We live like a chicken who doesn't

We live like a chicken who doesn't know what's going on.

In the morning it takes its baby chicks out to scratch for food.

In the evening, it goes back to sleep in the coop.

The next morning it goes out to look for food again.

Its owner scatters rice for it to eat every day,

but it doesn't know why its owner is feeding it.

The chicken and its owner are thinking in very different ways.

The owner is thinking, "How much does the chicken weigh?"

The chicken, though, is engrossed in the food.

When the owner picks it up to heft its weight,

it thinks the owner is showing affection.

We too don't know what's going on: where we come from,

how many more years we'll live, where we'll go, who will take us there.

We don't know this at all.

The King of Death is like the owner of the chicken.

We don't know when he'll catch up with us, for we're engrossed —

engrossed in sights, sounds, smells, tastes, tactile sensations, and ideas.

We have no sense that we're growing older. We have no sense of enough.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เราอาศัยอยู่เช่นไก่ที่ไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก. ในตอนเช้าก็จะใช้เวลาลูกไก่ลูกออกรอยขีดข่วนสำหรับอาหาร. ในช่วงเย็นก็จะกลับไปนอนในสุ่ม. เช้าวันรุ่งขึ้นมันจะไปออกที่จะมองหา อาหารอีกครั้ง. เจ้าของของมันโปรยข้าวให้มันกินทุกวันแต่ก็ไม่ทราบว่าทำไมเจ้าของของมันคือการให้อาหารมัน. ไก่และเจ้าของมีความคิดในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก. เจ้าของจะคิดว่า "เท่าไหร่ไก่ น้ำหนัก "ไก่แต่เป็นรุกในอาหาร. เมื่อเจ้าของหยิบมันขึ้นอยู่กับน้ำหนักน้ำหนักของมันคิดว่าเจ้าของจะแสดงความรัก. เราเองก็ไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้น: การที่เรามาจากหลายวิธีปีที่ผ่านมาเราจะมีชีวิตอยู่ที่เราจะไปที่จะพาเรามี. เราไม่ทราบว่านี้เลย. ราชาแห่งความตายเป็นเหมือนเจ้าของไก่. เราไม่ทราบว่าตอนที่เขาจะจับ ขึ้นอยู่กับเราเพราะเรากำลังรุก - รุกในสถานที่ท่องเที่ยวเสียงกลิ่นรสสัมผัสความรู้สึกและความคิด. เรามีความรู้สึกว่าเรากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีที่มีอายุมากกว่า เรามีความรู้สึกของความไม่เพียงพอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราอยู่เหมือนไก่ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ตอนเช้าใช้เวลาของทารกลูกไก่ออกมาขูดอาหาร

ในตอนเย็น มันก็กลับไปนอนในกรง .

เช้าวันถัดไป มันออกไปหาของกินอีก

เจ้าของสหภาพแรงงานข้าวให้มันกินทุกวัน

แต่ไม่รู้ว่าทำไมเจ้าของจะให้อาหารมัน

ไก่และเจ้าของคิดในรูปแบบที่แตกต่างกันมาก

เจ้าของคิดว่า " ไก่หนักเท่าไหร่ ?

ไก่ แม้ว่า จะอยู่ในอาหาร

เมื่อเจ้าของหยิบมันขึ้นมาเพื่อยกน้ำหนักของมัน

มันคิดว่าเจ้าของแสดงความรัก

เราด้วยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น : ที่ที่เราจากมา

อีกกี่ปี เราจะอยู่ที่เราจะไป คนที่จะพาเราไปที่นั่น

เราไม่รู้เรื่องนี้เลย

กษัตริย์แห่งความตายเป็นเหมือนเจ้าของไก่

เราไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาจะติดต่อกับเรา เราจะมุ่งมั่น -

หมกมุ่นอยู่ในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัสความรู้สึกและความคิด

เราไม่มีความรู้สึกว่าเราเติบโตเก่า เราไม่รู้จักพอ