เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ มันคือเรื

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ มันคือเรื่อง ตั้งแต่สมัยเด็ก จะเล่าไม่ได้ละเอียดมาก ถ้าเล่าตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ 350 คำ คงไม่พอ ผมจะเล่าช่วงเหตุการณ์ที่ตัวผมรู้สึกมันสำคัญ
เริ่มแรกผมเป็นเด็กที่พูดไม่เก่งเลย ขี้อายมาก ใครชวนไปไหนก็ไม่ไป จะติดพ่อกับแม่มาก กีฬาก็ไม่เคยเล่นร่างกายของผมจึงไม่แข็งแรงเหมือนเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ตอนนั้นจำได้ว่าชีวิตไร้ค่ามาก พอขึ้น ประถามศึกษาปี่ที่ 6 ผมก็ต้องเป็นตัวเองเพื่อให้ไม่มันดูสิ้นหวังไปมากกว่านี้แล้ว ตอนนั้นผมจึงเข้า วงโยธวาทิตของโรงเรียน มันทำให้ผมกล้าแสดงออกมากขึ้นกล้าที่จะทำอะไรหลายอย่าง ไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว พอเข้าสู่ช่วงมัธยมต้น ผมมีความรู้สึกว่าตัวผมได้เปลี่ยนไปแล้ว ทั้ง สมัครเป็นนักกีฬาว่ายน้ำถึงมันจะยากแต่ผมก็อดทนจนทำมันได้ อาจารย์และเพื่อนๆ ส่งผมไปเลือกตั้งประธานนักเรียน ถึงตอนนี้ผมน่าจะเป็นคนที่โดดเด่นมากในโรงเรียน เมื่อเทียบกับอดีตที่ผ่านมา โรงเรียนของผมคล้ายๆ โรงเรียนประจำ ผมได้พอสูจน์ ถึงจะไม่เก่งแต่มีความพยายามก็สมารถทำได้ทุกอย่าง พอจบมัธยมศึกษาปีที่ 3 ก็ได้ย้ายโรงเรียน ไป โรงเรียนในตัวจังหวัด ที่นั้นเป็นโรงเรียนชายล้วน เป็นโรงเรียนที่มีเด็กฉลาดและเด็กที่มีความสามารถในหลายๆเรื่อง แต่ก็มีเด็กไม่ดีเหมือนกัน ถึงจะเก่งแค่ไหนทำผิดก็โดนลงโทษได้ เด็กทุกคนที่จะเข้ามาเรียนที่นี่จะต้องมีคุณสมบัติหลายอย่าง ซึ่งโรงเรียนที่มาตรฐานดีก็ต้องมีคู่แข่งบ้าง ที่คอยจะพยายามเอาชนะในเรื่อง การเรียนกีฬา และอื่นๆ ถึงจะเป็นโรงเรียนที่ดีแต่ก็มีการทะเลาะวิวาทเป็นบางครั้งถือว่ามันคือสีสัน ช่วงมัธยมปลายตัวผมไม่ได้แสดงออกอะไรที่เด่นมาก แต่ก็มีครั้งหนึ่งที่ได้ไปแข่งขันเทคโนโลยีเกี่ยวกับหุ่นยนต์ ที่ “มหาวิทยาลัยรังสิต” ถึงจะไม่ชนะแต่ก็ได้ประสบการณ์ที่ดี ตอนยังเด็กผมก็ไม่ชอบวิชาอะไรเป็นพิเศษ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็รู้สึกว่า เราชอบพวกวิชา ภาษาอังกฤษ และ วิทยาศาสตร์ และมีวิชาที่เป็นภาคบังคับสำหรับ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 คือ วิชาเขียนแบบ กับ วิชากฎหมาย ตัวผมเลือกที่จะเรียนเขียนแบบ เพราะรู้สึกมันสนุกและฝึกให้มีความคิดสร้างสรรค์อีกด้วยแต่คนเลือกที่จะเรียนกฎหมายมากกว่า เพราะให้คะแนนง่ายกว่า แต่พอจบการศึกษามาได้ ตอนแรกผมคิดว่าอยากไปเรียนเกี่ยวกับการทำ “aninmation” แต่ผมเลือกที่จะเรียน การโรงแรม เพราะมีแรงบัลดาลใจมากจาก การที่ได้ไปเที่ยวในช่วงปิดภาคเรียน แถวบ้านผมอาจจะมองอาชีพนี้เป็นอาชีพที่ไม่มีเกียรติ เป็นได้แค่คนคอยบริการ แต่ผมไม่สนใจ ผมรักที่จะเรียนและจบไปทำงานที่ดีให้ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ มันคือเรื่องตั้งแต่สมัยเด็กจะเล่าไม่ได้ละเอียดมากถ้าเล่าตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ 350 คำคงไม่พอ
ขี้อายมากใครชวนไปไหนก็ ไม่ไปจะติดพ่อกับแม่มาก ตอนนั้นจำได้ว่าชีวิตไร้ค่า มากพอขึ้นประถามศึกษาปี่ที่ 6 ตอนนั้นผมจึงเข้าวงโยธวาทิตของ โรงเรียน ไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อนแล้วพอ เข้าสู่ช่วงมัธยมต้น ทั้ง อาจารย์และเพื่อน ๆ ส่งผมไปเลือกตั้ง ประธานนักเรียน เมื่อเทียบกับอดีตที่ผ่านมาโรงเรียน ของผมคล้าย ๆ โรงเรียนประจำผมได้พอสูจน์ พอจบมัธยมศึกษาปีที่ 3 ก็ได้ย้ายโรงเรียนไปโรงเรียนในตัวจังหวัด ที่นั้นเป็นโรงเรียนชายล้วน แต่ก็มีเด็กไม่ดีเหมือนกัน ถึงจะเก่งแค่ไหนทำผิดก็โดนลงโทษได้ ที่คอยจะพยายามเอาชนะในเรื่องการ เรียนกีฬาและอื่น ๆ ที่ "มหาวิทยาลัยรังสิต" ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็รู้สึกว่า เราชอบพวกวิชาภาษาอังกฤษและวิทยาศาสตร์และมีวิชาที่เป็นภาคบังคับสำหรับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 คือวิชาเขียนแบบกับวิชากฎหมายตัว ผมเลือกที่จะเรียนเขียนแบบ เพราะให้คะแนนง่ายกว่า แต่พอจบ การศึกษามาได้ "aninmation" แต่ผมเลือกที่จะเรียนการโรงแรม เพราะมีแรงบัลดาลใจมากจาก เป็นได้แค่คนคอยบริการ แต่ผม ไม่สนใจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้มันคือเรื่องตั้งแต่สมัยเด็กจะเล่าไม่ได้ละเอียดมากถ้าเล่าตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ 350 คำคงไม่พอผมจะเล่าช่วงเหตุการณ์ที่ตัวผมรู้สึกมันสำคัญเริ่มแรกผมเป็นเด็กที่พูดไม่เก่งเลยขี้อายมากใครชวนไปไหนก็ไม่ไปจะติดพ่อกับแม่มากกีฬาก็ไม่เคยเล่นร่างกายของผมจึงไม่แข็งแรงเหมือนเด็กคนอื่นในวัยเดียวกันตอนนั้นจำได้ว่าชีวิตไร้ค่ามากพอขึ้นประถามศึกษาปี่ที่ 6 ผมก็ต้องเป็นตัวเองเพื่อให้ไม่มันดูสิ้นหวังไปมา กกว่านี้แล้วตอนนั้นผมจึงเข้าวงโยธวาทิตของโรงเรียนมันทำให้ผมกล้าแสดงออกมากขึ้นกล้าที่จะทำอะไรหลายอย่างไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อนแล้วพอเข้าสู่ช่วงมัธยมต้นผมมีความรู้สึกว่าตัวผมได้เปลี่ยนไปแล้วทั้งสมัครเป็นนักกีฬาว่ายน้ำถึงมันจะยากแต่ผมก็อดทนจนทำมันได้ อาจารย์และเพื่อนๆส่งผมไปเลือกตั้งประธานนักเรียนถึงตอนนี้ผมน่าจะเป็นคนที่โดดเด่นมากในโรงเรียนเมื่อเทียบกับอดีตที่ผ่านมาโรงเรียนของผมคล้ายๆโรงเรียนประจำผมได้พอสูจน์ถึงจะไม่เก่งแต่มีความพยายามก็สมารถทำได้ทุกอย่างพอจบมัธยมศึกษาปีที่ 3 ก็ได้ย้ายโรงเรียน ไปโรงเรียนในตัวจังหวัดที่นั้นเป็นโรงเรียนชายล้วนเป็นโรงเรียนที่มีเด็กฉลาดและเด็กที่มีความสามารถในหลายๆเรื่องแต่ก็มีเด็กไม่ดีเหมือนกันถึงจะเก่งแค่ไหนทำผิดก็โดนลงโทษได้เด็กทุกคนที่จะเข้ามาเรียนที่นี่จะต้องมีคุณสมบัติหลายอย่างซึ่งโรงเรียนที่มาตรฐานดี ก็ต้องมีคู่แข่งบ้างที่คอยจะพยายามเอาชนะในเรื่องการเรียนกีฬาและอื่นๆถึงจะเป็นโรงเรียนที่ดีแต่ก็มีการทะเลาะวิวาทเป็นบางครั้งถือว่ามันคือสีสันช่วงมัธยมปลายตัวผมไม่ได้แสดงออกอะไรที่เด่นมากแต่ก็มีครั้งหนึ่งที่ได้ไปแข่งขันเทคโนโลยีเกี่ยวกับหุ่นยนต์ที่ " แอง หาวิทยาลัยรังสิต " ถึงจะไม่ชนะแต่ก็ได้ประสบการณ์ที่ดีตอนยังเด็กผมก็ไม่ชอบวิชาอะไรเป็นพิเศษตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็รู้สึกว่าเราชอบพวกวิชาจาว่าและวิทยาศาสตร์และมีวิชาที่เป็นภาคบังคับสำหรับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ความวิชาเขียนแบบกับวิชากฎหมายตัวผมเลือกท ี่จะเรียนเ