1. IntroductionThe peak onset for m

1. Introduction
The peak onset for many psychiatric disorders is adolescence,
a time of remarkable physical and behavioural changes (Paus et al.,
2008), but evidence for the onset of psychiatric disorders earlier in
childhood is provided, for example, by ADHD and anxiety disorders
(Sadock and Alcott Sadock, 2009). Among the varieties of anxiety
disorders, separation anxiety disorder (SAD) demand particular
attention for three reasons. First, children suffering from separation
anxiety disorder cause major and readily observable difficulties in
everyday social life between the affected child and her or his
parents. That is, children with SAD are reluctant to be separated
from major attachment figures because of fears that something
horrible might happen to the attachment figure (American
Psychiatric Association (APA), 2009: Diagnostic and statistical
manual of mental disorders DSM-IV; see also Allen et al., in press).Second, separation anxiety disorder is one of the most common
mental disorders in childhood, and one of the earliest emerging
(Cartwright-Hatton et al., 2006; Kessler et al., 2005). Third, there is
remarkable evidence that separation anxiety disorder precedes
a variety of psychiatric disorders in adolescence and adulthood.
For example, as results from a community study unfold, participants
meeting DSM-IV criteria for separation anxiety disorder have
been shown to be at increased risk for developing panic disorder
with agoraphobia, specific phobia, social phobia (Brückl et al., 2007;
Otto et al., 2001), generalized anxiety disorder, obsessive-compulsive
disorder, bipolar disorder, pain disorder, and alcohol dependence
(Brückl et al., 2007). Additionally, in children and young
adults suffering from separation anxiety disorder increased rates
have been found for depressive disorders (Lewinsohn et al., 2008;
Aschenbrand et al., 2003; Hayward et al., 2000), as well as for
generalized (Lipsitz et al., 1994) and specific phobias, obsessivecompulsive
disorders, posttraumatic stress disorders (Bittner et al.,
2007), and acute stress disorders (Aschenbrand et al., 2003).
Moreover, Balon et al. (1989) demonstrated a stronger correlationbetween separation anxiety disorder in childhood and agoraphobia
in females than in males. In sum, separation anxiety disorder
(termed SAD from now on) in children is readily observable, causes
high strain both for the affected child and her or his caregivers, and
dramatically increases the risk of subsequent psychiatric disorders.To describe neurobiological mechanisms underlying psychiatric
disorders, in recent years the hypothalamic-pituitary-adrenocortical
(HPA) system has attracted considerable attention (Jezova
and Hlavacova, 2008). For example, compelling evidence indicates
that the HPA axis is compromised in major depressive
disorders (Holsboer et al., 1995; Hatzinger et al., 2004; for review:
Zimmermann and Stansbury, 2004; Holsboer and Ising, 2010), in
bipolar disorders (Rybakowski and Twardowska,1999), as well as in
anxiety disorders such as posttraumatic stress disorder (Heim et al.,
2001). Moreover, individual differences in the activity of the HPA
axis have recently been shown to be associated with differences in
the risk for depression. Elevations in morning cortisol levels predicted
the development of depressive disorders in those exposed to
psychosocial risk factors for depression (Goodyer et al., 2000;
Harris et al., 2000; Aubry et al., 2010).
So far, there is considerable experimental evidence from animal
(Champagne and Meaney, 2001; Weaver et al., 2001; Liu et al.,
2000; Kalinichev et al., 2002; Fahlke et al., 2000; Coplan et al.,
2001) and human studies (Ashman et al., 2002; Essex et al., 2002;
Halligan et al., 2007; Hessl et al., 1998) that early experience can
alter later HPA activity. That is, early adversity increases either the
basal secretion of glucocorticoids in adult life or the reactivity of the
HPA axis to stress. Results from cross-sectional studies have shown
task-related increases in salivary cortisol to be linked with a pattern
of negative control-related beliefs (that is, the low concept of being
able to cope with stressful situations; Granger et al.,1996) aswell as
with internalizing symptoms, which are typically referred to
disturbances in mood and anxiety (Zahn-Waxler et al., 2000). In
a similar vein, high basal levels of cortisol (particularly in the early
morning) and heightened stress responses (that is, increased
behavioral reactions to unfamiliar events) have been noted in
young children described as behaviorally inhibited and shy (Kagan
et al., 1998; Schmidt et al., 1997; Nachmias et al., 1996; Watamura
et al., 2003). In contrast, children with externalizing problems, i.e.
aggressive or other antisocial behavior, exhibited rather lower
levels of cortisol or less HPA axis reactivity (Flinn and England,
1995; Moss et al., 1995). Specifically, assessing a non-clinical
sample of 102 kindergarten children, Hatzinger et al. (2007) was
able to show that increased HPA system activity was significantly
associated with hyperactivity/impulsivity and emotional problems
in boys, and with positive emotions in girls. Importantly, girls’
cortisol secretion in the morning and during a non-pharmacological
stress challenge was significantly higher compared to boys’
cortisol secretion. For three reasons, these findings are of note. First,
both positive and negative emotions may lead to an increased HPA
axis activity. Second, there were neurobiological changes related to
gender. Third, this pattern of results was apparent in a non-clinical
sample of preschoolers at the age of five years.
With regard to the relation between different forms of anxiety
and neuroendocrine functioning, results are mixed and inconsistent:
Granger et al. (1994) found in 102 children and adolescents
aged 7e17 years that social anxiety was associated with a higher
increase in salivary cortisol concentrations after a parentechild
conflict discussion task. In a similar vein, Feder et al. (2004)
reported an increased HPA axis activity in children and young
adolescents aged 6- to 12-year suffering from anxiety disorders.
Importantly, high anxiety levels were associated with changes in
basal HPA axis activity. In contrast, Gerra et al. (2000) observed no
significant differences between 22 male adolescents with an
anxiety disorder and 20 male healthy controls in salivary cortisol
secretion after a non-pharmacological challenge. In contrast,
Coplan et al. (2002) reported increased cortisol concentrations
before carbon dioxide (CO2) inhalation in children and adolescents
with an anxiety disorder compared to healthy controls. Last, Kallen
et al. (2008) reported positive associations between the HPA axis
activity and anxiety disorders in children and adolescents, with
level of cortisol secretion varying as a function of level of anxiety.
In sum, there is no clear pattern to the results concerning the
HPA axis activity and anxiety disorders in children. Moreover,
gender-related issues have not been addressed thus far. In particular,
to our knowledge, no methodological paradigm embodying
high ecological and external validity has yet been used to assess
SAD under laboratory conditions.
The aims of the present study were therefore to (1) compare
HPA axis activity of children suffering from SAD with that of healthy
age- and gender-matched controls, to (2) investigate HPA axis
activity under a study paradigm reflecting the most threatening
situation for a child suffering from SAD, that is, separation from the
most important person, and (3) to explore gender-related differences
in HPA axis activity.
We hold that, in professional psychological and psychiatric
contexts, there is a high probability that children’s issues and
concerns surrounding separation anxiety will be encountered.
However, given the high prevalence of SAD in childhood and
adolescence (approximately 4%; Shear et al., 2006; Sadock and
Alcott Sadock, 2009; Allen et al., in press), and given the
increased risk for developing a broad variety of psychiatric disorders
in later adolescence and adulthood, surprisingly, findings
related to neuroendocrine functioning of SAD in childhood are
scarce and mixed. Most importantly, females are at increased risk
for developing affective disorders (Hyde et al., 2008) including
anxiety disorders (Zahn-Waxler et al., 2008; Shear et al., 2006).
Four hypotheses were formulated. First, following Granger et al.
(1994), Kallen et al. (2008), and Feder et al. (2004), cortisol secretion
is elevated in children suffering from anxiety disorders; therefore,
we anticipated that children suffering from SAD would show
increased HPA axis activity as reflected by higher cortisol secretion.
Second, following Kirschbaum and Hellhammer (1989), Dickerson
and Kemeny (2004), and Kudielka et al. (2004), the HPA axis
activity is highly stimulated by social challenge and exposure,
which, as a rule, involves subjectively perceived high ego-involvement;
conditions of this kind can include speaking, singing, or
performing mental arithmetic in front of an audience or, in the case
of children suffering from SAD, being separated from a major
attachment figure. Accordingly, as a second hypothesis, weexpected
a marked rise of cortisol secretion in children suffering from SAD
compared to controls in a study paradigm involving separation of
the child from his or her mother. In contrast, as a third hypothesis,
we anticipated no increase in cortisol secretion among healthy
controls in the separation condition paradigm, but under a condition
of social exposure. Fourth, Hatzinger et al. (2007), Hyde et al. (2008),
and Zahn-Waxler et al. (2008) all found that females showed an
increased cortisol secretion at the age of five; moreover, female
adolescents and adults report an increased risk of developing
psychiatric affective disorders. Therefore, we expected an increased
cortisol secretion in female compared to male participants.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำเริ่มสูงสำหรับโรคจิตเวชมากเป็นวัยรุ่นเวลาของการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพ และพฤติกรรมที่โดดเด่น (Paus et al.,2008), แต่หลักฐานสำหรับของจิตเวชโรคก่อนหน้านี้ในวัยเด็กได้ เช่น โดยโรควิตกกังวลและภาระผูกพัน(Sadock ก Alcott Sadock, 2009) ระหว่างพันธุ์ความวิตกกังวลโรค แยกความวิตกกังวลโรค (ซาด) ความต้องการเฉพาะความสนใจในสามประการ ครั้งแรก เด็กทุกข์ทรมานจากแยกโรควิตกกังวลทำให้เกิดปัญหาหลัก และ observable พร้อมในชีวิตทางสังคมระหว่างเด็กได้รับผลกระทบและเธอ หรือเขาผู้ปกครอง นั่นคือ เด็กซาดจะไม่แยกออกจากหลักเลขสิ่งที่แนบมาเนื่องจากความกลัวสิ่งที่น่ากลัวอาจเกิดขึ้นกับรูปที่แนบมา (อเมริกันจิตแพทย์สมาคม (อาป้า), 2009: วินิจฉัย และสถิติคู่มือโรคจิต DSM-IV ดูอัลเลน et al. ในข่าว) ที่สอง แยกโรควิตกกังวลเป็นหนึ่งในมากที่สุดโรคจิตในวัยเด็ก และเป็นหนึ่งที่เกิดขึ้นเร็วที่สุด(แฮทตันคาร์ตไรต์และ al., 2006 Kessler et al., 2005) ที่สาม มีหลักฐานที่โดดเด่นที่แยกโรควิตกกังวลมาก่อนความหลากหลายของโรคทางจิตเวชในวัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่ได้ตัวอย่าง เป็นผลจากการศึกษาชุมชนแฉ ผู้เรียนมีเกณฑ์ประชุม DSM-IV สำหรับแยกโรควิตกกังวลการแสดงจะเสี่ยงเพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนาโรคตื่นตระหนกwith agoraphobia, specific phobia, social phobia (Brückl et al., 2007;Otto et al., 2001), generalized anxiety disorder, obsessive-compulsivedisorder, bipolar disorder, pain disorder, and alcohol dependence(Brückl et al., 2007). Additionally, in children and youngadults suffering from separation anxiety disorder increased rateshave been found for depressive disorders (Lewinsohn et al., 2008;Aschenbrand et al., 2003; Hayward et al., 2000), as well as forgeneralized (Lipsitz et al., 1994) and specific phobias, obsessivecompulsivedisorders, posttraumatic stress disorders (Bittner et al.,2007), and acute stress disorders (Aschenbrand et al., 2003).Moreover, Balon et al. (1989) demonstrated a stronger correlationbetween separation anxiety disorder in childhood and agoraphobiain females than in males. In sum, separation anxiety disorder(termed SAD from now on) in children is readily observable, causeshigh strain both for the affected child and her or his caregivers, anddramatically increases the risk of subsequent psychiatric disorders.To describe neurobiological mechanisms underlying psychiatricdisorders, in recent years the hypothalamic-pituitary-adrenocortical(HPA) system has attracted considerable attention (Jezovaand Hlavacova, 2008). For example, compelling evidence indicatesthat the HPA axis is compromised in major depressivedisorders (Holsboer et al., 1995; Hatzinger et al., 2004; for review:Zimmermann และ Stansbury, 2004 Holsboer และ Ising, 2010), ในโรค bipolar (Rybakowski และ Twardowska, 1999), เช่นเดียวกับในโรควิตกกังวลเช่นโรค posttraumatic เครียด (Heim et al.,2001) . Moreover ความแตกต่างของแต่ละกิจกรรมของ HPAล่าสุดมีการแสดงแกนที่สัมพันธ์กับความแตกต่างในความเสี่ยงสำหรับโรคซึมเศร้า คาดการณ์ elevations ระดับ cortisol เช้าการพัฒนาของโรค depressive ในผู้ที่สัมผัสกับpsychosocial ปัจจัยเสี่ยงสำหรับโรคซึมเศร้า (Goodyer et al., 2000แฮริสและ al., 2000 Aubry et al., 2010)ไกล มีหลักฐานการทดลองจำนวนมากจากสัตว์(แชมเปญและ Meaney, 2001 ช่างทอผ้าและ al., 2001 เล่า et al.,2000 Kalinichev และ al., 2002 Fahlke และ al., 2000 Coplan et al.,ปี 2001) และมนุษย์ (Ashman และ al., 2002 เอสเซ็กซ์และ al., 2002Halligan et al., 2007 Hessl และ al., 1998) ช่วงประสบการณ์สามารถเปลี่ยนแปลงภายหลังกิจกรรม HPA นั่นคือ ต้นร้ายเพิ่มขึ้นทั้งนี้โรคหลั่งของ glucocorticoids ในผู้ใหญ่หรือการเกิดปฏิกิริยาของการแกน HPA ความเครียด มีแสดงผลจากการศึกษาเหลวงานที่เกี่ยวข้องเพิ่ม salivary cortisol เพื่อเชื่อมโยงกับรูปแบบลบตัวควบคุมที่เกี่ยวข้องกับความเชื่อ (นั่นคือ ต่ำสุดแนวคิดของการสามารถรับมือกับสถานการณ์ที่เครียด นี่เกรนเจอร์และ al., 1996) aswell เป็นมี internalizing อาการ ซึ่งโดยทั่วไปอย่างเกิดอารมณ์และความวิตกกังวล (Zahn Waxler et al., 2000) ในหลอดเลือดดำคล้าย สูงโรคระดับ cortisol (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงตอนเช้า) และระดับที่สูงขึ้นตอบสนองต่อความเครียด (นั่นคือ เพิ่มพฤติกรรมตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่ไม่คุ้นเคย) มีการระบุไว้ในเด็กอธิบายว่า behaviorally ห้าม และอาย (Kaganและ al., 1998 ชมิดท์และ al., 1997 Nachmias et al., 1996 Watamuraและ al., 2003) ในทางตรงข้าม เด็ก มีปัญหา externalizing เช่นก้าวร้าว หรืออื่น ๆ antisocial พฤติกรรม จัดแสดงค่อนข้างต่ำกว่าระดับ ของ cortisol หรือน้อย กว่า HPA แกนเชิงนิเวศน์ (Flinn และอังกฤษ1995 มอสส์และ al., 1995) ประเมินที่ไม่ใช่การทดลองในคลินิกโดยเฉพาะมีตัวอย่างของเด็กอนุบาล 102, Hatzinger et al. (2007)สามารถที่จะแสดงว่า กิจกรรมระบบ HPA เพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากเกี่ยวข้องกับเข้าร่องเข้า รอย/impulsivity และปัญหาทางอารมณ์ในเด็กผู้ชาย และอารมณ์บวกในหญิง สำคัญ หญิงcortisol หลั่ง ในตอนเช้า และใน ช่วงที่ไม่ใช่-pharmacologicalท้าทายความเครียดได้อย่างมีนัยสำคัญสูงกว่าเมื่อเทียบกับชายcortisol หลั่ง สามเหตุผล ค้นพบเหล่านี้เป็นเหตุ ครั้งแรกอารมณ์ทั้งบวก และลบอาจทำให้ HPA มีเพิ่มขึ้นกิจกรรมแกน ที่สอง มีการเปลี่ยนแปลง neurobiological ที่เกี่ยวข้องกับเพศ ที่สาม นี้รูปแบบของผลลัพธ์ชัดเจนในการไม่คลินิกตัวอย่างของ preschoolers อายุ 5 ปีเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างความวิตกกังวลในรูปแบบต่าง ๆและทำ งาน neuroendocrine ผลลัพธ์ที่ผสม และไม่สอดคล้องกัน:นี่เกรนเจอร์และ al. (1994) พบในเด็กและวัยรุ่น 102อายุ 7e17 ปีซึ่งความวิตกกังวลทางสังคมเชื่อมโยงกับความสูงเพิ่มความเข้มข้นของ salivary cortisol หลังจาก parentechildงานสนทนาความขัดแย้ง ในหลอดเลือดดำคล้าย Feder et al. (2004)รายงานกิจกรรมแกน HPA เพิ่มขึ้นในเด็กและเยาวชนวัยรุ่นอายุ 6 - 12 ปีทุกข์ทรมานจากโรควิตกกังวลสำคัญ ระดับความวิตกกังวลสูงเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงในกิจกรรมแกน HPA โรค ในทางตรงกันข้าม Gerra et al. (2000) สังเกตไม่ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างวัยรุ่นชาย 22 ด้วยการโรควิตกกังวลและตัวควบคุมสุขภาพชาย 20 ใน salivary cortisolหลั่งจากความท้าทายไม่ใช่ pharmacological ในความคมชัดความเข้มข้นของ cortisol เพิ่มรายงานของ coplan et al. (2002)ก่อนดมก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ (CO2) ในเด็กและวัยรุ่นมีการเปรียบเทียบการควบคุมสุขภาพโรควิตกกังวล ล่าสุด Kallenal. ร้อยเอ็ด (2008) รายงานความสัมพันธ์ในเชิงบวกระหว่างแกน HPAกิจกรรมและความวิตกกังวลโรคในเด็กและวัยรุ่น กับระดับของ cortisol หลั่งที่แตกต่างกันเป็นฟังก์ชันของระดับของความวิตกกังวลในผล มีรูปแบบไม่ชัดเจนถึงผลลัพธ์เกี่ยวข้องกับการHPA แกนกิจกรรมและความวิตกกังวลความผิดปกติในเด็ก นอกจากนี้ประเด็นได้ไม่ถูกอยู่ฉะนี้ โดยเฉพาะความรู้ของเรา กระบวนทัศน์ methodological ไม่ชงยังมีการใช้ตั้งแต่ระบบนิเวศ และภายนอกสูงเพื่อประเมินซาดภายใต้สภาพห้องปฏิบัติการจุดมุ่งหมายของการศึกษาปัจจุบันจึงมีการเปรียบเทียบ (1)กิจกรรมแกน HPA เด็กทุกข์ทรมานจากซาดกับของสุขภาพคู่อายุ และเพศควบคุม (2) ตรวจสอบแกน HPAกิจกรรมภายใต้กระบวนทัศน์การศึกษาสะท้อนให้เห็นถึงการคุกคามมากที่สุดสถานการณ์เด็กทุกข์ทรมานจากซาด คือ จากการสำคัญบุคคล และ (3) สำรวจความแตกต่างที่เกี่ยวข้องกับเพศในกิจกรรม HPA แกนเราถือว่า ในผู้เชี่ยวชาญด้านจิตวิทยา และจิตเวชบริบท มีความน่าเป็นสูงปัญหาที่เด็ก และจะพบรอบแยกวิตกกังวลอย่างไรก็ตาม กำหนดความชุกสูงของซาดในวัยเด็ก และวัยรุ่น (ประมาณ 4% แรงเฉือนและ al., 2006 Sadock และAlcott Sadock, 2009 อัลเลน et al. ในกด), และการความเสี่ยงเพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนาหลากหลายของโรคทางจิตเวชในวัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่ได้ หลังจู่ ๆ พบที่เกี่ยวข้องกับ neuroendocrine ทำของซาดในวัยเด็กจะหายาก และผสม สำคัญ หญิงเสี่ยงการพัฒนาผลโรค (ไฮด์ et al., 2008) ได้แก่โรควิตกกังวล (Zahn Waxler et al., 2008 แรงเฉือนและ al., 2006)สมมุติฐานที่ 4 ถูกสูตร ก่อน ต่อนี่เกรนเจอร์ et al(1994), หลั่ง cortisol Kallen et al. (2008), และ al. et Feder (2004),เป็นผู้ดูแลในเด็กทุกข์ทรมานจากโรควิตกกังวล ดังนั้นเราคาดว่า จะแสดงเด็กทุกข์ทรมานจากซาดเพิ่มกิจกรรมแกน HPA สะท้อน โดยหลั่ง cortisol สูงขึ้นต่อ Kirschbaum และ Hellhammer (1989), Dickerson สองและ Kemeny (2004), และ Kudielka et al. (2004), แกน HPAกิจกรรมสูงจะถูกกระตุ้น โดยความท้าทายสังคมและเปิดรับแสงซึ่งเป็นกฎ เกี่ยวข้องกับการรับรู้ subjectively สูงอาตมาเกี่ยวข้องเงื่อนไขของประเภทนี้สามารถรวมการพูด ร้องเพลง หรือการดำเนินการเลขคณิตจิต หน้าผู้ชม หรือ ในกรณีเด็กทุกข์ทรมานจากซาด ถูกแยกออกจากหลักการรูปที่แนบมา เป็นสมมติฐานที่สอง weexpected ตามลำดับขึ้นเครื่องของ cortisol หลั่งในเด็กทุกข์ทรมานจากซาดเมื่อเทียบกับตัวควบคุมในการศึกษากระบวนทัศน์เกี่ยวข้องกับการแบ่งแยกรองจากแม่ของเขา หรือเธอ ในทางตรงกันข้าม เป็นสมมติฐานที่ 3เราคาดว่าการเพิ่มในการหลั่ง cortisol ในสุขภาพควบคุมการแยกเงื่อนไขกระบวนทัศน์ แต่ภาย ใต้เงื่อนไขของความเสี่ยงทางสังคม สี่ Hatzinger et al. (2007), ไฮด์ et al. (2008),และทั้งหมด (2008) al. et Zahn Waxler พบหญิงพบมีหลั่ง cortisol เพิ่มอายุห้า นอกจากนี้ หญิงวัยรุ่นและผู้ใหญ่รายงานความเสี่ยงของการพัฒนาความผิดปกติผลทางจิตเวช ดังนั้น เราต้องการเพิ่มหลั่ง cortisol ในเพศหญิงเมื่อเทียบกับผู้เรียนชาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1.
บทนำการโจมตีสูงสุดสำหรับความผิดปกติทางจิตเวชหลายเป็นวัยรุ่นช่วงเวลาของการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพและพฤติกรรมที่น่าทึ่ง
(Paus et al.,
2008)
แต่หลักฐานที่เริ่มมีอาการของโรคทางจิตเวชก่อนหน้านี้ในวัยเด็กมีให้เช่นโดยสมาธิสั้นและโรควิตกกังวล
(Sadock และบาทวิถี Sadock 2009) ระหว่างพันธุ์ของความวิตกกังวลความผิดปกติของการแยกโรควิตกกังวล (SAD) โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรียกร้องความสนใจด้วยเหตุผลสามประการ ครั้งแรกที่เด็กที่ทุกข์ทรมานจากการแยกความผิดปกติของความวิตกกังวลทำให้เกิดปัญหาที่สำคัญและที่สังเกตได้ง่ายในชีวิตประจำวันของสังคมระหว่างเด็กที่ได้รับผลกระทบและเขาหรือเธอผู้ปกครอง นั่นคือเด็กที่มีความเศร้าไม่เต็มใจที่จะถูกแยกออกจากตัวเลขที่แนบมาที่สำคัญเพราะกลัวว่าสิ่งที่น่ากลัวอาจจะเกิดขึ้นรูปที่แนบมา(อเมริกันสมาคมจิตแพทย์ (APA) 2009: การวินิจฉัยและสถิติคู่มือของความผิดปกติทางจิตDSM-IV ดูยัง . อัลเลน, et al, ในการกด) .Second แยกโรควิตกกังวลเป็นหนึ่งในที่พบมากที่สุดความผิดปกติทางจิตในวัยเด็กและเป็นหนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดที่เกิดขึ้นใหม่(เกวียน-Hatton et al, 2006;.. เคสเลอร์, et al, 2005) ประการที่สามมีหลักฐานที่น่าสังเกตว่าการแยกความผิดปกติของความวิตกกังวลแจ๋วความหลากหลายของโรคทางจิตเวชในวัยรุ่นและวัยผู้ใหญ่. ยกตัวอย่างเช่นเป็นผลจากการศึกษาชุมชนแฉผู้เข้าร่วมประชุมเกณฑ์ DSM-IV สำหรับการแยกความผิดปกติของความวิตกกังวลได้รับการแสดงที่จะมีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนาโรคตื่นตระหนกด้วยอาทิเช่น, ความหวาดกลัวที่เฉพาะเจาะจงความหวาดกลัวสังคม (Brückl et al, 2007;.. อ็อตโต, et al, 2001), ความผิดปกติของความวิตกกังวลทั่วไปครอบงำความผิดปกติ, โรคสองขั้วความผิดปกติของความเจ็บปวดและสุรา(Brückl et al, ., 2007) นอกจากนี้ในเด็กและหนุ่มสาวผู้ใหญ่ที่ทุกข์ทรมานจากการแยกความผิดปกติของความวิตกกังวลอัตราที่เพิ่มขึ้นได้รับการพบโรคซึมเศร้า(Lewinsohn et al, 2008;. Aschenbrand et al, 2003;. เฮย์เวิร์ด, et al, 2000.) เช่นเดียวกับการทั่วไป(Lipsitz et al., 1994) และโรคเฉพาะ obsessivecompulsive ความผิดปกติของความผิดปกติของความเครียดหลังถูกทารุณกรรม (Bittner et al., 2007) และความผิดปกติความเครียดเฉียบพลัน (Aschenbrand et al., 2003). นอกจากนี้ Balon et al, (1989) แสดงให้เห็นถึงการแยก correlationbetween แข็งแกร่งโรควิตกกังวลในวัยเด็กและอาทิเช่นในเพศหญิงมากกว่าเพศชาย โดยสรุปการแยกโรควิตกกังวล(SAD เรียกว่าต่อจากนี้ไป) ในเด็กที่เป็นที่สังเกตได้อย่างง่ายดายทำให้เกิดความเครียดสูงทั้งสำหรับเด็กที่ได้รับผลกระทบและเธอหรือผู้ดูแลผู้ป่วยของเขาและเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วความเสี่ยงของการdisorders.To จิตเวชตามมาอธิบายกลไก neurobiological จิตเวชพื้นฐานความผิดปกติในปีที่ผ่านมา hypothalamic-ต่อมใต้สมอง-adrenocortical (HPA) ระบบได้รับความสนใจมาก (Jezova และ Hlavacova 2008) ยกตัวอย่างเช่นหลักฐานที่น่าสนใจแสดงให้เห็นว่าแกน HPA ถูกบุกรุกในซึมเศร้าความผิดปกติ(Holsboer, et al, 1995; Hatzinger et al, 2004; สำหรับการตรวจสอบ.. ซิมเมอและ Stansbury 2004; Holsboer และ Ising 2010) ในความผิดปกติของสองขั้ว(Rybakowski และ Twardowska, 1999) เช่นเดียวกับในความผิดปกติของความวิตกกังวลเช่นโรคเครียดหลังถูกทารุณกรรม(เฮย์ม et al., 2001) นอกจากนี้ความแตกต่างของแต่ละบุคคลในการทำงานของ HPA แกนได้รับการแสดงเมื่อเร็ว ๆ นี้จะเชื่อมโยงกับความแตกต่างในความเสี่ยงสำหรับภาวะซึมเศร้า เอนไซม์ในระดับ cortisol เช้าคาดการณ์การพัฒนาของโรคซึมเศร้าในผู้ที่สัมผัสกับปัจจัยเสี่ยงทางจิตสังคมสำหรับภาวะซึมเศร้า(Goodyer et al, 2000;. แฮร์ริส, et al, 2000;.. Aubry et al, 2010). จนถึงขณะนี้มีเป็นอย่างมากในการทดลอง หลักฐานจากสัตว์(แชมเปญและ Meaney 2001; ประกอบ et al, 2001;. หลิว, et al. 2000; Kalinichev, et al., 2002; Fahlke et al, 2000;. Coplan, et al. 2001) และการศึกษาของมนุษย์ (ขยะ et al, 2002;. เอสเซ็กซ์, et al., 2002; Halligan et al, 2007;.. Hessl, et al, 1998) ประสบการณ์ว่าในช่วงต้นสามารถเปลี่ยนแปลงภายหลังกิจกรรมHPA นั่นคือความทุกข์ยากในช่วงต้นเพิ่มขึ้นทั้งการหลั่งฐาน glucocorticoids ในชีวิตในวัยผู้ใหญ่หรือปฏิกิริยาของแกนHPA ความเครียด ผลจากการศึกษาแบบตัดขวางได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นของงานที่เกี่ยวข้องกับคอร์ติซอน้ำลายที่จะเชื่อมโยงที่มีรูปแบบของความเชื่อการควบคุมที่เกี่ยวข้องกับเชิงลบ(นั่นคือแนวคิดที่ต่ำของการเป็นความสามารถในการรับมือกับสถานการณ์ที่เครียด. เกรนเจอร์, et al, 1996) ตลอดจนมีอาการinternalizing ซึ่งมักจะเรียกว่าการรบกวนในอารมณ์และความวิตกกังวล(ซาห์น-Waxler et al., 2000) ในทำนองเดียวกันที่ระดับฐานที่สูงของ cortisol (โดยเฉพาะในช่วงต้นตอนเช้า) และการตอบสนองความเครียดมีความคิดริเริ่ม (ที่เพิ่มขึ้นปฏิกิริยาพฤติกรรมกับเหตุการณ์ที่ไม่คุ้นเคย) ได้รับการบันทึกไว้ในเด็กเล็กอธิบายว่าพฤติกรรมยับยั้งและขี้อาย (Kagan et al., 1998; Schmidt, et al, 1997;. Nachmias et al, 1996;. Watamura., et al, 2003) ในทางตรงกันข้ามเด็กที่มีปัญหา externalizing เช่นพฤติกรรมต่อต้านสังคมก้าวร้าวหรืออื่นๆ ที่แสดงค่อนข้างต่ำกว่าระดับของคอร์ติซอหรือน้อยกว่าการเกิดปฏิกิริยาแกนHPA (ฟลินน์และอังกฤษ1995;. มอสส์, et al, 1995) โดยเฉพาะการประเมินที่ไม่ใช่ทางคลินิกตัวอย่างจาก 102 เด็กอนุบาล, et al, Hatzinger (2007) เป็นสามารถที่จะแสดงการทำงานของระบบเพิ่มขึ้นHPA ที่มีนัยสำคัญที่เกี่ยวข้องกับสมาธิสั้น/ impulsivity และปัญหาทางอารมณ์ในเด็กผู้ชายและมีอารมณ์ในเชิงบวกในหมู่สาวๆ ที่สำคัญหญิงหลั่งคอร์ติซอในตอนเช้าและในช่วงที่ไม่ใช่ยาท้าทายความเครียดอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบเป็นที่สูงขึ้นเพื่อเด็กผู้ชายหลั่งคอร์ติซอ สำหรับเหตุผลที่สามค้นพบเหล่านี้เป็นที่ทราบ ขั้นแรกให้อารมณ์ทั้งบวกและลบอาจนำไปสู่เพิ่มขึ้น HPA กิจกรรมแกน ประการที่สองมีการเปลี่ยนแปลง neurobiological ที่เกี่ยวข้องกับเพศ ประการที่สามรูปแบบของผลนี้ก็เห็นได้ชัดในที่ไม่ใช่ทางคลินิก. เป็นตัวอย่างของเด็กก่อนวัยเรียนที่อายุห้าปีที่ผ่านมาในเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างรูปแบบที่แตกต่างกันของความวิตกกังวลและการทำงานneuroendocrine ผลผสมและไม่สอดคล้องกัน: เกรนเจอร์, et al (1994) พบว่าใน 102 เด็กและวัยรุ่นอายุ7e17 ปีที่วิตกกังวลทางสังคมมีความสัมพันธ์กับสูงกว่าการเพิ่มขึ้นของความเข้มข้นของคอร์ติซอลายหลังจากparentechild ความขัดแย้งงานอภิปราย ในทำนองเดียวกัน Feder et al, (2004) รายงานเพิ่มขึ้นกิจกรรมแกน HPA ในเด็กและหนุ่มสาววัยรุ่นอายุ6 ถึง 12 ปีที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของความวิตกกังวล. ที่สำคัญระดับความวิตกกังวลสูงมีความสัมพันธ์กับการเปลี่ยนแปลงในกิจกรรมแกนฐาน HPA ในทางตรงกันข้าม Gerra et al, (2000) ไม่พบความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างวันที่22 วัยรุ่นชายที่มีความผิดปกติของความวิตกกังวลและ20 การควบคุมที่ดีต่อสุขภาพชาย cortisol น้ำลายหลั่งหลังจากความท้าทายที่ไม่ใช่ยา ในทางตรงกันข้ามCoplan et al, (2002) รายงานระดับ cortisol เพิ่มขึ้นก่อนที่จะปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์(CO2) การสูดดมในเด็กและวัยรุ่นที่มีความผิดปกติของความวิตกกังวลเมื่อเทียบกับการควบคุมที่ดีต่อสุขภาพ ที่ผ่านมา Kallen et al, (2008) รายงานความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างแกน HPA กิจกรรมและความผิดปกติของความวิตกกังวลในเด็กและวัยรุ่นที่มีระดับของการหลั่งคอร์ติซอที่แตกต่างกันเป็นหน้าที่ของระดับของความวิตกกังวล. โดยสรุปไม่มีรูปแบบที่ชัดเจนผลการเกี่ยวกับกิจกรรมแกน HPA และ โรควิตกกังวลในเด็ก นอกจากนี้ยังมีปัญหาทางเพศที่เกี่ยวข้องกับการไม่ได้รับการแก้ไขป่านนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อความรู้ของเราไม่มีกระบวนทัศน์ระเบียบวิธีเชิงความถูกต้องของระบบนิเวศและภายนอกสูงได้รับยังใช้ในการประเมินSAD ภายใต้เงื่อนไขที่ห้องปฏิบัติการ. จุดมุ่งหมายของการศึกษานี้จึงจะ (1) เปรียบเทียบกิจกรรมแกนHPA ของเด็กที่ทุกข์ทรมานจากความเศร้ากับ สุขภาพการควบคุมอายุและเพศที่จับคู่เพื่อ(2) ตรวจสอบแกน HPA กิจกรรมภายใต้กระบวนทัศน์การศึกษาสะท้อนให้เห็นถึงการคุกคามมากที่สุดสถานการณ์สำหรับเด็กที่ทุกข์ทรมานจาก SAD, ที่อยู่, การแยกจากคนที่สำคัญที่สุดและ(3) ในการสำรวจ แตกต่างทางเพศที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมแกนHPA. เราถือว่าในทางด้านจิตใจและทางจิตเวชมืออาชีพบริบทที่มีความเป็นไปได้สูงว่าปัญหาของเด็กและความกังวลรอบความวิตกกังวลแยกจะพบ. แต่ให้ความชุกสูงของเศร้าในวัยเด็กและวัยรุ่น ( ประมาณ 4%; เฉือน et al, 2006;. Sadock และบาทวิถีSadock 2009; อัลเลน, et al, ในการกด) และได้รับ. เพิ่มความเสี่ยงในการพัฒนาความหลากหลายในวงกว้างของโรคทางจิตเวชในวัยรุ่นในภายหลังและวัยน่าแปลกใจที่ผลการวิจัยที่เกี่ยวข้องการทำงานของ neuroendocrine เศร้าในวัยเด็กมีความหายากและผสม สิ่งสำคัญที่สุดคือหญิงที่มีความเสี่ยงเพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนารวมถึงความผิดปกติของอารมณ์ (ไฮด์ et al, 2008). ความผิดปกติของความวิตกกังวล (ซาห์น-Waxler et al, 2008;.. เฉือน et al, 2006). สี่สมมติฐานสูตร ครั้งแรกต่อไปนี้เกรนเจอร์ et al. (1994), Kallen et al, (2008) และ Feder et al, (2004), การหลั่งคอร์ติซอเป็นที่สูงในเด็กที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของความวิตกกังวล; ดังนั้นเราคาดว่าเด็กที่ทุกข์ทรมานจาก SAD จะแสดงกิจกรรมที่เพิ่มขึ้นHPA แกนที่สะท้อนจากการหลั่งคอร์ติซอสูง. ประการที่สองต่อไปนี้ Kirschbaum และ Hellhammer (1989) นายอำเภอและKemeny (2004) และ Kudielka et al, (2004), แกน HPA กิจกรรมจะถูกกระตุ้นอย่างสูงจากความท้าทายทางสังคมและการสัมผัสซึ่งเป็นกฎที่เกี่ยวข้องกับการรับรู้ของผู้กระทำอัตตาการมีส่วนร่วมสูงเงื่อนไขชนิดนี้อาจรวมถึงการพูดการร้องเพลงหรือการดำเนินการคิดเลขในใจในด้านหน้าของผู้ชมหรือในกรณีของเด็กที่ทุกข์ทรมานจากความเศร้าถูกแยกออกมาจากที่สำคัญรูปที่แนบมา ดังนั้นในฐานะที่เป็นสมมติฐานที่สอง weexpected เพิ่มขึ้นทำเครื่องหมายของการหลั่งคอร์ติซอในเด็กที่ทุกข์ทรมานจากความเศร้าเมื่อเทียบกับการควบคุมกระบวนทัศน์ในการศึกษาที่เกี่ยวข้องกับการแยกของเด็กจากแม่ของเขาหรือเธอ ในทางตรงกันข้ามเป็นสมมติฐานที่สามที่เราคาดว่าจะเพิ่มขึ้นในการหลั่งคอร์ติซอหมู่สุขภาพดีไม่มีตัวควบคุมในกระบวนทัศน์สภาพแยกแต่ภายใต้เงื่อนไขของการสัมผัสทางสังคม ประการที่สี่ Hatzinger et al, (2007), ไฮด์ et al, (2008), และซาห์น-Waxler et al, (2008) ทั้งหมดที่พบว่าผู้หญิงแสดงให้เห็นว่าการหลั่งcortisol เพิ่มขึ้นที่อายุห้า; ยิ่งไปกว่านั้นหญิงวัยรุ่นและผู้ใหญ่รายงานความเสี่ยงเพิ่มขึ้นของการพัฒนาความผิดปกติของอารมณ์ทางจิตเวช ดังนั้นเราจึงคาดว่าเพิ่มขึ้นการหลั่งคอร์ติซอในเพศหญิงเมื่อเทียบกับผู้เข้าร่วมชาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
การโจมตีสูงสุดสำหรับความผิดปกติทางจิตจำนวนมากเป็นวัยรุ่น
เวลาของการเปลี่ยนแปลงทางกายภาพและพฤติกรรมที่โดดเด่น ( Pause et al . ,
2008 ) แต่หลักฐานการโจมตีของโรคทางจิตเวชก่อนหน้านี้ใน
วัยเด็กไว้ เช่น สมาธิสั้น และความผิดปกติของความวิตกกังวล
( sadock และกับ sadock , 2009 ) ท่ามกลางความหลากหลายของความผิดปกติของความวิตกกังวล
,ความผิดปกติของความวิตกกังวลในการแยก ( เศร้า ) ความต้องการความสนใจเป็นพิเศษ
สำหรับสามเหตุผล แรก เด็กที่ทุกข์ทรมานจากความผิดปกติของความวิตกกังวลแยก
สาเหตุและอุปสรรคพร้อมสังเกตใน
ชีวิตสังคมทุกวันระหว่างเด็กและพ่อแม่ของเขาหรือเธอได้รับ

นั่นคือ เด็กที่มีความเศร้ากำลังลังเลที่จะแยก
จากตัวเลขแนบสาขาเพราะความกลัวบางอย่าง
อาจจะเลวร้ายเกิดขึ้นกับสิ่งที่แนบรูป ( สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน
( APA ) , 2009 : การวินิจฉัยและสถิติความผิดปกติทางจิตของ dsm-iv คู่มือ
; ดูยัง Allen et al . , ในรูป ) 2 . โรควิตกกังวลแยกเป็นหนึ่งที่พบมากที่สุด
ความผิดปกติทางจิตในวัยเด็ก , และหนึ่งเก่าใหม่
( แฮมิลตัน Hatton et al . , 2006 ; เคสเลอร์ et al . , 2005 ) 3 มี
หลักฐานที่น่าทึ่งแยกโรควิตกกังวลก่อน
ความหลากหลายของโรคทางจิตเวชในวัยรุ่นและผู้ใหญ่
เช่นผลจากการศึกษาชุมชน แฉ ผู้เข้าร่วมการประชุม dsm-iv
เกณฑ์สำหรับความผิดปกติของความวิตกกังวลแยกได้
ถูกแสดงเป็นความเสี่ยงที่เพิ่มขึ้นสำหรับการพัฒนาโรคตื่นตระหนก
กับอาการกลัวที่โล่ง โฟเบีย ( Phobia สังคม br ü ckl et al . , 2007 ;
อ๊อดโต้ et al . , 2001 ) , ความผิดปกติของความวิตกกังวลทั่วไปจำนวน
ความผิดปกติ ความผิดปกติ ความผิดปกติของไบโพลาร์และความเจ็บปวด ,
ติดสุรา ( br ü ckl et al . , 2007 ) นอกจากนี้ ในเด็กและเยาวชน
ทุกข์ทรมานจากโรควิตกกังวลแยกเพิ่มขึ้นอัตรา
ได้รับพบว่าโรคซึมเศร้า ( ลูอินเซิ่น et al . , 2008 ;
aschenbrand et al . , 2003 ; Hayward et al . , 2000 ) , เช่นเดียวกับ
ทั่วไป ( lipsitz et al . , 1994 ) และ phobias เฉพาะ obsessivecompulsive
, ความผิดปกติ , ความผิดปกติของความเครียด สภาวะ ( บิตเนอร์ et al . ,
2007 ) , และโรคเครียดเฉียบพลัน ( aschenbrand et al . , 2003 ) .
นอกจากนี้ เบลอน et al . ( 1989 ) ให้แข็งแกร่งระหว่างการแยกความวิตกกังวลในวัยเด็กและอาการกลัวที่โล่ง
ในเพศหญิงมากกว่าเพศชาย ในผลรวม , การแยกความวิตกกังวล
( เรียกว่าเศร้าเลย ) ในเด็กพร้อมสังเกตสาเหตุความเครียด
สูงทั้งเด็กและผู้ดูแลได้รับผลกระทบของเธอหรือของเขาและ
เพิ่มความเสี่ยงของความผิดปกติทางจิตตามมา เพื่ออธิบายกลไกพื้นฐาน neurobiological จิตเวช
ความผิดปกติในปีที่ผ่านมาข ขับเสมหะ อะดรีโนคอร์ติคัล
( HPA ) ระบบได้ดึงดูดความสนใจมากขึ้น ( jezova