(ปัจจุบันคือบ้านพระกลางทุ่ง ตำบลพระกลางทุ่ง อำเภอธาตุพนม) ต่อมาได้อพยพไปอยู่ที่หนองหารจังหวัดสกลนคร แต่อยู่ไม่นานเพราะเด็ก ผู้ใหญ่พากันล้มป่ายเป็นจำนวนมาก เนื่องจากเคยอยู่แต่ในป่าไม่เคยอยู่ทุ่งโล่ง จึงพากันอพยพกลับค่ายโพธิ์สามต้น
ต่อมาชาวผู้ไทยได้ไปนมัสการถามเจ้าอาวาสวัดพระธาตุพนมถึงที่จะตั้งหมู่บ้านใหม่ที่เหมาะสม เจ้าอาวาสจึงได้ให้ไปถาม "ความช้างบักเอก" ถึงทีตั้งทำเลดังกล่าว จึงได้รับคำแนะนำไปตั้งบ้านเรือนอยู่ที่หนองหวาย ซึ่งมีห้วยบ่อแกไหลผ่าน จึงให้ชื่อหมู่บ้านครั้งแรกว่า "บ้านดงหวาย สายบ่อแก" ต่อมาชาวผู้ไทยได้อพยพมาจากเมืองวังมาตั้งบ้านเรือนสมทบเพิ่มขึ้นอีก บ้านเรือนที่ตั้งเพิ่มขึ้นอีกนั้นตั้งวกไปเวียนมาไม่เป็นระเบียบ จึงเรียกชื่อใหม่ว่า "บ้านเมืองเว" ในรัชกาลที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ ได้มีเจ้านายและเจ้ากรรมเมืองเสด็จมาเห็นว่าในบริเวณใกล้บ้านเมืองเวมีหนองน้ำใหญ่ชื่อ หนองลาดควาย อยู่หนองหนึ่งมีดอกบัวขึ้นอยู่เต็ม ดอกบานสะพรั่งเลยเอานามดอกบัวนี้มาพระราชทานนามเมืองนี้ว่า "เรณูนคร" มีเจ้าเพชรเป็นเจ้าเมือง ตั้งชื่อว่าพระแก้วโกพล ต่อมารัชกาลที่ 5 เมืองเรณูนคร ได้ยกฐานะเป็นอำเภอมีหลวงยุทธกิจเป็นนายอำเภอ ต่อมาท้าวก่าเตโชได้รับแต่งตั้งให้เป็นนายอำเภอแทนหลวงยุทธกิจ
ต่อมาสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพมาตรวจราชการที่อำเภอเณูนครเห็นว่าอำเภอเรณูนครนี้อยู่ห่างไกลแม่น้ำไปมาลำบาก และชัยภูมิบ้านธาตุพนมเป็นที่เหมาะสมรวมทั้งมีพระธาตุพนมอันเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์อยู่ด้วย จึงได้ย้ายอำเภอไปตั้งใหม่ เรียกว่า "อำเภอธาตุพนม" ตั้งแต่ พ.ศ. 2453 อำเภอเรณูนครจึงลดฐานะเป็นตำบล อยู่ในเขตปกครองของอำเภอธาตุพนมต่อมาวันที่ 1 พฤษภาคม 2513 ทางราชการได้ประกาศยกฐานะตำบลเรณูนครขึ้นเป็นกิ่งอำเภอเรณูนคร เมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2518 ทางราชการประกาศยกฐานะของกิ่งอำเภอเรณู เป็นอำเภอเรียกว่า "อำเภอเรณูนคร" จนกระทั่งทุกวันนี้