BirdsDickinson uses the symbol of b

Birds

Dickinson uses the symbol of birds rather flexibly. In “A Bird came down the Walk” (328), the bird becomes an emblem of the unyielding mystery of nature, while in “‘Hope’ is the thing with feathers” (254), the bird becomes a personification of hope. Elsewhere, Dickinson links birds to poets, whose job is to sing whether or not people hear. In “Split—the Lark—and you’ll find the Music” (861), Dickinson compares the sounds of birds to the lyrical sounds of poetry; the poem concludes by asking rhetorically whether its listeners now understand the truths produced by both birds and poetry. Like nature, symbolized by the bird, art produces soothing, truthful sounds.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นกสันใช้สัญลักษณ์ของนกค่อนข้างมัน ใน "นกก็ลงมาเดิน" (328), นกกลายเป็น สัญลักษณ์ของความลึกลับ unyielding ของธรรมชาติ ในขณะที่ใน "'หวัง' เป็นสิ่งที่ มีขนนก" (254), นกกลายเป็น บุคลาธิษฐานของความหวัง อื่น ๆ สันลิงค์นกกับกวี งานจะร้องเพลงว่า คนฟังหรือไม่ ใน "แยก — Lark — และคุณจะหาเพลง" (861), สันเปรียบเทียบเสียงของนกเสียงน้อยจอมของบทกวี กลอนสรุป โดยถาม rhetorically ว่า ของผู้ฟังขณะนี้เข้าใจสัจธรรมที่ผลิต โดยนกและบทกวี เช่นลักษณะ รูปเฟือง โดยนก ศิลปะสร้างเสียงผ่อนคลาย สุจริตใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นกดิกคินสันใช้สัญลักษณ์ของนกที่ค่อนข้างมีความยืดหยุ่น ใน "เบิร์ดลงมาเดิน" (328), นกกลายเป็นสัญลักษณ์ของความลึกลับไม่ยอมของธรรมชาติในขณะที่ "'ความหวัง' เป็นสิ่งที่มีขนนก" (254), นกกลายเป็นตัวตนของความหวัง อื่น ๆ เชื่อมโยงนกดิกคินสันกวีที่มีหน้าที่คือการร้องเพลงหรือไม่ว่าคนที่ได้ยิน ใน "แยก-เล่นและคุณจะพบกับเพลง" (861), ดิกคินสันเปรียบเทียบเสียงของนกไปกับเสียงไพเราะเสนาะหูของบทกวี; บทกวีสรุปโดยขอรำพึงว่าผู้ฟังในขณะนี้เข้าใจความจริงที่ผลิตโดยทั้งนกและบทกวี เช่นเดียวกับธรรมชาติสัญลักษณ์ของนกศิลปะผลิตผ่อนคลายเสียงจริง