Among the biopolymers, the most com

Among the biopolymers, the most common type that has been studied to produce bio-nanocomposite materials
for food packaging applications are starch and derivates (Heydari et al., 2013; Nafchi et al., 2013; Pan et al., 2014;
Tang et al. 2008). Starch and derivates are commonly edible, thus they are safe as food packaging materials. Studies
have shown that starch is completely degradable and could stimulate biodegradability of non-biodegrable materials
when mixed. However, starch has low mechanical properties which can be improved with additives such as
plasticizer and nanofillers (Sorrentino et al., 2007).
Other biopolymers studied include cellulose such as cellulose acetate, carboxylmethyl cellulose (CMC), and
hydroxypropylmethylcellulose (HPMC) (Bruna et al., 2014; George et al., 2014; Mondal et al., 2013), chitosan
(Pereda et al., 2014; Tripathi et al., 2014), agar (Kanmani and Rhim, 2014; Rhim, 2011, Rhim et al. 2011, Rhim et
al., 2013;), gelatin (Kanmani and Rhim, 2014; Nafchi et al., 2013; Rouhi, 2013), gluten (Rafieian et al. 2014),
alginate (Abdollahi et al., 2013), and synthetic biopolymers such as PLA (Conte et al., 2013; Di Maio et al., 2013;
Jorda-Beneyto et al., 2014), PHA (Bordes et al., 2009), and PCL (Gorrasi et al., 2004).
The most common synthetic biopolymers that has been studied till today is PLA. PLA is produced from lactic
acid which may simply be generated through fermentation of carbohydrate from plant resources such as sugar beet
and corn (Sorrentino et al., 2007). Among the advantages of PLA include biodegradability (Letian et al., 2013) and
the lifespan of PLA can be tailored accordingly.
However, some of the drawbacks of using biopolymers as food packaging materials compared to the
conventional non-biodegradable materials especially those made from petroleum include poor mechanical (e.g. low
tensile strength) and barrier properties (e.g. high water permeability). Biopolymers are generally brittle, low in heat
distortion temperature, and low resistance to prolonged process operations. For instance, the used of most favorable
synthetic biopolymers, PLA, as food packaging material exhibits low performance (Sorrentino et al., 2007) due to
low heat distortion temperature, low resistance to extreme heat and humidity, and low flexibility.
Nevertheless, weighing the advantages of using biopolymers as packaging materials, especially to cater for
demands in society for sustainability and environmental safety, many studies have been directed towards
improvement of biopolymers for food packaging applications. Bio-nanocomposite has been established to be a
promising route to enhance mechanical and barrier properties of biopolymers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระหว่าง biopolymers ชนิดทั่วไปที่มีการศึกษาการผลิตวัสดุชีวภาพสิตอาหาร บรรจุภัณฑ์โปรแกรมประยุกต์มีแป้งและ derivates (Heydari et al., 2013 Nafchi et al., 2013 ปาน et al., 2014ถัง et al. 2008) แป้งและ derivates กินกันทั่วไป ดังนั้น พวกเขาจะปลอดภัยเป็นอาหารบรรจุภัณฑ์ การศึกษาแสดงให้เห็นว่า แป้งจะช่วยกันอย่างสมบูรณ์ และสามารถกระตุ้น biodegradability วัสดุไม่ใช่ biodegrableเมื่อผสมกัน อย่างไรก็ตาม แป้งมีคุณสมบัติเชิงกลต่ำซึ่งสามารถปรับปรุงได้ ด้วยสารเช่นกระด้างไนลและ nanofillers (Sorrentino et al., 2007)Biopolymers อื่น ๆ ศึกษาได้แก่เซลลูโลสเช่นเซลลูโลส acetate, carboxylmethyl เซลลูโลส (CMC), และhydroxypropylmethylcellulose (HPMC) (Bruna et al., 2014 จอร์จเอ็ด al., 2014 Mondal et al., 2013), ไคโตซาน(Pereda et al., 2014 ทริพาที et al., 2014), agar (Kanmani และริมธาร 2014 ริมธาร 2011 ริมธาร et al. 2011 ริมธารร้อยเอ็ดal., 2013;), ตุ๋น (Kanmani และริมธาร 2014 Nafchi et al., 2013 Rouhi, 2013) ตัง (Rafieian et al. 2014),แอลจิเนต (Abdollahi et al., 2013), และสังเคราะห์ biopolymers เช่นปลา (Conte et al., 2013 Di Maio et al., 2013Jorda-Beneyto et al., 2014), ผา (Bordes et al., 2009), และจำกัด(มหาชน) (Gorrasi et al., 2004)พบบ่อยที่สุดสังเคราะห์ biopolymers ที่มีการศึกษาจนถึงวันนี้เป็นปลา ปลาผลิตจากแล็กติกกรดซึ่งอาจสร้างขึ้นได้ผ่านการหมักคาร์โบไฮเดรตจากพืชเช่นนทานเพียงและข้าวโพด (Sorrentino et al., 2007) ระหว่างข้อดีของปลารวม biodegradability (Letian et al., 2013) และอายุของปลาสามารถปรับได้ตามอย่างไรก็ตาม บางข้อเสียของการใช้ biopolymers เป็นอาหารบรรจุภัณฑ์เปรียบเทียบกับการวัสดุไม่สลายทั่วไปโดยเฉพาะทำจากปิโตรเลียมมีเครื่องกลไม่ดี (เช่นต่ำแรง) และคุณสมบัติของสิ่งกีดขวาง (เช่นน้ำ permeability) Biopolymers จะเปราะโดยทั่วไป ความร้อนต่ำอุณหภูมิความผิดเพี้ยน และความต้านทานต่ำการดำเนินงานของกระบวนการเป็นเวลานาน ตัวอย่าง การใช้ของดีสังเคราะห์ biopolymers ปลา เป็นอาหารบรรจุภัณฑ์จัดแสดงประสิทธิภาพต่ำ (Sorrentino et al., 2007) เนื่องอุณหภูมิเพี้ยนความร้อนต่ำ ต่ำทนทานต่อความร้อน และความชื้น และมีความยืดหยุ่นต่ำอย่างไรก็ตาม ชั่งน้ำหนักข้อดีของการใช้ biopolymers เป็นบรรจุภัณฑ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อตอบสนองความต้องการของสังคมอย่างยั่งยืนและสิ่งแวดล้อมความปลอดภัย ศึกษาจำนวนมากได้รับโดยตรงต่อปรับปรุงของ biopolymers สำหรับบรรจุภัณฑ์อาหาร ไบโอสิตก่อตั้งขึ้นเพื่อให้การเส้นทางสัญญาเพื่อเพิ่มเครื่องจักรกลและสิ่งกีดขวางคุณสมบัติของ biopolymers

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ท่ามกลางพลาสติกชีวภาพชนิดที่พบมากที่สุดที่ได้รับการศึกษาในการผลิตวัสดุชีวภาพนาโนคอมโพสิต
สำหรับการใช้บรรจุภัณฑ์อาหารที่มีแป้งและสารอนุพันธ์ (Heydari, et al, 2013;. Nafchi, et al, 2013;. แพน, et al, 2014;.
ถังและ al. 2008) แป้งและสารอนุพันธ์จะกินปกติทำให้พวกเขามีความปลอดภัยเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์อาหาร การศึกษา
แสดงให้เห็นว่าเป็นแป้งที่ย่อยสลายอย่างสมบูรณ์และสามารถกระตุ้นให้เกิดการย่อยสลายทางชีวภาพของวัสดุที่ไม่ใช่ บริษัท บรรจุ
เมื่อผสม แต่แป้งมีสมบัติเชิงกลต่ำที่สามารถปรับปรุงให้ดีขึ้นด้วยสารเติมแต่งเช่น
พลาสติและ nanofillers (Sorrentino et al., 2007).
โพลิเมอร์จากธรรมชาติอื่น ๆ ศึกษา ได้แก่ เซลลูโลสอะซิเตทเช่นเซลลูโลสเซลลูโลส carboxylmethyl (CMC) และ
ไฮดรอกซี (HPMC) (Bruna และคณะ, 2014;.. จอร์จ, et al, 2014;. Mondal, et al, 2013), ไคโตซาน
(Pereda, et al, 2014;. Tripathi, et al, 2014), วุ้น (Kanmani และ Rhim, 2014;. Rhim, 2011, Rhim et al, 2011, Rhim และ.
อัล, 2013;.), เจลาติน (Kanmani และ Rhim, 2014; Nafchi, et al, 2013;. Rouhi, 2013), กลูเตน (Rafieian et al, 2014).
อัลจิเนต (Abdollahi และคณะ , 2013) และโพลิเมอร์สังเคราะห์เช่น PLA (คอนเต้, et al, 2013;. Di Maio, et al, 2013;.
.. Jorda-Beneyto, et al, 2014), PHA (Bordes et al, 2009) และบมจ (Gorrasi et al., 2004).
โพลิเมอร์สังเคราะห์ที่พบมากที่สุดที่ได้รับการศึกษาจนถึงวันนี้เป็นปลา ปลาที่ผลิตจากแลคติก
กรดซึ่งก็อาจถูกสร้างขึ้นผ่านการหมักของคาร์โบไฮเดรตจากแหล่งพืชเช่นหัวผักกาด
และข้าวโพด (Sorrentino et al., 2007) ท่ามกลางข้อได้เปรียบของปลารวมถึงการย่อยสลายทางชีวภาพ (Letian et al., 2013) และ
อายุการใช้งานของ PLA สามารถปรับแต่งตามความเหมาะสม.
แต่บางส่วนของข้อเสียของการใช้พลาสติกชีวภาพเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์อาหารเมื่อเทียบกับ
วัสดุที่ไม่ย่อยสลายการชุมนุมโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ทำจาก ปิโตรเลียมรวมถึงเครื่องจักรกลที่ไม่ดี (เช่นต่ำ
ความต้านทานแรงดึง) และคุณสมบัติอุปสรรค (เช่นการซึมผ่านของน้ำสูง) Biopolymers จะเปราะโดยทั่วไปต่ำในความร้อน
อุณหภูมิการบิดเบือนและความต้านทานต่ำเพื่อการดำเนินงานขั้นตอนการเป็นเวลานาน ยกตัวอย่างเช่นการใช้ของที่ดีที่สุด
โพลิเมอร์สังเคราะห์, PLA และเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์อาหารจัดแสดงนิทรรศการผลการดำเนินงานต่ำ (Sorrentino et al., 2007) เนื่องจาก
อุณหภูมิการบิดเบือนความร้อนต่ำ, ความต้านทานต่ำความร้อนสูงและความชื้นต่ำและมีความยืดหยุ่น.
แต่ชั่งน้ำหนัก ข้อดีของการใช้พลาสติกชีวภาพเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อตอบสนอง
ความต้องการในสังคมเพื่อความยั่งยืนและความปลอดภัยด้านสิ่งแวดล้อม, การศึกษาจำนวนมากได้รับโดยตรงต่อ
การพัฒนาพลาสติกชีวภาพสำหรับการใช้บรรจุภัณฑ์อาหาร ไบโอนาโนคอมโพสิตที่ได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อเป็น
เส้นทางที่มีแนวโน้มเพื่อเพิ่มสมบัติเชิงกลและอุปสรรคของพลาสติกชีวภาพ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของโปรตีน ชนิดพบบ่อยที่สุดที่ได้รับการศึกษาเพื่อผลิตวัสดุสำหรับงานบรรจุภัณฑ์ไบโอ
อาหารแป้งและ derivates ( heydari et al . , 2013 ; nafchi et al . , 2013 ; แพน et al . , 2014 ;
Tang et al . 2008 ) แป้งและ derivates มักกิน ดังนั้นพวกเขาจะปลอดภัยเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์อาหาร การศึกษา
แสดงให้เห็นว่ามีแป้งย่อยสลายอย่างสมบูรณ์และสามารถย่อยสลายทางชีวภาพของวัสดุที่ไม่กระตุ้นหนังสือ
เมื่อผสม อย่างไรก็ตาม แป้งที่มีสมบัติเชิงกลต่ำ ซึ่งสามารถปรับปรุงได้ด้วยวัตถุเจือปนเช่น
พลาสติไซเซอร์และ nanofillers ( Sorrentino et al . , 2007 ) .
อื่น ๆรวมถึงการตศึกษา เช่น เซลลูโลสอะซิเตต carboxylmethyl เซลลูโลส , เซลลูโลส ( CMC ) และ
a ( HPMC ) ( บรู et al . , 2014 ; จอร์จ et al . , 2014 ; mondal et al . , 2013 ) ไคโตแซน
( เปเร et al . , 2014 ; ทริปาธิ et al . , 2010 ) และวุ้น ( kanmani rhim 2014 ; rhim , 2011 , rhim et al . 2011 , rhim et
al . , 2013 ) , เจลาติน ( kanmani และ rhim 2014 ; nafchi et al . , 2013 ; rouhi 2013 ) , โปรตีน ( rafieian et al . 2014 ) ,
แอล ( abdollahi et al . , 2013 )และ โปรตีนสังเคราะห์ เช่น ปลา ( ดยุค et al . , 2013 ; di ไมโอ et al . , 2013 ;
จอร์ดา beneyto et al . , 2010 ) , ผา ( บอเดส et al . , 2009 ) , และ บมจ. ( gorrasi et al . , 2004 ) .
ส่วนใหญ่สังเคราะห์โปรตีนที่ได้ศึกษาจน วันนี้มีปลา ปลาที่ผลิตจากกรดแลคติก
ซึ่งอาจเพียงสร้างผ่านการหมักคาร์โบไฮเดรตจากพืชทรัพยากรเช่นน้ำตาล
และข้าวโพด ( Sorrentino et al . , 2007 ) ในข้อดีของปลา รวมถึงย่อยสลายทางชีวภาพ ( letian et al . , 2013 ) และ
อายุของปลาที่สามารถปรับแต่งตาม .
แต่บางส่วนของข้อเสียของการใช้โปรตีนเป็นอาหารบรรจุภัณฑ์เทียบกับปกติไม่ย่อยสลายวัสดุ
โดยเฉพาะผู้ที่ทำจากปิโตรเลียมรวมถึงกล ( เช่นต่ำ
น่าสงสารแรง ) และคุณสมบัติ ( เช่น น้ำสูงกั้นการซึมผ่าน ) โปรตีนโดยทั่วไปจะเปราะต่ำในอุณหภูมิความร้อนบิดเบือน
และต่ำความต้านทานต่อการกระบวนการนาน ตัวอย่าง การใช้ของมงคล
ส่วนใหญ่สังเคราะห์โปรตีน ปลา เป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์อาหารแสดงประสิทธิภาพต่ำ ( Sorrentino et al . , 2007 ) เนื่องจากอุณหภูมิความร้อนบิดเบือน
น้อยต่ำต้านทานความร้อนสูงและความชื้น และ ความยืดหยุ่นต่ำ
แต่ชั่งข้อดีของการใช้โปรตีนเป็นวัสดุบรรจุภัณฑ์ โดยเฉพาะเพื่อตอบสนองความต้องการในสังคม
เพื่อความยั่งยืนและความปลอดภัยสิ่งแวดล้อม การศึกษาหลายได้มุ่งไปที่การพัฒนาของไบโอพอลิเมอร์เพื่อใช้งานบรรจุภัณฑ์อาหาร ไบโอ นาโนคอมโพสิต ได้รับการจัดตั้งขึ้นเป็น
สัญญาเพื่อเพิ่มคุณสมบัติทางกลและเส้นทางอุปสรรคโปรตีน .