The skin, the largest human body or

The skin, the largest human body organ, provides a major interface
between the environment and the body and is constantly exposed to
an array of chemical and physical environmental pollutants (Bickers
and Athar, 2006). The use of medicinal plants in the treatment of skin
diseases had been practiced by the indigenous people of the Eastern
Cape Province (South Africa) since many decades. Many health care
centers in the Eastern Cape are often run by clinical officers or nurses
(rather than physicians) who act as the primary care workers but
have very limited training in diagnosing dermatologic conditions (Hay
and Marks, 2004). Hence, skin diseases such as dermatitis, prurigo,
scabies, and popular urticaria are either untreated or over-treated
with strong topical steroids or antibiotics which have been found to
cause considerable disability (Njoronge and Bussmann, 2007).
Skin diseases can be caused by a variety ofmicrobes, the commonest
bacterial agents being Staphylococcus aureus, Streptococcus pyogenes,
Clostridium perfringes, Pseudomonas aeruginosa, and the bacteriodes
group (Kohen, 1999). S. aureus and S. pyogenes are the most common
organisms that cause various cutaneous infections such as cellulites,
erysipelas, impetigo, folliculitis, furuncle, carbuncle, and abscess. Infection
by P. aeruginosa is usually characterized by extensive folliculitis
and hot tub rash, while Proteus mirabilis was reported to cause skin
abscesses in axilla and acute cellulites with black discoloration (Nesy
and Mathew, 2014). Common fungal infections of the skin include
athlete's foot and ringworm caused by Trichophyton rubrum and candidiasis
caused by Candida albicans that infects the skin, mouth (oral),
vagina (vaginal), and digestive tract (gastrointestinal candidiasis)
(Nesy and Mathew, 2014).
Although numerous topical and oral drugs are available to treat skin
diseases, resistant strains to common antibiotics such as erythromycin,
kanamycin, neomycin, or tetracycline have increased in the past years
(Ördögh et al., 2010). The problem of resistance, environmental degradation,
and pollution associated with the irrational use of orthodox antibiotics
has necessitated renewed interest in plants as sources of
effective and safer alternatives in the management of human infections
(Kohen, 1999). Coupled to this, some synthetic antioxidants such as
butylhydroxyanisole and butylhydroxytoluene need to be replaced
with natural antioxidants due to their potential health risks and toxicity
(Li et al., 2008).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผิวหนังอวัยวะที่ใหญ่ที่สุดในร่างกายมนุษย์มีอินเตอร์เฟซที่สำคัญ
ระหว่างสภาพแวดล้อมและร่างกายและมีการสัมผัสอย่างต่อเนื่องเพื่อ
อาร์เรย์ของสารเคมีและมลพิษสิ่งแวดล้อมทางกายภาพ (Bickers
และ Athar 2006) การใช้พืชสมุนไพรในการรักษาโรคผิวหนัง
โรคได้รับการปฏิบัติโดยคนพื้นเมืองของภาคตะวันออก
จังหวัดเคป (แอฟริกาใต้) ตั้งแต่หลายทศวรรษที่ผ่านมา การดูแลสุขภาพหลาย
ศูนย์ในตะวันออกแหลมมักจะดำเนินการโดยเจ้าหน้าที่คลินิกหรือการพยาบาล
(แทนที่จะแพทย์) ซึ่งทำหน้าที่เป็นคนดูแลหลัก แต่
มีการฝึกอบรมที่ จำกัด มากในการวินิจฉัยโรคผิวหนัง (Hay
และเครื่องหมาย, 2004) ดังนั้นโรคผิวหนังเช่นผิวหนังอักเสบ prurigo,
หิดและลมพิษที่นิยมมีทั้งได้รับการรักษาหรือได้รับการรักษา
ด้วยเตียรอยด์เฉพาะที่แข็งแกร่งหรือยาปฏิชีวนะที่ได้รับพบว่า
ก่อให้เกิดความพิการมาก (Njoronge และ Bussmann, 2007).
โรคผิวหนังอาจเกิดจาก ofmicrobes หลากหลายที่ commonest
ตัวแทนแบคทีเรียเป็น Staphylococcus aureus, Streptococcus pyogenes,
perfringes Clostridium, Pseudomonas aeruginosa และ bacteriodes
กลุ่ม (Kohen, 1999) เชื้อ S. aureus และ S. pyogenes ที่พบมากที่สุด
มีชีวิตที่ก่อให้เกิดการติดเชื้อที่ผิวหนังต่างๆเช่นเซลลูไลท์,
ไฟลามทุ่ง, พุพอง, รูขุมขน, furuncle, พลอยสีแดงเข้มและฝี การติดเชื้อ
โดย P. aeruginosa มักจะเป็นลักษณะของรูขุมขนที่กว้างขวาง
และผื่นอ่างน้ำร้อนในขณะที่ Proteus mirabilis มีรายงานว่าจะทำให้ผิว
ฝีในรักแร้และเซลลูไลท์เฉียบพลันที่มีการเปลี่ยนสีสีดำ (Nesy
และแม็ตธิว 2014) การติดเชื้อราที่พบบ่อยของผิวรวมถึง
เท้าของนักกีฬาและกลากเกิดจาก Trichophyton rubrum และ candidiasis
เกิดจากเชื้อ Candida albicans ที่ติดเชื้อผิวหนังปาก (ปาก),
ช่องคลอด (ช่องคลอด) และระบบทางเดินอาหาร (candidiasis ระบบทางเดินอาหาร)
(Nesy และแม็ตธิว 2014) .
แม้ว่ายาเสพติดเฉพาะและในช่องปากที่มีอยู่จำนวนมากในการรักษาผิว
โรคสายพันธุ์ที่ทนต่อยาปฏิชีวนะทั่วไปเช่น erythromycin,
กานามัยซิ, neomycin หรือ tetracycline ได้เพิ่มขึ้นในปีที่ผ่านมา
(Ördögh et al., 2010) ปัญหาของความต้านทานการย่อยสลายสิ่งแวดล้อม
และมลพิษที่เกี่ยวข้องกับการใช้งานที่ไม่ลงตัวของยาปฏิชีวนะดั้งเดิม
จำเป็นต้องมีความสนใจในพืชเป็นแหล่งที่มาของ
ประสิทธิภาพและทางเลือกที่ปลอดภัยในการจัดการของการติดเชื้อในมนุษย์
(Kohen, 1999) คู่นี้บางสารต้านอนุมูลอิสระสังเคราะห์เช่น
butylhydroxyanisole และ butylhydroxytoluene ต้องมีการเปลี่ยน
ที่มีสารต้านอนุมูลอิสระธรรมชาติเนื่องจากความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นต่อสุขภาพของพวกเขาและความเป็นพิษ
(Li et al., 2008)