There is also a way to speed up the

There is also a way to speed up the breeding. Instead of the time-consuming creation of pure lines and the selection of the right strain among a large range of offspring, genetic manipulation allows for a more targeted improvement by transferring individual genetic characteristics. Moreover, genetic manipulation enables the breeder to cross the divide that separates species by transferring a specific gene from one species to another. The case we present here does not involve the use of transgenic cultivars. Contrary to genetic manipulation, tissue culture is a non-controversial biotechnology [33].

The different steps in the creation and adoption of new cultivars take place at different locations—the farm, the breeding station, the tissue culture lab, and the biotech laboratory—with different actors: farmers, breeders and laboratory workers. Another actor group may be involved: the extension workers who assist in the diffusion of the new crop using an array of extension techniques such as demonstration plots and Training of Trainer (ToT) programs. Extension workers may be entrenched in state, not-for-profit or for-profit organizations. The different breeding techniques are embedded in different legal contexts: farmers' rights, breeders' rights, and patenting. Patenting implies the establishment of ownership rights over a specific gene; breeders' rights entail the ownership of a specific cultivar or hybrid, and farmers' rights or farmers' privilege is the farmers' entitlement to multiply registered cultivars for their own use without compensating the breeder [25]. Farmers' rights are enshrined in the 2004 International Treaty on Plant Genetic Resources for Food and Agriculture, which also guarantees free access to the genome of important crops through a multilateral system of access and benefit sharing [18].1

The different actor groups are embedded in different social settings where they face different constituencies and different accountabilities. Farmers respond to their local communities, although if they engage in commercial relations, their clients also hold them accountable. Breeders in public organizations such as the International Institute for Tropical Agriculture (IITA), International Rice Research Institute (IRRI), International Maize and Wheat Improvement Center (CIMMYT), the Southern African Root Crops Research Network (SARRNET), and the International Potato Center (CIP) serve a public cause but also have to show that their organizations perform academically. If they are working for a for-profit organization, they are accountable primarily to their superiors, and ultimately to the company owners.

It is against this backdrop of multiple technologies that may be controlled at different levels that we discuss the case of orange-fleshed sweetpotato in Mozambique. The technology of plant tissue culture has a particular set of distributional consequences in this example because of its legal status as a public good, not subject to proprietary constraints, and its position in a network of actors that includes not-for-profit organizations and public laboratories dedicated to poverty alleviation and rural development. If genome and plant tissue culture facilities were privately owned and used to distribute planting materials only through profit-making networks such as in the cases described by Isabel Bortagaray and Sonia Gatchair (this issue), the orange-fleshed sweetpotato would probably not have the positive consequences it is producing for poor farmers in Mozambique today.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกจากนี้ยังมีวิธีการเร่งการผสมพันธุ์ แทนบรรทัดบริสุทธิ์สร้างใช้เวลานานและการเลือกพันธุ์ขวาระหว่างช่วงใหญ่ของลูกหลาน จัดการทางพันธุกรรมได้ปรับปรุงเป้าหมายมากขึ้น โดยการโอนแต่ละลักษณะทางพันธุกรรม นอกจากนี้ การจัดการทางพันธุกรรมทำให้พันธุ์ข้ามแบ่งที่แยกชนิด โดยการถ่ายโอนยีนเฉพาะจากชนิดหนึ่งไปยังอีก กรณีที่เรานำเสนอไม่เกี่ยวข้องกับการใช้ถั่วเหลืองพันธุ์ ขัดกับการจัดการทางพันธุกรรม เพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อเป็นเทคโนโลยีชีวภาพไม่ใช่แย้ง [33]ขั้นตอนต่าง ๆ ในการสร้างการยอมรับของพันธุ์ใหม่เกิดขึ้นในสถานแตกต่างกัน — ฟาร์ม สถานีเพาะพันธุ์ ห้องปฏิบัติการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อ และห้องปฏิบัติการเทคโนโลยีชีวภาพ — กับนักแสดงอื่น: บรีดเดอร์ส เกษตรกร และคนงานห้องปฏิบัติการ กลุ่มนักแสดงอื่นที่อาจเกี่ยวข้อง: คนนามสกุลที่ช่วยในการแพร่ของพืชใหม่ที่ใช้อาร์เรย์ของเทคนิคขยายผืนสาธิตและฝึกอบรมพี่เลี้ยง (ToT) โปรแกรม ได้ อาจมั่นคงแห่งรัฐต่อแรงงานในองค์กรรัฐ ไม่-สำหรับกำไร หรือ for-profit เทคนิคปรับปรุงพันธุ์ต่าง ๆ ฝังอยู่ในบริบทต่าง ๆ ทางกฎหมาย: เกษตรกรสิทธิ ผู้บรีดเดอร์สสิทธิ และ patenting Patenting หมายถึงสถานประกอบการของกรรมสิทธิ์เหนือยีนเฉพาะ สิทธิบรีดเดอร์สอันเป็นเจ้าของเฉพาะ cultivar หรือไฮบริด และสิทธิเกษตรกรหรือเกษตรกรสิทธิเป็นสิทธิของเกษตรกรคูณพันธุ์ลงทะเบียนสำหรับใช้เองโดยไม่ต้องชดเชยพันธุ์ [25] สิทธิเกษตรกรประดิษฐานในสนธิสัญญานานาชาติ 2004 ของทรัพยากรพันธุกรรมพืชสำหรับอาหารและการเกษตร ซึ่งยัง ฟรีเข้าถึงกลุ่มของพืชที่สำคัญผ่านระบบพหุภาคีนิยมเข้าถึง และได้รับประโยชน์ร่วมกัน [18] .1กลุ่มนักแสดงต่าง ๆ ฝังอยู่ในสังคมการตั้งค่าต่าง ๆ ที่พวกเขาเผชิญกับชุมชนอื่นและ accountabilities แตกต่างกัน เกษตรกรตอบเพื่อชุมชนของพวกเขา แม้ว่าถ้าพวกเขามีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ทางการค้า ลูกค้าของพวกเขายังเก็บพวกเขารับผิดชอบ บรีดเดอร์สในองค์กรสาธารณะเช่น สถาบันชาติเกษตรเขตร้อน (IITA), สถาบันวิจัยข้าวของนานาชาติ (IRRI), นานาข้าวโพดข้าวสาลีปรับปรุงศูนย์ (CIMMYT), ในภาคใต้แอฟริการากพืชวิจัยเครือข่าย (SARRNET), และศูนย์มันฝรั่งนานาชาติ (CIP) บริการสาเหตุสาธารณะ แต่ยัง ต้องแสดงว่า องค์กรของพวกเขาทำการเดิม ถ้ากำลังทำงานในองค์กร for-profit พวกเขาจะรับผิดชอบหลักการของเรียร์ และเจ้าของบริษัทได้กับฉากหลังนี้หลายเทคโนโลยีที่อาจถูกควบคุมในระดับต่าง ๆ ที่เรากล่าวถึงกรณีของออเร้นจ์ fleshed เอนไซม์ในผลไม้ในโมซัมบิก เทคโนโลยีการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชมีชุดเฉพาะของผลเสียที่เกิดขึ้นในตัวอย่างนี้เนื่องจากกฎหมายเป็นสาธารณะ ไม่ มีข้อจำกัดกรรมสิทธิ์ และตำแหน่งในเครือข่ายของนักแสดงที่ไม่ใช่สำหรับกำไรองค์กรและสาธารณะปฏิบัติ ทุ่มเทเพื่อบรรเทาความยากจนและพัฒนาชนบท ถ้าจีโนมและโรงเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อมีเอกชนเป็นเจ้าของ และใช้เพื่อกระจาย ปลูกผ่านเครือข่ายทำกำไรเท่านั้นเช่นในกรณีที่โดย Isabel Bortagaray และ Gatchair โซเนีย (ปัญหา), ส้ม fleshed เอนไซม์ในผลไม้จะคงไม่มีผลบวกนั้นเป็นการผลิตสำหรับเกษตรกรยากจนในประเทศโมซัมบิกวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอกจากนี้ยังมีวิธีการที่จะเพิ่มความเร็วในการเพาะพันธุ์ได้ แทนการสร้างใช้เวลานานของสายบริสุทธิ์และการเลือกสายพันธุ์ที่เหมาะสมในหมู่ช่วงใหญ่ของลูกหลาน, การจัดการทางพันธุกรรมช่วยให้การปรับปรุงเป้าหมายมากขึ้นโดยการโอนลักษณะทางพันธุกรรมของแต่ละบุคคล นอกจากนี้ยังมีการจัดการทางพันธุกรรมช่วยให้พ่อแม่พันธุ์ที่จะข้ามหารที่แยกสายพันธุ์โดยการถ่ายโอนยีนที่เฉพาะเจาะจงจากชนิดหนึ่งไปยังอีก ในกรณีที่เรานำเสนอที่นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการใช้พันธุ์ดัดแปรพันธุกรรม ตรงกันข้ามกับการจัดการทางพันธุกรรม, การเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อเป็นเทคโนโลยีชีวภาพที่ไม่ขัดแย้ง [33]. ขั้นตอนที่แตกต่างกันในการสร้างและการยอมรับของสายพันธุ์ใหม่ที่เกิดขึ้นในสถานที่ที่แตกต่างกันในฟาร์มสถานีผสมพันธุ์ห้องปฏิบัติการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อและห้องปฏิบัติการเทคโนโลยีชีวภาพ -with นักแสดงที่แตกต่างกัน: เกษตรกรพ่อพันธุ์แม่พันธุ์และผู้ปฏิบัติงานในห้องปฏิบัติการ กลุ่มนักแสดงอีกคนหนึ่งอาจจะเกี่ยวข้องกับ: คนงานส่วนขยายที่ช่วยในการแพร่กระจายของพืชใหม่โดยใช้อาร์เรย์ของเทคนิคการขยายเช่นแปลงสาธิตและการฝึกอบรมผู้ฝึกสอน (ทีโอที) โปรแกรม เจ้าหน้าที่ส่งเสริมอาจจะยึดติดอยู่กับรัฐที่ไม่แสวงหาผลกำไรหรือองค์กรที่แสวงหาผลกำไร เทคนิคการเพาะพันธุ์ที่แตกต่างกันจะฝังตัวอยู่ในบริบทที่แตกต่างกันทางกฎหมาย: สิทธิของพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ 'เกษตรกรสิทธิและการจดสิทธิบัตร จดสิทธิบัตรหมายถึงสถานประกอบการของสิทธิการเป็นเจ้าของมากกว่ายีนที่เฉพาะเจาะจง; พ่อพันธุ์แม่พันธุ์ 'นำมาซึ่งสิทธิในการเป็นเจ้าของพันธุ์ที่เฉพาะเจาะจงหรือไฮบริดและเกษตรกรสิทธิหรือเกษตรกรสิทธิ์เป็นเกษตรกรสิทธิคูณพันธุ์ที่ลงทะเบียนสำหรับการใช้งานของตัวเองโดยไม่ต้องชดเชยพ่อแม่พันธุ์ [25] สิทธิของเกษตรกรจะประดิษฐานอยู่ในปี 2004 สนธิสัญญาระหว่างประเทศเกี่ยวกับทรัพยากรพันธุกรรมพืชเพื่ออาหารและการเกษตรซึ่งยังรับประกันการเข้าถึงฟรีให้กับจีโนมของพืชที่สำคัญผ่านระบบพหุภาคีในการเข้าถึงและการแบ่งปันผลประโยชน์ [18] 0.1 กลุ่มนักแสดงที่แตกต่างกันจะฝังตัวอยู่ ในการตั้งค่าที่แตกต่างกันทางสังคมที่พวกเขาต้องเผชิญกับการเลือกตั้งที่แตกต่างกันและความรับผิดชอบที่แตกต่างกัน เกษตรกรตอบสนองต่อชุมชนท้องถิ่นของตน แต่ถ้าพวกเขามีส่วนร่วมในความสัมพันธ์ทางการค้า, ลูกค้าของพวกเขายังถือพวกเขารับผิดชอบ พ่อพันธุ์แม่พันธุ์ในองค์กรสาธารณะเช่นสถาบันระหว่างประเทศเพื่อการเกษตรเขตร้อน (IITA) สถาบันวิจัยข้าวนานาชาติ (IRRI) ประเทศข้าวโพดและข้าวสาลีปรับปรุงเซ็นเตอร์ (CIMMYT) รากภาคใต้แอฟริกาพืชเครือข่ายการวิจัย (SARRNET) และศูนย์มันฝรั่งนานาชาติ (CIP) ทำหน้าที่เป็นสาเหตุของประชาชน แต่ยังต้องแสดงให้เห็นว่าองค์กรของพวกเขาดำเนินการด้านวิชาการ หากพวกเขาจะทำงานให้กับองค์กรที่แสวงหาผลกำไรสำหรับพวกเขามีความรับผิดชอบหลักในการบังคับบัญชาของพวกเขาและในที่สุดให้แก่เจ้าของ บริษัท . มันเป็นกับฉากหลังของเทคโนโลยีหลายที่อาจมีการควบคุมในระดับที่แตกต่างกันที่เราจะหารือกรณีของส้มเนื้อ มันเทศในประเทศโมซัมบิก เทคโนโลยีของการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชที่มีเฉพาะชุดของผลกระทบกระจายในตัวอย่างนี้เพราะสถานะทางกฎหมายในฐานะที่เป็นประชาชนที่ดีไม่อยู่ภายใต้ข้อ จำกัด ที่เป็นกรรมสิทธิ์และตำแหน่งในเครือข่ายของนักแสดงที่มีองค์กรที่ไม่แสวงหาผลกำไรและประชาชน ห้องปฏิบัติการที่ทุ่มเทให้กับการบรรเทาความยากจนและการพัฒนาชนบท ถ้าจีโนมและสถานที่เพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชเป็นเจ้าของเอกชนและใช้ในการแจกจ่ายวัสดุปลูกเพียงผ่านเครือข่ายการทำกำไรเช่นในกรณีที่อธิบายโดยอิซาเบล Bortagaray และ Sonia Gatchair (เรื่องนี้) ที่มันเทศสีส้มเนื้ออาจจะไม่ได้ในเชิงบวก ผลที่ตามมาก็คือการผลิตให้แก่เกษตรกรยากจนในประเทศโมซัมบิกในวันนี้