A second, more complex strategy is

A second, more complex strategy is to teach students as many ways as possible to manage their own behavior during transitions (Marzano & Marzano, 2004). If students talk too loudly between activities, for example, then discuss with them what constitutes appropriate levels or amounts of talk during those times, as well as about the need for them to monitor their own sound level at that time. Or if students stop work early in anticipation of the end of an activity, then talk about—or even practice—using a signal from yourself to indicate the true ending point for an activity. If certain students continue working beyond the end of an activity, on the other hand, then try giving students advance warning of the impending end of the activity, and remind them about their taking the responsibility for actually finishing work once they hear the advance warning. And so on. The point of all of these tactics is to encourage students’ sense of responsibility for their behavior transitions, and thereby reduce your own need to monitor them at that crucial time.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลยุทธ์ที่สอง ซับซ้อนจะสอนนักเรียนหลายวิธีที่เป็นไปได้ในการจัดการพฤติกรรมของตนเองในระหว่างการเปลี่ยน (Marzano & Marzano, 2004) ถ้านักเรียนพูดว่าระหว่างกิจกรรม ตัวอย่าง แล้วหารือกับพวกเขาถึงระดับที่เหมาะสมองค์ประกอบ หรือเสียงระดับยอดของการพูดคุยใน ช่วงเวลา และ เกี่ยวกับความต้องการให้ตรวจสอบตนเองในขณะนั้น หรือ ถ้านักเรียนหยุดทำงานก่อนในความคาดหมายของการสิ้นสุดของกิจกรรม พูดคุยเกี่ยวกับ — หรือแม้แต่การปฏิบัติโดยใช้สัญญาณจากตัวคุณเองเพื่อบ่งชี้ความจริงที่สิ้นสุดสำหรับกิจกรรมจุด นักเรียนบางคงทำงานนอกเหนือจากจุดสิ้นสุดของกิจกรรม ต่อไป แล้วลองให้นักเรียนล่วงหน้าเตือนใกล้สิ้นสุดของกิจกรรม แล้วเตือนพวกเขาเกี่ยวกับการมีความรับผิดชอบสำหรับการจบการทำงานจริง เมื่อได้ยินคำเตือนล่วงหน้า และอื่น ๆ จุดกลยุทธ์เหล่านี้ทั้งหมด ได้ส่งเสริมให้นักเรียนความรับผิดชอบสำหรับเปลี่ยนลักษณะการทำงานของพวกเขา จึงลดเองต้องติดตามในเวลาที่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นครั้งที่สองกลยุทธ์ที่ซับซ้อนมากขึ้นคือการสอนให้นักเรียนเป็นจำนวนมากวิธีการที่เป็นไปได้ในการจัดการพฤติกรรมของตัวเองของพวกเขาในช่วงการเปลี่ยนผ่าน (มาร์ซาโนและมาร์ซาโน, 2004) หากนักเรียนพูดคุยเสียงดังเกินไประหว่างกิจกรรมเช่นนั้นพูดคุยกับพวกเขาสิ่งที่ถือว่าเป็นระดับที่เหมาะสมหรือจำนวนของการพูดคุยในช่วงเวลานั้นเช่นเดียวกับการเกี่ยวกับความจำเป็นสำหรับพวกเขาในการตรวจสอบระดับเสียงของตัวเองในเวลานั้น หรือถ้านักเรียนหยุดการทำงานในความคาดหมายในช่วงต้นของการสิ้นสุดของกิจกรรมแล้วพูดคุยเกี่ยวกับหรือแม้แต่การปฏิบัติโดยใช้สัญญาณจากตัวเองเพื่อแสดงให้เห็นจุดสิ้นสุดจริงสำหรับกิจกรรม หากนักเรียนบางอย่างยังคงทำงานเกินท้ายของกิจกรรมบนมืออื่น ๆ แล้วลองให้นักเรียนเตือนล่วงหน้าของปลายที่กำลังจะมาของกิจกรรมและเตือนพวกเขาเกี่ยวกับความรับผิดชอบของพวกเขาสำหรับจริงเสร็จงานเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงเตือนล่วงหน้า และอื่น ๆ จุดทั้งหมดของกลยุทธ์เหล่านี้คือการสนับสนุนให้ความรู้สึกของนักเรียนของความรับผิดชอบสำหรับการเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขาและจึงช่วยลดความจำเป็นของคุณเองเพื่อตรวจสอบว่าพวกเขาในเวลาที่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สองกลยุทธ์ที่ซับซ้อนมากขึ้นคือการสอนนักเรียนวิธีการให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ที่จะจัดการกับพฤติกรรมของตนเองในการเปลี่ยน ( marzano & marzano , 2004 ) ถ้านักเรียนพูดคุยเสียงดังระหว่างกิจกรรม ตัวอย่างเช่น พูดคุยกับพวกเขาสิ่งที่ถือว่าเป็นระดับที่เหมาะสมหรือยอดเงินของพูดในช่วงเวลานั้น เป็นเรื่องที่พวกเขาต้องการตรวจสอบระดับเสียงของตัวเองในตอนนั้นหรือถ้านักเรียนหยุดทำงานในความคาดหมายของการสิ้นสุดของกิจกรรม แล้วคุยกัน หรือแม้แต่การใช้สัญญาณจากตัวบ่งชี้จุดที่สิ้นสุดจริงสำหรับกิจกรรม ถ้าคนหนึ่งทำงานเกินจุดสิ้นสุดของกิจกรรม บนมืออื่น ๆ แล้วลองให้นักเรียนการเตือนล่วงหน้าของการสิ้นสุดของกิจกรรมและเตือนพวกเขาเกี่ยวกับความรับผิดชอบจริงๆ เสร็จงานเมื่อพวกเขาได้ยินการเตือนล่วงหน้า และอื่น ๆ จุดทั้งหมดของกลยุทธ์เหล่านี้จะส่งเสริมให้นักศึกษาสำนึกในความรับผิดชอบสำหรับการเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกเขาและจึงลดความต้องการของคุณเองเพื่อตรวจสอบที่สำคัญเวลา