“I wanted to prove to others and to

“I wanted to prove to others and to myself that our life circumstances should never hinder us from going after our dreams.”
My “how I quit my job to travel” story is different. I’m from a developing country with a “powerless passport” — as a Philippine citizen I can only visit 60 countries visa-free — and I was brought up to believe that world travel is a luxury meant only for the privileged, the rich or the retired. Yet, in my early 20s, I’ve visited more than 15 countries in two years, all while building a profitable and stable online business that funds my lifestyle and enables me to work less than three hours a day.
It all started two years ago in a dingy cafe in Makati, Philippines. I was 21 years old, and was working for a big investment bank, earning very little money as a new graduate and with little to no time for socialising.. As I joined my friends at our usual table, three strangers asked us for directions to their hostel. We started chatting, and ended up talking for the rest of the night. They were full of travel stories, and I was captivated by the way their eyes lit up as they talked about their adventures. They had an excitement for life and a confident aura that I hadn’t previously encountered — they seemed to believe everything was possible.
Meeting those nomads inspired me to take my own leap of faith. That same year, I quit my job to travel the world.
My family and friends thought that I was out of my mind. I had little to no money – definitely not enough to travel through wealthy European countries or in the US – and I’d been brought up to believe that a corporate life was the only way to secure a future. I also knew that getting visas would be a challenge.
The odds looked bad. But that’s what pushed me. I wanted to prove to others and to myself that our life circumstances should never hinder us from going after our dreams.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมต้องการพิสูจน์ ให้ผู้อื่น และ กับตัวเองที่สถานการณ์ในชีวิตของเราจะไม่ขัดขวางเราจากไปหลังจากเรา"เรื่องราว "วิธีเลิกงานสัญจร" จะแตกต่างกัน ฉันมาจากประเทศกำลังพัฒนา "ใช้หนังสือเดินทาง" — เป็นชาวฟิลิปปินส์ สามารถเพียงเยี่ยมชม 60 ประเทศวีซ่าฟรี — และฉันถูกนำเชื่อโลกที่เดินทางจะหรูขึ้นเฉพาะสำหรับสิทธิพิเศษ คนรวย หรือเกษียณได้ ยัง ในวัย 20 ของฉันก่อน ได้เยี่ยมกว่า 15 ประเทศใน 2 ปี ทั้งหมดในขณะที่สร้างความมั่นคง และมีกำไรธุรกิจออนไลน์ที่เงินชีวิตฉัน และทำให้การทำงานน้อยกว่า 3 ชั่วโมงต่อวันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสองปีที่ผ่านมาร้านกาแฟ dingy มาคาติ ฟิลิปปินส์ ฉันมีอายุ 21 ปี และทำงานธนาคารลงทุนขนาดใหญ่ รายได้น้อยมาก เป็นบัณฑิตใหม่ และน้อยไม่มีเวลาสำหรับสังคมด้วย... ขณะที่ฉันเข้าร่วมเพื่อนที่ตารางของเราปกติ คนแปลกหน้าสามถามเราอยู่ต้องพักของพวกเขา เราเริ่มต้นสนทนา และสิ้นสุดพูดสำหรับส่วนเหลือของคืนนั้น พวกเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวการเดินทาง และผมหลงชื่นชมโดยวิธีการ ตาสว่างขึ้น ตามที่พวกเขาพูดคุยกันเกี่ยวกับการผจญภัยของพวกเขา พวกเขามีความตื่นเต้นเป็นชีวิตและ aura มั่นใจที่ฉันไม่ได้พบก่อนหน้านี้ — พวกเขาดูเหมือนจะเชื่อทุกอย่างเป็นไปประชุมที่โรงแรงบันดาลใจฉันใช้รบของตัวเอง ในปีเดียวกัน ฉันออกจากงานท่องเที่ยวโลกครอบครัวและเพื่อนของฉันคิดว่า เป็นจากจิตใจของฉัน ผมมีเงินไปไม่น้อย –แน่นอนไม่เพียงพอที่จะเดินทาง ผ่านประเทศมั่งคั่งในยุโรป หรือ ในอเมริกา – และฉันได้รับการขึ้นมาเชื่อว่า ชีวิตขององค์กรคือ วิธีเดียวที่จะปลอดภัยในอนาคต ผมยังรู้ว่า การขอวีซ่าจะเป็นเรื่องที่ท้าทายราคาที่ดูดี แต่ที่เป็นสิ่งผลักดันให้ฉัน อยากจะพิสูจน์ ให้ผู้อื่น และ กับตัวเองที่สถานการณ์ในชีวิตของเราจะไม่ขัดขวางเราจากไปหลังจากความฝันของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมต้องการจะพิสูจน์ให้ผู้อื่นและกับตัวเอง ว่า สถานการณ์ชีวิตของเราไม่ควรขัดขวางเราจากการตามล่าฝันของเรา . "
" ฉันลาออกจากงานเดินทาง " เรื่องราวที่แตกต่างกันผมมาจากการพัฒนาประเทศด้วย " อำนาจ หนังสือเดินทางเป็นพลเมืองของฟิลิปปินส์ได้แต่เข้าชม 60 ประเทศวีซ่าฟรี - และฉันเป็นคนเชื่อว่าโลกเป็นหรูหราหมายถึงเฉพาะสำหรับสิทธิพิเศษ รวย หรือ เกษียณ แต่ในยุค 20 ต้นของฉันฉันได้เข้าเยี่ยมชมมากกว่า 15 ประเทศใน 2 ปีทั้งหมดในขณะที่การสร้างผลกำไร และมั่นคง ธุรกิจออนไลน์ที่เงินชีวิตของฉันและช่วยให้ผมทำงาน น้อยกว่า 3 ชั่วโมงต่อวัน .
มันทั้งหมดเริ่มต้นเมื่อสองปีก่อนที่ร้านมอซอใน Makati , ฟิลิปปินส์ ผมอายุ 21 ปี และเคยทำงานให้ธนาคารเพื่อการลงทุนขนาดใหญ่ รายได้น้อยมากที่จบใหม่และมีน้อยมากไม่มีเวลาสำหรับการเข้าสังคม . . . . . . . ผมกับเพื่อนที่โต๊ะของเรา3 คนแปลกหน้าขอเส้นทางไปยังที่พักของตน เราเริ่มคุยกัน และเลิกคุยกันตลอดทั้งคืน พวกเขาเต็มไปด้วยเรื่องราวการเดินทางและฉันก็หลงใหลในสายตาของพวกเขาสว่างขึ้นขณะที่พวกเขาพูดเกี่ยวกับการผจญภัยของพวกเขา พวกเขามีความตื่นเต้นในชีวิตและออร่ามั่นใจว่า ฉันไม่เคยพบพวกเขาดูเหมือนจะเชื่อว่าทุกอย่างเป็นไปได้
แรงบันดาลใจในการใช้ห้องประชุมพเนจรผู้ศรัทธาของตัวเอง ในปีเดียวกันนั้น ผมลาออกจากงานเดินทางทั่วโลก
ครอบครัวและเพื่อนของฉันคิดว่าฉันเสียสติไปแล้ว ฉันมีเพียงเล็กน้อยที่จะไม่มีเงิน–ไม่เพียงพอที่จะเดินทางผ่านประเทศในยุโรปที่ร่ำรวยหรือช่วยเราและจะถูกนำขึ้นเชื่อว่าชีวิตของ บริษัท เป็นวิธีเดียวที่จะรักษาความปลอดภัยในอนาคต