Recognizing the contributory value

Recognizing the contributory value of the basket of intangibles acquired when buying an operating hotel provides significant income tax benefits inasmuch as the Internal Revenue Code, under Section 197, allows 15-year amortization for qualifying assets. If these are not separated from the real estate, this value simply becomes part of the 39-year depreciation.

Many tax-paying owners take advantage of the IRC’s depreciation rules that allow certain items of the real estate, sticks and bricks, to be segregated and reclassified as shorter lived assets. This entails a cost segregation analysis, which typically requires a trained tax professional to identify the building components that qualify under the rules. However, most cost segregation preparers do not have the ability to either identify or quantify intangible assets so this additional allowable benefit is lost.



In Scenario I above, the cost segregation preparers would start with the building component of $7,600,000 to identify components that are allowed under the IRC to be reclassified for quicker depreciation. Typically for an operating hotel about 15% of the total building value qualifies to be re-classified. Therefore, as no allocation is made to the intangibles the benefit of 15-year amortization for the qualifying intangibles versus 39 year depreciation is lost.

In Scenario II above, in addition to the benefits of cost segregation reclassifying about 15% of the building components, this owner also will receive the benefit of 15-year amortization for the $2,000,000 attributed to the intangibles which equals an annual deduction of $133,333 versus an annual deduction of $51,282, assuming straight line depreciation. Assuming a 40% tax rate, 10% reinvestment rate and lifetime hold on the asset, this additional benefit is worth approximately $200,000.

Stated alternatively, for every $1,000,000 of qualifying Section 197 assets, there is approximately $100,000 to be gained by recognizing the intangibles. Certainly the numbers are all relative but considering there are other state and local tax benefits to quantifying the intangibles if done at closing, such as reduced realty transfer tax rates and reduced exposure to prospective real estate tax increases, why throw this benefit away?

Sometimes the controversy stems simply from a lack of understanding as to exactly what the intangibles acquired are. Those trained in accounting have a mindset to think of intangibles as identifiable and able to be valued as a standalone asset. Some accountants simply have a mindset that intangibles are bad and do not want any on their balance sheets. So if the accounting treatment determines the income tax treatment, this benefit is lost.

Most income tax professionals, on the other hand, recognize that the purchase of an operating hotel has an intangible component and that this component, whether it is called goodwill or going concern, qualifies as IRC Section 197 assets and 15-year amortization.

Another issue leading to the lost intangible benefit is the tendency of real estate appraisers, when valuing an operating hotel, to opine that the operation has “no business value.” This modus operandi is the result of misguided thinking that only real estate can be pledged as collateral for lenders, thereby leading appraisers to try to put as much value in the real estate category as possible. However, as anyone that has secured a loan for an operating hotel knows, it is not just the real estate that is pledged as collateral. Everything is pledged as collateral: real estate; furniture, fixtures and equipment; and the operation. If a default occurs, the lender takes everything—not just the real estate.

So when an owner wants to quantify the value of the intangibles for income tax purposes, how does he do it?

It is difficult to find someone qualified to value the going concern, or intangible, component as most real estate appraisers do not do it and most cost segregation preparers do not do it. But there are qualified industry professionals who can do it and usually do it for buyers at the time of acquisition. Then it’s just a matter of giving the better information to the cost segregation preparers—like in Scenario II above.

Many strides have been made over the past 20-plus years in recognizing the complexity of an operating hotel asset.

In 1993, when the Internal Revenue Service developed Section 197 allowing intangibles to be amortized over 15 years, the door was opened for hotel owners to reap another benefit of their risk-taking position and quantify the increment of value attributed to the going concern that employs professional management and pays for a trade name and reservations system and a trained workforce.

And more recently many owners are taking advantage of this opportunity to reduce exposure to real estate tax increases by quantifying the value of the goodwill and not including it on a realty transfer tax return or deed recording. Just add the income tax benefit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Recognizing the contributory value of the basket of intangibles acquired when buying an operating hotel provides significant income tax benefits inasmuch as the Internal Revenue Code, under Section 197, allows 15-year amortization for qualifying assets. If these are not separated from the real estate, this value simply becomes part of the 39-year depreciation. Many tax-paying owners take advantage of the IRC’s depreciation rules that allow certain items of the real estate, sticks and bricks, to be segregated and reclassified as shorter lived assets. This entails a cost segregation analysis, which typically requires a trained tax professional to identify the building components that qualify under the rules. However, most cost segregation preparers do not have the ability to either identify or quantify intangible assets so this additional allowable benefit is lost. In Scenario I above, the cost segregation preparers would start with the building component of $7,600,000 to identify components that are allowed under the IRC to be reclassified for quicker depreciation. Typically for an operating hotel about 15% of the total building value qualifies to be re-classified. Therefore, as no allocation is made to the intangibles the benefit of 15-year amortization for the qualifying intangibles versus 39 year depreciation is lost. In Scenario II above, in addition to the benefits of cost segregation reclassifying about 15% of the building components, this owner also will receive the benefit of 15-year amortization for the $2,000,000 attributed to the intangibles which equals an annual deduction of $133,333 versus an annual deduction of $51,282, assuming straight line depreciation. Assuming a 40% tax rate, 10% reinvestment rate and lifetime hold on the asset, this additional benefit is worth approximately $200,000. Stated alternatively, for every $1,000,000 of qualifying Section 197 assets, there is approximately $100,000 to be gained by recognizing the intangibles. Certainly the numbers are all relative but considering there are other state and local tax benefits to quantifying the intangibles if done at closing, such as reduced realty transfer tax rates and reduced exposure to prospective real estate tax increases, why throw this benefit away? Sometimes the controversy stems simply from a lack of understanding as to exactly what the intangibles acquired are. Those trained in accounting have a mindset to think of intangibles as identifiable and able to be valued as a standalone asset. Some accountants simply have a mindset that intangibles are bad and do not want any on their balance sheets. So if the accounting treatment determines the income tax treatment, this benefit is lost. ผู้เชี่ยวชาญภาษีส่วนใหญ่ ในทางกลับกัน รู้จักว่า การซื้อของการปฏิบัติงานมีส่วนประกอบที่ไม่มีตัวตน และที่คอมโพเนนต์นี้ ไม่ว่าจะเรียกว่าค่าความนิยมหรือไปกังวล คุณสมบัติ 197 IRC ส่วนสินทรัพย์และตัดจำหน่ายปี 15 อีกประเด็นที่นำไปสู่สวัสดิการไม่มีตัวตนหายไปคือ แนวโน้มอสังหาริมทรัพย์ appraisers เมื่อคะเนอันทำ คิดเห็นว่า การดำเนินการ "ไม่มีธุรกิจค่า" Operandi modus นี้เป็นผลของ misguided คิดว่า สามารถบริจาคเฉพาะอสังหาริมทรัพย์เป็นหลักประกันสำหรับผู้ให้กู้ จึงนำ appraisers พยายามที่จะใส่ค่ามากที่สุดในหมวดอสังหาริมทรัพย์ที่สุด อย่างไรก็ตาม เป็นที่ยินดีเงินกู้สำหรับโรงแรมการปฏิบัติรู้ ไม่เพียงอสังหาริมทรัพย์ที่บริจาคเป็นหลักประกัน ทุกอย่างจะบริจาคเป็นหลักประกัน: อสังหาริมทรัพย์ เฟอร์นิเจอร์ ตกแต่ง และ อุปกรณ์ และการดำเนินการ หากมีการเริ่มต้น ผู้ให้กู้ใช้ทุกอย่าง — ไม่ใช่อสังหาริมทรัพย์ ดังนั้นเมื่อเจ้าของต้องการวัดปริมาณค่าของ intangibles ภาษีรายได้ วิธีไม่เขาทำได้หรือไม่ เป็นการยากที่จะหาคนมีค่าคอมโพเนนต์จะกังวล หรือไม่มีตัวตน appraisers อสังหาริมทรัพย์ส่วนใหญ่ไม่สามารถทำได้ และผู้จัดเตรียมการแบ่งแยกต้นทุนส่วนใหญ่ไม่สามารถทำได้ แต่มีผู้เชี่ยวชาญอุตสาหกรรมมีคุณสมบัติที่สามารถทำได้ และมักหาผู้ซื้อ ณเวลาซื้อ แล้วมันเป็นเพียงเรื่องของการให้ข้อมูลที่ดีแก่ผู้จัดเตรียมการแบ่งแยกต้นทุนเช่นชอบในสองสถานการณ์ดังกล่าว Many strides have been made over the past 20-plus years in recognizing the complexity of an operating hotel asset. In 1993, when the Internal Revenue Service developed Section 197 allowing intangibles to be amortized over 15 years, the door was opened for hotel owners to reap another benefit of their risk-taking position and quantify the increment of value attributed to the going concern that employs professional management and pays for a trade name and reservations system and a trained workforce. And more recently many owners are taking advantage of this opportunity to reduce exposure to real estate tax increases by quantifying the value of the goodwill and not including it on a realty transfer tax return or deed recording. Just add the income tax benefit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตระหนักถึงมูลค่าที่สนับสนุนของตะกร้าของสินทรัพย์ที่จับต้องได้รับเมื่อซื้อโรงแรมในการดำเนินงานให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีรายได้อย่างมีนัยสำคัญดังนั้นภายในประมวลรัษฎากรตามมาตรา 197 ช่วยให้ค่าตัดจำหน่าย 15 ปีสำหรับสินทรัพย์ที่มีคุณสมบัติ ถ้าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้แยกออกจากธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ค่านี้ก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของค่าเสื่อมราคา 39 ปี. เจ้าของจ่ายภาษีจำนวนมากใช้ประโยชน์จากกฎค่าเสื่อมราคาของไออาร์ซีที่ช่วยให้บางรายการของอสังหาริมทรัพย์ไม้และอิฐที่จะแยก และจัดประเภทเป็นสินทรัพย์อายุสั้น นี้ส่งผลการวิเคราะห์ค่าใช้จ่ายในการแยกจากกันซึ่งโดยปกติต้องใช้ภาษีมืออาชีพผ่านการฝึกอบรมในการระบุส่วนประกอบอาคารที่มีคุณสมบัติตามหลักเกณฑ์ แต่แยกค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่จัดทำไม่ได้มีความสามารถในการอย่างใดอย่างหนึ่งระบุหรือจำนวนสินทรัพย์ไม่มีตัวตนเพื่อให้ได้รับประโยชน์ที่อนุญาตเพิ่มเติมจะหายไป. ในกรณีที่ผมกล่าวข้างต้นแยกค่าใช้จ่ายจัดทำจะเริ่มต้นด้วยองค์ประกอบการสร้าง $ 7,600,000 ในการระบุส่วนประกอบที่ได้รับอนุญาตภายใต้ ไออาร์ซีที่จะจัดประเภทรายการใหม่สำหรับค่าเสื่อมราคาได้เร็วขึ้น โดยปกติสำหรับโรงแรมในการดำเนินงานประมาณ 15% ของมูลค่ารวมอาคารที่มีคุณสมบัติที่จะจัดอีกครั้ง ดังนั้นการจัดสรรไม่ได้ทำเพื่อจับประโยชน์ของค่าตัดจำหน่าย 15 ปีสำหรับจับคัดเลือกเมื่อเทียบกับ 39 ค่าเสื่อมราคาปีจะหายไป. ในกรณีที่สองดังกล่าวข้างต้นนอกเหนือไปจากประโยชน์ของการแยกค่าใช้จ่าย reclassifying ประมาณ 15% ของส่วนประกอบอาคาร เจ้าของนี้ยังจะได้รับประโยชน์จากค่าตัดจำหน่าย 15 ปีสำหรับ $ 2,000,000 ประกอบกับสินทรัพย์ที่จับต้องซึ่งเท่ากับการหักประจำปีของ $ 133,333 เมื่อเทียบกับการหักประจำปีของ $ 51,282 สมมติว่าค่าเสื่อมราคาเส้นตรง สมมติว่าอัตราภาษีที่ 40% อัตราการลงทุน 10% และถืออายุการใช้งานของสินทรัพย์นี้ประโยชน์เพิ่มเติมเป็นมูลค่าประมาณ $ 200,000. ที่ระบุไว้อีกทางเลือกหนึ่งสำหรับทุก $ 1,000,000 คัดเลือกมาตรา 197 สินทรัพย์ที่มีอยู่ที่ประมาณ $ 100,000 จะได้รับโดยการรับรู้สินทรัพย์ที่จับต้อง แน่นอนว่าตัวเลขที่มีญาติทั้งหมด แต่การพิจารณามีรัฐอื่น ๆ และสิทธิประโยชน์ทางภาษีท้องถิ่นที่จะปริมาณสินทรัพย์ที่จับต้องถ้าทำที่ปิดเช่นลดอัตราภาษีการโอนอสังหาริมทรัพย์และการสัมผัสที่ลดลงการเพิ่มขึ้นของภาษีที่ดินในอนาคตจริงทำไมโยนผลประโยชน์นี้ไปหรือไม่บางครั้งเกิดการทะเลาะวิวาทเพียงจากการขาดความเข้าใจเป็นไปได้ว่าสิ่งที่จับต้องได้มาเป็น ผู้ที่ผ่านการฝึกอบรมในการบัญชีมีความคิดที่จะคิดว่าเป็นสินทรัพย์ที่จับต้องระบุตัวและสามารถที่จะมีมูลค่าเป็นสินทรัพย์แบบสแตนด์อโลน บัญชีบางคนก็มีความคิดที่จับไม่ดีและไม่ต้องการใด ๆ ในงบดุลของพวกเขา ดังนั้นหากการบัญชีกำหนดรักษาภาษีรายได้ผลประโยชน์นี้จะหายไป. ผู้เชี่ยวชาญด้านภาษีรายได้ส่วนใหญ่ในมืออื่น ๆ รู้ว่าการซื้อของโรงแรมปฏิบัติการที่มีองค์ประกอบที่ไม่มีตัวตนและว่าส่วนนี้ไม่ว่าจะเรียกว่าค่าความนิยมหรือไป ความกังวลที่มีคุณสมบัติเป็น IRC มาตรา 197 สินทรัพย์และค่าตัดจำหน่าย 15 ปี. ปัญหาที่นำไปสู่ผลประโยชน์ที่ไม่มีตัวตนที่หายไปก็คือแนวโน้มของการประเมินราคาอสังหาริมทรัพย์เมื่อมูลค่าโรงแรมการดำเนินงานที่จะมีความคิดเห็นว่าการดำเนินการมี "มูลค่าทางธุรกิจไม่." วิธีการทำงานนี้ operandi เป็นผลมาจากความคิดที่เข้าใจผิดว่ามีเพียงอสังหาริมทรัพย์สามารถเป็นหลักประกันสำหรับผู้ให้กู้จึงประเมินราคาชั้นนำในการพยายามที่จะนำค่ามากที่สุดเท่าที่อยู่ในหมวดหมู่อสังหาริมทรัพย์ที่เป็นไปได้ แต่เป็นคนที่มีความปลอดภัยเงินกู้สำหรับโรงแรมรู้การดำเนินงานไม่ได้เป็นเพียงธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่เป็นหลักประกัน ทุกอย่างจะเป็นหลักประกัน: อสังหาริมทรัพย์ เฟอร์นิเจอร์ติดตั้งและอุปกรณ์; และการดำเนินการ ถ้าเริ่มต้นเกิดขึ้นผู้ให้กู้จะใช้เวลาทุกอย่างไม่ได้เป็นเพียงอสังหาริมทรัพย์. ดังนั้นเมื่อเจ้าของต้องการที่จะหาจำนวนมูลค่าของสินทรัพย์ที่จับต้องเพื่อการเสียภาษีรายได้วิธีการที่เขาไม่ได้ทำมันได้หรือไม่มันเป็นเรื่องยากที่จะหาคนที่มีคุณสมบัติที่จะมีค่าไปกังวลหรือไม่มีตัวตนเป็นส่วนประกอบมากที่สุดอสังหาริมทรัพย์ประเมินราคาไม่ได้ทำมันและแยกค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่จัดทำไม่ได้ทำมัน แต่มีผู้เชี่ยวชาญด้านอุตสาหกรรมที่มีคุณสมบัติที่สามารถทำมันได้และมักจะทำมันสำหรับผู้ซื้อในช่วงเวลาของการเข้าซื้อกิจการ จากนั้นก็จะเป็นเพียงเรื่องของการให้ข้อมูลที่ดีกว่าที่จะแยกค่าใช้จ่ายจัดทำเหมือนในกรณีที่สองดังกล่าวข้างต้นก. ความก้าวหน้าหลายคนได้รับการทำที่ผ่านมาปี 20 บวกในการตระหนักถึงความซับซ้อนของสินทรัพย์โรงแรมปฏิบัติการ. ในปี 1993 เมื่อภายใน รายได้ค่าบริการการพัฒนามาตรา 197 เพื่อให้สามารถจับจะถูกตัดจำหน่ายกว่า 15 ปีประตูถูกเปิดกว้างสำหรับเจ้าของโรงแรมที่จะเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ของตำแหน่งความเสี่ยงของพวกเขาอีกและปริมาณที่เพิ่มขึ้นของค่าประกอบกับความกังวลที่เกิดขึ้นที่มีพนักงานผู้บริหารมืออาชีพและจ่ายสำหรับ ชื่อทางการค้าและระบบการจองและการฝึกอบรมแรงงาน. และเมื่อเร็ว ๆ นี้เจ้าของจำนวนมากมีการใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้เพื่อลดความเสี่ยงที่จะเพิ่มภาษีอสังหาริมทรัพย์โดยปริมาณค่าของค่าความนิยมและไม่ได้รวมไว้ในแบบแสดงรายการภาษีการโอนอสังหาริมทรัพย์หรือการบันทึกการกระทำ เพียงแค่เพิ่มสิทธิประโยชน์ทางภาษีรายได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตระหนักถึงคุณค่าเสริมของตะกร้าของ intangibles ที่ได้มาตอนซื้องานโรงแรมให้สิทธิประโยชน์ทางภาษีเงินได้สําคัญเพราะรหัสสรรพากร มาตรา 197 , ช่วยให้จำหน่ายทรัพย์สิน 15 ปีรอบคัดเลือก ถ้าเหล่านี้จะไม่แยกจากอสังหาริมทรัพย์ มูลค่ามันก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของ 39 ปี ค่าเสื่อมราคา

มีภาษีจ่ายเจ้าของใช้ประโยชน์ของ IRC โดยกฎที่อนุญาตให้สินค้าบางอย่างของอสังหาริมทรัพย์ ไม้และอิฐ จะแยก และขนาดสั้นอยู่สินทรัพย์ นี้ entails ต้นทุนการแยกวิเคราะห์ ซึ่งโดยปกติจะต้องฝึกภาษีมืออาชีพเพื่อระบุส่วนประกอบอาคารที่ถือว่าภายใต้กฎ อย่างไรก็ตามการแยกต้นทุนส่วนใหญ่ preparers ไม่ได้มีความสามารถที่จะระบุหรือปริมาณสินทรัพย์ไม่มีตัวตน ดังนั้นผลประโยชน์ที่เพิ่มเติมนี้จะหายไป



ในสถานการณ์ที่ผมด้านบน แยกค่าใช้จ่าย preparers จะเริ่มต้น ด้วยส่วนประกอบของ $ 7600000 ระบุส่วนประกอบอาคารที่ได้รับอนุญาตภายใต้ IRC เป็นงวดเร็วสําหรับค่าเสื่อมราคาโดยทั่วไปสำหรับงานโรงแรม ประมาณ 15 % ของมูลค่าอาคารรวมคุณสมบัติของการเป็นเรื่องลับ ดังนั้น เมื่อไม่มีการทำเพื่อประโยชน์ของ intangibles มาจาก 15 ปีเพื่อคัดเลือก intangibles และค่าเสื่อมราคา 39 ปีหายไป

ในสถานการณ์ที่ 2 ข้างต้น นอกจากประโยชน์ของต้นทุนการ reclassifying ประมาณ 15% ของการสร้างคอมโพเนนต์เจ้าของนี้ยังจะได้รับประโยชน์จากช่วง 15 ปีสำหรับ $ 2000000 เกิดจากการไม่มีตัวตนซึ่งเท่ากับการหักลดหย่อนประจำปีของ $ 133333 กับหักประจำปีของ $ 51282 ทะลึ่งค่าเสื่อมราคาแบบเส้นตรง . สมมติว่า อัตราภาษี 40% อัตรา reinvestment 10% และชีวิตถือสินทรัพย์ ผลประโยชน์เพิ่มเติมนี้มีมูลค่าประมาณ $ 200000

) อีกวิธีหนึ่งคือสำหรับทุก $ 1000000 มาตรา 197 สินทรัพย์ที่มีคุณสมบัติเหมาะสม มีประมาณ $ 100000 ที่จะได้รับโดยการไม่มีตัวตน . แน่นอนตัวเลขทั้งหมดเป็นญาติ แต่เมื่อมีสิทธิประโยชน์ทางภาษีของรัฐและท้องถิ่นอื่น ๆ ค่าไม่มีตัวตนถ้าทำที่ปิด เช่น ลดภาษีการโอนอสังหาริมทรัพย์ และลดอัตราการเพิ่มภาษีอสังหาริมทรัพย์ในอนาคตทำไมต้องทิ้งประโยชน์นี้ไป

บางครั้งการโต้เถียงลำต้นเพียงจากการขาดความเข้าใจเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนที่ได้มาเป็น ผู้ที่ผ่านการฝึกอบรมในบัญชีมี mindset ที่คิดว่าไม่มีตัวตน เป็นบุคคล และสามารถเป็นแบบสแตนด์อโลนมูลค่าสินทรัพย์ บางบัญชีก็มีความคิดที่ไม่มีตัวตนจะไม่ดีและไม่ต้องการใด ๆ ในงบดุลของพวกเขาดังนั้น หากการรักษาจะรักษาบัญชีภาษีเงินได้ ผลประโยชน์นี้จะหายไป

ส่วนใหญ่รายได้ภาษีมืออาชีพ บนมืออื่น ๆที่รู้จักว่า การดำเนินงานในโรงแรมมีชิ้นส่วนและส่วนประกอบที่ไม่มีตัวตนนี้ ไม่ว่าจะเรียกว่าหวังดี หรือไปกังวล พอเป็น IRC มาตรา 197 และค่าทรัพย์สิน 15 ปี

อีกหนึ่งปัญหาที่นำไปสู่การเสียผลประโยชน์ที่ไม่มีตัวตนเป็นแนวโน้มของอสังหาริมทรัพย์ Appraisers เมื่อ valuing ปฏิบัติการโรงแรม เพื่อแสดงความคิดเห็นว่า " ไม่ผ่าตัดมีมูลค่าทางธุรกิจ . " วิธีทำงานแบบนี้ คือ ผลของการคิดเข้าใจผิดว่าอสังหาริมทรัพย์สามารถเป็นหลักประกันสำหรับเงินกู้ จึงนำเทคโนโลยีไปลองใส่เป็นค่า มากในหมวดหมู่อสังหาริมทรัพย์มากที่สุดอย่างไรก็ตาม ใครที่ได้รับเงินกู้สำหรับงานโรงแรมรู้ ไม่ใช่แค่อสังหาริมทรัพย์ที่เป็นหลักประกัน . ทุกอย่างเป็นหลักประกัน : อสังหาริมทรัพย์ เฟอร์นิเจอร์ โคมไฟ และอุปกรณ์ และการดำเนินงาน ถ้าเริ่มต้นเกิดขึ้น กู้เอาทุกอย่างที่ไม่ใช่แค่อสังหาริมทรัพย์

ดังนั้น เมื่อเจ้าของต้องการที่จะหาค่าของ intangibles สำหรับวัตถุประสงค์ทางภาษี รายได้ เขาทำมันได้ยังไงนะ

มันเป็นเรื่องยากที่จะหาใครที่เหมาะสมกับค่ากำลังกังวล หรือไม่มีตัวตน ส่วนประกอบที่เป็นผู้ประเมินราคาอสังหาริมทรัพย์ส่วนใหญ่ไม่ได้ทำและค่าใช้จ่ายส่วนใหญ่ preparers การไม่ทำมันแต่ก็มีผู้เชี่ยวชาญในอุตสาหกรรมที่สามารถทำได้และมักจะทำเพื่อผู้ซื้อในเวลาของการซื้อที่ผ่านการรับรอง มันก็เป็นแค่เรื่องของการให้ข้อมูลที่ดีกว่าการแยกค่าใช้จ่าย preparers เช่นในสถานการณ์ที่ 2 ข้างบน

ได้ก้าวหน้ามากในช่วง 20 ปีรวมทั้งในการตระหนักถึงความซับซ้อนของการดำเนินงานของโรงแรมสินทรัพย์

ใน 1993 ,