Throughout chapter 1, we encountere

Throughout chapter 1, we encountered a persistent setback for green Buddhism, namely, that only nirvana seems to be intrinsically valued on the Buddhist worldview.

It is truethat, to the extent that living beings are loved and shown compassion, one could say that they are valued in this way.

Yet, even so, it is not clear that tigers, for instance, are valued
for what they are, or that their welfare is desired for its own sake, and conservation of the tiger species cannot be regarded as a final aim. The ultimate and only legitimate goal in Buddhism, it seems, and the only type of well-being worth seeking, has to include liberation from saṃsāra. Until we have a clearer picture of what this involves, and until we can say with certainty that it is not antithetical to ordinary existence, it seems that the issue of the environment can only be regarded as peripheral to Buddhism, at best (Habito 2007, 133).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตลอดทั้งบทที่ 1 เราพบพิจารณาแบบสำหรับสีเขียวพระพุทธศาสนา คือ ที่มีมูลค่าภายในโลกทัศน์ของพุทธนิพพานเท่านั้นมันเป็น truethat ที่อยู่อาศัยสิ่งมีชีวิตที่รัก และแสดงความเมตตา หนึ่งอาจพูดว่า พวกเขากำลังมูลค่าในวิธีนี้ยัง มาก ไม่ล้างเสือ เช่น ที่บริษัทคืออะไร หรือที่ สวัสดิการของพวกเขาถูกต้องสำหรับสาเกตนเอง และอนุรักษ์พันธุ์เสือไม่ถือว่าเป็นจุดมุ่งหมายสุดท้าย ที่ดีที่สุดและถูกเป้าหมายในพุทธศาสนา เหมือน และมีชนิดเดียวที่น่าแสวงหา รวมปลดปล่อยจากวัฏสงสาร เรามีภาพรวมชัดเจนของสิ่งนี้เกี่ยวข้อง และจนเราสามารถกล่าว ด้วยว่า ไม่ antithetical เพื่อดำรงอยู่ทั่วไปแน่นอน มันดูเหมือนว่า ปัญหาของสิ่งแวดล้อมสามารถเท่านั้นถือเป็นอุปกรณ์ต่อพ่วงกับพุทธศาสนา ที่ดีที่สุด (Habito 2007, 133)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตลอดบทที่ 1 ที่เราพบความปราชัยถาวรสำหรับพุทธศาสนาสีเขียวคือว่านิพพานเท่านั้นดูเหมือนว่าจะมีมูลค่ายิ่งในมุมมองของพุทธศาสนา. มันเป็น truethat, เท่าที่สิ่งมีชีวิตมีความรักและความเมตตาแสดงให้เห็นอย่างใดอย่างหนึ่งอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาเป็น มูลค่าด้วยวิธีนี้. แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้เป็นที่ชัดเจนว่าเสือตัวอย่างเช่นมีมูลค่าสำหรับสิ่งที่พวกเขาหรือว่าสวัสดิการของพวกเขาเป็นที่ต้องการเพื่อประโยชน์ของตัวเองและการอนุรักษ์สายพันธุ์เสือไม่สามารถถือได้ว่าเป็นครั้งสุดท้าย จุดมุ่งหมาย เป้าหมายที่ดีที่สุดและถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้นในพุทธศาสนาก็ดูเหมือนและเพียงประเภทเดียวที่เป็นอยู่ที่ดีคุ้มค่าแสวงหามีการรวมการปลดปล่อยจากSaṃsāra จนกว่าเราจะได้ภาพที่ชัดเจนของสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับการและจนกว่าเราจะสามารถพูดด้วยความมั่นใจว่าจะไม่ถือเพื่อการดำรงอยู่ธรรมดาก็ดูเหมือนว่าปัญหาของสภาพแวดล้อมที่สามารถถือได้ว่าเป็นอุปกรณ์ต่อพ่วงกับพระพุทธศาสนาที่ดีที่สุด (Habito 2007 133)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 1 ตลอด เราพบกับความพ่ายแพ้แบบถาวรเพื่อพระพุทธศาสนา สีเขียว คือ นิพพาน เท่านั้น ที่ดูเหมือนจะเป็นภายในมูลค่าในพุทธโลกทัศน์ .

มัน truethat เท่าที่มนุษย์จะรัก และแสดงความเห็นใจ หนึ่งสามารถพูดได้ว่าพวกเขามีมูลค่าในวิธีนี้

แต่แม้ดังนั้น มันไม่ได้ชัดเจนว่าเสือ , ตัวอย่างเช่นมีมูลค่า
สำหรับสิ่งที่พวกเขามีหรือสวัสดิการของพวกเขาเป็นที่ต้องการเพื่อประโยชน์ของตัวเอง และการอนุรักษ์เสือโคร่งสายพันธุ์ไม่สามารถถือว่าเป็นเป้าหมายสุดท้าย ที่ดีที่สุดและถูกต้องตามกฎหมายเท่านั้น เป้าหมายในพระพุทธศาสนา ดูเหมือน และชนิดเดียวของความน่าค้นหา มี เพื่อรวม การปลดปล่อยจากกฎอัยการศึก . จนกว่าเราจะได้ภาพที่ชัดเจนของสิ่งที่เกี่ยวข้องกับจนเราสามารถพูดด้วยความมั่นใจว่า มันไม่ antithetical มีชีวิตธรรมดา เหมือน เรื่องของสิ่งแวดล้อมก็ถือว่าเป็นอุปกรณ์ต่อพ่วงกับพระพุทธศาสนาที่ดีที่สุด ( habito ( 133 )