A safety factor was originally a nu

A safety factor was originally a number by which the ultimate tensile strength of a
material was divided in order to obtain a value of “working stress” or “design stress.”
These design stresses, in turn, were often used in highly simplified calculations that
made no allowance for such factors as stress concentration, impact, fatigue, differences
between properties of the material in the standard test specimen and in the manufactured
part, and so on. As a result, one can still find in handbooks safety factor recommendations
as high as 20 to 30. Modern engineering design gives a rational accounting for all factors possible, leaving relatively few items of uncertainty to be
covered by a safety factor, which is commonly in the range of 1.25 to 4.
Modern engineering practice also bases the safety factor on the significant
strength of the material—not necessarily the static tensile strength. For example, if
failure involves static yielding, the safety factor relates (through the use of an appropriate
failure theory) the static stress caused by the anticipated load, called the significant
stress, to the static yield strength of the material, called the significant
strength, exactly as illustrated in Sample Problem 6.3. If the significant stresses
involve fatigue, then the safety factor is based on the fatigue strength; if brittle fracture
is the expected mode of failure, then the factor is based on tensile strength, and
so forth. Thus the safety factor SF can be defined as

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวคูณความปลอดภัยเดิมเลขที่แรงสุดของการมีแบ่งวัสดุเพื่อให้ได้ค่าของ "ความเครียดทำงาน" หรือ "ออกแบบความเครียด"ความเครียดเหล่านี้ออกแบบ จะ มักใช้ในการคำนวณสูงง่ายที่ทำไม่ค่าใช้จ่ายสำหรับปัจจัยดังกล่าวเป็นความเข้มข้นความเครียด ผลกระทบ ความเมื่อยล้า ความแตกต่างระหว่างคุณสมบัติของวัสดุ ในตัวอย่างทดสอบมาตรฐาน และ ในการผลิตบางส่วน และ ดังนั้น สามารถยังคงหาได้ในข้อเสนอแนะปัจจัยความปลอดภัยเมื่อสูง 20-30 ออกแบบทางวิศวกรรมที่ทันสมัยช่วยให้บัญชีเชือดสำหรับได้ปัจจัยทั้งหมด ออกจากความไม่แน่นอนเป็นสินค้าค่อนข้างน้อยครอบคลุม โดยปัจจัยความปลอดภัย ซึ่งโดยทั่วไปในช่วง 1.25-4ปฏิบัติการวิศวกรรมที่ทันสมัยยังฐานตัวคูณความปลอดภัยในสำคัญความแข็งแรงของวัสดุโดยไม่จำเป็นต้องคงต้านทานแรงดึง ตัวอย่าง ถ้าความล้มเหลวเกี่ยวข้องกับผลผลิตคงที่ ตัวคูณความปลอดภัยเกี่ยวข้อง (โดยใช้ที่เหมาะสมเรียกความเครียดคงที่เกิดจากการโหลดที่คาดไว้ ทฤษฎีความล้มเหลว) สำคัญเครียด ผลตอบแทนคงความแข็งแรงของวัสดุ เรียกสำคัญแข็งแรง ตรงดังที่แสดงในตัวอย่าง 6.3 ปัญหา ถ้าความเครียดอย่างมีนัยสำคัญเกี่ยวข้องกับความอ่อนเพลีย แล้วตัวคูณความปลอดภัยขึ้นอยู่กับความแข็งแรงล้า ถ้ากระดูกเปราะเป็นโหมดที่คาดไว้ของความล้มเหลว แล้วตัวยึดที่แข็งแรง และต่อ ๆ กัน ดังนั้น คุณสามารถกำหนดตัวคูณความปลอดภัย SF เป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปัจจัยด้านความปลอดภัยเดิมเป็นจำนวนโดยที่ความต้านทานแรงดึงที่ดีที่สุดของวัสดุที่ถูกแบ่งออกเพื่อให้ได้ค่าของ "ความเครียดทำงาน" หรือ "ความเครียดการออกแบบ." เน้นการออกแบบเหล่านี้ในที่สุดก็มักจะถูกใช้ในการคำนวณง่ายอย่างที่ทำให้ค่าเผื่อไม่มีปัจจัยต่างๆเช่นความเข้มข้นของความเครียดส่งผลกระทบต่อความเหนื่อยล้าความแตกต่างระหว่างคุณสมบัติของวัสดุในชิ้นงานทดสอบมาตรฐานในการผลิตส่วนหนึ่งและอื่นๆ เป็นผลให้หนึ่งยังสามารถหาในคู่มือแนะนำด้านความปลอดภัยปัจจัยที่สูงที่สุดเท่าที่ 20 ถึง 30 การออกแบบทางวิศวกรรมสมัยใหม่ให้เหตุผลการบัญชีสำหรับปัจจัยที่เป็นไปได้ทั้งหมดออกจากรายการที่ค่อนข้างน้อยของความไม่แน่นอนที่จะปกคลุมด้วยปัจจัยด้านความปลอดภัยซึ่งเป็นปกติในช่วง 1.25 ถึง 4 ปฏิบัติวิศวกรรมสมัยใหม่ยังฐานปัจจัยด้านความปลอดภัยอย่างมีนัยสำคัญในความแข็งแรงของวัสดุไม่จำเป็นต้องมีความต้านทานแรงดึงคงที่ ตัวอย่างเช่นถ้าความล้มเหลวที่เกี่ยวข้องกับการคงให้ผลผลิต, ปัจจัยด้านความปลอดภัยที่เกี่ยวข้อง (ผ่านการใช้ที่เหมาะสมทฤษฎีความล้มเหลว) ความเครียดคงที่เกิดจากภาระที่คาดว่าจะเรียกว่าอย่างมีนัยสำคัญความเครียดเพื่อความแข็งแรงให้ผลตอบแทนคงที่ของวัสดุที่เรียกว่าอย่างมีนัยสำคัญความแข็งแรงตรงตามที่แสดงในตัวอย่างปัญหา 6.3 หากความเครียดอย่างมีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับความเมื่อยล้าแล้วปัจจัยด้านความปลอดภัยจะขึ้นอยู่กับความแข็งแรงของความเมื่อยล้า; ถ้าแตกหักเปราะเป็นโหมดของความล้มเหลวที่คาดว่าจะแล้วปัจจัยที่จะขึ้นอยู่กับความต้านทานแรงดึงและอื่นๆ ดังนั้นความปลอดภัยปัจจัยที่เอสเอฟสามารถกำหนดเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัจจัยความปลอดภัย แต่เดิมเป็นหมายเลขที่ความแข็งแรงของวัสดุแบ่ง
เพื่อให้ได้ค่าของ " ความเครียด " หรือ " การทำงานแบบเครียด "
เน้นการออกแบบเหล่านี้จะ มักจะถูกใช้ในการคำนวณที่ง่ายสูง
ไม่เผื่อปัจจัย เช่น ความเครียด ความเหนื่อยล้า ความเข้มข้น ผลกระทบ , ความแตกต่าง
ระหว่างคุณสมบัติของวัสดุในชิ้นงานทดสอบมาตรฐานและในส่วนผลิต
, และดังนั้นบน ผลคือ หนึ่งยังสามารถหาในคู่มือความปลอดภัยด้านข้อเสนอแนะ
สูง 20 ถึง 30 การออกแบบทางวิศวกรรมที่ทันสมัยช่วยให้บัญชีเหตุผลปัจจัยที่เป็นไปได้ทั้งหมด เหลือค่อนข้างน้อยรายการของความไม่แน่นอนที่จะ
ปกคลุมด้วยปัจจัยด้านความปลอดภัยซึ่งเป็นที่นิยมในช่วง 125 4 .
ฝึกวิศวกรรมสมัยใหม่ยังฐานปัจจัยด้านความปลอดภัยที่สำคัญ
ความแข็งแรงของวัสดุไม่ใช่แรงคงที่ ตัวอย่างเช่น ถ้าเกี่ยวข้องกับ
ความล้มเหลวคงที่ให้ผลผลิต , ปัจจัยด้านความปลอดภัยที่เกี่ยวข้อง ( ผ่านการใช้ที่เหมาะสมของความล้มเหลว
ทฤษฎี ) คงเครียดจากที่คาดการณ์ไว้ โหลด เรียกว่าความเครียดอย่างมีนัยสำคัญ
,ไปสถิตครากของวัสดุ เรียกว่าแรงอย่างมีนัยสำคัญ
ตรงตามที่แสดงในตัวอย่างปัญหา 6.3 . ถ้าเน้นที่สำคัญเกี่ยวข้องกับ
ล้าแล้ว ปัจจัยด้านความปลอดภัยจะขึ้นอยู่กับความล้า ถ้า
การแตกเปราะเป็นคาดโหมดของความล้มเหลว จากนั้นปัจจัยตามแรงดึงและ
ต่อไปเรื่อย ๆ ดังนั้นปัจจัยความปลอดภัยของ SF สามารถกำหนดเป็น