There is growing concern regarding

There is growing concern regarding the prospect for global climate change and potential health and environmental effects of increasing atmospheric concentrations of trace gases. Nitrous oxide (N20) and nitric oxide (NO) are among the trace gases of greatest concern. N2O plays two important roles in global change processes. First, it contributes to the depletion of stratospheric ozone [Cicerone, 1987] which protects the biosphere from the harmful effects of solar ultraviolet radiation [Crutzen, 1981]. Second, relative to other greenhouse gases the radiative forcing by N2O is increasing [Shine et al., 1990] and is calculated to currently contribute about 5% of the anthropogenic greenhouse effect. N20 emissions from humid tropical forests account for 20- 50% of all global sources of atmospheric N20 [Davidson, 1991 ]. Because the atmospheric lifetime of N2O is 110-170 years [Ko et at., 1991], current emissions will affect the atmosphere for a long time to come. The global budget of N2O shows a significant imbalance between the known rate of destruction in the stratosphere and the estimated rates of natural and anthropogenic production in soils and the ocean.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีกังวลเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับโอกาสสำหรับสภาพภูมิอากาศโลกเปลี่ยนแปลงและศักยภาพสุขภาพและผลกระทบสิ่งแวดล้อมเพิ่มบรรยากาศความเข้มข้นของก๊าซการสืบค้นกลับ ไนตรัสออกไซด์ (N20) และไนตริกออกไซด์ (ไม่) ก๊าซติดตามความกังวลมากที่สุด N2O เล่นสองบทบาทที่สำคัญในกระบวนการเปลี่ยน ครั้งแรก มันก่อให้เกิดการสูญเสียโอโซนบนหน่วยความจำหลัก [Cicerone, 1987] ซึ่งป้องกันการ biosphere จากความรุนแรงของแสงอาทิตย์รังสีอัลตราไวโอเลต [Crutzen, 1981] ที่สอง สัมพันธ์กับก๊าซเรือนกระจกอื่นๆ radiative บังคับ โดย N2O เพิ่ม [ขัด et al. 1990] และคำนวณที่อยู่ประมาณ 5% ของเรือนกระจกมาของมนุษย์ N20 ปล่อยจากป่าชื้นเขตร้อนบัญชีสำหรับ 20-50% ทั้งโลกแหล่งของบรรยากาศ N20 [Davidson, 1991] เพราะชีวิตบรรยากาศของ N2O เป็น 110-170 ปี [เกาะ et at., 1991], ปล่อยปัจจุบันจะส่งผลต่อบรรยากาศเป็นเวลานานมา งบประมาณส่วนกลางของ N2O แสดงความไม่สมดุลของสำคัญระหว่างอัตรารู้จักทำลายใน stratosphere และราคาโดยประมาณของการผลิตที่มาของมนุษย์ และธรรมชาติในดินและมหาสมุทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีความกังวลเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับโอกาสของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลกและสุขภาพที่มีศักยภาพและผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมของการเพิ่มความเข้มข้นของก๊าซในชั้นบรรยากาศเป็นร่องรอย ก๊าซไนตรัสออกไซด์ (N20) และไนตริกออกไซด์ (NO) เป็นหนึ่งในก๊าซร่องรอยของความกังวลที่ยิ่งใหญ่ที่สุด N2O เล่นสองบทบาทสำคัญในกระบวนการเปลี่ยนแปลงของโลก ครั้งแรกก็ก่อให้เกิดการลดลงของโอโซน [Cicerone 1987] ซึ่งช่วยปกป้อง Biosphere จากอันตรายของรังสีอัลตราไวโอเลตจากแสงอาทิตย์ [Crutzen 1981] ที่ ประการที่สองเมื่อเทียบกับก๊าซเรือนกระจกอื่น ๆ radiative บังคับโดย N2O จะเพิ่มขึ้น [Shine et al., 1990] และการคำนวณเพื่อให้มีส่วนร่วมในขณะนี้ประมาณ 5% ของภาวะเรือนกระจกจากกิจกรรมของมนุษย์ การปล่อย N20 จากป่าเขตร้อนชื้นบัญชีสำหรับ 20- 50% ของแหล่งที่มาทั่วโลกทั้งหมดของบรรยากาศ N20 [Davidson 1991] เพราะชั่วชีวิตในบรรยากาศ N2O เป็น 110-170 ปี [เกาะและที่. 1991] ปล่อยก๊าซเรือนกระจกในปัจจุบันจะส่งผลกระทบต่อบรรยากาศเป็นเวลานานที่จะมา งบประมาณระดับโลกของ N2O แสดงให้เห็นถึงความไม่สมดุลอย่างมีนัยสำคัญระหว่างอัตรารู้จักกันดีของการทำลายล้างใน Stratosphere และอัตราโดยประมาณของการผลิตจากธรรมชาติและมนุษย์ในดินและมหาสมุทร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีความกังวลเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับโอกาสการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศโลกและผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อมและสุขภาพที่อาจเกิดขึ้นจากการติดตามบรรยากาศความเข้มข้นของก๊าซ ไนตรัส ออกไซด์ ( N20 ) และไนตริกออกไซด์ ( ไม่ ) อยู่ระหว่างติดตามก๊าซกังวลมากที่สุด . เล่น N2O สองบทบาทสำคัญในกระบวนการเปลี่ยนแปลงของโลก ครั้งแรก , มันก่อให้เกิดการลดลงของโอโซนในชั้นสตราโตสเฟียร์ [ ซีเซะโร , 1987 ) ซึ่งช่วยปกป้องชีวมณฑลจากอันตรายของรังสีอัลตร้าไวโอเลต ครัทเซน [ 2524 ] ประการที่สอง เมื่อเทียบกับอื่น ๆก๊าซเรือนกระจกที่ radiative บังคับโดย N2O เพิ่ม [ ท้า et al . , 1990 ) และคำนวณในขณะนี้สนับสนุนประมาณ 5% ของผลกระทบเรือนกระจกที่เกิดจากมนุษย์ . 20 การปล่อยจากป่าเขตร้อนชื้นบัญชีสำหรับ 20 - 50% ของทุกแหล่งทั่วโลก 20 [ บรรยากาศ เดวิดสัน , 1991 ) เพราะชีวิตบรรยากาศ N2O เป็น 110-170 ปี [ โก และ ณ . , 1991 ) การปล่อยในปัจจุบันจะส่งผลกระทบต่อบรรยากาศเป็นเวลานานที่จะมา งบประมาณส่วนกลาง N2O แสดงให้เห็นความไม่สมดุลอย่างมีนัยสำคัญระหว่างรู้จักอัตราการทำลายในสตราโตสเฟียร์และคาดว่าอัตราการผลิตของธรรมชาติและมนุษย์ในดินและมหาสมุทร