words, the analogy with language is

words, the analogy with language is taken very far indeed. According to Lurie, there is a proportional relation between the number of items of clothing one has and how much one is able to express visually, because clothes are one’s visual vocabulary.4 So a person with a small wardrobe can express only a few messages via clothes, while someone interested in fashion with a large wardrobe is able to express a number of different messages. But there is no reason to believe that this is so. Most clothes communicate so little that even a large wardrobe will not communicate all that much, so it is doubt- ful that the average slave of fashion should be ascribed any greater visual ability to communicate than, for example, a person who only has a few items of clothing but who indicates a distinct subcultural affiliation.

Lurie also claims to have found a number of equivalents to ‘psychological speech defects’ in clothing:

We will hear, or rather see, the repetitive manner of a man who always wears the same jacket or a pair of shoes whatever the climate or occasion; the childish lisp of the woman who clings to the frills and ribbons of her early youth; and those embarrassing lapses of the tongue – or rather of the garment – of which the classical examples are the unzipped fly and the slip that becomes a social error. We will also notice the signs of more temporary inner distress: the too-loud or harsh ‘voice’ that exhausts our eye rather than our ear with glaring colors and clashing patterns, and the drab colorless equivalent of the inability to speak above a whisper.5

These analogies are not particularly convincing, and the highly direct manner in which Lurie interprets everything often comes close to unintentional parody, as when she claims that a tie in bright colours expresses virility, or that a clergyman without a tie has been ‘symbolically castrated’.6

65

Lurie’s entire book is based on a loose analogy between clothing and language, but the analogy professes to be more than this, claiming that clothing is language.7 No attempt is made anywhere in the book to justify the assertion that cloth- ing really can be considered as language. It simply remains a loose assertion that is only supported by a series of analogies, many of which are extremely dubious. She has in no way supplied a theory as to how we could consider clothes as a language. Obviously clothes communicate something, but what is it? They cannot be said as a matter of course to express a message. The sociologist Fred Davis introduces a comic strip from The New Yorker, in which the character Rhonda Perlmutter iii has a hat that says ‘My favorite food is tuna’, a handbag that says ‘Someday I’d like to see a ufo’ and a skirt that says ‘My mother lives in Sacramento, but we speak quite often on the telephone’.8 Obviously, clothes do not communi- cate in such a way.

Roland Barthes has made what is perhaps the most the- oretically ambitious attempt to consider clothes as a kind of language. His book on the fashion system was first published in 1967, but it was begun a decade earlier. Even at the time of publication Barthes considered it in some way a failure. It is fairly unreadable and seems quite a bit longer than the 350 pages of its English edition. Barthes sets himself the task of studying ‘the fashion system’, which he defines as the totality of the social relations and activities that are necessary for fashion to exist. He distinguishes initially between three aspects of clothing: the real garment, the represented garment and the used garment. These are three forms of existence applied to the garment on its path through the fashion sys- tem. The ‘real’ garment is the actual physical garment that is produced, the ‘represented’ garment is that which is displayed in fashion magazines and advertising, and the ‘used’ garment is what is bought and worn. In his book Barthes is mainly interested in the ‘represented’ garment, because that is what

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำเปรียบเทียบกับภาษาที่จะนำมาไกลมากแน่นอน ตาม Lurie มีสัดส่วนความสัมพันธ์ระหว่างจำนวนของรายการหนึ่งเสื้อผ้าได้และวิธีการมากหนึ่งคือสามารถที่จะแสดงความเห็นเพราะเสื้อผ้า vocabulary.4 ภาพของคนดังนั้นคนที่มีตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กสามารถแสดงเพียงไม่กี่ข้อความผ่านทาง เสื้อผ้าในขณะที่คนที่สนใจในแฟชั่นที่มีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่สามารถที่จะแสดงจำนวนข้อความที่แตกต่างกัน แต่มีเหตุผลที่เชื่อว่าเป็นเช่นนี้ไม่มี เสื้อผ้าส่วนใหญ่สื่อสารเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้ได้ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่จะได้ติดต่อสื่อสารทุกที่มากจึง doubt- ful ว่าทาสเฉลี่ยของแฟชั่นควรจะกำหนดใด ๆ ความสามารถในการมองเห็นมากขึ้นในการสื่อสารกว่าตัวอย่างเช่นคนที่มีเพียงไม่กี่ รายการของเสื้อผ้า แต่ผู้ที่ชี้ให้เห็นถึงความร่วมมือ subcultural ที่แตกต่างกัน. Lurie ยังอ้างว่าได้พบจำนวนเทียบเท่าเป็น 'ข้อบกพร่องการพูดจิตวิทยาในเสื้อผ้า: เราจะได้ยินหรือค่อนข้างเห็นลักษณะซ้ำ ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งที่มักจะสวมแจ็คเก็ตเดียวกัน หรือคู่ของรองเท้าสิ่งที่สภาพภูมิอากาศหรือโอกาส; เสียงกระเพื่อมหน่อมแน้มของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยึดติดกับ frills และริบบิ้นของเยาวชนในช่วงต้นของเธอ; และผู้นาคที่น่าอายของลิ้น - หรือมากกว่าของเสื้อผ้า - ซึ่งตัวอย่างคลาสสิกที่มีแมลงวันซิปและใบที่เป็นข้อผิดพลาดทางสังคม นอกจากนี้เรายังจะสังเกตเห็นสัญญาณของความทุกข์ภายในชั่วคราวเพิ่มเติม: เกินไปดังหรือรุนแรง "เสียง" ที่ exhausts ตาของเรามากกว่าที่หูของเรามีสีที่เห็นได้ชัดและการปะทะกันรูปแบบและเทียบเท่าสีสดใสไม่สามารถที่จะพูดข้างต้นกระซิบ 5 อุปมาเหล่านี้จะไม่น่าเชื่อโดยเฉพาะอย่างยิ่งและลักษณะโดยตรงอย่างมากที่ Lurie ตีความทุกอย่างมักจะมาใกล้เคียงกับการล้อเลียนโดยไม่ได้ตั้งใจเช่นเมื่อเธออ้างว่าผูกในสีสดใสเป็นการแสดงออกถึงความแข็งแรงหรือว่านักบวชโดยไม่ต้องผูกได้รับการ 'ตอนสัญลักษณ์ '0.6 65 Lurie ของหนังสือทั้งเล่มจะขึ้นอยู่กับการเปรียบเทียบหลวมระหว่างเสื้อผ้าและภาษา แต่คล้ายคลึงสารภาพจะเป็นมากกว่านี้อ้างเสื้อผ้าที่ language.7 ไม่มีความพยายามใดที่จะทำที่ใดก็ได้ในหนังสือเล่มนี้แสดงให้เห็นถึงการยืนยันว่า cloth- ไอเอ็นจีจริงๆสามารถได้รับการพิจารณาเป็นภาษา มันก็ยังคงยืนยันหลวมที่ได้รับการสนับสนุนโดยชุดของอุปมาหลายแห่งซึ่งเป็นที่น่าสงสัยอย่างมาก เธอมีในทางที่ไม่ให้มาทฤษฎีเป็นวิธีการที่เราสามารถพิจารณาเสื้อผ้าที่เป็นภาษา เสื้อผ้าสื่อสารอะไรบางอย่างเห็นได้ชัด แต่มันคืออะไร? พวกเขาไม่สามารถจะกล่าวว่าเป็นเรื่องของหลักสูตรการแสดงข้อความ เฟร็ดเดวิสนักสังคมวิทยาแนะนำการ์ตูนจากเดอะนิวยอร์กเกอร์ซึ่งในตัวของ Rhonda Perlmutter iii มีหมวกว่า 'อาหารที่ฉันชอบคือปลาทูน่า', กระเป๋าถือว่า 'สักวันหนึ่งผมอยากจะเห็นยูเอฟโอ' และ กระโปรงว่า 'แม่ของฉันอาศัยอยู่ในซาคราเมนโต แต่เราพูดค่อนข้างบ่อยใน telephone'.8 เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าทำ Cate สื่อสารไม่ใช่ในลักษณะดังกล่าว. โรลันด์เธได้ทำสิ่งที่อาจจะเป็นความพยายามที่มากที่สุดล้ำหน้า oretically ทะเยอทะยานที่จะต้องพิจารณา เสื้อผ้าเป็นชนิดของภาษา หนังสือของเขาในระบบแฟชั่นได้รับการตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1967 แต่มันก็เริ่มเมื่อสิบปีก่อน แม้ในขณะที่สิ่งพิมพ์ Barthes ได้คิดว่ามันเป็นความล้มเหลวในทางบาง มันค่อนข้างที่ไม่สามารถอ่านและดูเหมือนว่าค่อนข้างยาวกว่า 350 หน้าของฉบับภาษาอังกฤษ Barthes ได้ตั้งตัวเองงานของการศึกษา 'ระบบแฟชั่น' ซึ่งเขากำหนดเป็นจำนวนทั้งสิ้นของความสัมพันธ์ทางสังคมและกิจกรรมที่มีความจำเป็นสำหรับแฟชั่นจะมีชีวิตอยู่ เขาแตกต่างในขั้นต้นระหว่างสามด้านของเสื้อผ้า: เสื้อผ้าจริง, เสื้อผ้าแสดงและเสื้อผ้าที่ใช้ เหล่านี้จะมีสามรูปแบบของการดำรงอยู่มาประยุกต์ใช้กับการตัดเย็บเสื้อผ้าบนเส้นทางผ่านงานระบบแฟชั่น เสื้อผ้า 'จริง' เป็นเสื้อผ้าทางกายภาพที่เกิดขึ้นจริงที่ผลิต, 'ตัวแทน' เสื้อผ้าคือสิ่งที่จะปรากฏในนิตยสารแฟชั่นและการโฆษณาและการ 'ใช้' เสื้อผ้าเป็นสิ่งที่มีการซื้อและการสวมใส่ ในหนังสือของเขา Barthes เป็นส่วนใหญ่สนใจใน 'ตัวแทน' เสื้อผ้าเพราะนั่นคือสิ่งที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำที่คล้ายคลึงกับภาษาถ่ายไกลมากจริงๆ ตามที่ลุรี่ มีความสัมพันธ์กับสัดส่วนระหว่างจำนวนของรายการของเสื้อผ้าได้และวิธีหนึ่งคือสามารถแสดงสายตามาก เพราะเสื้อผ้าของคำศัพท์ภาพ ที่ 4 ดังนั้น ผู้ที่มีตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กสามารถแสดงเพียงไม่กี่ข้อความผ่านทางเสื้อผ้าในขณะที่บางคนที่สนใจในแฟชั่นกับตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่สามารถแสดงจำนวนของข้อความที่แตกต่างกัน แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะเชื่อว่าเป็นเช่นนั้น เสื้อผ้าส่วนใหญ่สื่อสารน้อยมากที่แม้แต่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่จะไม่ติดต่อเลย เลยสงสัย - ful ที่ทาสเฉลี่ยของแฟชั่นควรจะดีใด ๆ มากกว่าเห็นความสามารถในการสื่อสารมากกว่า เช่นบุคคลที่มีเพียงไม่กี่รายการของเสื้อผ้าที่แตกต่างกัน แต่พบว่า subcultural สังกัด

ลุรี่ยังอ้างพบจำนวนเทียบเท่ากับจิตวิทยาการพูดบกพร่อง ' ในเสื้อผ้า :

เราจะได้ยินหรือเห็น , ลักษณะซ้ำ ๆของผู้ชาย ที่มักจะสวมแจ็คเก็ตเดียวกัน หรือเป็นคู่ รองเท้าไม่ว่าสภาพอากาศหรือโอกาสที่พูดไม่ชัดเหมือนเด็กของผู้หญิงที่ clings เพื่อ frills และริบบิ้นของเยาวชนต้นของเธอ และที่น่าอายที่พลั้งเผลอของลิ้น ( หรือมากกว่าของ–เสื้อผ้าซึ่งตัวอย่างคลาสสิกเป็นซิปบินและการจัดส่งที่กลายเป็นข้อผิดพลาดทางสังคม นอกจากนี้เรายังจะสังเกตเห็นอาการเจ็บปวดภายในชั่วคราวมากกว่าด้วยเสียงดังหรือเสียงที่แข็งกร้าว ' ' ตาของเรา หูของเรา แทนที่จะเหนื่อยกับการจ้องมองสีและรูปแบบของการปะทะ และไม่มีสี เทียบเท่าไม่สามารถที่จะพูดข้างต้นกระซิบ 5

ใช้เหล่านี้จะไม่เชื่อ และขอโดยตรงในลักษณะใด ลุรี่แปลทุกอย่างมักจะมาพร้อมกับเจตนาล้อเลียน ,เมื่อเธออ้างว่า เสมอกันในสีสดใสแสดงความเป็นลูกผู้ชาย หรือพระที่ไม่ผูก มีสัญลักษณ์ตัว ' ' 6

65

ลุรี่ของหนังสือทั้งเล่มจะขึ้นอยู่กับการเปรียบเทียบระหว่างเสื้อผ้าหลวมและภาษา แต่เปรียบเปรยว่าเป็นมากกว่านี้ อ้างว่า เสื้อผ้าที่เป็นภาษาไม่พยายามทำที่ใดก็ได้ในหนังสือเรื่อง ยืนยันว่าผ้า - ing จริงๆถือได้ว่าเป็นภาษา มันก็ยังคงยืนยันว่าเป็นเพียงหลวมโดยการสนับสนุนชุดของใช้หลายแห่งซึ่งเป็นสิ่งน่าสงสัย เธอไม่มีทางมาเป็นทฤษฎี เป็นวิธีที่เราสามารถพิจารณาเสื้อผ้าที่เป็นภาษา เห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้า สื่อสารบางอย่าง แต่มันคืออะไรล่ะพวกเขาไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเรื่องของหลักสูตรจะแสดงข้อความ โดยนักสังคมวิทยาเฟร็ดเดวิสแนะนําหนังสือการ์ตูนจากนิวยอร์ก ซึ่งตัวละคร Rhonda เพิร์ลมัตเตอร์ III มีหมวกว่า " อาหารโปรดของฉันคือทูน่า ' , กระเป๋าถือว่า " สักวันฉันก็อยากจะเห็น UFO ' และกระโปรงว่า ' แม่ของฉันอาศัยอยู่ในแซคราเมนโต , แต่เราพูดบ่อย ในโทรศัพท์ ' 8 แน่นอนเสื้อผ้าไม่มีการสื่อสาร - เคทแบบนี้

Roland Barthes ทำให้อาจจะมากที่สุด - oretically ทะเยอทะยานพยายามที่จะพิจารณาเสื้อผ้าที่เป็นชนิดของภาษา หนังสือของเขาในระบบแฟชั่น ถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 1967 แต่มันเริ่มทศวรรษก่อนหน้านี้ แม้ในเวลาของสิ่งพิมพ์ Barthes ถือว่าในบางวิธีที่ล้มเหลวมันค่อนข้างอ่าน และดูเหมือนว่าค่อนข้างบิตนานกว่า 350 หน้าของฉบับภาษาอังกฤษของ Barthes ชุดเองงานศึกษา ' ระบบ ' แฟชั่น ซึ่งเขากำหนดเป็นจำนวนรวมของความสัมพันธ์ทางสังคมและกิจกรรมที่จำเป็นสำหรับแฟชั่นอยู่ เขาแตกต่างเริ่มต้นระหว่างสามด้านของเสื้อผ้า : เสื้อผ้าจริงการเป็นตัวแทนและใช้เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่ม เหล่านี้เป็นสามรูปแบบของการดำรงอยู่ที่ใช้กับเสื้อผ้าบนเส้นทางของมันผ่านแฟชั่น sys - tem . ' เสื้อผ้า ' ที่แท้จริงคือจริงทางกายภาพ เสื้อผ้าที่ผลิต , ' แสดง ' เสื้อผ้าที่ปรากฏในนิตยสารแฟชั่นและโฆษณา และ ' ใช้ ' เสื้อผ้าเป็นสิ่งที่จะซื้อและสวมใส่ในหนังสือของเขา Barthes เป็นส่วนใหญ่สนใจใน ' แสดง ' เสื้อผ้า , เพราะมันเป็นสิ่งที่