เมื่อมีการฆ่าตัวตายเกิดขึ้น ปฏิกิริยาของการสูญเสียที่เกิดขึ้นของสมาชิกภายในครอบครัว จะมีความรุนแรง และเกิดการยอมรับ ปรับตัวต่อการสูญเสียได้ขึ้นกับปัจจัยที่เข้ามาเกี่ยวข้อง ได้แก่ การให้ความหมายของผู้ที่จากไป ลักษณะความสัมพันธ์ในของครอบครัว บทบาทของผู้ที่เสียชีวิตในครอบครัว วุฒิภาวะและเชาว์ปัญญาของผู้สูญเสีย บริบทของการสูญเสียขณะที่เกิดเหตุการณ์ ประสบการณ์และการเผชิญการสูญเสียในครั้งที่ผ่านมา และการสนับสนุนประคับประคองจากคนรอบข้าง ( Parkes , 1980 ; Raphael ,1983 )
บางรายที่ปรับตัวไม่ได้ จึงยังคงอยู่กับความรู้สึกเจ็บปวด เศร้าโศกเสียใจ กล่าวโทษตำหนิตนเอง ความรู้สึกผิด ความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองลดลง ประกอบกับการที่ต้องรับผิดชอบกับภาระต่างๆ การปรับเปลี่ยนบทบาทหน้าที่ใหม่ กลายเป็นแรงกดดันและความเครียดเรื้อรัง ทำให้แยกตัว ไม่สนใจกิจวัตรประจำวัน สมาธิการทำงานลดน้อยลง มีปัญหาเรื่องการนอนหลับ ฝันร้าย หมดพลัง ปราศจากแรงจูงใจ สิ้นหวังในชีวิต (Cleiren & Diekstra, 1995) ร้อยละ 5-20 ของผู้สูญเสีย จะพบความผิดปกติทางด้านอารมณ์ (Monk, Houck, & Shear 2006) ร้อยละ 16 ของผู้สูญเสีย ยังคงมีภาวะซึมเศร้ายังคงอยู่แม้เวลาผ่านไปแล้ว 1 ปี (Clayton, Halikas, & Maurice, 1972) ดังนั้น บุคคลกลุ่มนี้ต้องได้รับการช่วยเหลือที่แตกต่างไปจากรูปแบบเดิมที่มีอยู่ ทีมวิจัย จึงมีความสนใจที่จะพัฒนาและศึกษาถึงผลของโปรแกรมการส่งเสริมความเข้มแข็งทางใจในบุคคลที่มีภาวะซึมเศร้าจากการฆ่าตัวตายของสมาชิกในครอบครัว