If we are really serious about unde

I
f we are really serious about understanding strategic vision as well as
how strategies form under other circumstances, then we had better
probe into the mind of the strategist. That is the job of the cognitive
school: to get at what this process means in the sphere of human cognition,
drawing especially on the field of cognitive psychology.
This school has attracted a number of prominent researchers in the
past ten or fifteen years, sometimes working in association with other
schools (for example, positioning, on cognition related to strategic
groups [Reger and Huff, 1993; Bogner and Thomas, 1993] and to
strategies of divestment [Duhaime and Schwenk, 1985]). Lyles's survey
of 1990 suggested such work was by then one of the most popular areas
of research in strategic management.
The body of work that we shall be discussing forms not so much a
tight school of thought as a loose collection of research, which seems,
nonetheless, to be growing into such a school. If it can deliver on its
intentions, it could very well transform the teaching and practice of
strategy as we know it today.
Prior to this surge of work, what took place in the minds of managers
was largely terra incognita. Investigators were more concerned
with the requisites for thinking rather than with thinking itself—for
example with what a strategist needs to know. Now the questions are
more direct. But we remain far from understanding the complex and
creative acts that give rise to strategies.
Hence, strategists are largely self-taught: they develop their knowledge
structures and thinking processes mainly through direct experience.
That experience shapes what they know, which in turn shapes
what they do, thereby shaping their subsequent experience. This duality
plays a central role in the cognitive school, giving rise to two rather
different wings.
One wing, more positivistic, treats the processing and structuring of
knowledge as an effort to produce some kind of objective motion picture
of the world. The mind's eye is thus seen as a kind of camera

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันเราเป็นจริงจังเข้าใจวิสัยทัศน์เช่นเป็น fวิธีกลยุทธ์รูปแบบภายใต้สถานการณ์อื่น ๆ หลังจากนั้นเราก็ดีโพรบเข้าไปในจิตใจของยุทธศาสตร์การการหลีก นั่นคืองานของการรับรู้โรงเรียน: จะได้รับในขั้นตอนนี้ที่ทำในเรื่องของประชานมนุษย์วาดภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านการรับรู้จิตวิทยาโรงเรียนนี้ได้ดึงดูดจำนวนนักวิจัยที่โดดเด่นในการสิบ หรือสิบห้าปี ที่ผ่านมาบางครั้งทำงานเชื่อมโยงกันโรงเรียน (ตัวอย่างเช่น วางตำแหน่ง บนประชานที่เกี่ยวข้องกับกลยุทธ์กลุ่ม [Reger และ Huff, 1993 Bogner และ Thomas, 1993] และกลยุทธ์ของ divestment [Duhaime และ Schwenk, 1985]) สำรวจของ Lylesของปี 1990 ที่แนะนำ งานดังกล่าวได้ โดยพื้นที่แห่งหนึ่งแล้วการวิจัยในการจัดการเชิงกลยุทธ์เนื้อหาของงานที่เราจะคุยแบบไม่มากตัวโรงเรียนคิดว่าแน่นเป็นชุดหลวมของวิจัย ซึ่งดูเหมือนว่ากระนั้น สามารถเติบโตในโรงเรียนดังกล่าว ถ้ามันสามารถส่งได้ในความความตั้งใจ มันสามารถดีแปลงการสอนและการปฏิบัติกลยุทธ์เรารู้ว่าวันนี้ก่อนหน้านี้กระแสงาน อะไรเกิดขึ้นในจิตใจของผู้จัดการส่วนใหญ่ terra incognita ได้ สืบสวนเกี่ยวข้องเพิ่มเติมมี requisites สำหรับคิด แทน ด้วยการคิดเอง — สำหรับตัวอย่างยุทธศาสตร์การหลีกเป็นที่ต้องการทราบ ตอนนี้คำถามเพิ่มเติมโดยตรง แต่เราอยู่ไกลจากความเข้าใจซับซ้อน และทำหน้าที่สร้างสรรค์ที่ก่อให้เกิดแผนกลยุทธ์ดังนั้น strategists เป็นส่วนใหญ่เรียนรู้ด้วยตนเอง: พวกเขาพัฒนาความรู้โครงสร้างและกระบวนการคิดถึงส่วนใหญ่โดยตรงประสบการณ์ประสบการณ์ที่รูปร่างสิ่งที่รู้ ซึ่งรูปร่างจะทำ เพื่อสร้างรูปร่างประสบการณ์ตามมา ทวิภาวะนี้บทบาทสำคัญในโรงเรียนรับรู้ ให้ขึ้นสองค่อนข้างปีกแตกต่างกันปีกหนึ่ง มาก positivistic ปฏิบัติการประมวลผลและการจัดโครงสร้างของความรู้เป็นความพยายามที่จะสร้างภาพเคลื่อนไหววัตถุประสงค์บางประการของโลก การนึกถึงตาจึงจะเห็นเป็นชนิดของกล้อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันฉเราจริงๆร้ายแรงเกี่ยวกับการทำความเข้าใจวิสัยทัศน์เชิงกลยุทธ์เช่นเดียวกับวิธีการรูปแบบกลยุทธ์ภายใต้สถานการณ์อื่นๆ แล้วเราได้ดีกว่าการสอบสวนในใจของยุทธศาสตร์ที่ นั่นคืองานขององค์โรงเรียน: ที่จะได้รับในสิ่งที่ขั้นตอนนี้หมายถึงในวงของความรู้ความเข้าใจของมนุษย์. การวาดภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสาขาจิตวิทยาองค์โรงเรียนนี้ได้ดึงดูดจำนวนนักวิจัยที่โดดเด่นในอดีตที่ผ่านมาสิบหรือสิบห้าปีที่ผ่านมาบางครั้งการทำงานร่วมกับคนอื่น ๆในโรงเรียน (ตัวอย่างเช่นการวางตำแหน่งในความรู้ความเข้าใจที่เกี่ยวข้องกับยุทธศาสตร์กลุ่ม[Reger และหอบ 1993; Bogner และโทมัส 1993] และกลยุทธ์การขายเงินลงทุน [Duhaime และ Schwenk 1985]) สำรวจ Lyles ของปี1990 ชี้ให้เห็นการทำงานดังกล่าวแล้วโดยหนึ่งในพื้นที่ที่ได้รับความนิยมมากที่สุดของการวิจัยในการจัดการเชิงกลยุทธ์. ร่างกายของงานที่เราจะคุยในรูปแบบที่ไม่มากโรงเรียนแน่นของความคิดที่เป็นคอลเลกชันหลวมของการวิจัยซึ่งดูเหมือนว่ากระนั้นจะเติบโตเป็นเช่นโรงเรียน ถ้ามันสามารถส่งมอบของความตั้งใจเป็นอย่างดีสามารถเปลี่ยนการเรียนการสอนและการปฏิบัติของกลยุทธ์ที่เรารู้ว่าวันนี้. ก่อนที่จะมีการหลั่งไหลของงานนี้สิ่งที่เกิดขึ้นในจิตใจของผู้บริหารส่วนใหญ่เป็นดินแดน นักวิจัยมีความกังวลมากขึ้นกับปัจจัยในการคิดมากกว่ากับความคิดของตัวเองสำหรับตัวอย่างเช่นกับสิ่งที่ยุทธศาสตร์จำเป็นต้องรู้ ตอนนี้คำถามที่มีโดยตรงมากขึ้น แต่เรายังคงห่างไกลจากการทำความเข้าใจความซับซ้อนและการกระทำความคิดสร้างสรรค์ที่ก่อให้เกิดกลยุทธ์. ดังนั้นยุทธศาสตร์ส่วนใหญ่จะเรียนด้วยตัวเองที่พวกเขาพัฒนาความรู้ของพวกเขา. โครงสร้างและกระบวนการคิดส่วนใหญ่ผ่านประสบการณ์ตรงประสบการณ์ที่รูปร่างสิ่งที่พวกเขารู้ซึ่งในรูปทรงเปิดสิ่งที่พวกเขาทำจึงช่วยสร้างประสบการณ์การมาของพวกเขา คู่นี้มีบทบาทสำคัญในโรงเรียนองค์ความรู้ให้สูงขึ้นถึงสองค่อนข้างปีกที่แตกต่างกัน. หนึ่งปีก positivistic มากขึ้นถือว่าการประมวลผลและการจัดโครงสร้างของความรู้เป็นความพยายามที่จะผลิตชนิดของภาพเคลื่อนไหววัตถุประสงค์บางอย่างของโลก ตาใจที่จะเห็นจึงเป็นชนิดของกล้อง