The environmental, sociocultural, a

The environmental, sociocultural, and political/economic causes of food shortage are hardly independent. Even though inadequate fertilizer or water may place biological limitations on production, the main causes of disruption of fertilizer supplies and irrigation systems are economic; even though drought reduces food supply, it rarely leads to food shortage in the absence of armed conflict; even though consumer tastes and preferences are socially and culturally determined, they are heavily influenced by trade and aid.

Food production generally is more and more influenced by international market and policy trends as technology extends even into remote areas and as fewer agriculturists are self-sufficient (Jazairy et al. 1992). The terms of market integration are especially important: smaller producers may be protected against food shortage in cases of local food-crop failure, but they may be more vulnerable to food poverty overall. New agricultural technologies have been key factors allowing food production to keep pace with population growth on the global level, but local levels of food-grain production and incomes have become more variable among those using the technology (Chattopadhyay and Spitz 1987), and affordable food must be available to compensate for shortfalls.

There are some other downsides to increased agricultural productivity. Success in market production does not necessarily mean that production areas earn or produce enough to feed their populations. Vast increases in animal feed production and produce for urban markets in Mexico were accompanied by decreased production of basic foodstuffs. The "success" of these modern agricultural programmes attracted further financial and technical assistance, which reinforced the economic rationality of neglecting basic food production (Barkin et al. 1990). Similarly, favouring of soybeans relative to black beans increased productivity and Brazilian exports, but decreased beans as affordable and essential food for Brazilian producers and consumers. Specializing in export agriculture does not doom a region to food shortage but it does increase local or statewide vulnerability to food shortage and shows that crop choices have important implications for world food supply.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาเหตุด้านสิ่งแวดล้อม sociocultural และการเมือง/เศรษฐกิจของทุพภิกขภัยจะไม่อิสระ แม้ว่าปุ๋ยไม่เพียงพอหรือน้ำอาจวางข้อจำกัดทางชีวภาพในการผลิต สาเหตุหลักของทรัพยปุ๋ยวัสดุและระบบชลประทานมีเศรษฐกิจ แม้ว่าภัยแล้งลดอุปทานอาหาร มันไม่ค่อยนำไปสู่การขาดแคลนอาหารของการสู้รบ แม้ ผู้บริโภครสชาติ และลักษณะสังคม และวัฒนธรรม กำหนด พวกเขาอย่างมากได้รับอิทธิพลจากการค้าและความช่วยเหลือผลิตอาหารโดยทั่วไปมีมากอิทธิพล โดยแนวโน้มตลาดและนโยบายต่างประเทศ เป็นเทคโนโลยีที่ครอบคลุมแม้ในพื้นที่ห่างไกล และเป็น agriculturists น้อย บาง (Jazairy et al. 1992) เงื่อนไขของตลาดรวมที่มีความสำคัญอย่างยิ่ง: ผู้ผลิตขนาดเล็กอาจได้รับการป้องกันกับปัญหาการขาดแคลนอาหารในกรณีของความล้มเหลวของพืชอาหารท้องถิ่น แต่พวกเขาอาจมีความยากจนอาหารโดยรวม เทคโนโลยีทางการเกษตรมีปัจจัยสำคัญที่ช่วยให้การผลิตอาหารเพื่อให้ทันกับอัตราการเติบโตในระดับสากล แต่ระดับท้องถิ่นผลิตเมล็ดพืชอาหารและรายได้เป็นตัวแปรมากขึ้นในหมู่ผู้ใช้เทคโนโลยี (Chattopadhyay และชปิทซ์ 1987), และอาหารราคาไม่แพงต้องมีชดเชยคาดมีบางไดร์อื่น ๆ เพื่อเพิ่มผลผลิตทางการเกษตร ความสำเร็จในตลาดผลิตหมายความ ว่า พื้นที่ผลิตได้ หรือผลิตพอเลี้ยงประชากรของพวกเขา สัตว์ตัวดึงข้อมูลการผลิตและผลผลิตสำหรับตลาดเมืองในเม็กซิโกเพิ่มขึ้นมากมายได้พร้อม ด้วยของกินพื้นฐานผลิตลดลง "ความสำเร็จ" โครงการเกษตรทันสมัยเหล่านี้ดึงดูดเพิ่มเติมทางเทคนิค และการเงินช่วยเหลือ ที่เสริม rationality เศรษฐกิจของ neglecting ผลิตอาหารพื้นฐาน (Barkin et al. 1990) ในทำนองเดียวกัน favouring ของถั่วเหลืองสัมพันธ์กับถั่วดำเพิ่มผลผลิตและส่งออกบราซิล ได้ลดถั่วเป็นอาหารที่ราคาไม่แพง และจำเป็นสำหรับบราซิลผู้ผลิตและผู้บริโภค นริศส่งออกเกษตรไม่ doom ภูมิภาคการขาดแคลนอาหาร แต่เพิ่มช่องโหว่ในท้องถิ่น หรือ statewide การขาดแคลนอาหาร และแสดงว่า ตัดตัวเลือกมีนัยสำคัญสำหรับการจัดหาอาหารโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งแวดล้อมทางสังคมวัฒนธรรมและการเมือง / สาเหตุทางเศรษฐกิจของการขาดแคลนอาหารแทบจะไม่ได้มีความเป็นอิสระ แม้ว่าปุ๋ยน้ำไม่เพียงพอหรืออาจวางข้อ จำกัด ทางชีวภาพในการผลิตในสาเหตุหลักของการหยุดชะงักของปุ๋ยอุปกรณ์และระบบชลประทานที่มีเศรษฐกิจ แม้ว่าภัยแล้งลดแหล่งอาหารก็ไม่ค่อยนำไปสู่การขาดแคลนอาหารในกรณีที่ไม่มีความขัดแย้ง; แม้ว่ารสนิยมของผู้บริโภคและความต้องการของสังคมและมีการกำหนดวัฒนธรรมที่พวกเขาได้รับอิทธิพลอย่างมากจากการค้าและการช่วยเหลือ. การผลิตอาหารโดยทั่วไปมากขึ้นและได้รับอิทธิพลจากตลาดต่างประเทศและแนวโน้มนโยบายเป็นเทคโนโลยีที่ขยายแม้ในพื้นที่ห่างไกลและเป็นเกษตรกรน้อยลงมีความพอเพียง (Jazairy et al. 1992) แง่ของการรวมตลาดที่มีความสำคัญโดยเฉพาะผู้ผลิตที่มีขนาดเล็กอาจจะป้องกันปัญหาการขาดแคลนอาหารในกรณีของความล้มเหลวอาหารพืชในท้องถิ่น แต่พวกเขาอาจจะมีความเสี่ยงมากขึ้นที่จะแก้ไขปัญหาความยากจนอาหารโดยรวม เทคโนโลยีการเกษตรใหม่ได้รับปัจจัยสำคัญที่ช่วยให้การผลิตอาหารเพื่อให้ทันกับการเติบโตของประชากรในระดับโลก แต่ในระดับท้องถิ่นของการผลิตอาหารเม็ดและรายได้ได้กลายเป็นตัวแปรมากขึ้นในหมู่ผู้ที่ใช้เทคโนโลยี (Chattopadhyay และ Spitz 1987) และอาหารราคาไม่แพง ต้องมีเพื่อชดเชยการไข. มีบางข้อเสียอื่น ๆ เพื่อผลผลิตทางการเกษตรเพิ่มขึ้นเป็น ที่ประสบความสำเร็จในการผลิตการตลาดไม่ได้หมายความว่าพื้นที่การผลิตที่ได้รับหรือการผลิตเพียงพอที่จะเลี้ยงประชากรของพวกเขา เพิ่มขึ้นมากมายในการผลิตอาหารสัตว์และผลิตสำหรับตลาดเมืองในเม็กซิโกถูกลดลงมาพร้อมกับการผลิตอาหารขั้นพื้นฐาน "ความสำเร็จ" ของโปรแกรมการเกษตรที่ทันสมัยเหล่านี้ดึงดูดความช่วยเหลือทางการเงินและทางเทคนิคต่อไปซึ่งเสริมเหตุผลทางเศรษฐกิจของการละเลยการผลิตอาหารระดับล่าง (ประสานเสียง et al. 1990) ในทำนองเดียวกันความนิยมของถั่วเหลืองเมื่อเทียบกับถั่วสีดำที่เพิ่มขึ้นการผลิตและส่งออกของบราซิล แต่ลดลงถั่วเป็นอาหารที่ราคาไม่แพงและที่สำคัญสำหรับผู้ผลิตและผู้บริโภคชาวบราซิล เชี่ยวชาญในการส่งออกภาคเกษตรไม่ลงโทษภูมิภาคการขาดแคลนอาหาร แต่จะเพิ่มความเสี่ยงในประเทศหรือบรรดาการขาดแคลนอาหารและการแสดงให้เห็นว่าทางเลือกพืชมีนัยสำคัญสำหรับแหล่งอาหารโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งแวดล้อม วัฒนธรรมสังคม เศรษฐกิจ การเมือง และสาเหตุของภาวะขาดแคลนอาหารเป็นอิสระ แทบจะไม่ ถึงแม้ว่าปุ๋ยไม่เพียงพอหรือน้ำอาจสถานที่ข้อจำกัดทางชีวภาพในการผลิต สาเหตุหลักของการหยุดชะงักของวัสดุปุ๋ย และระบบชลประทาน เป็นเศรษฐกิจ แม้ว่าภัยแล้งลดอาหารมันแทบจะนำไปสู่ภาวะขาดแคลนอาหารในการขาดงานของความขัดแย้ง ;แม้ว่ารสนิยมของผู้บริโภคและการตั้งค่าทางสังคมและทางวัฒนธรรมระบุพวกเขาเป็นอิทธิพลอย่างมากโดยการค้าและความช่วยเหลือ

อาหารโดยทั่วไปการผลิตมีมากขึ้น โดยได้รับอิทธิพลจากตลาดต่างประเทศและนโยบายแนวโน้มเทคโนโลยี ขยายไปสู่พื้นที่ห่างไกล และเกษตรกรจะน้อยกว่าพอเพียง ( jazairy et al . 1992 )เงื่อนไขของตลาดรวมเป็นสำคัญโดยเฉพาะ : ผู้ผลิตขนาดเล็กอาจจะป้องกันภาวะขาดแคลนอาหารในกรณีของความล้มเหลวของพืชอาหารท้องถิ่น แต่พวกเขาอาจจะเสี่ยงต่ออาหาร ความยากจนโดยรวม เทคโนโลยีทางการเกษตรใหม่ มีปัจจัยที่สำคัญในการผลิตอาหาร เพื่อให้ทันกับการเติบโตของประชากรในระดับสากลแต่ระดับท้องถิ่นของการผลิตอาหารเม็ด และรายได้ ได้กลายเป็นตัวแปรมากขึ้นในหมู่ผู้ใช้เทคโนโลยี ( chattopadhyay และสเปช 1987 ) และอาหารราคาไม่แพงต้องพร้อมชดเชยใหม่

มี downsides บางอื่น ๆเพื่อเพิ่มผลผลิตทางการเกษตรความสำเร็จในการผลิต ตลาดไม่ได้หมายความว่าพื้นที่ผลิตได้ หรือผลิตเพียงพอที่จะเลี้ยงประชากร เพิ่มขึ้นมากมายในการผลิตสัตว์และอาหารสัตว์ที่ผลิตเพื่อตลาดในเมืองเม็กซิโก ได้มีการผลิตที่ลดลงของอาหารขั้นพื้นฐาน " ความสำเร็จ " ของพวกนี้ทันสมัยเกษตรโครงการดึงดูดความช่วยเหลือทางการเงินและทางเทคนิคเพิ่มเติม ,ซึ่งเสริมเหตุผลทางเศรษฐกิจแต่การผลิตอาหารพื้นฐาน ( บาร์คิ้น et al . 1990 ) ในทํานองเดียวกัน นิยมญาติ ถั่วเหลืองถั่วดำเพิ่มผลผลิตและการส่งออกของบราซิล แต่ถั่วเป็นอาหารที่จำเป็นลดลงมาก และบราซิลสำหรับผู้ผลิตและผู้บริโภคความเชี่ยวชาญในการเกษตรส่งออกไม่ได้กาลพื้นที่ขาดแคลนอาหาร แต่มันจะเพิ่มทั่วท้องถิ่นหรือความเสี่ยงขาดแคลนอาหารและแสดงให้เห็นว่า การเลือกพืชมีนัยสําคัญสําหรับใส่อาหารโลก