It was the middle of winter, when t

It was the middle of winter, when the broad flakes of snow were falling around, that the queen of a country many thousand miles off sat working at her window. The frame of the window was made of fine black ebony, and as she sat looking out upon the snow, she pricked her finger, and three drops of blood fell upon it.

Then she gazed thoughtfully upon the red drops that sprinkled the white snow, and said, ‘Would that my little daughter may be as white as that snow, as red as that blood, and as black as this ebony windowframe!’ And so the little girl really did grow up; her skin was as white as snow, her cheeks as rosy as the blood, and her hair as black as ebony; and she was called Snow White.

But this queen died; and the king soon married another wife, who became queen, and was very beautiful, but so vain that she could not bear to think that anyone could be handsomer than she was. She had a fairy looking-glass, to which she used to go, and then she would gaze upon herself in it, and say:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass had always answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all the land.’

But Snow White grew more and more beautiful; and when she was seven years old she was as bright as the day, and fairer than the queen herself. Then the glass one day answered the queen, when she went to look in it as usual:
‘Thou, queen, art fair, and beauteous to see,
But Snow White is lovelier far than thee!’

When she heard this she turned pale with rage and envy, and called to one of her servants, and said, ‘Take Snow White away into the wide wood, that I may never see her any more.’ Then the servant led her away; but his heart melted when Snow White begged him to spare her life, and he said, ‘I will not hurt you, thou pretty child.’

So he left her by herself; and though he thought it most likely that the wild beasts would tear her in pieces, he felt as if a great weight were taken off his heart when he had made up his mind not to kill her but to leave her to her fate, with the chance of someone finding and saving her.

Then poor Snow White wandered along through the wood in great fear; and the wild beasts roared about her, but none did her any harm. In the evening she came to a cottage among the hills, and went in to rest, for her little feet would carry her no further.

Everything was spruce and neat in the cottage: on the table was spread a white cloth, and there were seven little plates, seven little loaves, and seven little glasses with wine in them; and seven knives and forks laid in order; and by the wall stood seven little beds. As she was very hungry, she picked a little piece of each loaf and drank a very little wine out of each glass; and after that she thought she would lie down and rest.

So she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.

By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.

They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’

Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’

And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.

In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’

But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:
‘Tell me, glass, tell me true!
Of all the ladies in the land,
Who is fairest, tell me, who?’
And the glass answered:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’

Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’

Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.

In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.

However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’

When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:
‘Thou, queen, art the fairest in all this land:
But over the hills, in the greenwood shade,
Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid that she was quite dead. They lifted her up, and combed her hair, and washed her face with wine and water; but all was in vain, for the little girl seemed quite dead. So they laid her down upon a bier, and all seven watched and bewailed her three whole days; and then they thought they would bury her: but her cheeks were still rosy; and her face looked just as it did whil

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลางฤดูหนาว เมื่อ flakes กว้างของหิมะถล่มสถาน ที่พระราชินีของประเทศหลายพันไมล์ออกนั่งทำงานที่หน้าต่างของเธอได้ กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำดี และขณะที่เธอนั่งมองออกเมื่อหิมะ เธอ pricked นิ้วของเธอ และเลือดสามหยดตกไว้แล้ว เธอจ้องดีเมื่อหยดสีแดง ที่โรยหิมะขาว กล่าว ว่า 'จะให้ลูกสาวของฉันเล็กน้อยอาจจะสีขาวที่ว่าหิมะ สีแดงที่ว่าเลือด และสีดำที่ windowframe ไม้มะเกลือนี้' และเพื่อ ให้ลูกสาวจริง ๆ ไม่เติบโต ผิวมีสีขาวที่หิมะ แก้มเธอโรซี่เป็นเลือด และผมของเธอเป็นสีดำเป็นเอโบนี และเธอถูกเรียกว่าหิมะขาวแต่ควีนนี้ ตาย และพระภรรยาอื่น ที่เป็น ควีน สวยมาก แต่ vain ดังว่า เธอไม่สามารถรับที่คิดว่า ทุกคนอาจจะ handsomer กว่าเธอ ที่แต่งงานเร็ว ๆ นี้ เธอมีนางฟ้ามองแก้ว ที่เธอใช้ไป และจากนั้น เธอจะมองตามตัวเองใน และพูดว่า:' บอกฉัน แก้ว บอกความจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินใครจะเป็น บอก ใคร?'และมีตอบแก้วเสมอ:' พระองค์ ควีน เป็นศิลปะในดินแดนทั้งหมด "แต่หิมะขาวโตขึ้นสวยงาม และเมื่อเธออายุ 7 ปี เธอก็สว่างเป็นวัน และ fairer กว่าราชินีตัวเอง แล้ว แก้ววันหนึ่งตอบควีน เมื่อเธอไปค้นหาในตามปกติ:' พระองค์ พระราชินี ศิลปะยุติธรรม และความเห็นแต่หิมะขาว lovelier ไกลกว่าทั้งหลาย!'เมื่อเธอได้ยินนี้ เธอเปิดซีด ด้วยความโกรธและ envy เรียกเธอข้าราชการอย่างใดอย่างหนึ่ง และ ว่า 'ใช้หิมะขาวไปเป็นไม้กว้าง ที่อาจไม่เคยเห็นเธออีก" แล้ว ข้าราชการที่นำเธอไป แต่ใจของเขาอ่อน เมื่อหิมะขาวขอร้องเขาอะไหล่ชีวิตของเธอ เขากล่าว ว่า "ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ พระองค์สวยเด็ก'เพื่อให้ เขาทิ้งเธอ ด้วยตนเอง และแม้ว่าเขาคิดว่า น่าจะสุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอชิ้น เขารู้สึกว่าน้ำหนักที่ดีที่ถ่ายออกจากหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจเขาไม่ฆ่าเธอ แต่ให้เธอกับชะตากรรมของเธอ ด้วยผู้ค้นหา และบันทึกของเธอแล้ว พอหิมะขาวได้เดินไปมาตลอดผ่านไม้ในความกลัวดี และสัตว์ป่า roared เกี่ยวกับเธอ แต่ไม่ทำอันตรายใด ๆ เธอ ในตอนเย็น เธอมาคอทเทจท่ามกลางเนินเขา และไปในที่เหลือ สำหรับเท้าของเธอเล็กน้อยจะทำเธอไม่เพิ่มเติมทุกอย่างถูกระเบียบ และเรียบร้อยในคอทเทจ: บนโต๊ะถูกแพร่กระจายผ้าสีขาว และมีแผ่นน้อยเจ็ด loaves เจ็ดน้อย และแว่นตาน้อยเจ็ดกับไวน์ได้ และเจ็ดมีดและส้อมวางตามลำดับ และตามผนังยืนเตียงน้อยเจ็ด เพราะหิวมาก เธอเบิกชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของแต่ละก้อน และดื่มไวน์เล็กน้อยจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้น เธอคิดว่า เธอจะนอน และพักผ่อนSo she tried all the little beds; but one was too long, and another was too short, till at last the seventh suited her: and there she laid herself down and went to sleep.By and by in came the masters of the cottage. Now they were seven little dwarfs, that lived among the mountains, and dug and searched for gold.They lighted up their seven lamps, and saw at once that all was not right. The first said, ‘Who has been sitting on my stool?’ The second, ‘Who has been eating off my plate?’ The third, ‘Who has been picking my bread?’ The fourth, ‘Who has been meddling with my spoon?’ The fifth, ‘Who has been handling my fork?’ The sixth, ‘Who has been cutting with my knife?’ The seventh, ‘Who has been drinking my wine?’Then the first looked round and said, ‘Who has been lying on my bed?’ And the rest came running to him, and everyone cried out that somebody had been upon his bed. But the seventh saw Snow White, and called all his brethren to come and see her; and they cried out with wonder and astonishment and brought their lamps to look at her, and said, ‘Good heavens! what a lovely child she is!’And they were very glad to see her, and took care not to wake her; and the seventh dwarf slept an hour with each of the other dwarfs in turn, till the night was gone.In the morning Snow White told them all her story; and they pitied her, and said if she would keep all things in order, and cook and wash and knit and spin for them, she might stay where she was, and they would take good care of her. Then they went out all day long to their work, seeking for gold and silver in the mountains: but Snow White was left at home; and they warned her, and said, ‘The queen will soon find out where you are, so take care and let no one in.’But the queen, now that she thought Snow White was dead, believed that she must be the handsomest lady in the land; and she went to her glass and said:‘Tell me, glass, tell me true!Of all the ladies in the land,Who is fairest, tell me, who?’And the glass answered:‘Thou, queen, art the fairest in all this land:But over the hills, in the greenwood shade,Where the seven dwarfs their dwelling have made,There Snow White is hiding her head; and sheIs lovelier far, O queen! than thee.’Then the queen was very much frightened; for she knew that the glass always spoke the truth, and was sure that the servant had betrayed her. And she could not bear to think that anyone lived who was more beautiful than she was; so she dressed herself up as an old pedlar, and went her way over the hills, to the place where the dwarfs dwelt. Then she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’Snow White looked out at the window, and said, ‘Good day, good woman! what have you to sell?’ ‘Good wares, fine wares,’ said she; ‘laces and bobbins of all colours.’ ‘I will let the old lady in; she seems to be a very good sort of body,’ thought Snow White, as she ran down and unbolted the door. ‘Bless me!’ said the old woman, ‘how badly your stays are laced! Let me lace them up with one of my nice new laces.’Snow White did not dream of any mischief; so she stood before the old woman; but she set to work so nimbly, and pulled the lace so tight, that Snow White’s breath was stopped, and she fell down as if she were dead. ‘There’s an end to all thy beauty,’ said the spiteful queen, and went away home.In the evening the seven dwarfs came home; and I need not say how grieved they were to see their faithful Snow White stretched out upon the ground, as if she was quite dead.However, they lifted her up, and when they found what ailed her, they cut the lace; and in a little time she began to breathe, and very soon came to life again. Then they said, ‘The old woman was the queen herself; take care another time, and let no one in when we are away.’When the queen got home, she went straight to her glass, and spoke to it as before; but to her great grief it still said:‘Thou, queen, art the fairest in all this land:But over the hills, in the greenwood shade,Where the seven dwarfs their dwelling have made,
There Snow White is hiding her head; and she
Is lovelier far, O queen! than thee.’

Then the blood ran cold in her heart with spite and malice, to see that Snow White still lived; and she dressed herself up again, but in quite another dress from the one she wore before, and took with her a poisoned comb.

When she reached the dwarfs’ cottage, she knocked at the door, and cried, ‘Fine wares to sell!’ But Snow White said, ‘I dare not let anyone in.’ Then the queen said, ‘Only look at my beautiful combs!’ and gave her the poisoned one. And it looked so pretty, that she took it up and put it into her hair to try it; but the moment it touched her head, the poison was so powerful that she fell down senseless.

‘There you may lie,’ said the queen, and went her way. But by good luck the dwarfs came in very early that evening; and when they saw Snow White lying on the ground, they thought what had happened, and soon found the poisoned comb. And when they took it away she got well, and told them all that had passed; and they warned her once more not to open the door to anyone.

Meantime the queen went home to her glass, and shook with rage when she read the very same answer as before; and she said, ‘Snow White shall die, if it cost me my life.’ So she went by herself into her chamber, and got ready a poisoned apple: the outside looked very rosy and tempting, but whoever tasted it was sure to die.

Then she dressed herself up as a peasant’s wife, and travelled over the hills to the dwarfs’ cottage, and knocked at the door; but Snow White put her head out of the window and said,
‘I dare not let anyone in, for the dwarfs have told me not.’
‘Do as you please,’ said the old woman, ‘but at any rate take this pretty apple; I will give it you.’
‘No,’ said Snow White, ‘I dare not take it.’ ‘You silly girl!’ answered the other, ‘what are you afraid of? Do you think it is poisoned? Come! do you eat one part, and I will eat the other.’

Now the apple was so made up that one side was good, though the other side was poisoned. Then Snow White was much tempted to taste, for the apple looked so very nice; and when she saw the old woman eat, she could wait no longer. But she had scarcely put the piece into her mouth, when she fell down dead upon the ground. ‘This time nothing will save thee,’ said the queen; and she went home to her glass, and at last it said:
‘Thou, queen, art the fairest of all the fair.’
And then her wicked heart was glad, and as happy as such a heart could be.

When evening came, and the dwarfs had gone home, they found Snow White lying on the ground: no breath came from her lips, and they were afraid that she was quite dead. They lifted her up, and combed her hair, and washed her face with wine and water; but all was in vain, for the little girl seemed quite dead. So they laid her down upon a bier, and all seven watched and bewailed her three whole days; and then they thought they would bury her: but her cheeks were still rosy; and her face looked just as it did whil

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นช่วงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะในวงกว้างของถูกล้มไปรอบ ๆ ที่สมเด็จพระราชินีแห่งประเทศหลายพันไมล์จากนั่งทำงานอยู่ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างที่ทำจากไม้มะเกลือสีดำดีและขณะที่เธอนั่งมองออกไปหิมะเธอ pricked นิ้วของเธอและสามหยดเลือดลดลงเมื่อมัน. จากนั้นเธอมองความคิดเมื่อหยดสีแดงที่โรยหิมะสีขาว และกล่าวว่าจะว่าลูกสาวตัวน้อยของผมอาจจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะที่เป็นสีแดงเลือดนั้นและเป็นสีดำเป็น windowframe มะเกลือนี้! และเพื่อให้สาวน้อยจริงๆไม่เติบโตขึ้น; ผิวของเธอเป็นสีขาวเหมือนหิมะแก้มของเธอเป็นสีดอกกุหลาบเป็นเลือดและเส้นผมของเธอเป็นสีดำเป็นสีดำ; และเธอก็ถูกเรียกว่า Snow White. แต่ราชินีนี้เสียชีวิต; และพระมหากษัตริย์ในเร็ว ๆ นี้แต่งงานกับภรรยาคนอื่นที่กลายเป็นราชินีและเป็นภาพที่สวยงามมาก แต่ไร้สาระเพื่อที่เธอทนไม่ได้ที่จะคิดว่าทุกคนอาจจะ handsomer กว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองกระจกซึ่งเธอเคยไปและจากนั้นเธอจะจ้องมองตัวเองอยู่ในนั้นและกล่าวว่า'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันที่ '? และแก้วทรงตอบเสมอ:' พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดิน '. แต่หิมะขาวขยายตัวมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้เจ็ดขวบเธอเป็นสดใสเท่าวันและสวยกว่าราชินีตัวเอง แล้วแก้ววันหนึ่งตอบราชินีเมื่อเธอเดินไปดูว่ามันเป็นปกติ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะยุติธรรมและสวยงามที่จะเห็นแต่หิมะสีขาวเป็น lovelier กว่าเจ้า' เมื่อเธอได้ยินเธอหันอ่อน ความโกรธและความอิจฉาและเรียกให้เป็นหนึ่งในคนรับใช้ของเธอและพูดว่า 'เอาหิมะขาวไปในไม้กว้างที่ฉันอาจจะไม่เคยเห็นเธออีกต่อไป. แล้วคนรับใช้นำเธอไป; แต่หัวใจของเขาเมื่อละลายหิมะขาวขอร้องให้เขาไว้ชีวิตของเธอและเขากล่าวว่า 'ฉันจะไม่ทำร้ายคุณเจ้าเด็กสวย. ดังนั้นเขาทิ้งเธอด้วยตัวเอง; และแม้ว่าเขาคิดว่ามันมีแนวโน้มมากที่สุดที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ เขารู้สึกราวกับว่ามีน้ำหนักมากถูกนำตัวออกหัวใจของเขาเมื่อเขาได้ขึ้นใจของเขาจะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับชะตากรรมของเธอด้วย . โอกาสของคนที่ค้นหาและบันทึกของเธอนั้นน่าสงสารหิมะขาวเดินผ่านพร้อมไม้ในความกลัวที่ดี; และสัตว์ป่าคำรามเกี่ยวกับเธอ แต่ก็ไม่มีใครทำอันตรายใด ๆ ของเธอ ในตอนเย็นเธอมาถึงกระท่อมท่ามกลางเนินเขาและเข้าไปในส่วนที่เหลือเท้าเล็ก ๆ ของเธอจะพาเธอไปที่ใด. ทุกอย่างเรียบร้อยและเรียบร้อยในกระท่อม: บนโต๊ะถูกกางผ้าสีขาวและมีเจ็ด แผ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ เจ็ดก้อนเล็ก ๆ น้อย ๆ และเจ็ดแก้วเล็ก ๆ น้อย ๆ กับไวน์ในพวกเขา; เจ็ดมีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ; และผนังยืนเจ็ดเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ขณะที่เธอกำลังหิวมากเธอหยิบชิ้นส่วนเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแต่ละก้อนและดื่มไวน์น้อยมากจากแต่ละแก้ว และหลังจากนั้นเธอคิดว่าเธอจะนอนลงและส่วนที่เหลือ. ดังนั้นเธอจึงพยายามทุกเตียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ; แต่อย่างหนึ่งที่ยาวเกินไปและอีกสั้นเกินไปจนในที่สุดเหมาะที่เจ็ดของเธอและมีเธอวางลงและตัวเองไปนอน. โดยและโดยในมาต้นแบบของกระท่อม ตอนนี้พวกเขาเจ็ดดาวแคระเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อาศัยอยู่ในหมู่ภูเขาและขุดและค้นหาทอง. พวกเขาได้ลงเจ็ดโคมไฟของพวกเขาและได้เห็นในครั้งเดียวว่าทุกอย่างไม่ถูกต้อง กล่าวว่าครั้งแรกที่ 'ใครได้รับการนั่งอยู่บนม้านั่งของฉันได้อย่างไร' ที่สอง 'ใครได้รับการรับประทานอาหารจากจานของฉันได้อย่างไร' ที่สาม 'ใครได้รับการหยิบขนมปังของฉันได้อย่างไร' ที่สี่ 'ใครได้รับการแทรกแซงด้วยช้อนของฉันได้อย่างไร' ที่ห้า 'ใครได้รับการจัดการส้อมของฉันได้อย่างไร' หก 'ใครได้รับการตัดด้วยมีดของฉันได้อย่างไร' เจ็ด 'ใครได้รับการดื่มไวน์ของฉันได้อย่างไร' จากนั้นรอบแรกมองและกล่าวว่าใครได้รับการนอนอยู่บนเตียงของฉัน? และส่วนที่เหลือมาทำงานกับเขาและทุกคนร้องออกมาว่าคนที่ได้รับบนที่นอนของเขา แต่ที่เจ็ดเห็นหิมะขาวและเรียกบรรดาพี่น้องของเขาที่จะมาและเห็นเธอ; และพวกเขาร้องออกมาด้วยความสงสัยและความประหลาดใจและนำโคมไฟของพวกเขาจะมองไปที่เธอและพูดว่า 'ชั้นฟ้าทั้งหลายดี! สิ่งที่เป็นเด็กที่น่ารักเธอเป็น 'และพวกเขาก็ดีใจมากที่จะเห็นเธอและดูแลไม่ให้ตื่นเธอ และคนแคระเจ็ดชั่วโมงนอนหลับอยู่กับแต่ละคนแคระอื่น ๆ ในการเปิดจนถึงกลางคืนก็หายไป. ในตอนเช้าหิมะขาวบอกพวกเขาทุกเรื่องราวของเธอ; และพวกเขาสงสารเธอและบอกว่าถ้าเธอจะให้ทุกสิ่งในการสั่งซื้อและการปรุงอาหารและล้างและถักและหมุนสำหรับพวกเธออาจจะอยู่ที่เธอเป็นและพวกเขาจะดูแลที่ดีของเธอ จากนั้นพวกเขาก็ออกไปตลอดทั้งวันในการทำงานของพวกเขากำลังมองหาทองและเงินในภูเขา แต่หิมะขาวถูกทิ้งไว้ที่บ้าน และพวกเขาเตือนเธอและพูดว่า 'พระราชินีเร็ว ๆ นี้จะหาที่ที่คุณอยู่เพื่อดูแลและให้หนึ่งในไม่. แต่พระราชินีตอนนี้ที่เธอคิดว่าหิมะขาวตายเชื่อว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงที่หล่อ ในแผ่นดินนั้น และเธอไปแก้วของเธอและกล่าวว่า'บอกฉัน, แก้ว, บอกฉันจริงของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดินคือใครโสภาบอกฉันใคร?' และแก้วตอบ: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภา ในแผ่นดินนี้แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดที่อยู่ที่ไหนคนแคระทั้งเจ็ดที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวที่ซ่อนอยู่หัวของเธอ; และเธอคือ lovelier ไกลโอราชินี! . กว่าเจ้า 'จากนั้นสมเด็จพระราชินีฯเป็นอย่างมากกลัว; เพราะเธอรู้ว่าแก้วมักจะพูดความจริงและมั่นใจว่าคนรับใช้ของเธอได้ทรยศ และเธอไม่สามารถทนที่จะคิดว่าทุกคนที่อาศัยอยู่ซึ่งเป็นที่สวยงามมากขึ้นกว่าเธอ; เพื่อให้เธอแต่งตัวตัวเองขึ้นเป็นหาบเร่เก่าและไปทางเหนือเนินเขาไปยังสถานที่ที่คนแคระอาศัยอยู่ จากนั้นเธอก็เคาะประตูและร้อง 'เครื่องที่ดีที่จะขาย' สโนว์ไวท์ที่มองออกไปนอกหน้าต่างและกล่าวว่า 'วันดีผู้หญิงที่ดี! สิ่งที่มีคุณที่จะขาย? 'เครื่องดีเครื่องดี' บอกว่าเธอ; 'ลูกไม้และ bobbins ทุกสี. 'ฉันจะให้หญิงชราใน; เธอดูเหมือนว่าจะมีการจัดเรียงที่ดีมากของร่างกาย 'คิดว่าหิมะสีขาวขณะที่เธอวิ่งลงและ unbolted ประตู 'อวยพรฉัน!' กล่าวว่าหญิงชรา 'ว่าไม่ดีการเข้าพักของคุณเจือ! ผมขอลูกไม้ให้กับหนึ่งในลูกไม้ใหม่ของฉันมีความสุข. หิมะสีขาวไม่ได้ฝันของการก่อความเสียหายใด ๆ เพื่อให้เธอยืนอยู่ตรงหน้าหญิงชรา; แต่เธอก็ตั้งค่าให้ทำงานได้อย่างว่องไวและดึงลูกไม้แน่นเพื่อที่ลมหายใจหิมะขาวก็หยุดและเธอล้มลงราวกับว่าเธอตาย 'มีสิ้นทุกความงามของเจ้าเป็น' กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีอาฆาตแค้นและกลับออกไปที่บ้าน. ในช่วงเย็นเจ็ดดาวแคระมาที่บ้าน; และผมไม่จำเป็นต้องบอกว่าเสียใจที่พวกเขาจะได้เห็นของพวกเขาซื่อสัตย์หิมะสีขาวทอดยาวออกไปบนพื้นดินเช่นถ้าเธอตายค่อนข้าง. แต่พวกเขายกเธอขึ้นและเมื่อพวกเขาพบสิ่งที่เธอนะที่พวกเขาตัดลูกไม้; และในเวลาเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอเริ่มที่จะหายใจและมาเร็ว ๆ นี้จะมีชีวิตอีกครั้ง แล้วพวกเขาก็กล่าวว่า 'หญิงชราเป็นราชินีตัวเอง; . ดูแลอีกครั้งและให้หนึ่งในเมื่อเราอยู่ห่างออกไปไม่ 'เมื่อพระราชินีกลับมาถึงบ้านเธอก็เดินตรงไปที่กระจกของเธอและพูดว่ามันเป็นมาก่อน แต่ความเศร้าโศกที่ดีของเธอก็ยังคงกล่าวว่า: 'พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะโสภาทั่วแผ่นดินนี้: แต่กว่าเนินเขาในที่ร่มกรีนวูดที่อยู่ที่ไหนเจ็ดดาวแคระที่อยู่อาศัยของพวกเขาได้ทำมีหิมะขาวที่ซ่อนอยู่หัวของเธอ; และเธอคือ lovelier ไกลโอราชินี! . กว่าเจ้า 'แล้วเลือดวิ่งหนาวเย็นในหัวใจของเธอด้วยทั้งๆที่มีความอาฆาตพยาบาทและเพื่อที่จะเห็นหิมะขาวที่ยังคงอาศัยอยู่; และเธอสวมใส่ตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในค่อนข้างชุดอื่นจากคนที่เธอสวมมาก่อนและใช้เวลาอยู่กับเธอหวีพิษ. เมื่อเธอมาถึงดาวแคระ 'กระท่อมเธอเคาะประตูและร้อง' เครื่องที่ดีที่จะขาย! ' แต่หิมะขาวกล่าวว่า "ผมไม่กล้าที่จะให้ทุกคนใน. จากนั้นสมเด็จพระราชินีฯ กล่าวว่า 'เพียงดูหวีที่สวยงามของฉัน! และให้เธอวางยาพิษหนึ่ง และมันก็ดูสวยเพื่อที่เธอหยิบมันขึ้นมาและใส่ลงในผมของเธอที่จะลอง; แต่ช่วงเวลาที่มันสัมผัสหัวของเธอเป็นพิษที่มีประสิทธิภาพเพื่อที่เธอจะล้มลงหมดสติ. 'มีคุณอาจอยู่กล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ และไปทางของเธอ แต่โชคดีคนแคระมาในช่วงต้นมากในเย็นวันนั้น; และเมื่อพวกเขาเห็นหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดินที่พวกเขาคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นและเร็ว ๆ นี้พบว่าหวีพิษ และเมื่อพวกเขาเอามันออกไปเธอได้ดีและบอกว่าพวกเขาทั้งหมดได้ผ่าน; และพวกเขาเตือนเธออีกครั้งหนึ่งที่จะไม่เปิดประตูให้กับทุกคน. ในขณะที่สมเด็จพระราชินีฯ กลับบ้านกับกระจกของเธอและสั่นด้วยความโกรธเมื่อเธออ่านคำตอบที่เดียวกันมากเหมือน แต่ก่อน และเธอกล่าวว่า 'สโนว์ไวท์จะตายถ้ามันเสียค่าใช้จ่ายในชีวิตของฉัน. ดังนั้นเธอจึงเดินด้วยตัวเองเข้าไปในห้องของเธอและได้พร้อมแอปเปิ้ลอาบยาพิษ. นอกมองมากเป็นสีดอกกุหลาบและดึงดูด แต่ใครก็ตามที่ได้ลิ้มรสมันก็มั่นใจว่าจะตายจากนั้นเธอก็แต่งตัวตัวเองขึ้นมาเป็นภรรยาของชาวนาและเดินทางผ่านเนินเขาไปกระท่อมดาวแคระ 'และเคาะที่ประตู; แต่หิมะขาวใส่หัวเธอออกจากหน้าต่างและกล่าวว่า"ผมไม่กล้าที่จะให้ทุกคนในสำหรับคนแคระได้บอกไม่ได้. '' ทำตามที่คุณโปรดกล่าวว่าหญิงชรา 'แต่ในอัตราใดจะใช้เวลานี้สวย แอปเปิ้ล; เราจะให้คุณ. '' ไม่ 'กล่าวว่า Snow White', 'ฉันไม่กล้าที่จะใช้มัน. 'คุณสาวโง่! ตอบอื่น ๆ ที่ 'สิ่งที่คุณกลัว? คุณคิดว่ามันเป็นพิษ? มา! คุณกินส่วนหนึ่งและฉันจะกินอื่น ๆ . ตอนนี้แอปเปิ้ลที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อขึ้นที่ด้านใดด้านหนึ่งเป็นสิ่งที่ดี แต่ด้านอื่น ๆ ที่ถูกวางยาพิษ จากนั้นหิมะขาวถูกล่อลวงมากที่จะลิ้มรสแอปเปิ้ลมองให้ดีมาก และเมื่อเธอเห็นหญิงชรากินเธอจะรอไม่ได้ แต่เธอก็แทบจะไม่นำชิ้นส่วนลงไปในปากของเธอเมื่อเธอล้มลงตายอยู่บนพื้นดิน 'ไม่มีอะไรในครั้งนี้จะช่วยเจ้ากล่าวว่าสมเด็จพระราชินีฯ ; และเธอก็กลับบ้านกับกระจกของเธอและในที่สุดก็กล่าวว่า: '. พระองค์สมเด็จพระราชินีศิลปะสังขารของทุกยุติธรรม'. แล้วใจที่ชั่วร้ายของเธอก็ดีใจและมีความสุขที่สุดเท่าที่เป็นเช่นหัวใจอาจจะพอค่ำลง และดาวแคระได้ไปที่บ้านของพวกเขาพบว่าหิมะขาวนอนอยู่บนพื้นดินลมหายใจมาจากริมฝีปากของเธอและพวกเขาก็กลัวว่าเธอตายค่อนข้าง พวกเขายกเธอขึ้นและหวีผมของเธอและล้างใบหน้าของเธอกับไวน์และน้ำ แต่ทั้งหมดอยู่ในไร้สาระสำหรับสาวน้อยที่ตายแล้วค่อนข้างลำบาก ดังนั้นพวกเขาวางเธอลงบนศพและทั้งเจ็ดและพิลาปดูเธอทั้งสามวัน; และแล้วพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะฝังศพของเธอ แต่แก้มของเธอก็ยังคงเป็นสีดอกกุหลาบ; และใบหน้าของเธอมองเช่นเดียวกับที่มันทำ whil

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันอยู่ตรงกลางของฤดูหนาวเมื่อเกล็ดหิมะที่ร่วงหล่นมาคร่าว ๆว่า ราชินีของประเทศหลายพันไมล์ นั่งทำงาน ที่หน้าต่าง กรอบของหน้าต่างทำด้วยดีสีดำไม้มะเกลือ และขณะที่เธอนั่งมองออกไปบนหิมะ เธอ pricked นิ้วและสามหยดเลือดลงบนมัน เธอจ้องมองอย่าง

แล้วบนสีแดงหยดที่โปรยหิมะสีขาวและพูดว่า ' จะว่าลูกสาวคนเล็กจะเป็นสีขาวเหมือนหิมะ แดงอย่างเลือด และเป็นสีดำเหมือนวินโด่ว เฟรมไม้มะเกลือนี้ ! และดังนั้น สาวน้อยก็เติบโตขึ้น ผิวของเธอขาวราวกับหิมะของเธอ แก้มเป็นสีชมพู เป็นเลือด และเส้นผมสีดำดำสนิทของเธอ เธอถูกเรียกว่า สโนว์ ไวท์

แต่ราชินีตาย และกษัตริย์แล้วแต่งงานกับภรรยาอื่น ที่กลายมาเป็นราชินีและก็สวยมาก แต่ก็เปล่าประโยชน์ เธอไม่อาจทนคิดว่าใครๆ ก็เป็น handsomer มากกว่าเธอ เธอมีนางฟ้ามองแก้วที่เธอใช้ไป แล้วเธอจะจ้องมองตัวเองในมันและพูด :
'tell ฉัน แก้ว บอกจริง
ของผู้หญิงทั้งหมดในแผ่นดิน
ที่ยุติธรรม บอก ใคร '
และแก้วได้ตอบเสมอ :
'thou , ราชินี ,ศิลปะผู้เลอโฉมที่สุดในปฐพี . . .

แต่หิมะขาวที่เติบโตมากขึ้นและสวยงามมากขึ้น และเมื่อเธออายุได้ 7 ขวบ เธอถูกสว่างเหมือนกลางวัน และเป็นธรรมกว่าราชินีเอง แล้วแก้ว วันหนึ่ง ราชินีตอบ เมื่อเธอเดินไปดูเป็นปกติ :
'thou , ราชินี , งานศิลปะ , และอันที่เห็น
แต่หิมะสีขาวเป็นน่ารักยิ่งกว่าเจ้า '

เมื่อเธอได้ยินเธอก็ซีดด้วยความโกรธและริษยา และเรียกไปเป็นคนรับใช้ของนางและกล่าวว่า ' พาสโนว์ไวท์ไปในป่ากว้าง ฉันอาจจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แล้วคนรับใช้พาเธอออกไป แต่หัวใจเขาละลายเมื่อหิมะสีขาวขอร้องให้ไว้ชีวิตเธอ และเขากล่าวว่า ' ผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ เจ้าเด็กน่ารัก "

เขาซ้ายของเธอเอง ;และแม้ว่า เขาคิดว่า มันน่าจะเป็นที่สัตว์ป่าจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ เขารู้สึกเหมือนมีน้ำหนักมากถูกถอดหัวใจของเขาเมื่อเขาตัดสินใจที่จะไม่ฆ่าเธอ แต่จะปล่อยให้เธอกับโชคชะตาของเธอกับโอกาสของคนค้นหาและช่วยชีวิตเธอ

แล้วหิมะขาว คนจน เดินตามทางไม้กลัวใหญ่ และสัตว์ป่าคำราม เกี่ยวกับเธอ แต่เธอไม่มีอันตรายใด ๆในตอนเย็น เธอมาถึงกระท่อมในเนินเขา และไปพักผ่อน สำหรับเท้าเล็ก ๆน้อย ๆของเธอจะอุ้มไม่เพิ่มเติม

ทุกอย่างเรียบร้อยและเป็นระเบียบเรียบร้อยในกระท่อม : บนโต๊ะถูกกางผ้าขาว มีจำนวน 7 แผ่นเล็กๆ เจ็ดก้อนน้อยและเจ็ดแก้วเล็กๆ ไวน์ และ เจ็ด มีดและส้อมวางในการสั่งซื้อ และกำแพงอยู่เจ็ดเตียงเล็ก ๆน้อย ๆ