Goso asked a monk, Sen-Jo and her s

Goso asked a monk, Sen-Jo and her soul were separated, which is the true one?

Mumon's Commentary:
If you are enlightened in the truth of this koan, you will then know that coming out of one husk and getting into another is like a traveler's putting up in hotels. In case you aren't enlightened, don't rush around blindly. When suddenly earth, water, fire and air are decomposed, you will be like a crab falling into boiling water, struggling with its seven arms and eight legs. Don't say then that I have not warned you.

Mumon's Poem:
Ever the same, the moon among the clouds Different from each other, the mountain and the valley. How wonderful! How blessed! Is this one or two? (this translation of the case is taken from Shibayama Roshi's “Zen Comments on the Mumonkan, Harper & Row, NY 1974)

This koan is based on an old Chinese folk story, which Goso is using to make a point about the nature of the true self. To summarize the story: Sen-Jo is a young woman who grew up in a little village along with her childhood sweetheart and the two of them always assumed that when they grew up they would be married. But when Sen-Jo came of age, her father picked out a different husband for her and told her she couldn't marry her sweetheart. Thereupon her boyfriend left town, because he couldn't bear for her to marry someone else. He got on a boat and sailed down the river. But after he had gone a ways, he suddenly saw someone following him along the bank and pulled over. Miraculously, it was Sen-Jo, who had somehow managed to follow him. She got into his boat and they sailed away to a far off country where they married and had children. Years passed and Sen-Jo missed her old father whom they had left behind in their home town, who had never seen his grandchildren. And so she said to her husband, “I can't just stay here and not know whether he is alive or dead. We must go back and make our peace with him.” So they got in the boat and sailed back to their hometown. And her husband now says to her, “You stay in the boat, and I will go meet with your father and explain the situation and then you can come out.” So he goes in and explains how he and Sen-Jo ran off so many years ago and how they are now happily married with children and how she wants to be reunited with him. And old father looks at him as if he is nuts, I don't know what you are talking about, Sen-Jo never left home. The day you left she fell sick, and has been lying in bed there motionless for all these years. The husband says, “No, no, she's out in the boat, she is with me right now.” So the father brings him to the bedroom and sure enough Sen-Jo is lying in bed. But then husband goes out to the boat and brings his Sen-Jo back into the house. When Sen-Jo walks into the room where her other self is lying in bed, somehow, miraculously, the part that has been sick all these years gets up, the two of them come together, and they merge and become one person. And (presumably) live happily ever after. So Goso asks: all those years Sen-Jo and her soul were separated - when she was split in half - which was the real one?
In order to understand this, we need first of all to understand the nature of the separation: the self or soul from the body, of one Sen-Jo from the other. We can all think of ways in which we have stood apart from our selves one way or another. Like Sen-Jo, in a very literal sense, if we try to split off some vital part of who we are, we will fall sick. Sen-Jo can't live without love, cannot live without marrying her sweetheart, she goes to bed, depressed and immobilized. Often, people come to practice because they have lost touch with something vital in themselves and are trying to bring it back. They rightly see that practice can put them back in touch with their body, their feelings, their connection to others. But unfortunately people can also use practice to rationalize having lost something and being cut off from it. And then they say, this practice will allow me to live without love, (or hope, or physical comfort, or recognition or any personal needs) to be strong enough to do without it. We imagine that we can exile some aspect of ourselves through practice and still flourish. If we go that route, we end up like a ghost and then call being a ghost being spiritual. But the bottom line is that we've lost something of our true self, our embodiment, and if we use practice to cut ourselves off from some aspect or another of our emotional reality, we have perverted practice and will eventually have to pay the price.
How do we connect this to the question which is the true Sen-Jo... who is the real me? If we cut off some aspect of ourselves, we must try to go and get it back. We can't be our true self if we are only half of ourself. But there is another side to Sen-Jo's story. One part of her is separated from another by a span of many years. You could say that that symbolizes what is actually going on moment after moment. The depressed Sen-Jo, the married Sen-Jo, the one that is united. You could say that these are all different self-states which succeed one another other. In the folk story, there is a gap of years but for us you may go through them all in 30 seconds... a moment of feeling depressed, feeling bored, elated, perfectly calm, restless. Which one is the real you? That is a question you really have to answer for yourself. Or, you might ask, which moment represents true practice? When you are sitting there all calm without a thought in your head or when the snot is dripping off your nose... wondering when is this going to end? Which one is true practice? We pass through all of these states and inevitably we prefer one to the other. We want one of them to be the real thing and we want the other to be something that we can push into the background and eventually eliminate. We want to pick out one and say this is the real one.
What is our true self? We may want to imagine that it is something deep inside with a nice polish or finish to it. Something nice, calm or compassionate, maybe. If I were asked who I am... how am I going to answer? I'm not going to answer with a description of some precious inner state that's the real me, I'm going to say I'm a psychoanalyst, a teacher, a father. All of these things don't have anything to do with what is inside me - they are all relational, they are all how I am in the world with all sorts of different people.
So who I am isn't something hidden deep inside, who I am is something that is constantly manifesting in all these different shapes and roles depending upon who I'm with, what light I'm in, what function I'm performing. It's always changing. Is it the same you that is doing all of these things? As it says in Mumon's the commentary, going from one state to another is like a traveler putting up at different hotels. The temptation is to think that there is an essential me that is the same but stops in different places. So that I have this experience, then I have this other experience, then I have a third experience…in each case it is me doing three different things.
This is a misinterpretation of what life and “self” actually are because there is no one that can stand outside and observe each one of these different experiences. The man who observes it is inseparable from what is being experienced, and the observer is changed in each case by what is being observed and experienced. It is not that I can tell you from the outside what it is like for me to be a teacher because the person who is going to tell you is also the teacher. I can't separate the teacher part out and say what it is like for Barry to teach... Barry and the teacher aren't two different people. And though I go through the day and go through all these different states it is not as if “I” am having them all, as if some unchanging me is having one experience after another.
Who I am is always subtly changing and being changed by what is happening. This is the part we all half get and half resist. How fluid do we allow ourselves to be, how much do we try to hold on to one constant state, one constant observer, one constant view of ourselves? By holding on to a view of an unchanging self, we may end up saying, I sat really well this morning, but badly this afternoon. But really who we are is just the experience of having it be one way in the morning and another way in the afternoon. You can't stand outside of that; well we can! - but we end up like Sen-Jo -split in half. And then one half tries to control the other, one half may even try to assassinate the other if we aren't able to tolerate that all these different states and feeling are who we are. One day, the act of dying, like Mumon's crab hanging over a pot of boiling water, will be who we are. Where is your true self then? When you look for the true self, where do you look for it? Deep inside? Will you discover it by some action of introspection? where are you going to find it? Right now, it's dripping from your nose.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Goso ถามพระ โจเซนและวิญญาณของเธอถูกแยก ที่เป็นจริง?

อรรถกถาของบางคอแหลม:
ถ้าคุณพุทธเจ้าจริงของ koan นี้ คุณจะแล้วรู้ว่า มาจากแกลบหนึ่ง และไปอีกเหมือนของวางในโรงแรม ในกรณีที่คุณไม่พุทธเจ้า อย่าวิ่งรอบอย่างคนตาบอด เมื่อจู่ ๆ แผ่นดิน น้ำ ไฟ และอากาศจะแยก คุณจะได้เช่นปูในน้ำเดือด ดิ้นรนกับแขนเจ็ดและแปดขา ไม่พูดแล้วที่ ฉันมีไม่เตือนคุณ

กลอนของบางคอแหลม:
เคยเหมือนกัน ดวงจันทร์ในหมู่เมฆต่างไปจากเดิมจากแต่ละอื่น ๆ ภูเขา และหุบเขา วิธีที่ยอดเยี่ยม ความสุขอย่างไร เป็นนี้หนึ่งหรือสอง (กรณีแปลนี้นำมาจาก Shibayama Roshi â €œZen เห็นเกี่ยวกับ Mumonkan &ฮาร์เปอร์แถว NY 1974)

koan นี้ยึดจีนพื้นบ้านเรื่องเก่า ซึ่งใช้ Goso เพื่อชี้เกี่ยวกับธรรมชาติของตัวตนที่แท้จริง สรุปเรื่อง: เซน-โจเป็นหญิงสาวที่เติบโตมาในหมู่บ้านเล็ก ๆ พร้อมกับหวานใจวัยเด็กของเธอ และเขาทั้งสองได้สันนิษฐานว่า เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น พวกเขาจะแต่งงานจะ แต่เมื่อเซนโจอายุ พ่อของเธอเบิกออกสามีอื่นสำหรับเธอ และบอกเธอเธอไม่สามารถแต่งงานกับหวานใจของเธอ Thereupon แฟนของเธอซ้ายเมือง เนื่องจากเขาไม่สามารถทนเธอแต่งงานกับคนอื่น เขามีบนเรือ และแล่นตามแม่น้ำ แต่หลังจากเขาแล้ววิธีการ เขาก็เห็นคนตามเขาตาม และดึงผ่าน อัศจรรย์ ก็เซ็น-โจ นอกจากนี้ที่อย่างใดได้จัดการไปตามเขา เธอได้เข้าไปในเรือของเขา และพวกเขาแล่นไปยังประเทศไกลที่พวกเขาแต่งงาน และมีลูก ปีที่ผ่านไป และเซ็นโจพลาดเก่าพ่อที่มีเหลืออยู่ในเมืองบ้านของพวกเขา ที่ไม่เคยเห็นหลานของเขา และเธอว่าสามี â €œI ไม่เพียงแค่อยู่ที่นี่ และไม่รู้ว่า เขาจะมีชีวิตอยู่ หรือตาย เราต้องย้อนกลับ และทำสันติภาพกับ him.†ของเราเพื่อให้พวกเขาในเรือ และแล่นไปบ้านของพวกเขา และสามีของเธอกล่าวว่า ตอนนี้เธอ â €œYou พักในเรือ และฉันจะไปกับคุณพ่อ และอธิบายสถานการณ์แล้ว คุณสามารถออกมาâ€เขาไปใน และอธิบายว่า เขาและเซ็นโจวิ่งปิดหลายปีที่ผ่านมา และว่าพวกเขามีตอนนี้อย่างมีความสุขแต่งงานกับเด็ก และวิธีที่เธอต้องการจะทูลกับพระองค์ และพ่ออายุดูเหมือนว่าเขาเป็นถั่ว ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึง เซน-โจไม่เคยออกจากบ้าน วันคุณเธอล้มป่วย และมีการนอนอยู่บนเตียงมีพระกรปีเหล่านี้ สามีกล่าว â €œNo ไม่มี เธอมาในเรือ เธออยู่กับฉัน now.†ขวาเพื่อพ่อนำเขาไปห้องนอน และพอแน่ใจว่าเซน-โจจะนอนอยู่บนเตียง แต่สามีไปออกเรือ แล้วนำโจเซนเขากลับเข้าบ้าน เมื่อเซ็นโจเดินเข้าสู่ห้องเธออีกตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียง อย่างใด อัศจรรย์ ส่วนที่ป่วยทุกปีเหล่านี้ได้รับค่า เขาทั้งสองมารวมกัน และพวกเขารวม และกลายเป็น คน และ (น่าจะ) อยู่อย่างมีความสุขตลอดไป เพื่อ Goso ถาม: ทุกปีเซ็น-โจและวิญญาณของเธอถูกแยก - เมื่อเธอถูกแบ่งครึ่ง - ที่จริง?
เข้าใจนี้ เราต้องแรกของทั้งหมดจะเข้าใจธรรมชาติของแยก: ตนเองหรือจิตวิญญาณจากร่างกาย ของเซนโจ้เดียวกัน เราสามารถคิดว่า วิธีที่เรามีอยู่จาก selves ของเราหนึ่งวิธีหรืออื่น เช่นเซนโจ้ ในความรู้สึกตัวมาก ถ้าเราพยายามที่จะแยกออกจากส่วนสำคัญบางอย่างที่เรามี เราจะตกป่วย เซ็น โจอยู่ไม่รัก ไม่สามารถอยู่โดยไม่แต่งหวานใจของเธอ เธอไปที่เตียง หดหู่ และหา มักจะ คนมา practiceÃ'Â เนื่องจากพวกเขาได้สูญเสียสัมผัสกับสิ่งที่สำคัญในตัวเอง และพยายามที่จะนำกลับมา พวกเขาเรื่องเห็นว่า ฝึกสามารถกลับให้กับร่างกายของพวกเขา ความรู้สึกของพวกเขา การเชื่อมต่อกับผู้อื่น แต่น่าเสียดายคนยังสามารถใช้ฝึกเพื่อ rationalize มีสูญเสียบางสิ่งบางอย่างและถูกตัดออกจาก แล้ว พวกเขา กล่าว แบบฝึกหัดนี้จะช่วยให้ฉันก็ไม่ รัก, (หรือ หวัง หรือความสะดวก สบายทางกายภาพ หรือการรู้ หรือความต้องการส่วนบุคคลใด ๆ) จะแข็งแรงพอที่จะทำโดยไม่ได้ เราคิดว่า เราสามารถปล่อยบางแง่มุมของตนเองผ่านแบบฝึกหัด และยัง งอกงาม ถ้าเราไป เราเอยเหมือนผี และเรียกเป็นผีที่เป็นวิญญาณ แต่บรรทัดล่างคือ ว่า เราได้สูญเสียสิ่งที่มีตัวตนของเราจริง เราลื่น และถ้าเราใช้ปฏิบัติเพื่อตัดตนเองออกจากบางหรืออีกในความเป็นจริงของอารมณ์ เรามี perverted แบบฝึกหัด และสุดมีการชำระราคา
ว่าเราเชื่อมต่อนี้คำถามซึ่งจริงเซนโจ้...ที่จริง ฉัน ถ้าเราตัดบางแง่มุมของตนเอง เราต้องพยายามไป แล้วไป เราไม่เป็นตัวตนของเราจริงถ้าเรามีเพียงครึ่งหนึ่งของ ourself แต่มีอีกด้านเรื่องเซนโจ ส่วนหนึ่งของเธอถูกแยกออกจากอีกด้วยระยะเวลาหลายปี คุณสามารถพูดว่า ที่สัญลักษณ์สิ่งจริงที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาหลังจากช่วงเวลา การตกเซน-โจ การสมรสเซ็น-โจ เป็นสห คุณสามารถพูดว่า เหล่านี้จะแตกต่างกันทั้งหมดด้วยตนเองระบุซึ่งประสบความสำเร็จกันอื่น ๆ ได้ ในเรื่องพื้นบ้าน มีช่องว่างของปี แต่สำหรับเรา คุณอาจผ่านได้ใน 30 วินาที...ช่วงเวลาของความรู้สึกหดหู่ รู้สึกเบื่อ ร่าเริง เงียบสงบอย่างสมบูรณ์ สโมสร ที่เป็นจริงคุณหรือไม่ ที่เป็นคำถามที่คุณจริง ๆ ต้องตอบตัวเอง หรือ คุณอาจ ถาม ขณะที่แสดงถึงการปฏิบัติจริง เมื่อคุณกำลังนั่งอยู่ที่นั่นสงบทั้งหมด โดยไม่มีความคิดในหัวของคุณหรือเมื่อมีน้ำมูกซิบ ๆ ปิดจมูก...สงสัยว่า เมื่อเป็นนี้ไปสิ้นสุด ใดเป็นจริงหรือไม่ เราผ่านทั้งหมดของรัฐเหล่านี้ และย่อมที่เราต้องการหนึ่งไปยังอีก เราต้องการของคุณเป็นสิ่งจริง และเราต้องการอื่น ๆ จะเป็นสิ่งที่เราสามารถผลักดันเป็นพื้นหลัง และกำจัดในที่สุด เราต้องการเลือกหนึ่ง และพูดเป็นจริง.
ตัวจริงของเราคืออะไร เราอาจจะคิดว่า มันเป็นสิ่งลึกภายในโปลิชดีหรือเสร็จสิ้นไป บางทีสิ่งดี เงียบสงบ หรือ สังเวช ถ้ามีขอที่ฉัน... ว่าฉันจะตอบหรือไม่ ฉันไม่ไปตอบกับคำอธิบายของสถานะภายในบางค่าที่จริงฉัน ฉันจะบอกฉันเป็น psychoanalyst ครู พ่อ สิ่งเหล่านี้ทั้งหมดไม่มีอะไรที่จะทำกับสิ่งภายในฉัน - เป็นเชิงทั้งหมด มีทั้งหมดว่าฉันอยู่ในโลกของคนอื่น
เพื่อที่ฉันไม่ได้บางสิ่งบางอย่าง ซ่อนอยู่ลึกภายใน ที่ฉันเป็นสิ่งที่ manifesting ได้ตลอดเวลาในรูปร่างต่าง ๆ เหล่านี้ และบทบาทตามที่ฉันมี ไฟอะไรฉันใน ฟังก์ชันใดฉันกำลังดำเนินการ มันจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เป็นเหมือนคุณที่จะทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดหรือไม่ ตามที่กล่าวในบางคอแหลมของ อรรถกถา ไปจากสถานะหนึ่งไปยังอีกเป็นเหมือนนักวางที่โรงแรมอื่น มันจะคิดว่า มีจำเป็นผมที่เหมือนกันแต่หยุดในสถานต่าง ๆ เพื่อให้มีประสบการณ์นี้ แล้ว ก็มีนี้ประสบการณ์อื่น แล้วมี experienceà สามเลข â'¬Â¦in แต่ละกรณีจะทำสามอย่าง
นี่คือ misinterpretation ของชีวิตและâ €œself†จริงบ้างเนื่องจากว่าไม่มีใครที่สามารถยืนอยู่ และสังเกตแต่ละคนประสบการณ์เหล่านี้แตกต่างกัน คนที่พิจารณานั้นจะต่อจากอะไรจะได้มีประสบการณ์ และแหล่งที่จะเปลี่ยนแปลงในแต่ละกรณี โดยที่เป็นการสังเกต และประสบการณ์ ไม่ว่า ฉันสามารถบอกคุณได้จากภายนอกมันคืออะไรเช่นฉันเป็น ครู เพราะบุคคลที่จะไปบอกคุณเป็นครู ฉันไม่สามารถแยกส่วนครูออก และบอกว่า มันคืออะไรเช่นสำหรับแบร์รี่สอน... แบร์รี่และครูไม่ได้สองคน และแม้ว่าฉันผ่านวัน และไปผ่านทั้งหมดเหล่านี้ต่างระบุว่า จะไม่เป็นถ้าâ €œI†มีพวกเขาทั้งหมด เป็นบางส่วนค้างฉันมีประสบการณ์หนึ่งหลังจากที่อื่น
ที่ฉันมีการเปลี่ยนแปลงเสมออย่างละเอียด และโดยสิ่งที่เกิดขึ้น นี้เป็นส่วนหนึ่งเราทั้งหมดได้รับครึ่งหนึ่ง และครึ่งหนึ่งต่อต้าน ของเหลววิธีทำเราให้เอง หรือไม่ เราลองเก็บสถานะคงหนึ่ง แหล่งหนึ่งคงที่ คงหนึ่งมุมมองของตนเองอย่างมาก โดยถือในมุมมองของตนเองไม่เปลี่ยนแปลง เราอาจท้ายการพูด ฉันนั่งดีจริง ๆ เช้านี้ แต่ไม่ดีตอนบ่ายนี้ แต่จริง ๆ ที่เราเป็นเพียงประสบการณ์ มีอยู่วิธีหนึ่งในตอนเช้าและอีกวิธีหนึ่งในตอนบ่าย คุณไม่สามารถยืนนอกที่ ดีเราสามารถ -Âแต่ลงท้ายเช่นเซน-โจ-แบ่งครึ่ง แล้ว ครึ่งหนึ่งพยายามควบคุมอาจครึ่งอื่น ๆ แม้พยายามสังหารอื่น ๆ ถ้าเราไม่สามารถทนต่อสถานะต่างกันและความรู้สึกทั้งหมดเหล่านี้เราเป็นใคร วันหนึ่ง มรณ เช่นปูของบางคอแหลมแขวนเหนือหม้อของน้ำ เดือดจะได้เราเป็นใครใช้ ' Âเป็นตนเองจริงแล้ว เมื่อคุณค้นหาความจริงด้วยตนเอง ที่ที่คุณมองหามันหรือไม่ ภายในลึก คุณจะค้นพบมัน โดยการกระทำบางอย่างของวิปัสสนา จะไปหามันหรือไม่ ขวาตอนนี้ จะซิบ ๆ จากจมูกของคุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โกโซถามพระ เซ็นโจ และวิญญาณของเธอถูกแยกออกจากกัน ซึ่งเป็นจริงหนึ่ง

mumon ของความเห็น :
ถ้าท่านรู้แจ้งในความจริงของปริศนาธรรมนี้ แล้วคุณจะรู้ว่ามาจากหนึ่ง แกลบเข้าไปอีก เหมือนนักท่องเที่ยวเอาในโรงแรม ในกรณีที่คุณไม่ตรัสรู้ ไม่เร่งรอบสุ่มสี่สุ่มห้า เมื่อจู่ๆ ดิน น้ำ ไฟ และอากาศจะเปื่อย ,คุณจะเป็นเหมือนปูล้มลงในน้ำเดือดที่ดิ้นรนกับแขนและขาของเจ็ดแปด ไม่ต้องพูดแล้ว ว่าผมไม่ได้เตือนคุณ

mumon บทกวี :
เหมือนเดิม พระจันทร์ หมู่เมฆที่แตกต่างจากแต่ละอื่น ๆ ภูเขา และหุบเขา วิธีที่ยอดเยี่ยม ! วิธีมีความสุข นี่เป็นหนึ่งหรือสอง ? ( กรณีนี้แปลมาจากของชิบายาม่า โรชิ“ความเห็นบน mumonkan เซน ,ฮาร์เปอร์&แถว NY 1974 )

ปริศนาธรรมนี้จะขึ้นอยู่กับเรื่องราวพื้นบ้านจีนเก่าซึ่งโกโซใช้ สร้างประเด็นเกี่ยวกับธรรมชาติของตัวตนที่แท้จริง สรุปเรื่อง : เซ็น โจ หญิงสาวผู้เติบโตขึ้นในหมู่บ้านเล็ก ๆพร้อมกับหวานใจวัยเด็กของเธอและสองของพวกเขามักจะสันนิษฐานว่า เมื่อพวกเขาเติบโตขึ้น พวกเขาจะแต่งงานกัน แต่เมื่อเซ็นโจ มาอายุพ่อของเธอเลือกสามีที่แตกต่างกันสำหรับเธอและบอกเธอว่าเธอไม่สามารถแต่งงานกับหวานใจของเธอ เพราะฉะนั้นแฟนของเธอไป เพราะเค้าทนไม่ได้ เธอจะแต่งงานกับคนอื่น เขาอยู่บนเรือและล่องเรือลงแม่น้ำ แต่หลังจากที่เขาได้ไปทาง เขาก็เห็นใครบางคนตามเขาไปตามธนาคารและดึงผ่าน อย่างน่าอัศจรรย์ มันเซ็นโจที่ได้จัดการไปตามเขา เธอเข้าไปในเรือของเขาและพวกเขาแล่นเรือไปไกลจากประเทศที่พวกเขาแต่งงานและมีลูก ปี ที่ผ่านมา เซ็นโจคิดถึงพ่อเก่าของเธอที่พวกเขาได้ทิ้งไว้ในเมืองที่บ้านของพวกเขาที่ไม่เคยเห็นหลานของเขา และนางได้บอกสามีของนางว่า“ฉันไม่สามารถอยู่ที่นี่ และไม่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วเราต้องกลับไปคืนดีกับเขา ”ดังนั้นพวกเขาได้รับในเรือและแล่นเรือกลับไปยังบ้านเกิดของพวกเขา และสามีของเธอตอนนี้ พูดกับเธอ “อยู่ในเรือ และ ฉัน จะ ไป เจอกับพ่อและอธิบายสถานการณ์และจากนั้นคุณสามารถออกมา”เขาไป และอธิบายว่า เขา และ เซ็นโจหนีไปเมื่อหลายปีก่อน และวิธีที่พวกเขาจะแต่งงานอย่างมีความสุขกับเด็กและวิธีการที่เธอต้องการที่จะ reunited กับเขา และเก่าพ่อ มองเขาราวกับเขาเป็นถั่ว ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร เซ็นโจ ไม่ได้ออกจากบ้าน วันที่คุณทิ้งเธอป่วย และได้นอนอยู่บนเตียงนั้นนิ่งสำหรับปีทั้งหมดเหล่านี้ สามีบอกว่า“ไม่ ไม่ เธอออกไปในเรือ เธออยู่กับผมตอนนี้ ”บิดาจึงพาเขาไปที่ห้องนอนและแน่ใจว่าพอเซ็นโจ กำลังนอนอยู่บนเตียง แต่แล้วสามีออกไปกับเรือและนำเขาเซ็นโจ กลับเข้าไปในบ้าน เมื่อเซนโจเดินเข้าไปในห้องที่ตนเองอื่น ๆ เธอนอนอยู่บนเตียง อย่างใด อย่างน่าอัศจรรย์ ส่วนที่ได้รับการป่วยปีทั้งหมดเหล่านี้จะขึ้นเขาสองคนมาด้วยกัน และเขาผสานและกลายเป็นคนใหม่ และ ( น่าจะ ) ที่อาศัยอยู่อย่างมีความสุขหลังจากที่เคย ดังนั้น โกโซ ถาม : ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เซนโจ และวิญญาณของเธอถูกแยกออกเมื่อเธอถูกแบ่งครึ่ง - ซึ่งเป็นชื่อจริง
เพื่อให้เข้าใจ เราต้องแรกของทั้งหมดที่จะเข้าใจธรรมชาติของการแยก : ตนเอง หรือวิญญาณจากร่างกายของเซ็นโจจากอื่น ๆเราคิดว่าวิธีที่เราต้องยืนห่างจากตัวของเราหรืออีกวิธีหนึ่ง ชอบเซนโจ ในความรู้สึกที่แท้จริงมาก ถ้าเราลองแบ่งออกบางส่วนสําคัญของเราเป็นใคร เราก็จะป่วย เซนโจ อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีความรัก ไม่สามารถอาศัยอยู่ได้โดยไม่ต้องแต่งงานกับหวานใจของเธอ เธอเข้านอน หดหู่และตรึง . มักจะคนมาฝึกÂÂเพราะพวกเขาได้สูญเสียสัมผัสกับบางสิ่งที่สำคัญในตัวเอง และพยายามที่จะนำมันกลับมา พวกเขาได้เห็นการปฏิบัติที่สามารถใส่กลับในการติดต่อกับร่างกายของพวกเขา ความรู้สึกของพวกเขาในการเชื่อมต่อกับผู้อื่น แต่น่าเสียดายที่ผู้คนสามารถใช้เพื่ออธิบายการปฏิบัติต้องสูญเสียบางสิ่งบางอย่าง และถูกตัดขาดจากมัน และเขาก็บอกว่าการปฏิบัตินี้จะช่วยให้ฉันอยู่โดยไม่มีความรัก ( หรือหวังหรือความสบายทางกายหรือการรับรู้หรือความต้องการส่วนบุคคลใด ๆ ) จะแข็งแรงพอที่จะทำโดยไม่ได้ เราจินตนาการว่าเราสามารถออกบางแง่มุมของตัวเราเองผ่านการปฏิบัติและยังรุ่งเรือง ถ้าเราทำอย่างนั้น เราก็จบ เหมือนผี และจากนั้น เรียกเป็นผีเป็นวิญญาณแต่บรรทัดล่างคือว่าเราได้สูญเสียบางอย่างของตนเองที่แท้จริงของเราเป็นตัวแทนของเรา และถ้าเราใช้ปฏิบัติเพื่อตัดตัวเองออกจากบางแง่มุมหรืออื่นของความเป็นจริง อารมณ์ของเรา เราเลยฝึก และในที่สุดจะต้องจ่ายราคา .
แล้วเราจะเชื่อมต่อนี้ไปถามที่ทรู เซน โจ . . . . . . . ใครคือตัวจริงของข้า ? ถ้าเราตัดบางมุม ของตัวเราเองเราต้องไปเอามันคืนมา เราไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเรา ถ้าเราเป็นเพียงครึ่งหนึ่งของตัวเราเอง แต่มันเป็นอีกด้านหนึ่งของเรื่องราว เซ็นโจ ส่วนหนึ่งของเธอถูกแยกออกจากกัน โดยช่วงหลายปีที่ผ่านมา คุณอาจพูดได้ว่านั่นเป็นสัญลักษณ์ของสิ่งที่เป็นจริงที่เกิดขึ้นทันทีค่ะ คับ เซนโจ โจ เซิน แต่งงาน ที่สหรัฐคุณสามารถพูดได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นตนเองแตกต่างกัน รัฐซึ่งประสบความสำเร็จหนึ่งอื่น ๆอื่น ในนิยายพื้นบ้าน มีช่องว่างของปี แต่สำหรับเรา คุณอาจจะต้องไปผ่านพวกเขาทั้งหมดใน 30 วินาที . . . . . . . ช่วงเวลาของความรู้สึกหดหู่ รู้สึกเบื่อ มีความสุขสมบูรณ์ สงบ ไม่สงบ คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่ นั่นเป็นคำถามที่คุณต้องตอบเอง หรือคุณอาจจะถามว่าขณะ ที่ หมายถึง การปฏิบัติจริง เมื่อคุณกำลังนั่งอยู่ที่นั่นสงบ ไม่มีความคิดในหัวของคุณหรือเมื่อมีน้ำมูกหยดจากจมูกของคุณ . . . . . . . สงสัยว่าเมื่อไหร่มันจะจบ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือการปฏิบัติจริง เราผ่านทั้งหมดของรัฐเหล่านี้และหลีกเลี่ยงไม่ได้เราชอบหนึ่งไปยังอีกเราต้องการหนึ่งของพวกเขาเป็นสิ่งที่จริงและเราต้องการอื่น ๆ เป็นสิ่งที่เราสามารถผลักดันลงในพื้นหลังและในที่สุดก็กำจัด เราต้องการที่จะเลือกหนึ่งและบอกว่านี้คือของจริง
อะไรคือความจริง ? เราอาจจะจินตนาการว่า มันมีอะไรลึกๆ กับขัดดี หรือเสร็จไปแล้ว สิ่งที่ดี สงบ หรือแผ่เมตตา บางที ถ้าฉันถามว่าฉันเป็นใคร . . . . . . .แล้วผมจะตอบให้ ผมไม่ตอบกับรายละเอียดของบางอันมีค่าภายในรัฐนั่นแหละ ผมกำลังจะบอกว่าผมเป็นนักจิตวิทยา เป็นครู เป็นพ่อ พวกนี้ไม่ต้องทำอะไรกับสิ่งที่อยู่ข้างในฉัน พวกเขาทั้งหมดมีความสัมพันธ์ พวกเขาทั้งหมดว่าผมยังอยู่ในโลกกับทุกประเภทของผู้คนที่แตกต่างกัน ดังนั้นที่ผม
ไม่ใช่สิ่งที่ซ่อนลึกอยู่ภายในที่ผมเป็นคือสิ่งที่จะมีการแสดงในรูปร่างที่แตกต่างกันเหล่านี้และบทบาทขึ้นอยู่กับฉันอยู่กับใคร แล้วแสงฉันในสิ่งที่ฉันกำลังแสดงหน้าที่ . มันเปลี่ยนได้เสมอ มันเหมือนกับคุณกำลังทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด ? ตามที่กล่าวใน mumon ของความเห็น ไปจากรัฐหนึ่งไปยังอีก เหมือนนักเดินทางที่วางขึ้นที่โรงแรมที่แตกต่างกันสิ่งล่อใจที่จะคิดว่ามันเป็นสิ่งจำเป็นที่เป็นแบบเดียวกัน แต่จะหยุดในสถานที่ที่แตกต่างกัน ผมมีประสบการณ์ ผมได้ประสบการณ์อื่น ๆ นี้ ก็ มี สาม ประสบการณ์…ในแต่ละกรณีมันคือผมทำสามสิ่งที่แตกต่างกัน .
นี่คือการเข้าใจผิดของสิ่งที่ชีวิตและ“ตนเอง”จริงเพราะไม่มีใครสามารถยืนอยู่ข้างนอก และสังเกตแต่ละหนึ่งของประสบการณ์ที่แตกต่างกันเหล่านี้ คนที่สังเกตมันแยกออกจากสิ่งที่เป็นประสบการณ์ และผู้สังเกตการณ์ เปลี่ยนได้ในแต่ละกรณี โดยสิ่งที่ถูกสังเกตและประสบการณ์มันไม่ใช่ว่าฉันสามารถบอกคุณได้จากภายนอก ว่ามันเป็นแบบนี้ ฉันเป็นครู เพราะคนที่จะบอกคุณได้เป็นครู ฉันไม่สามารถแยกครูส่วนหนึ่งออก และพูดในสิ่งที่มันเป็นเหมือนแบรี่สอน . . . . . . . แบร์รี่และครูไม่แตกต่างกันทั้งสองคนและแม้ว่าฉันผ่านวันและไปผ่านทั้งหมดเหล่านี้แตกต่างรัฐ มันไม่เหมือนกับที่“ผม”ฉันมีพวกเขาทั้งหมด เช่น ถ้าไม่เปลี่ยนแปลงผมจะมีประสบการณ์หนึ่งหลังจากที่อื่น .
ผมเป็นใครอยู่เสมอการเปลี่ยนแปลงและการเปลี่ยนแปลงอย่างละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น นี่คือส่วนที่เราได้รับทั้งหมดครึ่งหนึ่งและครึ่งหนึ่งต่อต้าน วิธีการของเหลวทำเราให้ตัวเราเป็นเท่าไหร่ที่เราพยายามรั้งหนึ่งคงที่รัฐหนึ่งคงที่ผู้สังเกตการณ์ หนึ่งมุมมองที่คงที่ของตนเอง ? โดยยึดติดกับมุมมองของตนเองไม่เปลี่ยนแปลง เราอาจจะพูดว่า ฉันนั่งได้ดีจริง ๆเมื่อเช้า แต่ไม่ดีในบ่ายวันนี้ แต่ที่เราเป็นเพียงประสบการณ์ ที่ มันเป็นวิธีหนึ่งในตอนเช้าและวิธีการอื่นในตอนบ่าย คุณ ไม่สามารถยืน นอกนั้น เราสามารถ- Âแต่เราจบเหมือนเซนโจ - แบ่งครึ่ง แล้วครึ่งหนึ่ง พยายามควบคุมอื่น ๆ ครึ่งหนึ่งอาจพยายามที่จะลอบสังหารอีก ถ้าเราไม่สามารถที่จะอดทนทั้งหมดเหล่านี้แตกต่างรัฐและรู้สึกว่าเราเป็นใคร วันหนึ่ง กระตาย เหมือน mumon เป็นปูที่แขวนอยู่เหนือหม้อต้มน้ำ จะเป็นอย่างที่เราเป็น ÂÂซึ่งคือตัวตนที่แท้จริงของคุณแล้ว เมื่อคุณค้นหาตัวตนที่แท้จริงที่คุณมองหามัน ลึกๆข้างใน คุณจะค้นพบมัน โดยบางการกระทำของวิปัสสนา ? ที่คุณจะพบมัน ตอนนี้ มันหยดจากจมูกของคุณ