Yeast culture in brewingUntil the e

Yeast culture in brewing
Until the end of the nineteenth century, yeast was not
identified as the fermentation agent of wort, and beer was
traditionally obtained by the action of a mixture of microorganisms,
mainly represented by yeasts and bacteria, that
were perpetuated from one batch to the other. E. C. Hansen
from Carlsberg Brewery (Denmark) established the basis
for using selected yeasts strains as starter cultures in brewing
in 1883. He was the first to define ale brewing yeasts
and to distinguish them from lager brewing yeasts (Rainieri,
2009). Ale yeasts are classified as S. cerevisiae, they
differ from lager yeasts for their phenotypic and genomic
characteristics. Among the major distinctive traits of these
yeasts is the ability to ferment well at 20e25 C. Lager
yeasts are currently classified as S. pastorianus, however,
their name has changed several times over the years. Hansen
initially classified them as S. carlsbergensis, in the
1970s were referred as Saccharomyces uvarum. Lager
stains generally cannot grow above 37 C and ferment
well at 8e10 C.
The inoculation of wort is called ‘‘pitching’’ and the
pitching rates depend on fermentation temperature. The
pitching rates most often used are between 15 and 25 million
cells/ml (Wunderlich & Back, 2009). During fermentation,
yeast cell mass increases three- to six fold. The
amount of yeast grown depends on the fermentation conditions
of each brewery. The type of yeast as well as the condition
of the pitching yeast, such as yeast generation and
glycogen content, can also affect yeast growth. Low fermentation
beer is produced through two fermentation steps,
the primary fermentation at 8e15 C, followed by a long
secondary fermentation between 1 C and þ4 C (the
‘‘lagering phase’’). After primary fermentation 90% of
the fermentable matter is consumed and most of the yeast
is collected as brewer’s Saccharomyces yeast biomass. After
beer aging has been completed and the yeast, along with
other insoluble material, has settled, the tank bottoms are
also collected. Typically, the total amount of brewer’s Saccharomyces
yeast biomass produced in lager fermentation
is about 1.7 kg/m3e2.3 kg/m3 of final product (Hellborg
& Piskur, 2009; Huige, 2006). Brewer’s Saccharomyces
yeast biomass usually has 10e14% total solids, including
yeast solids, beer solids, and trub solids. It may retain as

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัฒนธรรมของยีสต์เบียร์จนถึงสิ้นศตวรรษ ยีสต์ไม่ได้ระบุว่าเป็นตัวแทนของหมักของเวิร์ท และก็เบียร์ซึ่งได้มา โดยการกระทำของส่วนผสมของจุลินทรีย์ส่วนใหญ่แสดง โดยรายีสต์และแบคทีเรีย ที่กำลังชุลมุนจากชุดหนึ่งไปยังอีก E. C. แฮนเซนจากคอย (เดนมาร์ก) ก่อตั้งขึ้นพื้นฐานสำหรับใช้เลือกยีสต์สายพันธุ์เป็นวัฒนธรรมที่เริ่มต้นในการผลิตเบียร์ลอน เขาเป็นคนแรกที่กำหนดเบียร์ยีสต์เบียร์และแตกต่างจากเบียร์เบียร์ยีสต์ (Rainieri2009) . ยีสต์เบียร์จะจัดเป็น S. cerevisiae พวกเขาแตกต่างจากเบียร์ยีสต์ออก และฟีโนไทป์ลักษณะ ในลักษณะที่โดดเด่นสำคัญเหล่านี้ยีสต์มีความสามารถในการหมักที่เบียร์ C. 20e25ยีสต์จะอยู่ในขณะนี้จัดเป็น S. pastorianus อย่างไรก็ตามมีการเปลี่ยนแปลงชื่อหลายครั้งในปี แฮนเซนเริ่มจัดให้เป็น S. carlsbergensis ในการปี 1970 ถูกเรียกว่า Saccharomyces uvarum เบียร์คราบสกปรกทั่วไปไม่สามารถเติบโต 37 C และหมักดีที่ 8e10 cกักบริเวณของ wort เรียกว่า ''ขว้าง '' และราคาเงยขึ้นกับอุณหภูมิของการหมัก การราคาพิเศษเงยมักใช้อยู่ระหว่าง 15 และ 25 ล้านเซลล์/มิลลิลิตร (Wunderlich และกลับ 2009) ระหว่างการหมักยีสต์เซลล์มวลเพิ่มสาม - หกพับ การยีสต์ที่เติบโตขึ้นอยู่กับสภาวะการหมักของแต่ละโรงกลั่นเบียร์ ชนิดของยีสต์เป็นเงื่อนไขของยีสต์เงย เช่นการสร้างยีสต์ และเนื้อหาเจน จะมีผลต่อการเจริญเติบโตของยีสต์ หมักที่ต่ำเบียร์ที่ผลิตผ่านขั้นตอนการหมักสองหมักหลักที่ 8e15 C ตามยาวหมักรองระหว่าง 1 C และ(C þ4lagering เฟส '') หลังจากหมักหลัก 90% ของเรื่อง fermentable บริโภคและยีสต์เป็นรวบรวมยีสต์ Saccharomyces ของเหล้าชีวมวล หลังจากริ้วรอยเบียร์เสร็จ และ ยีสต์ พร้อมกับวัสดุอื่น ๆ ไม่ละลายน้ำ มีการจับคู่ ก้นถังอยู่ยัง รวบรวม โดยทั่วไป จำนวนของเหล้า Saccharomycesผลิตชีวมวลยีสต์ในการหมักเบียร์มีประมาณ 1.7 kg/m3e2.3 kg/m3 ของผลิตภัณฑ์สุดท้าย (Hellborg& Piskur, 2009 Huige, 2006) เหล้าของ Saccharomycesชีวมวลยีสต์มักจะมี 10e14% ของเหลว รวมทั้งยีสต์ของแข็ง ของแข็งเบียร์ และของแข็ง trub มันอาจเก็บเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เชื้อยีสต์ในการผลิตเบียร์
จนถึงปลายศตวรรษที่สิบเก้ายีสต์ไม่ได้
ระบุว่าเป็นตัวแทนการหมักสาโทและเบียร์
ที่ได้รับแบบดั้งเดิมโดยการกระทำของส่วนผสมของจุลินทรีย์ที่
เป็นตัวแทนส่วนใหญ่โดยยีสต์และแบคทีเรียที่
ถูกชุลมุนจากชุดหนึ่ง ไปที่อื่น ๆ EC แฮนเซน
จากโรงเบียร์คาร์ลส (เดนมาร์ก) จัดตั้งขึ้นพื้นฐาน
สำหรับการใช้ยีสต์ที่เลือกสายพันธุ์เป็นเชื้อจุลินทรีย์เริ่มต้นในการผลิตเบียร์
ใน 1883 เขาเป็นคนแรกที่จะกำหนดยีสต์เบียร์เบียร์
และแตกต่างจากยีสต์เบียร์เบียร์ (Rainieri,
2009) ยีสต์เบียร์จะจัดเป็น S. cerevisiae พวกเขา
แตกต่างจากยีสต์เบียร์สำหรับฟีโนไทป์และจีโนมของพวกเขา
ลักษณะ ในระหว่างที่มีลักษณะโดดเด่นที่สำคัญของเหล่า
ยีสต์คือความสามารถในการหมักได้ดีที่ 20e25? C เบียร์
ยีสต์จะถูกจัดอยู่ในปัจจุบันเป็นเอส pastorianus แต่
ชื่อของพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งในช่วงปีที่ผ่านมา แฮนเซน
แรกจัดประเภทเป็นเอส carlsbergensis ใน
ปี 1970 ถูกเรียกว่าเป็น Saccharomyces uvarum เบียร์
คราบทั่วไปไม่สามารถเจริญเติบโตได้เหนือ 37 องศาเซลเซียสและหมัก
ได้ดีที่ 8e10 องศาเซลเซียส.
การฉีดวัคซีนของสาโทที่เรียกว่า '' ทอย '' และ
อัตราการขว้างขึ้นอยู่กับอุณหภูมิการหมัก
อัตราทอยส่วนใหญ่มักจะใช้กันอยู่ระหว่าง 15 และ 25 ล้าน
เซลล์ / มล. (Wunderlich และ Back 2009) ในระหว่างการหมัก
การเพิ่มขึ้นของเซลล์ยีสต์มวลสามถึงหกเท่า
ปริมาณของยีสต์เติบโตขึ้นอยู่กับเงื่อนไขการหมัก
ของแต่ละโรงเบียร์ ชนิดของยีสต์เช่นเดียวกับสภาพ
ของยีสต์ทอยเช่นรุ่นยีสต์และ
เนื้อหาไกลโคเจนนอกจากนี้ยังสามารถส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของยีสต์ หมักต่ำ
เบียร์ที่ผลิตผ่านสองขั้นตอนการหมัก
การหมักหลักที่ 8e15 องศาเซลเซียสตามยาว
หมักครั้งที่สองระหว่าง? 1? C และ TH4? C (คน
'' เฟส lagering '') หลังจากการหมักหลัก 90% ของ
เรื่องที่ย่อยมีการบริโภคและส่วนใหญ่ของยีสต์
จะถูกรวบรวมเป็นเบียร์ของยีสต์ Saccharomyces ชีวมวล หลังจาก
ริ้วรอยเบียร์เสร็จเรียบร้อยแล้วและยีสต์พร้อมกับ
วัสดุที่ไม่ละลายน้ำอื่น ๆ ได้ตั้งรกรากอยู่ก้นถังที่มีการ
เก็บรวบรวมยัง โดยปกติจำนวนของเบียร์ของ Saccharomyces
ยีสต์ชีวมวลที่ผลิตในการหมักเบียร์
เป็นประมาณ 1.7 กก. / m3e2.3 kg / m3 ของผลิตภัณฑ์สุดท้าย (Hellborg
& Piškur 2009; Huige, 2006) เหล้า Saccharomyces
ยีสต์ชีวมวลมักจะมีของแข็งทั้งหมด 10e14% รวมทั้ง
ของแข็งยีสต์ของแข็งเบียร์และของแข็ง TRUB มันอาจเก็บเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัฒนธรรมยีสต์ในการหมักจนกว่าจะสิ้นสุดของศตวรรษที่สิบเก้า , ยีสต์ไม่ได้ระบุว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของการหมักสาโท และเบียร์ผ้าที่ได้จากการผสมของจุลินทรีย์ส่วนใหญ่จะแทนด้วยยีสต์และแบคทีเรียที่ถูก perpetuated จากชุดหนึ่งไปยังอีก อี. ซี. แฮนเซนจากโรงเบียร์คาร์ลสเบิร์ก ( เดนมาร์ก ) ก่อตั้งขึ้นพื้นฐานการเลือกสายพันธุ์เริ่มต้นในการหมักยีสต์วัฒนธรรมใน 1883 . เขาเป็นคนแรกที่กำหนดแต่เบียร์ยีสต์และแยกพวกเขาจาก ลาเกอร์เบียร์ ( rainieri ยีสต์ ,2009 ) จะจัดเป็นเบียร์ยีสต์ S . cerevisiae , พวกเขาแตกต่างจากเบียร์ยีสต์ของลักษณะปรากฏและจีโนมลักษณะ ระหว่างที่โดดเด่นคุณลักษณะหลักของเหล่านี้ยีสต์ คือ ความสามารถในการ หมักด้วยเบียร์ที่ 20e25 Cยีสต์กำลังจัดเป็นเอส pastorianus อย่างไรก็ตามชื่อของพวกเขามีการเปลี่ยนแปลงหลาย ๆ ครั้ง แฮนเซนเริ่มจัดเป็นเอส carlsbergensis , ใน1970 ถูกเรียกว่า Saccharomyces uvarum . ลาเกอร์คราบโดยทั่วไปไม่สามารถเติบโตเหนือ 37 C และหมักที่ 8e10 Cวัคซีนของสาโทเรียกว่า " "pitching " " และทอยราคาขึ้นอยู่กับอุณหภูมิของการหมัก ที่ระดับราคาที่ใช้บ่อยที่สุด จะอยู่ระหว่าง 15 และ 25 ล้านบาทเซลล์ / มล. ( Wunderlich & กลับ , 2009 ) ในระหว่างการหมักมวลเซลล์ยีสต์เพิ่มสามถึงหกเท่า ที่ปริมาณของยีสต์เติบโตขึ้นอยู่กับสภาวะการหมักของแต่ละโรงเบียร์ ประเภทของยีสต์ ตลอดจนเงื่อนไขของทอยยีสต์และยีสต์ เช่น รุ่นเพิ่มเนื้อหา นอกจากนี้ยังสามารถส่งผลกระทบต่อการเจริญเติบโตของยีสต์ หมักน้อยเบียร์ที่ผ่านการหมักสองขั้นตอนการหมักหลักที่ 8e15 C ตามด้วยยาวการหมักรองระหว่าง 1 และ 4 C ( C þ" "lagering เฟส " " ) หลังจากหมักหลัก 90% ของเรื่องหมักมีการบริโภคและส่วนใหญ่ของยีสต์จะรวบรวมเป็นเบียร์และยีสต์ ชีวมวล หลังจากเบียร์อายุได้รับการเสร็จสมบูรณ์และยีสต์ พร้อมกับวัสดุที่ไม่ละลายน้ำ อื่น ๆ , มีถังและตัดสินยังเก็บ โดยทั่วไป ปริมาณรวมของเบียร์และยีสต์ผลิตเบียร์หมักชีวมวลประมาณ 1.7 กก. / m3e2.3 kg / m3 ของผลิตภัณฑ์สุดท้าย ( hellborg& piskur , 2009 ; huige , 2006 ) ผลของกรดชีวมวลของยีสต์ มักจะมี 10e14 % ของแข็งทั้งหมด รวมถึงยีสต์เบียร์และของแข็ง , ของแข็ง , รายการของแข็ง มันอาจจะเก็บเป็น