when Robert was there. I used to dr

when Robert was there. I used to drive out to a place we knew and he met me, two or three times a week, and when Robert went to Singapore he used to come to the bungalow late, when the boys had gone for the night. We saw one another constantly, all the time, and not a soul had the smallest suspicion of it. And then lately, a year ago, he began to change. I didn’t know what was the matter. I couldn’t believe that he didn’t care for me any more. He always denied it. I was frantic. I made him scenes. Sometimes I thought he hated me. Oh, if you knew what agonies I endured. I passed through hell. I knew he didn’t want me any more and I wouldn’t let him go. Misery! Misery! I loved him. I’d given him everything. He was my life. And then I heard he was living with a Chinese woman. I couldn’t believe it. I wouldn’t believe it. At last I saw her, I saw her with my own eyes, walking in the village, with her gold bracelets and her necklaces, an old, fat Chinese woman. She was older than I was. Horrible! They all knew in the kampong that she was his mistress. And when I passed her, she looked at me and I knew that she knew I was his mistress too. I sent for him. I told him I must see him. You’ve read the letter. I was mad to write it. I didn’t know what I was doing. I didn’t care. I hadn’t seen him for ten days. It was a lifetime. And when last we’d parted he took me in his arms and kissed me, and told me not to worry. And he went straight from my arms to hers.’
She had been speaking in a low voice, vehemently, and now she stopped and wrung her hands.
‘That damned letter. We’d always been so careful. He always tore up any word I wrote to him the moment he’d read it. How was I to know he’d leave that one? He came, and I told him I knew about the Chinawoman. He denied it. He said it was only scandal. I was beside myself. I don’t know what I said to him. Oh, I hated him then. I tore him limb from limb. I said everything I could to wound him. I insulted him. I could have spat in his face. And at last he turned on me. He told me he was sick and tired of me and never wanted to see me again. He said I bored him to death. And then he acknowledged that it was true about the Chinawoman. He said he’d known her for years, before the war, and she was the only woman who really meant anything to him, and the rest was just pastime. And he said he was glad I knew and now at last I’d leave him alone. And then I don’t know what happened, I was beside myself, I saw red. I seized the revolver and I fired. He gave a cry and I saw I’d hit him. He staggered and rushed for the veranda. I ran after him and fired again. He fell and then I stood over him and I fired till the revolver went click, click, and I knew there were no more cartridges.’
At last she stopped, panting. Her face was no longer human, it was distorted with cruelty, and rage and pain. You would never have thought that this quiet, refined woman was capable of such fiendish passion. Mr Joyce took a step backwards. He was absolutely aghast at the sight of her. It was not a face, it was a gibbering, hideous mask. Then they heard a voice calling from another room, a loud, friendly, cheerful voice. It was Mrs Joyce.
‘Come along, Leslie darling, your room’s ready. You must be dropping with sleep.’
Mrs Crosbie’s features gradually composed themselves. Those passions, so clearly delineated, were smoothed away as with your hand you would smooth crumpled paper, and in a minute the face was cool and calm and unlined. She was a trifle pale, but her lips broke into a pleasant, affable smile. She was once more the well–bred and even distinguished woman.
‘I’m coming, Dorothy dear. I’m sorry to give you so much trouble.’ช

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อโรเบิร์ตได้มี เคยขับรถออกไปเรารู้ และเขาได้พบฉัน 2 หรือ 3 ครั้งต่อสัปดาห์ และโรเบิร์ตไปสิงคโปร์เขาเคยมาบังกะโลปลาย เมื่อเด็กชายได้ไปเที่ยว เราเห็นกันตลอดเวลา ตลอดเวลา และจิตวิญญาณไม่มีความสงสัยที่เล็กที่สุดของมัน แล้ว เมื่อเร็ว ๆ นี้ ปี เขาก็เริ่มเปลี่ยนแปลง ฉันไม่รู้ว่าอะไรเป็นเรื่อง ผมไม่เชื่อว่า เขาไม่ได้ดูแลฉันอีก เขาจะปฏิเสธมัน ผมคลั่ง ฉันทำเขาฉาก บางครั้งฉันคิดว่า เขาเกลียดชังฉัน โอ้ ถ้าคุณรู้ agonies ว่า ฉันทน ฉันผ่านนรก ผมรู้ว่า เขาไม่ต้องการให้ฉันอีก และฉันจะไม่ปล่อยเขาไป ทุกข์ ทุกข์ ฉันรักเขา ฉันมีให้เขาทุกอย่าง เขามีชีวิต แล้ว ผมได้ยินเขาอยู่กับผู้หญิงจีน ผมไม่เชื่อว่ามัน ผมไม่เชื่อว่ามัน ในที่สุด ผมเห็นเธอ ฉันเห็นเธอ ด้วยตาของตัวเอง เดินในหมู่บ้าน สร้อยข้อมือทองของเธอกับสร้อยคอของเธอ ผู้หญิงจีนเก่า ไขมัน เธออายุมากกว่าผม น่ากลัว พวกเขาทั้งหมดรู้ในกำปองว่า เธอเป็นภรรยาน้อยของเขา และเมื่อผมผ่านเธอ เธอมองที่ฉัน และฉันรู้ว่า เธอรู้ว่า ผมของเขาเล็กเกินไป ผมส่งไปให้เขา ผมบอกต้องดูเขา คุณได้อ่านจดหมาย ผมบ้าเขียน ฉันไม่รู้สิ่งที่ฉันได้ทำ ฉันไม่แคร์ ผมไม่ได้เห็นเขาในสิบวัน อายุการใช้งานได้ และล่าสุด เรามีศึกษาธิการเขาเอาฉันในอ้อมแขนของเขารั้งฉัน และบอกว่า ฉันไม่ต้องกังวล และเขาไปตรงจากแขนเธอ.'เธอได้ถูกพูดในเสียงต่ำ โดย และตอนนี้เธอหยุด และ wrung มือของเธอ' ที่ damned จดหมาย เราได้เสมอดังนั้นระมัดระวัง เขาจะฉีกคำที่ผมเขียนกับเขาขณะเขาจะอ่าน ฉันรู้ว่า เขาจะลาถูกวิธี พระองค์ และฉันบอกเขาว่า ผมรู้เกี่ยวกับ Chinawoman เขาปฏิเสธมัน เขากล่าวว่า เฉพาะสแกนดัล ผมอยู่ข้างตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดกับเขา โอ้ ฉันเกลียดชังเขาแล้ว ฉันฉีกเขาขาจากขา ผมพูดทุกอย่างที่ฉันสามารถบาดเขา ฉัน insulted เขา ฉันสามารถมี spat หน้าเขา และในที่สุด เขาเปิดกับฉัน เขาบอกผมเขาป่วย และเหนื่อยล้าของผม และไม่อยากเห็นฉันอีกครั้ง เขากล่าวว่า ฉันเบื่อเขาตาย แล้ว เขายอมรับว่า เป็นความจริงเกี่ยวกับการ Chinawoman เขากล่าวว่า เขารู้จักเธอปี ก่อนสงคราม เธอเป็นผู้หญิงเท่านั้นที่จริงหมายถึง อะไรเขา และส่วนเหลือเป็นเพียงงานอดิเรก และเขากล่าวว่า เขาดีใจที่ผมรู้ และตอนนี้ ในที่สุดจะฝากเขาคนเดียว แล้ว ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมด้านข้างของตัวเอง เห็นสีแดง ผมยึดที่ revolver และผมยิง เขาให้เป็นร้องไห้ และฉันเห็นฉันจะตีเขา เขาเหลื่อมกัน และวิ่งสำหรับระเบียง ฉันวิ่งหลังจากเขา และยิงอีกครั้ง เขาตกแล้ว ยืนเหนือเขา และยิงจน revolver ที่ไปคลิก คลิก และรู้ว่า มีตลับเติมไม่ 'ในที่สุด เธอหยุด panting ใบหน้าของเธอไม่เป็นมนุษย์ มันถูกผิดเพี้ยนโหด ร้าย ความโกรธ และความเจ็บปวด คุณจะไม่เคยได้คิดว่า ผู้หญิงเงียบ กลั่นไม่สามารถรักโหดร้ายดังกล่าว นาย Joyce เอาขั้นตอนย้อนหลัง เขาเป็น aghast อย่างที่สายตาของเธอ ไม่ได้ใบหน้า เป็นรูปแบบ gibbering, hideous แล้ว จะได้ยินเสียงเรียกจากห้องอื่น เสียง เกือบ เสียงร่าเริง นาง Joyce ได้' มาพร้อม เลสลี่ดาร์ลิง พร้อมของห้องพัก คุณต้องปล่อย ด้วยนอน 'นาง Crosbie คุณลักษณะค่อย ๆ ด้วยตัวเอง ผู้หลงใหล delineated พระ ได้หลุดหายไปกับมือของ คุณจะเรียบกระดาษยับ และในนาที หน้าเย็น และเงียบสงบ และ unlined เธอทรัยเฟิลที่ซีด แต่ริมฝีปากของเธอยากจนเป็นรอยยิ้มพอใจ affable อีกครั้งเธอเป็นผู้หญิงดี – bred และแตกต่างได้' ฉันกำลังมา โดโรธีรัก ขอให้ปัญหามากขึ้น ' ช

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อโรเบิร์ตอยู่ที่นั่น ผมเคยขับรถออกไปยังสถานที่และเรารู้ว่าเขาได้พบกับฉันสองหรือสามครั้งต่อสัปดาห์และเมื่อโรเบิร์ตไปสิงคโปร์เขาใช้ที่จะมาถึงในช่วงปลายบังกะโลเมื่อเด็กได้หายไปในคืนนี้ เราเห็นคนอื่นอย่างต่อเนื่องตลอดเวลาและไม่ได้มีจิตวิญญาณของความสงสัยที่เล็กที่สุดของมัน และแล้วเมื่อเร็ว ๆ นี้ในปีที่ผ่านมาเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็นเรื่อง ฉันไม่สามารถเชื่อว่าเขาไม่ได้ดูแลฉันอีกต่อไป เขาปฏิเสธเสมอ ผมก็คลั่ง ฉันทำให้เขาฉาก บางครั้งผมคิดว่าเขาเกลียดฉัน โอ้ถ้าคุณรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องทนเจ็บปวด ฉันผ่านนรก ผมรู้ว่าเขาไม่อยากให้ฉันอีกต่อไปและฉันจะไม่ปล่อยให้เขาไป ความทุกข์ยาก! ความทุกข์ยาก! ฉันรักเขา ผมต้องการให้เขาทุกอย่าง เขาเป็นชีวิตของฉัน แล้วฉันได้ยินมาว่าเขายังมีชีวิตอยู่กับผู้หญิงจีน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อว่ามัน ที่สุดท้ายที่ผมเห็นเธอฉันเห็นเธอด้วยตาของตัวเองเดินอยู่ในหมู่บ้านที่มีกำไลทองสร้อยคอของเธอและเธอเก่าหญิงไขมันจีน เธอเป็นคนที่แก่กว่าผมเป็น ที่น่ากลัว! พวกเขาทุกคนรู้ว่าในกำปงว่าเธอเป็นคนรักของเขา และเมื่อฉันผ่านเธอมองมาที่ฉันและฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าผมเป็นที่รักของเขามากเกินไป ผมส่งให้เขา ผมบอกเขาว่าผมต้องเห็นเขา คุณได้อ่านจดหมาย ผมเป็นคนบ้าที่จะเขียนมัน ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผมทำ ผมไม่ได้ดูแล ผมไม่ได้เห็นเขาเป็นเวลาสิบวัน มันเป็นอายุการใช้งาน และเมื่อสุดท้ายที่เราต้องการแยกเขาเอาฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาและจูบฉันและบอกผมว่าไม่ต้องกังวล และเขาก็ตรงจากอ้อมแขนของฉันเพื่อเธอ.
เธอได้รับการพูดในเสียงต่ำโกรธและตอนนี้เธอหยุดและบีบมือของเธอ.
'ที่เป็นตัวอักษรที่ถูกสาป เราต้องการเสมอเพื่อให้ระมัดระวัง เขามักจะฉีกคำใด ๆ ที่ฉันเขียนถึงเขาในขณะที่เขาจะอ่านมัน วิธีผมจะรู้ว่าเขาต้องการออกจากที่หนึ่ง? เขาเดินเข้ามาและผมบอกเขาว่าผมรู้เกี่ยวกับ Chinawoman เขาปฏิเสธมัน เขาบอกว่ามันเป็นเรื่องอื้อฉาวเท่านั้น ผมก็อยู่ข้างตัวเอง ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผมพูดกับเขา โอ้ฉันเกลียดเขาแล้ว ผมดึงเขาจากแขนขา ผมบอกว่าทุกอย่างที่ฉันสามารถทำได้เพื่อแผลเขา ผมดูถูกเขา ฉันจะได้ถ่มน้ำลายในใบหน้าของเขา และที่สุดท้ายที่เขาหันกับฉัน เขาบอกผมว่าเขาป่วยและเหนื่อยของผมและไม่เคยต้องการที่จะเห็นฉันอีกครั้ง เขากล่าวว่าฉันเบื่อเขาตาย และแล้วเขาก็ยอมรับว่ามันเป็นจริงเกี่ยวกับ Chinawoman เขาบอกว่าเขาเคยรู้จักเธอมานานหลายปีก่อนสงครามและเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีความหมายอะไรจริงๆกับเขาและส่วนที่เหลือก็เพียงแค่งานอดิเรก และเขากล่าวว่าเขาดีใจที่ฉันรู้และตอนนี้ที่สุดท้ายที่ผมปล่อยให้เขาอยู่คนเดียว และจากนั้นผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นผมก็อยู่ข้างตัวเองผมเห็นสีแดง ผมยึดปืนและผมยิง เขาให้ร้องไห้และฉันเห็นฉันตีเขา เขาถูกย้ายและรีบไประเบียง ฉันวิ่งตามหลังเขาและยิงอีกครั้ง เขาลดลงและจากนั้นผมยืนอยู่เหนือเขาและผมยิงปืนจนไปคลิกคลิกและฉันรู้ว่าไม่มีหมึกมากขึ้น. '
ที่ล่าสุดเธอหยุดหอบ ใบหน้าของเธอก็ไม่มีมนุษย์อีกต่อไปก็ถูกบิดเบือนด้วยความโหดร้ายและความโกรธและความเจ็บปวด คุณจะไม่ได้คิดว่าเงียบสงบนี้ผู้หญิงมีความสามารถในการกลั่นของความรักโหดเหี้ยมดังกล่าว นายจอยซ์เอาขั้นตอนหลัง เขาเป็นอย่างตกตะลึงที่สายตาของเธอ มันไม่ได้เป็นใบหน้าของมันเป็น gibbering หน้ากากน่าเกลียด แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงเรียกร้องจากอีกห้องหนึ่ง, ดัง, เป็นกันเอง, เสียงร่าเริง มันเป็นนางจอยซ์.
'มาพร้อมรักเลสลี่ห้องของคุณพร้อม คุณต้องวางกับการนอนหลับ.
คุณสมบัติของนางครอสบี้ค่อยๆประกอบด้วยตัวเอง ความสนใจเหล่านั้นเพื่อให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าคดีถูกปรับให้เรียบไปกับมือของคุณที่คุณจะเรียบกระดาษยู่ยี่และในนาทีที่ใบหน้าเป็นเย็นและเงียบสงบและริ้วรอย เธอเป็นเรื่องเล็กซีด แต่ริมฝีปากของเธอบุกเข้าไปในที่น่าพอใจรอยยิ้มที่น่ารัก เธอเป็นอีกครั้งหนึ่งเป็นพันธุ์ดีและหญิงที่โดดเด่นแม้.
'ฉันมาโดโรธีที่รัก ฉันขอโทษที่ทำให้คุณมีปัญหามาก. ช

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อโรเบิร์ต อยู่ที่นั่น ผมเคยขับรถไปสถานที่ที่เรารู้จัก และเขาเจอกัน สองหรือสามครั้งต่อสัปดาห์ และเมื่อโรเบิร์ตไปสิงคโปร์เขาเคยมาที่บังกะโล ช้า เมื่อเด็กได้หายไปในตอนกลางคืน เราเห็นกันและกันตลอดเวลา ตลอดเวลา และไม่มีใครมีข้อสงสัยน้อยที่สุดแล้ว แล้วช่วงนี้ ปีที่แล้ว เขาเริ่มเปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นผมไม่เชื่อว่าเขาไม่ได้สนใจฉันอีกต่อไป เขามักจะปฏิเสธ ฉันกำลังคลั่ง ผมทำให้เขาเป็นฉาก บางครั้งฉันคิดว่าเขาเกลียดผม โอ้ ถ้าคุณรู้รวดร้าวจากความทรมาณขนาดไหน ฉันถึงทน ฉันผ่านนรก ฉันรู้ว่าเขาไม่ต้องการฉันอีกแล้ว ฉันคงไม่ปล่อยเค้าไป ความทุกข์ ความทุกข์ ฉันรักเขา ฉันให้เขาได้ทุกอย่าง เขาเป็นชีวิตของฉัน แล้วฉันก็ได้ยินเขาอาศัยอยู่กับผู้หญิงจีนฉันไม่สามารถเชื่อว่ามัน ฉันไม่อยากเชื่อเลย ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเธอ ผมเห็นเธอกับตา เดินเข้าหมู่บ้านกับกำไลทองและสร้อยคอของเธอ , เก่า , ผู้หญิงอ้วนจีน เธอแก่กว่าผม น่ากลัว ! พวกเขาทั้งหมดรู้ในกำปงว่าเธอเป็นเมียน้อยของเขา และเมื่อผมตาย เธอมองฉันและฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าฉันเป็นเมียน้อยด้วย ผมถูกส่งมาให้เขาฉันบอกเขาว่า ฉันต้องพบเขา คุณได้อ่านจดหมาย ผมมันบ้าเขียน ฉันไม่รู้ว่าฉันกำลังทำอะไร ผมไม่สนใจ ผมไม่ได้เจอเขามา 10 วัน มันเป็นชีวิต และเมื่อสุดท้ายเราก็จากกัน เขาเอาฉันในอ้อมแขนของเขาและจูบฉันและบอกฉันไม่ต้องเป็นห่วง และเขาก็ตรงดิ่งจากแขนของฉันเป็นของเธอ '
เธอเคยพูดในเสียงต่ำ , ร้อนแรง ,และตอนนี้เธอหยุดและบีบมือของเธอ .
ที่ถูกสาป จดหมาย เราก็ให้ระวัง เขามักจะฉีกใด ๆคำที่ฉันเขียนถึงเขา เวลาเขาจะอ่านมัน จะรู้ได้ไงว่าเขาจะจากไป ? เขามา และผมบอกเขาว่าผมรู้เรื่อง chinawoman . เขาปฏิเสธมัน เขากล่าวว่ามันเป็นเพียงข่าวลือ ผมอยู่ข้างตัวเอง ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดกับเขา โอ้ ฉันเกลียดเขาฉันฉีกเขาเป็นชิ้นๆ ฉันพูดทุกอย่าง ฉันสามารถทำให้มันบาดเจ็บ ฉันพูดประชดเขา ฉันจะถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา และในที่สุด เขาหันหลังให้ข้า เขาบอกว่าเขาเบื่อฉันแล้ว ไม่อยากจะเจอฉันอีก เขาบอกว่าเขาเบื่อจะตาย และเขาก็ยอมรับว่ามันเป็นจริงเกี่ยวกับ chinawoman . เขาบอกว่า เขารู้จักเธอมานานหลายปี ก่อนเกิดสงครามเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีความหมายอะไรกับเขา และส่วนที่เหลือเป็นแค่งานอดิเรก และเขาบอกว่าเขาดีใจที่ได้รู้จัก และตอนนี้ อย่างน้อย ฉันก็ปล่อยเขาไว้คนเดียว แล้วผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมอยู่ข้างตัวเอง ผมเห็นสีแดง ฉันคว้าปืนและยิง เขาร้อง และผมเห็นฉันตีเขา เขาซวนเซและวิ่งสำหรับระเบียง ฉันวิ่งตามเขา และไล่ออกอีกเขาล้มลงและฉันยืนอยู่เหนือเขาและผมยิงจนปืนไปคลิก คลิก และผมรู้ว่ามีไม่มีตลับหมึก '
ในที่สุด เธอหยุดหอบ ใบหน้าของเธอยังไม่เป็นมนุษย์ มันบิดเบือนกับความโหดร้ายและความแค้นและความเจ็บปวด คุณจะไม่เคยมีความคิดว่ามันเงียบ ผู้หญิงถึงได้โหดเหี้ยมเช่นความรัก นายจอยซ์ ก้าวถอยหลังเขาอย่างตกตะลึงเมื่อเห็นเธอ มันไม่ได้หน้า มันพูดพร่อยๆ น่าเกลียดหน้ากาก แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงเรียกจากห้องอื่นเสียงดัง เป็นกันเอง ร่าเริง เสียง มันคือ นางจอยซ์ .
มาด้วย เลสลี่ ที่รัก ของห้องพัก พร้อม คุณต้องวางนอน '
นาง crosbie คุณสมบัติค่อยๆแต่งเอง . กิเลส ดังนั้น delineated อย่างชัดเจน ,ก็เรียบไปเหมือนกับมือของคุณ คุณจะราบรื่น ขยำกระดาษ และในนาทีที่หน้า เย็นและสงบ และ Unlined . เธอซีดเล็กน้อย แต่ริมฝีปากของเธอทำให้รื่นรมย์น่ารักยิ้ม เธออีกครั้งดี– bred และความโดดเด่นของผู้หญิง
ฉันมา , โดโรธีที่รัก ฉันขอโทษที่สร้างปัญหาให้คุณมาก ' แล้ว