E-mail might just be responsible fo

E-mail might just be responsible for the productivity increases that economists tell us are the key to rising prosperity. But it could also be sending us all mad.
The truth is that business is generally best done face to face, and if that is impossible, then speaking via the phone. But too many of us now hide behind silent, typed communications. The trouble is that the recipient of an e-mail does not hear a tone of voice or see a facial expression; nor can the sender modify their message halfway through, sensing that it is causing offence. When you read an e-mail you cannot tell the mood of the e-mailer.

A permanent written form is deadly if you are feeling impetuous and emotional. Too often I have made the mistake of sending an irritable response, which will have festered and angered the other end much more than a difficult telephone exchange. Spoken words fade; but e-mail is forever. I have learned that if I receive a really nasty e-mail – as I do occasionally about Channel 4 programmes, or a bad meal in one of my restaurants – then the best policy is simply to delete it immediately.
It is a rare week that I do not witness or participate in some foolish misunderstanding triggered by wrong interpretations of e-mail. Every so often, I vow to always call or meet people rather than send them electronic monologues (or perhaps diatribes). But convenience and laziness seize me, and I lapse.
It is so much easier to be tough via e-mail, or to get away with weak excuses, or to make things up, or to say no. Almost invariably, it is more human and serious to have a real discussion rather than a bizarre online conversation. I know employees who have been fired for sending abusive e-mails, or who have faced severe legal consequences for writing something they should have just said verbally.
Most of us are running our working lives like Richard Nixon ran the Oval Office – forgetting that the tapes are running. I recently had to chair a meeting and discovered monstrous microphones in the middle of the room, recording every word, which had apparently been the previous custom because of disputes about minutes. I insisted they were switched off, and the atmosphere lightened right away and became more conducive to open debate. I do not want to spend my time in a corporate version of the Big Brother house.
And, of course, everyone in business finds their inbox is almost swamped every day with spam. I notice I spend longer and longer sorting out the e-mails that matter from all the junk. It has become, I’m afraid, a dangerously corrupted medium. Large companies suffer chronic overuse of “reply to all”.
Moreover, e-mail can be a terrible distraction, especially if you use a BlackBerry. I was recently reprimanded for peeking at mine during a board meeting – a gross form of hypocrisy on my part, because I once threatened to sling out of the window any PDA-type devices being used in meetings I chaired. I have now vowed to switch off both BlackBerry and mobile in all meetings – anything less is uncivil.
It must be admitted that e-mail is hard to beat as a transmitter of documents and data. It forces the sender to carefully think through their arguments and express themselves logically. It allows you to reply swiftly to a host of different questions when time is short. You don’t have to worry about journey times or travel costs, unreliable postage or engaged phones or voicemail.
E-mail is a marvellously economical tool for keeping in touch with far-flung commercial contacts; you can send them a note at your leisure, 24 hours a day.
It is also is a terrific method of discreetly and directly pitching to someone powerful. It certainly beats trying to get a meeting or even reach them on the phone.
Like it or not, I could not do my job without e-mail. Meanwhile, I know a senior financier, an ex-chair of a FTSE company, who still has his secretary print out his e-mails for him to read so he can then dictate replies for her to e-mail back. Now that really is mad.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

E-mail ก็อาจจะมีความรับผิดชอบในการผลิตเพิ่มขึ้นที่นักเศรษฐศาสตร์บอกเราเป็นกุญแจสำคัญสู่ความมั่งคั่งที่เพิ่มขึ้น แต่มันก็อาจจะส่งเราบ้าทั้งหมด.
ความจริงก็คือว่าธุรกิจโดยทั่วไปใบหน้าทำดีที่สุดให้กับใบหน้าและหากที่เป็นไปไม่ได้แล้วพูดผ่านทางโทรศัพท์ แต่มากเกินไปของเราตอนนี้ซ่อนอยู่ข้างหลังเงียบสื่อสารพิมพ์ ปัญหาคือว่าผู้รับอีเมลที่ไม่ได้ยินเสียงของเสียงหรือเห็นการแสดงออกทางสีหน้า; ไม่สามารถปรับเปลี่ยนผู้ส่งข้อความของพวกเขาผ่านครึ่งหนึ่งรู้สึกว่ามันเป็นสาเหตุของการกระทำผิดกฎหมาย เมื่อคุณอ่าน e-mail ที่คุณไม่สามารถบอกอารมณ์ของ e-จดหมาย.

รูปแบบที่เขียนถาวรเป็นมฤตยูถ้าคุณมีความรู้สึกและอารมณ์ใจร้อน บ่อยครั้งที่ฉันได้ทำผิดพลาดในการส่งการตอบสนองหงุดหงิดซึ่งจะได้ระทมทุกข์และโกรธส่วนอื่น ๆ มากขึ้นกว่าชุมสายโทรศัพท์ยาก คำพูดจางหายไป; แต่ E-mail เป็นตลอดไป ฉันได้เรียนรู้ว่าถ้าผมได้รับที่น่ารังเกียจจริงๆ E-mail - ที่ฉันทำบางครั้งเกี่ยวกับ 4 ช่องทางโปรแกรมหรืออาหารที่ไม่ดีในหนึ่งในร้านอาหารของฉัน -. แล้วนโยบายที่ดีที่สุดก็คือการลบทันที
มันเป็นสัปดาห์ที่หายากที่ ฉันไม่ได้เป็นสักขีพยานหรือมีส่วนร่วมในบางความเข้าใจผิดโง่เรียกโดยการตีความที่ไม่ถูกต้องของ e-mail ดังนั้นทุกครั้งที่ผมมักจะให้คำมั่นว่าจะโทรหรือพบปะผู้คนมากกว่าการส่งพวกเขาสะสมอิเล็กทรอนิกส์ (หรืออาจจะทานทน) แต่ความสะดวกสบายและความเกียจคร้านยึดฉันและฉันจม.
มันจึงง่ายมากที่จะเป็นเรื่องยากผ่านทาง e-mail หรือรับไปกับข้อแก้ตัวที่อ่อนแอหรือเพื่อให้ได้สิ่งที่ขึ้นหรือจะบอกว่าไม่มี แทบทั้งหมดก็เป็นมนุษย์มากขึ้นและจริงจังที่จะมีการอภิปรายจริงมากกว่าการสนทนาออนไลน์ที่แปลกประหลาด ฉันรู้ว่าพนักงานที่ได้รับการยิงการส่งอีเมลที่ไม่เหมาะสมหรือผู้ที่ได้ประสบผลทางกฎหมายที่รุนแรงสำหรับการเขียนสิ่งที่พวกเขาควรจะมีเพียงแค่กล่าวว่าด้วยวาจา.
ส่วนใหญ่ของเรากำลังทำงานอยู่การทำงานของเรามีชีวิตอยู่เช่นริชาร์ดนิกสันวิ่งโอวัลออฟฟิศ - ลืมว่า เทปที่กำลังทำงานอยู่ ฉันเพิ่งมีถึงประธานการประชุมและการค้นพบไมโครโฟนมหึมาที่อยู่ตรงกลางของห้องบันทึกทุกคำซึ่งเห็นได้ชัดว่าได้รับการกำหนดเองก่อนหน้าเนื่องจากข้อพิพาทเกี่ยวกับนาที ผมยืนยันพวกเขาถูกปิดและมีบรรยากาศที่ลดหย่อนได้ทันทีและกลายเป็นที่เอื้อต่อการเปิดอภิปราย ฉันไม่ต้องการที่จะใช้เวลาของฉันในรุ่นของ บริษัท บ้านบิ๊กบราเธอ.
และแน่นอนทุกคนในธุรกิจพบว่ากล่องจดหมายของพวกเขาจะล้นมือเกือบทุกวันกับขยะ ผมสังเกตเห็นผมใช้เวลานานและนานเรียงลำดับออกอีเมลที่มีความสำคัญจากขยะ มันได้กลายเป็นฉันกลัวสื่อเสียหายอันตราย บริษัท ขนาดใหญ่ที่ต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไปเรื้อรังของ "ตอบทุกคน".
นอกจากนี้ E-mail สามารถฟุ้งซ่านที่น่ากลัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณใช้ BlackBerry ฉันถูกตำหนิเร็ว ๆ นี้สำหรับ peeking ที่เหมืองในระหว่างการประชุมคณะกรรมการ - รูปแบบขั้นต้นของความเจ้าเล่ห์ในส่วนของฉันเพราะฉันเคยขู่ว่าจะเหวี่ยงออกไปนอกหน้าต่างอุปกรณ์ PDA ชนิดใด ๆ ที่ถูกนำมาใช้ในการประชุมที่ผมเป็นประธาน ฉันได้สาบานว่าตอนนี้จะปิดทั้ง BlackBerry และโทรศัพท์มือถือในการประชุมทั้งหมด - อะไรที่น้อยคือไม่สุภาพ.
มันจะต้องเข้ารับการรักษาที่ E-mail เป็นยากที่จะชนะเป็นเครื่องส่งเอกสารและข้อมูล มันบังคับให้ผู้ส่งคิดอย่างรอบคอบผ่านขัดแย้งของพวกเขาและการแสดงออกในเชิงตรรกะ จะช่วยให้คุณตอบกลับอย่างรวดเร็วไปยังโฮสต์ของคำถามที่แตกต่างกันเมื่อเวลาสั้น คุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการเดินทางครั้งหรือค่าใช้จ่ายในการเดินทางที่ไม่น่าเชื่อถือไปรษณีย์หรือโทรศัพท์มือธุระหรือข้อความเสียง.
E-Mail เป็นเครื่องมือที่ประหยัดเหลือเชื่อสำหรับการรักษาในการติดต่อกับผู้ติดต่อในเชิงพาณิชย์แผ่ไพศาล; คุณสามารถส่งบันทึกที่พักผ่อนของคุณตลอด 24 ชั่วโมง.
นอกจากนี้ยังเป็นวิธีที่ยอดเยี่ยมของสุขุมและขว้างโดยตรงกับใครบางคนที่มีประสิทธิภาพ แน่นอนมันเต้นพยายามที่จะได้รับการประชุมหรือจะเข้าถึงพวกเขาในโทรศัพท์.
จะชอบหรือไม่ผมไม่สามารถทำผลงานของฉันโดย E-mail ในขณะที่ฉันรู้ว่าเงินทุนอาวุโสอดีตประธานของ บริษัท FTSE ที่ยังคงมีเลขาฯ ของเขาพิมพ์ออกอีเมลของเขาสำหรับเขาที่จะอ่านเพื่อให้เขาสามารถกำหนดแล้วสำหรับเธอตอบกลับไปยัง e-mail กลับ ตอนนี้มันเป็นคนบ้า