WATER IN GRAPE BERRY AND WINEWater

WATER IN GRAPE BERRY AND WINE
Water is by far the most abundant constituent in must, defined
as the juice of freshly pressed grapes (75-85%), and
in wine (65-94%, depending on wine sugar content), acting
as a solvent of volatile and fixed chemical compounds. Up
to 99% of the water content in the must and in wine is absorbed
by the roots from the soil. The quantity of water
present on the surface of fruits and leaves when grapes are
harvested and that deriving from enologic treatments can
contribute up to 5% of the total water content in wine (Blouin
and Cruège 2003). Vine growth and grape berry development
are closely related to water availability in the soil. Berry
volume per vine, which sets the limit of crop production,
depends on berry number and water volume per berry. Sink
size is by far the most variable factor in commercial vineyards
(Delrot et al. 2001). Water represents 90% of the harvest
weight in a crop primarily valued at a fresh weight basis,
and carries most of the remaining 10% of crop weight
into fruit, determining thereby fruit quality (Lang and Thorpe
1989).
Fruit volumetric growth is primarily the result of water
accumulation, and hence the maintenance of fruit growth requires
coordination between water and solute transport, both
through the vascular tissue and at the level of individual
cells. One hypothesized coordinating principle is that for
fruit growth to occur there must be a favourable gradient in
total water potential between the fruit and the rest of the
plant. This gradient is generated both by transpiration and
by an osmotic gradient (reviewed by Matthews and Shackel
2005).
Water deficit generally leads to smaller berries since it
inhibits both cell division and, especially, cell expansion. It
is widely acknowledged that berry size is a determining factor
in wine grape quality. The implicit mechanism of this
concept is that surface area/volume ratio of the approximately
spherical berries decreases with the increase of berry
size. Then, since anthocyanins and other phenolic compounds
accumulate in the skin (Coombe et al. 1987), smalller
berries have a relatively greater solute to solvent ratio
than larger berries. However, there are effects of vine water
status on fruit composition that arise independently of the
resultant differences in fruit size. Indeed, the effect of vine
water status on the concentration of skin tannins and anthocyanins
is greater than the effect of fruit size per se on those
same variables (Roby et al. 2004). The primary mechanism
responsible for that is probably the differential growth responses
of skin and inner mesocarp tissue to water deficit
(Roby and Matthews 2003), although there may also be a
direct stimulation of phenolic biosynthesis. Water stress
may also affect the chemical breakdown or formation of important
berry acids and flavours, and promote the conversion
of carotenoid to aroma compounds. In addition, the
concentration of arginine, a yeast-assimilable amino acid, is
lowered. Indirectly, water stress may reduce the shading of
fruit (Goodwin 2002; Keller 2005). Rojas-Lara and Morrison
(1989) selectively shaded grape vines to separate the
effects of shading fruit from the effects of shading foliage
on berry development and on the accumulation patterns of
sugar, anthocyanins, malate, tartrate and potassium in the
fruit. Results showed that shading fruit and shading foliage
differentially affected berry development and ripening.
However, in general, shading decreases fruit colour, and the
concentration of tartrate and soluble solids, and increases
pH and the concentration of malate and potassium.
The timing of the water deficit is clearly important in
order to determine fruit and wine composition, and irrigation
can provide a means to manipulate wine sensory characteristics
in the vineyard (Matthews et al. 1990). Although
water deficit has a less pronounced effect on sugar accumulation
than on berry growth, when it occurs at post-véraison,
fruit sugar is often reduced rather than being improved.
Conversely, malate decrease occurs primarily when water
deficit occurs before véraison. Just before harvest excess
water should be avoided since it can increase berry size and
cause a “dilution” of solutes (sugars, acids, anthocyanins,
tannins, etc.) or cracking of berries (Keller 2005; Keller et
al. 2006).
Water influx into fruits occurs via both the xylem and
phloem and most of the berry volume gain before véraison
is due to water import from the xylem, whereas most of the
post-véraison gain is due to water import from the phloem
(Ollat et al. 2002; Keller et al. 2006). Moreover, the xylem
and phloem are interconnected along the entire length and
can readily exchange water and solutes (Zwieniecki et al.
2004). Indeed, despite the presence of intact and apparently
functional xylem conduits in the berry, it seems clear that,
at véraison, there is a substantial reduction in the proportion
of water that is transported to the berry through the xylem
compared to the phloem, which perhaps depends more on
source and/or sink behaviour than on physical loss in xylem
conductance (Bondada et al. 2005). At the same time, there
is also a shift of phloem unloading, from the symplasmic to
apoplasmic pathway that allows and is linked to the
property of fruit flesh to accumulate high levels of soluble
sugars (Patrick 1997; Zhang et al. 2006). The active removal
of unloaded sugars from the mesocarp apoplast, which
happens at a faster rate than water influx into mesocarp
cells, explains how sugar accumulation in sink organs is associated
to the shift from xylem to phloem water transport
at the transient onset of grape berry ripening. Keller et al.
(2006) have demonstrated that berry-xylem conduits retain
their capacity for water and solute transport during ripening,
and propose that apoplastic phloem unloading coupled with
solute accumulation in the berry apoplast may be responsible
for the decline in xylem water influx into ripening
grape berries. In addition, the involvement of cell compartmented
solutes, the rising solute concentration inside the
vacuoles, make it more and more difficult for leaves to extract
water from ripening berries. Xylem may serve to recycle
excess phloem water back to the shoot. It is generally
believed that at any given turgor, the growth rate is determined
by the weakening rate of the cell wall structure (Cosgrove
2000). These two processes (turgor increase vs. wall
loosening) are used to explain an increased fruit growth at
véraison (Mathews and Shackel 2005). The shift from
xylem to phloem function at véraison would prevent a substantial
water or solute backflow from the fruit to the plant,
which is increased by fruit transpiration (Delrot et al. 2001).
As most of the water coming into the berry after véraison
is imported by the phloem, it has to cross biological
membranes (Lang and Thorpe 1989). The hydraulic conductivity
of the biological membranes is controlled mainly
by the presence of specialized proteins that belong to the
major intrinsic proteins (MIP) family. The aquaporin
VvPIP1A (Vitis vinifera plasma membrane intrinsic protein)
mediates water transport and is mainly expressed in the berries
after véraison (Picaud et al. 2003). The co-expression
of some aquaporins at the same time as sugars transporters,
suggests a functional link between sugar and water fluxes
during the processes of unloading and sugar accumulation
in the vacuoles of the flesh cells (Delrot et al. 2001). In our
lab, the aquaporin VvSIP1 (Vitis vinifera small intrinsic protein,
DQ086835) was cloned and its functionality is being
studied by a heterologous expression in Xenopus oocytes.
Baiges et al. (2001) obtained the nucleotide sequences of
eight cDNAs encoding putative Vitis aquaporins (PIPs and
TIPs) and found that most of them had higher expression in
roots, eventually enhancing and regulating root water permeability.

POTASSIUM IN GRAPE BERRY AND WINE
Mineral soil composition (and density) has an essential influence
on grape quality and on the organoleptic properties
of wine. Grape berries are very rich in potassium which is
an essential macronutrient for grapevine and grape berry
growth and development. Thus, potassium is the main
cation in must and wine (~ 900 mg/L; Blouin and Cruège
2003). As in other plants, potassium plays a key role in the
grapevine physiology: (1) enzyme activation, (2) major
control on the transmembrane potential difference of the
plasma membrane, which to a large extent determines the
uptake of many different cations, anions and sugars, and (3)
regulation of osmotic potential, thus controlling plant water
relations, turgor maintenance and growth. Although other
cations may replace potassium in some of these functions,
potassium plays the major role given its high concentration
in plant tissues and the high permeability of plant membranes
to potassium (reviewed by Mpelasoka et al. 2003).
Potassium is absorbed by the roots and distributed to all
parts of the vine. Early in the season, when the growth rate
is high, much of the potassium accumulates in the leaves.
After véraison, a sharp increase in berry potassium is observed
as a result of potassium redistribution from leaves to
berries (Blouin and Cruège 2003). Potassium uptake by
Cabernet Sauvignon berries is slow before véraison and
strongly increases when ripening starts in the same proportion
as sink strength and phloem water influx (Ollat and
Gaudillere 1996).
Despite its importance to grapevine, excessive levels of
potassium in berries at harvest may reduce the quality of
fruit and have a negative impact on wine quality, particularly
on red wines (Davies et al. 2006). Grape juice pH is a
critical determinant of wine quality. The stoichiometry exchange
of tartaric acid protons with potassium cations results
in the formation of largely insoluble potassium bitartrate.
This leads to a decrease in free acid and tartrate:malate
ratio (Gawel et al. 2000), resulting in an increase

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

น้ำเบอร์รี่องุ่นและไวน์น้ำจะอุดมสมบูรณ์ที่สุดโดยวิภาคในการต้อง กำหนดเป็นน้ำขององุ่นสดกด (75-85%), และในไวน์ (65-94% ตามเนื้อหาน้ำตาลไวน์), ทำหน้าที่เป็นตัวทำละลายของสารเคมีระเหย และถาวร ค่า99% ของน้ำ ถูกดูดเนื้อหา ในนี้ และ ในไวน์โดยรากจากดิน ปริมาณของน้ำอยู่บนพื้นผิวของผลไม้และใบไม้เมื่อองุ่นเก็บเกี่ยว และที่บริษัทฯ จากบริการ enologic สามารถร่วมถึง 5% ของปริมาณน้ำทั้งหมดในไวน์ (Blouinก Cruège 2003) ไวน์และองุ่นเบอร์รี่ที่สัมพันธ์กับน้ำมีอยู่ในดิน เบอร์รี่ปริมาตรต่อไวน์ ที่กำหนดขีดจำกัดของการผลิตพืชขึ้นอยู่กับปริมาตรน้ำและหมายเลขของเบอร์รี่ต่อเบอร์รี่ อ่างล้างจานขนาดเป็นปัจจัยผันแปรโดยไกลที่สุดในธุรกิจไร่องุ่น(Delrot et al. 2001) น้ำถึง 90% ของการเก็บเกี่ยวน้ำหนักในการครอบตัดหลักมูลค่าพื้นฐานน้ำหนักสดและดำเนินการส่วนใหญ่ที่เหลือ 10% ของน้ำหนักพืชในผลไม้ ผลไม้คุณภาพ (ลังโธร์ปจึงกำหนด1989)ผลไม้ volumetric เติบโตเป็นผลของน้ำเป็นหลักสะสม และดังนั้น ต้องการการบำรุงรักษาของผลไม้เจริญเติบโตประสานงานระหว่างน้ำและการขนส่งตัว ทั้งสองผ่านเนื้อเยื่อสคิว และระดับของแต่ละบุคคลเซลล์ หลักประสานค่าหนึ่งเป็นที่สำหรับเจริญเติบโตของผลไม้ให้มีต้องไล่ดีในรวมน้ำที่อาจเกิดขึ้นระหว่างผลไม้และส่วนเหลือของการโรงงาน สร้างไล่ระดับนี้ทั้ง transpiration และโดยการไล่ระดับสีการออสโมติก (ตรวจทาน โดยแมธธิวส์และ Shackel2005)ดุลน้ำโดยทั่วไปนำไปเล็กครบตั้งแต่ยับยั้งการแบ่งเซลล์และ โดยเฉพาะ เซลล์การขยายตัว มันไม่รู้ว่า เบอร์รี่ขนาดเป็นตัวกำหนดในไวน์องุ่นคุณภาพ กลไกนัยนี้อัตราส่วนพื้นที่ผิว/ปริมาตรนั้นเป็นการประมาณลดลงครบทรงกลม มีการเพิ่มขึ้นของเบอร์รี่ขนาด แล้ว ตั้งแต่ anthocyanins และอื่น ๆ ม่อฮ่อมสะสมอยู่ในผิวหนัง (โรงแรมคูมเบ et al. 1987), smalllerครบมีตัวค่อนข้างมากกว่าอัตราส่วนตัวทำละลายครบขนาดใหญ่กว่า อย่างไรก็ตาม มีผลกระทบของน้ำไวน์ส่วนประกอบผลไม้ซึ่งเกิดขึ้นเป็นอิสระจากของสถานะการความแตกต่างผลแก่ผลไม้ขนาด แน่นอน ผลของเถาวัลย์สถานะน้ำเข้มข้นผิว tannins และ anthocyaninsมีค่ามากกว่าผลของผลไม้ขนาด se ต่อผู้เดียวกันตัวแปร (Roby et al. 2004) กลไกหลักรับผิดชอบสำหรับการที่จะตอบสนองการเจริญเติบโตที่แตกต่างของผิวหนังและเนื้อเยื่อภายใน mesocarp ให้ดุลน้ำ(โรบายและแมธธิวส์ 2003), แม้ว่าอาจยังมีการกระตุ้นโดยตรงของการสังเคราะห์ฟีนอ ความเครียดน้ำอาจมีผลต่อสารเคมีแบ่งการก่อตัวของสำคัญกรดและรสเบอร์รี่ และส่งเสริมการแปลงของ carotenoid ไปสารหอม แห่งมีความเข้มข้นของอาร์จินีน กรดอะมิโนยีสต์ assimilableลดลง อ้อม ความเครียดน้ำอาจลดการแรเงาของผลไม้ (Goodwin 2002 เคลเลอร์ 2005) Rojas Lara และมอร์ริสัน(1989) นำองุ่นสีเทาเลือกแยกลักษณะพิเศษของผลไม้แรเงาจากผลกระทบของการแรเงาใบเบอร์รี่พัฒนา และรวบรวมรูปแบบของน้ำตาล anthocyanins มาลาเต tartrate และโพแทสเซียมในการผลไม้ ผลพบว่าผลไม้ที่แรเงา และการแรเงาใบdifferentially ผลเบอร์รี่พัฒนาและ ripeningอย่างไรก็ตาม ทั่วไป แรเงาลดผลไม้สี และความเข้มข้นของ tartrate และของแข็งที่ละลายน้ำได้ และเพิ่มpH และความเข้มข้นของโพแทสเซียมและมาลาช่วงเวลาของการขาดดุลของน้ำเป็นสำคัญอย่างชัดเจนในสั่งการตรวจสอบผลไม้ และไวน์ส่วนประกอบ และชลประทานสามารถจัดให้มีวิธีการควบคุมลักษณะทางประสาทสัมผัสไวน์ในองุ่น (แมธธิวส์ et al. 1990) ถึงแม้ว่าดุลน้ำมีผลต่อการออกเสียงน้อยสะสมน้ำตาลกว่าบนเติบโตเบอร์รี่ เมื่อเกิดที่ลงรายการบัญชี-véraisonมักจะมีลดน้ำตาลผลไม้แทนที่จะปรับปรุงในทางกลับกัน ลดมาลาเกิดหลักเมื่อน้ำขาดดุลเกิดขึ้นก่อน véraison ก่อนเก็บเกี่ยวเกินน้ำควรหลีกเลี่ยงเนื่องจากมันสามารถเพิ่มขนาดเบอร์รี่ และทำให้ "เจือจาง" ของ solutes (น้ำตาล กรด anthocyaninstannins ฯลฯ) หรือถอดของครบ (เคลเลอร์ 2005 เคลเลอร์ร้อยเอ็ดal. 2006)เกิดน้ำไหลบ่าเข้าในผลไม้ผ่าน xylem ทั้งสอง และเปลือกชั้นในและส่วนใหญ่ปริมาตรเบอร์รี่ได้ก่อน véraisonมีเนื่องจากการนำน้ำจาก xylem ในขณะที่ส่วนใหญ่ของการกำไร véraison ลงได้เนื่องจากนำน้ำจากเปลือกชั้นใน(Ollat et al. 2002 เคลเลอร์ et al. 2006) นอกจากนี้ ใน xylemและเปลือกชั้นในที่เข้าใจทั้งความยาว และสามารถพร้อมแลกเปลี่ยนน้ำและ solutes (Zwieniecki et al2004) Indeed แม้ มีอยู่เหมือนเดิม และเห็นได้ชัดconduits xylem ทำงานในแบบเบอร์รี่ เหมือนชัดเจนที่ที่ véraison มีสัดส่วนลดพบน้ำที่ขนส่งไปเบอร์รี่ผ่าน xylemเมื่อเทียบกับเปลือกชั้นใน ซึ่งอาจจะมากกว่าขึ้นอยู่กับแหล่งที่มาและ/หรือรับพฤติกรรมมากกว่าบนสูญเสียจริงใน xylemต้านทาน (Bondada et al. 2005) ขณะเดียวกัน มีคือยังกะของเปลือกชั้นในการโหลด จาก symplasmic เพื่อทางเดิน apoplasmic ที่ช่วยให้เชื่อมโยงกับการคุณสมบัติของเนื้อผลไม้พอกระดับสูงละลายน้ำน้ำตาล (Patrick 1997 Zhang et al. 2006) เอาที่ใช้งานอยู่ของน้ำตาลยกเลิกการโหลดจาก mesocarp apoplast ซึ่งเกิดขึ้นในอัตราเร็วกว่าน้ำไหลบ่าเข้าใน mesocarpเซลล์ อธิบายว่า เกี่ยวข้องน้ำตาลสะสมในอวัยวะรับการ shift จาก xylem เพื่อขนส่งน้ำเปลือกชั้นในที่เริ่มมีอาการแบบฉับพลันของเบอร์รี่องุ่น ripening เคลเลอร์ et al(2006) ได้แสดงให้เห็นว่าเบอร์รี่ xylem conduits รักษากำลังการผลิตน้ำและการขนส่งตัวระหว่าง ripeningและเสนอเปลือกชั้นในที่ apoplastic ที่การโหลดด้วยตัวสะสมใน apoplast เบอร์รี่อาจจะรับผิดชอบสำหรับการลดลงอีกน้ำ xylem เป็น ripeningครบองุ่น นอกจากนี้ มีส่วนร่วมของเซลล์ compartmentedsolutes สมาธิตัวภายในvacuoles ทำให้ยากมากสำหรับใบแยกน้ำจาก ripening ครบ Xylem อาจเป็นการรีไซเคิลน้ำเปลือกชั้นในมากเกินไปการถ่ายภาพ โดยทั่วไปเป็นเชื่อว่า ที่ turgor ใด ๆ กำหนด อัตราการเติบโตจะถูกกำหนดโดยอัตราการอ่อนตัวลงของโครงสร้างผนังเซลล์ (Cosgrove2000) ด้วยกระบวนการสองเหล่านี้ (turgor เพิ่มขึ้นเทียบกับผนังคลาย) ใช้เพื่ออธิบายการเจริญเติบโตเพิ่มผลไม้ที่véraison (แมทิวส์และ Shackel 2005) เปลี่ยนจากxylem เปลือกชั้นในการทำงานที่ véraison จะป้องกันไม่ให้ความสำคัญน้ำหรือ backflow ตัวจากผลไม้พืชซึ่งจะเพิ่มขึ้น ด้วยผลไม้ transpiration (Delrot et al. 2001)เป็นที่สุดของน้ำที่เข้ามาในเบอร์รี่หลังจาก véraisonนำเข้า โดยเปลือกชั้นใน มีสินค้าชีวภาพเยื่อหุ้ม (Lang และโธร์ป 1989) นำไฮโดรลิคของสารชีวภาพควบคุมส่วนใหญ่โดยสถานะของโปรตีนเฉพาะที่เป็นสมาชิกหลัก intrinsic โปรตีน (MIP) ครอบครัวเดียวกัน อาควอพอรินVvPIP1A (Vitis vinifera พลาสมาเมมเบรน intrinsic protein)mediates ขนส่งน้ำ และส่วนใหญ่ใช้แสดงการครบหลังจาก véraison (Picaud et al. 2003) นิพจน์ที่ร่วมของบาง aquaporins กันเป็นน้ำตาลผู้แนะนำการเชื่อมโยงงานระหว่าง fluxes น้ำตาลและน้ำในระหว่างกระบวนการของการโหลดและน้ำตาลสะสมใน vacuoles เนื้อเซลล์ (Delrot et al. 2001) ในของเราห้องปฏิบัติการ อาควอพอริน VvSIP1 (Vitis vinifera เล็ก intrinsic proteinDQ086835) ถูกโคลน และกำลังงานศึกษา โดยนิพจน์ heterologous ใน Xenopus แช่สารละลายBaiges et al. (2001) ได้ลำดับนิวคลีโอไทด์ของเข้ารหัส putative Vitis aquaporins cDNAs แปด (PIPs และเคล็ดลับ) และพบว่า ส่วนใหญ่จะมีนิพจน์ที่สูงในราก เพิ่ม และควบคุม permeability น้ำรากก็โพแทสเซียมในเบอร์รี่องุ่นและไวน์แร่ดินองค์ประกอบ (และความหนาแน่น) มีอิทธิพลสำคัญคุณภาพองุ่น และคุณสมบัติ organolepticไวน์ ครบองุ่นมีความอุดมไปด้วยโพแทสเซียมซึ่งเป็นมี macronutrient สำคัญ grapevine และองุ่นเบอร์รี่เจริญเติบโตและพัฒนา ดังนั้น โพแทสเซียมเป็นหลักcation ในต้องและไวน์ (~ 900 mg/L Blouin และ Cruège2003) ในพืชอื่น ๆ โพแทสเซียมมีบทบาทสำคัญในการสรีรวิทยาของ grapevine: เปิดใช้งานเอนไซม์ (1) (2) หลักควบคุมความต่างศักย์ transmembrane ของพลาสมาเมมเบรน ขอบเขตขนาดใหญ่ที่กำหนดดูดซับเป็นของหายากต่าง ๆ มากมาย anions น้ำตาล และ (3)ระเบียบของศักย์ ดังนั้น การควบคุมพืชน้ำความสัมพันธ์ บำรุงรักษา turgor และเจริญเติบโต แม้อื่น ๆเป็นของหายากอาจแทนโพแทสเซียมในบางฟังก์ชันเหล่านี้โพแทสเซียมบทบาทสำคัญให้ความเข้มข้นสูงในเนื้อเยื่อพืชและ permeability สูงของพืชเพื่อช่วยให้โพแทสเซียม (ทบทวนโดย Mpelasoka et al. 2003)โพแทสเซียมจะดูดซึม โดยราก และกระจายไปทั้งหมดส่วนของเถาวัลย์ ในช่วงต้นฤดูกาล เมื่ออัตราการเติบโตจะสูง มากของโพแทสเซียมสะสมในใบหลังจาก véraison สังเกตเพิ่มคมโปแตสเซียมเบอร์รี่จากโพแทสเซียม ซอร์สจากใบครบ (Blouin และ Cruège 2003) ดูดซับโพแทสเซียมด้วยCabernet ปกติครบจะช้าก่อน véraison และขอเพิ่มเมื่อ ripening เริ่มในสัดส่วนเดียวกันเป็นจมอีกน้ำแข็งและเปลือกชั้นใน (Ollat และGaudillere 1996)แม้ มีความสำคัญการ grapevine ระดับมากเกินไปโพแทสเซียมในครบที่เก็บเกี่ยวอาจลดคุณภาพของผลไม้ และมีผลกระทบเชิงลบกับไวน์คุณภาพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในไวน์แดง (เดวีส์ et al. 2006) เป็นค่า pH ของน้ำองุ่นดีเทอร์มิแนนต์สำคัญของคุณภาพไวน์ แลกเปลี่ยน stoichiometryของโปรตอนกรด tartaric มีโพแทสเซียมผลเป็นของหายากในการก่อตัวของ bitartrate โพแทสเซียมมากขึ้นนี้นำไปสู่การลดกรดอิสระและ tartrate: มาลาเต(Gawel et al. 2000), อัตราการเกิดเพิ่มขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

น้ำใน BERRY
องุ่นและไวน์น้ำคือไกลโดยส่วนประกอบที่มีมากที่สุดในการที่จะต้องกำหนดเป็นน้ำองุ่นสดกด
(75-85%)
และในไวน์(65-94% ขึ้นอยู่กับปริมาณน้ำตาลไวน์)
ทำหน้าที่เป็นตัวทำละลายของสารเคมีระเหยและการแก้ไข ขึ้นถึง 99% ของปริมาณน้ำในต้องและในไวน์จะถูกดูดซึมโดยรากจากดิน มีปริมาณน้ำอยู่บนพื้นผิวของผลไม้และใบองุ่นเมื่อมีการเก็บเกี่ยวและที่มาจากการรักษาenologic สามารถมีส่วนร่วมได้ถึง5% ของปริมาณน้ำรวมไวน์ (Blouin และCruège 2003) การเจริญเติบโตและการพัฒนาเถาองุ่นเบอร์รี่มีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับมีน้ำในดิน แบล็กเบอร์ปริมาณต่อเถาซึ่งกำหนดขีด จำกัด ของการผลิตพืชที่ขึ้นอยู่กับจำนวนไม้เล็กๆ และปริมาณน้ำต่อเบอร์รี่ อ่างล้างจานขนาดคือไกลโดยปัจจัยตัวแปรมากที่สุดในไร่องุ่นในเชิงพาณิชย์(Delrot et al. 2001) น้ำแสดงให้เห็นถึง 90% ของการเก็บเกี่ยวน้ำหนักในการเพาะปลูกมูลค่าหลักที่เป็นประจำน้ำหนักสดและดำเนินการมากที่สุดของส่วนที่เหลืออีก10% ของน้ำหนักพืชลงไปในผลไม้ที่กำหนดจึงมีคุณภาพผลไม้(หรั่งและ ธ อร์ป1989). การเจริญเติบโตของปริมาตรผลไม้เป็นหลัก ผลมาจากน้ำสะสมและด้วยเหตุนี้การบำรุงรักษาของการเจริญเติบโตผลไม้ต้องมีการประสานงานระหว่างน้ำและการขนส่งตัวละลายทั้งผ่านเนื้อเยื่อหลอดเลือดและในระดับของแต่ละเซลล์ หนึ่งสมมติฐานหลักการประสานงานเป็นที่สำหรับการเจริญเติบโตของผลไม้ที่จะเกิดขึ้นจะต้องมีการไล่ระดับสีที่ดีในการที่มีศักยภาพน้ำรวมระหว่างผลไม้และส่วนที่เหลือของพืช การไล่ระดับสีนี้ถูกสร้างขึ้นทั้งโดยการคายและโดยการไล่ระดับสีออสโมติก (ตรวจสอบโดยแมตทิวส์และโตงเตง 2005). การขาดน้ำโดยทั่วไปจะนำไปสู่ผลเบอร์รี่ที่มีขนาดเล็กเพราะมันยับยั้งการแบ่งตัวของเซลล์และโดยเฉพาะอย่างยิ่งการขยายตัวของเซลล์ มันเป็นที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางว่าขนาดเบอร์รี่เป็นปัจจัยกำหนดคุณภาพของไวน์องุ่น กลไกนี้โดยนัยของแนวคิดพื้นที่ผิวที่ / อัตราส่วนประมาณเบอร์รี่ทรงกลมลดลงด้วยการเพิ่มขึ้นของผลไม้เล็กๆขนาด จากนั้นตั้งแต่ anthocyanins และสารประกอบฟีนออื่น ๆ ที่สะสมในผิว(Coombe et al. 1987) smalller เบอร์รี่มีตัวละลายค่อนข้างมากขึ้นให้กับตัวทำละลายอัตราส่วนกว่าผลเบอร์รี่ขนาดใหญ่ แต่มีผลกระทบจากน้ำเถาสถานะกับองค์ประกอบผลไม้ที่เกิดขึ้นเป็นอิสระจากความแตกต่างของผลที่มีขนาดผลไม้ อันที่จริงผลของเถาสถานะน้ำความเข้มข้นของแทนนินที่ผิวหนังและ anthocyanins มีค่ามากกว่าผลของขนาดผลต่อ se ในบรรดาตัวแปรเดียว(Roby et al. 2004) กลไกหลักที่รับผิดชอบในการที่น่าจะตอบสนองการเจริญเติบโตที่แตกต่างกันของผิวหนังและเนื้อเยื่อเนื้อด้านในที่จะขาดน้ำ(Roby และแมตทิวส์ 2003) แม้ว่าจะมีก็อาจจะเป็นกระตุ้นโดยตรงของการสังเคราะห์ฟีนอล ขาดน้ำอาจมีผลต่อการสลายสารเคมีหรือการที่สำคัญกรดผลไม้เล็กๆ และรสชาติและส่งเสริมการแปลงของcarotenoid สารประกอบกลิ่นหอม นอกจากนี้ความเข้มข้นของอาร์จินี, กรดอะมิโนยีสต์ assimilable เป็นที่ลดลง โดยอ้อมขาดน้ำอาจลดการแรเงาของผลไม้ (กูดวิน 2002; เคลเลอร์ 2005) Rojas-ลาร่าและมอร์ริสัน(1989) สีเทาคัดเลือกเถาองุ่นที่จะแยกผลกระทบของผลไม้แรเงาจากผลกระทบของการแรเงาใบในการพัฒนาผลไม้เล็กๆ และรูปแบบการสะสมของน้ำตาลanthocyanins, malate, tartrate และโพแทสเซียมในผลไม้ ผลการศึกษาพบว่าการแรเงาผลไม้และใบไม้แรเงาได้รับผลกระทบแตกต่างกันในการพัฒนาผลไม้เล็ก ๆ และสุก. แต่โดยทั่วไปแรเงาลดลงสีผลไม้และความเข้มข้นของ tartrate และของแข็งที่ละลายน้ำได้และเพิ่มความเป็นกรดด่างและความเข้มข้นของmalate และโพแทสเซียม. ระยะเวลาของน้ำ การขาดดุลอย่างชัดเจนที่สำคัญในการที่จะกำหนดองค์ประกอบของผลไม้และไวน์และการชลประทานสามารถจัดให้มีวิธีที่จะจัดการกับลักษณะทางประสาทสัมผัสไวน์ในไร่องุ่น(แมตทิวส์ et al. 1990) แม้ว่าการขาดน้ำมีผลเด่นชัดน้อยลงในการสะสมน้ำตาลกว่าการเจริญเติบโตของผลไม้เล็กๆ เมื่อมันเกิดขึ้นในการโพสต์véraison, น้ำตาลผลไม้มักจะลดลงมากกว่าการปรับตัวดีขึ้น. ตรงกันข้ามลดลง malate เกิดขึ้นส่วนใหญ่เมื่อน้ำขาดดุลที่เกิดขึ้นก่อนที่จะvéraison ก่อนที่จะเกินการเก็บเกี่ยวน้ำควรหลีกเลี่ยงเพราะมันสามารถเพิ่มขนาดเบอร์รี่และทำให้เกิดการ"ลดสัดส่วน" ของตัวถูกละลาย (น้ำตาล, กรด anthocyanins, แทนนิน, ฯลฯ ) หรือการแตกของผลเบอร์รี่ (เคลเลอร์ 2005 เคลเลอร์ et. al, 2006). น้ำ ไหลบ่าเข้ามาลงในผลไม้ที่เกิดขึ้นทั้งทาง xylem และphloem และส่วนใหญ่ของกำไรปริมาณผลไม้เล็ก ๆ ก่อนที่จะvéraisonเป็นเพราะการนำเข้าน้ำจากท่อน้ำในขณะที่ส่วนใหญ่ของกำไรหลังvéraisonเป็นเพราะการนำเข้าน้ำจากใยเปลือกไม้(Ollat et al. 2002 ; เคลเลอร์ et al, 2006). นอกจากนี้ xylem และ phloem จะถูกเชื่อมต่อตามความยาวทั้งหมดและสามารถแลกเปลี่ยนได้อย่างง่ายดายและตัวถูกละลายน้ำ(Zwieniecki et al. 2004) แน่นอนแม้จะมีการปรากฏตัวของเหมือนเดิมและเห็นได้ชัดว่าท่อร้อยสายไฟท่อน้ำทำงานในผลไม้เล็ก ๆ ที่ดูเหมือนว่าชัดเจนว่าที่véraisonมีการลดลงอย่างมีนัยสำคัญในสัดส่วนของน้ำที่จะถูกส่งไปเบอร์รี่ผ่านท่อน้ำเมื่อเทียบกับใยเปลือกไม้ซึ่งอาจจะเป็นขึ้นอยู่กับแหล่งที่มาและ / หรือจมพฤติกรรมมากกว่าการสูญเสียทางกายภาพในท่อน้ำเป็นสื่อกระแสไฟฟ้า(Bondada et al. 2005) ในเวลาเดียวกันมีนอกจากนี้ยังมีการเปลี่ยนแปลงของการถ่ายใยเปลือกไม้จาก symplasmic ไปยังทางเดินapoplasmic ที่ช่วยให้และมีการเชื่อมโยงกับทรัพย์สินของเนื้อผลไม้ที่จะสะสมในระดับสูงที่ละลายน้ำตาล(แพทริค 1997; Zhang et al, 2006). การกำจัดการใช้งานของน้ำตาลถอดจากเนื้อ apoplast ซึ่งเกิดขึ้นในอัตราที่เร็วกว่าการไหลเข้าน้ำเข้าเนื้อเซลล์อธิบายถึงวิธีการสะสมน้ำตาลในอวัยวะอ่างล้างจานเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงจากท่อน้ำเพื่อการขนส่งทางน้ำใยเปลือกไม้ที่เริ่มมีอาการชั่วคราวของสุกเบอร์รี่องุ่น. เคลเลอร์ et al. (2006) แสดงให้เห็นว่าท่อเล็ก xylem รักษาขีดความสามารถในน้ำและการขนส่งตัวละลายในระหว่างการสุกและนำเสนอที่ถ่ายapoplastic ใยเปลือกไม้ควบคู่ไปกับการสะสมตัวละลายในapoplast ผลไม้เล็ก ๆ อาจจะต้องรับผิดชอบสำหรับการลดลงในท่อน้ำไหลบ่าเข้ามาน้ำเข้าไปสุกผลเบอร์รี่องุ่น นอกจากนี้การมีส่วนร่วมของ compartmented เซลล์solutes ความเข้มข้นของตัวถูกละลายที่เพิ่มขึ้นภายในvacuoles ให้มันมากขึ้นและยากขึ้นสำหรับใบที่จะดึงน้ำจากผลเบอร์รี่สุก Xylem อาจจะทำหน้าที่ในการรีไซเคิลน้ำใยเปลือกไม้ส่วนเกินกลับไปถ่ายทำ มันเป็นเรื่องปกติที่เชื่อกันว่าที่ใดก็ตาม turgor อัตราการขยายตัวจะถูกกำหนดโดยอัตราการลดลงของโครงสร้างผนังเซลล์(คอสโกรฟ2000) ทั้งสองกระบวนการ (turgor เพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับผนังคลาย) ที่ใช้ในการอธิบายการเจริญเติบโตของผลไม้เพิ่มขึ้นในvéraison (แมทธิวส์และโตงเตง 2005) เปลี่ยนจากท่อน้ำฟังก์ชั่นใยเปลือกไม้ที่véraisonจะป้องกันไม่ให้มากหรือน้ำไหลละลายจากผลไม้พืชซึ่งจะเพิ่มขึ้นตามการคายผลไม้(Delrot et al. 2001). ในฐานะที่เป็นส่วนใหญ่ของน้ำที่เข้ามาในผลไม้เล็ก ๆ หลังจากvéraisonคือนำเข้าโดยใยเปลือกไม้ก็มีการข้ามทางชีวภาพเยื่อ (หรั่งและ ธ อร์ป 1989) ไฮดรอลิการนำของเยื่อชีวภาพส่วนใหญ่จะถูกควบคุมโดยการปรากฏตัวของโปรตีนเฉพาะที่อยู่ในโปรตีนที่สำคัญที่แท้จริง(MIP) ครอบครัว aquaporin VvPIP1A (Vitis vinifera เยื่อหุ้มโปรตีนที่แท้จริง) ไกล่เกลี่ยการขนส่งทางน้ำและมีการแสดงส่วนใหญ่อยู่ในผลเบอร์รี่หลังจากvéraison (Picaud et al. 2003) ร่วมแสดงออกของ aquaporins บางส่วนในเวลาเดียวกับการขนส่งน้ำตาลแสดงให้เห็นการเชื่อมโยงการทำงานระหว่างฟลักซ์น้ำตาลและน้ำในระหว่างกระบวนการของการขนถ่ายและการสะสมน้ำตาลในแวคิวโอลของเซลล์เนื้อหนัง(Delrot et al. 2001) ของเราในห้องปฏิบัติการที่ aquaporin VvSIP1 (Vitis vinifera โปรตีนภายในขนาดเล็ก DQ086835) เป็นโคลนและการทำงานของจะถูกศึกษาโดยการแสดงออกในheterologous Xenopus ไข่. Baiges et al, (2001) ได้รับลำดับเบสของแปดcDNAs เข้ารหัส aquaporins Vitis สมมุติ (pips และTIPs) และพบว่าส่วนใหญ่ของพวกเขามีการแสดงออกที่สูงขึ้นในรากในที่สุดการเสริมสร้างและการควบคุมการซึมผ่านของน้ำราก. โพแทสเซียมในองุ่นเบอร์รี่และไวน์องค์ประกอบดินแร่ (และ ความหนาแน่น) มีอิทธิพลที่สำคัญต่อคุณภาพขององุ่นและคุณสมบัติทางประสาทสัมผัสของไวน์ ผลเบอร์รี่องุ่นมีความอุดมไปด้วยโพแทสเซียมซึ่งเป็นธาตุอาหารหลักที่จำเป็นสำหรับองุ่นเบอร์รี่องุ่นและการเจริญเติบโตและการพัฒนา ดังนั้นแตสเซียมเป็นหลักไอออนบวกในต้องและไวน์ (~ 900 mg / l; Blouin และCruège 2003) ในขณะที่พืชอื่น ๆ โพแทสเซียมมีบทบาทสำคัญในสรีรวิทยาองุ่น(1) การเปิดใช้เอนไซม์ (2) ที่สำคัญการควบคุมเกี่ยวกับความแตกต่างที่อาจเกิดขึ้นรนของเยื่อหุ้มซึ่งในระดับใหญ่กำหนดการดูดซึมของไพเพอร์ที่แตกต่างกันแอนไอออนและน้ำตาลและ (3) การควบคุมการออสโมติกที่มีศักยภาพ, การควบคุมจึงพืชน้ำความสัมพันธ์การบำรุงรักษาและการเจริญเติบโตturgor แม้ว่าอื่น ๆไพเพอร์อาจแทนที่โพแทสเซียมในบางส่วนของฟังก์ชั่นเหล่านี้โพแทสเซียมมีบทบาทที่สำคัญที่กำหนดความเข้มข้นสูงในเนื้อเยื่อพืชและการซึมผ่านสูงของเยื่อพืชเพื่อโพแทสเซียม(การตรวจสอบโดย Mpelasoka et al. 2003). โพแทสเซียมถูกดูดซึมโดยรากและ กระจายไปยังทุกส่วนของเถา ในช่วงต้นฤดูกาลเมื่ออัตราการเติบโตที่สูงมากของโพแทสเซียมสะสมอยู่ในใบ. หลังจากvéraisonเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในโพแทสเซียมเบอร์รี่เป็นที่สังเกตเป็นผลมาจากการกระจายโพแทสเซียมจากใบเพื่อผลเบอร์รี่(Blouin และCruège 2003) การดูดซึมโพแทสเซียมจากผลเบอร์รี่ Cabernet Sauvignon ช้าก่อนvéraisonและขอเพิ่มขึ้นเมื่อสุกจะเริ่มต้นในสัดส่วนเดียวกันความแรงของอ่างล้างจานและไหลบ่าเข้ามาของน้ำใยเปลือกไม้(Ollat และGaudillere 1996). แม้จะมีความสำคัญในการองุ่นระดับที่มากเกินไปของโพแทสเซียมในผลเบอร์รี่ที่เก็บเกี่ยวอาจจะลดคุณภาพของผลไม้และมีผลกระทบต่อคุณภาพของไวน์โดยเฉพาะอย่างยิ่งในไวน์แดง(เดวีส์ et al. 2006) ค่า pH น้ำองุ่นเป็นปัจจัยที่สำคัญของคุณภาพไวน์ ปริมาณสารสัมพันธ์แลกเปลี่ยนโปรตอนกรดทาร์ทาริกมีโพแทสเซียมผลไพเพอ. ในรูปแบบของโพแทสเซียม bitartrate ที่ไม่ละลายน้ำส่วนใหญ่นี้นำไปสู่การลดลงของปริมาณกรดอิสระและtartrate: malate (. Gawel et al, 2000) อัตราส่วนผลในการเพิ่มขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น้ำเบอร์รี่องุ่นและไวน์
น้ำคือไกลโดยองค์ประกอบมากมายมากที่สุดในต้องกำหนด
เป็นน้ําองุ่นสกัดสด ( 75-85 %
) และไวน์ ( ไวน์ 65-94 % ขึ้นอยู่กับปริมาณน้ำตาล ) , การแสดง
เป็นตัวทำละลายระเหยคงที่และสารเคมี . ขึ้น
99 % ของปริมาณน้ำในต้องและในไวน์ถูกดูดซึม
โดยรากจากดิน ปริมาณน้ำ
ปัจจุบันบนพื้นผิวของใบและผลไม้เมื่อองุ่น
เก็บเกี่ยวและหลังการรักษา enologic สามารถ
ส่งผลถึง 5 % ของปริมาณน้ำทั้งหมดในไวน์ ( โบวิน
แล้วครูแยฌ 2003 ) การเจริญเติบโตเถาองุ่นและการพัฒนาที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับเบอร์รี่องุ่นและน้ำในดิน หมวด Berry
/ เถา ซึ่งตั้งค่าขีด จำกัด ของการผลิตพืช
ขึ้นอยู่กับจำนวนและปริมาณน้ำต่อ เบอร์รี่ เบอร์รี่ จม
ขนาดคือโดยไกลที่สุดปัจจัยตัวแปรในไร่องุ่นพาณิชย์
( delrot et al . 2001 ) น้ำถึง 90% ของผลผลิตพืชผลหลัก
น้ำหนักในมูลค่าพื้นฐานน้ำหนักสด
และมีส่วนใหญ่ของที่เหลือ 10% ของน้ำหนักพืช
ในผลไม้ กำหนดงบคุณภาพผลไม้ ( Lang และธอร์ป

1989 )การเจริญเติบโตโดยผลไม้เป็นหลักผลของการสะสมน้ำ
, และด้วยเหตุนี้การรักษาผลต้อง
ประสานงานระหว่างน้ำและการเคลื่อนที่ของสารละลายทั้ง
ผ่านเนื้อเยื่อหลอดเลือด และในระดับเซลล์ แต่ละคน

หนึ่งสมมติฐานการประสานงานหลักนั่น
การเจริญเติบโตของผลที่จะเกิดขึ้น จะต้องมีการไล่ระดับสีที่ดีใน
น้ำที่มีศักยภาพทั้งหมดระหว่างผลไม้และส่วนที่เหลือของ
พืช ไล่ระดับนี้สร้างขึ้นทั้งโดยการคายน้ำและ
โดยการไล่ระดับสี ( ตรวจสอบโดย แมทธิว และ shackel
2005 ) .
ขาดน้ำโดยทั่วไปจะนำไปสู่ผลเบอร์รี่ขนาดเล็กตั้งแต่
ยับยั้งทั้งเซลล์และหมวด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การขยายเซลล์ มันเป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางว่าขนาด

ในเบอร์รี่เป็นปัจจัยคุณภาพองุ่นไวน์กลไกนัยของแนวคิดนี้คือ พื้นที่ผิว
/ อัตราส่วนปริมาตรประมาณ
ทรงกลมเบอร์รี่ลดลงด้วยเพิ่มขนาดเบอร์

ตั้งแต่แอนโทไซยานิน และ อื่น ๆสารประกอบฟีนอล
สะสมในผิวหนัง ( คูมบ์ et al . 1987 ) smalller
เบอร์รี่มีค่อนข้างมากกว่า

( อัตราส่วนตัวทำละลายกว่าผลเบอร์รี่ขนาดใหญ่ อย่างไรก็ตาม มีลักษณะของน้ำ
เถาสถานะบนผลไม้ส่วนประกอบที่เป็นอิสระจาก
ความแตกต่างระหว่างขนาดผลไม้ แน่นอน ผลของสถานะน้ำเถา
ต่อความเข้มข้นของแทนนินที่ผิวหนังและแอนโทไซยานิน
มากกว่าผลของผลไม้ขนาดต่อ se ในตัวแปรเหล่านั้น
เดียวกัน ( Roby et al . 2004 ) กลไก
รับผิดชอบที่อาจเป็นค่าการตอบสนอง
ของผิวหนังและเนื้อเยื่อชั้นในเพิ่มขึ้น

ขาดน้ำ ( Roby แมทธิวและ 2003 ) แม้ว่าอาจได้รับการกระตุ้นโดยตรงของฟีนอลใน
.
ความเครียดน้ำอาจมีผลต่อการก่อตัวของสารเคมีหรือกรดเบอร์รี่สำคัญ
และรสชาติและส่งเสริมการแปลง
ของแคโรทีนสารหอม นอกจากนี้ ปริมาณของอาร์จินีน
,
assimilable ยีสต์กรดอะมิโน คือลดลง ทางอ้อม แล้งน้ำอาจลดการแรเงา
ผลไม้ ( กู๊ดวิน 2002 ; เคลเลอร์ 2005 ) และ โรลาร่ามอร์ริสัน
( 1989 ) เลือกร่มเงาเถาองุ่นเพื่อแยกผลของผลไม้จากผลของการแรเงาแรเงาใบไม้
การพัฒนาเบอร์รี่และการสะสมรูปแบบ
น้ำตาล แอนโทไซยานิน , malate ทาร์เทรต , และโพแทสเซียมใน
ผลไม้ผลการศึกษาพบว่า การแรเงาแรเงาใบไม้และผลไม้เบอร์รี่ได้รับการพัฒนาและการสุกแตกต่างกัน
.
แต่โดยทั่วไปการลดผลไม้สีและความเข้มข้นของทาร์เทรต และของแข็งที่ละลายน้ำได้

และเพิ่ม pH และความเข้มข้นของโพแทสเซียม malate .
ระยะเวลาของการขาดน้ำเป็นอย่างชัดเจนที่สำคัญ
เพื่อตรวจสอบผลไม้และองค์ประกอบไวน์ชลประทาน
สามารถให้วิธีการจัดการกับไวน์ ลักษณะทางประสาทสัมผัส
ไร่องุ่น ( แมทธิว et al . 1990 ) แม้ว่า
ขาดน้ำได้น้อยกว่ามีผลต่อการสะสมน้ำตาลกว่า
การเจริญเติบโต เบอร์รี่ เมื่อเกิดความเสียหายที่ post-v é , น้ำตาลผลไม้
มักจะลดลงมากกว่าจะเพิ่มขึ้น
ในทางกลับกัน มาเลทลดลงเกิดขึ้นเป็นหลัก เมื่อขาดน้ำ
v éความเสียหายเกิดขึ้นก่อน .ก่อนการเก็บเกี่ยวน้ำส่วนเกิน
ควรหลีกเลี่ยง เนื่องจากมันสามารถเพิ่มขนาดเบอร์รี่และ
ทำให้เกิด " เจือจาง " ของตัวถูกละลาย ( น้ำตาล , กรด , anthocyanins
แทนนิน , ฯลฯ ) หรือการแตกของผลเบอร์รี่ ( เคลเลอร์เคลเลอร์ et al 2005 ;
. 2006 ) .
น้ำเข้าผลไม้ที่เกิดขึ้นผ่านทางทั้งไซเลมและโฟลเอ็ม
และส่วนใหญ่ของเบอร์รี่ได้รับความเสียหาย จากปริมาณก่อน V
เนื่องจากนำเข้าน้ำจากไซเลม ในขณะที่ส่วนใหญ่ของ
post-v และได้รับความเสียหาย เนื่องจากนำเข้าน้ำจากมฤคทายวัน
( ollat et al . 2002 ; เคลเลอร์ et al . 2006 ) นอกจากนี้ ไซเลมและโฟลเอ็ม
จะเชื่อมต่อกันได้ตลอดความยาวและ
สามารถพร้อมตราน้ำและสารละลาย (
zwieniecki et al . 2004 ) แน่นอน แม้จะมีการแสดงตนของเหมือนเดิมและดูเหมือนว่าการทำงานท่อไซเลม
ใน Berry , ดูเหมือนว่าชัดเจนว่า
v éความเสียหายที่ ,มีการลดลงอย่างมากในสัดส่วน
น้ำที่ส่งไปที่เบอร์ผ่านไซเลม
เมื่อเทียบกับมฤคทายวัน ซึ่งบางทีขึ้นอยู่กับ
แหล่งที่มาและ / หรือพฤติกรรมจมกว่าทางกายภาพการสูญเสียในไซเลม
ความนำ ( bondada et al . 2005 ) ในเวลาเดียวกัน มี
ยังกะของโฟลเอ็มขนถ่ายจาก symplasmic

apoplasmic และทางเดินที่ช่วยให้เชื่อมโยงกับ
คุณสมบัติของผลไม้เนื้อสะสมระดับสูงของน้ำตาลละลาย
( Patrick 1997 ; Zhang et al . 2006 ) ใช้กำจัดน้ำตาลจากเปลือกขนม

โพพลาสต์ ซึ่งเกิดขึ้นในอัตราที่เร็วกว่าน้ำเข้าเปลือก
เซลล์ อธิบายว่า การสะสมน้ำตาลในอ่างอวัยวะเกี่ยวข้อง
เพื่อเปลี่ยนจากไซเลมไปยังโฟลเอ็มขนส่งทางน้ำ
ที่การโจมตีชั่วคราวขององุ่นเบอร์รี่สุกเคลเลอร์ et al .
( 2006 ) แสดงให้เห็นว่าท่อไซเลมเบอร์รี่รักษา
ความจุน้ำและอุณหภูมิในการขนส่ง , และ เสนอว่า apoplastic มฤคทายวัน

ลงคู่กับการสะสมตัวถูกละลายในเบอร์รี่แอโพพลาสต์อาจรับผิดชอบ
ที่ลดลงในไซเลมน้ำเข้าสุก
ผลเบอร์รี่องุ่น นอกจากนี้ การมีส่วนร่วมของ compartmented
เคเซลล์ ,ความเข้มข้นของตัวถูกละลายที่เพิ่มขึ้นภายใน
สลาย ทำให้มันมากขึ้นยากสำหรับสารสกัดน้ำจากใบ
ผลเบอร์รี่ แต่อาจจะใช้ไซ
น้ำระหว่างส่วนเกินกลับไปที่ยิง มันเป็นโดยทั่วไป
เชื่อว่าใด ๆแล้วรู้สึก อัตราการเจริญเติบโตจะถูกกำหนดโดยอัตรา
) ผนังเซลล์โครงสร้าง ( คอสโกรฟ
2000 ) ทั้งสองกระบวนการ ( เพิ่มแล้วรู้สึกกับผนัง