Swales (1990) said that ‘figurative

Swales (1990) said that ‘figurative language’ is often used in speaking and
writing to express ideas and emotions, and to affect the views and attitudes of others. However, there is increasing evidence that the use of figurative language varies depending on the nature of the communicative activity, or, more specifically, depending on factors such as topic, audience, mode of communication, situational context, and so on.
Kreuz & Roberts (1993) said that ' figurative language ' is not deviant not a form of communication that requires special or additional cognitive processes to understand and that occurs only in special circumstances. Rather, figurative language is ubiquitous in many forms of discourse no more difficult to understand in context than literal language and, according to some theorists, fundamental to the way people conceptualize the world.
According to Barton (2007), figurative language is that which provides the reader with comparisons, substitutions, and patterns that shape meaning. Literary texts sometimes make concentrated use of figurative language. However, most language is figurative in some sense, because words do not have single, objective meaning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Swales (1990) กล่าวว่า 'ภาษาอุปมา' มักใช้ในการพูด และเขียนแสดงความคิดและอารมณ์ และมีผลต่อมุมมองและทัศนคติของผู้อื่น อย่างไรก็ตาม มีหลักฐานเพิ่มขึ้นซึ่งการใช้อุปมาภาษาแตกต่างกันไปขึ้นอยู่ กับลักษณะของกิจกรรมการสื่อสาร หรือ อื่น ๆ โดยเฉพาะ ขึ้นอยู่ กับปัจจัยต่าง ๆ เช่นหัวข้อ ผู้ชม วิธีการสื่อสาร บริบทการเมืองไทย และอื่น ๆ Kreuz และโรเบิตส์ (1993) กล่าวว่า 'ภาษาอุปมา' ไม่ deviant ไม่รูปแบบของการสื่อสารที่ต้องการเพิ่มเติม หรือพิเศษกระบวนการรับรู้เข้าใจและที่ เกิดขึ้นในสถานการณ์พิเศษเท่านั้น ค่อนข้าง ภาษาอุปมาได้ในหลายรูปแบบของวาทกรรมที่ไม่ยากต่อการเข้าใจในบริบทภาษาอักษร และ ตามบาง theorists พื้นฐานการคน conceptualize โลก ตามบาร์ตัน (2007), ภาษาอุปมาได้ว่า ที่ให้อ่านเปรียบเทียบ ทดแทน และรูปแบบความหมายของรูปร่างนั้น บางครั้งข้อความวรรณคดีทำให้เข้มข้นใช้ภาษาอุปมา อย่างไรก็ตาม ภาษาส่วนใหญ่เป็นอุปมาในบาง เพราะคำไม่มีความหมายเดียว วัตถุประสงค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Swales (1990) กล่าวว่าภาษาเป็นรูปเป็นร่าง
'มักจะใช้ในการพูดและเขียนแสดงความคิดและอารมณ์และส่งผลกระทบต่อมุมมองและทัศนคติของคนอื่นๆ แต่มีหลักฐานเพิ่มขึ้นว่าการใช้ภาษาที่เป็นรูปเป็นร่างแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับลักษณะของกิจกรรมการสื่อสารหรือมากขึ้นโดยเฉพาะขึ้นอยู่กับปัจจัยต่างๆเช่นหัวข้อผู้ชมโหมดของการสื่อสารบริบทสถานการณ์และอื่น ๆ .
Kreuz และโรเบิร์ต (1993) กล่าวว่าภาษาเป็นรูปเป็นร่าง 'ไม่เบี่ยงเบนไม่ได้รูปแบบของการสื่อสารที่ต้องใช้กระบวนการทางความรู้พิเศษหรือเพิ่มเติมเพื่อทำความเข้าใจและที่เกิดขึ้นเฉพาะในกรณีพิเศษ แต่ภาษาที่เป็นรูปเป็นร่างเป็นที่แพร่หลายในหลายรูปแบบของวาทกรรมที่ไม่ยากที่จะเข้าใจในบริบทนอกเหนือจากภาษาที่แท้จริงและตามที่บางทฤษฎีพื้นฐานของวิธีที่ผู้คนคิดในโลก.
ตามบาร์ตัน (2007) ภาษาเป็นรูปเป็นร่างคือสิ่งที่มี ผู้อ่านที่มีการเปรียบเทียบการแทนและรูปแบบที่มีความหมายรูปร่าง วรรณกรรมบางครั้งทำให้การใช้งานที่มีความเข้มข้นของภาษาเป็นรูปเป็นร่าง แต่ภาษาที่เป็นรูปเป็นร่างมากที่สุดคือในความรู้สึกบางเพราะคำพูดไม่ได้มีคนเดียวความหมายวัตถุประสงค์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สเวลส์ ( 1990 ) กล่าวว่า ' เป็นรูปเป็นร่าง ' มักใช้ในภาษาพูดและ
เขียนแสดงความคิดและอารมณ์ และส่งผลกระทบต่อมุมมองและทัศนคติของผู้อื่น อย่างไรก็ตาม มีหลักฐานเพิ่มมากขึ้นว่า การใช้ภาษาแตกต่างกัน ขึ้นอยู่กับลักษณะของกิจกรรมการสื่อสาร หรือมากขึ้นโดยเฉพาะ ขึ้นอยู่กับปัจจัยต่างๆ เช่น หัวข้อ , ผู้ชม , โหมดของการสื่อสารบริบท สถานการณ์ และ &
อย่างโรเบิร์ตส์ ( 1993 ) กล่าวว่า ' ' ไม่ได้ใช้ภาษาเพี้ยน ไม่ใช่รูปแบบของการสื่อสารที่ต้องมีพิเศษ หรือเพิ่มเติมความรู้กระบวนการที่จะเข้าใจและเกิดขึ้นเฉพาะในสถานการณ์พิเศษ แต่ใช้ภาษาเป็นที่แพร่หลายในหลายรูปแบบของวาทกรรมไม่ยากที่จะเข้าใจในบริบทมากกว่าอักษรภาษาและตามทฤษฎีพื้นฐานเพื่อวิธีที่ผู้คนคิดว่าโลก
ตามบาร์ตัน ( 2007 ) , ใช้ภาษา ที่ให้อ่าน ด้วยการเปรียบเทียบ การแทน และลวดลาย รูปทรง ความหมาย วรรณกรรมบางครั้งทำให้เข้มข้นใช้อุปมาอุปไมยทางภาษา อย่างไรก็ตาม ภาษาส่วนใหญ่จะใช้ในบางความรู้สึก เพราะคำพูดที่ไม่โสด



ความหมาย วัตถุประสงค์