- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Read the collected works of Anton C
Read the collected works of Anton Chekhov.
More E-texts
Misery
by Anton Chekhov
(1860-1904)
"To whom shall I tell my grief?"
The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.
"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to
More E-texts
Misery
by Anton Chekhov
(1860-1904)
"To whom shall I tell my grief?"
The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.
"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to
0/5000
Read the collected works of Anton Chekhov.
More E-texts
Misery
by Anton Chekhov
(1860-1904)
"To whom shall I tell my grief?"
The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.
"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to
More E-texts
Misery
by Anton Chekhov
(1860-1904)
"To whom shall I tell my grief?"
The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.
"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to
การแปล กรุณารอสักครู่..
Read the collected works of Anton Chekhov.
More E-texts
Misery
by Anton Chekhov
(1860-1904)
"To whom shall I tell my grief?"
The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.
"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to
More E-texts
Misery
by Anton Chekhov
(1860-1904)
"To whom shall I tell my grief?"
The twilight of evening. Big flakes of wet snow are whirling lazily about the street lamps, which have just been lighted, and lying in a thin soft layer on roofs, horses' backs, shoulders, caps. Iona Potapov, the sledge-driver, is all white like a ghost. He sits on the box without stirring, bent as double as the living body can be bent. If a regular snowdrift fell on him it seems as though even then he would not think it necessary to shake it off.... His little mare is white and motionless too. Her stillness, the angularity of her lines, and the stick-like straightness of her legs make her look like a halfpenny gingerbread horse. She is probably lost in thought. Anyone who has been torn away from the plough, from the familiar gray landscapes, and cast into this slough, full of monstrous lights, of unceasing uproar and hurrying people, is bound to think.
It is a long time since Iona and his nag have budged. They came out of the yard before dinnertime and not a single fare yet. But now the shades of evening are falling on the town. The pale light of the street lamps changes to a vivid color, and the bustle of the street grows noisier.
"Sledge to Vyborgskaya!" Iona hears. "Sledge!"
Iona starts, and through his snow-plastered eyelashes sees an officer in a military overcoat with a hood over his head.
"To Vyborgskaya," repeats the officer. "Are you asleep? To Vyborgskaya!"
In token of assent Iona gives a tug at the reins which sends cakes of snow flying from the horse's back and shoulders. The officer gets into the sledge. The sledge-driver clicks to the horse, cranes his neck like a swan, rises in his seat, and more from habit than necessity brandishes his whip. The mare cranes her neck, too, crooks her stick-like legs, and hesitatingly sets off....
"Where are you shoving, you devil?" Iona immediately hears shouts from the dark mass shifting to and fro before him. "Where the devil are you going? Keep to the r-right!"
"You don't know how to drive! Keep to the right," says the officer angrily.
A coachman driving a carriage swears at him; a pedestrian crossing the road and brushing the horse's nose with his shoulder looks at him angrily and shakes the snow off his sleeve. Iona fidgets on the box as though he were sitting on thorns, jerks his elbows, and turns his eyes about like one possessed as though he did not know where he was or why he was there.
"What rascals they all are!" says the officer jocosely. "They are simply doing their best to run up against you or fall under the horse's feet. They must be doing it on purpose."
Iona looks as his fare and moves his lips.... Apparently he means to say something, but nothing comes but a sniff.
"What?" inquires the officer.
Iona gives a wry smile, and straining his throat, brings out huskily: "My son... er... my son died this week, sir."
"H'm! What did he die of?"
Iona turns his whole body round to his fare, and says:
"Who can tell! It must have been from fever.... He lay three days in the hospital and then he died.... God's will."
"Turn round, you devil!" comes out of the darkness. "Have you gone cracked, you old dog? Look where you are going!"
"Drive on! drive on!... " says the officer. "We shan't get there till to-morrow going on like this. Hurry up!"
The sledge-driver cranes his neck again, rises in his seat, and with heavy grace swings his whip. Several times he looks round at the officer, but the latter keeps his eyes shut and is apparently disinclined to listen. Putting his fare down at Vyborgskaya, Iona stops by a restaurant, and again sits huddled up on the box.... Again the wet snow paints him and his horse white. One hour passes, and then another....
Three young men, two tall and thin, one short and hunchbacked, come up, railing at each other and loudly stamping on the pavement with their goloshes.
"Cabby, to the Police Bridge!" the hunchback cries in a cracked voice. "The three of us,... twenty kopecks!"
Iona tugs at the reins and clicks to his horse. Twenty kopecks is not a fair price, but he has no thoughts for that. Whether it is a rouble or whether it is five kopecks does not matter to him now so long as he has a fare.... The three young men, shoving each other and using bad language, go up to the sledge, and all three try to sit down at once. The question remains to be settled: Which are to sit down and which one is to stand? After a long altercation, ill-temper, and abuse, they come to the conclusion that the hunchback must stand because he is the shortest.
"Well, drive on," says the hunchback in his cracked voice, settling himself and breathing down Iona's neck. "Cut along! What a cap you've got, my friend! You wouldn't find a worse one in all Petersburg.... "
"He-he!... he-he!... " laughs Iona. "It's nothing to boast of!"
"Well, then, nothing to boast of, drive on! Are you going to drive like this all the way? Eh? Shall I give you one in the neck?"
"My head aches," says one of the tall ones. "At the Dukmasovs' yesterday Vaska and I drank four bottles of brandy between us."
"I can't make out why you talk such stuff," says the other tall one angrily. "You lie like a brute."
"Strike me dead, it's the truth!... "
"It's about as true as that a louse coughs."
"He-he!" grins Iona. "Me-er-ry gentlemen!"
"Tfoo! the devil take you!" cries the hunchback indignantly. "Will you get on, you old plague, or won't you? Is that the way to drive? Give her one with the whip. Hang it all, give it her well."
Iona feels behind his back the jolting person and quivering voice of the hunchback. He hears abuse addressed to him, he sees people, and the feeling of loneliness begins little by little to be less heavy on his heart. The hunchback swears at him, till he chokes over some elaborately whimsical string of epithets and is overpowered by his cough. His tall companions begin talking of a certain Nadyezhda Petrovna. Iona looks round at them. Waiting till there is a brief pause, he looks round once more and says:
"This week... er. . . my. . . er. . . son died!"
"We shall all die,... " says the hunchback with a sigh, wiping his lips after coughing. "Come, drive on! drive on! My friends, I simply cannot stand crawling like this! When will he get us there?"
"Well, you give him a little encouragement... one in the neck!"
"Do you hear, you old plague? I'll make you smart. If one stands on ceremony with fellows like you one may as well walk. Do you hear, you old dragon? Or don't you care a hang what we say? "
And Iona hears rather than feels a slap on the back of his neck.
"He-he!... " he laughs. "Merry gentlemen... . God give you health!"
"Cabman, are you married?" asks one of the tall ones.
"I? He he! Me-er-ry gentlemen. The only wife for me now is the damp earth.... . He-ho-ho!. . . .The grave that is!... Here my son's dead and I am alive.... It's a strange thing, death has come in at the wrong door.... . Instead of coming for me it went for my son.... "
And Iona turns round to tell them how his son died, but at that point the hunchback gives a faint sigh and announces that, thank God! they have arrived at last. After taking his twenty kopecks, Iona gazes for a long while after the revelers, who disappear into a dark entry. Again he is alone and again there is silence for him.... The misery which has been for a brief space eased comes back again and tears his heart more cruelly than ever. With a look of anxiety and suffering Iona's eyes stray restlessly among the crowds moving to and fro on both sides of the street: can he not find among those thousands someone who will listen to him? But the crowds flit by heedless of him and his misery.... His misery is immense, beyond all bounds. If Iona's heart were to burst and his misery to flow out, it would flood the whole world, it seems, but yet it is not seen. It has found a hiding-place in such an insignificant shell that one would not have found it with a candle by daylight....
Iona sees a house-porter with a parcel and makes up his mind to address him.
"What time will it be, friend?" he asks.
"Going on for ten.... Why have you stopped here? Drive on!"
Iona drives a few paces away, bends himself double, and gives himself up to his misery. He feels it is no good to appeal to people. But before five minutes have passed he draws himself up, shakes his head as though he feels a sharp pain, and tugs at the reins.... He can bear it no longer.
"Back to the yard!" he thinks. "To the yard!"
And his little mare, as though she knew his thoughts, falls to trotting. An hour and a half later Iona is sitting by a big dirty stove. On the stove, on the floor, and on the benches are people snoring. The air is full of smells and stuffiness. Iona looks at the sleeping figures, scratches himself, and regrets that he has come home so early....
"I have not earned enough to pay for the oats, even," he thinks. "That's why I am so miserable. A man who knows how to do his work,... who has had enough to eat, and whose horse has had enough to eat, is always at ease.... "
In one of the corners a young cabman gets up, clears his throat sleepily, and makes for the water-bucket.
"Want a drink?" Iona asks him.
"Seems so."
"May it do you good.... But my son is dead, mate.... Do you hear? This week in the hospital.... It's a queer business.... "
Iona looks to see the effect produced by his words, but he sees nothing. The young man has covered his head over and is already asleep. The old man sighs and scratches himself.... Just as the young man had been thirsty for water, he thirsts for speech. His son will soon have been dead a week, and he has not really talked to anybody yet... . He wants to talk of it properly, with deliberation.... He wants to tell how his son was taken ill, how he suffered, what he said before he died, how he died.... He wants to describe the funeral, and how he went to
การแปล กรุณารอสักครู่..
อ่านผลงานรวมเล่มของเชคอฟ .
e-texts มากกว่าความทุกข์ยากโดยแอนตัน เชค
( 1860-1904 )
" ที่ผมจะบอกความเศร้าโศกของฉัน "
โพล้เพล้ของยามเย็น เกล็ดใหญ่ของหิมะเปียกจะปั่นป่วนแถวนี้ ไฟถนน ซึ่งเพิ่งได้ลงและนอนอยู่ในบางนุ่มชั้นบนหลังคาม้า ' , หลัง , ไหล่ , หมวก ไอโอนา potapov , ค้อนคนขับ ทั้งหมดเป็นสีขาว เหมือนผีเขานั่งอยู่บนกล่องโดยไม่ต้องกวนงอเป็นสองเท่าเป็นชีวิตร่างกาย สามารถโค้งงอ ถ้าเป็นปกติอยู่ในกองหิมะ เขาดูเหมือนกับว่าในตอนนั้นเขาไม่คิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องสลัดมันออกไป . . . . . . . ม้าของเขามีสีขาวและนิ่งเกินไป ความนิ่งของเธอ เกี่ยวกับมุมของเส้น และติดชอบตรงขาของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนที่มีค่าน้อยมากขนมปังขิงม้าเธออาจจะสูญเสียไปในความคิด ใครที่ถูกฉีกออกไปจากไถจากสีเทาที่คุ้นเคย และโยนลงตมนี้ เต็มไปด้วยไฟมหึมาของไม่เสื่อมคลาย วุ่นวายและจะรีบคน ต้องคิด
นานมากแล้วไอโอและขี้บ่นของเขามีศรัทธา . เขาออกมาจากสนาม ก่อนถึงเวลาอาหารเย็น และไม่ได้เดินทางคนเดียวเลยแต่ตอนนี้สีโทนเย็นจะลดลงในเมือง แสงซีดๆของโคมไฟถนนจะเปลี่ยนเป็นสีที่สดใสและคึกคักของถนนเติบโต noisier .
" เลื่อนไป vyborgskaya ! " ไอโอนาได้ยิน . " เลื่อน !
ไอโอเริ่มและผ่านหิมะของเขาติดขนตาเห็นพนักงานในเสื้อกันหนาวทหารกับผ้าคลุมศีรษะของเขา . . . . . .
" vyborgskaya " ย้ำเจ้าหน้าที่” คุณหลับอยู่เหรอเพื่อ vyborgskaya ! "
ในเหรียญควอนตั้มไอโอให้ง้างที่ไต ซึ่งจะส่งเค้กหิมะบินจากด้านหลังของม้า และไหล่ เจ้าหน้าที่เข้าไป สเลด ไดร์เวอร์คลิกเลื่อนม้า , เครนคอเหมือนหงส์ ขึ้นในที่นั่งของเขา และจากนิสัยมากกว่าความจำเป็น brandishes แส้ของเขา Mare เครนคอของเธอด้วย เธอชอบขโมยติดขาและ รอรี ออกตัว . . . . . . .
" แล้วนายดัน เจ้าปีศาจ " ? ไอโอนาทันที ได้ยินเสียงตะโกนจากความมืดมวลขยับไปมาก่อนที่เขา . " ที่พวกเธอจะไปไหน ? ให้ใช่ ! "
" นายไม่รู้วิธีขับรถ ชิดขวา กล่าวว่า เจ้าหน้าที่อย่างโกรธเกรี้ยว
เป็นคนขับรถม้า ขับม้าด่าเขาคนเดินเท้าข้ามถนนแปรง จมูกของม้ากับไหล่ของเขา มองเขาด้วยความโกรธและสั่นหิมะออกจากแขนของเขา ไอโอนา fidgets บนกล่องว่าเขานั่งอยู่บนหนาม กระตุกข้อศอกของเขาและกลายเป็นดวงตาของเขาเหมือนหนึ่งสิงราวกับว่าเขาไม่ทราบว่าเขา หรือทำไมเขาอยู่ที่นั่น
" แล้วพวกมันทั้งหมด ! กล่าวว่า เจ้าหน้าที่ jocosely ." พวกเขาเป็นเพียงการทำของพวกเขาที่ดีที่สุดที่จะทำงานกับคุณ หรือตกอยู่ภายใต้เท้าของม้า . พวกเขาจะต้องทำมันเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ "
ไอโอดูเป็นค่าโดยสาร และย้ายริมฝีปากของเขา . . . . . . . เห็นได้ชัดว่าเขาหมายความว่าอะไร แต่ไม่มีอะไรมาแต่หละ
" อะไร " สอบถามเจ้าหน้าที่
ไอโอให้เบ้ยิ้ม และรัดคอของเขาออกมา huskily : " ลูกชายของฉัน . . . . . . . เอ้อ . . . . . . . ลูกชายฉันตายในสัปดาห์นี้ครับ "
" H !แล้วเค้าตายยังไง ? "
ไอโอรอบร่างกายรอบของเขา ค่าโดยสาร และกล่าวว่า :
" ใครบอก ! มันต้องเป็นจากไข้ . . . . . . . เขานอน 3 วันในโรงพยาบาล แล้วเขาก็ตาย . . . . . . . พระประสงค์ของพระเจ้า . "
" เปิดรอบ เจ้าปีศาจ ! " ออกมาจากความมืด " คุณไปแตก ไอ้หมา ดูสิว่าคุณจะ !
" ไดรฟ์บน ขับรถบน . . . . . . . " กล่าวว่า เจ้าหน้าที่" เราจะไม่ไปจนกว่าพรุ่งนี้จะเป็นแบบนี้ เร็วเข้า ! "
เลื่อนคนขับรถเครนคอของเขาอีกครั้ง ขึ้นในที่นั่งของเขา และด้วยพระคุณหนักหวดแส้ของเขา หลายครั้งเขาดูรอบที่เจ้าหน้าที่ แต่หลังทำให้ดวงตาของเขาปิดและเห็นได้ชัดว่าคร้านที่จะฟัง เก็บค่าโดยสารของเขาลงใน vyborgskaya ไอโอ , หยุดที่ร้านอาหารและอีกครั้งอยู่ huddled ในกล่อง . . . . . . .อีกครั้ง หิมะเปียกสีเขาและม้าสีขาวของเขา หนึ่งชั่วโมงผ่านไป และอีก . . . . . . .
สามหนุ่มสองสูงและผอม หนึ่งสั้นและค่อม มาขึ้น ราวที่แต่ละอื่น ๆและดังๆ ประทับบนทางเท้ากับรองเท้ายางกันน้ำของพวกเขา .
" คนขับรถแท็กซี่ ให้ตำรวจสะพาน ! คนร้องด้วยเสียงหลง " เราสามคน . . . . . . . 20 kopecks ! "
ไอโอนาเต็มที่ที่ไตและคลิกกับม้าของเขา 20 kopecks ไม่ใช่ราคายุติธรรม แต่เขาไม่มีความคิดที่ ไม่ว่าจะเป็น สรงน้ำ หรือ ไม่ว่าจะเป็นห้า kopecks ไม่สำคัญเขาตราบใดที่เขามีผู้โดยสาร . . . . . . . สามหนุ่มยัดแต่ละอื่น ๆและการใช้ภาษาที่ไม่สุภาพ ขึ้นไปที่เลื่อนมา และทั้งสามคนพยายามที่จะนั่งลงเดี๋ยวนี้ คำถามที่ยังคงที่จะตัดสิน :ซึ่งจะต้องนั่งลงและอันไหนที่จะยืน ? หลังจากทะเลาะกันยาว ไม่สบายอารมณ์ และละเมิด ก็มาสรุปว่า คนหลังค่อมต้องยืนเพราะเขาสั้น
" อืม , ไดรฟ์ , " กล่าวว่าหลังค่อมในเสียงของเขาแตก จ่ายเงินเอง และหายใจรดไอโอคอ . ตัดด้วย ! ! ! แล้วหมวก คุณมีเพื่อน คุณจะไม่พบอีกหนึ่งใน ปีเตอร์เบิร์ก . . . . . . . "
" เขา ! . . . . . . . เขา ! . . . . . . . " หัวเราะไอโอ . ไม่มีอะไรจะโม้ !
" แล้ว ไม่มีอะไรจะอวด ไดรฟ์บน คุณจะขับแบบนี้ได้ตลอด เอ๋ ? ผมจะให้คุณหนึ่งในคอ ?
" ปวดหัว " กล่าวว่าหนึ่งในคนที่สูง” ที่ dukmasovs ' เมื่อวาน vaska และฉันดื่มบรั่นดีระหว่างเรา 4 ขวดค่ะ "
" ผมดูไม่ออก ทำไมคุณพูดแบบนั้น , " กล่าวว่า อื่น ๆ สูงหนึ่งด้วยความโมโห" คุณโกหกเหมือนเดรัจฉาน "
" ตีผมตาย มันคือความจริง . . . . . . . "
" มันเกี่ยวกับที่เป็นจริงที่น่ารังเกียจจริงๆ . . . "
" เขา " grins ไอโอ . ฉันเป็น " สุภาพบุรุษ "
" tfoo ! ปีศาจพาคุณ ! " ร้องค่อมเกรี้ยวกราด " . คุณจะรับ คุณ เก่า โรคระบาด หรือคุณไม่ ? นั่นเป็นวิธีขับ มอบกับแส้ วางมันทั้งหมดให้มัน "
เธอได้ดีไอโอนารู้สึกว่าเบื้องหลังของเขากลับสั่นและเสียง jolting คนหลังค่อม . เขาได้ยินการจ่าหน้าถึงเขา เขาเห็นผู้คน และความรู้สึกของความเหงา เริ่มทีละน้อย ๆให้น้อยหนักบนหัวใจของเขา คนด่าเขา จนเขาอึดอัดมาอย่างประณีตแปลกสตริงของ epithets และ overpowered โดยการไอของเขาเพื่อนตัวสูงของเขาเริ่มพูดคุยของ petrovna nadyezhda บางอย่าง ไอโอนาดูรอบที่พวกเขา รอให้มีการหยุดช่วงสั้น ๆ , เขาดูเหมือนรอบอีกครั้ง และกล่าวว่า
" อาทิตย์นี้ . . . . . . . เอ้อ . . . . . . . ของฉัน . . . . . . . เอ้อ . . . . . . . ลูกจะตาย ! "
" เราทั้งหมดจะตาย . . . . . . . " กล่าวว่า หลังค่อมพร้อมถอนหายใจเช็ดริมฝีปากของเขาหลังจากที่ไอ” มาขับรถบน ขับรถบน เพื่อนของฉัน ฉันเพียงแค่ไม่สามารถยืน คลานแบบนี้เมื่อเขาจะพาเราไปที่นั่นได้มั้ย ? "
" เอ่อ คุณให้เขามีกำลังใจเล็ก ๆน้อย ๆ . . . . . . . หนึ่งในคอ "
" คุณได้ยิน ยัยมารผจญ ผมจะทำให้คุณฉลาด หากยืนในพิธีคนเหมือนคุณหนึ่งอาจเดิน คุณได้ยิน ไอ้มังกร หรือคุณไม่ห่วงแขวนสิ่งที่เราพูด ?
และ ไอโอได้ยินแทนที่จะรู้สึกตบที่หลังคอ
" เขา ! . . . . . . . " " เขาหัวเราะ สุขสันต์ทุกท่าน . . . . . . . .พระเจ้าให้คุณสุขภาพ !
" คนขับรถแท็กซี่ คุณจะแต่งงาน ? ถามคนตัวสูง
" ฉัน ? เขา ! ฉัน เอ่อ เรียวมะ สุภาพบุรุษ แต่ภรรยาผมตอนนี้คือชื้นดิน . . . . . . . เขา โฮโฮ . . . . . . . . . . . . . . หลุมศพนั้น . . . . . . . นี่ลูกชายฉันตายและฉันมีชีวิตอยู่ . . . . . มันเป็นเรื่องแปลก ความตายได้เข้ามาที่ประตู . . . . . . . ผิด แทนที่จะมาหาผมก็เพื่อลูก . . . . . . . "
และ ไอโอน่าหันหน้าไปบอกพวกเขาว่าลูกชายตาย แต่จุดที่คนหลังค่อมให้ถอนหายใจเป็นลม และประกาศว่า ขอบคุณพระเจ้า พวกเขามาถึงแล้ว หลังจากถ่ายของเขา 20 kopecks ไอโอ , gazes มานานหลังจาก revelers ที่หายเข้าไปในรายการสีดำ อีกครั้งที่เขาอยู่คนเดียว และอีกครั้งมีความเงียบให้เขา . . . . . . .ความทุกข์ยากที่ได้รับบทสรุปพื้นที่นั้นกลับมาอีกครั้ง และน้ำตา หัวใจของเขายิ่งโหดร้ายกว่าเดิม ที่มีลักษณะของความกังวลและความทุกข์ไอโอตาหลงทางพล่านในหมู่ฝูงชนเคลื่อนที่ไปมาบนทั้งสองด้านของถนน เขาจะไม่พบในหมู่ผู้หลายพันคนที่จะฟังเขา แต่ฝูงชนโผโดยเลินเล่อของเขาและความทุกข์ของเขา . . . . . . . ความทุกข์ยากของเขาเวิ้งว้างเกินขอบเขต ถ้าหัวใจไอโอคือระเบิด และความทุกข์ของเขาไหลออกมา มันก็จะท่วมโลก ทั้งมัน แต่มันไม่เจอ จะได้พบสถานที่หลบซ่อนอยู่ในกะลา เล็กน้อย ที่ จะ ไม่ พบ กับ เทียน รุ่งสาง . . . . . . .
ไอโอเห็นบ้านพอร์เตอร์กับพัสดุและให้ขึ้นใจของเขาที่อยู่เขา
" เวลาจะเป็นอย่างไร เพื่อน ? เขาถาม
" ไปเป็นสิบ . . . . . . . ทำไมคุณหยุดที่นี่ ขับรถบน !
ไอโอไดรฟ์ไม่กี่ก้าวออกไป , โค้งเองคู่ และให้ตัวเองได้ถึงความทุกข์ของเขา เขารู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่จะดึงดูดผู้คน แต่ ก่อน ห้านาทีผ่านไป เขาวาดตัวเองสั่นศีรษะของเขาว่าเขารู้สึกเจ็บและลากที่ไต . . . . . . . เขาจะทนไม่ได้อีกต่อไป
" กลับบ้าน " เขาคิดว่า " ในนาม "
และนางน้อยของเขา ราวกับว่าเธอรู้ความคิดของเขา ตกอยู่ trotting . หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมาไอโอนั่งโดยใหญ่สกปรกเตาไฟ บนเตา บนพื้น และบนม้านั่งเป็นคนนอนกรน อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอบอ้าว . ไอโอนาดูหลับตัวเลขรอยขีดข่วนตัวเอง และเสียใจที่เขาได้กลับมาบ้านแต่เช้า . . . .
" ผมยังไม่ได้รับเพียงพอที่จะจ่ายสำหรับข้าวโอ๊ตแม้ " เขาคิด " นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องทุกข์ยาก คนที่รู้วิธีการทำงานของเขา . . . . . . . ใครมีเพียงพอที่จะกินและมีม้ามีเพียงพอที่จะกิน ก็สบายใจ . . . . . . . "
ในหนึ่งมุมเป็นคนขับรถแท็กซี่หนุ่มลุกขึ้น กระแอมของเขาล่องลอย และทำให้น้ำถัง
" ดื่ม " ? ไอโอนาขอให้เขา
" ดู "
" มันอาจจะดีสำหรับคุณ . . . . . . . แต่ลูกชายฉันตาย เพื่อน . . . . . . . คุณได้ยินมั้ย ?สัปดาห์นี้ในโรงพยาบาล . . . . . . . มันเป็นธุรกิจเกย์ " . . . . . . .
ไอโอดูผลที่ผลิตโดยคำพูดของเขา แต่เขามองไม่เห็น ชายหนุ่มจึงคลุมศีรษะของเขาแล้วหลับไปแล้วล่ะ ชายชราถอนหายใจและรอยขีดข่วนตัวเอง . . . . . . . อย่างที่ชายหนุ่มเคยกระหายน้ำ เขาแห้งแล้งสำหรับการพูด ลูกชายของเขากำลังจะได้ตายไปเป็นอาทิตย์แล้ว เขายังไม่พูดกับใครเลย . . . . . . .. เขาต้องการที่จะพูดมันอย่างถูกต้อง ด้วยการ . . . . . . . เขาต้องการจะบอก ว่าลูกชายของเขาถูกป่วย ว่าเขาเดือดร้อนอะไร เขาบอกว่าก่อนที่เค้าจะตาย เค้าตายยังไง . . . . . . . เขาต้องการที่จะอธิบายและวิธีการที่เขาไปที่งานศพ
e-texts มากกว่าความทุกข์ยากโดยแอนตัน เชค
( 1860-1904 )
" ที่ผมจะบอกความเศร้าโศกของฉัน "
โพล้เพล้ของยามเย็น เกล็ดใหญ่ของหิมะเปียกจะปั่นป่วนแถวนี้ ไฟถนน ซึ่งเพิ่งได้ลงและนอนอยู่ในบางนุ่มชั้นบนหลังคาม้า ' , หลัง , ไหล่ , หมวก ไอโอนา potapov , ค้อนคนขับ ทั้งหมดเป็นสีขาว เหมือนผีเขานั่งอยู่บนกล่องโดยไม่ต้องกวนงอเป็นสองเท่าเป็นชีวิตร่างกาย สามารถโค้งงอ ถ้าเป็นปกติอยู่ในกองหิมะ เขาดูเหมือนกับว่าในตอนนั้นเขาไม่คิดว่ามันจำเป็นที่จะต้องสลัดมันออกไป . . . . . . . ม้าของเขามีสีขาวและนิ่งเกินไป ความนิ่งของเธอ เกี่ยวกับมุมของเส้น และติดชอบตรงขาของเธอ ทำให้เธอดูเหมือนที่มีค่าน้อยมากขนมปังขิงม้าเธออาจจะสูญเสียไปในความคิด ใครที่ถูกฉีกออกไปจากไถจากสีเทาที่คุ้นเคย และโยนลงตมนี้ เต็มไปด้วยไฟมหึมาของไม่เสื่อมคลาย วุ่นวายและจะรีบคน ต้องคิด
นานมากแล้วไอโอและขี้บ่นของเขามีศรัทธา . เขาออกมาจากสนาม ก่อนถึงเวลาอาหารเย็น และไม่ได้เดินทางคนเดียวเลยแต่ตอนนี้สีโทนเย็นจะลดลงในเมือง แสงซีดๆของโคมไฟถนนจะเปลี่ยนเป็นสีที่สดใสและคึกคักของถนนเติบโต noisier .
" เลื่อนไป vyborgskaya ! " ไอโอนาได้ยิน . " เลื่อน !
ไอโอเริ่มและผ่านหิมะของเขาติดขนตาเห็นพนักงานในเสื้อกันหนาวทหารกับผ้าคลุมศีรษะของเขา . . . . . .
" vyborgskaya " ย้ำเจ้าหน้าที่” คุณหลับอยู่เหรอเพื่อ vyborgskaya ! "
ในเหรียญควอนตั้มไอโอให้ง้างที่ไต ซึ่งจะส่งเค้กหิมะบินจากด้านหลังของม้า และไหล่ เจ้าหน้าที่เข้าไป สเลด ไดร์เวอร์คลิกเลื่อนม้า , เครนคอเหมือนหงส์ ขึ้นในที่นั่งของเขา และจากนิสัยมากกว่าความจำเป็น brandishes แส้ของเขา Mare เครนคอของเธอด้วย เธอชอบขโมยติดขาและ รอรี ออกตัว . . . . . . .
" แล้วนายดัน เจ้าปีศาจ " ? ไอโอนาทันที ได้ยินเสียงตะโกนจากความมืดมวลขยับไปมาก่อนที่เขา . " ที่พวกเธอจะไปไหน ? ให้ใช่ ! "
" นายไม่รู้วิธีขับรถ ชิดขวา กล่าวว่า เจ้าหน้าที่อย่างโกรธเกรี้ยว
เป็นคนขับรถม้า ขับม้าด่าเขาคนเดินเท้าข้ามถนนแปรง จมูกของม้ากับไหล่ของเขา มองเขาด้วยความโกรธและสั่นหิมะออกจากแขนของเขา ไอโอนา fidgets บนกล่องว่าเขานั่งอยู่บนหนาม กระตุกข้อศอกของเขาและกลายเป็นดวงตาของเขาเหมือนหนึ่งสิงราวกับว่าเขาไม่ทราบว่าเขา หรือทำไมเขาอยู่ที่นั่น
" แล้วพวกมันทั้งหมด ! กล่าวว่า เจ้าหน้าที่ jocosely ." พวกเขาเป็นเพียงการทำของพวกเขาที่ดีที่สุดที่จะทำงานกับคุณ หรือตกอยู่ภายใต้เท้าของม้า . พวกเขาจะต้องทำมันเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ "
ไอโอดูเป็นค่าโดยสาร และย้ายริมฝีปากของเขา . . . . . . . เห็นได้ชัดว่าเขาหมายความว่าอะไร แต่ไม่มีอะไรมาแต่หละ
" อะไร " สอบถามเจ้าหน้าที่
ไอโอให้เบ้ยิ้ม และรัดคอของเขาออกมา huskily : " ลูกชายของฉัน . . . . . . . เอ้อ . . . . . . . ลูกชายฉันตายในสัปดาห์นี้ครับ "
" H !แล้วเค้าตายยังไง ? "
ไอโอรอบร่างกายรอบของเขา ค่าโดยสาร และกล่าวว่า :
" ใครบอก ! มันต้องเป็นจากไข้ . . . . . . . เขานอน 3 วันในโรงพยาบาล แล้วเขาก็ตาย . . . . . . . พระประสงค์ของพระเจ้า . "
" เปิดรอบ เจ้าปีศาจ ! " ออกมาจากความมืด " คุณไปแตก ไอ้หมา ดูสิว่าคุณจะ !
" ไดรฟ์บน ขับรถบน . . . . . . . " กล่าวว่า เจ้าหน้าที่" เราจะไม่ไปจนกว่าพรุ่งนี้จะเป็นแบบนี้ เร็วเข้า ! "
เลื่อนคนขับรถเครนคอของเขาอีกครั้ง ขึ้นในที่นั่งของเขา และด้วยพระคุณหนักหวดแส้ของเขา หลายครั้งเขาดูรอบที่เจ้าหน้าที่ แต่หลังทำให้ดวงตาของเขาปิดและเห็นได้ชัดว่าคร้านที่จะฟัง เก็บค่าโดยสารของเขาลงใน vyborgskaya ไอโอ , หยุดที่ร้านอาหารและอีกครั้งอยู่ huddled ในกล่อง . . . . . . .อีกครั้ง หิมะเปียกสีเขาและม้าสีขาวของเขา หนึ่งชั่วโมงผ่านไป และอีก . . . . . . .
สามหนุ่มสองสูงและผอม หนึ่งสั้นและค่อม มาขึ้น ราวที่แต่ละอื่น ๆและดังๆ ประทับบนทางเท้ากับรองเท้ายางกันน้ำของพวกเขา .
" คนขับรถแท็กซี่ ให้ตำรวจสะพาน ! คนร้องด้วยเสียงหลง " เราสามคน . . . . . . . 20 kopecks ! "
ไอโอนาเต็มที่ที่ไตและคลิกกับม้าของเขา 20 kopecks ไม่ใช่ราคายุติธรรม แต่เขาไม่มีความคิดที่ ไม่ว่าจะเป็น สรงน้ำ หรือ ไม่ว่าจะเป็นห้า kopecks ไม่สำคัญเขาตราบใดที่เขามีผู้โดยสาร . . . . . . . สามหนุ่มยัดแต่ละอื่น ๆและการใช้ภาษาที่ไม่สุภาพ ขึ้นไปที่เลื่อนมา และทั้งสามคนพยายามที่จะนั่งลงเดี๋ยวนี้ คำถามที่ยังคงที่จะตัดสิน :ซึ่งจะต้องนั่งลงและอันไหนที่จะยืน ? หลังจากทะเลาะกันยาว ไม่สบายอารมณ์ และละเมิด ก็มาสรุปว่า คนหลังค่อมต้องยืนเพราะเขาสั้น
" อืม , ไดรฟ์ , " กล่าวว่าหลังค่อมในเสียงของเขาแตก จ่ายเงินเอง และหายใจรดไอโอคอ . ตัดด้วย ! ! ! แล้วหมวก คุณมีเพื่อน คุณจะไม่พบอีกหนึ่งใน ปีเตอร์เบิร์ก . . . . . . . "
" เขา ! . . . . . . . เขา ! . . . . . . . " หัวเราะไอโอ . ไม่มีอะไรจะโม้ !
" แล้ว ไม่มีอะไรจะอวด ไดรฟ์บน คุณจะขับแบบนี้ได้ตลอด เอ๋ ? ผมจะให้คุณหนึ่งในคอ ?
" ปวดหัว " กล่าวว่าหนึ่งในคนที่สูง” ที่ dukmasovs ' เมื่อวาน vaska และฉันดื่มบรั่นดีระหว่างเรา 4 ขวดค่ะ "
" ผมดูไม่ออก ทำไมคุณพูดแบบนั้น , " กล่าวว่า อื่น ๆ สูงหนึ่งด้วยความโมโห" คุณโกหกเหมือนเดรัจฉาน "
" ตีผมตาย มันคือความจริง . . . . . . . "
" มันเกี่ยวกับที่เป็นจริงที่น่ารังเกียจจริงๆ . . . "
" เขา " grins ไอโอ . ฉันเป็น " สุภาพบุรุษ "
" tfoo ! ปีศาจพาคุณ ! " ร้องค่อมเกรี้ยวกราด " . คุณจะรับ คุณ เก่า โรคระบาด หรือคุณไม่ ? นั่นเป็นวิธีขับ มอบกับแส้ วางมันทั้งหมดให้มัน "
เธอได้ดีไอโอนารู้สึกว่าเบื้องหลังของเขากลับสั่นและเสียง jolting คนหลังค่อม . เขาได้ยินการจ่าหน้าถึงเขา เขาเห็นผู้คน และความรู้สึกของความเหงา เริ่มทีละน้อย ๆให้น้อยหนักบนหัวใจของเขา คนด่าเขา จนเขาอึดอัดมาอย่างประณีตแปลกสตริงของ epithets และ overpowered โดยการไอของเขาเพื่อนตัวสูงของเขาเริ่มพูดคุยของ petrovna nadyezhda บางอย่าง ไอโอนาดูรอบที่พวกเขา รอให้มีการหยุดช่วงสั้น ๆ , เขาดูเหมือนรอบอีกครั้ง และกล่าวว่า
" อาทิตย์นี้ . . . . . . . เอ้อ . . . . . . . ของฉัน . . . . . . . เอ้อ . . . . . . . ลูกจะตาย ! "
" เราทั้งหมดจะตาย . . . . . . . " กล่าวว่า หลังค่อมพร้อมถอนหายใจเช็ดริมฝีปากของเขาหลังจากที่ไอ” มาขับรถบน ขับรถบน เพื่อนของฉัน ฉันเพียงแค่ไม่สามารถยืน คลานแบบนี้เมื่อเขาจะพาเราไปที่นั่นได้มั้ย ? "
" เอ่อ คุณให้เขามีกำลังใจเล็ก ๆน้อย ๆ . . . . . . . หนึ่งในคอ "
" คุณได้ยิน ยัยมารผจญ ผมจะทำให้คุณฉลาด หากยืนในพิธีคนเหมือนคุณหนึ่งอาจเดิน คุณได้ยิน ไอ้มังกร หรือคุณไม่ห่วงแขวนสิ่งที่เราพูด ?
และ ไอโอได้ยินแทนที่จะรู้สึกตบที่หลังคอ
" เขา ! . . . . . . . " " เขาหัวเราะ สุขสันต์ทุกท่าน . . . . . . . .พระเจ้าให้คุณสุขภาพ !
" คนขับรถแท็กซี่ คุณจะแต่งงาน ? ถามคนตัวสูง
" ฉัน ? เขา ! ฉัน เอ่อ เรียวมะ สุภาพบุรุษ แต่ภรรยาผมตอนนี้คือชื้นดิน . . . . . . . เขา โฮโฮ . . . . . . . . . . . . . . หลุมศพนั้น . . . . . . . นี่ลูกชายฉันตายและฉันมีชีวิตอยู่ . . . . . มันเป็นเรื่องแปลก ความตายได้เข้ามาที่ประตู . . . . . . . ผิด แทนที่จะมาหาผมก็เพื่อลูก . . . . . . . "
และ ไอโอน่าหันหน้าไปบอกพวกเขาว่าลูกชายตาย แต่จุดที่คนหลังค่อมให้ถอนหายใจเป็นลม และประกาศว่า ขอบคุณพระเจ้า พวกเขามาถึงแล้ว หลังจากถ่ายของเขา 20 kopecks ไอโอ , gazes มานานหลังจาก revelers ที่หายเข้าไปในรายการสีดำ อีกครั้งที่เขาอยู่คนเดียว และอีกครั้งมีความเงียบให้เขา . . . . . . .ความทุกข์ยากที่ได้รับบทสรุปพื้นที่นั้นกลับมาอีกครั้ง และน้ำตา หัวใจของเขายิ่งโหดร้ายกว่าเดิม ที่มีลักษณะของความกังวลและความทุกข์ไอโอตาหลงทางพล่านในหมู่ฝูงชนเคลื่อนที่ไปมาบนทั้งสองด้านของถนน เขาจะไม่พบในหมู่ผู้หลายพันคนที่จะฟังเขา แต่ฝูงชนโผโดยเลินเล่อของเขาและความทุกข์ของเขา . . . . . . . ความทุกข์ยากของเขาเวิ้งว้างเกินขอบเขต ถ้าหัวใจไอโอคือระเบิด และความทุกข์ของเขาไหลออกมา มันก็จะท่วมโลก ทั้งมัน แต่มันไม่เจอ จะได้พบสถานที่หลบซ่อนอยู่ในกะลา เล็กน้อย ที่ จะ ไม่ พบ กับ เทียน รุ่งสาง . . . . . . .
ไอโอเห็นบ้านพอร์เตอร์กับพัสดุและให้ขึ้นใจของเขาที่อยู่เขา
" เวลาจะเป็นอย่างไร เพื่อน ? เขาถาม
" ไปเป็นสิบ . . . . . . . ทำไมคุณหยุดที่นี่ ขับรถบน !
ไอโอไดรฟ์ไม่กี่ก้าวออกไป , โค้งเองคู่ และให้ตัวเองได้ถึงความทุกข์ของเขา เขารู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่จะดึงดูดผู้คน แต่ ก่อน ห้านาทีผ่านไป เขาวาดตัวเองสั่นศีรษะของเขาว่าเขารู้สึกเจ็บและลากที่ไต . . . . . . . เขาจะทนไม่ได้อีกต่อไป
" กลับบ้าน " เขาคิดว่า " ในนาม "
และนางน้อยของเขา ราวกับว่าเธอรู้ความคิดของเขา ตกอยู่ trotting . หนึ่งชั่วโมงครึ่งต่อมาไอโอนั่งโดยใหญ่สกปรกเตาไฟ บนเตา บนพื้น และบนม้านั่งเป็นคนนอนกรน อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอบอ้าว . ไอโอนาดูหลับตัวเลขรอยขีดข่วนตัวเอง และเสียใจที่เขาได้กลับมาบ้านแต่เช้า . . . .
" ผมยังไม่ได้รับเพียงพอที่จะจ่ายสำหรับข้าวโอ๊ตแม้ " เขาคิด " นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงต้องทุกข์ยาก คนที่รู้วิธีการทำงานของเขา . . . . . . . ใครมีเพียงพอที่จะกินและมีม้ามีเพียงพอที่จะกิน ก็สบายใจ . . . . . . . "
ในหนึ่งมุมเป็นคนขับรถแท็กซี่หนุ่มลุกขึ้น กระแอมของเขาล่องลอย และทำให้น้ำถัง
" ดื่ม " ? ไอโอนาขอให้เขา
" ดู "
" มันอาจจะดีสำหรับคุณ . . . . . . . แต่ลูกชายฉันตาย เพื่อน . . . . . . . คุณได้ยินมั้ย ?สัปดาห์นี้ในโรงพยาบาล . . . . . . . มันเป็นธุรกิจเกย์ " . . . . . . .
ไอโอดูผลที่ผลิตโดยคำพูดของเขา แต่เขามองไม่เห็น ชายหนุ่มจึงคลุมศีรษะของเขาแล้วหลับไปแล้วล่ะ ชายชราถอนหายใจและรอยขีดข่วนตัวเอง . . . . . . . อย่างที่ชายหนุ่มเคยกระหายน้ำ เขาแห้งแล้งสำหรับการพูด ลูกชายของเขากำลังจะได้ตายไปเป็นอาทิตย์แล้ว เขายังไม่พูดกับใครเลย . . . . . . .. เขาต้องการที่จะพูดมันอย่างถูกต้อง ด้วยการ . . . . . . . เขาต้องการจะบอก ว่าลูกชายของเขาถูกป่วย ว่าเขาเดือดร้อนอะไร เขาบอกว่าก่อนที่เค้าจะตาย เค้าตายยังไง . . . . . . . เขาต้องการที่จะอธิบายและวิธีการที่เขาไปที่งานศพ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Pity
- เกริลแก็งค์
- Will be punished by letting go of trees
- Closing "Call to Action": State what the
- ประวัตินักศึกษา
- As always
- guard
- you wont get in trouble if you come home
- เพื่อเราจะได้บอก ราตรีสวัสดิ์ และเป็นสาม
- ฉันจะทำให้พ่อแม่สบาย
- I have not had a first kiss yet.
- เมื่อวานมีเมฆไหม
- Palm date (Phoenix dactylifera L.) has b
- ฉันรักฉันก็จะทำเพื่อคนคนนั้นคนที่ฉันรักเ
- คนไทยใช้เรียกชาวต่างชาติพูดภาษาอังกฤษ
- ฉ้นมีแค่2มือ
- ความหมายของมันคือลักษณะของแสงที่ปรากฏแก่
- Just a kiss is never at all.The first ki
- ปั่นเลือด
- คุณจะนอนหรือยังคะ
- แต่ฉันไม่ได้บังคับคุณนะ
- ฉ้นมีแค่2มือ
- which primarily included grain sizes of
- เมื่อคำอธิษฐานจบลง ลูกเป็ดน้อยก็กลายเป็น
