Essential oils have been documented

Essential oils have been documented to be effective antimicrobials
against several foodborne pathogens including E. coli O157:H7,
Salmonella Typhimurium, S. aureus, L. monocytogenes, Campylobacter
and others (Callaway et al., 2011). Friedman, Henika, and Mandrell (2002) tested 96 EOs and 23 oil compounds against
Campylobacter jejuni, E. coli O157:H7, L. monocytogenes and Salmonella
enterica and found that 27 EOs and 12 compounds had some
activity against all 4 bacterial genera. Oils the with most activity
included ginger root, jasmine, carrot seed, celery seed, and orange
bitter oils (C. jejuni); oregano, thyme, cinnamon, bay leaf, clove bud,
lemon grass, and allspice (E. coli O157:H7); bay leaf, clove bud,
oregano, cinnamon, allspice and thyme (L. monocytogenes); thyme,
oregano, cinnamon, clove bud, allspice, bay leaf, and marjoram (S.
enterica). Cinnamaldehyde, carvacrol, benzaldehyde, citral, thymol,
and eugenol compounds all had some activity against all 4 organisms.
Likewise Moreira, Ponce, de Valle, & Roura (2005) found that
clove EO had the most effect on survival and growth of different
strains of E. coli O157:H7. Sokovi
c et al. (2010) isolated and tested
EOs from 10 herbs commonly consumed against a number of
foodborne pathogens and spoilage organisms. They found that the
greatest activity across the largest range of micro-organisms from
EOs and components obtained from Origanum vulgare (oregano).
The component with the greatest activity was carvacrol. All of the
EOs investigated showed better activity against Gram-positive than
Gram-negative bacteria, with the most resistant bacteria being the
spoilage organisms Pseudomonas aeruginosa and Proteus mirabilis.
Cherrat et al. (2014) screened EOs derived from Laurus nobilis
and Myrtus communis for in vitro antimicrobial activity against
several foodborne pathogens. The EOs inhibited the growth of all
bacterial strains with the EO derived from L. nobilis showing the
strongest activity and EO from M. communis showing moderate to
weak activity. In general, both EOs were more active against Grampositive
than Gram-negative bacteria. The bacteria least resistant to
both EOs were S. aureus, and the most resistant strains were L.
monocytogenes EGD-e among the Gram-positive and E. coli
O157:H7 among the Gram-negative strains.
Black pepper and its component piperine have displayed antimicrobial
activity against organisms found in foods including S.
aureus (Sangwan et al., 2008), Salmonella (Arora & Kaur, 1999), B.
cereus and Bacillus subtilis (Singh, Marimuthu, Murali, & Bawa,
2005). Karsha and Lakshmi (2010) determined the minimal inhibitory
concentrations (MICs) of extracts of black pepper against
Staphylococcus, Bacillus and Streptococcus were 125, 250, and
500 ppm, respectively. Pseudomonas was found to be more susceptible
to black pepper extracts followed by E. coli, Klebsiella, and
Salmonella (62.5, 125 and 250 ppm MIC, respectively).
Sheng and Zhu (2014) studied the effects of EOs derived from
Cinnamomum cassia for antibacterial activity against the “top six”
non-O157 Shiga-toxin producing E. coli (STECs) O26, O45, O103,
O111, O121, O145. The major component of the EO was cinnamaldehyde
(59.96%). Minimum inhibitory concentration for all
tested non-O157 STECs was 0.025% (v/v), but the minimum
bactericidal concentration was strain dependent varying from
0.05% (v/v) to 0.1% (v/v). Including 0.025% (v/v) of the EO in growth
medium completely inhibited the growth of all tested non-O157
STECs for at least 24 h.
Historically, citrus oils have been incorporated into human diets
because of their flavor and beneficial health properties (Dabbah,
Edwards, & Moats, 1970; Kim, Marshall, Cornell, Preston III, &
Wei, 1995). Citrus oils are approved as generally recognized as
safe (GRAS) compounds by the Food and Drug Administration
(FDA), due to their natural role as flavoring agents in citrus juices
(Callaway et al., 2011; Chalova et al., 2010; Hardin, Crandall, &
Stankus, 2010). Their use as alternatives to chemical-based antimicrobials
is not a new concept as they have been used for medicinal
purposes from ancient times into present day applications
and considerable research has been conducted to demonstrate
their bioactivity against bacteria, yeasts and molds (Fisher &
Phillips, 2008). Approximately 400 compounds of citrus oils have
been identified and their content depends on the specific citrus
cultivar as well as the separation and extraction methods (Caccioni,
Guizzardi, Biondi, Renda, & Ruberto, 1998; Robinson, 1999; Tao
et al., 2009). The most well-known and characterized of the EOs
from citrus products include citrullene and limonene (Caccioni
et al., 1998; Dabbah et al., 1970), which can exert potent, broadspectrum
antimicrobial activity (Di Pasqua, Hoskins, Betts, &
Mauriello, 2006). Limonene has been shown to be effective
against S. aureus, L. monocytogenes, S. enterica and Saccharomyces
bayanus as well as other organisms (Chikhoune, Hazzit, Kerbouche,
Baaliouamer, & Aissat, 2013; Settanni et al., 2012). However, since
limonene is a very hydrophobic chemical and thus is difficult to
disperse in water, large concentrations must be used in order for
limonene to be effective in foods; limonene is also susceptible to
oxidative degradation which causes a loss of activity (Li & Chiang,
2012; Sun, 2007).
Essential oils derived as by-products of the citrus industry have
been screened for antimicrobial properties against common foodborne
pathogens and several have been shown to possess antimicrobial
properties (Callaway et al., 2011; Dabbah et al., 1970;
Kollanoor-Johny et al., 2012; Muthaiyan et al., 2012). O'Bryan,
Crandall, Chalova, and Ricke (2008) tested 7 citrus EOs for their
antibacterial act against 11 serotypes/strains of Salmonella. Orange
terpenes, single-fold D-limonene, and orange essence terpenes all
exhibited inhibitory activity against the Salmonella spp. on a disc
diffusion assay. Orange terpenes and D-limonene both had MICs of
1%, while terpenes from orange essence, produced an MIC that
ranged from 0.125% to 0.5% against the 11 Salmonella tested.
Nannapaneni, Chalova, Crandall, et al. (2009) tested seven orange
oil fractions for their ability to inhibit the growth of Campylobacter
and Arcobacter. They found that cold pressed terpeneless Valencia
orange oil was the most inhibitory to both C. jejuni and Cinnamomum
coli, although 5-fold concentrated Valencia oil and distilled Dlimonene
also inhibited both Campylobacter spp. No inhibition of
Arcobacter spp. was detected.
Some EOs and their components have been shown to have the
capacity to function as antimicrobials at low storage temperatures.
Citrus EOs were investigated for their ability to reduce or eliminate
E. coli O157:H7 or Salmonella inoculated onto beef at the
chilling stage of processing, or during fabrication (Pittman,
Pendleton, Bisha, O'Bryan, Goodridge, et al., 2011). The EOs were
applied after inoculation by spraying at concentrations of 3% and
6% to the surface of different pieces of meat. The EOs significantly
reduced the concentration of E. coli in comparison to inoculatedno
spray or water-sprayed controls over a period of 90 days at
refrigerated storage; total aerobic bacteria and psychrotrophic
counts were also reduced on uninoculated briskets following
treatment (Pittman et al., 2011). Pendleton, Crandall, Ricke,
Goodridge, and O'Bryan (2012) likewise found that cold pressed
terpeneless Valencia oil was effective at refrigeration temperatures
to reduce growth of several strains of E. coli O157:H7 isolated from
beef.
4. EOs

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระเหยได้ถูกจัดเป็น antimicrobials ที่มีประสิทธิภาพกับโรค foodborne หลายที่รวมทั้ง O157:H7 E. coliซัล Typhimurium, S. หมอเทศข้างลาย L. monocytogenes, Campylobacterและผู้อื่น (Callaway et al., 2011) ฟรีดแมน Henika และ Mandrell (2002) ทดสอบ 96 EOs และสารประกอบน้ำมัน 23 กับCampylobacter jejuni, E. coli O157:H7, L. monocytogenes และระดับenterica และพบว่า 27 EOs และสารประกอบ 12 มีบางกิจกรรมจากทั้งหมด 4 แบคทีเรียสกุล น้ำมันที่ มีกิจกรรมมากที่สุดรวมรากขิง จัสมิน เมล็ดแครอท ขึ้นฉ่ายเมล็ด และสีส้มน้ำมันขม (C. jejuni); ดอกตูม กานพลูออริกาโน thyme อบเชย ใบเบย์ตะไคร้ และออลสไปซ์ (O157:H7 E. coli); เบย์ลีฟ ดอกตูมของกานพลูออริกาโน อบเชย ออลสไปซ์ และ thyme (L. monocytogenes); thymeออริกาโน อบเชย กานพลูดอกตูม ออลสไปซ์ เบย์ลีฟ และ marjoram (S.enterica) Cinnamaldehyde คาร์วาครอล benzaldehyde, citral, thymolและสารยูเจนอลทั้งหมดมีกิจกรรมบางอย่างกับชีวิตทั้งหมด 4พบว่าในทำนองเดียวกัน Moreira ปอน ผ่อน de และ Roura (2005)อีโอกานพลูมีผลส่วนใหญ่อยู่รอดและเจริญเติบโตแตกต่างกันสายพันธุ์ของ O157:H7 E. coli Sokovi c et al. (2010) แยกต่างหาก และทดสอบEOs จากสมุนไพร 10 ที่มักใช้กับจำนวนfoodborne โรคและเน่าเสียชีวิต พวกเขาพบว่าการกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงที่ใหญ่ที่สุดของไมโครสิ่งมีชีวิตจากEOs และคอมโพเนนต์ที่ได้รับจาก Origanum vulgare (ออริกาโน)ประกอบกับกิจกรรมสุดถูกคาร์วาครอล ทั้งหมดนี้EOs สอบสวนกิจกรรมแสดงดีกับแบคทีเรียแกรมบวกมากกว่าแบคทีเรียแบคทีเรียแกรมลบ กับแบคทีเรียทนที่สุดอยู่เน่าเสียชีวิต Pseudomonas aeruginosa และ Proteus mirabilisEOs มา Laurus nobilis ฉาย Cherrat et al. (2014)และ Myrtus communis สำหรับกิจกรรมการเพาะเลี้ยงจุลินทรีย์จากหลาย foodborne โรค กล้องดิจิตอล EOs ห้ามการเจริญเติบโตทั้งหมดสายพันธุ์แบคทีเรียกับอีโอที่มาจาก nobilis L. แสดงการกิจกรรมและอีโอจาก communis เมตรแสดงปานกลางถึงแข็งแกร่งกิจกรรมอ่อนแอ ทั่วไป EOs ทั้งขึ้นอยู่กับ Grampositiveกว่าแบคทีเรียแบคทีเรียแกรมลบ แบคทีเรียทนน้อยไปทั้ง EOs ได้ S. หมอเทศข้างลาย และสายพันธุ์สุดทนถูก L.monocytogenes EGD-อีนี่ในแบคทีเรียแกรมบวก และ E. coliO157:H7 ระหว่างสายพันธุ์แบคทีเรียแกรมลบพริกไทยดำและของ piperine ประกอบให้แสดงจุลินทรีย์กิจกรรมกับสิ่งมีชีวิตที่พบในอาหารรวมถึง s ได้หมอเทศข้างลาย (Sangwan et al., 2008), ซัล (แร & สต 1999), บีcereus และคัด subtilis (สิงห์ Marimuthu, Murali และ วา2005) . Karsha และลักษมี (2010) กำหนดน้อยที่สุดลิปกลอสไขความเข้มข้น (MICs) สารสกัดจากพริกไทยดำกับStaphylococcus คัด และอุณหภูมิได้ 125, 250 และ500 ppm ตามลำดับ พบลีจะอ่อนแอมากการตาม E. coli, Klebsiella สารสกัดพริกไทยดำ และซัล (62.5, 125 และ 250 ppm MIC ตามลำดับ)เชิงและ Zhu (2014) ศึกษาผลของ EOs มาCinnamomum cassia สำหรับกิจกรรมต้านเชื้อแบคทีเรียจากการ "สูงสุด 6"O157 ไม่ผลิตสารพิษชิงะ E. coli (STECs) O26, O45, O103O111, O121, O145 ส่วนประกอบสำคัญของอีโอเป็น cinnamaldehyde(59.96%) ความเข้มข้นต่ำสุดที่ลิปกลอสไขทั้งหมดทดสอบไม่ - O157 STECs ถูก 0.025% (v/v), แต่ต่ำสุดความเข้มข้น bactericidal ถูกต้องใช้อ้างอิงแตกต่างกัน0.05% (v/v) 0.1% (v/v) รวม 0.025% (v/v) ของอีโอการในการเจริญเติบโตสื่อทั้งหมดห้ามการเจริญเติบโตของทั้งหมดผ่านการทดสอบไม่ใช่-O157STECs สำหรับอย่างน้อย 24 ชมประวัติ ทดลองได้ถูกรวมเข้าไปในอาหารมนุษย์ของรสชาติและคุณสมบัติเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพ (Dabbahเอ็ดเวิร์ด & ฮันนี้ 1970 คิม มาร์แชลล์ คอร์เนล เพรสตัน III และWei, 1995) ทดลองได้รับการรับรองโดยทั่วไปเป็นการรับรู้เป็นปลอดภัย (ดิกราส์) สารประกอบ โดยองค์การอาหารและยา(FDA), เนื่องจากบทบาทของธรรมชาติเป็นตัวแทน flavoring ในน้ำส้ม(Callaway et al., 2011 Chalova et al., 2010 Hardin, Crandall, &Stankus, 2010) ใช้เป็นตัวเลือกใช้สารเคมี antimicrobialsไม่ใช่แนวคิดใหม่ที่ใช้สำหรับยาวัตถุประสงค์จากโบราณลงในโปรแกรมประยุกต์ปัจจุบันและมีการดำเนินการวิจัยจำนวนมากแสดงให้เห็นถึงการทางชีวภาพจากแบคทีเรีย yeasts และแม่พิมพ์ (Fisher &Phillips, 2008). Approximately 400 compounds of citrus oils havebeen identified and their content depends on the specific citruscultivar as well as the separation and extraction methods (Caccioni,Guizzardi, Biondi, Renda, & Ruberto, 1998; Robinson, 1999; Taoet al., 2009). The most well-known and characterized of the EOsfrom citrus products include citrullene and limonene (Caccioniet al., 1998; Dabbah et al., 1970), which can exert potent, broadspectrumantimicrobial activity (Di Pasqua, Hoskins, Betts, &Mauriello, 2006). Limonene has been shown to be effectiveagainst S. aureus, L. monocytogenes, S. enterica and Saccharomycesbayanus as well as other organisms (Chikhoune, Hazzit, Kerbouche,Baaliouamer, & Aissat, 2013; Settanni et al., 2012). However, sincelimonene is a very hydrophobic chemical and thus is difficult todisperse in water, large concentrations must be used in order forlimonene to be effective in foods; limonene is also susceptible tooxidative degradation which causes a loss of activity (Li & Chiang,2012; Sun, 2007).Essential oils derived as by-products of the citrus industry havebeen screened for antimicrobial properties against common foodbornepathogens and several have been shown to possess antimicrobialproperties (Callaway et al., 2011; Dabbah et al., 1970;Kollanoor-Johny et al., 2012; Muthaiyan et al., 2012). O'Bryan,Crandall, Chalova, and Ricke (2008) tested 7 citrus EOs for theirantibacterial act against 11 serotypes/strains of Salmonella. Orangeterpenes, single-fold D-limonene, and orange essence terpenes allexhibited inhibitory activity against the Salmonella spp. on a discdiffusion assay. Orange terpenes and D-limonene both had MICs of1%, while terpenes from orange essence, produced an MIC thatranged from 0.125% to 0.5% against the 11 Salmonella tested.Nannapaneni, Chalova, Crandall, et al. (2009) tested seven orangeoil fractions for their ability to inhibit the growth of Campylobacterand Arcobacter. They found that cold pressed terpeneless Valenciaorange oil was the most inhibitory to both C. jejuni and Cinnamomumcoli, although 5-fold concentrated Valencia oil and distilled Dlimonenealso inhibited both Campylobacter spp. No inhibition ofArcobacter spp. was detected.Some EOs and their components have been shown to have thecapacity to function as antimicrobials at low storage temperatures.Citrus EOs were investigated for their ability to reduce or eliminateE. coli O157:H7 or Salmonella inoculated onto beef at thechilling stage of processing, or during fabrication (Pittman,Pendleton, Bisha, O'Bryan, Goodridge, et al., 2011). The EOs wereapplied after inoculation by spraying at concentrations of 3% and6% to the surface of different pieces of meat. The EOs significantlyreduced the concentration of E. coli in comparison to inoculatednospray or water-sprayed controls over a period of 90 days atrefrigerated storage; total aerobic bacteria and psychrotrophiccounts were also reduced on uninoculated briskets followingtreatment (Pittman et al., 2011). Pendleton, Crandall, Ricke,Goodridge, and O'Bryan (2012) likewise found that cold pressedterpeneless Valencia oil was effective at refrigeration temperaturesto reduce growth of several strains of E. coli O157:H7 isolated frombeef.4. EOs

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

น้ำมันหอมระเหยที่ได้รับการรับรองให้เป็นยาต้านจุลชีพที่มีประสิทธิภาพ
ต่อต้านเชื้อโรคที่เกิดจากอาหารหลายอย่างรวมทั้งเชื้อ E. coli O157: H7,
Salmonella Typhimurium, S. aureus, monocytogenes ลิตร Campylobacter
และอื่น ๆ (. คัลลาเวย์ et al, 2011) ฟรีดแมน Henika และ Mandrell (2002) การทดสอบ EOS 96 และ 23 กับสารประกอบน้ำมัน
Campylobacter jejuni, เชื้อ E. coli O157: H7, L. monocytogenes และเชื้อ Salmonella
enterica และพบว่า 27 EOS และสารประกอบ 12 มีบาง
กิจกรรมกับทุก 4 จำพวกแบคทีเรีย น้ำมันที่มีกิจกรรมมากที่สุด
รวมถึงรากขิง, มะลิ, เมล็ดแครอทเมล็ดผักชีฝรั่งและส้ม
น้ำมันขม (C. jejuni); ออริกาโน, โหระพา, อบเชย, ใบกระวาน, กานพลูตา,
ตะไคร้และ allspice (เชื้อ E. coli O157: H7); ใบกระวาน, กานพลูตา,
ออริกาโน, อบเชย, allspice และโหระพา (L. monocytogenes); โหระพา,
ออริกาโน, อบเชย, ตากานพลู allspice, ใบกระวานและมินท์ (เอส
enterica) cinnamaldehyde, carvacrol, benzaldehyde, Citral ไทมอล,
และสาร eugenol ทั้งหมดมีกิจกรรมบางอย่างกับสิ่งมีชีวิตทั้งหมด 4.
ในทำนองเดียวกันอิเซเด Valle และ Roura (2005) พบว่า
กานพลู EO มีผลมากที่สุดในการอยู่รอดและการเจริญเติบโตที่แตกต่างกันของ
สายพันธุ์ ของเชื้อ E. coli O157: H7 Sokovi? ค et al, (2010) ที่แยกและทดสอบ
EOS จาก 10 สมุนไพรที่นิยมบริโภคกับจำนวนของ
เชื้อโรคที่เกิดจากอาหารเน่าเสียและสิ่งมีชีวิต พวกเขาพบว่า
กิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในช่วงที่ใหญ่ที่สุดของสิ่งมีชีวิตขนาดเล็กจาก
EOS และชิ้นส่วนที่ได้รับจาก Origanum vulgare (ออริกาโน).
ส่วนประกอบไปด้วยกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ carvacrol ทั้งหมด
แสดงให้เห็นว่าการตรวจสอบ EOS กิจกรรมดีกับแกรมบวกกว่า
แบคทีเรียแกรมลบที่มีแบคทีเรียที่ทนมากที่สุดเป็น
สิ่งมีชีวิตที่เน่าเสียและเชื้อ Pseudomonas aeruginosa Proteus mirabilis.
Cherrat et al, (2014) EOS คัดเลือกมาจาก Laurus nobilis
และ Myrtus communis สำหรับในหลอดทดลองกับฤทธิ์ต้านจุลชีพ
ก่อโรคที่เกิดจากอาหารหลาย EOS ยับยั้งการเจริญเติบโตของทุก
สายพันธุ์แบคทีเรียที่มี EO มาจาก nobilis ลิตรแสดง
กิจกรรมที่แข็งแกร่งและ EO จากเอ็ม communis แสดงระดับปานกลางถึง
กิจกรรมที่อ่อนแอ โดยทั่วไป EOS ทั้งสองได้ใช้งานมากขึ้นกับแกรมบวก
กว่าแบคทีเรียแกรมลบ แบคทีเรียน้อยทนต่อ
EOS ทั้งสองเชื้อ S. aureus และสายพันธุ์ที่ทนที่สุดเป็นลิตร
monocytogenes EGD อีหมู่แกรมบวกและเชื้อ E. coli
O157:. H7 ในหมู่สายพันธุ์แกรมลบ
พริกไทยดำและ piperine องค์ประกอบที่มี แสดงต้านจุลชีพ
กิจกรรมกับสิ่งมีชีวิตที่พบในอาหารรวมทั้งเอส
aureus (สังวาลย์ et al., 2008), Salmonella (ร่าและคอร์, 1999), B.
cereus และ Bacillus subtilis (ซิงห์ Marimuthu, Murali และ Bawa,
2005) Karsha และพระลักษมี (2010) กำหนดยับยั้งน้อยที่สุด
ความเข้มข้น (MICs) ของสารสกัดจากพริกไทยดำกับ
Staphylococcus, Bacillus และ Streptococcus 125, 250, และ
500 ppm ตามลำดับ Pseudomonas พบจะอ่อนแอมากขึ้น
เพื่อให้สารสกัดจากพริกไทยดำตามด้วยเชื้อ E. coli, Klebsiella และ
Salmonella (62.5, 125 และ 250 ppm MIC ตามลำดับ).
Sheng และจู้ (2014) การศึกษาผลกระทบของ EOS มาจาก
Cinnamomum ขี้เหล็กสำหรับต้านเชื้อแบคทีเรีย กิจกรรมกับ "หก"
ที่ไม่ O157 Shiga-toxin ผลิตเชื้อ E. coli (STECs) O26, Ø45, O103,
O111, O121, O145 องค์ประกอบหลักของ EO เป็น cinnamaldehyde
(59.96%) ความเข้มข้นต่ำสุดสำหรับทุก
การทดสอบที่ไม่ O157 STECs เป็น 0.025% (v / v) แต่ต่ำสุด
เข้มข้นของแบคทีเรียที่เป็นสายพันธุ์ที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับจาก
0.05% (v / v) 0.1% (v / v) รวม 0.025% (v / v) EO ในการเจริญเติบโต
อย่างสมบูรณ์กลางยับยั้งการเจริญเติบโตของการไม่ผ่านการทดสอบทั้งหมด O157
STECs อย่างน้อย 24 ชม.
ในอดีต, น้ำมันส้มได้รับการจดทะเบียนเป็นอาหารของมนุษย์
เพราะรสชาติและคุณสมบัติที่เป็นประโยชน์ต่อสุขภาพของพวกเขา ( Dabbah,
เอ็ดเวิร์ดและคูเมือง, 1970; คิมมาร์แชลล์, คอร์เนลเพรสตัน III, และ
เหว่ย, 1995) น้ำมันส้มได้รับการอนุมัติเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปว่า
ปลอดภัย (GRAS) สารโดยองค์การอาหารและยา
(FDA) เนื่องจากบทบาทตามธรรมชาติของพวกเขาเป็นตัวแทนเครื่องปรุงในน้ำผลไม้ส้ม
(คัลลาเวย์, et al, 2011;. Chalova et al, 2010;. ฮาร์ดิน , แครนดอลและ
Stankus 2010) การใช้งานของพวกเขาเป็นทางเลือกในการต้านจุลชีพสารเคมีที่ใช้
ไม่ได้เป็นแนวคิดใหม่ที่พวกเขาได้ถูกนำมาใช้เป็นยา
วัตถุประสงค์ตั้งแต่สมัยโบราณในการใช้งานในยุคปัจจุบัน
และการวิจัยจำนวนมากได้รับการดำเนินการเพื่อแสดงให้เห็นถึง
ทางชีวภาพของพวกเขากับแบคทีเรียยีสต์และรา (ฟิชเชอร์และ
ฟิลลิป 2008) ประมาณ 400 สารประกอบของน้ำมันส้มได้
รับการระบุและเนื้อหาของพวกเขาขึ้นอยู่กับส้มเฉพาะ
พันธุ์เช่นเดียวกับการแยกและการวิธีการสกัด (Caccioni,
Guizzardi, Biondi, Renda และ Ruberto, 1998; โรบินสัน 1999; เต่า
et al, 2009. ) ส่วนใหญ่รู้จักกันดีและโดดเด่นของ EOS
จากผลิตภัณฑ์ส้มรวม citrullene และ limonene (Caccioni
et al, 1998;.. Dabbah, et ​​al, 1970) ซึ่งสามารถออกแรงศักยภาพ broadspectrum
ฤทธิ์ต้านจุลชีพ (Di Pasqua, ฮอสกิ้นส์, เบตต์และ
Mauriello 2006) limonene ได้รับการแสดงที่จะมีประสิทธิภาพ
กับเรียสเอสแอล monocytogenes เอส enterica และ Saccharomyces
bayanus เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ (Chikhoune, Hazzit, Kerbouche,
Baaliouamer และ AISSat 2013. SETTANNI et al, 2012) อย่างไรก็ตามตั้งแต่
limonene เป็นสารเคมีที่ไม่ชอบน้ำมากจึงเป็นเรื่องยากที่จะ
แยกย้ายกันไปในน้ำความเข้มข้นที่มีขนาดใหญ่จะต้องใช้ในการสั่งซื้อสำหรับ
limonene ที่จะมีประสิทธิภาพในอาหาร; limonene นี้ยังมีความเสี่ยงที่จะ
ย่อยสลายอนุมูลอิสระซึ่งเป็นสาเหตุของการสูญเสียของกิจกรรม (Li & เชียง
. 2012; Sun, 2007)
น้ำมันหอมระเหยที่ได้มาเป็นผลพลอยได้ของอุตสาหกรรมส้มได้
รับการคัดเลือกสำหรับคุณสมบัติของยาต้านจุลชีพที่เกิดจากอาหารร่วมกันกับ
เชื้อโรคและอีกหลายได้รับ แสดงให้เห็นว่ามียาต้านจุลชีพ
คุณสมบัติ (คัลลาเวย์, et al, 2011;. Dabbah, et ​​al, 1970;.
Kollanoor-Johny et al, 2012;.. Muthaiyan et al, 2012) ไบรอัน,
แครนดอล, Chalova และ Ricke (2008) การทดสอบ 7 ส้ม EOS ของพวกเขาสำหรับ
การกระทำต้านเชื้อแบคทีเรียเทียบกับ 11 สายพันธุ์ / สายพันธุ์ของเชื้อ Salmonella ออเรนจ์
terpenes เดียวเท่า D-limonene และ terpenes สาระสำคัญส้มทั้งหมด
แสดงฤทธิ์ยับยั้งเชื้อ Salmonella spp บนแผ่น
ทดสอบการแพร่กระจาย terpenes ส้มและ D-limonene ทั้งสองมี MICs ของ
1% ในขณะที่สาระสำคัญ terpenes จากสีส้ม, ผลิต MIC ที่
อยู่ระหว่าง 0.125% ถึง 0.5% เมื่อเทียบกับการทดสอบเชื้อ Salmonella 11.
Nannapaneni, Chalova, แครนดอล, et al (2009) การทดสอบเจ็ดสีส้ม
เศษส่วนน้ำมันสำหรับความสามารถในการยับยั้งการเจริญเติบโตของ Campylobacter
และ Arcobacter พวกเขาพบว่าเย็นกด terpeneless วาเลนเซีย
น้ำมันสีส้มถูกยับยั้งมากที่สุดทั้ง C. jejuni และ Cinnamomum
coli แม้ว่า 5 เท่าความเข้มข้นวาเลนเซียและน้ำมันกลั่น Dlimonene
ยังยับยั้งทั้ง Campylobacter spp ยับยั้งการไม่มี
spp Arcobacter ตรวจพบ.
บาง EOS และชิ้นส่วนของพวกเขาได้รับการแสดงที่จะมี
ความสามารถในการทำงานเป็นยาต้านจุลชีพที่อุณหภูมิการจัดเก็บต่ำ.
ส้ม EOS ถูกตรวจสอบความสามารถในการลดหรือขจัด
อี coli O157: H7 หรือเชื้อ Salmonella ลงบนเนื้อใน
ขั้นตอนของการประมวลผลหนาวหรือในระหว่างการผลิต (พิตต์แมน
. ตั้นบิช่า, ไบรอัน, Goodridge, et al, 2011) EOS ถูก
นำมาใช้หลังจากการฉีดวัคซีนโดยการฉีดพ่นที่ความเข้มข้น 3% และ
6% กับพื้นผิวของชิ้นส่วนต่างๆของเนื้อสัตว์ EOS อย่างมีนัยสำคัญ
ลดความเข้มข้นของเชื้อ E. coli ในการเปรียบเทียบกับ inoculatedno
สเปรย์หรือควบคุมน้ำฉีดพ่นในช่วง 90 วันที่
จัดเก็บในตู้เย็น; แบคทีเรียแอโรบิกรวมและ psychrotrophic
นับลดลงนอกจากนี้ยังมี briskets uninoculated ต่อไปนี้
การรักษา (พิตต์แมน et al., 2011) ตั้นแครนดอล, Ricke,
Goodridge และไบรอัน (2012) พบเช่นกันว่ากดเย็น
terpeneless วาเลนเซียน้ำมันมีประสิทธิภาพที่อุณหภูมิเครื่องทำความเย็น
เพื่อลดการเจริญเติบโตของหลายสายพันธุ์ของเชื้อ E. coli O157: H7 ที่แยกได้จาก
. เนื้อ
4 EOS

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

น้ํามันหอมระเหยได้รับเอกสารให้มีประสิทธิภาพต่อไป
กับหลาย ๆรวมทั้งเชื้อโรคอาหารเป็นพิษใน E . coli Salmonella Typhimurium เป็นสมาชิก )
, S . aureus L monocytogenes
, และคนอื่น ๆ ( รวมทั้งรุ่น et al . , 2011 ) ฟรีดแมน , henika และ mandrell ( 2002 ) การทดสอบ 96 เ 23 น้ำมันสารต่อต้าน
รวมทั้งเชื้อ E . coli , เป็นสมาชิก ) monocytogenes Salmonella
Lenterica และพบว่าใช้สาร 27 12 มีทั้งหมด 4 สกุล
กิจกรรมต่อต้านแบคทีเรีย น้ำมันที่มีมากที่สุดกิจกรรม
รวมรากขิง , มะลิ , เมล็ด , เมล็ดแครอท ขึ้นฉ่าย และน้ำมันส้ม
ขม ( C . ใช้ ) ; ออริกาโน , โหระพา , อบเชย , อ่าวใบ ดอกตูมกานพลู ,
ตะไคร้ ออลสไปซ์ ( E . coli ) เป็นสมาชิก ) ; ใบกระวาน กานพลู อบเชย บัด
ออริกาโน่ ดนตรีโฟล์ก , และโหระพา ( L . monocytogenes โหระพา ,
)ออริกาโน , อบเชย , กานพลูบัด , ดนตรีโฟล์ก , อ่าวใบและต้นมาเจอแรม ( S .
enterica ) เอ้ๆ แอ่นๆคาร์วาครอลดีไฮด์ , , , ซิทรัส ไทมอล และสาร eugenol
ทั้งหมดมีฤทธิ์ต่อทั้ง 4 สิ่งมีชีวิต พอน เดอ โมเรรา
เช่นเดียวกัน , Valle , &รูรา ( 2005 ) พบว่า
EO กานพลูมีผลต่อการอยู่รอดและการเจริญเติบโตของสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของ E . coli เป็นสมาชิก : H7
. sokovi
C et al .( 2010 ) แยกและทดสอบกล้อง จาก 10 สมุนไพรพร้อมดื่ม

กับจำนวนของเชื้อโรคอาหารเป็นพิษเน่าเสียและสิ่งมีชีวิต พวกเขาพบว่า ในช่วงที่ใหญ่ที่สุดกิจกรรม

ของจุลินทรีย์จากกล้องและส่วนประกอบที่ได้จาก Origanum vulgare ( ออริกาโน ) .
ส่วนประกอบกับกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือคาร์วาครอล . ทั้งหมดของ
กล้องตรวจสอบ พบกิจกรรมที่ดีต่อเชื้อแกรมบวกกว่า
แบคทีเรียแกรมลบ มีแบคทีเรียที่ทนมากที่สุดเป็น
การเน่าเสีย สิ่งมีชีวิตและ Pseudomonas aeruginosa มก. ที่มี .
cherrat et al . ( 2014 ) มุ้งลวด เได้มาจาก laurus โนบิลิส
myrtus ใน communis และฤทธิ์ต้านจุลชีพก่อโรคอาหารเป็นพิษ
หลาย . กล้อง ยับยั้งการเจริญเติบโตของ
สายพันธุ์แบคทีเรียกับ EO มาจาก L . โนบิลิสแสดง
จบกิจกรรมและ EO จากม. communis แสดง

กิจกรรมอ่อนปานกลาง โดยทั่วไป ทั้ง กล้อง ถูกใช้งานมากขึ้นกับแกรมบวก
กว่าแบคทีเรียแกรมลบ แบคทีเรียดื้อยาน้อย

ทั้งกล้อง คือ S . aureus และสายพันธุ์ที่ทนที่สุดคือ L .
monocytogenes egd-e ระหว่างแกรมบวกและ E . coli
เป็นสมาชิก :แกรมลบ ) ระหว่างสายพันธุ์
พริกไทยดำ องค์ประกอบของไปเปอรีนได้แสดงกิจกรรมต่อต้านจุลชีพ
สิ่งมีชีวิตที่พบในอาหาร ได้แก่ S .
) ( สังวาลย์ et al . , 2008 ) , Salmonella ( Arora & kaur , 1999 ) , B .
เชื้อ Bacillus subtilis ( Singh และ marimuthu murali &บาวา
, , , 2548 ) karsha และลักษมี ( 2010 ) กำหนด
ยับยั้งน้อยความเข้มข้น ( ไมค์ ) สารสกัดจากพริกไทยดำกับ
Staphylococcus , Streptococcus และเชื้อจำนวน 125 , 250 และ 500 ppm
ตามลำดับ Pseudomonas ถูกพบว่าเป็นอ่อนแอมากขึ้นเพื่อสกัดจากพริกไทยดำ
ตามด้วยเชื้อ E . coli , Salmonella ,
( 62.5 , 125 และ 250 ppm ไมค์ตามลำดับ )
Sheng Zhu ( 2014 ) และศึกษาผลการใช้มาจาก
ขี้เหล็ก cinnamomum สำหรับกิจกรรมต่อต้านแบคทีเรีย " ด้านบนหก "
non-o157 ชิงะสารพิษผลิตเชื้ออีโคไล ( stecs ) o26 o45 o103
, , , o111 o121 o145 , , . ส่วนประกอบหลักของ EO คือเอ้ๆ แอ่นๆ
( 59.96 % ) ความเข้มข้นต่ำสุดที่ยับยั้งทั้งหมด
ทดสอบ non-o157 stecs เป็น 0.025 % ( v / v ) แต่ความเข้มข้นที่ฆ่าเชื้ออย่างน้อยเป็นสายพันธุ์ที่แตกต่างจาก

( 0.05 เปอร์เซ็นต์ ( v / v ) 0.1 เปอร์เซ็นต์ ( v / v )รวม 0.025 เปอร์เซ็นต์ ( v / v ) ของ EO ในอาหารเลี้ยงเชื้อ
ยับยั้งการเจริญเติบโตของการทดสอบทั้งหมด non-o157
stecs อย่างน้อย 24 h .
ในอดีต น้ำมันส้มได้รวมอยู่ในอาหารของมนุษย์
เพราะรสชาติและคุณสมบัติของสุขภาพที่เป็นประโยชน์ ( dabbah
, เอ็ดเวิร์ด &คูเมือง 1970 ; คิม มาร์แชล คอร์เนลล์ เพรสตัน , III , &
Wei , 1995 ) น้ำมันส้มจะอนุญาตให้เป็นที่รู้จักโดยทั่วไปเป็น
ปลอดภัย ( GRAS ) สารประกอบโดยสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา
( FDA ) เนื่องจากบทบาทของธรรมชาติ เช่น สารปรุงแต่งรส ในส้มผลไม้
( Callaway et al . , 2011 ; chalova et al . , 2010 ; Hardin , Crandall , &
stankus , 2010 ) ใช้เป็นทางเลือกในการใช้ยาต้านจุลชีพสารเคมี
ไม่ใช่แนวคิดใหม่ที่พวกเขาจะถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์ยา
จากสมัยโบราณเป็นปัจจุบันการใช้งาน
และการวิจัยมากมีวัตถุประสงค์เพื่อแสดงให้เห็นถึงการต่อต้าน
แบคทีเรีย ยีสต์ และรา ( Fisher &
Phillips , 2008 ) ประมาณ 400 สารประกอบน้ำมันส้มมี
ถูกระบุและเนื้อหาของพวกเขาขึ้นอยู่กับพันธุ์มะนาว
ที่เฉพาะเจาะจงเช่นเดียวกับการแยกและการสกัดด้วยวิธี ( caccioni
guizzardi บีออนดี้ , , , &เครื ruberto , 1998 ; โรบินสัน , 1999 ; เต๋า
et al . ,2009 ) มากที่สุด ที่รู้จักกันดี และลักษณะของผลิตภัณฑ์รวมถึงกล้อง
จากส้มและ citrullene ลิโมนีน ( caccioni
et al . , 1998 ; dabbah et al . , 1970 ) ซึ่งสามารถใช้ศักยภาพ กิจกรรมต้านบรอดสเปคตรัม
( ดีเบต&ปัสกา ฮอสคินส์ , , ,
mauriello , 2006 ) ลิโมนีนได้แสดงผล
ต่อ S . aureus L monocytogenes enterica และ Saccharomyces
Sbayanus เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ( chikhoune hazzit kerbouche baaliouamer
, , , , aissat & 2013 ; settanni et al . , 2012 ) อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก
ไลโมนีนเป็นสารเคมีมาก ) และดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะ
กระจายในน้ำ ปริมาณขนาดใหญ่ต้องใช้ในการสั่งซื้อสำหรับ
ลิโมนินให้มีประสิทธิภาพในอาหาร ลิโมนีน ยังเสี่ยงต่อการถูก