As the work of Gram Swaraj Samiti i

As the work of Gram Swaraj Samiti intensified, differences between Sarvodaya and other activists surfaced. While the former viewed the problems of the tribals as having been created by certain oppressive individuals, Marxist-influenced activists visualized the tribals' struggle as part of a larger, class-based struggle. These activists, such as, Dinanath Manohar, Kumar Shiralkar and Vijay Kanhere, launched the Shramik Sanghatana (Toilers' Union) in 1972. However, due to Suratwanti's influence, they continued to work under a broader banner. Suratwanti's death in 1974 coupled with the fact that Sarvodaya workers favored a Janata candidate (of the landlord class) during the 1977 elections resulted in the move of the tribals towards the Shramik Sanghatana, which now emerged as an effective indigenous movement of tribals assisted only by a few-time activists from outside. The Samiti did not survive long and since the Samiti and Sanghatana worked together between 1972-77, their work is indistinguishable.

In Shrikhed village the land of a tribal, Devaji, was usurped by the Patel. To free his land, a case was filed at the thana and it was declared that the Samiti would harvest the crop. However, when the Samiti attempted to do so, the watchmen resisted, and thus the police intervened. The land became disputed and was returned to Devaji two years later. In a similar fashion about 3500 acres of land was freed during 1972 and 1973.

To increase wages and improve working conditions, the Samiti organized the saldars and khet majdoors (farm laborers) in a strike in Raikhed village. The gujar maldars called the police and downed shutters, but the tribals persisted and gheraoed the maldars. After this strik, a principle of collective bargaining was established whereby a group of saldars negotiated with a committee of maldars. A similar strike took place in about seventy villages, creating a climate of confidence. Shramik Sanghatana was able to equalize the daily wages of men and women, and to raise both saldar and rojdar wages. For saldars, wages up from Rs. 2,000 in 1982. To organize effective strikes, it was found that involvement of non-adivasi laborers was important so that maldars could not hire them instead. With laborers and farmers joining hands, it appeared at that time that this struggle for wages had changed the nature of the movement, from a caste (tribal) to a class (labor) one. Shramik Sanghatana also fought, and offered satyagrah, for the regularization of forest land. It established tarun mandals (youth groups) in each village. Tribal women also organized themselves under 'Stri Sanghatana' and fought against alcoholism, rape, and the atrocities of the police. They led morchas (marches), and used dharnas (sit-ins) and gheraos (besieging) as forms of protest to influence government officials.

Since it stressed on democratic struggle and participation of tribals, the Sanghatana was welcomed by the tribals and was successful to a certain extent. However, dissent persisted among its activists, about the need for, and selection of, outside political affiliation. One section of Shramik Sanghatana was undecided about an outside link and formed a separate organization—Shramik Mukti Dal, while others felt it necessary to align with national forces, and, as a part of its trade union CITU, accepted CPI(M) affiliation. The organization as a whole was opposed to receiving foreign funds. Activists were supported mainly by voluntary contributions of friends and supporters in India. The organizational split weakened the group to such an extent that the office remained locked between 1984 and 1988. Recently, it started functioning again.

Suratwanti was a dedicated local leader, and after his departure, there remained a vacuum in indigenous leadership. Although atrocities on adivasis, such as punishment by electric shock, beatings and rapes, were considerably reduced, and about 10,000 tribals benefited in terms of land and wages, it appeared that the period from 1964-74 (under Suratwanti's influence) had been the high point of the Samiti or Sanghatana. After 1974, there remained a vacuum in indigenous leadership. Although atrocities on adivasis, such as punishment by electric shock, beatings and rapes, were considerably reduced, and about 10,000 tribals benefited in terms of land and wages, it appeared that the period from 1964-74 (under Suratwanti's influence) had been the high point of the Samiti or Sanghatana. After 1974, there was a crisis in leadership and an ideological split between Marxist and local leaders. Gram Swaraj Samiti and the Sanghatana pitted against each other and, as a consequence, both became weak. There were also three ideological stands among the activists of the Sanghatana: independent, socialist and CPI(M). Finally, Kumar Shiralkar joined the Marxist party, Ashok went to Lal Nishan party, Dinanath separated and shifted to Nandurbar, and Vijay, to Bombay. Many fact

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นการทำงานของกรัมสวราชดัสรุนแรง ความแตกต่างระหว่าง Sarvodaya และนักเคลื่อนไหวอื่น ๆ โผล่ขึ้นมา ในขณะที่อดีตดูปัญหาของ tribals เป็นถูกสร้างโดยบุคคลบางอย่างกดขี่ นักเคลื่อนไหว Marxist อิทธิพลแสดงเป็นภาพการต่อสู้ของ tribals เป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้ขนาดใหญ่ ตาม นักเคลื่อนไหวเหล่านี้ เช่น ไฮ Dinanath, Kumar Shiralkar และวิเจย์ Kanhere เปิดตัว Shramik Sanghatana (Toilers' สหภาพ) ในปี 1972 อย่างไรก็ตาม เนื่องจากอิทธิพลของ Suratwanti พวกเขายังคงทำงานภายใต้แบนเนอร์กว้าง ความตายของ Suratwanti ในปี 1974 ควบคู่ไปกับความจริงที่ว่า คนงาน Sarvodaya ชื่นชอบ Janata ที่ผู้สมัคร (ของชั้นเจ้าของที่ดิน) ในระหว่างการเลือกตั้งปี 1977 ผลการย้าย tribals ไป Shramik Sanghatana ซึ่งตอนนี้ กลายเป็น tribals ที่ช่วยเป็นบางเวลานักเคลื่อนไหวจากภายนอกโดยเฉพาะย้ายถิ่นที่มีประสิทธิภาพ ดัสไม่รอดนาน และตั้งแต่ดัสและ Sanghatana ที่ทำงานร่วมกันระหว่างปี 1972-77 งานจำแนกไม่ ในหมู่บ้าน Shrikhed ของเผ่า Devaji แก้ไข usurped โดยล การแผ่นดินของเขา กรณียื่นที่ธนาการ และมันถูกประกาศว่า ดัสที่จะเก็บเกี่ยวพืชผล อย่างไรก็ตาม เมื่อดัสที่พยายามทำเช่นนั้น ยามต่อต้าน และดังนั้น การแทรกแซงของตำรวจ ที่ดินกลายเป็นมีข้อโต้แย้ง และถูกส่งกลับไป Devaji สองปีต่อมา ในลักษณะคล้ายประมาณ 3500 เอเคอร์ที่ว่างระหว่างปี 1972 และ 1973 การเพิ่มค่าจ้าง และปรับปรุงสภาพการทำงาน ดัสที่จัด saldars และเขต majdoors (คนงานฟาร์ม) ในการนัดหยุดงานในหมู่บ้าน Raikhed Gujar ยังคงอยู่เรียกว่าตำรวจ และกระดกประตูหน้าต่าง แต่ tribals maldars และ gheraoed maldars หลังจากนี้ strik หลักการเจรจาก่อตั้ง โดยกลุ่มของ saldars เจรจากับคณะกรรมการของ maldars หยุดงานคล้ายเกิดในหมู่บ้านประมาณเจ็ดสิบ การสร้างสภาพภูมิอากาศความเชื่อมั่น Shramik Sanghatana ได้ค่าจ้างรายวันของชายและหญิงเท่ากัน และเพิ่มค่าจ้างทั้ง saldar และ rojdar สำหรับ saldars ค่าจ้างขึ้นจาก 2000 รูปีในปี 1982 การจัดระเบียบมีประสิทธิภาพสไตรค์ พบว่า มีส่วนร่วมของคนงานไม่ adivasi เป็นสิ่งสำคัญเพื่อให้ maldars ไม่ให้สามารถจ้างแทน กับคนงานและชาวนาร่วมกัน มันปรากฏในขณะนั้นว่า นี้ต่อสู้เพื่อค่าแรงเปลี่ยนธรรมชาติของการเคลื่อนที่ จากวรรณะ (ชนเผ่า) คลาส (แรงงาน) หนึ่ง Shramik Sanghatana ยังต่อสู้ และให้ satyagrah สำหรับ regularization ที่ดินป่า มันยอมทารัน mandals (กลุ่มเยาวชน) ในแต่ละหมู่บ้าน ผู้หญิงเผ่ายังจัดตัวเองภายใต้ 'Stri Sanghatana' และต่อสู้กับโรคพิษสุราเรื้อรัง ข่มขืน และความโหดร้ายของตำรวจ พวกเขานำ morchas (marches), และใช้ dharnas (sit-ins) และ gheraos (besieging) เป็นรูปแบบของการประท้วงเจ้าหน้าที่รัฐที่มีอิทธิพลต่อ เนื่องจากมันเน้นต่อสู้ประชาธิปไตยและมีส่วนร่วมของ tribals, Sanghatana การโดย tribals การ และประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง อย่างไรก็ตาม จางยังคงอยู่ในหมู่นักเคลื่อนไหว เกี่ยวกับความต้องการ ความหลากหลาย นอกสังกัดทางการเมือง ส่วนหนึ่งของ Shramik Sanghatana คือลังเลเกี่ยวกับการเชื่อมโยงภายนอก และเกิดเป็นองค์กรแยกต่างหาก — Shramik ดาลก่อนหน้า ในขณะที่คนอื่นรู้สึกว่าจำเป็นเพื่อให้สอดคล้อง กับกองกำลังแห่งชาติ และ เป็นส่วนหนึ่งของสหภาพ CITU ยอมเข้าสังกัด CPI(M) องค์กรทั้งหมดถูกต้านรับเงินทุนต่างประเทศ นักเคลื่อนไหวที่ได้รับการสนับสนุน โดยสมัครใจผลงานของเพื่อนและผู้สนับสนุนในอินเดียเป็นหลัก การแยกองค์กรอ่อนแอกลุ่มดังกล่าวเท่าที่สำนักงานยังคงล็อคระหว่างปี 1984-1988 เมื่อเร็ว ๆ นี้ มันเริ่มทำงานอีกครั้ง Suratwanti เป็นผู้นำในท้องถิ่นโดยเฉพาะ และหลังจากเขาออก ยังคงดูดในการเป็นผู้นำพื้นเมือง แม้ว่าความโหดบน adivasis ไฟฟ้าช็อต เฆี่ยนตี และ rapes การลงโทษเช่นถูกลดน้อยลงมาก และได้รับประโยชน์ในแง่ของที่ดินและค่าแรงประมาณ 10,000 tribals ปรากฏว่า ระยะเวลาตั้งแต่ปี 1964-74 (ภายใต้อิทธิพลของ Suratwanti) เป็นจุดสูงของดัสหรือ Sanghatana หลังจากปี 1974 ยังคงดูดในการเป็นผู้นำพื้นเมือง แม้ว่าความโหดบน adivasis ไฟฟ้าช็อต เฆี่ยนตี และ rapes การลงโทษเช่นถูกลดน้อยลงมาก และได้รับประโยชน์ในแง่ของที่ดินและค่าแรงประมาณ 10,000 tribals ปรากฏว่า ระยะเวลาตั้งแต่ปี 1964-74 (ภายใต้อิทธิพลของ Suratwanti) เป็นจุดสูงของดัสหรือ Sanghatana วิกฤติผู้นำและการแบ่งอุดมการณ์ระหว่าง Marxist และผู้นำท้องถิ่นได้หลังจาก 1974 ดัสสวราชกรัมและ Sanghatana ที่หลุมกับแต่ละอื่น ๆ และ เป็นผล ทั้งสองกลายเป็นอ่อนแอ มีสามขาตั้งอุดมการณ์ในหมู่นักเคลื่อนไหวของ Sanghatana: อิสระ สังคมนิยม และ CPI(M) ในที่สุด Kumar Shiralkar ร่วมปาร์ตี้ Marxist อโศกไปปาร์ตี้ Lal Nishan, Dinanath แยกออก และเลื่อนขึ้นเพื่อ Nandurbar และวิเจย์ ไปบอมเบย์ ข้อเท็จจริงมากมาย