IntroductionLand use change is one

Introduction
Land use change is one of the major forces leading to a decrease
in wildlife population, reduction of species distribution, and disruption
of ecosystem function (Gutzwiller 2002). In recent years,
a large number of studies have focused on the importance of
the mosaic of habitats to preserve biodiversity, and some studies
have suggested that managed environments such as agroforestry
systemsmay play an important role in sustaining vertebrate biodiversity
in human-modified landscapes (Rice and Greenberg, 2000;
Ricketts, 2001; Schroth and Harvey 2007; Cassano et al. 2009).
The Brazilian Atlantic forest is a biodiversity hotspot that has
been severely fragmented. It is currently reduced to less than 12%
of its original extent (Ribeiro et al. 2009). Southern Bahia is a relatively
well-preserved part of this biome where over 50% of the land
is covered by “forested environments”, mainly traditional cacao
plantations (26% of the landscape), secondary growth forest (19%)
and primary forests (9%) (Landau et al. 2008); the remaining 46% is
covered mainly by pastures and agriculture. In the 1990s, approximately
70% of the 700,000 ha planted with cacao (Theobroma cacao)
in this region was cabrucas, traditional plantations established in
the shade of native canopy trees (Araújo et al. 1998). However, as a
result of the cocoa economic crisis of the late 1980s associated with
the infection of a fungus disease (witches’ broom, Moniliophthora
perniciosa), traditional cabrucas have increasingly been replaced
by pasture or cacao plantations shaded by exotic trees or simply
unshaded cacao. At the same time, some cabrucas have been abandoned
or received little management. In these cases, tree recovery
has resulted in a dense canopy layer (Sambuichi and Haridasan
2007) that, while beneficial for native wildlife, negatively impacts
cacao production, making it a non-viable management strategy.
Oliver and Santos (1991) proposed that sloths and other threatened
mammals from the Atlantic Forest make use of cabrucas to
some extent, and more recent research has shown the importance
of those areas as corridors or as additional habitat for some mammal
species (Moura 1999; Pardini, 2004; Raboy et al. 2004; Pardini
et al. 2009). The maned sloth (Bradypus torquatus) is one of the six
extant species of sloths and is listed as “endangered” by the IUCN
(IUCN 2008). The maned sloth is endemic to the coastal rain forest
of eastern Brazil, occurring from the state of Sergipe to Rio de
Janeiro (Wetzel and Avila-Pires 1980; Oliver and Santos 1991). The
species is separated into three functionally isolated populations,
each genetically homogeneous but strongly differentiated from the
others, to the extent that the northernmost population in Bahia is
considered a distinct evolutionary unit requiring separate management
from the southern populations (Lara-Ruiz et al. 2008). Habitat
destruction is by far the main threat to the conservation of the
maned sloth (Machado et al. 2005; IUCN 2008).
Given the great reduction and fragmentation of mature forest
remnants in southern Bahia, a better understanding of the capacity
of maned sloths to use agroforests as permanent or temporary
habitat has critical implications for assessing the conditions under
which the species can persist. Given that agroforests comprise such
a large proportion of the matrix, we investigate the use of a cabruca
by three maned sloths in the vicinity of Una Biological Reserve in
southern Bahia. Additionally, we describe the tree species found in
cabrucas that can be used as a source of food by maned sloths.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำเปลี่ยนแปลงการใช้ที่ดินเป็นกองกำลังสำคัญที่นำไปสู่การลดลงอย่างใดอย่างหนึ่งประชากรสัตว์ป่า ลดกระจายพันธุ์ และทรัพยฟังก์ชันระบบนิเวศ (Gutzwiller 2002) ในปีล่าสุดจำนวนมากของการศึกษาเน้นความสำคัญของโมเสคของการรักษาความหลากหลายทางชีวภาพ และบางการศึกษาที่อยู่อาศัยแนะนำที่มีจัดการสภาพแวดล้อมเช่นการทำวนเกษตรsystemsmay มีบทบาทสำคัญในความหลากหลายทางชีวภาพ vertebrateในภูมิประเทศที่มนุษย์ปรับเปลี่ยน (ข้าวและผลงาน 2000Ricketts, 2001 Schroth และฮาร์วีย์ 2007 Cassano et al. 2009)ป่าบราซิลแอตแลนติกเป็นฮอตสปอความหลากหลายทางชีวภาพที่มีการกระจัดกระจายอย่างมาก ขณะนี้มีการลดลงน้อยกว่า 12%ของการขยายของเดิม (Ribeiro et al. 2009) ภาคใต้บาเยียเป็นค่อนข้างส่วนอนุรักษ์นิเวศน์วิทยานี้ซึ่งมากกว่า 50% ของแผ่นดินครอบคลุม โดยป่าไม้ "ระบบ" ส่วนใหญ่ดั้งเดิมโกโก้ไร่ (ของภูมิทัศน์ 26%) ป่าเติบโตรอง (19%)และหลักป่า (9%) (ม้า et al. 2008); 46% ที่เหลือเป็นปกคลุม ด้วยทุ่งหญ้าและการเกษตรส่วนใหญ่ ในปี 1990 ประมาณ70% ของ 700,000 ฮา ปลูกโกโก้ (Theobroma โกโก้)ในภูมิภาคนี้เป็น cabrucas สวนแบบดั้งเดิมที่ก่อตั้งขึ้นในร่มเงาของต้นไม้พื้นเมืองหลังคา (Araújo et al. 1998) อย่างไรก็ตาม เป็นการผลของวิกฤตเศรษฐกิจโกโก้ของปลายทศวรรษ 1980 ที่เกี่ยวข้องกับการติดเชื้อของโรคเชื้อรา (ไม้กวาดแม่มด' Moniliophthoraperniciosa), cabrucas ดั้งเดิมถูกแทนมากขึ้นโดยใต้ร่มเงาของต้นไม้ที่แปลกใหม่ หรือเพียงแค่ปลูกหญ้าหรือโกโก้โกโก้ unshaded ในเวลาเดียวกัน cabrucas บางอย่างได้ถูกทิ้งร้างหรือการจัดการน้อยที่ได้รับ ในกรณีนี้ ต้นกู้คืนส่งผลให้ชั้นหลังคาหนาแน่น (Sambuichi และ Haridasan2007 ที่ ในขณะที่เป็นประโยชน์สำหรับสัตว์ป่าพื้นเมือง ส่งผลกระทบต่อการผลิตโกโก้ ทำให้กลยุทธ์การจัดการไม่ได้Oliver และซานโตส (1991) เสนอว่า เนสและอื่น ๆ คุกคามสัตว์จากป่ามหาสมุทรแอตแลนติกทำให้ใช้ cabrucas ไปขอบเขต และบางการวิจัยล่าสุดได้แสดงให้เห็นความสำคัญของพื้นที่เหล่านั้น เป็นทางเดิน หรือ เป็นที่อยู่อาศัยเพิ่มเติมสำหรับการเลี้ยงลูกด้วยนมบางสายพันธุ์ (Moura 1999 Pardini, 2004 Raboy et al. 2004 Pardiniet al. 2009) เคราขาวสว (Bradypus torquatus) เป็นหนึ่งใน 6สลอธพันธุ์ที่ยังหลงเหลืออยู่ และจะแสดงเป็น "สัตว์" โดย IUCN ใน(IUCN 2008) สวเคราขาวเท่าป่าฝนชายฝั่งของบราซิลตะวันออก เกิดจากสถานะของ Sergipe ถึงริโอเดอจา (Wetzel และ Avila Pires 1980 Oliver และซานโตส 1991) การพันธุ์จะแยกออกเป็นสามแยกหน้าที่ประชากรแต่ละพันธุกรรมเหมือนกัน แต่ขอมีความแตกต่างจากการอื่น ๆ ในขอบเขตที่มีประชากรมากใน Bahiaพิจารณาหน่วยวิวัฒนาการแตกต้องจัดการแยกต่างหากจากประชากรภาคใต้ (Lara Ruiz et al. 2008) ที่อยู่อาศัยทำลายเป็นภัยคุกคามหลักเพื่ออนุรักษ์การเคราขาวสว (มา et al. 2005 ประมง 2008ลดและกระจายตัวของป่าผู้ใหญ่เศษใน Bahia ใต้ เข้าใจความจุของสลอธเคราขาวใช้ของไร่เป็นการถาวรหรือชั่วคราวอยู่อาศัยมีผลกระทบสำคัญประเมินสภาพภายใต้ซึ่งสายพันธุ์สามารถยืนยัน ระบุว่าของไร่ประกอบด้วยเช่นสัดส่วนขนาดใหญ่ของเมตริกซ์ เราตรวจสอบการใช้ cabruca การโดยสามเคราขาวซิอีกอูจองทางชีวภาพในบาเยียภาคใต้ นอกจากนี้ เรากล่าวถึงพันธุ์ไม้ที่พบในcabrucas ที่สามารถใช้เป็นแหล่งอาหาร โดยสลอธเคราขาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทนำ
ที่ดินเปลี่ยนแปลงการใช้ประโยชน์เป็นหนึ่งในกองกำลังหลักที่นำไปสู่การลดลง
ของประชากรสัตว์ป่าลดลงของการกระจายพันธุ์และการหยุดชะงัก
ของการทำงานของระบบนิเวศ (Gutzwiller 2002) ในปีที่ผ่านมา
เป็นจำนวนมากจากการศึกษาได้มุ่งเน้นความสำคัญของ
โมเสคของที่อยู่อาศัยที่จะรักษาความหลากหลายทางชีวภาพและการศึกษาบางส่วน
ได้ชี้ให้เห็นว่าสภาพแวดล้อมที่มีการจัดการเช่นวนเกษตร
systemsmay มีบทบาทสำคัญในการสนับสนุนความหลากหลายทางชีวภาพของสัตว์มีกระดูกสันหลัง
ในภูมิประเทศของมนุษย์ดัดแปลง (ข้าว กรีนเบิร์กและ 2000;
Ricketts 2001; Schroth และฮาร์วีย์ 2007.. คาสซาโน่ et al, 2009)
ป่าแอตแลนติกบราซิลเป็นฮอตสปอตความหลากหลายทางชีวภาพที่ได้
รับการแยกส่วนอย่างรุนแรง มันกำลังจะลดลงไปน้อยกว่า 12%
ของขอบเขตเดิม (Ribeiro et al. 2009) ทางตอนใต้ของเฮียเป็นที่ค่อนข้าง
มีส่วนร่วมอนุรักษ์ไว้อย่างดีของนิเวศน์วิทยานี้กว่า 50% ของที่ดินที่
ถูกปกคลุมด้วย "สภาพแวดล้อมป่า" โกโก้ส่วนใหญ่แบบดั้งเดิม
สวน (26% ของภูมิทัศน์), ป่าเจริญเติบโตรอง (19%)
และป่าไม้หลัก ( 9%) (กุ๊บ et al, 2008). ส่วนที่เหลืออีก 46% เป็น
ส่วนใหญ่ปกคลุมโดยทุ่งหญ้าและการเกษตร ในปี 1990 ประมาณ
70% ของ 700,000 ฮ่าปลูกต้นโกโก้ (Theobroma ต้นโกโก้)
ในภูมิภาคนี้เป็น cabrucas สวนแบบดั้งเดิมที่ก่อตั้งขึ้นใน
ร่มเงาของต้นไม้หลังคาพื้นเมือง (Araújo et al. 1998) แต่เป็น
ผลมาจากวิกฤตเศรษฐกิจโกโก้ในช่วงปลายปี 1980 ที่เกี่ยวข้องกับ
การติดเชื้อของโรคเชื้อรา (แม่มดไม้กวาด Moniliophthora
perniciosa) cabrucas แบบดั้งเดิมได้มากขึ้นถูกแทนที่
โดยทุ่งหญ้าหรือโกโก้สวนร่มเงาของต้นไม้ที่แปลกใหม่หรือเพียง
โกโก้ไม่มีเงา . ในเวลาเดียวกัน, cabrucas บางส่วนได้ถูกทอดทิ้ง
หรือได้รับการจัดการเล็ก ๆ น้อย ๆ ในกรณีนี้การกู้คืนต้นไม้
มีผลในชั้นหลังคาหนาแน่น (Sambuichi และ Haridasan
2007) ว่าในขณะที่ผลประโยชน์ของสัตว์ป่าพื้นเมืองทางลบผลกระทบ
โกโก้ผลิตทำให้มันเป็นกลยุทธ์การจัดการที่ไม่ทำงานได้.
โอลิเวอร์และซานโตส (1991) เสนอว่า sloths และขู่อื่น ๆ ที่
เลี้ยงลูกด้วยนมจากมหาสมุทรแอตแลนติกป่าทำให้การใช้ cabrucas ไป
บางส่วนและการวิจัยเมื่อเร็ว ๆ นี้ได้แสดงให้เห็นความสำคัญ
ของพื้นที่เหล่านั้นเป็นทางเดินหรือที่อยู่อาศัยเพิ่มเติมสำหรับบางคนเลี้ยงลูกด้วยนม
ชนิด (มูร่าปี 1999 Pardini 2004. Raboy et al, 2004 ; Pardini
et al, 2009). เฉื่อยชาเครา (Bradypus torquatus) เป็นหนึ่งในหก
สายพันธุ์ที่ยังหลงเหลืออยู่ sloths และถูกระบุว่าเป็น "ใกล้สูญพันธุ์" โดย IUCN
(IUCN 2008) เฉื่อยชาเคราถิ่นป่าฝนชายฝั่ง
ตะวันออกของบราซิลที่เกิดขึ้นจากรัฐเซร์ชิเปริโอเดอ
จาเนโร (Wetzel และ Avila-Pires 1980; โอลิเวอร์และซานโตส 1991)
ชนิดจะถูกแยกออกเป็นสามประชากรแยกตามหน้าที่
แต่ละทางพันธุกรรมเหมือนกัน แต่มีความแตกต่างอย่างมากจาก
คนอื่น ๆ เท่าที่ประชากรเหนือสุดใน Bahia จะ
ถือว่าเป็นหน่วยวิวัฒนาการที่แตกต่างกันที่กำหนดให้การจัดการที่แยกต่างหาก
จากประชากรภาคใต้ (Lara-Ruiz et al. 2008 ) มูลนิธิที่อยู่อาศัย
ถูกทำลายคือไกลโดยภัยคุกคามหลักในการอนุรักษ์ของ
เฉื่อยชาเครา (Machado et al, 2005;. IUCN 2008).
ได้รับการลดลงที่ดีและการกระจายตัวของป่าผู้ใหญ่
ที่เหลือในภาคใต้ของเฮียมีความเข้าใจที่ดีขึ้นของกำลังการผลิต
ของ sloths เคราไป ใช้เป็นฤดูแล้งถาวรหรือชั่วคราว
ที่อยู่อาศัยที่มีความหมายที่สำคัญสำหรับการประเมินภายใต้เงื่อนไข
ซึ่งสายพันธุ์ที่สามารถยังคงมีอยู่ ระบุว่าฤดูแล้งประกอบด้วยเช่น
เป็นสัดส่วนใหญ่ของแมทริกซ์ที่เราตรวจสอบการใช้ cabruca ที่
สาม sloths เคราในบริเวณใกล้เคียง Una ชีวภาพสำรองใน
ภาคใต้ของเฮีย นอกจากนี้เราจะอธิบายต้นไม้ชนิดที่พบใน
cabrucas ที่สามารถใช้เป็นแหล่งที่มาของอาหารโดย sloths เครา