Song Hui smiled weakly, thinking of

Song Hui smiled weakly, thinking of saying something, but eventually settled on: “Thank me for what? This is what I ought to do.”

He had saved Ah Luo, but hadn’t saved Ah Zheng. That wasn’t something worth getting thanked for. At that time, Wei Zheng’s situation had been more dangerous, but why hadn’t he rescued Wei Zheng first?

After some deliberation, Song Hui supposed it was because Wei Luo had been nearer to him, so he’d done it subconsciously, without thinking too much.

Song Hui lowered his head, meeting Wei Luo’s sparkling black large eyes, his heart couldn’t help going soft. Taking something from within his sleeve, it was actually the silver longevity locket with blue butterflies that Ah Luo had wagered earlier. He placed it around her neck with a somewhat helpless look, “This longevity locket is what I gave you on your birthday last year as a present, how could you take it down for a bet? Granted you had wagered it, but it wasn’t even for my win. Doesn’t Ah Luo have any confidence in big brother Song Hui?”

Wei Luo blinked her eyes bewildered. She had entirely forgotten about the locket’s origins. Every year, she’d receive so many gifts for her birthday, enough to get dizzy. How could she possibly remember each one? In addition, Song Hui had said it was last year’s gift. Though it was last year, it had been quite a long time since then in her memories. She simply couldn’t recall it. When she went out today, it was Jin Lu who had told her to wear the locket. If Song Hui hadn’t mentioned it, she still wouldn’t have known.

Wei Luo traced the longevity locket, explaining rationally: “I knew big brother Song Hui would win, so I wagered on third elder brother. If I had also wagered on big brother Song Hui, no one would have bet on third elder brother’s win. Third elder brother would have surely felt sad.”

Song Hui hadn’t expected that she had put so much thought into this. Pleased, he smiled and said: “So it was like that. Our Ah Luo is very sensible.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮุยเพลงยิ้ม weakly คิดว่า บางสิ่งบางอย่าง แต่ในที่สุดตัดสิน: "ขอบคุณฉันอะไร นี่คือสิ่งที่ควรจะทำ"เขาบันทึกไว้ Ah Luo แต่ไม่ได้บันทึกอา เจิ้ง ที่ไม่ได้สิ่งที่ต้องการได้รับการขอบคุณสำหรับ ในเวลานั้น สถานการณ์เว่ยเจิงได้รับอันตรายมากขึ้น แต่ทำไมไม่ได้เขาช่วยเว่ยเจิงก่อนหลังจากบริษัทฯ บาง ฮุยเพลงควรก็ เพราะ Wei Luo ได้ใกล้เขา เพื่อให้เขาทำมันไม่รู้ตัว โดยไม่ต้องคิดมากเกินไปฮุยเพลงลดลงหัวเขา ประชุม Wei Luo ประกายดวงตาสีดำขนาดใหญ่ หัวใจของเขาไม่ช่วยจะนุ่ม การบางสิ่งบางอย่างจากภายในแขนของเขา ก็จริงพระอายุยืนเงินกับผีเสื้อสีฟ้าที่อา ลูมีเดิมพันก่อนหน้านี้ เขาวางไว้รอบคอของเธอแบบหมดหนทางค่อนข้าง "พระอายุยืนนี้ คือสิ่งที่ฉันให้คุณในวันเกิดของขวัญปี วิธีถ่ายมันลงสำหรับเดิมพัน อนุญาตให้คุณมีเดิมพัน แต่มันไม่ได้เพื่อชัยชนะของฉัน ไม่อา ลูมีใด ๆ มั่นใจในพี่ใหญ่ฮุยเพลง"Wei Luo คันนั้นกะพริบตาของเธอเริ่มสับสน นอกจากนี้เธอทั้งเขาลืมเกี่ยวกับต้นกำเนิดของพระ ทุกปี เธอจะได้รับของขวัญมากมายสำหรับวันเกิดของเธอ พอจะวิงเวียน วิธีสามารถเธออาจจะจำได้ว่า แต่ละคน นอกจากนี้ เพลงฮุยได้กล่าวว่า ของขวัญปี ปีที่แล้วมาก มันได้ค่อนข้างนานตั้งแต่ นั้นมา ในความทรงจำของเธอ เธอก็ไม่สามารถจำ เมื่อเธอออกไปวันนี้ มันเป็น Lu Jin ที่ได้บอกเธอสวมพระ ถ้าเพลงหุยไม่ได้กล่าวถึงมัน เธอยังจะไม่ทราบWei Luo ติดตามพระอายุยืน อธิบาย rationally: "ผมรู้ว่าพี่ใหญ่จะชนะเพลงฮุย ดังนั้นฉันเดิมพันบนสามพี่ ถ้าฉันยังมีเดิมพันบนพี่ใหญ่ฮุยเพลง ไม่มีใครจะมีเดิมพันชนะสามพี่ของ พี่สามจะมีก็รู้สึกเศร้า"เพลงหุยไม่ได้คาดว่าที่เธอทำมากคิดในนี้ ความยินดี เขายิ้ม และกล่าวว่า: "เพื่อให้มันเป็นเช่นนั้น Luo เราอา จะเหมาะสม"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพลงฮุยยิ้มไม่ค่อยคิดว่าการพูดอะไรบางอย่าง แต่ในที่สุดก็นั่งลงบน: "ขอบคุณฉันสำหรับสิ่งที่? นี่คือสิ่งที่ฉันควรจะทำ. " เขาได้บันทึกไว้อา Luo แต่ไม่ได้บันทึกไว้อาเจิ้งเหอ นั่นคือไม่ได้สิ่งที่คุ้มค่าได้รับการขอบคุณสำหรับ ในขณะที่สถานการณ์เหว่ยเจิ้งเหอได้รับอันตรายมากขึ้น แต่ทำไมไม่ได้ที่เขาช่วยชีวิตเหว่ยเจิ้งเหอเป็นอันดับแรกหลังจากใคร่ครวญบางเพลงฮุยควรมันเป็นเพราะ Wei Luo เคยใกล้ชิดเขาดังนั้นเขาต้องการทำมันจิตใต้สำนึกโดยไม่ต้อง คิดมากเกินไป. เพลงฮุ่ยลดลงหัวของเขา, ห้องประชุมประกายตาขนาดใหญ่ Wei Luo สีดำหัวใจของเขาไม่สามารถช่วยจะนุ่ม การบางสิ่งบางอย่างจากภายในแขนของเขาก็เป็นจริงล็อกเกตยืนยาวเงินกับผีเสื้อสีน้ำเงินที่อาลูมีเดิมพันก่อนหน้านี้ เขาวางมันไว้รอบคอของเธอที่มีลักษณะค่อนข้างกำพร้า "ล็อกเกตยืนยาวนี่คือสิ่งที่ฉันให้คุณในวันเกิดปีที่ผ่านมาเป็นของขวัญวิธีการที่คุณจะเอามันลงเดิมพันหรือไม่? อนุญาตให้คุณได้เดิมพันมัน แต่มันก็ไม่ได้สำหรับผู้ชนะของฉัน ไม่ได้อาลูมีความเชื่อมั่นใด ๆ ในเพลงพี่ใหญ่ฮุ่ย? " Wei Luo กระพริบตาดวงตาของเธอสับสน เธอได้ลืมทั้งหมดเกี่ยวกับต้นกำเนิดของล็อกเกต ทุกปีเธอจะได้รับของขวัญมากมายสำหรับวันเกิดของเธอมากพอที่จะรับหวิว เธอจะได้อาจจะจำได้ว่าแต่ละคน? นอกจากนี้เพลงฮุยได้บอกว่ามันเป็นของขวัญปีที่ผ่านมา แม้ว่ามันจะเป็นปีที่ผ่านมาจะได้รับค่อนข้างนานตั้งแต่นั้นมาในความทรงจำของเธอ เธอก็จำไม่ได้ว่ามัน เมื่อเธอเดินออกไปในวันนี้ก็คือจินลูที่ได้บอกให้เธอสวมล็อกเกต ถ้าเพลงฮุ่ยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เธอจะยังคงไม่ได้รู้จักกัน. Wei Luo สืบล็อกเกตยืนยาวอธิบายเหตุผล: "ผมรู้ว่าพี่ใหญ่เพลงฮุ่ยจะชนะดังนั้นฉัน wagered ในพี่ชายที่สาม ถ้าฉันได้ยัง wagered ในเพลงพี่ใหญ่ฮุ่ยไม่มีใครจะมีเดิมพันชนะพี่ชายที่สาม พี่ชายที่สามจะมีก็รู้สึกเศร้า. " เพลงฮุ่ยไม่ได้คาดหวังว่าเธอได้ใส่ความคิดมากเป็นแบบนี้ ยินดีที่เขายิ้มและกล่าวว่า "ดังนั้นมันจึงเป็นเช่นนั้น อา Luo ของเราเป็นที่เหมาะสมมาก. "