Another limitation of such measures

Another limitation of such measures is that they use one description of HR practices to
represent an entire organization, when in reality HR practices vary significantly across divisions,
geographic locations, etc. This may partly explain why managers in the same organization
might inconsistently report HRM practices (Gerhart, Wright, McMahan & Snell, 2000). Also,
such systems typically only measure the existence of practices, but not if such practices are
implemented well. Even when there is an actual relationship, simply duplicating others’ best
practices may fail to differentiate the organization’s competitive position.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อ จำกัด
ของมาตรการดังกล่าวก็คือการที่พวกเขาใช้เป็นหนึ่งในรายละเอียดของการบริหารทรัพยากรบุคคลที่จะเป็นตัวแทนของทั้งองค์กรเมื่อในความเป็นจริงการบริหารทรัพยากรบุคคลที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทั่วฝ่ายสถานที่ทางภูมิศาสตร์
ฯลฯ
ซึ่งส่วนหนึ่งอาจอธิบายว่าทำไมผู้บริหารในองค์กรเดียวกันไม่ลงรอยกันอาจรายงานการปฏิบัติการบริหารทรัพยากรมนุษย์(เกอฮาร์ไรท์ McMahan และปราดเปรื่อง, 2000) นอกจากนี้ระบบดังกล่าวมักจะมีเพียงการวัดการดำรงอยู่ของการปฏิบัติแต่ไม่ถ้าปฏิบัติดังกล่าวมีการดำเนินการที่ดี แม้จะมีความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นจริงเพียงแค่ทำซ้ำคนอื่น ๆ ที่ดีที่สุดของการปฏิบัติที่อาจไม่สามารถแยกความแตกต่างในการแข่งขันขององค์กร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อีกข้อ จำกัด ของมาตรการดังกล่าวที่พวกเขาใช้รายละเอียดของ HR แนวทางปฏิบัติ
เป็นตัวแทนขององค์กรทั้งหมด เมื่อปฏิบัติจริงแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญใน HR ฝ่าย
สถานที่ภูมิศาสตร์ ฯลฯ อาจจะส่วนหนึ่งอธิบายว่าทำไมผู้จัดการในองค์กรเดียวกัน อาจจะลุ่มๆ ดอนๆ .
รายงานการปฏิบัติ ( แกร์ฮาร์ท , Wright , เมิกเมเฮิน&นล , 2000 ) นอกจากนี้
ระบบดังกล่าวโดยทั่วไปเพียง แต่วัดการดำรงอยู่ของการปฏิบัติ แต่ถ้าปฏิบัติ
ใช้ดี . แม้เมื่อมีความสัมพันธ์ที่แท้จริงเพียงโรเนียวคนอื่นดีที่สุด
การปฏิบัติอาจล้มเหลวที่จะแยกแยะตำแหน่งการแข่งขันขององค์กร