After reunification in 1975, it was

After reunification in 1975, it was apparent that the war against America left Vietnam with severely damaged infrastructures and enterprises. It was estimated that 60 percent of villages were destroyed in South Vietnam and 70 percent in North Vietnam. Additionally, 29 northern provinces were under bomb attack, in which 12 provinces were outright destroyed, including 6 big cities like Hanoi and Haiphong. Four hundred industrial enterprises and the infrastructure system were seriously damaged (Nguyen 1990). Despite those difficulties, Vietnam’s Communist Party (VCP) attempted to strengthen the centrally planned system as a model for the whole country in general,3 and large-scale agricultural collectivization in particular (Fforde and de Vylder 1996; VCP 1977; White 1982). In North Vietnam, even since the 1974 Thai Binh Agricultural Conference,4
Along with the socialist transformation in the southern big cities, small-scale cooperatives were ordered to transform into large-scale and so-called “advanced” ones with support from the state, which invested in the mechanization and agricultural infrastructure systems. The size of the cooperatives was expanded from hamlets with dozens of households to entire villages with hundreds of households. In 1979, the average size of a cooperative in North Vietnam was 202 hectares of land, on which an average of 378 households lived and worked. In some cases, the advanced cooperatives included 2–3 villages with more than 1,000 hectares of land. Almost 97 percent of rural northern Vietnamese households belonged to 4,151 cooperatives (Do 1998). The cooperatives managed resource allocation decisions about production and distribution in accordance with the material targets of the State Planning Committee. As in most other socialist countries, cooperatives were also responsible for the provision of social services. The basis of production, however, was formed by brigades, who were responsible for directing fieldwork labor; cooperatives provided planned targets to the brigades, who then delivered the output to them. The system revolved around a detailed framework of labor categorization and norms that would formulate the required labor and other input needed to meet output targets, and calculate labor remuneration. Within cooperatives, peasants were still allowed to retain small personal plots amounting to no more than 5 percent of the total area of the cooperative. Some of the output of these plots, along with the surplus production of the cooperative, entered the heavily regulated public and private markets either at “negotiated prices” offered by state trading agencies or free market prices in the “unorganized” markets (Chu et al. 1992; Fforde and de Vylder 1996; Dat 1997).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลังห้องใน 1975 มันก็ชัดเจนว่า สงครามต่อต้านอเมริกาเหลือเวียดนามกับโครงสร้างพื้นฐานที่เสียหายรุนแรงและวิสาหกิจ ประมาณว่า ร้อยละ 60 ของหมู่บ้านถูกทำลายในในเวียดนามเหนือและเวียดนามใต้ นอกจากนี้ 29 จังหวัดในภาคเหนือได้ถูกโจมตีระเบิด ที่ 12 จังหวัดได้ทันทีทำลาย รวม 6 เมืองใหญ่อย่างฮานอยและไฮฟอง ผู้สี่ร้อยและระบบโครงสร้างพื้นฐานได้อย่างจริงจังเสีย (เหงียน 1990) แม้ มีความยากลำบากเหล่านั้น เวียดนามคอมมิวนิสต์พรรค (VCP) พยายามที่จะเสริมสร้างระบบวางแผนจากส่วนกลางเป็นแบบจำลองสำหรับทั้งประเทศในทั่วไป ขนาดใหญ่ และ 3 เกษตรโจเซฟโดยเฉพาะ (Fforde และเด Vylder 1996 VCP 1977 สีขาวปี 1982) ในเวียดนามเหนือ มาตั้งแต่ 1974 ไทยบินห์เกษตรประชุม 4พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงที่สังคมนิยมในเมืองใหญ่ภาคใต้ สหกรณ์ขนาดเล็กถูกสั่งให้เปลี่ยนเป็นขนาดใหญ่ และเรียกว่า "ขั้นสูง" ที่ มีการสนับสนุนจากรัฐ ที่ลงทุนในเครื่องจักรและระบบโครงสร้างพื้นฐานทางการเกษตร ขนาดของสหกรณ์ที่ขยายจากชุมชนมีหลายสิบครัวเรือนเป็นหมู่บ้านทั้งหมดมีหลายร้อยครัวเรือน ในปี 1979 ขนาดของสหกรณ์ในเวียดนามเหนือเป็น 202 ไร่ที่ดิน ซึ่งเฉลี่ย 378 ครัวเรือนอาศัย และทำงาน ในบางกรณี สหกรณ์ขั้นสูงรวม 2-3 หมู่บ้านพร้อมที่ดินกว่า 1,000 ไร่ เกือบ 97% ของครอบครัวเวียดนามเหนือชนบทเป็น 4,151 สหกรณ์ (ทำปี 1998) สหกรณ์การจัดการตัดสินใจปันส่วนทรัพยากรการผลิตและแจกจ่ายไปตามเป้าหมายของคณะกรรมการวางแผนรัฐวัสดุ ในประเทศสังคมนิยมอื่น สหกรณ์ก็รับผิดชอบการบริการสังคม พื้นฐานของการผลิต อย่างไรก็ตาม ถูกสร้างขึ้น โดยกองพัน ที่รับผิดชอบการบริหารงานภาคสนามแรง สหกรณ์ให้เป้าหมายแผนกองพัน ที่ส่งผลให้ ระบบเวียนรอบ ๆ กรอบรายละเอียดของบรรทัดฐานที่กำหนดแรงงานจำเป็นต้องใช้และข้อมูลอื่น ๆ ที่จำเป็นในการแสดงผลเป้าหมาย และคำนวณค่าตอบแทนแรงงาน และแรงงานประเภทนี้ ภายในสหกรณ์ ชาวนายังคงอนุญาตให้รักษาผืนส่วนบุคคลขนาดเล็กจำนวนไม่เกินร้อยละ 5 ของพื้นที่ทั้งหมดของสหกรณ์ที่ บางส่วนของผลผลิตของที่ดินเหล่านี้ พร้อมกับการผลิตส่วนเกินของสหกรณ์ ป้อนควบคุมอย่างมาก และเอกชนตลาดที่ "เจรจาราคา" เสนอรัฐหน่วยซื้อขายหรือราคาในตลาด "unorganized" (Chu et al. 1992 ฟรี Fforde และเด Vylder 1996 ทาง Dat ที่ 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลังจากการชุมนุมกันใหม่ในปี 1975 มันก็เห็นได้ชัดว่าการทำสงครามกับอเมริกาที่เหลือเวียดนามกับโครงสร้างพื้นฐานที่เสียหายอย่างรุนแรงและรัฐวิสาหกิจ มันเป็นที่คาดว่าร้อยละ 60 ของหมู่บ้านถูกทำลายในเวียดนามใต้และร้อยละ 70 ในภาคเหนือเวียดนาม นอกจากนี้ภาคเหนือ 29 จังหวัดอยู่ภายใต้การโจมตีด้วยระเบิดซึ่งใน 12 จังหวัดถูกทำลายทันทีรวม 6 เมืองใหญ่เช่นฮานอยและไฮฟอง สี่ร้อยประกอบการอุตสาหกรรมและระบบโครงสร้างพื้นฐานที่ได้รับความเสียหายอย่างจริงจัง (เหงียน 1990) แม้จะมีปัญหาเหล่านั้นของพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนาม (VCP) พยายามที่จะเสริมสร้างระบบการวางแผนจากส่วนกลางเป็นแบบจำลองสำหรับทั้งประเทศในทั่วไป, 3 และขนาดใหญ่ collectivization การเกษตรโดยเฉพาะอย่างยิ่ง (Fforde และ Vylder 1996 VCP 1977; สีขาว 1982) ในภาคเหนือของเวียดนามแม้ตั้งแต่การประชุมเกษตร 1974 Thai Binh, 4
พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงสังคมนิยมในเมืองใหญ่ทางตอนใต้ของสหกรณ์ขนาดเล็กได้รับคำสั่งให้เปลี่ยนเป็นขนาดใหญ่และการที่เรียกว่า "ขั้นสูง" คนที่มีการสนับสนุนจากรัฐ ซึ่งลงทุนในเครื่องจักรกลและระบบโครงสร้างพื้นฐานทางการเกษตร ขนาดของสหกรณ์ได้มีการขยายจากชุมชนที่มีหลายสิบของผู้ประกอบการที่จะทั้งหมู่บ้านที่มีหลายร้อยครัวเรือน ในปี 1979 ขนาดเฉลี่ยของสหกรณ์ในภาคเหนือของเวียดนามเป็น 202 ไร่ที่ดินซึ่งเป็นค่าเฉลี่ยของ 378 ครัวเรือนที่อาศัยและทำงานอยู่ ในบางกรณีสหกรณ์ขั้นสูงรวม 2-3 หมู่บ้านที่มีกว่า 1,000 ไร่ที่ดิน เกือบร้อยละ 97 ของครัวเรือนในชนบททางตอนเหนือของเวียดนามเป็น 4,151 สหกรณ์ (Do 1998) สหกรณ์การจัดการการตัดสินใจเกี่ยวกับการจัดสรรทรัพยากรการผลิตและการจัดจำหน่ายให้สอดคล้องกับเป้าหมายของวัสดุของคณะกรรมการรัฐวางแผน ขณะที่ในส่วนอื่น ๆ ของประเทศสังคมนิยมสหกรณ์ก็มีความรับผิดชอบในการให้บริการทางสังคม พื้นฐานของการผลิต แต่ถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่มคนที่มีความรับผิดชอบในการกำกับดูแลแรงงานภาคสนาม; สหกรณ์จัดให้มีเป้าหมายที่วางแผนไว้เพื่อกองพันที่แล้วส่งออกไปยังพวกเขา ระบบจะโคจรรอบกรอบรายละเอียดของการจัดหมวดหมู่แรงงานและบรรทัดฐานที่จะกำหนดแรงงานที่จำเป็นและการป้อนข้อมูลอื่น ๆ ที่จำเป็นเพื่อตอบสนองเป้าหมายการส่งออกและการคำนวณค่าตอบแทนแรงงาน ภายในสหกรณ์ชาวนาก็ยังคงได้รับอนุญาตให้รักษาแปลงส่วนบุคคลขนาดเล็กเป็นจำนวนเงินไม่เกินร้อยละ 5 ของพื้นที่ทั้งหมดของสหกรณ์ บางส่วนของการส่งออกของแปลงเหล่านี้พร้อมกับการผลิตส่วนเกินของสหกรณ์เข้ามาในตลาดภาครัฐและเอกชนที่มีการควบคุมอย่างหนักทั้งที่ "ราคาต่อรอง" ที่นำเสนอโดยหน่วยงานการค้าของรัฐหรือราคาในตลาดฟรีในตลาด "วุ่นวาย" (ชู et al, . 1992 Fforde และ Vylder 1996 Dat 1997)