It activates my shame. When I was a

It activates my shame. When I was a kid when I was about seven years studying in the first grade at school. Close to my own home that day, I'm eating lunch and it is my bad luck or karma or not, I don't know. The teacher provided fruit eating banana is a banana a fruit which is that I don't like. I feel that it's disgusting I take it first I feel bad that they have to eat it, and then I had the symptoms of vomiting in front of friends. Make your friends laugh everyone in I it is very embarrassing to me never forget till today. Make everyone in the room laughed me It is very embarrassing that I never forget. To this day. I think about that time. I smile unconsciously. because bananas, I have a friend.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเรียกฉันละอายใจ เมื่อฉันถูกเด็กเมื่อประมาณ 7 ปีเรียนในชั้นแรกที่โรงเรียน บ้านของฉันเองวันนั้น ฉันกำลังรับประทานอาหารกลางวัน และจะซวยหรือกรรมของฉัน หรือ ไม่ ไม่ทราบ ผลไม้ครูให้กินกล้วยเป็นกล้วยผลไม้ซึ่งเป็นที่ไม่ชอบ ผมรู้สึกว่า มันเป็นน่าขยะแขยงฉันใช้มันแรกรู้สึกไม่ดีที่ได้กินมัน และจากนั้น มีอาการอาเจียนหน้าเพื่อน ทำให้เพื่อนหัวเราะทุกคนในผมมากอายฉันไม่เคยลืมจนถึงทุกวันนี้ ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันน่าอายมากที่ฉันไม่เคยลืม จนถึงทุกวันนี้ คิดถึงเวลานั้น ผมยิ้มรับ เพราะกล้วย ฉันมีเพื่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันป็นความอัปยศของฉัน เมื่อตอนที่ผมยังเป็นเด็กเมื่อฉันถูกประมาณเจ็ดปีกำลังศึกษาอยู่ในชั้นแรกที่โรงเรียน ใกล้กับบ้านของตัวเองวันนั้นฉันกินอาหารกลางวันและมันก็เป็นความโชคร้ายของฉันหรือกรรมหรือไม่ผมไม่ทราบ ครูกล้วยให้กินผลไม้เป็นกล้วยเป็นผลไม้ซึ่งเป็นที่ฉันไม่ชอบ ผมรู้สึกว่ามันน่าขยะแขยงฉันใช้มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกไม่ดีที่พวกเขาจะต้องกินมันแล้วผมมีอาการอาเจียนในด้านหน้าของเพื่อน ให้เพื่อนของคุณหัวเราะทุกคนในฉันมันเป็นที่น่าอายมากสำหรับผมไม่มีวันลืมจนถึงวันนี้ ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันเป็นที่น่าอายมากที่ฉันไม่เคยลืม ถึงวันนี้. ผมคิดว่าเกี่ยวกับเวลาที่ ฉันยิ้มโดยไม่รู้ตัว เพราะกล้วย, ฉันมีเพื่อน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำให้ความอับอายของฉัน เมื่อตอนผมเป็นเด็ก ผมประมาณ 7 ปี ศึกษาอยู่ในระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียน ใกล้บ้านผมเองวันนั้น ฉันกินอาหารกลางวันและมันก็เป็นโชคดีของฉันที่ไม่ดี หรือ กรรม หรือ ไม่ ฉันไม่รู้ ครูให้ผลไม้กินกล้วย กล้วยผลไม้ซึ่งเป็นที่ที่ฉันไม่ชอบ ผมรู้สึกว่ามันน่ารังเกียจ ฉันใช้มันครั้งแรก ผมรู้สึกไม่ดีที่พวกเขาจะต้องกินมันแล้วผมมีอาการอาเจียนต่อหน้าเพื่อน ทำให้เพื่อนหัวเราะ ทุกคนในชั้น มันน่าอายมาก ฉันไม่เคยลืมจนถึงวันนี้ ทำให้ทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันน่าอายมากที่ฉันไม่เคยลืม วัน นี้ ฉันคิดถึงช่วงเวลานั้น ผมยิ้มโดยไม่รู้ตัว เพราะกล้วย ฉันมีเพื่อน