According to this viewpoint, credit

According to this viewpoint, creditors recognized all the
growing problems in Asia, and believed hat at some point these economies would collapse, just as had happened in Mexico. The only question was when, and so creditors were simply using shortterm
lines of credit as a means of betting on the timing of the end of the Asian bubble.
Although this argument has some appeal, it does not stand up under close scrutiny.
Almost no one believed that Asia was headed for any kind of collapse, even as late as early 1997.
With the exception of some growing concerns about Thailand starting in mid-1996, investment
bank reports were all glowing in their praise, ratings agencies continued to give positive outlooks,
and the IMF and World Bank regularly lauded these countries with only a few modest suggestions
for reform. There simply were very few voices that argued that Asia was heading for any kind of
collapse. Scarcely a negative voice was heard until it was too late.6 The overriding sentiment
across Asia after the Mexican crisis was not Athe IMF will bail us out too,@ but rather Ait can=t
happen here.@
Moral hazard, on the other hand, almost surely played a role in Russia. Investors clearly
had grave doubts about Russia=s medium-term stability. Risk premia on Russian securities were
very high. Investors talked openly about the risk of collapse, and about the safety net provided to
Russia by the IMF and (implicitly) the G-7. Russia was simply viewed as Atoo big to fail.@ The
indicators of moral hazard in the case of Russia simply underscore the lack of such phenomena in
the case of Asia.
A second moral hazard argument is that creditors felt secure that they would be repaid for
lending to specific projects that were controlled by companies with close connections to the
government. Akerlof and Romer (1996) show that a moral hazard crisis can develop when banks
are able to borrow funds on the basis of explicit or implicit public guarantees. When banks are
under-regulated, they may use the funds in very risky or even criminal ventures. Krugman (1998)
argued that the Asian crisis is a reflection of excess gambling and stealing by banks that gained
access to domestic and foreign deposits by virtue of state guarantees (although, as noted, he
subsequently changed his mind, and even criticized such views in later writing (Krugman, 1999)).
There is little question that many banks and firms expected government support to ensure
their profitability and their ability to repay their creditors. None of the chaebol in Korea had been
allowed to fail for at least a decade before Hanbo steel collapsed in early 1997. State-owned
banks, especially, believed they would always be bailed out. Firms owned by members of the
Suharto family in Indonesia and their close allies had every reason to expect special favors to
ensure continued profitability. Furthermore, there is little question that creditors knew this, and
were unlikely to impose stringent loan conditions on well-connected firms. However, it is
probably more accurate to say that these creditors expected these firms to continue to be
profitable and thus repay their loans, rather than that they expected a crash and a subsequent
bailout. Indeed, creditors often complained in Asia that weak bankruptcy laws made it nearly impossible for them to collect on collateral in the event of non-performing loans.
Much has been made of corruption in Asia, with countless commentators arguing that
cronyism and Asian business practices were ultimately at the heart of the crisis. There is little
question that there was extensive corruption in Asia, and that these practices undermined the
allocation of capital and weakened financial systems. Suharto=s growing family empire, for
example, contributed to the crisis both because of the government ultimately guaranteed many
risky investments and because Suharto was unwilling to make the family firms make adjustments
in the early stages of the crisis. But two facts make it hard to argue that the crisis was primarily
the result of corruption. First, corruption on at least a similar scale had existed in Asia for
decades, and yet these economies had grown very rapidly without any sign of a crisis. If anything,
corruption in Korea was probably worse in the mid-1980s than in the mid-1990s, and yet it did
not face a similar crisis at that time.
Second, corruption is a generalized problem in almost all emerging markets. As shown by
Furman and Stiglitz (1998) and Radelet and Sachs (1998b), the Asian crisis economies as a group
do not stand out on business surveys and other measures as being more corrupt than non-crisis
emerging markets. Yes, Indonesia scores at the bottom of almost all rankings, but Thailand scores
comparable to, and Korea higher than, many non-crisis merging markets such as Chile, Colombia,
India, China and Taiwan. Corruption simply is not the obvious characteristic that separates the
crisis countries from the non-crisis emerging markets. That is not to suggest that corruption
either helped these countries or was benign -- far from it. Rather, while cronyism certainly
created some of the vulnerabilities that set the stage for the crisis, it alone cannot account for the
timing, severity, or even location of the crisis.
Creditor Panic?
The third interpretation is based on the idea that the crisis is mainly the result of a selffulfilling
panic of investors. This interpretation is described in detail in Radelet and Sachs (1998a
and 1998b). This story goes as follows. Yes, there are vulnerabilities: falling foreign exchange
reserves, slowing export growth, fragile financial systems, and overvaluation of the real exchange
rate. But these vulnerabilities are not enough to explain the abruptness and depth of the crisis.
As some have put it, Athe punishment is much worse than the crime.@ The solution to this
conundrum is that rational investors may have an incentive to pull money out of an otherwise
healthy country if the other investors are doing the same thing. In more formal terms, the crisis is
a Abad@ equilibrium in a situation of multiple equilibria. The bad equilibrium occurs when each
investor comes to expect that the other investors will suddenly pull out their funds. It then
becomes rational for each investor, in fact, to behave just as expected, that is, to suddenly
withdraw the loans that are outstanding. When this happens, a severe economic crisis unfolds.
The key analytical question is when such a self-fulfilling panic can occur. In our view, the
main condition is a high level of short-term foreign liabilities relative to short-term foreign assets.
It is exactly in that situation that each creditor knows that it must flee a country ahead of other creditors in the event of a withdrawal of foreign capital. Since the available short-term assets
can=t cover all of the short-term liabilities, each creditor knows that the last short-term creditors
to withdraw their funds will actually not be repaid on time (since the economy simply lacks the
liquid assets to pay off all creditors on short notice).
The evidence in favor of the panic interpretation in Asia is both indirect and direct. The
indirect evidence has two main parts. First, the crisis was unanticipated, suggesting that it can not
be easily explained by fundamentals. Almost no one who was closely watching Asia in the months
before the crisis, even those who were deeply familiar with Asia=s flaws, predicted an economic
meltdown. Second, even ex post, it is hard to find fundamental explanations commensurate with
the depth of the crisis. The problems that Asia=s critics now point to should have led to a growth
slowdown, or even a recession, not a deep contraction and implosion of both the banking and
corporate sectors.
The direct evidence has three main parts. First, the crisis hit only countries that were in a
vulnerable position, i.e. with high levels of short-term foreign debt relative to short-term foreign
assets. No emerging market with low levels of short-term debt relative to reserves was hit, even
those with high levels of corruption and weak banking systems. Second, the crisis hit several
countries with widely varying economic structures and fundamentals within a relatively short
period of time. Korea and Indonesia had relatively little in common at the time of the crisis,
except the levels of short-term debt and a common geographical region. Third, the crisis eased up
after about one year, even though several fundamental conditions (e.g., corporate and bank
financial health) were not significantly improved. The most striking example is Indonesia, where
the rupiah appreciated substantially between mid-July and the end of October, starting only weeks
after the chaos surrounding the resignation of Suharto. This can hardly be interpreted as a return
of investor confidence, since most investors are even more uncertain about Indonesia=s future in
the wake of Suharto=s downfall, and the ensuing political and social instability. The easing of the
crisis reflects, in our interpretation, the end of the short-term outflows of capital. As debts were
repaid, rescheduled, or defaulted upon, there was little foreign capital left to flee. As the net
capital outflows subsided, the intense pressure on the exchange rate ended, and the overshooting
caused by financial panic was reversed.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตามมุมนี้ เจ้าหนี้รู้ทั้งหมดเพิ่งมีปัญหาในเอเชีย และหมวกที่เชื่อว่าในบางประเทศเหล่านี้จะยุบ การเจริญเติบโตเกิดขึ้นในเม็กซิโก คำถามเดียวเมื่อ และเพื่อ ให้เจ้าหนี้เพียงใช้ shorttermสินเชื่อของบรรทัดของการเดิมพันในช่วงเวลาของการสิ้นสุดของฟองเอเชียแม้ว่าอาร์กิวเมนต์นี้ได้อุทธรณ์บาง มันไม่ยืนขึ้นภายใต้ scrutiny ปิดเกือบไม่มีใครเชื่อว่า เอเชียมีหัวสำหรับใด ๆ ของยุบ 1997 ได้ช้าที่สุดเป็นต้นยกเว้นบางความกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับประเทศไทยที่เริ่มต้นในกลาง-1996 ลงทุนธนาคารรายงานได้เรืองทั้งหมดในการสรรเสริญของพวกเขา หน่วยงานต่อการจัดอันดับให้ outlooks บวกและ IMF และธนาคารโลกประจำ lauded ประเทศเหล่านี้ มีเพียงไม่กี่เจียมเนื้อเจียมตัวคำแนะนำการปฏิรูปการ เพียงแค่มีเสียงน้อยมากที่โต้เถียงว่า เอเชียเป็นหัวข้อใด ๆ ของยุบ ได้ยินแทบลบเสียงจนกระทั่งมันถูกเกินไป late.6 ความเชื่อมั่นต้องเอาชนะทั่วเอเชียหลังจากวิกฤตเม็กซิโกไม่ Athe IMF จะประกันตัวเราออกไป @ แต่ค่อนข้าง เอไอทีสามารถ = tเกิดขึ้นที่นี่. @ศีลธรรมอันตราย คง เกือบแน่นอน บทบาทในรัสเซีย นักลงทุนอย่างชัดเจนมีบกรัสเซียจน = s ระยะกลางความมั่นคง Premia ความเสี่ยงในหลักทรัพย์ที่รัสเซียได้สูงมาก พูดคุยกันอย่างเปิดเผย เกี่ยวกับความเสี่ยงของการยุบ และสุทธิความปลอดภัยให้แก่นักลงทุนรัสเซียโดย IMF (นัย) G-7 รัสเซียถูกมองว่าเป็น Atoo ใหญ่ล้มก็@ตัวบ่งชี้ของศีลธรรมอันตรายในกรณีของรัสเซียก็เน้นการขาดของปรากฏการณ์ดังกล่าวในกรณีของเอเชียอาร์กิวเมนต์อันตรายศีลธรรมสองคือ ให้เจ้าหนี้รู้สึกว่า พวกเขาจะบางส่วนในทางให้ยืมเฉพาะโครงการที่ถูกควบคุม โดยบริษัทที่มีการปิดการเชื่อมต่อเพื่อการรัฐบาล Akerlof และ Romer (1996) แสดงว่า วิกฤตศีลธรรมอันตรายสามารถพัฒนาเมื่อธนาคารจะกู้เงิน โดยค้ำประกันสาธารณะที่ชัดเจน หรือนัย เมื่อธนาคารมีภายใต้ระเบียบ พวกเขาอาจใช้เงินในกิจการที่มีความเสี่ยงมาก หรือแม้แต่อาชญากรรม Krugman (1998)โต้เถียงว่า วิกฤตเอเชียสะท้อนให้เห็นการพนัน และการขโมย โดยธนาคารที่ได้รับเกินถึงเงินฝากในประเทศ และต่างประเทศอาศัยค้ำประกันรัฐ (แม้ว่า เสียง เขาต่อมาเปลี่ยนเขาใจ และแม้กระทั่งวิพากษ์วิจารณ์มุมมองดังกล่าวในภายหลังเขียน (Krugman, 1999))มีเพียงคำถามที่ หลายธนาคารและบริษัทคาดว่ารัฐบาลสนับสนุนให้ผลกำไรของพวกเขาและความสามารถในการชำระเจ้าหนี้ของตน ไม่มีของ chaebol เกาหลีได้อนุญาตล้มเหลวสำหรับทศวรรษน้อยก่อน Hanbo เหล็กยุบในช่วงต้นปี 1997 เจ้าของรัฐธนาคาร โดยเฉพาะ เชื่อว่า พวกเขาจะเสมอได้อย่างไร้ร่องรอย บริษัทที่เป็นสมาชิกครอบครัวซูในอินโดนีเซียและพันธมิตรที่ใกล้ชิดได้ทุกเหตุผลคาดหอมพิเศษเพื่อให้ผลกำไรอย่างต่อเนื่อง นอกจากนี้ มีคำถามน้อยว่า เจ้าหนี้รู้นี้ และก็ไม่น่าจะกำหนดเงื่อนไขสินเชื่อที่เข้มงวดในบริษัทเชื่อมต่อห้องพัก อย่างไรก็ตาม เป็นคงความถูกต้องว่าการที่ เจ้าหนี้เหล่านี้คาดว่าบริษัทเหล่านี้ต้องการให้กำไร และชำระสินเชื่อของพวกเขา ดังนั้น แทนที่ พวกเขาคาดว่าความเสียหายและที่ตามมาbailout จริง ๆ เจ้าหนี้มักจะแนะนำในเอเชียว่า กฎหมายล้มละลายอ่อนทำเกือบให้เก็บในหลักประกันในกรณีที่ไม่ใช่การกู้ยืมมากได้ของความเสียหายในเอเชีย มีการโต้เถียงที่แสดงนับไม่ถ้วนcronyism และธุรกิจเอเชียสุดของวิกฤติ มีน้อยคำถาม ที่มีความเสียหายมากมายในเอเชีย และ ที่ปฏิบัติเหล่านี้ละเลยการการปันส่วนระบบเงินทุน และชะลอตัว ซู = s จักรวรรดิครอบครัว การเจริญเติบโตในตัวอย่าง ส่วนวิกฤตทั้งสองเนื่องจากรัฐบาลสุดรับประกันมากมายการลงทุนมีความเสี่ยงเนื่องจากซูไม่ยอมให้ บริษัทครอบครัวทำการปรับปรุงในขั้นเริ่มต้นของวิกฤต แต่ข้อเท็จจริงทั้งสองทำให้ยากต่อการโต้เถียงว่า วิกฤตเป็นหลักผลของความเสียหาย ครั้งแรก ความเสียหายในระดับน้อยคล้ายกันมีอยู่ในเอเชียสำหรับทศวรรษที่ผ่านมา และยัง ประเทศเหล่านี้ได้เติบโตอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีเครื่องหมายใด ๆ ของวิกฤต หากมีสิ่งใดทุจริตในเกาหลีถูกอาจจะแย่ในกลางไฟต์มากกว่าในช่วงกลาง และยัง ได้ไม่เผชิญวิกฤตเหมือนในเวลานั้นที่สอง ความเสียหายปัญหาเมจแบบทั่วไปในตลาดเกิดใหม่เกือบทั้งหมด แสดงโดยFurman และสติกลิตส์ (1998) และ Radelet และแซคส์ (1998b), เศรษฐกิจวิกฤตเอเชียเป็นกลุ่มไม่โดดเด่นในธุรกิจสำรวจและวัดอื่นเป็นการเสียหายมากขึ้นกว่าไม่วิกฤตตลาดเกิดใหม่ ใช่ อินโดนีเซียคะแนนด้านอันดับเกือบทั้งหมด แต่ไทยคะแนนเทียบได้กับ และสูงกว่า หลายไม่วิกฤตเกาหลีผสานตลาดเช่นชิลี โคลอมเบียอินเดีย จีน และไต้หวัน ความเสียหายก็ไม่ใช่ลักษณะชัดเจนที่แยกการประเทศวิกฤตจากตลาดเกิดใหม่ไม่ใช่วิกฤต คือไม่แนะนำความเสียหายนั้นช่วยให้ประเทศเหล่านี้ หรืออ่อนโยน - จากมัน ค่อนข้าง ขณะ cronyism อย่างแน่นอนสร้างบางส่วนของช่องโหว่ที่ตั้งเวทีสำหรับวิกฤต มันเพียงอย่างเดียวไม่สามารถบัญชีสำหรับการเวลา ความรุนแรง หรือแม้แต่ตำแหน่งของวิกฤติลูกหนี้ตกใจตีสามขึ้นอยู่กับความคิดที่ว่าวิกฤตส่วนใหญ่ผลของการ selffulfillingการตื่นตระหนกของนักลงทุน การตีความนี้จะอธิบายในรายละเอียดใน Radelet แซคส์ (1998aก 1998b) เรื่องนี้ดังต่อไปนี้ ใช่ มีช่องโหว่: แลกเปลี่ยนลดลงสำรอง การชะลอการส่งออกเติบโต ระบบการเงินที่เปราะบาง และ overvaluation แลกเงินจริงอัตรา แต่ปัญหาเหล่านี้ไม่เพียงพอที่จะอธิบาย abruptness และความลึกของวิกฤตบางส่วนได้ใส่มัน โทษ Athe เป็นมากเลวร้ายยิ่งกว่าอาชญากรรม@โซลูชันนี้conundrum คือ ว่า นักลงทุนเชือดอาจเพื่อจูงใจให้ดึงเงินจากที่อื่นประเทศเพื่อสุขภาพถ้าผู้อื่นทำสิ่งเดียวกัน ในเงื่อนไขที่เป็นทางการมากขึ้น เป็นวิกฤตอาบัด@สมดุลในสถานการณ์ของ equilibria หลาย สมดุลไม่ดีเกิดขึ้นเมื่อแต่ละนักลงทุนมาคาดหวังว่า ผู้อื่นจะก็ดึงเงินของพวกเขา มันแล้วจะเชือดสำหรับนักลงทุนแต่ละ ในความเป็นจริง ทำงานเพียงตามที่คาดไว้ ที่เป็น ไปทันทีถอนเงินกู้ยืมที่ค้างชำระ เมื่อเกิดเหตุการณ์ วิกฤตทางเศรษฐกิจรุนแรงแผ่ออกไปคำถามวิเคราะห์หลักคือเมื่อตกใจตอบสนองตนเองสามารถเกิดขึ้นได้ ในมุมมองของเรา การเงื่อนไขหลักคือ หนี้สินระยะสั้นต่างประเทศที่สัมพันธ์กับสินทรัพย์ระยะสั้นต่างประเทศในระดับสูงได้ว่าในสถานการณ์ที่ว่า ลูกหนี้แต่ละรู้ว่า มันต้องหนีประเทศก่อนเจ้าหนี้อื่น ๆ ในกรณีถอนเงินทุนต่างประเทศ เนื่องจากสินทรัพย์ระยะสั้นมีสามารถ = t หนี้สินระยะสั้นทั้งหมด แต่ละเจ้าหนี้ทราบว่าเจ้าหนี้ระยะสั้นที่สุดการถอนเงินของพวกเขาจะจริงไม่ได้บางส่วนเวลา (เนื่องจากเศรษฐกิจเพียงขาดการสินทรัพย์สภาพคล่องชำระเงินเจ้าหนี้ทั้งหมดในระยะสั้นล่วงหน้า)หลักฐานที่สามารถตีความหวาดกลัวในเอเชียได้โดยตรง และทางอ้อม ที่หลักฐานทางอ้อมมีส่วนประกอบหลักสอง ครั้งแรก ในวิกฤติสภาวะ แนะนำว่า มันไม่สามารถได้ถูกอธิบาย โดยพื้นฐาน เกือบไม่มีใครได้ใกล้ชิดดูเอเชียในเดือนก่อนวิกฤต แม้ผู้ที่คุ้นเคยอย่างลึกซึ้งกับเอเชีย = s ข้อบกพร่อง ทำนายการเศรษฐกิจหลอมละลาย สอง แม้อดีตลง ก็ยากที่จะหาคำอธิบายพื้นฐานที่เพียงพอความลึกของวิกฤต ปัญหาที่เอเชีย = s วิจารณ์ตอนนี้จุดควรได้นำไปสู่การเจริญเติบโตชะลอ ตัว หรือแม้กระทั่งภาวะถดถอย ไม่หดตัวลึก และ implosion ทั้งการธนาคาร และภาคองค์กรหลักฐานโดยตรงมี 3 ส่วนหลัก ครั้งแรก วิกฤตตีเฉพาะประเทศที่อยู่ในการเปราะบางตำแหน่ง เช่นมีระดับสูงของหนี้ระยะสั้นต่างประเทศเทียบกับระยะสั้นต่างประเทศสินทรัพย์ ตลาดไม่เกิดระดับต่ำของหนี้ระยะสั้นเมื่อเทียบกับทุนสำรองถูกตี แม้แต่ผู้มีระดับสูงของความเสียหายและระบบการเงินที่อ่อนแอ สอง ตีวิกฤตหลายประเทศที่ มีแตกต่างกันอย่างกว้างขวางโครงสร้างทางเศรษฐกิจและพื้นฐานภายในค่อนข้างสั้นรอบระยะเวลา เกาหลีและอินโดนีเซียมีค่อนข้างน้อยที่เหมือนกันในขณะวิกฤตยกเว้นระดับหนี้ระยะสั้นและทั่วภูมิภาค ที่สาม บรรเทาวิกฤตค่าหลังจากประมาณหนึ่งปี แม้ว่าเงื่อนไขพื้นฐานหลายประการ (เช่น บริษัท และธนาคารสุขภาพทางการเงิน) มีการปรับปรุงที่ไม่มาก ตัวอย่างที่โดดเด่นที่สุดคือ อินโดนีเซีย ที่rupiah ที่นิยมมากระหว่างกลางเดือนกรกฎาคม และสิ้นสุดเดือนตุลาคม เริ่มต้นสัปดาห์เท่านั้นหลังจากความวุ่นวายรอบการลาออกของซู นี้สามารถแทบจะตีความเป็นการส่งคืนความเชื่อมั่นของนักลงทุน เนื่องจากนักลงทุนส่วนใหญ่ไม่แน่ใจยิ่งอินโดนีเซีย = s อนาคตปลุกของซู =หายนะ s และขาดเสถียรภาพการเมือง และสังคมเพราะการ ผ่อนคลายของการวิกฤตสะท้อน ในการตีความของเรา จุดสิ้นสุดของกระแสระยะสั้นของทุน เป็นหนี้ได้แสดงว่าไม่มีเงินทุนต่างชาติน้อยซ้ายหนีบางส่วน จัดกำหนดการใหม่ หรือค่าเริ่มต้นเมื่อ เป็นสุทธิกระแสทุน subsided ความดันอัตราแลกเปลี่ยนที่สิ้นสุด และ overshooting ที่รุนแรงเกิดจากการตื่นตระหนกทางการเงินกลับรายการ