The ideal approach to error reducti

The ideal approach to error reduction is to view errors as symptoms of underlying problems so they become sources of information to understand how systems work (Love et al., 2009). Design errors and the resultant rework and failures should be viewed as tools that can be used to define margins of risk and safety so that learning how to prevent them can occur. This approach is based on the premise that humans are fallible, errors must be expected and individuals’ poor performance is a non-issue. Instead the focus should be on the failure in procedures, processes, teams and the organization. Emphasis is on feedback and knowledge acquisition from work processes, information, reflection discussion between colleagues and other project team members. The use of reviews at each stage of a project’s life cycle also provides the impetus for ‘real-time’ learning to take place. Learning about error causation through interaction and participation with others is deemed an effective learning milieu for their prevention (Love et al., 2009). A ‘community of practice’ can be used to formalize situating knowledge and learning, though the extent to which it learns internally or imports new knowledge is in part a function of the nature practices it undertakes (Love, 2009). The situated dimensions of learning are concerned with its practical and social aspects within a context. Most designers learn on the job in culturally embedded ways. This learning evolves through participation and interaction of people and their collective sense-making activities as they develop their competencies and construct their identities to function effectively. Interaction is a perquisite for learning how to prevent errors, as it enables the sharing of experiences to be acquired. This situated perspective may encourage designers to understand the necessity for project learning and interaction so as to make ‘sense’ of their activities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีสะดวกเพื่อลดข้อผิดพลาดจะดูข้อผิดพลาดเป็นอาการของปัญหาพื้นฐานเพื่อให้พวกเขากลายเป็นแหล่งข้อมูลเพื่อให้เข้าใจวิธีการระบบการทำงาน (รักร้อยเอ็ด al., 2009) ข้อผิดพลาดในการออกแบบ และทำใหม่ผลแก่ และความล้มเหลวควรดูเป็นเครื่องมือที่สามารถใช้ในการกำหนดระยะขอบของความเสี่ยงและความปลอดภัยเพื่อให้เรียนรู้วิธีการป้องกันไม่ให้เกิดขึ้น วิธีการนี้จะขึ้นอยู่กับหลักฐานว่า มนุษย์ fallible ข้อผิดพลาดที่ต้องคาดหวัง และประสิทธิภาพต่ำของบุคคลเป็นไม่ปัญหา แต่ โฟกัสควรอยู่บนความล้มเหลวในขั้นตอน กระบวนการ ทีมงาน และองค์กร เน้นอยู่ในความคิดเห็นและความรู้มาจากกระบวนการทำงาน ข้อมูล อภิปรายสะท้อนระหว่างเพื่อนร่วมงานและสมาชิกทีมงานโครงการ ใช้รีวิวในแต่ละขั้นของวงจรชีวิตของโครงการยังมีแรงผลักดันในการเรียนรู้ 'จริง' ขึ้น เรียนรู้เกี่ยวกับข้อผิดพลาด causation ผ่านการโต้ตอบและมีส่วนร่วมกับผู้อื่นจะถือว่าฤทธิ์การเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับการป้องกัน (รักร้อยเอ็ด al., 2009) 'ชุมชนฝึก' สามารถใช้เพื่อ formalize situating รู้และเรียนรู้ แม้ว่าขอบเขตที่มันเรียนรู้ภายใน หรือเป็นความรู้ใหม่นำเข้าในส่วนฟังก์ชันของลักษณะปฏิบัติได้รับ (ความรัก 2009) มิติแห่งการเรียนรู้เกี่ยวข้องกับด้านการปฏิบัติ และสังคมภายในบริบท นักออกแบบส่วนใหญ่เรียนรู้งานในลักษณะฝังตัววัฒนธรรม เรียนรู้นี้อยู่เสมอ โดยมีส่วนร่วมและโต้ตอบประชาชนและกิจกรรมการทำความรู้สึกรวมพวกเขาพัฒนาความสามารถของพวกเขา และสร้างรหัสประจำตัวของพวกเขาทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ โต้ตอบเป็น perquisite ในการเรียนรู้วิธีการป้องกันข้อผิดพลาด ให้แชร์ประสบการณ์จะได้รับ มุมมองแห่งนี้อาจส่งเสริมให้นักออกแบบเพื่อให้เข้าใจความจำเป็นในโครงการเรียนรู้และโต้ตอบเพื่อให้ 'ความรู้สึก' ของกิจกรรมของตน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีที่เหมาะที่จะลดข้อผิดพลาดคือการดูข้อผิดพลาดเป็นอาการของปัญหาพื้นฐานเพื่อให้พวกเขากลายเป็นแหล่งที่มาของข้อมูลที่จะเข้าใจวิธีการทำงานของระบบ (รัก et al., 2009) ข้อผิดพลาดในการออกแบบและการปรับปรุงผลและความล้มเหลวควรมองว่าเป็นเครื่องมือที่สามารถนำมาใช้ในการกำหนดอัตรากำไรขั้นต้นของความเสี่ยงและความปลอดภัยเพื่อให้เรียนรู้วิธีการป้องกันไม่ให้พวกเขาสามารถเกิดขึ้นได้ วิธีการนี​​้จะขึ้นอยู่กับสมมติฐานที่ว่ามนุษย์ทำผิดข้อผิดพลาดจะต้องคาดหวังและผลการดำเนินงานของประชาชนที่ยากจนเป็นปัญหาที่ไม่ใช่ แทนที่จะมุ่งเน้นควรจะอยู่ในความล้มเหลวในขั้นตอนกระบวนการทีมงานและองค์กร เน้นข้อเสนอแนะและความรู้จากการเข้าซื้อกิจการกระบวนการทำงานข้อมูลการอภิปรายสะท้อนระหว่างเพื่อนร่วมงานและทีมงานโครงการอื่น ๆ ใช้ความคิดเห็นในขั้นตอนของวงจรชีวิตของโครงการแต่ละนอกจากนี้ยังมีแรงผลักดันสำหรับ 'เรียลไทม์' เรียนรู้ที่จะใช้สถานที่ เรียนรู้เกี่ยวกับสาเหตุข้อผิดพลาดที่ผ่านการมีปฏิสัมพันธ์และมีส่วนร่วมกับคนอื่น ๆ ถือว่าเป็นสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพในการป้องกันของพวกเขา (ความรัก et al., 2009) ชุมชนของการปฏิบัติ 'สามารถใช้ในการทำพิธี situating ความรู้และการเรียนรู้ แต่ขอบเขตที่มันเรียนรู้ภายในหรือความรู้ใหม่นำเข้าเป็นส่วนหนึ่งในการทำงานของการปฏิบัติที่ธรรมชาติมันรับรอง (Love, 2009) ขนาดอยู่ของการเรียนรู้ที่เกี่ยวข้องกับด้านการปฏิบัติและสังคมในบริบท นักออกแบบส่วนใหญ่ได้เรียนรู้ในการทำงานในรูปแบบทางวัฒนธรรมที่ฝังตัว การเรียนรู้วิวัฒนาการการมีส่วนร่วมและการมีปฏิสัมพันธ์ของผู้คนและการทำกิจกรรมร่วมกันความรู้สึกของพวกเขาขณะที่พวกเขาพัฒนาความสามารถของพวกเขาและสร้างอัตลักษณ์ของพวกเขาทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ การทำงานร่วมกันเป็นเศษเลยสำหรับการเรียนรู้วิธีการป้องกันข้อผิดพลาดในขณะที่มันช่วยให้การแบ่งปันประสบการณ์ที่จะได้มา มุมมองนี้ตั้งอยู่อาจกระตุ้นให้นักออกแบบในการเข้าใจความจำเป็นสำหรับการเรียนรู้และการมีปฏิสัมพันธ์โครงการเพื่อที่จะทำให้ 'ความรู้สึก' ของกิจกรรมของตน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีการที่เหมาะสมที่สุดเพื่อช่วยลดความผิดพลาด เพื่อดูอาการของข้อผิดพลาดที่เป็นปัญหาพื้นฐาน ดังนั้นพวกเขาจึงกลายเป็นแหล่งที่มาของข้อมูลเพื่อให้เข้าใจระบบทำงานอย่างไร ( รัก et al . , 2009 ) ข้อผิดพลาดในการออกแบบและปรับปรุงผลลัพธ์และความล้มเหลวต้องถูกมองว่าเป็นเครื่องมือที่สามารถใช้เพื่อกำหนดขอบของความเสี่ยง และความปลอดภัย เพื่อเรียนรู้วิธีการป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นได้วิธีการนี้จะขึ้นอยู่กับหลักฐานว่ามนุษย์ fallible , ข้อผิดพลาดต้องคาดหวังและประสิทธิภาพที่ดีของบุคคลที่เป็น ไม่ใช่ปัญหา แทนจะต้องเน้นความล้มเหลวในขั้นตอน กระบวนการ ทีมงานและองค์กร เน้นความคิดเห็น และการแสวงหาความรู้จากกระบวนการทํางานข้อมูล การสะท้อน การสนทนาระหว่างเพื่อนร่วมงานและสมาชิกในโครงการอื่น ๆของทีมการใช้ความคิดเห็นในแต่ละขั้นตอนของวงจรชีวิตของโครงการยังมีแรงผลักดันสำหรับ ' เวลาจริง ' เรียนรู้ที่จะใช้สถานที่ เรียนรู้เกี่ยวกับข้อผิดพลาดโดยการมีส่วนร่วมและการปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นถือว่าเป็นวิธีการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับการป้องกันของพวกเขา ( รัก et al . , 2009 ) เป็นชุมชนของการปฏิบัติ ' สามารถใช้ในการพิธี situating ความรู้และการเรียนรู้แม้ว่าขอบเขตที่เรียนรู้ภายใน หรือการนำความรู้ใหม่ในส่วนที่เป็นหน้าที่ของธรรมชาติ การปฏิบัติมัน undertakes ความรัก ( 2009 ) ตั้งอยู่ที่มิติแห่งการเรียนรู้ที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติและด้านสังคมในบริบท นักออกแบบมากที่สุด เรียนรู้งานในแบบวัฒนธรรมทางการเรียนรู้นี้วิวัฒนาการผ่านการมีส่วนร่วมและปฏิสัมพันธ์ของผู้คนและความรู้สึกร่วมของพวกเขาทำกิจกรรมต่างๆที่พวกเขาพัฒนาความสามารถของตนเอง และสร้างเอกลักษณ์ของตนเองให้ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ ปฏิสัมพันธ์เป็นเงินเพิ่มสำหรับการเรียนรู้วิธีการป้องกันข้อผิดพลาดตามที่มันช่วยให้ประสบการณ์ที่จะได้รับนี้ตั้งอยู่มุมอาจจะให้นักออกแบบเข้าใจความจำเป็นสำหรับโครงการการเรียนรู้และปฏิสัมพันธ์เพื่อให้ ' ความรู้สึก ' ของกิจกรรมของพวกเขา