Cheng Yu too was silent! He thought

Cheng Yu too was silent! He thought of his old mother. Had the world not be in chaos, had Cao Cao not attacked Xu Province then he would’ve been by his mother’s side and cultivating the fields. Then he would’ve saved up some money and get a wife and had a happy life together with his family!

But now?! Gone! Everything was gone! His mother was dead! His house was ruined! In order to not starve to death, in order to avenge his mother he joined the Lu Bu army! Now, it had already been several years!

“You, you!” Miss Lu only wanted to ridicule Liu Mang. Who would’ve expect that Liu Mang would have such a huge response to her words?! Now, the eyes of the surrounding people looking at her changed too! In actuality, her personality wasn’t bad! However, with Liu Mang’s speech, she had now turned into a rich spoiled princess that knows neither the pain nor sufferings of common folks!

“Humph!” In her anger, Miss Lu pulled her horse, gave a humph and left with an ugly expression on her face!

“Sire… Miss Lu she…?!” whispered Cheng Yu.

“Leave her! She can do whatever she wishes to do!” Liu Mang held the child. He wanted to find the child’s mother but with the ocean of people, where would he find the child’s mother?!

“Sigh!” Liu Mang looked at the coming and going refugees, his heart extremely bitter “say, Cheng Yu, why is it so difficult to have peaceful times?!”

“This lowly Cheng Yu doesn’t know!” Cheng Yu too did not understand. All he knew was that as long as he follows Lu Bu, as long as he follows the Liu Mang, then he could obtain his revenge!

Liu Mang shook his head. He can’t help but deeply sigh with sorrow. “Flourish, people suffer! Perish, people suffer!” After saying that, he took the child and left. It was true that he had no time and cannot waste any time here. Thus, he decided to take the little guy with him and figure things out after settling down!

[TL: Liu Mang is quoting the poem 'Meditation on the Past at Tong Pass' by Zhang Yanghao 1270-1329 http://en.wikipedia.org/wiki/Zhang_Yanghao]

Liu Mang’s silhouette gradually disappeared with the army. Suddenly on where he previous stood appeared a youth. Although this youth’s clothes were very dirty from fleeing, it did not stop the radiance in the youth’s eyes.

He muttered to himself. “Flourish, people suffer? Perish, people suffer?!” With a deep and profound gaze he looked at the leaving Lu Bu army. “Who is this man? Besides Chen Gong, there’s such an individual in the Lu Bu army?!”

“Teacher, teacher!” The youth’s train of thought was interrupted by a book servant boy looking person. “Teacher, teacher, where are we headed to this time?!”

“Let’s go back!” said the youth shaking his head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เทียหยกเกินไปถูกเงียบ เขาคิดว่า แม่ของเขาเก่า โลกไม่ใช่ในความสับสนวุ่นวาย มี Cao Cao ไม่โจมตีจังหวัดเขา แล้วเขาจะได้รับโดยแม่ของเขาด้านกสิฟิลด์ได้ เขาจะได้เก็บไว้บางอย่างเงินและรับเป็นภรรยา แล้วมีชีวิตมีความสุขกับครอบครัวของเขาแต่ตอนนี้ หายไป ทุกอย่างหายไป แม่ของเขาตาย บ้านของเขาถูกเจ๊ง เพื่อที่จะไม่อดตาย การล้างแค้นแม่ของเขาที่เขาเข้าร่วมกองทัพ Lu Bu ตอนนี้ มันมาแล้วหลายปี"คุณ คุณ" ลูมิสเท่านั้นต้องการล้อเลียน Mang หลิว ที่ได้คาดหวังว่า Mang หลิวจะมีเช่นการใหญ่ตอบรับคำของเธอ ตอนนี้ สายตาของคนรอบข้างมองเธอเปลี่ยนไป ใน actuality บุคลิกภาพของเธอจริง ๆ อย่างไรก็ตาม ด้วยเสียงเล่า Mang เธอได้ตอนนี้เปิดเป็นเจ้าหญิงบูดรวยที่รู้ไม่มีความเจ็บปวดหรือทุกข์ของชาวบ้าน"Humph" ในความโกรธของเธอ ลูมิสดึงม้าของเธอ ให้เป็น humph และซ้ายกับนิพจน์ที่น่าเกลียดบนใบหน้าของเธอ"เดิน... นางสาวลูเธอ...! "กระซิบเทียหยก"ปล่อยเธอ เธอสามารถทำสิ่งที่เธอปรารถนาจะทำ" Mang หลิวจัดเด็ก เขาต้องหาแม่ของลูก แต่กับมหาสมุทรคน ที่จะเขาหาแม่ของเด็ก"ถอนหายใจ" Mang หลิวมองมาและไปลี้ หัวใจขมมาก "พูด เทียหยก เหตุใดจึงมีเวลาสงบกระดูก! ""เทียหยกเล็กแต่นี้ไม่ทราบ" เทียหยกเกินไปก็ไม่เข้าใจ ทั้งหมดเขารู้นะตราบใดที่เขาตาม Lu Bu ตราบใดที่เขาไปเล่า Mang แล้วเขาได้รับการแก้แค้นของเขาMang หลิวจับศีรษะของเขา เขาไม่ช่วย แต่ลึกถอนหายใจ ด้วยความเสียใจ "อวด คนทรมาน พินาศ คนประสบ" หลังจากพูดว่า เขาเอาลูกและด้านซ้าย มันคือความจริงว่า เขามีเวลา และไม่เสียเวลาใด ๆ ดังนั้น เขาตัดสินใจที่คนน้อยกับเขา และเข้าใจสิ่งต่าง ๆ หลังจากการตกตะกอนลง[TL: Mang หลิวถูกราคากลอน 'สมาธิในอดีตที่ผ่านทอง' โดย Zhang Yanghao 1270-1329 ที่ http://en.wikipedia.org/wiki/Zhang_Yanghao]รูปเงาดำหลิว Mang ค่อย ๆ หายไปกับกองทัพ บนที่ก่อนหน้านี้เขายืนดี ๆ เยาวชน แม้ว่าเยาวชนนี้เสื้อผ้าสกปรกมากจากหนี มันไม่หยุดหน้าตาของเยาวชนเขา muttered ตนเอง "อวด คนประสบ พินาศ คนประสบ!" ด้วยสายตาที่ลึก และลึกซึ้ง ที่เขาดูที่กองทัพออก Lu Bu "ใครเป็นคนนี้ นอกจากเฉินกง มีบุคคลดังกล่าวในทหาร Lu Bu !""ครู ครู" รถไฟของเยาวชนคิดถูกขัดจังหวะ โดยเด็กผู้ชายข้าราชการจองมอง คน "ครู ครู การที่เรามุ่งหน้าไปครั้งนี้!""ไปกันเหอะกลับ" กล่าวว่า เยาวชนที่สั่นศีรษะของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Cheng Yu เกินไปก็เงียบ! เขาคิดว่าแม่เก่าของเขา มีโลกไม่อยู่ในความสับสนวุ่นวายมีโจโฉไม่ทำร้ายจังหวัดเสี่ยวแล้วเขาก็จะได้รับโดยด้านข้างของแม่ของเขาและปลูกฝังฟิลด์ จากนั้นเขาก็จะได้รับการบันทึกขึ้นเงินบางส่วนและได้รับภรรยาและมีชีวิตที่มีความสุขด้วยกันกับครอบครัวของเขาแต่ตอนนี้ ?! หายไป! ทุกอย่างก็หายไป! แม่ของเขาเป็นตาย! บ้านของเขาถูกทำลาย! เพื่อที่จะไม่อดตายเพื่อที่จะแก้แค้นให้กับแม่ของเขาเขาได้เข้าร่วมกองทัพ Lu Bu! ตอนนี้มันมีอยู่แล้วเป็นเวลาหลายปี! "คุณคุณ!" มิสลูเพียงต้องการที่จะเยาะเย้ยหลิวมั่ง ใครจะเคยคาดหวังว่าหลิวมั่งจะมีเช่นการตอบสนองมากไปคำพูดของเธอ ?! ตอนนี้สายตาของคนรอบข้างที่มองหาที่เปลี่ยนไปของเธอมากเกินไป! ในความเป็นจริงบุคลิกของเธอไม่ได้เลวร้าย! แต่ด้วยคำพูดของหลิว Mang ของเธอได้หันตอนนี้เป็นที่อุดมไปด้วยเจ้าหญิงใจแตกที่รู้ทั้งความเจ็บปวดหรือความทุกข์ของคนที่ร่วมกัน! "ฮึ!" ในความโกรธของเธอนางสาวลูดึงม้าของเธอให้ฮึและทิ้งให้อยู่กับการแสดงออกที่น่าเกลียด บนใบหน้าของเธอ! "ฝ่าบาท ... นางสาวลูเธอ ... ?!" กระซิบ Cheng Yu. "ปล่อยเธอ! เธอสามารถทำสิ่งที่เธอปรารถนาที่จะทำ! "หลิว Mang จัดขึ้นเด็ก เขาต้องการที่จะหาแม่ของเด็ก แต่ด้วยมหาสมุทรของคนที่เขาจะได้พบกับแม่ของเด็ก ?! "เฮ้อ!" หลิวงมองไปที่ผู้ลี้ภัยมาและไปหัวใจของเขาขมมาก "กล่าวว่าเฉิงหยูก็คือเหตุผลที่ ยากที่จะมีเวลาที่เงียบสงบ ?! "" นี่ Cheng Yu ต่ำต้อยไม่ทราบ! "เฉิงหยูเกินไปไม่เข้าใจ ทั้งหมดที่เขารู้ก็คือว่าตราบใดที่เขาดังนี้บูลูตราบใดที่เขาตามหลิวมั่งแล้วเขาจะได้รับการแก้แค้นของเขา! หลิวงส่ายหัว เขาไม่สามารถช่วย แต่ถอนหายใจลึกด้วยความเศร้าโศก "อวดคนที่มีความทุกข์ พินาศคนประสบ! "หลังจากที่บอกว่าเขาเอาเด็กและซ้าย มันเป็นความจริงที่ว่าเขามีเวลาไม่นานและไม่สามารถเสียเวลาใด ๆ ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะเป็นคนเล็ก ๆ น้อย ๆ กับเขาและคิดสิ่งที่ออกมาหลังจากที่ได้ปักหลักลง! [TL: หลิวมั่งจะอ้างบทกวี 'การทำสมาธิในอดีตที่ผ่านตองโดย Zhang Yanghao 1270-1329 http: //en.wikipedia .org / วิกิพีเดีย / Zhang_Yanghao] เงาหลิวมั่งค่อยๆหายไปพร้อมกับกองทัพ ทันใดนั้นอยู่กับที่ก่อนหน้านี้เขายืนปรากฏเยาวชน แม้ว่าเสื้อผ้าเยาวชนนี้สกปรกมากจากการหนีก็ไม่ได้หยุดความสดชื่นในสายตาเยาวชนของ. เขาพึมพำกับตัวเอง "อวดคนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน? พินาศคนประสบ ?! "ด้วยการจ้องมองลึกและลึกซึ้งเขามองมาที่ออกจากกองทัพบูลู "ใครคือคนนี้หรือไม่? นอกจากนี้เฉิงมีเช่นในแต่ละกองทัพบูลู ?! "" อาจารย์ครู "รถไฟเยาวชนของความคิดที่ถูกขัดจังหวะโดยเด็กคนรับใช้คนที่กำลังมองหาหนังสือ "อาจารย์ครูที่เราจะมุ่งหน้าไปเวลานี้ ?!" "Let 's go กลับมา!" เยาวชนสั่นศีรษะของเขากล่าวว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เทียหยกก็เงียบ เขาคิดว่าแม่ของเขา มีโลกไม่สับสนวุ่นวาย มีโจโฉไม่ได้ทำร้ายซูจังหวัด แล้วเขาจะอยู่ข้างๆแม่ของเขา และ ปลูกไร่ แล้วเขาจะได้เก็บเงินบางส่วนไว้ และได้ภรรยาและมีชีวิตที่มีความสุขด้วยกันกับครอบครัวของเขา

แต่ตอนนี้ ? ! ไป ! ทุกอย่างก็หายไป ! แม่ของเขาตายแล้ว บ้านถูกทำลายเพื่อไม่ให้อดตาย เพื่อแก้แค้นให้กับแม่ของเขา เขาเข้าร่วมกองทัพ ลูบู ! ตอนนี้มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว

" คุณ คุณ " คุณลู่เพียงต้องการเยาะเย้ยหลิวมัง . ใครจะไปคิดว่าหลิวมังจะได้เช่นขนาดใหญ่ตอบสนองกับคำพูดของเธอ ! ตอนนี้ สายตาของคนรอบข้างมองเธอเปลี่ยนด้วย ในความเป็นจริงแล้ว บุคลิกของเธอไม่ได้เลวร้าย ! อย่างไรก็ตามกับหลิว มัง คำพูดเธอได้ตอนนี้กลายเป็นรวยเจ้าหญิงใจแตกที่รู้ทั้งความเจ็บปวดและความทุกข์ทรมานของผู้คนทั่วไป

" หึ ! " ด้วยความโกรธ คุณลู่ดึงม้าของเธอ ให้สั่งและซ้ายด้วยการแสดงออกที่น่าเกลียดบนใบหน้าของเธอ

" พะย่ะค่ะ . . . . . . . คิดถึงลู่เธอ . . . . . . . ? ! " กระซิบเฉิงยู

" ปล่อยเธอ ! เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่เธออยากทำ " หลิว มัง อุ้มเด็กเขาต้องการตามหาแม่ของเด็ก แต่กับทะเลของคน เขาจะไปพบแม่ของเด็ก ? !

" เฮ้อ ! " หลิว มัง ดูไปๆมาๆ ผู้ลี้ภัย หัวใจแสนขม " บอกว่า แคมฟรอกของเขา ทำไมมันถึงยากนักที่จะได้สงบครั้ง "

" นี้ต่ำต้อยเฉิงยูไม่รู้หรอก ! " แคมฟรอกด้วยไม่เข้าใจเลย ทั้งหมดที่เขารู้คือว่าตราบใดที่เขาดังนี้ ลูบูตราบใดที่เขาติดตามเล่าปี่มัง แล้วเขาจะได้รับการแก้แค้นของเขา

หลิวเม้งส่ายหัว . เขาไม่สามารถช่วย แต่ถอนหายใจลึกกับความเศร้าโศก " เจริญ ผู้คนมีความทุกข์ พินาศ ผู้คนมีความทุกข์ " หลังจากที่พูด , เขาเอาเด็กไป มันก็จริงที่เขาไม่มีเวลา และไม่ต้องเสียเวลาใด ๆที่นี่ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจพาน้องกับเขา และคิดหาทางออกหลังจากตกตะกอนลง

[ TL : หลิว มัง ส่วนกลอน ' สมาธิกับอดีตที่ผ่าน โดย จางตง yanghao 1270-1329 http : / / en . wikipedia . org / wiki / zhang_yanghao ]

เล่ามางเป็นเงาค่อยๆหายไปกับกองทัพ พลันที่เขาก่อนหน้านี้ก็ปรากฏชายหนุ่ม แม้ว่าเสื้อผ้านี้เยาวชนมาก สกปรกจากหนีมันไม่ได้หยุดเปล่งประกายในดวงตาของเยาวชน

เขาพึมพำกับตัวเอง" เจริญ ประชาชนเดือดร้อน พินาศ ผู้คนเดือดร้อน ! ! ! " ด้วยความลึกและลึกซึ้ง สายตาเขามองไป Lu Bu กองทัพ ผู้ชายคนนี้คือใคร ? นอกจากนี้ เฉินกง มีบุคคลดังกล่าวใน Lu Bu กองทัพ ? "

" คุณครู , คุณครู ! " รถไฟของความคิดของเยาวชนถูกขัดจังหวะโดยหนังสือรับใช้มองคน " ครู อาจารย์ , , เรากำลังจะไปไหนนะ ? "

" กลับเถอะ" ว่าหนุ่มสั่นศีรษะของเขา .