Chapter 341: Chase Big-Head to the

Chapter 341: Chase Big-Head to the Death!

However… just as Patriarch Big-head was about to go all out, the bright, sunny sky was suddenly split by the appearance of a bolt of lightning. The Tribulation clouds were gone, but the lightning bolt shot down toward Meng Hao nonetheless.

It descended with incredible speed, landing directly onto the hat on Meng Hao’s head. A deafening boom filled the air.

Meng Hao wasn’t hurt, but wisps of greenish smoke rose up from the hat. Meng Hao gaped in shock. He looked up into the sky only to find it as beautiful as ever. The lightning bolt seemed to have been a fluke.

“That was the aura of Heavenly Tribulation….” thought Meng Hao with a frown. Thankfully, the lightning bolt hadn’t done any damage; it had been absorbed by the meat jelly hat.

The scene also shocked Patriarch Big-head, who looked up into the sky as well. However, he quickly recovered and began to flee with all the speed he could muster. He wanted to establish as much distance as possible between himself and Meng Hao.

Meng Hao frowned. He suddenly had a very bad feeling. The lightning bolt just now had been too sudden, without any warning whatsoever. The sky above was a deep, beautiful blue. Meng Hao’s gaze once again came to rest on the fleeing Patriarch Big-head.

Meng Hao gave a cold snort, then strode forward.

Mustering incredible speed, he shot off, disappearing in an instant.

Patriarch Big-head’s face was paler than ever as he fled. He had already been running for an entire day, and his bag of holding was now devoid of medicinal pills used for healing. His internal injuries were getting worse, and he could only employ forty percent of the power of his Cultivation base.

“Dammit, dammit….” His eyes were bloodshot and he gnashed his teeth. Meng Hao followed behind, stuck onto him like marrow onto bone.

Occasionally, a blast of Core Qi would whistle toward him, which would leave Patriarch Big-head scared witless. He couldn’t think of anything else to do other than to run away with all the power he could muster.

“Just how long is he gonna keep following me!?!?” Patriarch Big-head felt like he was about to collapse. He could sense nothing but ill tidings regarding Patriarch Rubicund and Patriarch Pockmarks. Of the hundreds of people who had begun this matter, he knew that he was the only one left alive. He was filled with regrets; the dogged pursuit he was enduring left him filled with despair and dread.

Suddenly, a Core Qi attack shot toward him. In response, Patriarch Big-head spit up a mouthful of blood. The air beneath his feet seethed as a cloud of spectres appeared, boosting his speed and instantly increasing the distance between him and Meng Hao.

A strange light shone from Meng Hao’s eyes. There had been multiple occasions throughout the day during which he was just about to catch up to his opponent; however, every time, Patriarch Big-head would use some method relating to evil spirits to add distance between them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บท 341: ไล่ล่าใหญ่หัวจะตายอย่างไรก็ตาม...เพียงเป็นพระหัวใหญ่จะ ออกไปทั้งหมด สดใส ฟ้าแดดก็แยกออกตามลักษณะของสายฟ้า เมฆแห่งทุกข์ก็หายไป แต่ฟ้าผ่า bolt ยิงไปทางเมงเฮาก็มันลงมา ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ แลนโดยตรงไปยังหมวกหัวเมงเฮา บูมอึกทึกเติมอากาศเมงเฮาไม่เจ็บ แต่ wisps ของเขียวควันลุกขึ้นจากหมวก เมงเฮาดำในช็อต เขามองขึ้นสู่ท้องฟ้าเพียงเพื่อค้นหาสวยงามเคยเป็น ฟ้าดูเหมือนจะ มีความบังเอิญ"ที่เป็นกลิ่นอายแห่งทุกข์สวรรค์..." คิดว่า เมงเฮาพร้อมหน้านิ่ว ขอบคุณ รูปสายฟ้าไม่ทำความเสียหายใด ๆ มันได้รับการดูดซึม โดยหมวกเนื้อเจลลี่ฉากยังตกใจพระหัวใหญ่ ที่มองขึ้นสู่ท้องฟ้าเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม เขาได้อย่างรวดเร็วการกู้คืน และเริ่มหนีไป ด้วยความเร็วที่เขาสามารถรวบ เขาต้องการสร้างระยะทางเท่าที่เป็นไปได้ระหว่างตัวเขาและเฮาเมงเมงเฮา frowned นอกจากนี้เขาก็มีความรู้สึกไม่ดีมาก ฟ้าตอนนี้ได้ฉับพลันเกินไป ไม่ มีคำเตือนใด ๆ ก็ตาม ท้องฟ้าด้านบนมีสีฟ้าลึก สวยงาม เมงเฮาสายตาอีกครั้งมาพักผ่อนที่หัวป้อมพระใหญ่-เมงเฮาให้ snort เย็น แล้วก้าวไปข้างหน้าต่างกันการชุมนุมความเร็วเหลือเชื่อ เขายิง หายไปในทันทีพระหัวใหญ่ของใบหน้าเป็นจางมากกว่าที่เคยเป็นเขาหนี เขามีอยู่แล้วการเรียกใช้ทั้งวัน และถือถุงของเขาตอนนี้ไร้ยายารักษาแผล ได้รับบาดเจ็บภายในของเขาแย่ลง และเขาสามารถเพียงใช้สี่สิบเปอร์เซ็นต์ของพลังของฐานการเพาะปลูกของเขา" Dammit, dammit..." ตาของเขาถูก bloodshot และเขา gnashed ฟันของเขา เฮา เมงตามหลัง ติดอยู่บนเขาเช่นไขลงบนกระดูกบางครั้ง การระเบิดของคีแกนจะนกหวีดไปทางเขา ซึ่งจะทิ้งพระหัวใหญ่กลัวโง่เขลา เขาไม่คิดว่า มีอะไรที่จะทำอื่น ๆ กว่าวิ่งไป ด้วยความสามารถเขาสามารถรวบ"ยาวนานเพียงใดเขาจะให้ไปฉันความ" พระหัวใหญ่รู้สึกเหมือนกำลังจะยุบ เขาไม่รู้สึกอะไรแต่ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพระ Rubicund และพระ Pockmarks หลายร้อยคนที่เริ่มเรื่องนี้ เขารู้ว่า เขาเป็นคนเดียวที่เหลือมีชีวิตอยู่ เขาเต็มไป ด้วยความเสียใจ การแสวงหา dogged เขาถูกยืนยงเหลือเขาเต็มไป ด้วยความสิ้นหวังและกลัวทันใดนั้น การโจมตีหลักฉีถ่ายไปทางเขา ตอบ พระหัวใหญ่พ่นขึ้นคำหนึ่งของเลือด อากาศใต้เท้าของเขา seethed เป็นเมฆของ spectres ปรากฏตัว เพิ่มความเร็วของเขา และเพิ่มระยะห่างระหว่างเขากับเมงเฮาได้ทันทีแสงประหลาดส่องสายตาเมงเฮา มีหลายโอกาสตลอดทั้งวันซึ่งเขาก็กำลังจะจับได้ถึงฝ่ายตรงข้ามของเขา อย่างไรก็ตาม ทุกครั้ง พระหัวใหญ่จะใช้วิธีความเกี่ยวข้องกับวิญญาณชั่วร้ายจะเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 341: เชสบิ๊กหัวกับความตาย

อย่างไรก็ตาม ... เช่นเดียวกับพระสังฆราชบิ๊กหัวเป็นเรื่องเกี่ยวกับการออกไปทั้งหมดที่สดใสฟ้าแดดถูกแบ่งออกอย่างกระทันหันโดยลักษณะของสายฟ้าที่ เมฆความทุกข์ยากลำบากก็หายไป แต่สายฟ้ายิงลงไปเม้งเฮากระนั้น.

มันลงมาด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อเชื่อมโยงไปถึงโดยตรงลงบนหมวกบนศีรษะของเม้งเฮาส์ บูมอึกทึกที่เต็มไปด้วยอากาศ.

เม้ง Hao ไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ปอยควันสีเขียวลุกขึ้นจากหมวก เม้งเฮาอ้าปากค้างด้วยความตกใจ เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าเพียงเพื่อจะพบว่ามันเป็นสวยงามเช่นเคย สายฟ้าดูเหมือนจะได้รับความบังเอิญ.

"นั่นคือกลิ่นอายของความยากลำบากบนสวรรค์ ... ." คิดว่าเม้งเฮากับขมวดคิ้ว โชคดีที่สายฟ้าไม่ได้กระทำความเสียหายใด ๆ มันได้รับการดูดซึมโดยหมวกเนื้อวุ้น.

ที่เกิดเหตุยังตกใจสังฆราชบิ๊กหัวที่มองขึ้นสู่ท้องฟ้าได้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามเขาได้อย่างรวดเร็วกู้คืนและเริ่มที่จะหนีไปกับความเร็วที่เขาสามารถรวบรวม เขาต้องการที่จะสร้างระยะทางมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ระหว่างตัวเองและเม้งเฮา.

เม้งเฮาขมวดคิ้ว ทันใดนั้นเขาก็มีความรู้สึกที่ดีมาก สายฟ้าเพียงแค่ตอนนี้ได้รับการอย่างกะทันหันเกินไปโดยไม่มีการเตือนใด ๆ ท้องฟ้าเหนือเป็นลึก, สีฟ้าสวยงาม จ้องมองเม้งเฮาส์อีกครั้งมาพักผ่อนบนหนีสังฆราชบิ๊กหัว.

เม้งเฮาให้ Snort เย็นแล้วก้าวไปข้างหน้า.

ชุมนุมความเร็วเหลือเชื่อเขายิงออกหายไปในทันที.

ใบหน้าของพระสังฆราชบิ๊กหัวเป็นสีอ่อนกว่าที่เคยเป็น เขาหนี เขาได้รับการทำงานอยู่แล้วตลอดทั้งวันและกระเป๋าของเขาในการถือครองตอนนี้ไร้ยาสมุนไพรที่ใช้สำหรับการรักษา บาดเจ็บภายในของเขากำลังเลวร้ายลงและเขาเพียงสามารถจ้างร้อยละสี่สิบของการใช้พลังงานของฐานการเพาะปลูกของเขา.

"Dammit บ้า ... ." ดวงตาของเขาแดงก่ำและเขา gnashed ฟันของเขา เม้งเฮาตามด้านหลังติดอยู่บนเขาเหมือนไขกระดูกบนกระดูก.

บางครั้งการระเบิดของแกนฉีจะเป่านกหวีดที่มีต่อเขาซึ่งจะออกจากพระสังฆราชบิ๊กหัวกลัวปัญญา เขาไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นทำอื่น ๆ กว่าจะทำงานไปด้วยพลังทั้งหมดที่เขาสามารถรวบรวม.

"เพียงระยะเวลาที่เขา gonna เก็บต่อไปนี้ฉัน!?!?" พระสังฆราชบิ๊กหัวรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังจะล่มสลาย เขารู้สึกได้ถึงความไม่มีอะไร แต่ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพระสังฆราชและพระสังฆราชแดงก่ำ Pockmarks หลายร้อยคนที่ได้เริ่มเรื่องนี้เขารู้ว่าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ เขาเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเสียใจ; การแสวงหาเชื่อฟังเขาถูกยั่งยืนทิ้งเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความกลัว.

ทันใดนั้นการโจมตีหลักฉียิงเข้าไปหาเขา ในการตอบสนองพระสังฆราชบิ๊กหัวคายขึ้นคำหนึ่งของเลือด อากาศใต้เท้าของเขา seethed เหมือนเมฆภูตผีปรากฏส่งเสริมความเร็วของเขาและทันทีที่การเพิ่มระยะห่างระหว่างเขาและเม้งเฮาได้.

แสงส่องแปลกจากตาเม้งเฮาส์ ได้มีหลายครั้งตลอดทั้งวันในระหว่างที่เขาเป็นเพียงเกี่ยวกับที่จะจับขึ้นกับฝ่ายตรงข้ามของเขา; แต่ทุกครั้งที่พระสังฆราชบิ๊กหัวจะใช้วิธีการบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับวิญญาณชั่วร้ายที่จะเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขา