Methods of TranslationBesides givin

Methods of Translation
Besides giving definitions of translation, several scholars have studied and framed concepts of translation theory. Translations are categorized differently according to each scholar’s perspectives.
According to Larson (1984), translations may be classified as follows:
1. Form-Based Translation is known as Literal Translation: Larson explains that this type attempts to follow the form of the source language. Every lexical element and grammatical usage in the source language is completely translated into the target language.

2. Meaning-Based Translation is known as Idiomatic Translation: The goal of this type is that the translator makes every effort to communicate the meaning of the source language text in the natural forms of the receptor language.

3. Modified Literal Translation: This method allows the modification of order and grammatical structure to produce acceptable sentence structures in the receptor language, but the lexical items are translated literally. Consequently, the result still does not sound natural.
4. Unduly Free Translation: This means extraneous information has been added to the source text and its meaning has been changed. As a result, this type is not considered acceptable translation for most purposes.

Newmark (1988) divides translations into two main groups: Source Language Emphasis and Target Language Emphasis. He divides each group into four subgroups as follows:
With regard to Source Language Emphasis, there are:
1. Word-for-Word Translation: The source language word order is preserved and each source language lexical item is translated singly by its most common meaning.
2. Literal Translation: The source language words are translated singly, but not the grammatical construction, which is converted to the target language equivalent.
3. Faithful Translation: Attempts to reproduce the contextual meaning of the source language within the grammatical structure of the target language. It aims to respect the author’s intention, so some usage natural to the source language remains in the target language.
4. Semantic Translation: This preserves the contextual meaning of the source language, but the target language must be acceptable.

With respect to Target Language Emphasis, there are
1. Adaptation: This is the freest form of translation, because the translated text is rewritten.
2. Free Translation: This reproduces the content of the source language but without the form.
3. Idiomatic Translation: This reproduces the source language by preferring idioms where these do not exist in the source language.
4. Communication Translation: In this type, an attempt is made to translate the exact contextual meaning of the source language such that both content and language are acceptable.

Supon (1998) categorizes translations into two broad types.
1. Literal Translation: This type is divided into two subcategories:
1.1 Word-for-word Translation: This type of translation strictly retains the structure and meaning of the source language and target language. This makes the target language hard to understand, so it is not in popular use now.
1.2 Literal Translation: This method generally keeps the meaning, style and structure of the source language and emphasizes the accuracy of the source language also. It is mostly employed with a text that is translated for some specific use.
2. Non-Literal Translation: This type does not aim to retain the structure, meaning and style of the source language. It allows changes, additions and omissions of words and sentence structures. It is similar to paraphrasing. It is usually employed with novels and short stories.

Additionally, Supon (1998) also classifies translations that emphasize the source language text. These are:
Literary Translation: This is translation of verse or prose. It requires knowledge, emotion, imagination and creativity as well as the translator’s gift.
Technical Translation: This is academic translation, such as news and articles. It emphasizes meaning more than imagination and also requires in addition to the translator’s ability skill in a specific field.

Saibua (1999) classifies translations into two types.
Literal Translation: This type of translation retains the order of words, the meanings, and the sentences of the source language as closely as possible.
Free translation: The form resulting in the transfer of the target language differs from the form of the source language. The order of meaning between source language and target language is also different.

In summary, theorists classify translations differently depending on their own view. Broadly speaking, Larson’s concept of Meaning-Based Translation is similar to Newmark’s Communicative Translation. These two kinds of translations attempt to convey the meaning of the source text but are not bound by the form of the source language. According to the Thai theorists, Supon and Saibua, translation can be classified roughly into two mai

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการแปลนอกจากการให้คำนิยามของการแปล นักวิชาการหลายได้ศึกษา และกรอบแนวคิดของทฤษฎีการแปล คำแปลมีการแบ่งประเภทแตกต่างกันตามมุมมองของนักวิชาการแต่ละตามอย่างที่ (1984), การแปลอาจจะจำแนกได้ดังนี้:1. แบบฟอร์มแปลภาษาเรียกว่าแปลความหมาย: อย่างอธิบายชนิดนี้พยายามทำตามรูปแบบของภาษาต้นฉบับ ทุกองค์ประกอบเกี่ยวกับคำศัพท์และการใช้ไวยากรณ์ในภาษาต้นฉบับทั้งหมดเป็นแปลเป็นภาษาเป้าหมาย2. ความหมายแปลภาษาเรียกว่าสำนวนแปล: เป้าหมายของชนิดนี้คือการ ที่นักแปลทำให้การพยายามสื่อสารความหมายของภาษาต้นฉบับข้อความในแบบธรรมชาติของภาษารับ3. แก้ไขโอสถ: วิธีนี้ช่วยให้การปรับเปลี่ยนลำดับและโครงสร้างทางไวยากรณ์ในการผลิตโครงสร้างประโยคยอมรับภาษา แต่รายการเกี่ยวกับคำศัพท์จะแปลอย่างแท้จริง จึง ผลยังคงไม่เสียงธรรมชาติ4. แปลฟรีวิพากษ์: นี้หมายถึง ข้อมูลที่ไม่เกี่ยวข้องถูกเพิ่มลงในข้อความแหล่งที่มา และความหมายมีการเปลี่ยนแปลง เป็นผล ชนิดนี้จะไม่ถือว่ายอมรับแปลเพื่อวัตถุประสงค์ส่วนใหญ่Newmark (1988) แบ่งออกเป็นสองกลุ่มหลักการแปล: เน้นภาษาต้นฉบับและภาษาเป้าหมายเน้น เขาแบ่งกลุ่มแต่ละกลุ่มย่อยที่สี่เป็นดังนี้:โดยคำนึงถึงความสำคัญของภาษาต้นฉบับ มี:1. ดังแปล: ภาษาต้นฉบับคำสั่งไว้ และแต่ละรายการเกี่ยวกับคำศัพท์ของภาษาต้นฉบับถูกแปลโดยลำพัง โดยความหมายทั่วไป2. ตามตัวอักษรแปล: ภาษาต้นฉบับคำแปลโดยลำพัง แต่ไม่ไวยากรณ์ก่อสร้าง ซึ่งจะถูกแปลงเป็นภาษาเป้าหมายเทียบเท่า3. ซื่อสัตย์แปล: พยายามสร้างความหมายตามบริบทของภาษาต้นฉบับภายในโครงสร้างทางไวยากรณ์ของภาษาเป้าหมาย นี้มุ่งที่จะเคารพความตั้งใจของผู้เขียน เพื่อการใช้งานภาษาแหล่งธรรมชาติที่ยังคงอยู่ในภาษาเป้าหมาย4. ความหมายแปล: นี้รักษาความหมายตามบริบทของภาษาต้นฉบับ แต่ภาษาเป้าหมายต้องเป็นที่ยอมรับมีเกี่ยวกับความสำคัญของภาษาเป้าหมาย1. การปรับตัว: นี้เป็นแบบ freest ของแปล เพราะข้อความที่แปลถูกเขียนใหม่2. ฟรีแปล: นี้ reproduces เนื้อหา ของภาษาต้นฉบับ แต่ไม่ มีแบบฟอร์ม3. สำนวนแปล: นี้สร้างภาษาต้นฉบับ โดยสำนวนรักที่เหล่านี้ไม่มีอยู่ในภาษาต้นฉบับ4. การสื่อสารแปล: แบบ พยายามแปลแน่นอนตามบริบทความหมายของภาษาต้นฉบับดังกล่าวว่าทั้งเนื้อหาและภาษาเป็นที่ยอมรับSupon (1998) แบ่งหมวดหมู่แปลเป็นสองประเภทสิ่ง1. ราคาโอสถ: ชนิดนี้แบ่งออกเป็นสองประเภท: 1.1 ดังแปล: แปลชนิดนี้อย่างเคร่งครัดรักษาโครงสร้างและความหมายของภาษาต้นฉบับและภาษาเป้าหมาย ทำให้ภาษาเป้าหมายยากที่จะเข้าใจ ดังนั้นจึงไม่นิยมใช้ตอนนี้ 1.2 แปลความหมาย: วิธีนี้โดยทั่วไปทำให้ความหมาย รูปแบบ และโครงสร้างของภาษาต้นฉบับ และเน้นความถูกต้องของภาษาต้นฉบับยัง ส่วนใหญ่มันเป็นงานที่ มีข้อความที่แปลสำหรับใช้เฉพาะบาง2. ไม่ตามตัวหนังสือแปล: ประเภทนี้มุ่งหวังเพื่อรักษาโครงสร้าง ความหมาย และลักษณะของภาษาต้นฉบับ จะช่วยให้การเปลี่ยนแปลง เพิ่มเติม และการละเว้นคำและโครงสร้างประโยค มันเป็นคล้ายกับการถอดความ นอกจากนี้มันมักจะถูกใช้กับนวนิยายและเรื่องสั้นนอกจากนี้ Supon (1998) ยังจัดประเภทแปลที่เน้นข้อความภาษาต้นฉบับ เหล่านี้คือ:วรรณกรรมแปล: นี้เป็นการแปลของข้อหรือร้อยแก้ว มันต้องมีความรู้ อารมณ์ จินตนาการ และความคิดสร้างสรรค์ ตลอดจนของขวัญของตัวแปลแปลเอกสารทางเทคนิค: นี้เป็นวิชาการแปล เช่นข่าวและบทความ มันเน้นความหมาย ยิ่งกว่าจินตนาการ และยัง ต้องการนอกเหนือจากทักษะความสามารถของตัวแปลในฟิลด์เฉพาะแชมพู (1999) จัดประเภทแปลเป็นสองประเภทแปลความหมาย: การแปลชนิดนี้รักษาลำดับของคำ ความหมาย และประโยคของภาษาต้นฉบับอย่างใกล้ชิดที่สุดแปลฟรี: แบบฟอร์มในการโอนย้ายของภาษาเป้าหมายแตกต่างจากรูปแบบของภาษาต้นฉบับ ลำดับของความหมายระหว่างภาษาต้นฉบับและภาษาเป้าหมายก็แตกต่างกัน ในสรุป ทฤษฎีประเภทแปลแตกต่างกันขึ้นอยู่กับมุมมองของตนเอง ร่อน แปลความหมายตามแนวคิดของอย่างจะคล้ายกับของ Newmark สื่อสารแปล คำแปลเหล่านี้สองชนิดพยายามถ่ายทอดความหมายของต้น แต่จะไม่ผูกพันตามรูปแบบของภาษาต้นฉบับ ตามทฤษฎีไทย Supon และแชมพู แปลภาษาสามารถแบ่งประมาณสองเชียงใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีการแปลนอกเหนือจากการให้คำนิยามของการแปล นักวิชาการหลายคนได้ศึกษา และกรอบแนวคิดของทฤษฎีการแปล แปลประเภทแตกต่างกันออกไปตามมุมมองของนักวิชาการแต่ละตาม Larson ( 1984 ) , การแปลอาจจำแนกได้ดังนี้1 . แบบฟอร์มที่ใช้แปลภาษาเรียกว่าแปลตามตัวอักษร : ลาร์สัน อธิบายว่า ประเภทนี้พยายามที่จะปฏิบัติตามรูปแบบของแหล่งที่มาของภาษา ทุกองค์ประกอบและการใช้คำศัพท์ไวยากรณ์ในภาษาทั้งหมดแปลเป็นภาษาเป้าหมาย2 . แปลความหมายตามเรียกว่าการแปลสำนวน : เป้าหมายของประเภทนี้ก็คือ แปลทำให้ทุกความพยายามที่จะสื่อความหมายของภาษา ข้อความในรูปแบบธรรมชาติของการสอนภาษา3 . แก้ไขการแปลตามตัวอักษร : วิธีนี้ช่วยให้การปรับเปลี่ยนการสั่งซื้อและโครงสร้างไวยากรณ์เพื่อผลิตโครงสร้างประโยคที่ยอมรับได้ในภาษาของผู้รับสาร แต่รายการศัพท์จะแปลจริงๆ ดังนั้น ผลยังไม่เสียงที่เป็นธรรมชาติ4 . unduly แปลฟรี ซึ่งหมายความว่าข้อมูลที่ไม่เกี่ยวข้องได้รับการเพิ่มไปยังแหล่งที่มาของข้อความและความหมายของมันมีการเปลี่ยนแปลง ผลประเภทนี้ไม่ถือว่ายอมรับการแปลเพื่อวัตถุประสงค์มากที่สุดด้วย ( 1988 ) แบ่งออกเป็นสองกลุ่มหลัก : แปลโดยเน้นภาษาต้นฉบับและภาษาเป้าหมาย เขาแบ่งแต่ละกลุ่มออกเป็น 4 กลุ่มย่อย ดังนี้เกี่ยวกับภาษา เน้น มี :1 . คำสำหรับการแปลคำ : ภาษาคำสั่งจะถูกรักษาไว้ และแต่ละภาษาศัพท์รายการเดี่ยวโดยทั่วไปส่วนใหญ่จะแปลความหมาย2 . แปลตามตัวอักษร : ภาษาคําแปลเดี่ยวแต่ไม่สร้างทางไวยากรณ์ ซึ่งจะแปลงไปเป็นภาษาเป้าหมายเทียบเท่า3 . แปลว่าซื่อสัตย์ : พยายามที่จะทบทวนความหมายตามบริบทของภาษาภายในโครงสร้างทางไวยากรณ์ของภาษาเป้าหมาย มันมีจุดมุ่งหมายที่จะเคารพเจตนาของผู้เขียน เพื่อให้มีการใช้ธรรมชาติแหล่งภาษายังคงอยู่ในภาษาเป้าหมาย4 . แปลความหมายนี้จะเก็บรักษาความหมายบริบทของภาษา แต่ภาษาเป้าหมายจะยอมรับได้ด้วยความเคารพ มีเป้าหมายเน้นภาษา1 . การปรับตัว : นี่คือรูปแบบเสรีภาพแปล เพราะแปลข้อความที่เขียนขึ้นมาใหม่2 . ฟรีแปล : นี้ reproduces เนื้อหาของภาษา แต่ไม่มีรูปแบบ3 . แปลสำนวนนี้ reproduces แหล่งภาษาโดยเลือกสำนวนที่เหล่านี้ไม่อยู่ในภาษาต้นฉบับ4 . แปลการสื่อสารประเภทนี้ พยายามที่จะแปลความหมายตามบริบทที่แน่นอนของภาษาต้นฉบับ เช่น ทั้งเนื้อหา และภาษา ที่เป็นที่ยอมรับสุพล ( 1998 ) ได้แบ่งการแปลออกเป็นสองประเภทกว้าง1 . แปลตามตัวอักษร : ประเภทนี้จะแบ่งออกเป็น 2 ประเภทย่อย :1.1 คำสำหรับการแปลคำ : แปลชนิดนี้อย่างเคร่งครัด รักษาโครงสร้างและความหมายของภาษาต้นฉบับและภาษาเป้าหมาย นี้จะทำให้ภาษาเป้าหมายเข้าใจยาก จึงไม่นิยมใช้ในตอนนี้1.2 การแปลอักษร วิธีนี้โดยทั่วไปช่วยให้ความหมาย รูปแบบและโครงสร้างของภาษา และเน้นความถูกต้องของภาษาด้วย มันเป็นส่วนใหญ่ใช้กับข้อความที่แปลสำหรับใช้เฉพาะ2 . แปลตามตัวอักษรที่ไม่ใช่ประเภทนี้ไม่ได้มุ่งที่จะรักษาโครงสร้าง ความหมายและลักษณะของภาษาต้นฉบับ มันช่วยให้การเปลี่ยนแปลงและการเพิ่มการละเว้นคำและโครงสร้างประโยค จะคล้ายคลึงกับการ . มันมักจะใช้กับนวนิยายและเรื่องสั้นนอกจากนี้ สุพล ( 1998 ) ยังจัดว่าแปลที่เน้นภาษาข้อความ เหล่านี้คือ :การแปลวรรณกรรม : นี่คือการแปลร้อยกรองหรือร้อยแก้ว มันต้องใช้ ความรู้ อารมณ์ จินตนาการ และ ความคิดสร้างสรรค์ ตลอดจนของขวัญของนักแปลการแปลทางเทคนิค : นี่คือการแปลเชิงวิชาการ เช่น ข่าว และบทความ มันเน้นความหมายมากกว่าจินตนาการ และยังต้องการนอกเหนือไปจากทักษะความสามารถของผู้แปลในเขตข้อมูลที่เฉพาะเจาะจงสายบัว ( 1999 ) คือการแปลออกเป็นสองประเภทแปลตามตัวอักษร : การแปลประเภทนี้จะมีลำดับของคำ , ความหมายและประโยคของภาษามากที่สุด .แปลภาษาฟรี แบบที่เกิดในการถ่ายโอนภาษาเป้าหมายที่แตกต่างจากรูปแบบของแหล่งที่มาของภาษา คำสั่งความหมายระหว่างภาษาต้นฉบับและภาษาเป้าหมายก็ต่างกันโดยสรุปทฤษฎีแบ่งประเภทการแปลที่แตกต่างกันขึ้นอยู่กับมุมมองของพวกเขาเอง พูดกว้าง Larson ของความหมายตามแนวคิดของการแปลของแปลภาษาเพื่อการสื่อสารกันด้วย . เหล่านี้สองชนิดของการแปลที่พยายามจะสื่อความหมายของข้อความต้นฉบับ แต่จะไม่ผูกพันตามรูปแบบของแหล่งที่มาของภาษา ตามทฤษฎีและสุพลไทย , สายบัว , แปลสามารถแบ่งประมาณเป็นสองเชียงใหม่