Perhaps a more difficult but no les

Perhaps a more difficult but no less necessary task is to speak for those who have been designated as our enemies. What of the National Liberation Front, that strangely anonymous group we call "VC" or "communists"? What must they think of the United States of America when they realize that we permitted the repression and cruelty of Diem, which helped to bring them into being as a resistance group in the South? What do they think of our condoning the violence which led to their own taking up of arms? How can they believe in our integrity when now we speak of "aggression from the North" as if there were nothing more essential to the war? How can they trust us when now we charge them with violence after the murderous reign of Diem and charge them with violence while we pour every new weapon of death into their land? Surely we must understand their feelings, even if we do not condone their actions. Surely we must see that the men we supported pressed them to their violence. Surely we must see that our own computerized plans of destruction simply dwarf their greatest acts.

How do they judge us when our officials know that their membership is less than twenty-five percent communist, and yet insist on giving them the blanket name? What must they be thinking when they know that we are aware of their control of major sections of Vietnam, and yet we appear ready to allow national elections in which this highly organized political parallel government will not have a part? They ask how we can speak of free elections when the Saigon press is censored and controlled by the military junta. And they are surely right to wonder what kind of new government we plan to help form without them, the only party in real touch with the peasants. They question our political goals and they deny the reality of a peace settlement from which they will be excluded. Their questions are frighteningly relevant. Is our nation planning to build on political myth again, and then shore it up upon the power of new violence?

Here is the true meaning and value of compassion and nonviolence, when it helps us to see the enemy's point of view, to hear his questions, to know his assessment of ourselves. For from his view we may indeed see the basic weaknesses of our own condition, and if we are mature, we may learn and grow and profit from the wisdom of the brothers who are called the opposition.

So, too, with Hanoi. In the North, where our bombs now pummel the land, and our mines endanger the waterways, we are met by a deep but understandable mistrust. To speak for them is to explain this lack of confidence in Western words, and especially their distrust of American intentions now. In Hanoi are the men who led the nation to independence against the Japanese and the French, the men who sought membership in the French Commonwealth and were betrayed by the weakness of Paris and the willfulness of the colonial armies. It was they who led a second struggle against French domination at tremendous costs, and then were persuaded to give up the land they controlled between the thirteenth and seventeenth parallel as a temporary measure at Geneva. After 1954 they watched us conspire with Diem to prevent elections which could have surely brought Ho Chi Minh to power over a united Vietnam, and they realized they had been betrayed again. When we ask why they do not leap to negotiate, these things must be remembered.

Also, it must be clear that the leaders of Hanoi considered the presence of American troops in support of the Diem regime to have been the initial military breach of the Geneva Agreement concerning foreign troops. They remind us that they did not begin to send troops in large numbers and even supplies into the South until American forces had moved into the tens of thousands.

Hanoi remembers how our leaders refused to tell us the truth about the earlier North Vietnamese overtures for peace, how the president claimed that none existed when they had clearly been made. Ho Chi Minh has watched as America has spoken of peace and built up its forces, and now he has surely heard the increasing international rumors of American plans for an invasion of the North. He knows the bombing and shelling and mining we are doing are part of traditional pre-invasion strategy. Perhaps only his sense of humor and of irony can save him when he hears the most powerful nation of the world speaking of aggression as it drops thousands of bombs on a poor, weak nation more than eight hundred -- rather, eight thousand miles away from its shores.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางทีเป็นงานที่จำเป็นยากขึ้น แต่ไม่น้อยคือการ พูดสำหรับผู้ที่ถูกจัดเป็นศัตรูของเรา อะไรของชาติปลดปล่อยหน้า กลุ่มที่ไม่ระบุชื่อแปลก ๆ ที่เราเรียก "VC" หรือ "คอมมิวนิสต์" ต้องคิดของสหรัฐอเมริกาเมื่อพวกเขารู้ว่า เราได้รับอนุญาตการปราบปรามและความโหดร้ายของเบี้ย ซึ่งช่วยในการนำเข้าเป็นกลุ่มความต้านทานในภาคใต้ พวกเขาคิดอย่างไรของเราเรื่องที่เราใช้ความรุนแรงซึ่งนำไปสู่ตัวเองการขึ้นของแขน วิธีสามารถพวกเขาเชื่อในความซื่อสัตย์ของเราเมื่อตอนนี้ เราพูดถึง "ความก้าวร้าวจากเหนือ" ว่ามีอะไรสำคัญไปสงคราม วิธีสามารถจะไว้วางใจเราเมื่อตอนเราชาร์จ ด้วยความรุนแรงหลังเบี้ย murderous รัชกาล และชาร์จ ด้วยความรุนแรงในขณะที่เราเททุกอาวุธใหม่ความตายลงในที่ดินของพวกเขา แน่นอนว่า เราต้องเข้าใจความรู้สึกของพวกเขา แม้ว่าเราไม่ใด้กระทำของพวกเขา แน่นอนว่า เราต้องดูว่า ผู้ชายที่เราสนับสนุนกดพวกเขาเพื่อความรุนแรง แน่นอนว่า เราต้องดูว่า แผนของเราเองด้วยคอมพิวเตอร์ทำลายเพียงแคระกระทำมากที่สุดของพวกเขาวิธีทำพวกเขาตัดสินเราเมื่อเจ้าหน้าที่ของเราทราบว่า เป็นสมาชิกของพวกเขาน้อยกว่าร้อยละยี่สิบห้าคอมมิวนิสต์ และยัง ยืนกรานให้พวกเขาครอบคลุมชื่อ อะไรต้องพวกเขาคิดเมื่อพวกเขารู้ว่า เรารับทราบถึงการควบคุมส่วนใหญ่ของประเทศเวียดนาม และยัง เราพร้อมที่จะอนุญาตให้มีการเลือกตั้งระดับชาติในที่นี้สูงจัดรัฐบาลขนานทางการเมืองจะมีส่วนปรากฏ พวกเขาถามว่า เราสามารถพูดถึงเลือกตั้งฟรีกดไซ่ง่อนเป็นเซ็นเซอร์ และควบคุม โดยน่ะ และพวกเขาอยู่ก็สงสัยอะไรของรัฐบาลใหม่ที่เราวางแผนจะช่วยให้แบบฟอร์ม โดยที่พวกเขา บุคคลเพียงสัมผัสจริงกับชาวนา พวกเขาถามเป้าหมายทางการเมืองของเรา และพวกเขาปฏิเสธความเป็นจริงของการชำระเงินสะดวกสบายที่พวกเขาจะถูกแยกออก คำถามของพวกเขามี frighteningly ที่เกี่ยวข้อง ของชาติการวางแผนเรื่องการเมืองอีกครั้ง แล้ว ก็ขึ้นฝั่งตามอำนาจความรุนแรงใหม่และนี่คือความหมายและคุณค่าของความเมตตาและอหิงสา มันช่วยให้เราเห็นของศัตรูมอง จะได้ยินคำถามของเขา รู้ท่านประเมินตนเอง จากมุมมองของเขา เราอาจแน่นอนดูอ่อนพื้นฐานของสภาพของเราเอง และถ้าเราเป็นผู้ใหญ่ เราอาจเรียนรู้เติบโต และกำไรจากภูมิปัญญาของพี่น้องที่เรียกว่าฝ่ายค้านดังนั้น เกินไป กับฮานอย ในภาคเหนือ ที่ระเบิดของเราตอนนี้ชกต่อยที่ดิน และเหมืองของเราเป็นอันตรายต่อการเดินทางทางน้ำ เราได้มา โดยการที่ mistrust ลึก แต่เข้าใจได้ การพูดพวกเขาจะอธิบายนี้ขาดความเชื่อมั่นในคำตะวันตก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งของพวกเขาความหวาดระแวงของอเมริกันความตั้งใจตอนนี้ คนที่นำประเทศไปสู่อิสรภาพจากญี่ปุ่นและฝรั่งเศส คนที่เป็นสมาชิกในเครือจักรภพฝรั่งเศสพยายาม และก่อกบฏ ด้วยความอ่อนแอของปารีสและจารย์ของกองทัพอาณานิคม อยู่ในฮานอย มันเป็นพวกเขาผู้นำต่อสู้กับฝรั่งเศสปกครองสองที่ต้นทุนมหาศาล และจากนั้น ได้ชักชวนให้มอบที่ดินที่พวกเขาควบคุมระหว่างขนานสิบสาม และสิบเจ็ดเป็นวัดชั่วคราวที่เจนีวา หลังจากปี 1954 ดูเราวางแผนกับเบี้ยเพื่อป้องกันไม่ให้การเลือกตั้งอาจมีย่อมนำโฮจิมินห์กำลังมาเวียดนามสหรัฐ และพวกเขาตระหนักว่า พวกเขาได้ถูกทรยศอีกครั้ง เมื่อเราถามว่า ทำไมพวกเขาไม่กระโดดไปเจรจา สิ่งเหล่านี้ต้องจำนอกจากนี้ มันต้องชัดเจนว่า ผู้นำของฮานอยถือว่าการปรากฏตัวของทหารอเมริกันสนับสนุนระบอบเบี้ยที่ได้ละเมิดทางทหารเริ่มต้นสัญญาเจนีวาเกี่ยวกับการทหารต่างประเทศ พวกเขาเตือนเราว่า พวกเขาไม่เริ่มส่งทหารจำนวนมากและอุปกรณ์แม้ในภาคใต้จนกว่ากองทัพอเมริกันได้ย้ายเป็นหมื่นฮานอยจดจำว่า ผู้นำของเราปฏิเสธที่จะบอกความจริงเกี่ยวกับ overtures เวียดนามเหนือก่อนหน้าเพื่อสันติภาพ วิธีประธานาธิบดีอ้างว่า ไม่มีอยู่เมื่อพวกเขาได้อย่างชัดเจนถูกทำ โฮจิมินห์ได้ดูที่พูดของสันติภาพ และสร้างกองกำลังของอเมริกา และตอนนี้ เขาก็ได้ยินข่าวลือระหว่างประเทศเพิ่มขึ้นของอเมริกันแผนบุกเหนือ เขารู้ว่าการทิ้งระเบิด และกระสุนและเหมืองแร่ที่เราทำเป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์แบบดั้งเดิมก่อนบุก บางทีเท่านั้นของเขาความรู้สึก ของอารมณ์ขัน และประชดสามารถบันทึกเขาเมื่อเขาได้ยินประเทศทรงพลังที่สุดของโลกพูดก้าวร้าวเป็นจำนวนพันระเบิดในประเทศยากจน อ่อนกว่าแปดร้อย - ค่อนข้าง แปดพันไมล์อยู่ห่างจากชายฝั่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บางทีอาจจะเป็นงานที่ยากมากขึ้น แต่ไม่น้อยที่จำเป็นคือการพูดสำหรับผู้ที่ได้รับมอบหมายให้เป็นศัตรูของเรา อะไรของแนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติว่ากลุ่มที่ไม่ระบุชื่อแปลกที่เราเรียกว่า "VC" หรือ "คอมมิวนิสต์"? สิ่งที่พวกเขาต้องคิดของสหรัฐอเมริกาเมื่อพวกเขารู้ว่าเราได้รับอนุญาตการปราบปรามและความโหดร้ายของวันซึ่งจะช่วยนำพวกเขากลายเป็นเป็นกลุ่มต่อต้านในภาคใต้? สิ่งที่พวกเขาคิดว่าการยกโทษความรุนแรงที่นำไปสู่การถ่ายของตัวเองขึ้นจากแขนของเราหรือไม่ วิธีที่พวกเขาสามารถเชื่อในความซื่อสัตย์ของเราเมื่อตอนนี้เราพูดถึง "การรุกรานจากทางเหนือ" เช่นถ้ามีไม่ได้เป็นอะไรที่สำคัญมากขึ้นในการสงคราม? วิธีที่พวกเขาสามารถไว้วางใจเราเมื่อตอนนี้เราเรียกเก็บเงินจากพวกเขาด้วยความรุนแรงหลังจากรัชสมัยของการฆาตกรรมวันและค่าใช้จ่ายพวกเขาด้วยความรุนแรงในขณะที่เราเททุกอาวุธใหม่ของการตายเข้าไปในดินแดนของพวกเขา? แน่นอนเราต้องเข้าใจความรู้สึกของพวกเขาแม้ว่าเราจะไม่เอาผิดกระทำของพวกเขา แน่นอนเราต้องดูว่าคนที่เราได้รับการสนับสนุนบีบให้พวกเขาไปสู่ความรุนแรง แน่นอนเราต้องดูว่าแผนการคอมพิวเตอร์ของเราเองของการทำลายล้างเพียงแคระกระทำที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา.

พวกเขาจะตัดสินเราเมื่อเจ้าหน้าที่ของเราทราบว่าสมาชิกของพวกเขาเป็นคอมมิวนิสต์น้อยกว่าร้อยละยี่สิบห้าและยังยืนยันในการให้พวกเขามีชื่อผ้าห่ม? สิ่งที่พวกเขาต้องคิดเมื่อพวกเขารู้ว่าเรามีความตระหนักในการควบคุมของตนในส่วนที่สำคัญของเวียดนามและเรายังปรากฏพร้อมที่จะช่วยให้การเลือกตั้งระดับชาติที่จัดสูงนี้รัฐบาลขนานทางการเมืองจะไม่ได้มีส่วนหรือไม่? พวกเขาจะถามว่าเราสามารถพูดถึงการเลือกตั้งได้ฟรีเมื่อกด Saigon คือการตรวจสอบและควบคุมโดยรัฐบาลทหาร และพวกเขาก็มีสิทธิที่จะสงสัยว่าสิ่งที่ชนิดของรัฐบาลใหม่ที่เราวางแผนที่จะช่วยให้รูปแบบโดยที่พวกเขาพรรคเดียวในการติดต่อจริงกับชาวบ้าน พวกเขาจะถามเป้าหมายทางการเมืองของเราและพวกเขาปฏิเสธความเป็นจริงของการตั้งถิ่นฐานความสงบสุขจากการที่พวกเขาจะได้รับการยกเว้น คำถามของพวกเขามีความเกี่ยวข้องตระหนก เป็นประเทศของเราวางแผนที่จะสร้างตำนานทางการเมืองอีกครั้งแล้ว Shore มันขึ้นอยู่กับอำนาจของความรุนแรงใหม่หรือไม่

นี่คือความหมายที่แท้จริงและความคุ้มค่าของความเมตตาและอหิงสาเมื่อมันช่วยให้เราได้เห็นจุดของศัตรูในมุมมองที่จะได้ยินเสียงของเขา คำถามที่จะรู้ว่าการประเมินของเขาเอง สำหรับมุมมองของเขาจากเราแน่นอนอาจเห็นจุดอ่อนพื้นฐานของสภาพของเราเองและถ้าเราเป็นผู้ใหญ่เราอาจเรียนรู้และเติบโตและกำไรจากภูมิปัญญาของพี่น้องที่จะเรียกว่าฝ่ายค้าน.

ดังนั้นเกินไปกับฮานอย ในภาคเหนือที่ระเบิดของเราตอนนี้ชกต่อยที่ดินและเหมืองแร่ของเราเป็นอันตรายต่อน้ำเราจะพบกับความหวาดระแวงลึก แต่เข้าใจ เพื่อพูดคุยสำหรับพวกเขาคือการอธิบายการขาดความเชื่อมั่นในคำพูดของตะวันตกและโดยเฉพาะอย่างยิ่งความไม่ไว้วางใจของพวกเขาจากความตั้งใจของชาวอเมริกันในขณะนี้ ในกรุงฮานอยเป็นคนที่นำประเทศชาติไปสู่อิสรภาพกับญี่ปุ่นและฝรั่งเศสคนที่ขอเป็นสมาชิกในเครือจักรภพฝรั่งเศสและถูกหักหลังโดยความอ่อนแอของปารีสและดื้อรั้นของกองทัพอาณานิคม มันเป็นพวกเขาที่นำการต่อสู้ที่สองกับการปกครองของฝรั่งเศสที่ค่าใช้จ่ายอย่างมากและจากนั้นก็ถูกชักชวนให้เพิ่มขึ้นในดินแดนที่พวกเขาควบคุมระหว่างคู่ขนานที่สิบสามสิบเจ็ดและเป็นมาตรการชั่วคราวที่เจนีวา หลังจากที่ 1954 พวกเขาเฝ้าดูเราสมคบคิดกับวันเพื่อป้องกันไม่ให้มีการเลือกตั้งซึ่งจะได้นำแน่นอนโฮจิมินห์จะมีอำนาจเหนือประเทศเวียดนามและพวกเขาตระหนักว่าพวกเขาได้รับการทรยศอีกครั้ง เมื่อเราถามว่าทำไมพวกเขาไม่ได้กระโดดไปเจรจาสิ่งเหล่านี้ต้องจำ.

นอกจากนี้ก็จะต้องมีความชัดเจนว่าผู้นำของฮานอยถือว่าการปรากฏตัวของทหารอเมริกันในการสนับสนุนของระบอบการปกครองที่จะได้รับการละเมิดทางทหารครั้งแรกของเจนีวา ข้อตกลงเกี่ยวกับกองกำลังต่างชาติ พวกเขาเตือนเราว่าพวกเขาไม่ได้เริ่มต้นที่จะส่งกองกำลังทหารจำนวนมากและแม้กระทั่งวัสดุลงในภาคใต้จนกระทั่งกองทัพอเมริกันได้ย้ายเข้ามาหลายหมื่น.

ฮานอยจำได้ว่าผู้นำของเราปฏิเสธที่จะบอกให้เราทราบความจริงเกี่ยวกับก่อนหน้านี้ประชามติเวียดนามเหนือเพื่อความสงบสุข วิธีประธานาธิบดีอ้างว่าไม่มีตัวตนเมื่อพวกเขาได้รับการทำอย่างชัดเจน โฮจิมินห์ได้ดูเป็นอเมริกาได้พูดถึงความสงบสุขและสร้างกองกำลังของตนและตอนนี้เขาก็มีได้ยินข่าวลือระหว่างประเทศที่เพิ่มขึ้นของแผนการอเมริกันสำหรับการบุกรุกของทิศเหนือ เขารู้ว่าระเบิดและปลอกกระสุนและเหมืองแร่ที่เรากำลังทำนี้เป็นส่วนหนึ่งของกลยุทธ์การก่อนการบุกรุกแบบดั้งเดิม บางทีอาจจะเป็นเพียงความรู้สึกของเขาอารมณ์ขันและประชดสามารถช่วยเขาเมื่อเขาได้ยินประเทศที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของโลกที่พูดภาษาของการรุกรานที่มันลดลงอย่างมากมายระเบิดบนยากจนของประเทศที่อ่อนแอกว่าแปดร้อย - มากกว่าแปดพันห่างออกไปจาก ชายฝั่ง