As the “newspaper of record” the Ne

As the “newspaper of record” the New York Times participated, in 1972, in the production of a “first draft of history” that was fundamentally flawed as it ignored the definitional question while misrepresenting the positions of nearly all actors involved.

After 1972, the General Assembly would continue to hold discussions on “international terrorism.” If the terms of the debates and of the resolutions adopted have, over time, evolved and been refined, the same 2 major points of contention remain unresolved: the question of the nature of those violent acts that “national liberation movements” or other non-state entities can legitimately use without being considered “terrorists,” and the question of the validity and exact meaning of the concept of “state terrorism.”

As the international community continued to wrestle with these questions, “terrorism” came to play, under President Reagan especially, a more and more important role in the American political discourse, with the arrival of concepts such as “state-sponsored terrorism” and the growing focus it implied on the role played by certain states in what was often described as a “terrorist threat” to the international community as a whole and to the Western world in particular. (Brulin)

At the same time however, interest in the debates on “terrorism” in the American media in general and in the New York Times in particular drastically waned. Thus there has not been, since 1976, a single article in the New York Times referring to the debates in the Sixth Committee and therefore referring to the specific arguments defended by various member states, the very rare (3 in 1985, 2 in 1987, 1 in 1997 and 1 in 1999) articles devoted to the debates having been limited to the results of and reactions to the votes on various resolutions.

The deeply flawed historical narrative produced by the New York Times in 1972 is thus historically important because it helped frame how the American public and its political or cultural elites thought about the issue as it was first discussed at the United Nations, but also because it represents the most extensive American media account ever produced of the ways in which the international community has attempted to wrestle with this most complex and powerful of concepts, “terrorism.”

Remi Brulin is a visiting Scholar at New York University, Shapiro Fellow at George Washington University’s School of Media and Public Affairs, teaches on the American discourse on terrorism and the media.

All quotes and references in this excerpt are properly cited in the book If It Was Not for Terrorism: Crisis, Compromise, and Elite Discourse in the Age of War on Terror.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็น "หนังสือพิมพ์ของเรกคอร์ด" เดอะนิวยอร์กไทมส์เข้าร่วม 1972 ในการผลิตแบบ "แรกร่างของประวัติศาสตร์" ที่มีพื้นฐาน flawed ตามจะละเว้นคำถาม definitional ขณะเวอร์แสดงตำแหน่งของนักแสดงเกือบทั้งหมดที่เกี่ยวข้องหลังจากปี 1972 สมัชชาจะยังคงเก็บการสนทนา "ร้ายนานาชาติ" เงื่อนไข ของการดำเนินการ และแก้ปัญหาที่นำมาใช้ได้ ช่วงเวลา พัฒนา และการกลั่น จุด 2 หลักเหมือนกันของการช่วงชิงงานบนยังคงยัง: คำถามที่ธรรมชาติของความรุนแรงเหล่านั้นทำหน้าที่นั้น "เคลื่อนไหวปลดปล่อยแห่งชาติ" หรือตีไม่ใช่รัฐถูกต้องตามกฎหมายสามารถใช้ได้โดยไม่ถูกถือว่า "ผู้ก่อการร้าย" และคำถามที่ถูกต้องและตรงตามความหมายของแนวคิดของ "รัฐก่อการร้าย"เป็นประชาคมอย่างต่อเนื่องเพื่อต่อสู้กับคำถามเหล่านี้ "การก่อการร้าย" มาเล่น ภายใต้ประธานาธิบดีเรแกน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบทบาทสำคัญมากในวาทกรรมทางการเมืองสหรัฐอเมริกา ที่มาของแนวคิด "รัฐสนับสนุนการก่อการร้าย" และความเติบโตที่นั้นโดยนัยในบทบาทที่เล่น โดยบางสิ่งที่อธิบายมักจะเป็น "ภัยก่อการร้าย" ประชาคมทั้งหมด และโลกตะวันตกโดยเฉพาะอเมริกา (Brulin)ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม สนใจในการดำเนินการใน "การก่อการร้าย" ในสื่ออเมริกันทั่วไป และ ในเดอะนิวยอร์กไทมส์โดยเฉพาะอย่างรวดเร็ว waned จึง ไม่ มี 1976 บทความหนึ่งในเดอะนิวยอร์กไทมส์อ้างอิงถึงการดำเนินการในคณะกรรมการหก และอาร์กิวเมนต์เฉพาะจึง อ้างการปกป้อง โดยรัฐสมาชิกต่าง ๆ การหายากมาก (3 ในปี 1985, 1987 ใน 2, 1 ใน 1997 และ 1999 ใน 1) บทความเพื่อรองรับการดำเนินการมีการจำกัดผลลัพธ์ของการปฏิกิริยาการลงคะแนนในมติต่าง ๆเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ลึก flawed ผลิต โดยเดอะนิวยอร์กไทมส์ในปี 1972 เป็นประวัติสำคัญเนื่องจากมันช่วยให้กรอบวิธีผลิตรัฐอเมริกันและความร่ำรวยทางการเมือง หรือวัฒนธรรมที่คิดเกี่ยวกับประเด็นนี้จะได้กล่าวถึงที่สหประชาชาติ แต่ยัง เนื่องจากแสดง สื่ออเมริกันมาบัญชีเคยวิธีการประชาคมได้พยายามต่อสู้กับนี้ซับซ้อนมากที่สุด และมีประสิทธิภาพของแนวคิด "การก่อการร้าย"Brulin เรมี่เป็นนักเรียนทุนเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก เพื่อน Shapiro ที่จอร์จวอชิงตันมหาวิทยาลัยโรงเรียนสื่อมวลชนและประชาสัมพันธ์ สอนเกี่ยวกับวาทการก่อการร้ายและสื่ออเมริกันใบเสนอราคาทั้งหมดและการอ้างอิงในการตัดนี้จะถูกอ้างถึงในหนังสือถ้ามันเป็นไม่สำหรับการก่อการร้าย: วิกฤต ประนีประนอม และ วาทกรรม Elite ในยุคสงครามการก่อการร้าย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็น "หนังสือพิมพ์ของการบันทึก" นิวยอร์กไทม์สเข้าร่วมในปี 1972 ในการผลิตของ "ร่างแรกของประวัติศาสตร์" ที่มีข้อบกพร่องพื้นฐานในขณะที่มันไม่สนใจคำถาม definitional ขณะที่หลอกลวงตำแหน่งเกือบนักแสดงทั้งหมดที่เกี่ยวข้อง. หลังจากปี 1972 ". การก่อการร้ายสากล" ที่ประชุมสมัชชาจะยังคงยึดการอภิปรายเกี่ยวกับถ้าแง่ของการอภิปรายและของมติได้เมื่อเวลาผ่านไปการพัฒนาและการกลั่นเดียวกัน 2 จุดสำคัญของการต่อสู้ยังคงได้รับการแก้ไข: คำถามของธรรมชาติ ของการกระทำความรุนแรงที่ "เคลื่อนไหวปลดปล่อยแห่งชาติ" หรือหน่วยงานของรัฐที่ไม่ใช่อื่น ๆ สามารถถูกต้องตามกฎหมายใช้โดยไม่ต้องถือเป็น "ผู้ก่อการร้าย" และคำถามของความถูกต้องและความหมายที่แท้จริงของแนวความคิดของ "การก่อการร้ายของรัฐ." ในฐานะที่เป็นประชาคมระหว่างประเทศอย่างต่อเนื่อง ต่อสู้กับคำถามเหล่านี้ "การก่อการร้าย" มาเล่นภายใต้ประธานาธิบดีเรแกนโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีมากขึ้นและมีบทบาทสำคัญมากขึ้นในวาทกรรมทางการเมืองอเมริกันกับการมาถึงของแนวคิดเช่น "การก่อการร้ายรัฐสนับสนุน" และมุ่งเน้นการเจริญเติบโตของมันโดยนัยใน บทบาทของรัฐบางอย่างในสิ่งที่มักจะถูกเรียกว่าเป็น "ภัยคุกคามการก่อการร้าย" เพื่อให้ประชาคมระหว่างประเทศโดยรวมและกับโลกตะวันตกโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (Brulin) ในเวลาเดียวกัน แต่ที่น่าสนใจในการอภิปรายเรื่อง "การก่อการร้าย" ในสื่ออเมริกันโดยทั่วไปและในนิวยอร์กไทม์สโดยเฉพาะอย่างยิ่งจางหายไปอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นจึงมีไม่ได้รับตั้งแต่ปี 1976 บทความเดียวในนิวยอร์กไทม์สอ้างถึงการอภิปรายในคณะกรรมการที่หกและดังนั้นจึงหมายถึงการขัดแย้งเฉพาะการปกป้องจากประเทศสมาชิกต่าง ๆ ที่หายากมาก (3 ในปี 1985 2 ในปี 1987 1 ในปี 1997 และ 1 ในปี 1999) บทความที่ทุ่มเทให้กับการอภิปรายที่มีการ จำกัด ผลการและปฏิกิริยาเสียงมติต่างๆ. การเล่าเรื่องประวัติศาสตร์ที่มีข้อบกพร่องอย่างลึกซึ้งที่ผลิตโดยนิวยอร์กไทม์สในปี 1972 จึงเป็นความสำคัญทางประวัติศาสตร์เพราะมันช่วยให้กรอบ วิธีการที่ประชาชนชาวอเมริกันและชนชั้นทางการเมืองหรือวัฒนธรรมความคิดเกี่ยวกับปัญหาตามที่ถูกกล่าวถึงครั้งแรกที่สหประชาชาติ แต่ยังเพราะมันหมายถึงสื่ออเมริกันที่ครอบคลุมมากที่สุดบัญชีที่เคยผลิตของวิธีการที่ประชาคมระหว่างประเทศได้พยายามที่จะต่อสู้กับ นี้ส่วนใหญ่ที่ซับซ้อนและมีประสิทธิภาพของแนวคิด "การก่อการร้าย." เร Brulin คือการเยี่ยมชมนักวิชาการที่ New York University, ชาปิโรส์เพื่อนร่วมจอร์จโรงเรียนมหาวิทยาลัยวอชิงตันของสื่อและการประชาสัมพันธ์สอนในวาทกรรมอเมริกันกับการก่อการร้ายและสื่อ. คำพูดทั้งหมดและ การอ้างอิงในข้อความที่ตัดตอนมานี้จะอ้างอย่างถูกต้องในหนังสือเล่มนี้ถ้ามันไม่ได้สำหรับการก่อการร้าย: วิกฤติการประนีประนอมและวาทกรรมยอดในยุคของสงครามกับความหวาดกลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามที่หนังสือพิมพ์ " บันทึก " นิวยอร์กไทม์สมีส่วนร่วมในปี 1972 ในการผลิต " ร่างแรกของประวัติศาสตร์ " ที่ถูกตำหนิเป็นไม่สนใจคำถามคำนิยามในขณะที่ misrepresenting ตำแหน่งของนักแสดงที่เกี่ยวข้องเกือบทั้งหมด

หลังจาก 1972 สมัชชาจะยังคงถือการอภิปรายเกี่ยวกับการก่อการร้ายระหว่างประเทศ ." ถ้าในแง่ของการอภิปรายและมติที่ใช้ได้ ตลอดเวลา การพัฒนาและการกลั่นแบบ 2 จุดสําคัญของการต่อสู้ยังคงค้างคา : คำถามของธรรมชาติของการกระทำที่รุนแรงเหล่านั้นว่า " ขบวนการปลดปล่อยแห่งชาติหรือหน่วยงานของรัฐ- ไม่ใช่อื่น ๆสามารถจดใช้โดยไม่พิจารณา " ผู้ก่อการร้าย" คำถามของความถูกต้องและความหมายแท้จริงของแนวคิดของ " การก่อการร้าย "

เป็นประชาคมนานาชาติยังคงต่อสู้กับคำถามเหล่านี้ " ก่อการร้าย " เข้ามาเล่นภายใต้ประธานาธิบดีเรแกน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบทบาทมากขึ้นและที่สำคัญในวาทกรรมการเมืองอเมริกันกับการมาถึงของแนวคิดเช่น " รัฐสนับสนุนการก่อการร้าย " และการโฟกัสมันเป็นนัยในบทบาทเล่น โดยบางรัฐในสิ่งที่มักถูกอธิบายว่าเป็น " ผู้ก่อการร้าย " ประชาคมระหว่างประเทศโดยรวมและโลกตะวันตกโดยเฉพาะ ( brulin )

ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตามความสนใจในการอภิปรายเรื่อง " การก่อการร้าย " ในสื่ออเมริกันทั่วไป และ ใน นิวยอร์ก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในที่ . จึงมี ตั้งแต่ปี 1976 บทความเดียวในนิวยอร์กไทม์สอ้างถึงในการอภิปรายในคณะกรรมการที่หกและดังนั้นจึงหมายถึงการปกป้องโดยเฉพาะประเทศสมาชิกต่าง ๆ หายาก ( 2 ใน 3 ใน 1985 , 19871 ในปี 1997 และ 1 ใน 1999 ) บทความที่อุทิศให้กับการอภิปรายที่มีการ จำกัด ผลและปฏิกิริยากับคะแนนเสียงในมติต่าง ๆ .

ลึกซึ้งสมบูรณ์ประวัติศาสตร์เรื่องเล่าที่ผลิตโดยนิวยอร์กไทม์สใน 1972 จึงเป็นประวัติศาสตร์ที่สำคัญเพราะมันช่วยให้กรอบว่าอเมริกันชน และ การเมือง หรือวัฒนธรรมชนชั้นสูงคิดเกี่ยวกับปัญหาที่กล่าวถึงเป็นครั้งแรกที่สหประชาชาติแต่ยังเป็นเพราะมันเป็นอย่างละเอียดที่สุดเท่าที่เคยผลิตสื่ออเมริกันบัญชีของวิธีการที่ชุมชนระหว่างประเทศได้พยายามต่อสู้กับมันมากที่สุดซับซ้อนและมีประสิทธิภาพของแนวคิด " การก่อการร้าย "

เรมิ brulin เป็นเยี่ยมนักเรียนที่มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก Shapiro เพื่อนที่โรงเรียนของสื่อและประชาสัมพันธ์ของมหาวิทยาลัยจอร์จวอชิงตัน ,สอนในอเมริกันวาทกรรมผู้ก่อการร้ายสื่อ

ราคาทั้งหมดและอ้างอิงในข้อความที่ตัดตอนมานี้จะถูกอ้างถึงในหนังสือ ถ้ามันไม่ได้สำหรับการก่อการร้าย วิกฤติ การประนีประนอม และยอดวาทกรรมในยุคสงครามกับการก่อการร้าย