีวิตเป็นเพราะบทเรียนที่เธอได้ปลูกฝังนานที่ผ่านมาอยู่ในโรงเรียน Avonlea วิสัยทัศน์ที่น่าพอใจนี้ถูกทำลายโดยการหยุดชะงักที่พอใจมากที่สุด.
วัวย์เอียงอายเล็ก ๆ น้อย ๆ มาวิ่งลงถนนและห้าวินาทีต่อมานายแฮร์ริสันมาถึง . . ถ้า "มาถึง" ไม่อ่อนเกินไปในระยะที่จะอธิบายลักษณะของการระเบิดรุนแรงของเขาลงสนาม.
เขากระดอนข้ามรั้วโดยไม่ต้องรอการเปิดประตูและด้วยความโกรธเผชิญหน้าประหลาดใจแอนน์ที่ได้เพิ่มขึ้นไปที่เท้าของเธอและยืนมองเขา ในความสับสนบางอย่าง นายแฮร์ริสันเพื่อนบ้านขวาใหม่ของพวกเขาและเธอไม่เคยพบเขาก่อนที่แม้ว่าเธอจะได้เห็นเขาครั้งหรือสองครั้ง.
ในช่วงต้นเดือนเมษายนก่อนที่แอนน์มาบ้านจากสมเด็จพระราชินีฯ นายโรเบิร์ตเบลล์ซึ่งอยู่ติดกับฟาร์มสถานที่คั ธ เบิร์บน ตะวันตกได้ขายออกไปและย้ายไปทาว์น ฟาร์มของเขาได้รับการซื้อโดยบางนายเจแฮร์ริสันที่มีชื่อและความจริงที่ว่าเขาเป็นคนใหม่บรุนซ์ทุกคนที่เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับเขา แต่ก่อนที่เขาจะได้รับในเดือน Avonlea เขาได้รับรางวัลชื่อเสียงของการเป็นคนแปลก . . "หมุน" นางราเชล Lynde กล่าวว่า นางราเชลเป็นผู้หญิงที่ตรงไปตรงมาเช่นบรรดาผู้ที่อาจได้ทำแล้วความใกล้ชิดของเธอจะจำได้ว่า นายแฮร์ริสันได้อย่างแน่นอนแตกต่างจากคนอื่น . . และที่เป็นลักษณะสำคัญของข้อเหวี่ยงในขณะที่ทุกคนรู้.
ในครั้งแรกที่เขาเก็บไว้บ้านสำหรับตัวเองและได้กล่าวเปิดเผยว่าเขาต้องการคนโง่ของผู้หญิงไม่มีการขุดรอบของเขา หญิง Avonlea แก้แค้นของตนโดยนิทานที่น่าสยดสยองมันเกี่ยวกับบ้านที่เกี่ยวข้องกับการเก็บรักษาและการปรุงอาหารของเขา เขาได้รับการว่าจ้างได้เล็ก ๆ น้อย ๆ จอห์นเฮนรี่คาร์เตอร์ของหาดทรายสีขาวและจอห์นเฮนรี่เริ่มต้นเรื่องราว สำหรับสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยมีครั้งใดที่ระบุไว้สำหรับมื้ออาหารในสถานประกอบการแฮร์ริสัน นายแฮร์ริสัน "ได้กัด" เมื่อเขารู้สึกหิวและถ้าจอห์นเฮนรี่ประมาณในขณะที่เขาเดินเข้ามาในหุ้น แต่ถ้าเขาไม่ได้เขาจะต้องรอจนกว่านายสะกดหิวแฮร์ริสันต่อไป จอห์นเฮนรี่อย่างเศร้าโศกเจอร์รีว่าเขาจะได้อดอาหารจนตายถ้ามันไม่ได้ว่าเขากลับมาถึงบ้านในวันอาทิตย์และได้รับการบรรจุที่ดีขึ้นและว่าแม่ของเขามักจะทำให้เขาตะกร้าของ "ด้วง" ที่จะกลับกับเขาในเช้าวันจันทร์ .
สำหรับล้างจานนายแฮร์ริสันไม่เคยทำข้ออ้างในการทำมันจนกว่าฝนวันอาทิตย์ใดเข้ามา จากนั้นเขาก็ไปทำงานและล้างพวกเขาทั้งหมดในครั้งเดียวในโอ่งน้ำฝนและทิ้งไว้เพื่อระบายน้ำแห้ง.
อีกครั้งนายแฮร์ริสัน "ปิด". เมื่อเขาถูกถามเพื่อสมัครสมาชิกเงินเดือนรายได้นายอัลลันเขาบอกว่าเขาจะรอดูว่ามีกี่ดอลลาร์มูลค่าของดีที่เขาได้ออกจากพระธรรมเทศนาครั้งแรกของเขา . . เขาไม่เชื่อว่าในการซื้อหมูในการกระตุ้น และเมื่อนาง Lynde ไปขอมีส่วนร่วมในการปฏิบัติภารกิจ . . และในโอกาสที่จะเห็นภายในของบ้าน . . เขาบอกเธอมีศาสนามากขึ้นในหมู่ gossips หญิงชราใน Avonlea กว่าที่อื่นเขารู้และเขาก็มีความสุขจะนำไปสู่การปฏิบัติภารกิจ Christianizing พวกเขาว่าเธอจะทำมัน นางราเชลได้ตัวเองออกไปและบอกว่ามันเป็นความเมตตาที่น่าสงสารนางโรเบิร์ตเบลล์มีความปลอดภัยในหลุมฝังศพของเธอมันจะหักหัวใจของเธอเพื่อดูสถานะของบ้านของเธอที่เธอเคยมีความภาคภูมิใจมาก.
"ทำไม เธอขัดพื้นห้องครัวทุกวันที่สอง "นาง Lynde บอก Marilla คั ธ เบิร์อย่างไม่พอใจ" และถ้าคุณได้เห็นมันในขณะนี้! ฉันมีที่จะถือขึ้นกระโปรงของฉันเป็นฉันเดินข้ามมัน. "ในที่สุดนายแฮร์ริสันเก็บไว้นกแก้วที่เรียกว่า ขิง
ไม่มีใครใน Avonlea เคยเก็บไว้นกแก้วมาก่อน ดังนั้นการดำเนินการที่ได้รับการยอมรับนับถือแทบจะไม่ และเช่นนกแก้ว! ถ้าคุณเอาคำว่าจอห์นเฮนรี่คาร์เตอร์มันไม่เคยเป็นเช่นนกศักดิ์สิทธิ์ มันสาบานชะมัด นางคาร์เตอร์จะได้เอาจอห์นเฮนรี่ออกไปในครั้งเดียวถ้าเธอได้รับแน่ใจว่าเธอจะได้รับสถานที่อื่นสำหรับเขา นอกจากนี้ขิงกัดชิ้นส่วนออกมาจากด้านหลังของคอจอห์นเฮนรี่วันหนึ่งเมื่อเขาได้ก้มลงใกล้เกินไปกรง นางคาร์เตอร์แสดงให้เห็นว่าทุกคนเครื่องหมายเมื่อซวยเฮนรีจอห์นกลับบ้านในวันอาทิตย์.
ทุกสิ่งเหล่านี้ประกายผ่านใจแอนน์แฮร์ริสันขณะที่นายยืนอยู่ค่อนข้างพูดด้วยความโกรธที่เห็นได้ชัดก่อนที่เธอ ในอารมณ์ที่น่ารักที่สุดของเขานายแฮร์ริสันอาจจะไม่ได้รับการพิจารณาเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ; เขาเป็นระยะสั้นและไขมันและหัวล้าน; และตอนนี้มีใบหน้ากลมสีม่วงของเขาด้วยความโกรธและตาสีฟ้าของเขาประสบความสำเร็จเกือบจะยื่นออกมาจากศีรษะของเขาแอนน์คิดว่าเขาเป็นจริงๆคนที่น่าเกลียดที่สุ