Ban Chiang Archaeological Site Out

Ban Chiang Archaeological Site





Outstanding Universal Value

Brief synthesis

The Ban Chiang Archaeological Site is a large, prehistoric earthen mound located in an agricultural area in the Ban Chiang Sub-district, Nong Han District of Udon Thani Province in northeast Thailand, within the watershed of the Mekong River. It is an oval-shaped mound formed by human habitation 500 meters x 1,350 meters and 8 meters high. The site was first discovered in 1966. It has since been extensively excavated and its remains studied by Thai and international scholars. Since 1966 the dating of the site has been adjusted and refined over time in line with advances in the understanding and techniques of radiometric dating. This research has revealed that the site dates from 1,495 BC .and contains early evidence for settled agrarian occupation in Southeast Asia, along with evidence of wet rice agriculture, associated technological complex of domesticated farm animals, ceramic manufacture, and bronze tool-making technology. The total area of the property is 67.36 ha of which approximately 0.09% has been excavated (as of 2012)

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric human habitation and burial site. It is considered by scholars to be the most important prehistoric settlement so far discovered in Southeast Asia, marking the beginning and showing the development of the wet-rice culture typical of the region. The site has been dated by scientific chronometric means (C-14 and thermo luminescence) which have established that the site was continuously occupied from 1495BC until c. 900BC., making it the earliest scientifically-dated prehistoric farming and habitation site in Southeast Asia known at the time of inscription onto the World Heritage List.

The Ban Chiang cultural complex is well-defined and distinctive from anything that preceded it. Through it can trace the spread and development of prehistoric society and its development into the settled agricultural civilizations which came to characterize the region throughout history which still continue up to the present day. Advances in the fields of agriculture, animal domestication, ceramic and metal technology are all evident in the archaeological record of the site. Also evident is an increasing economic prosperity and social complexity of the successive communities at Ban Chiang, made possible by their developing cultural practices, as revealed through the many burials, rich in ceramic and metal grave goods, uncovered at the site.

The Ban Chiang Archaeological Site is also the richest in Southeast Asia in the number and variety of artifacts recovered from the site. As such, the property has been extensively studied by scholars as the archaeological “type-site” for the beginnings of settled agricultural communities and their associated technologies in the region.

Criterion iii: Ban Chiang Archaeological Site was the centre of a remarkable phenomenon of human cultural, social, and technological evolution which occurred independently in this area of Southeast Asia and began at Ban Chiang around 1500 B.C. and spread widely over the whole region.

Integrity

The Ban Chiang Archaeological Site consists of a large, undisturbed earthen mound which, when excavated, was found to cover a prehistoric habitation site of some of Southeast Asia’s earliest farmers. The site, which had been abandoned and buried underground for at least two millennia, has now been substantially and carefully excavated by Thai and international archaeologists. This has revealed an unbroken stratigraphy of human habitation, use, and burial over two thousand years, covering the period when prehistoric humans in this part of the world first settled in villages, took up agriculture and began the production of metal tools. The earliest stratigraphic layers at Ban Chiang date from as early as 1,500 B.C. This long archaeological sequence is divided by archaeologists into Early, Middle and Late Periods all of which are fully represented in the site’s excavated stratigraphy and which cover the beginnings of rice cultivation to its full-establishment as the principal agricultural activity of the region. The evidence for the beginning of rice agriculture is complemented by evidence of the equally early domestication of cattle, pigs and chickens, presenting a full picture of the emergence of a settled agrarian way of life in the early Neolithic period in Southeast Asia. Each stratigraphic layer at Ban Chiang is exceptionally rich in artifacts, especially ceramics, representing a full typology of both domestic and ritual (burial) types, all of which were made locally in the prehistoric farming communities. In addition to ceramics, the site has exceptional and uniquely early evidence of the knowledge of bronze-making by its inhabitants with remains of raw materials, production facilities, and complete bronze tools and ornaments. These early bronze finds make the site known as the metal tools production site in East and Southeast Asia. Later stratigraphic layers of the site contain evidence for the widespread transition from bronze to iron tool making, characteristic of agricultural settlements in the proto-historic period throughout the region.

It is speculated that climate change in the middle of the 1st millennium AD may have led to the temporary abandonment of the site and the sealing of the prehistoric habitation layers, assuring their archaeological integrity. The area’s ecology however recovered and the site was again occupied in the late 18th century by farmers migrating across the nearby Mekong River who, once again, took up wet-rice cultivation. To this date the area around Ban Chiang retains its environmental and ecological integrity as a traditional agricultural landscape, representative of the rice cultures of Southeast Asia.

The integrity of the property is therefore high and is to be found in the long archaeological sequence excavated at Ban Chiang, which reveals through its stratigraphy of habitation, workshop areas and burials and the complementary seriation of artefacts, an occupation of two thousand years B.P. covering the entire period of the origin and development of rice agriculture, the domestication of farm animals, and associated tool-making technologies within this region of the world.

Authenticity

The authenticity of the property is related to its archaeological integrity. Carbon-14 and thermoluminescence dating techniques, conducted by a variety of international laboratories, have confirmed the authenticity of the earliest dates of Ban Chiang and the coherence of its stratigraphic record. Exhaustive comparative studies of the assemblage of artifacts recovered from the excavation of the site confirm its relative relationship to other known archaeological sites in the region. The results of this research have been extensively published and subjected to international peer review through numerous professional presentations and conferences. The excavated materials are available for continued professional research. Also continuing is on-site and laboratory research which confirm the authenticity of the interpretation of the site and of its dates. This on-going research has extended the known area of archaeological finds and further enhances the importance of the site as the type-site for the study of the origin and development of Southeast Asian rice cultures.

The Ban Chiang habitation mound remains largely intact, undisturbed, and in situ. The excavated area of the site is well-protected from deterioration, theft or other damage and so the authentic record of the archaeological discovery of the site can be easily read by both professionals and the interested public. As with all archaeological sites excavated to international scientific standards, substantial areas of the Ban Chiang Archaeological Site have been purposefully left unexcavated, to allow for future research and confirmation of the property’s authenticity.

The continuing agricultural landscape at Ban Chiang is also authentic, in that it has maintained its traditional agricultural character. The present population continues to live on the mound raised above the surrounding rice paddy fields near natural water sources. The population density of the area remains low and the area is still in use for traditional rice farming and livestock rearing, allowing ethnographic analogies to be drawn in the interpretation of the prehistoric site by both professional researchers and visitors to the site.

Management and protection

The Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric archaeological site protected by the Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 (1961) as amended by Act (No.2), B.E. 2535 (1992), enforced by the Fine Arts Department, Ministry of Culture. There are related laws enforced by related government units which give added protection to the property including the Ratchaphatsadu Land Act, B.E. 2518 (1975), the City Planning Act B.E. 2518 (1975), the Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, B.E. 2535 (1992), the Building Control Act B.E. 2522 (1979) as amended by Act (No. 2) B.E. 2535 (1992), as well as municipal regulations. A master plan, supported with an annual budgetary allocation from the Ministry of Culture is in force for the protection of the property, continued archaeological research, and its development as a public education resource. The Ban Chiang excavation site is protected from damage with a secured shelter. Nearby there is a site museum which contains public education and visitor facilities. There are adequately trained staff working permanently on site and in the museum to monitor the condition of the site and undertake conservation work as required, to facilitate academic research, and to ensure that the property’s significance is correctly interpreted to the visiting public.

Within the current framework

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โบราณคดีบ้านเชียง ค่าสากลที่โดดเด่นสังเคราะห์โดยสังเขปการโบราณคดีบ้านเชียงเป็นตัวขนาดใหญ่ ยุคก่อนประวัติศาสตร์เป็น mound แห่งพื้นที่การเกษตรในที่บ้านเชียงตำบล หนองหานอำเภอของจังหวัดอุดรธานีจังหวัดอุดร ภายในลุ่มน้ำโขง การ mound วงที่ก่อตั้งขึ้น โดย habitation มนุษย์ 500 เมตร x 1350 เมตรและสูง 8 เมตรได้ เว็บไซต์ถูกค้นพบครั้งแรกเป็น มันมีตั้งแต่ถูกอย่างกว้างขวางขุด และยังคงเป็นศึกษา โดยนักวิชาการไทย และต่างประเทศ พ.ศ. 1966 เดทของไซต์ถูกปรับ และกลั่นช่วงเวลาสอดคล้องกับความก้าวหน้าในการทำความเข้าใจและเทคนิคการนับ งานวิจัยนี้ได้เปิดเผยว่า วันที่ไซต์จาก 1,495 BC และประกอบด้วยหลักฐานก่อนชำระเก็บทันทีในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พร้อมกับหลักฐานของการเกษตรข้าวเปียก คอมเพล็กซ์เทคโนโลยีเชื่อมโยงบ้านสัตว์ ผลิตเซรามิก และเหรียญทองแดงทำเครื่องมือเทคโนโลยี พื้นที่แห่งนี้เป็น 67.36 ฮา ซึ่งได้มีการขุดประมาณ 0.09% (2555 ต้องการ)การโบราณคดีบ้านเชียงเป็น habitation ที่มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์และไซต์งานศพ ว่า โดยนักวิชาการต้องชำระก่อนประวัติศาสตร์สำคัญพบมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้น และแสดงการพัฒนาของวัฒนธรรมข้าวเปียกทั่วไปของภูมิภาค มีการลงเว็บไซต์ด้วยวิทยาศาสตร์ chronometric (C-14 และเทอร์โม luminescence) ซึ่งได้ก่อตั้งขึ้นที่เว็บไซต์ได้อย่างต่อเนื่องครอบครองจาก 1495BC จนถึง c. 900BC. ทำให้เร็วที่สุดวันวิทยาศาสตร์ยุคก่อนประวัติศาสตร์นาและ habitation ไซต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่รู้จักกันในขณะจารึกลงในรายชื่อมรดกโลกเชิงวัฒนธรรมบ้านเชียงมีกำหนดไว้อย่างดี และโดดเด่นจากสิ่งที่นำหน้ามัน ผ่านก็สามารถติดตามการกระจายและพัฒนาของสังคมยุคก่อนประวัติศาสตร์และการพัฒนาเป็นการชำระเกษตรอารยธรรมซึ่งจะกำหนดลักษณะภูมิภาคตลอดมาซึ่งยังคง ดำเนินต่อจนถึงปัจจุบัน ความก้าวหน้าในด้านของการเกษตร domestication สัตว์ เทคโนโลยีเซรามิก และโลหะจะเห็นได้ชัดทั้งในบันทึกทางโบราณคดีของไซต์ ยัง เห็นได้ชัดคือความเจริญทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้น และความซับซ้อนของสังคมของชุมชนต่อเนื่องที่บ้านเชียงใหม่ ทำได้ โดยการปฏิบัติวัฒนธรรมพัฒนา เปิดเปิดเผยผ่าน burials หลาย อุดมไปด้วยโลหะ และเซรามิคภัยสินค้า ที่ไซต์การโบราณคดีบ้านเชียงก็จะรวยที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในจำนวนและความหลากหลายของสิ่งประดิษฐ์ที่กู้คืนจากเว็บไซต์ เช่น คุณสมบัติได้รับอย่างกว้างขวางศึกษา โดยนักวิชาการเป็นการโบราณคดี "type-site" สำหรับจุดเริ่มต้นของชุมชนการเกษตรจ่ายเงินและเทคโนโลยีการเชื่อมโยงในภูมิภาคเกณฑ์ iii: โบราณคดีบ้านเชียงเป็นศูนย์กลางของปรากฏการณ์ที่โดดเด่นของวัฒนธรรม สังคม และเทคโนโลยีวิวัฒนาการของมนุษย์ซึ่งเกิดขึ้นอย่างอิสระในพื้นที่นี้ของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และเริ่มประมาณ 1500 บีที่บ้านเชียง และแพร่กระจายอย่างกว้างขวางทั่วทั้งภูมิภาคความสมบูรณ์ของThe Ban Chiang Archaeological Site consists of a large, undisturbed earthen mound which, when excavated, was found to cover a prehistoric habitation site of some of Southeast Asia’s earliest farmers. The site, which had been abandoned and buried underground for at least two millennia, has now been substantially and carefully excavated by Thai and international archaeologists. This has revealed an unbroken stratigraphy of human habitation, use, and burial over two thousand years, covering the period when prehistoric humans in this part of the world first settled in villages, took up agriculture and began the production of metal tools. The earliest stratigraphic layers at Ban Chiang date from as early as 1,500 B.C. This long archaeological sequence is divided by archaeologists into Early, Middle and Late Periods all of which are fully represented in the site’s excavated stratigraphy and which cover the beginnings of rice cultivation to its full-establishment as the principal agricultural activity of the region. The evidence for the beginning of rice agriculture is complemented by evidence of the equally early domestication of cattle, pigs and chickens, presenting a full picture of the emergence of a settled agrarian way of life in the early Neolithic period in Southeast Asia. Each stratigraphic layer at Ban Chiang is exceptionally rich in artifacts, especially ceramics, representing a full typology of both domestic and ritual (burial) types, all of which were made locally in the prehistoric farming communities. In addition to ceramics, the site has exceptional and uniquely early evidence of the knowledge of bronze-making by its inhabitants with remains of raw materials, production facilities, and complete bronze tools and ornaments. These early bronze finds make the site known as the metal tools production site in East and Southeast Asia. Later stratigraphic layers of the site contain evidence for the widespread transition from bronze to iron tool making, characteristic of agricultural settlements in the proto-historic period throughout the region.It is speculated that climate change in the middle of the 1st millennium AD may have led to the temporary abandonment of the site and the sealing of the prehistoric habitation layers, assuring their archaeological integrity. The area’s ecology however recovered and the site was again occupied in the late 18th century by farmers migrating across the nearby Mekong River who, once again, took up wet-rice cultivation. To this date the area around Ban Chiang retains its environmental and ecological integrity as a traditional agricultural landscape, representative of the rice cultures of Southeast Asia.The integrity of the property is therefore high and is to be found in the long archaeological sequence excavated at Ban Chiang, which reveals through its stratigraphy of habitation, workshop areas and burials and the complementary seriation of artefacts, an occupation of two thousand years B.P. covering the entire period of the origin and development of rice agriculture, the domestication of farm animals, and associated tool-making technologies within this region of the world.AuthenticityThe authenticity of the property is related to its archaeological integrity. Carbon-14 and thermoluminescence dating techniques, conducted by a variety of international laboratories, have confirmed the authenticity of the earliest dates of Ban Chiang and the coherence of its stratigraphic record. Exhaustive comparative studies of the assemblage of artifacts recovered from the excavation of the site confirm its relative relationship to other known archaeological sites in the region. The results of this research have been extensively published and subjected to international peer review through numerous professional presentations and conferences. The excavated materials are available for continued professional research. Also continuing is on-site and laboratory research which confirm the authenticity of the interpretation of the site and of its dates. This on-going research has extended the known area of archaeological finds and further enhances the importance of the site as the type-site for the study of the origin and development of Southeast Asian rice cultures.The Ban Chiang habitation mound remains largely intact, undisturbed, and in situ. The excavated area of the site is well-protected from deterioration, theft or other damage and so the authentic record of the archaeological discovery of the site can be easily read by both professionals and the interested public. As with all archaeological sites excavated to international scientific standards, substantial areas of the Ban Chiang Archaeological Site have been purposefully left unexcavated, to allow for future research and confirmation of the property’s authenticity.The continuing agricultural landscape at Ban Chiang is also authentic, in that it has maintained its traditional agricultural character. The present population continues to live on the mound raised above the surrounding rice paddy fields near natural water sources. The population density of the area remains low and the area is still in use for traditional rice farming and livestock rearing, allowing ethnographic analogies to be drawn in the interpretation of the prehistoric site by both professional researchers and visitors to the site. Management and protectionThe Ban Chiang Archaeological Site is a prehistoric archaeological site protected by the Act on Ancient Monuments, Antiques, Objects of Art and National Museums, B.E. 2504 (1961) as amended by Act (No.2), B.E. 2535 (1992), enforced by the Fine Arts Department, Ministry of Culture. There are related laws enforced by related government units which give added protection to the property including the Ratchaphatsadu Land Act, B.E. 2518 (1975), the City Planning Act B.E. 2518 (1975), the Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, B.E. 2535 (1992), the Building Control Act B.E. 2522 (1979) as amended by Act (No. 2) B.E. 2535 (1992), as well as municipal regulations. A master plan, supported with an annual budgetary allocation from the Ministry of Culture is in force for the protection of the property, continued archaeological research, and its development as a public education resource. The Ban Chiang excavation site is protected from damage with a secured shelter. Nearby there is a site museum which contains public education and visitor facilities. There are adequately trained staff working permanently on site and in the museum to monitor the condition of the site and undertake conservation work as required, to facilitate academic research, and to ensure that the property’s significance is correctly interpreted to the visiting public.Within the current framework

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง









สรุปการสังเคราะห์โดดเด่นสากลค่า

ที่บ้านเชียง แหล่งโบราณคดียุคก่อนประวัติศาสตร์เป็นเนินดินขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ในพื้นที่การเกษตรในตำบลบ้านเชียง อำเภอหนองหาน จังหวัด , อุดรธานีในภาคตะวันออกเฉียงเหนือในต้นน้ำของแม่น้ำโขง มันเป็นรูปวงรี เนินขึ้น โดยอาศัยมนุษย์ 500 เมตร x 1350 เมตรและสูง 8 เมตร เว็บไซต์ที่ถูกค้นพบครั้งแรกใน 2519 มันมีตั้งแต่อย่างกว้างขวางและยังคงขุด ) โดยไทยและนักวิชาการต่างประเทศ ตั้งแต่ปี 1966 เดทของเว็บไซต์ได้รับการปรับและปรับปรุงตลอดเวลาสอดคล้องกับความก้าวหน้า ความเข้าใจ และเทคนิคของ radiometric สืบมา การวิจัยครั้งนี้ได้พบว่าเว็บไซต์วันที่จากพ.ศ. 844 .และมีหลักฐานก่อนตัดสินอาชีพเกษตรกรรมในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ พร้อมกับหลักฐานของการเกษตร ข้าวเปียก เกี่ยวข้อง เทคโนโลยีที่โดดเด่น ฟาร์มสัตว์ ผลิตเซรามิกและทองเหลืองเครื่องมือสร้างเทคโนโลยี พื้นที่ทั้งหมดของทรัพย์สินที่เป็น 67.36 ฮาซึ่งประมาณ 0.09 % ถูกขุดค้น ( 2012 )

แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง คือ การอยู่อาศัยของมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์และการฝังศพ . มันถือว่าเป็นนักวิชาการเป็นสำคัญที่สุดเพื่อให้ห่างไกลในยุคก่อนประวัติศาสตร์ที่พบในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ , การทำเครื่องหมายจุดเริ่มต้นและแสดงการพัฒนาข้าวเปียกวัฒนธรรมทั่วไปของภาคเว็บไซต์ได้รับการลงวันที่ด้วยวิทยาศาสตร์ chronometric หมายความว่า ( C-14 thermo และเรืองแสง ) ซึ่งได้ก่อตั้งขึ้นที่เว็บไซต์ต่อเนื่องครอบครองจาก 1495bc จนถึง C 900bc . ทำให้มันเร็วอย่างลงวันที่ยุคก่อนประวัติศาสตร์การเลี้ยงและอาศัยเว็บไซต์ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่รู้จักกันในเวลาที่จารึกไว้บนรายชื่อมรดกโลก

วัฒนธรรมบ้านเชียงที่ถูกกำหนดและโดดเด่นจากอะไรที่นำหน้ามัน โดยสามารถติดตามการแพร่กระจายและพัฒนาสังคม ประวัติศาสตร์ และพัฒนาการของอารยธรรมในการตัดสินการเกษตรที่มาลักษณะภูมิภาคตลอดประวัติศาสตร์ที่ยังคงดำเนินต่อไป จนถึงปัจจุบัน ความก้าวหน้าในด้านการเกษตร การเพาะปลูกสัตว์เทคโนโลยีเซรามิคและโลหะทั้งหมดที่เห็นในบันทึกเกี่ยวกับโบราณคดีของเว็บไซต์ เห็นยัง เป็นเพิ่มความเจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจและความซับซ้อนทางสังคมของชุมชนต่อเนื่องที่ บ้าน เชียง ได้พัฒนาวัฒนธรรมของการปฏิบัติเป็นเปิดเผยผ่านการฝังศพมากมาย รวยในเซรามิกและโลหะสินค้า ร้ายแรง เปิดเผยที่เว็บไซต์ .

แหล่งโบราณคดีบ้านเชียงยังเป็นคนที่รวยที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จำนวนและความหลากหลายของสิ่งประดิษฐ์ที่ได้จากเว็บไซต์ เช่น ทรัพย์สินได้รับอย่างกว้างขวางการศึกษาโดยนักวิชาการเป็นโบราณสถานประเภท " เว็บไซต์ " เป็นจุดเริ่มต้นของเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องของพวกเขาและจัดการเกษตรชุมชนในภูมิภาค .

3 : เกณฑ์แหล่งโบราณคดีบ้านเชียง คือศูนย์กลางของปรากฏการณ์ที่น่าทึ่งของมนุษย์ วัฒนธรรม สังคม และ เทคโนโลยีวิวัฒนาการที่เกิดขึ้นอย่างอิสระในพื้นที่นี้ของเอเชีย และเริ่มบ้านเชียงประมาณ 1500 ปีก่อนคริสตกาล และแพร่กระจายอย่างกว้างขวางทั่วทั้งภูมิภาค .



ความสมบูรณ์ของแหล่งโบราณคดีบ้านเชียง ประกอบด้วย ใหญ่ เนินดินที่ถูกรบกวน เมื่อขุด , ,พบว่าครอบคลุมเว็บไซต์อาศัยยุคก่อนประวัติศาสตร์ของบางส่วนของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเกษตรกร เว็บไซต์ที่ถูกทอดทิ้งและฝังไว้ใต้ดินเป็นเวลาอย่างน้อยสองปี อย่างมาก และตอนนี้ได้ขุดพบโดยนักโบราณคดีอย่างไทย และนานาชาติ นี้ เผยมีทิวหินที่อยู่อาศัย มนุษย์ใช้และฝังศพกว่าสองพันปีครอบคลุมระยะเวลาเมื่อมนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์ในส่วนหนึ่งของโลกนี้ ตั้งรกรากใน หมู่บ้าน เอาขึ้นการเกษตรและเริ่มการผลิตเครื่องมือโลหะ แรกสุดของชั้นบ้านเชียงเดทจากก่อนเป็นลำดับ 1 , 500 B.C . โบราณคดีนี้ยาวถูกแบ่งโดยนักโบราณคดีในช่วงแรกกลางและปลายระยะเวลาทั้งหมดที่มีอย่างเต็มที่แสดงในเว็บไซต์ที่ขุดหินและที่ครอบคลุมซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของการปลูกข้าวให้เต็มก่อตั้งเป็นกิจกรรมการเกษตรหลักของภูมิภาค หลักฐานสำหรับการเริ่มต้นของการเกษตรข้าว พร้อมหลักฐานของ domestication เร็วเท่าของวัว หมู และไก่การนำเสนอภาพที่เต็มรูปแบบของการเกิดขึ้นของสังคมอันเป็นวิถีชีวิตในช่วงเวลาสมัยหินใหม่ตอนต้นในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่ละชั้นของบ้านเชียงเป็นพิเศษอุดมไปด้วยสิ่งประดิษฐ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เซรามิค หรือ แบบเต็มรูปแบบ ทั้งในประเทศ และพิธีกรรม ( งานศพ ) ประเภท ซึ่งทั้งหมดเกิดขึ้นภายในชุมชนเกษตรยุคก่อนประวัติศาสตร์ นอกจากเซรามิกเว็บไซต์พิเศษและเฉพาะต้นหลักฐานความรู้ของทองแดงให้ประชากรของด้วยยังคงอยู่ของวัตถุดิบ การผลิต และเครื่องมือสำริดที่สมบูรณ์และเครื่องประดับ เหล่านี้บรอนซ์ก่อนพบให้เว็บไซต์ที่รู้จักกันเป็นเครื่องมือโลหะการผลิตเว็บไซต์ในเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ต่อมาของชั้นของเว็บไซต์มีหลักฐานสำหรับการเปลี่ยนแปลงอย่างกว้างขวางจากบรอนซ์ เหล็ก เครื่องมือการเกษตร ลักษณะของการตั้งถิ่นฐานใน Proto ช่วงเวลาประวัติศาสตร์ทั่วภูมิภาค .

มันคือสันนิษฐานว่าการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในช่วงกลางของสหัสวรรษโฆษณาอาจจะนำไปสู่การละทิ้งชั่วคราวของเว็บไซต์และตราประทับของชั้น การตั้งถิ่นฐานก่อนประวัติศาสตร์มั่นใจความสมบูรณ์ทางโบราณคดีของ นิเวศวิทยาของพื้นที่ แต่การกู้คืนและเว็บไซต์ที่ถูกครอบครองอีกครั้งในปลายศตวรรษที่ 18 โดยเกษตรกรอพยพข้ามแม่น้ำโขงใกล้เคียงที่ อีกครั้ง เอาข้าวที่เปียกน้ำ วันนี้บริเวณบ้านเชียงยังคงเป็นสิ่งแวดล้อมและความสมบูรณ์ระบบนิเวศเกษตรเป็นแบบแนวนอนตัวแทนของข้าว วัฒนธรรมของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

ความสมบูรณ์ของทรัพย์สินที่เป็นดังนั้นสูงและจะพบในแหล่งโบราณคดีที่ขุดยาวลำดับบ้านเชียง ซึ่งเผยให้เห็นถึงลำดับชั้นของที่อยู่อาศัย พื้นที่ปฏิบัติการและการฝังศพและ seriation เสริมสิ่งประดิษฐ์ , อาชีพของ สองพันปี ความดันครอบคลุมระยะเวลาทั้งหมดของกำเนิดและพัฒนาการของการเกษตรข้าว , domestication ของสัตว์ในฟาร์ม และมีเครื่องมือที่ทำให้เทคโนโลยีในภูมิภาคของโลกนี้

ของแท้

ความถูกต้องของทรัพย์สินที่เกี่ยวข้องกับโบราณคดีของความซื่อสัตย์ คือโมเดทและเทคนิค โดยความหลากหลายของห้องปฏิบัติการระหว่างประเทศได้รับการยืนยันความถูกต้องของวันที่เร็วที่สุดของบ้านเชียงและการบันทึกของตน ข้อมูลการศึกษาเปรียบเทียบการรวมกลุ่มของสิ่งประดิษฐ์ที่หายจากการขุดค้นของเว็บไซต์ยืนยันความสัมพันธ์ของญาติๆ รู้จักแหล่งโบราณคดีในภูมิภาคผลการวิจัยนี้ได้รับการตีพิมพ์อย่างกว้างขวางและภายใต้การตรวจสอบระหว่างประเทศผ่านการนำเสนอแบบมืออาชีพมากมาย และการประชุม การขุดวัสดุที่ใช้ได้สำหรับมืออาชีพในการวิจัยอย่างต่อเนื่อง ยังเป็นสถานที่ที่ต่อเนื่องและห้องปฏิบัติการวิจัยที่ยืนยันความถูกต้องของการแปลความหมายของเว็บไซต์และของวันที่ในการวิจัยนี้ได้ขยายพื้นที่ค้นหาและรู้จักโบราณคดีเพิ่มเติมช่วยเพิ่มความสำคัญของเว็บไซต์เป็นเว็บไซต์ประเภทเพื่อศึกษากำเนิดและพัฒนาการของวัฒนธรรมข้าวเอเชีย

บ้านเชียงอาศัยเนินส่วนใหญ่ยังคงเหมือนเดิม มองเห็นทิวทัศน์ และแหล่งกำเนิด การขุดพื้นที่ของเว็บไซต์ได้รับการคุ้มครองอย่างดีจากการเสื่อมสภาพการโจรกรรมหรือความเสียหายอื่น ๆ และประวัติที่แท้จริงของการค้นพบทางโบราณคดีของเว็บไซต์สามารถอ่านได้อย่างง่ายดายโดยผู้เชี่ยวชาญทั้งในและประชาชนที่สนใจ เป็นกับทุกเว็บไซต์โบราณคดีขุดพบมาตรฐานทางวิทยาศาสตร์นานาชาติ พื้นที่รูปธรรมของบ้านเชียง แหล่งโบราณคดีที่ได้รับ unexcavated มีซ้าย ,เพื่อให้สำหรับการวิจัยในอนาคตและยืนยันคุณสมบัติของแท้

ต่อการเกษตรภูมิบ้านเชียงยังแท้ ที่ยังคงลักษณะการเกษตรแบบดั้งเดิมของมัน ประชากรปัจจุบันยังคงอาศัยอยู่บนเนินขึ้นเหนือรอบนาข้าวใกล้แหล่งน้ำธรรมชาติความหนาแน่นของประชากรในพื้นที่ยังคงต่ำและพื้นที่ที่ยังคงใช้สำหรับการทำนาข้าวแบบดั้งเดิม และการเลี้ยงปศุสัตว์ ให้ชาติพันธุ์ใช้ถูกวาดในการตีความของประวัติศาสตร์เว็บไซต์ทั้งนักวิจัยมืออาชีพและผู้เข้าชมเว็บไซต์



การจัดการและคุ้มครองแหล่งโบราณคดีบ้านเชียงเป็นแหล่งโบราณคดียุคก่อนประวัติศาสตร์คุ้มครองตามพระราชบัญญัติอนุสาวรีย์โบราณ โบราณวัตถุ ศิลปะวัตถุ และพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พ.ศ. 2504 ( 1961 ) ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติ ( ฉบับที่ 2 ) พ.ศ. 2535 ( 1992 ) บังคับ โดย กรมศิลปากร กระทรวงวัฒนธรรมมีกฎหมายบังคับใช้โดยรัฐบาลที่เกี่ยวข้องหน่วยซึ่งให้เพิ่มความคุ้มครองทรัพย์สิน รวมทั้ง ratchaphatsadu ที่ดิน พ.ศ. 2518 ( ค.ศ. 1975 ) , ผังเมือง พ.ศ. 2518 ( ค.ศ. 1975 ) พระราชบัญญัติส่งเสริมและรักษาคุณภาพสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ พ.ศ. 2535 ( 1992 ) , พระราชบัญญัติควบคุมอาคาร พ.ศ. 2522 ( ค.ศ. 1979 ) เป็น แก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติ ( ฉบับที่ 2 ) พ.ศ. 2535 ( 1992 )เช่นเดียวกับกฎเทศบาล แผนใหญ่ รองรับการจัดสรรงบประมาณประจำปีจากกระทรวงวัฒนธรรมอยู่ในบังคับเพื่อคุ้มครองทรัพย์สิน การศึกษาวิจัยทางโบราณคดีอย่างต่อเนื่อง และมีการพัฒนาเป็นการศึกษาทรัพยากร เว็บไซต์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ขุดบ้านที่ได้รับการป้องกันจากความเสียหายที่มีความปลอดภัย ที่พักใกล้เคียงมีเว็บไซต์พิพิธภัณฑ์ซึ่งประกอบด้วยการศึกษาสาธารณะและสิ่งอำนวยความสะดวกของผู้เข้าชม มีการฝึกอบรมอย่างเพียงพอ พนักงานทำงานอย่างถาวรบนเว็บไซต์และในพิพิธภัณฑ์เพื่อตรวจสอบสภาพของเว็บไซต์ และดูแลงานอนุรักษ์ตามที่ต้องการเพื่อความสะดวกในการศึกษา วิจัย และเพื่อให้แน่ใจว่า ความสำคัญของทรัพย์สินที่ถูกต้องตีความเพื่อเยี่ยมประชาชน .

ภายในกรอบปัจจุบัน