Detailed information on the Thai wr

Detailed information on the Thai writing system can be
found in several books (Haas, 1980; Higbie and Thinsan,
2002). In this subsection, we review some important characteristics
of written Thai in order to lay the foundation
for explanations of research presented in the rest of this
paper. Thai is a tonal language, like Chinese, and is represented
in text form with the Thai alphabet. This native
alphabet comprises 44 consonants, 15 basic vowels, and 4
additional tone markers. Text is written horizontally, from
left to right, with no intervening spaces, to form syllables,
words, and sentences. Vowels are written above, below,
before, or after the consonant they modify, however the
consonant is always pronounced first when the syllable is
spoken. The vowel characters (and a limited number of
consonants) can be combined in various ways to produce
numerous compound vowels such as diphthongs.
The grammar of the Thai language is considerably
simpler than the grammar of most Western languages,
and for many foreigners learning Thai, this compensates
for the additional difficulty of learning tones. It is a ‘‘Subject
+ Verb + Object’’ language with no definite or indefi-
nite article, no verb conjugation, no noun declension, and
no object pronouns. Most significantly, words are not
modified or conjugated for tense, number, gender, or
subject-verb agreement. Articles such as English ‘‘a’’,
‘‘an’’, or ‘‘the’’ are not used. Tenses, levels of politeness,
and verb-to-noun conversion are accomplished by the
simple addition of various modifying words (called ‘‘particles’’)
to the basic subject-verb-object format. One of the
major problems for Thai language processing is a lack of
word boundaries and explicit sentence markers. White
space can be used as sentence, phrase, and word boundaries
without strict rules. An analogous example in English
is the word ‘‘GODISNOWHERE’’, which can be perceived
as ‘‘GOD IS NO WHERE’’, ‘‘GOD IS NOWHERE’’, or
‘‘GOD IS NOW HERE’’ depending on the context.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รายละเอียดเกี่ยวกับระบบการเขียนภาษาไทยที่สามารถพบได้ในหนังสือหลายเล่ม (ฮา 1980; HIGBIE และ Thinsan, 2002) ในหมวดนี้เราทบทวนบางลักษณะที่สำคัญของไทยที่เขียนเพื่อวางรากฐานสำหรับคำอธิบายของการวิจัยที่นำเสนอในส่วนที่เหลือจากนี้กระดาษ ไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์เช่นจีนและเป็นตัวแทนในรูปแบบข้อความที่มีอักษรไทย นี้พื้นเมืองอักษรประกอบด้วย 44 พยัญชนะสระพื้นฐาน 15 และ 4 วรรณยุกต์เพิ่มเติม ข้อความที่เขียนไว้ในแนวนอนจากซ้ายไปขวามีช่องว่างที่ไม่มีการแทรกแซงในรูปแบบพยางค์คำและประโยค สระจะเขียนด้านบนด้านล่างก่อนหรือหลังพยัญชนะพวกเขาปรับเปลี่ยนแต่พยัญชนะออกเสียงก่อนเสมอเมื่อพยางค์ที่มีการพูด ตัวอักษรสระ (และในจำนวนที่ จำกัด ของพยัญชนะ) สามารถรวมกันในรูปแบบต่างๆในการผลิตสระสารประกอบหลายอย่างเช่นคำควบกล้ำ. ไวยากรณ์ของภาษาไทยเป็นอย่างมากง่ายกว่าไวยากรณ์ภาษาตะวันตกมากที่สุดและสำหรับชาวต่างชาติจำนวนมากการเรียนรู้ภาษาไทยนี้ชดเชยสำหรับความยากลำบากที่เพิ่มขึ้นของการเรียนรู้เสียง มันเป็น '' เรื่อง+ + กริยาวัตถุ '' ภาษาที่มีไม่ชัดเจนหรือ indefi- บทความ Nite, ผันคำกริยาไม่วิภัตตินามไม่มีและไม่มีสรรพนามวัตถุ สำคัญที่สุดคำพูดไม่ได้แก้ไขหรือผันสำหรับเครียดจำนวนเพศหรือข้อตกลงเรื่องคำกริยา บทความเช่นภาษาอังกฤษ '' ว่า '', '' ว่า '' หรือ '' ว่า '' ไม่ได้ใช้ กาลระดับของความสุภาพและการแปลงคำกริยาต่อการที่เป็นรูปธรรมจะทำได้โดยง่ายนอกจากนี้การปรับเปลี่ยนของคำต่างๆ(เรียกว่า '' อนุภาค '') กับรูปแบบพื้นฐานเรื่องกริยาวัตถุ หนึ่งในปัญหาที่สำคัญสำหรับการประมวลผลภาษาไทยคือการขาดการขอบเขตของคำประโยคและเครื่องหมายอย่างชัดเจน สีขาวพื้นที่สามารถใช้เป็นประโยควลีและขอบเขตของคำโดยไม่ต้องกฎระเบียบที่เข้มงวด ตัวอย่างที่คล้ายคลึงกันในภาษาอังกฤษคือคำว่า '' GODISNOWHERE '' ซึ่งสามารถรับรู้ว่า'' พระเจ้า IS NO WHERE '', '' พระเจ้าคือไม่มีที่ไหนเลย '' หรือ'' พระเจ้าขณะนี้ที่นี่ '' ขึ้นอยู่กับบริบท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับระบบการเขียนภาษาไทยสามารถ
พบในหนังสือหลายเล่ม ( Haas , 1980 ; higbie และ thinsan
, 2002 ) ในส่วนนี้เราตรวจสอบบางส่วนของลักษณะสำคัญ
ภาษาไทยเพื่อวางรากฐาน
อธิบายวิจัยที่นำเสนอในส่วนที่เหลือของบทความนี้

ภาษาไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์ เช่น จีน และเป็นตัวแทน
ในรูปแบบข้อความที่มีตัวอักษรภาษาไทยตัวอักษรพื้นเมือง
นี้ประกอบด้วยพยัญชนะและสระพื้นฐาน 15 , 4
เพิ่มเติมรูปวรรณยุกต์ ข้อความที่เขียนในแนวนอนจากซ้ายไปขวา
โดยไม่แทรกแซง เป็น จาก พยางค์
คำ และประโยค สระที่เขียนไว้ด้านบนด้านล่าง
ก่อนหรือหลังพยัญชนะพวกเขาปรับเปลี่ยน แต่ออกเสียงพยัญชนะเสมอ

แรกเมื่อพยางค์ได้การออกเสียงตัวอักษร ( และจำกัดจำนวน
พยัญชนะ ) สามารถถูกรวม ด้วยวิธีการต่าง ๆเพื่อผลิตสารมากมาย เช่น สระควบกล้ำ
.
ไวยากรณ์ของภาษาไทยมาก
ง่ายกว่าไวยากรณ์ของภาษาตะวันตกที่สุด
และหลายชาวต่างชาตินี้ชดเชย
สำหรับความยากเพิ่มเติมการเรียนรู้ โทน มันคือ ' 'subject
กริยาวัตถุ ' ' ภาษาไม่มีแน่นอน หรือ indefi -
ไนท์บทความ ไม่มีกริยาการไม่มีวิภัตตินามและสรรพนาม
ไม่มีวัตถุ มากที่สุด คำพูดไม่ได้
แก้ไขหรือ conjugated กาล จำนวน เพศ หรือ
ประธาน กริยา ข้อตกลง บทความดังกล่าวเป็นภาษาอังกฤษ ' ' ' '
''an ' ' หรือ ' ' ' ' ไม่ ใช้ ระดับของความสุภาพ
กาลกริยาและคำนาม คือ การแปลง ได้โดยง่าย ๆ นอกจากการปรับเปลี่ยน
คำ ( เรียกว่า ' 'particles ' ' )
ที่คำกริยาเรื่องพื้นฐานวัตถุรูปแบบ หนึ่งในปัญหาหลักสำหรับการประมวลผลภาษาไทย

คือไม่มีขอบเขตคำและประโยคที่มีเครื่องหมาย พื้นที่สีขาว
สามารถใช้เป็นประโยค , วลี , และขอบเขตของคํา
ไม่มีกฎที่เข้มงวด ตัวอย่างที่คล้ายกันในภาษาอังกฤษ