My wife and I recently visited a fr

My wife and I recently visited a friend. We reminisced about times gone by and about mutual acquaintances. Other couples came and went as the day went by, but it wasn't until Mr. Murphy appeared that my day became interesting. As he walked into the backyard and began to introduce himself, his voice took me back to a second floor classroom some twenty years before. I began to recall vividly the cramped seats that were our prison for those ninety minute classes. I recalled the overpowering smell of perfume worn by all the teen aged girls and again that voice that let everyone know that tardiness would not be condoned in his classroom. That chance meeting with Terry, I could now address him by his first name, made me recall so many other classrooms and teachers from my time at Frontenac High School. I remembered those classes that made my hand cramp as I frantically tried to copy what was being written on the chalkboard, and the classrooms that faced east and became blinding on those clear and sunny days. The teachers who filled those classrooms also came to mind, especially those that would embarrass students when homework wasn't done or single a student out if he/she answered incorrectly. But it also brought the rest of school back to mind. There were stuffy hallways, cramped with students frantically trying to get to that next class, that always seemed to be on the other side of the school. There was the fresh smell of paint that seemed to hang in the air no matter what time of year it was. There were also the distinct smells that emanated from the boy's change room and the sickening odours that came from the cafeteria that made one wonder how anyone could stomach the food. All of these memories are of course from a carefree time in my life, one in which I had no job, no dependents, no stress and, of course, no worries. I think back to this time and my reactions are mixed I long for a time of personal freedom with my whole...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมและภรรยาเยี่ยมชมล่าสุดเพื่อน เรา reminisced เกี่ยวกับอดีต และคนรู้จักซึ่งกันและกัน คู่อื่นมา และไปเป็นวันก็ตาม แต่มันไม่ได้จนกว่านายเมอร์ฟีปรากฏ ว่า วันของฉันเป็นที่น่าสนใจ เขาเดินเข้าไปในสวนหลังบ้าน และได้เริ่มแนะนำตัวเอง เสียงของเขาก็พาผมกลับไปห้องเรียนชั้นที่สองบางยี่สิบปีก่อน เริ่มเรียกคืนน่าฟังที่นั่งแคบที่เรือนจำของเรานั้นเรียนเก้าสิบนาที ผมยกเลิกพอแรงกลิ่นของน้ำหอมที่สวมใส่ โดยวัยรุ่นทั้งหมดอายุหญิง และอีก เสียงที่ให้ทุกคนทราบว่าเชื่องจะไม่จะยังคงในห้องเรียนของเขา ที่พบกันโดยบังเอิญกับเทอร์รี่ ฉันสามารถตอนนี้เขาตามชื่อแรกของเขา ทำให้ฉันนึกมากห้องเรียนและครูจากเวลาของฉันในโรงเรียนมัธยมโตฟรองเตอน็องอื่น ๆ ฉันจดจำผู้เรียนที่ขัดขวางมือของฉันเป็นเมามันพยายามที่จะคัดลอกสิ่งที่ถูกเขียนบน chalkboard และห้องเรียนที่เผชิญทิศตะวันออก และกลายเป็น blinding บนนั้นชัดเจน และซันนี่ ครูผู้กรอกข้อมูลห้องเรียนเหล่านั้นยังมาใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่จะผู้ใหญ่นักเรียนเมื่อไม่ทำการบ้าน หรือหนึ่งนักเรียนถ้าเขาตอบไม่ถูกต้อง แต่ยังนำส่วนเหลือของโรงเรียนไปจิตใจ มี hallways อบอ้าว cramped กับนักศึกษาเมามันพยายามไปที่ระดับถัดไป ที่ดูเหมือนจะเป็นในด้านอื่น ๆ ของโรงเรียนเสมอ กลิ่นหอมสดของสีที่ดูเหมือนจะวางในอากาศไม่ว่าเวลาใดของปีก็ ได้ ได้กลิ่นแตกต่างกันที่ emanated จากของเด็กเปลี่ยนแปลงห้อง และ odours sickening ที่มาจากโรงอาหารที่ทำให้หนึ่งสงสัยว่า ใครสามารถกระเพาะอาหารอาหาร ทุกความทรงจำเหล่านี้ได้แน่นอนจากเวลาใช้ ใน ชีวิตของฉัน หนึ่งที่ผมมีงาน ไม่เครียด ไม่มีผู้อยู่ในอุปการะ และ แน่ นอน ไม่ต้องกังวล คิดว่า กลับไปครั้งนี้ และผสมปฏิกิริยาของฉันผมยาวเวลาของเสรีภาพส่วนบุคคล ด้วยทั้งหมดของฉัน...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ภรรยาของฉันและฉันเพิ่งไปเยี่ยมเพื่อน เราย้อนระลึกถึงครั้งที่หายไปโดยและเกี่ยวกับคนรู้จักซึ่งกันและกัน คู่อื่น ๆ มาและไปเป็นวันที่ไปด้วย แต่มันไม่ได้จนกว่านายเมอร์ฟี่ปรากฏว่าวันของฉันกลายเป็นที่น่าสนใจ ขณะที่เขาเดินเข้าไปในสนามหลังบ้านและเริ่มที่จะแนะนำตัวเองเสียงของเขาพาฉันกลับไปที่ห้องเรียนชั้นสองสักยี่สิบปีก่อน ผมเริ่มที่จะจำเต็มตาที่นั่งแคบที่มีคุกของเราสำหรับผู้ที่เก้าสิบนาทีในชั้นเรียน ผมจำได้ว่ากลิ่นของน้ำหอมเอาชนะสวมใส่โดยทั้งหมดเด็กหญิงอายุวัยรุ่นและอีกครั้งเสียงที่ให้ทุกคนรู้ว่าล่าช้าจะไม่ให้อภัยในห้องเรียนของเขา มีโอกาสพบกับเทอร์รี่, ฉันจะอยู่ในขณะนี้เขาด้วยชื่อแรกของเขาทำให้ฉันจำเพื่อให้ห้องเรียนอื่น ๆ อีกมากมายและครูจากเวลาของฉันที่โรงเรียนฟรอนสูง ผมจำได้เรียนผู้ที่ทำตะคริวมือข​​องฉันเป็นฉันเมามันพยายามที่จะคัดลอกสิ่งที่ถูกเขียนไว้บนกระดานดำและห้องเรียนที่ต้องเผชิญกับทางทิศตะวันออกและกลายเป็นสุดยอดในบรรดาวันที่ชัดเจนและมีแดด ครูที่เต็มไปด้วยห้องเรียนเหล่านั้นก็มาถึงใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะทำให้เกิดปัญหานักเรียนเมื่อบ้านไม่ได้ทำหรือเดียวนักเรียนออกถ้าเขา / เธอตอบอย่างไม่ถูกต้อง แต่มันก็ยังนำส่วนที่เหลือของโรงเรียนกลับใจ มีทางเดินอับเขาคับแคบกับนักเรียนเมามันพยายามจะไปที่ชั้นถัดไปที่เสมอดูเหมือนจะเป็นในด้านอื่น ๆ ของโรงเรียน มีกลิ่นสดของสีที่ดูเหมือนจะแขวนในอากาศไม่ว่าสิ่งที่เวลาของปีมันก็เป็น นอกจากนั้นยังมีกลิ่นที่แตกต่างกันที่เล็ดลอดออกมาจากห้องพักการเปลี่ยนแปลงของเด็กและกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนที่มาจากโรงอาหารที่ทำให้หนึ่งสงสัยว่าจะมีใครจะท้องอาหาร ทั้งหมดของความทรงจำเหล่านี้มีความแน่นอนจากเวลาไม่ห่วงในชีวิตของฉันคนหนึ่งที่ผมมีงานที่ไม่อยู่ในความอุปการะไม่มีไม่มีความเครียดและแน่นอนไม่ต้องกังวล ฉันคิดว่ากลับไปในเวลานี้และปฏิกิริยาของฉันจะผสมผมยาวสำหรับช่วงเวลาของเสรีภาพส่วนบุคคลที่มีทั้งหมดของฉัน ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภรรยาของฉันและฉันเพิ่งไปเยี่ยมเพื่อน เรานึกถึงเรื่องเวลาผ่านไปร่วมกันเกี่ยวกับคนรู้จัก คู่อื่น ๆมาและไปเมื่อวันผ่านไป แต่มันไม่ได้จนกว่าคุณเมอร์ฟี่ ปรากฏวันนั้นของผมก็น่าสนใจ ขณะที่เขาเดินเข้าไปในสนามหลังบ้านและเริ่มแนะนำตัว เสียงของเขาพาฉันกลับไปที่ห้องเรียนชั้น 2 บางยี่สิบปีก่อนฉันเริ่มจำได้เต็มตาที่นั่งคับแคบที่คุกของเราสำหรับเก้าสิบนาทีในชั้นเรียน ฉันนึกถึงกลิ่นรบกวนจากกลิ่น โดยวัยรุ่นอายุหญิง และอีกเสียงที่ช่วยให้ทุกคนทราบว่า งานจะไม่อภัยโทษ ในชั้นเรียนของเขา ที่ได้เจอกับเทอ ผมตอนนี้เรียกเค้าด้วยชื่อแรกของเขาทำให้ฉันนึกถึงห้องเรียนอื่นๆมากมาย และครู จากเวลาของฉันที่โรงเรียน ฟร เตนัว . ผมจำบทเรียนที่ทำให้มือเป็นตะคริวผมเมามันพยายามที่จะคัดลอกสิ่งที่ถูกเขียนบนกระดานดำ และห้องเรียนที่ต้องเผชิญกับตะวันออก และเป็นกำลังในวันที่ชัดเจนและสดใสนั้น ครูผู้สอนเต็มไปด้วยห้องเรียนเหล่านั้นยังมาจิตใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะทำให้นักเรียนเมื่อการบ้านไม่ได้ทำ หรือเดี่ยว นักเรียนออกถ้าเขา / เธอตอบอย่างไม่ถูกต้อง แต่มันยังนำส่วนที่เหลือของโรงเรียนกลับใจ มีอุดอู้ทางเดินแคบกับนักเรียนยังพยายามไปที่ห้องถัดไปที่มักจะดูเหมือนว่าจะเป็นในด้านอื่น ๆของโรงเรียนมีกลิ่นสดของสีที่ดูเหมือนจะแขวนในอากาศไม่ว่าสิ่งที่เวลาของปี มันคือ มีกลิ่นที่แตกต่างกัน emanated จากห้องเปลี่ยนเป็นผู้ชาย และกลิ่นน่าสะอิดสะเอียนนั่นมาจากโรงอาหารที่ทำให้หนึ่งสงสัยว่าใครท้องอาหาร ความทรงจำทั้งหมดเหล่านี้แน่นอนจากเวลาอิสระในชีวิต หนึ่งในเรื่องที่ผมไม่มีงานไม่มีภาระ ไม่เครียด และ แน่นอน ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันคิดว่ากลับไปคราวนี้และปฏิกิริยาของฉันผสมฉันยาวสำหรับช่วงเวลาของเสรีภาพส่วนบุคคลที่มีทั้งหมดของฉัน . . . . . . .